ช่วงนี้เป็นสัปดาห์สุดท้ายของปี 2559 คนทุกผู้ทุกนามย่อมจะหากิจกรรมทำตามฐานานุรูป ตามมีตามเกิด หรือตามสภาพสังขารว่ายังสมบูรณ์ แข็งแรง มีความพร้อมเต็มร้อยหรือไม่ ในเทศกาลส่งท้ายปีเก่า ต้อนรับปีใหม่ แม้จะยังไม่รู้ว่ามีอะไรรออยู่ข้างหน้าก็ตาม
คนไทยในวงเหล้ามักเคยพูดหยอกกันว่า “กินเรื่องใหญ่ ตายเรื่องกลาง ตะรางเรื่องเล็ก” อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด แต่ปัจจุบันไม่ใช่แล้ว ตะรางกลายเป็นเรื่องใหญ่ ทั้งพระเถระ เณรชี คนยากไร้ มหาเศรษฐี มีความต้องการอย่างแรงกล้าในการหนีการติดคุกให้สำเร็จ
เมื่อเป็นวาระสิ้นปี ถ้าไม่มีปัญหาหนักหนาสาหัส คนทั่วไปต้องหาเรื่องเที่ยว มีปัจจัยสำคัญอยู่ 4-5 ประการ อาจสลับเปลี่ยนกันบ้างแล้วแต่สถานการณ์ ข้อจำกัดของแต่ละคน
อย่างน้อย ถ้าใครจะเที่ยวต้องมีเงิน มีกำลังวังชา มีเวลา มีใจ และมีความเป็นไปได้!
ใครจะมีปัจจัยอย่างอื่น ก็แล้วแต่สภาพ มีเงินเยอะ แต่สุขภาพไม่อำนวย เดินเหินไม่ไหว ต้องเข้าๆ ออกๆ โรงพยาบาล เพราะขาดการออกกำลังกายมีโรคร้ายคุกคาม ไปไหนต้องให้ลูกหลานช่วยเข็นรถให้ แบบนี้แทนที่จะสนุกกลับเป็นการสร้างภาระทุกข์ให้คนอื่นๆ
ถึงมีคำพูดว่า “ความไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐ” นั่นแหละ! อาเสี่ย มหาเศรษฐีมีเงินเป็นหมื่นๆ ล้านบาท อยากกินหญ้าอ่อน ร่างกายไม่สู้ ก็เพียงนั่งดูน้ำลายไหลยืด
บางรายเงินเยอะ ร่างกายพอไหว แต่ปลีกตัวไปไม่ได้ โดนคุมแจ หรือสภาพทางสังคมไม่อวย ก็ไม่มีโอกาสได้ใช้เงินหาความสุข พวกที่ดิ้นรนหาเงินมาชั่วชีวิต ผลสุดท้ายกินอะไรไม่ได้ หมอห้าม มีเงินเท่าไหร่เอาไว้เป็นค่ารักษาพยาบาลยืดชีวิต อยู่ไปก็ไร้สุข
เขาถึงว่าช่วงที่ยังเป็นหนุ่มมีแรง ไม่มีเงินเที่ยว เมื่อมีเงิน มีเวลา ก็ไม่มีแรงเสียแล้ว! มีเยอะรายตายก่อนได้ใช้เงิน ความมั่งคั่งที่สะสมไว้ กลายเป็นกองสมบัติให้ลูกๆ ช่วยกันถลุง
สู้พวกมีกินบ้าง ไม่มีกินบ้าง มีแรง มีเวลา มีโอกาส ก็เที่ยวเตร่หาความสุขใส่ตัวตามสภาพและช่วงเวลา เป็นประสบการณ์ชีวิตที่มีความสุขบ้างแบบหนึ่ง อย่าให้ถึงขั้นเป็นหนี้เพื่อเที่ยวก่อน ผ่อนจ่ายทีหลัง เพราะต้องระวังหนี้อย่างอื่นตามมาจนจ่ายคืนไม่ไหว
