ถามหาอนาคตบ้านเมือง...

อนาคตของประเทศไทยจะเป็นอย่างไร มีอะไรรออยู่ข้างหน้า ดีหรือเลวมากกว่ากัน และเรามีความพร้อมด้านทรัพยากรที่จะจัดการเรื่องราวต่างๆ ได้อย่างไร

เป็นเรื่องวิกฤตศรัทธา ความน่าเชื่อถือของผู้นำ และคณะผู้บริหารประเทศ!

และถ้าเรามีผู้นำรัฐบาลชุดเดิม ทำงานแบบเดิม อยู่ไปแต่ละวันเพื่อให้อยู่ต่อไปอีกจนครบวาระสมัยของรัฐบาล โดยไม่ปรับเปลี่ยนการทำงาน ยกระดับประสิทธิภาพ และหวังผลในการทำงาน เราจะไปรอดได้อย่างไม่เจ็บมากหรือไม่

และถ้าเรายังมีการทุจริต คอร์รัปชันเฟื่องฟู เจ้าหน้าที่รัฐไม่ทำหน้าที่รักษากฎหมาย มุ่งแต่อยู่ไปเพื่อเอาตัวรอดจากปัญหาของตัวเอง และแรงกดดันของผู้อยู่ในตำแหน่งเหนือขึ้นไป ความเป็นอยู่ของชาวบ้านถูกเพิกเฉย บ้านเมืองจะเป็นอย่างไร

และถ้าผู้นำประเทศ ยังมีแนวคิด สไตล์การทำงานแบบรัฐข้าราชการ ไม่คำนึงถึงความจำเป็นเร่งด่วนการปฏิรูปโครงสร้างประเทศอย่างจริงจัง ใช้ระบบตั้งกรรมการเพื่อยื้อ ถ่วงเวลาการแก้ปัญหา เป็นระบบปัดสวะให้พ้นตัว หาแพะรับบาป...

เราจะรอดไป ยืนอยู่บนพื้นฐานของความแข็งแกร่ง เชื่อมั่นได้อย่างไร?

ถ้าผู้นำและระดับบริหารสูงสุดยังมุ่งเน้นระบบเพื่อนพ้องน้องพี่ เห็นประโยชน์ของกลุ่มทุนใหญ่ ไม่คำนึงถึงเศรษฐกิจระดับรากหญ้า คนทั่วไป ปัญหาหนี้ส่วนตัว หนี้ครัวเรือนยังทะยานไม่หยุดพร้อมกับปัญหาเศรษฐกิจตายซาก จะไปกันอย่างไร

จะมีความหวังในศักยภาพของผู้นำรัฐไทยที่ไม่มีความกล้าหาญ ความตั้งใจที่จะจัดการขบวนการนอกกฎหมายอย่างจริงจัง เช่น การลักลอบขนคนเข้าเมือง การเปิดบ่อนการพนันได้อีกหรือ ซึ่งยังฝังใจกับระบบตั้งกรรมการศึกษาปัญหาไม่รู้จบ

รัฐบาลอยู่ในช่วงปลอดการระบาดของโคโรนาไวรัสหลายเดือน ไม่เร่งปฏิรูป อยู่ไปกินบุญเก่า ไม่สร้างผลงาน เสริมฐานประเทศให้แข็งแกร่ง มุ่งแต่สร้างหนี้ แก้ปัญหาขาดดุลงบประมาณอย่างง่ายๆ บ้านเมืองมีแต่จะจมปลักในกองหนี้สิน

ทุกวันนี้มีคณะรัฐมนตรีเศรษฐกิจแท้จริงหรือไม่ประการใด มีฝีมือแค่ไหน ชาวบ้านเริ่มกังวลแล้ว เพราะไม่มีแผนการฟื้นฟูอย่างที่ทำให้ประชาชนได้อุ่นใจ แต่ละวันมีแต่ผู้นำบ่นถึงความยากลำบากในการทำงาน ไม่พูดเสนอถึงทางแก้ไข

การขอความร่วมมือจากประชาชนไม่เคยได้ผล แต่ก็ยังคิดทำแทนการใช้กฎหมายอย่างเคร่งครัด เพราะความหย่อนยานเป็นต้นตอของปัญหา

ความกล้าหาญทางการเมือง ถึงสิ่งที่ขาดอย่างรุนแรงในตัวผู้นำประเทศที่ถูกแวดล้อมด้วยกลุ่มผลประโยชน์ซึ่งเพื่อนพ้องน้องพี่มีส่วนเชื่อมโยงอย่างเข้มแข็ง เพื่อวางรากฐานในการอยู่ในอำนาจเพื่อปกป้องผลประโยชน์ที่มีอยู่ และขยายฐานต่อไป

ประเทศไทยมีทรัพยากรอุดมสมบูรณ์ก็จริง แต่ร่อยหรอถูกกอบโกยไปมากแล้วโดยกลุ่มทุนไทยและต่างประเทศ โดยไม่คิดเสริมสร้างใหม่ เมื่อทรัพย์แผ่นดิน ทรัพย์สินการคลังมีปัญหา ได้แต่กู้เพิ่ม สักวันหนึ่งเราจะเผชิญวิกฤตที่แก้ไขได้ยาก

เพราะนักกู้ในวันนี้ ไม่ใช่คนร่วมรับผิดชอบใช้คืนหนี้ในวันข้างหน้า!

