สังคมไทยเป็นสังคมแห่งความสองมาตรฐานที่แท้จริง หลังเกิดความแตกแยกทางการเมือง เพราะความยึดมั่นกับความเกลียดชังตัวบุคคลของทั้งสองฝ่าย ทำให้เรื่องของความผิดถูกและความดีเลวถูกตีความแตกต่างกันออกไป แน่นอนว่าใจกลางของปัญหาก็คือ ทักษิณ ชินวัตรที่มีทั้งคนรักและคนเกลียด มีทั้งคนบอกว่าดีและบอกว่าเลว ราวกับว่าประเทศนี้มีคำอธิบายความหมายของความดีเลวที่แตกต่างกัน
เราบอกว่าเราไล่ทักษิณ เพราะทักษิณโกง คนเกลียดทักษิณก็เชื่อ คนรักทักษิณก็บอกว่าไม่จริงทักษิณโดนกลั่นแกล้ง แล้ว “ความจริง” คืออะไร มันอยู่ที่ใครเลือกจะเชื่อ ซึ่งแปลว่า “ความจริง” มันไม่มีอยู่จริงเช่นนั้นหรือ แต่ไม่ใช่หรอกเพราะ “ความจริง” มันต้องมี เพียงแต่คนที่เกลียดทักษิณก็ต้องบอกว่า “ความจริงคือโกงจริง” คนรักทักษิณบอก “ความจริงเขาไม่ได้โกง”
ต่างคนต่างเลือกที่จะเชื่อ จนกระทั่ง “ความจริงแท้” ไม่มีความหมาย ทักษิณก็ใช้มวลชนที่เชื่อเขานี่แหละเพื่อยืนยันว่าเขาบริสุทธิ์ โดยไม่ต้องหักล้างข้อกล่าวหาและหลักฐานที่ถูกนำมาแสดง คนที่เกลียดทักษิณก็บอกว่า พวกเขาเกลียดการทุจริตคอร์รัปชัน บอกว่า คนที่รักทักษิณนั้นรักงมงายและโง่ที่ถูกหลอก
กรณีของอุทยานราชภักดิ์ก็ไม่ต่างกัน เพียงแต่สลับขั้วกันพูดแบบนี้ถูกไหม
ปัญหาก็คือว่าเราเลือกปกป้องคนที่เรารักมากกว่าการปกป้องด้วยข้อมูลและข้อเท็จจริง กรณีของทักษิณนั้นมีหลักฐานจำนวนมากที่บอกได้ถึงความไม่โปร่งใสความไม่ชอบมาพากลภายใต้การบริหารแบบระบอบทักษิณ แต่คนส่วนหนึ่งปิดหูปิดตาที่จะเชื่อและฟัง พร้อมกับความเชื่อที่ยึดมั่นว่าทักษิณถูกกลั่นแกล้งจากอำมาตย์ จนกระทั่งกล่าวว่า อำมาตย์อิจฉาทักษิณที่ทำให้คนจนอยู่ดีกินดีขึ้น
ลิ่วล้อของทักษิณก็ออกมาปลุกปั่นว่า อำมาตย์ต้องการทำลายทักษิณ เพราะต้องการกดให้คนชั้นล่างไม่สามารถลืมหูลืมตาอ้าปากได้ หลอกคนชั้นล่างว่าความยากจนคือความไม่เท่าเทียมเพื่อให้พวกเขาออกมาต่อสู้และตายแทน ทั้งๆ ที่จริงแล้วลิ่วล้อต่อสู้เพราะปกป้องเงินของทักษิณเท่านั้นเอง
มันเป็นคำพูดที่กล่าวหากันแล้วก็เชื่อ ทั้งๆ ที่โดยตรรกะแล้ว อำมาตย์ในความหมายของคนเสื้อแดงที่มักจะไม่กล้าสื่อมาตรง แต่เป็นสัญลักษณ์ที่พาดพิงถึงเบื้องสูงนั้น จะอิจฉาทักษิณทำไมถ้าคนยากจนจะกินดีอยู่ดีขึ้นจริงๆ