คนแบบนี้มีทัศนคติว่า “เกิดมาเพื่อใช้ชีวิต อย่าให้ชีวิตมาใช้เรา! ฉันใดก็ฉันนั้น ต้องให้เงินเป็นทาส อย่าเป็นทาสของเงิน” กระพ้มก็เข้าข่ายนี้แหละ ถึงได้ไม่ร่ำรวยเงินเหลือไง
กระพ้มไม่เชื่อว่ายามเป็นหนุ่มต้องทำมาหากิน เก็บหอมรอมริบสร้างฐานะให้มั่นคง ไม่เที่ยวเตร่โลดโผน ไม่เข้าบาร์ ผับ สถานบันเทิง เป็นคนดีศรีสังคม ขาดประสบการณ์ชีวิตด้านอบายมุข กว่าจะเก็บเงินได้เยอะ จะไม่มีเวลา สังขารไม่ให้ ลากกระเป๋าไม่ไหวเสียแล้ว
อย่าเอาอย่างฝรั่งแก่ๆ คู่ผัวตัวเมียเดินกระย่องกระแย่ง นั่งตามริมสระน้ำหลังจากเกษียณอายุเดินทางทัวร์รอบโลก เพราะแต่ละวัน เวลา สถานที่ สภาพแวดล้อมเปลี่ยนเร็ว
ทุกวันนี้ ใครมีเงินกี่แสนล้านบาท ก็ไม่สามารถขึ้นไปบนอาคารเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์ที่โดนผู้ก่อการร้ายขับเครื่องบินชน ไม่มีโอกาสได้เห็นกำแพงเบอร์ลิน กรุงแบกแดด หรือเมืองอื่นๆ ซึ่งย่อยยับไปเพราะสงครามก่อการร้าย หรือความเปลี่ยนแปลงรุนแรงทางการเมือง
มันสำคัญนักหรือกับการเป็นอยู่? นั่นก็ขึ้นอยู่กับมุมมองชีวิตของแต่ละคน!
มีเงินต้องหาเวลาท่องเที่ยวดูโลกกว้างว่าเป็นอย่างไร โดยเฉพาะคนทำอาชีพสื่อ การได้รู้เห็นมาก อ่านมาก พบปะผู้คนต่างชาติต่างภาษามาก ย่อมมีประสบการณ์ชีวิตมาก สามารถสื่อสารทำความเข้าใจกับเรื่องราวต่างๆ ได้เปรียบพวกจมปลักอยู่กับงานประจำ
เดี๋ยวนี้หนุ่มๆ สาวๆ เก็บเงินได้บ้างก็ไปทัวร์กินอยู่ง่ายๆ ผจญภัยมีความมันส์ในชีวิต ได้รับรู้สิ่งแปลกใหม่ เข้าสำนักงานคุยได้เป็นคุ้งเป็นแคว พวกชอบเก็บเงินสะสมอาจยิ้มเยาะในใจว่า “เอ็งเที่ยวไปเถอะ ล้างหนี้ให้หมด อย่ามายืมเงินก็แล้วกัน” ดีกันคนละแบบ
สิ้นปีนี้ คนมีความพร้อม ก็อาจหาจังหวะเที่ยว หรืออาจรอหลังปีใหม่ พวกมีเงิน มีเวลา ไม่เป็นลูกจ้างใครจะไปที่ไหนเมื่อไหร่ย่อมทำตามใจปรารถนาอยู่แล้ว ไม่ว่ากัน
แต่การเที่ยวในเมืองไทยไม่ง่าย ราคาไม่ถูก โดยทั่วไปอาจแพงกว่าการซื้อทัวร์ไปเที่ยวเมืองนอก เดี๋ยวนี้สายการบินโลว์คอสต์ต้นทุนต่ำมีเยอะ ยากดีมีจนอย่างไรยังพอมีโอกาสซื้อทัวร์ไปเปิดหูเปิดตาเมืองนอก เอาใกล้ๆ เช่น ฮ่องกง สิงคโปร์ หรือกลุ่มอาเซียน