การอ้างว่าเป็นผลพวงการระบาดของโคโรนาไวรัส ซึ่งเป็นกันทั่วโลก ก็มีเหตุผลระดับหนึ่ง แต่คำนึงถึงช่วงปลอดการระบาดหลายเดือนในปีที่ผ่านมา ก็ไม่มีแผนอะไรที่จะแก้ไขอย่างจริงจัง มัวแต่ยุ่งกับการแก้ปัญหาม็อบ 3 นิ้วที่ป่วนเมือง

ยังดีที่โคโรนาไวรัสสยบความเคลื่อนไหวของม็อบ 3 นิ้วและเครือข่ายอยู่ 2-3 เดือน แต่เริ่มออกมาอีกแล้ว และรัฐบาล 3 ลุงคงจะชวนให้ชาวบ้านปวดหัวกับการไร้ประสิทธิภาพในการจัดการ ปล่อยให้เกิดความเสี่ยงแพร่ระบาดของโรคนี้ต่อไป

มาถึงจุดนี้ ทุกฝ่ายต้องยอมรับแล้วว่า คำเตือนของแพทย์ที่ว่าโคโรนาไวรัสจะมีอย่างนี้ตลอดไป มาๆ ไปๆ เหมือนไข้หวัดใหญ่ตามฤดูกาล และจะกลายพันธุ์ไปเรื่อยซึ่งมนุษย์จะต้องปรับตัวอยู่กับโรคนี้ให้ได้ โดยไม่ต้องให้ป่วยหนักหรือเสียชีวิต

ขึ้นอยู่กับวัคซีนประเภทต่างๆ ที่กำลังเริ่มฉีดอยู่ ว่าจะได้ผลแน่นอนหรือไม่!

สภาพที่เป็นอยู่ก็คือ ถ้ามีการตรวจหาคนติดเชื้อ วางเครือข่ายกว้างขวาง ก็จะตรวจพบ แต่ไม่แสดงอาการ ก็ถือว่ายังไม่ใช่ผู้ป่วย ต้องดูแลรักษาตามอาการ ไม่ให้สำแดงมากจนถึงขั้นติดเชื้อร้ายแรงในปอด ถ้าไม่ตาย รักษาหายก็ไม่เหมือนเดิม

หรือถ้ามียารักษาแบบชะงัด ได้ผลเต็มที่ ร่างกายไม่เสียหายถาวร ก็จะไม่เป็นปัญหาต่อระบบการเฝ้าระวังในงานสาธารณสุข คนทั่วไปยังดำเนินชีวิตตามปกติ แต่ต้องระวังตามมาตรการที่จำเป็น ความเป็นอิสระ เสรี ไปไหนก็ไป จะทำไม่ได้อีกแล้ว

บ้านเมืองจะไปรอด ถ้าเรามีผู้นำรัฐบาลมีวิสัยทัศน์ ใจซื่อมือสะอาด มุ่งทำงานเพื่อผลประโยชน์สุขของประชาชนอย่างแท้จริง กระบวนการยุติธรรมน่าเชื่อถือ ไว้ใจได้ องค์กรที่รักษากฎหมายเป็นที่หวังได้ของประชาชน การคอร์รัปชันมีให้น้อยที่สุด

แต่จะทำได้อย่างไร ถ้าผู้นำขาดความกล้าหาญ ไม่กล้าจัดการวิกฤต กลุ่มผลประโยชน์ ฐานเศรษฐกิจของประเทศไทยต้องพึ่งพลังของเศรษฐกิจใต้ดิน หรือเศรษฐกิจมืดขับเคลื่อนด้วย เจ้าหน้าที่บางพวกจะอยู่ได้ก็ด้วยรายได้พิเศษอีกด้วย

ผู้นำมีอำนาจธรรมดาและอำนาจพิเศษ แต่ถ้าไม่ใช้ให้เกิดประโยชน์ ก็ไร้ค่า ถ้าอยู่ต่อไปไม่แก้ปัญหา ผู้นำและพวกก็จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของปัญหาเสียเอง

ถ้าเป็นเช่นนั้น รัฐไทยเหมือนเรือขาดหางเสือ ลอยเท้งเต้ง รอวันล่มอยู่ท่ามกลางมรสุมและเสี่ยงกับหินโสโครก ประชาชนที่นั่งเรือมาด้วยคงไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร นอกจากร่วมมือกันเปลี่ยนผู้นำรัฐนาวา หาคนมีฝีมือกว่าให้ได้เท่านั้น

เมื่อว่าอย่างนี้ จะมีคำถามน่าสมเพช “ถ้าไม่เอาลุงแล้วจะเอาใคร?”