กรณีของอุทยานราชภักดิ์นั้น มันมีคำพูดของอดีตผู้บัญชาการทหารบก พล.อ.อุดมเดช สีตบุตร ที่เป็นผู้ดำเนินการโครงการนี้ออกมาพูดได้ยินกันทั่วว่ามีการแอบอ้างไปรีดไถจริง แต่นำเงินมาบริจาคแล้ว แต่สังคมก็เลือกที่จะเชื่อและไม่เชื่อโดยไม่สนใจข้อเท็จจริง ฝ่ายที่สนับสนุนทักษิณก็เชื่อว่า ต้องมีความไม่โปร่งใสเกิดขึ้น แต่ฝ่ายที่สนับสนุนทหารไม่เชื่อเรื่องนี้
แต่ที่แปลกมากก็คือว่าพรรคเพื่อไทยซึ่งเป็นพรรคของทักษิณนั้นออกมาเคลื่อนไหวให้มีการตรวจสอบการทุจริตอุทยานราชภักดิ์ แต่คำถามว่า พรรคเพื่อไทยทำไมไม่เคยเชื่อความฉ้อฉลจากรัฐบาลของทักษิณและเครือญาติของทักษิณเลย วันนี้ออกมาเหมือนจะปกป้องผลประโยชน์ของชาติแล้ววันที่รัฐบาลของทักษิณถูกกล่าวหานั้นพรรคเพื่อไทยอยู่ที่ไหน ทำไมวันนั้นไม่ต่อต้านคอร์รัปชัน วันนั้นทำไมไม่ปกป้องผลประโยชน์ของชาติ
แล้วประชาชนที่ชี้หน้าด่าว่า ทักษิณขี้โกงเล่า ตกลงเรารับไม่ได้ที่ทักษิณขี้โกง เพราะเราเกลียดทักษิณกันแน่ ถ้าเราเกลียดการคอร์รัปชันเราก็ไม่ควรยอมรับกับการทุจริตอุทยานราชภักดิ์ด้วย ยังไม่ได้ยินคนเป่านกหวีดออกมาไล่ล่าเรื่องนี้กันเลย พากันเงียบกริบกันหมด ลุงกำนันวันนี้อยู่ที่ไหนธงในการต่อสู้อันนี้ของ กปปส.คือการทุจริตคอร์รัปชันไม่ใช่หรือ
ไม่สงสัยกันเลยหรือว่า กรณีอุทยานราชภักดิ์นั้นมีเงื่อนงำและมีคำถามมากมาย
แม้ไพศาล พืชมงคล จะบอกว่า แผนร้ายใช้เรื่องอุทยานราชภักดิ์เพื่อล้มรัฐบาล ล้ม คสช.และล้มเจ้านั้น ในที่สุดก็ไปไม่รอด โดยอ้างว่าผู้บัญชาการทหารบกแถลงผลสอบชัดเจนแล้วว่า ไม่มีการทุจริต
ไม่น่าเชื่อว่ากูรูอย่างไพศาลจะเชื่อง่ายๆ เลย ทั้งๆ ที่ใครฟังด้วยใจเป็นกลางก็ต้องกังขา ถ้าผู้บัญชาการทหารบกมั่นใจว่า สุจริตโปร่งใสจริงทำไมต้องโยนให้ไปถามพล.อ.อุดมเดชอีก ยืนยันมาเลยสิว่า ไม่มีการแอบอ้างรีดไถหักหัวคิว แค่เขาบอกว่า ไม่มีทุจริต เราก็เชื่อทันทีว่าไม่มีทุจริตอย่างนั้นหรือ แล้วที่ทักษิณยิ่งลักษณ์ก็บอกว่า ไม่ได้ทุจริตไม่ได้โกงจำนำข้าว แต่เราก็ไม่เชื่อใช่ไหม เพราะเราเห็นหลักฐานและข้อพิรุธเต็มไปหมด
กลายเป็นว่า เราเชื่อว่าทักษิณ ยิ่งลักษณ์โกงเพราะมีหลักฐาน แต่เราเชื่อว่าทหารไม่โกง เพราะเขาบอกว่า ไม่มีการทุจริต แล้วตรรกะและเหตุผลของเราอยู่ตรงไหน อย่างนี้มันสองมาตรฐานหรือไม่