ไปทัวร์จีนบางจังหวะยังมีราคาถูกกว่าไปเที่ยวเกาะสมุย ภูเก็ต หรือกระบี่ด้วยซ้ำ ที่สำคัญ การท่องเที่ยวในเมืองไทยกลายเป็นกิจกรรมเสี่ยงตายอย่างมาก เพราะอุบัติเหตุในการเดินทางหน้าเทศกาลไม่ธรรมดา โดยรวมประเทศไทยอยู่อันดับต้นๆ ของโลกนั่นเชียว
ยามปกติ อุบัติเหตุบนท้องถนนก็มาก นักท่องเที่ยวต่างชาติเอาชีวิตมาทิ้งในบ้านเราก็เยอะ แม้เราขับรถอย่างระวัง ภัยเกิดขึ้นได้เพราะคนอื่นเป็นตัวต้นเหตุ อย่างกรณีคนเมายาไอซ์ขับรถบรรทุกหกล้อตะลุยเข้าถนนเอกมัยวันก่อน รถพังมากกว่า 40 คัน เป็นต้น
มหาตภัยแบบนี้เกิดขึ้นได้ง่ายในประเทศไทย ดินแดนซึ่งคนไม่เคารพกฎหมายจราจร วันก่อนตำรวจหลายพื้นที่ปิดถนนจับเด็กแว้น พวกขับรถเก๋ง รถกระบะ แข่งกัน ไม่แยแสต่อกฎหมายบ้านเมือง ความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สินของคนอื่นๆ ใครจะเป็นตายก็ช่าง
เป็นมาตรการลดจำนวนประชากรหรือเป็นสภาวะแห่งเวรกรรมของแต่ละคน!
เจออุบัติเหตุตายกันโครมๆ มีสโลแกน “ดื่มไม่ขับ” กฎหมายบทลงโทษแรงขึ้น แต่คนก็ยังไม่ใส่ใจ รักตัวกลัวตาย! แบบนี้ไม่ว่าถ้าจะเลือกเสี่ยงภัย ประมาทแล้วตายเอง แต่ส่วนใหญ่มักสร้างความเสียหาย ทำให้คนอื่นบาดเจ็บล้มตาย แต่ตัวคนก่อเหตุดันรอดตาย
เอาเป็นว่าทุกชีวิตต้องยอมรับความเสี่ยงในเทศกาลหาความสุข ไม่มีใครคาดการณ์ล่วงหน้าได้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ต้องระวังตัวเอง รอดมาจนถึงทุกวันนี้ได้ ถือว่าไม่ธรรมดา มีบุญค้ำชูอยู่บ้าง ขออวยพรให้ทุกท่านมีความสุข อยู่รอดปลอดทุกข์ พบกันปีหน้านะครับ.
คนไทยในวงเหล้ามักเคยพูดหยอกกันว่า “กินเรื่องใหญ่ ตายเรื่องกลาง ตะรางเรื่องเล็ก” อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด แต่ปัจจุบันไม่ใช่แล้ว ตะรางกลายเป็นเรื่องใหญ่ ทั้งพระเถระ เณรชี คนยากไร้ มหาเศรษฐี มีความต้องการอย่างแรงกล้าในการหนีการติดคุกให้สำเร็จ
เมื่อเป็นวาระสิ้นปี ถ้าไม่มีปัญหาหนักหนาสาหัส คนทั่วไปต้องหาเรื่องเที่ยว มีปัจจัยสำคัญอยู่ 4-5 ประการ อาจสลับเปลี่ยนกันบ้างแล้วแต่สถานการณ์ ข้อจำกัดของแต่ละคน
อย่างน้อย ถ้าใครจะเที่ยวต้องมีเงิน มีกำลังวังชา มีเวลา มีใจ และมีความเป็นไปได้!
ใครจะมีปัจจัยอย่างอื่น ก็แล้วแต่สภาพ มีเงินเยอะ แต่สุขภาพไม่อำนวย เดินเหินไม่ไหว ต้องเข้าๆ ออกๆ โรงพยาบาล เพราะขาดการออกกำลังกายมีโรคร้ายคุกคาม ไปไหนต้องให้ลูกหลานช่วยเข็นรถให้ แบบนี้แทนที่จะสนุกกลับเป็นการสร้างภาระทุกข์ให้คนอื่นๆ
ถึงมีคำพูดว่า “ความไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐ” นั่นแหละ! อาเสี่ย มหาเศรษฐีมีเงินเป็นหมื่นๆ ล้านบาท อยากกินหญ้าอ่อน ร่างกายไม่สู้ ก็เพียงนั่งดูน้ำลายไหลยืด
บางรายเงินเยอะ ร่างกายพอไหว แต่ปลีกตัวไปไม่ได้ โดนคุมแจ หรือสภาพทางสังคมไม่อวย ก็ไม่มีโอกาสได้ใช้เงินหาความสุข พวกที่ดิ้นรนหาเงินมาชั่วชีวิต ผลสุดท้ายกินอะไรไม่ได้ หมอห้าม มีเงินเท่าไหร่เอาไว้เป็นค่ารักษาพยาบาลยืดชีวิต อยู่ไปก็ไร้สุข
เขาถึงว่าช่วงที่ยังเป็นหนุ่มมีแรง ไม่มีเงินเที่ยว เมื่อมีเงิน มีเวลา ก็ไม่มีแรงเสียแล้ว! มีเยอะรายตายก่อนได้ใช้เงิน ความมั่งคั่งที่สะสมไว้ กลายเป็นกองสมบัติให้ลูกๆ ช่วยกันถลุง
สู้พวกมีกินบ้าง ไม่มีกินบ้าง มีแรง มีเวลา มีโอกาส ก็เที่ยวเตร่หาความสุขใส่ตัวตามสภาพและช่วงเวลา เป็นประสบการณ์ชีวิตที่มีความสุขบ้างแบบหนึ่ง อย่าให้ถึงขั้นเป็นหนี้เพื่อเที่ยวก่อน ผ่อนจ่ายทีหลัง เพราะต้องระวังหนี้อย่างอื่นตามมาจนจ่ายคืนไม่ไหว
คนแบบนี้มีทัศนคติว่า “เกิดมาเพื่อใช้ชีวิต อย่าให้ชีวิตมาใช้เรา! ฉันใดก็ฉันนั้น ต้องให้เงินเป็นทาส อย่าเป็นทาสของเงิน” กระพ้มก็เข้าข่ายนี้แหละ ถึงได้ไม่ร่ำรวยเงินเหลือไง
กระพ้มไม่เชื่อว่ายามเป็นหนุ่มต้องทำมาหากิน เก็บหอมรอมริบสร้างฐานะให้มั่นคง ไม่เที่ยวเตร่โลดโผน ไม่เข้าบาร์ ผับ สถานบันเทิง เป็นคนดีศรีสังคม ขาดประสบการณ์ชีวิตด้านอบายมุข กว่าจะเก็บเงินได้เยอะ จะไม่มีเวลา สังขารไม่ให้ ลากกระเป๋าไม่ไหวเสียแล้ว
อย่าเอาอย่างฝรั่งแก่ๆ คู่ผัวตัวเมียเดินกระย่องกระแย่ง นั่งตามริมสระน้ำหลังจากเกษียณอายุเดินทางทัวร์รอบโลก เพราะแต่ละวัน เวลา สถานที่ สภาพแวดล้อมเปลี่ยนเร็ว
ทุกวันนี้ ใครมีเงินกี่แสนล้านบาท ก็ไม่สามารถขึ้นไปบนอาคารเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์ที่โดนผู้ก่อการร้ายขับเครื่องบินชน ไม่มีโอกาสได้เห็นกำแพงเบอร์ลิน กรุงแบกแดด หรือเมืองอื่นๆ ซึ่งย่อยยับไปเพราะสงครามก่อการร้าย หรือความเปลี่ยนแปลงรุนแรงทางการเมือง
มันสำคัญนักหรือกับการเป็นอยู่? นั่นก็ขึ้นอยู่กับมุมมองชีวิตของแต่ละคน!
มีเงินต้องหาเวลาท่องเที่ยวดูโลกกว้างว่าเป็นอย่างไร โดยเฉพาะคนทำอาชีพสื่อ การได้รู้เห็นมาก อ่านมาก พบปะผู้คนต่างชาติต่างภาษามาก ย่อมมีประสบการณ์ชีวิตมาก สามารถสื่อสารทำความเข้าใจกับเรื่องราวต่างๆ ได้เปรียบพวกจมปลักอยู่กับงานประจำ
เดี๋ยวนี้หนุ่มๆ สาวๆ เก็บเงินได้บ้างก็ไปทัวร์กินอยู่ง่ายๆ ผจญภัยมีความมันส์ในชีวิต ได้รับรู้สิ่งแปลกใหม่ เข้าสำนักงานคุยได้เป็นคุ้งเป็นแคว พวกชอบเก็บเงินสะสมอาจยิ้มเยาะในใจว่า “เอ็งเที่ยวไปเถอะ ล้างหนี้ให้หมด อย่ามายืมเงินก็แล้วกัน” ดีกันคนละแบบ
สิ้นปีนี้ คนมีความพร้อม ก็อาจหาจังหวะเที่ยว หรืออาจรอหลังปีใหม่ พวกมีเงิน มีเวลา ไม่เป็นลูกจ้างใครจะไปที่ไหนเมื่อไหร่ย่อมทำตามใจปรารถนาอยู่แล้ว ไม่ว่ากัน
แต่การเที่ยวในเมืองไทยไม่ง่าย ราคาไม่ถูก โดยทั่วไปอาจแพงกว่าการซื้อทัวร์ไปเที่ยวเมืองนอก เดี๋ยวนี้สายการบินโลว์คอสต์ต้นทุนต่ำมีเยอะ ยากดีมีจนอย่างไรยังพอมีโอกาสซื้อทัวร์ไปเปิดหูเปิดตาเมืองนอก เอาใกล้ๆ เช่น ฮ่องกง สิงคโปร์ หรือกลุ่มอาเซียน
ไปทัวร์จีนบางจังหวะยังมีราคาถูกกว่าไปเที่ยวเกาะสมุย ภูเก็ต หรือกระบี่ด้วยซ้ำ ที่สำคัญ การท่องเที่ยวในเมืองไทยกลายเป็นกิจกรรมเสี่ยงตายอย่างมาก เพราะอุบัติเหตุในการเดินทางหน้าเทศกาลไม่ธรรมดา โดยรวมประเทศไทยอยู่อันดับต้นๆ ของโลกนั่นเชียว
ยามปกติ อุบัติเหตุบนท้องถนนก็มาก นักท่องเที่ยวต่างชาติเอาชีวิตมาทิ้งในบ้านเราก็เยอะ แม้เราขับรถอย่างระวัง ภัยเกิดขึ้นได้เพราะคนอื่นเป็นตัวต้นเหตุ อย่างกรณีคนเมายาไอซ์ขับรถบรรทุกหกล้อตะลุยเข้าถนนเอกมัยวันก่อน รถพังมากกว่า 40 คัน เป็นต้น
มหาตภัยแบบนี้เกิดขึ้นได้ง่ายในประเทศไทย ดินแดนซึ่งคนไม่เคารพกฎหมายจราจร วันก่อนตำรวจหลายพื้นที่ปิดถนนจับเด็กแว้น พวกขับรถเก๋ง รถกระบะ แข่งกัน ไม่แยแสต่อกฎหมายบ้านเมือง ความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สินของคนอื่นๆ ใครจะเป็นตายก็ช่าง
เป็นมาตรการลดจำนวนประชากรหรือเป็นสภาวะแห่งเวรกรรมของแต่ละคน!
เจออุบัติเหตุตายกันโครมๆ มีสโลแกน “ดื่มไม่ขับ” กฎหมายบทลงโทษแรงขึ้น แต่คนก็ยังไม่ใส่ใจ รักตัวกลัวตาย! แบบนี้ไม่ว่าถ้าจะเลือกเสี่ยงภัย ประมาทแล้วตายเอง แต่ส่วนใหญ่มักสร้างความเสียหาย ทำให้คนอื่นบาดเจ็บล้มตาย แต่ตัวคนก่อเหตุดันรอดตาย
เอาเป็นว่าทุกชีวิตต้องยอมรับความเสี่ยงในเทศกาลหาความสุข ไม่มีใครคาดการณ์ล่วงหน้าได้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ต้องระวังตัวเอง รอดมาจนถึงทุกวันนี้ได้ ถือว่าไม่ธรรมดา มีบุญค้ำชูอยู่บ้าง ขออวยพรให้ทุกท่านมีความสุข อยู่รอดปลอดทุกข์ พบกันปีหน้านะครับ.