คำถามนี้ถามกลับไปยังคนเสื้อแดงเหมือนกัน ทำไมถึงคิดว่า ทักษิณไม่โกงแต่ถูกรังแกกลั่นแกล้ง ทำไมไม่เชื่อหลักฐานเชิงประจักษ์มากมายที่ทักษิณทำ เช่น ใช้อำนาจแก้กฎหมายเพื่อเอื้อประโยชน์ให้บริษัทตัวเอง ใช้อำนาจนายกฯ ให้เมียได้ประโยชน์ในการประมูลซื้อที่ดินซึ่งศาลตัดสินไปแล้ว ทำไมไม่เห็นที่ทักษิณใช้อำนาจโยกย้ายเครือญาติตัวเองข้ามหัวคนอื่น แต่พอทหารถูกกล่าวหาว่า ทุจริตคอร์รัปชันคนเสื้อแดงจึงออกมาต่อต้านกันใหญ่ ตกลงมาตรฐานการต่อต้านทุจริตคอร์รัปชันของเสื้อแดงอยู่ตรงไหน ถ้าพวกเดียวกันถูกกล่าวหาก็บอกว่าถูกกลั่นแกล้ง ถ้าฝ่ายตรงข้ามถูกกล่าวหาสำนึกแห่งการคอร์รัปชันก็เกิดขึ้นทันทีเช่นนั้นหรือ
ฝ่ายเสื้อแดงอ้างว่าตัวเองเป็นฝ่ายประชาธิปไตย แต่บอกว่ายอมรับได้ถ้ารัฐบาลทุจริตแต่ประชาชนได้ประโยชน์ด้วย แล้วก็ใช้ข้ออ้างว่ามาจากการเลือกตั้งเพื่อปกป้องรัฐบาลที่ประชาชนอีกฝ่ายกล่าวหาว่าทุจริตคอร์รัปชัน พอประชาชนเขาออกมาไล่รัฐบาลที่คอร์รัปชันก็กล่าวหาพวกเขาว่าเป็นฝ่ายต่อต้านประชาธิปไตย
แล้วมาตรฐานของความดีเลวอยู่ตรงไหน ในหลักศาสนาไม่มีข้อจำกัดของความดีเลวที่เป็นหลักการที่แน่นอนหรือ หรือความดีเลวมันบิดพลิ้วไปได้ตามสภาวะของจิตใจคน แม้ศาสดาของโลกจะมีมากมายมีหลายศาสนาแต่อธิบายความดีเลวแตกต่างกันออกไปเช่นนั้นหรือ สีดำกับสีขาวมันขึ้นอยู่กับมุมมองของแต่ละคนหรือ ใจที่เป็นธรรมนั้นไม่มีหลักแหล่งที่แน่นอนหรือ
ถ้าสังคมไทยจะปรองดองและกลับไปสู่สันติ เราต้องปรับปรุงมาตรฐานในตัวเรา ถ้าเราต่อต้านคอร์รัปชันเราต้องต่อต้านแบบไม่เลือกฝ่าย ความดีเลวต้องมีมาตรฐานเดียว ต้องยกย่องคนดีรังเกียจคนเลว ไม่ใช่ว่าถ้าเป็นพวกเดียวกันทำอะไรก็ดีหมด แต่ถ้าเป็นฝ่ายตรงข้ามทำอะไรก็ชั่วหมด
เราบอกว่าเราไล่ทักษิณ เพราะทักษิณโกง คนเกลียดทักษิณก็เชื่อ คนรักทักษิณก็บอกว่าไม่จริงทักษิณโดนกลั่นแกล้ง แล้ว “ความจริง” คืออะไร มันอยู่ที่ใครเลือกจะเชื่อ ซึ่งแปลว่า “ความจริง” มันไม่มีอยู่จริงเช่นนั้นหรือ แต่ไม่ใช่หรอกเพราะ “ความจริง” มันต้องมี เพียงแต่คนที่เกลียดทักษิณก็ต้องบอกว่า “ความจริงคือโกงจริง” คนรักทักษิณบอก “ความจริงเขาไม่ได้โกง”
ต่างคนต่างเลือกที่จะเชื่อ จนกระทั่ง “ความจริงแท้” ไม่มีความหมาย ทักษิณก็ใช้มวลชนที่เชื่อเขานี่แหละเพื่อยืนยันว่าเขาบริสุทธิ์ โดยไม่ต้องหักล้างข้อกล่าวหาและหลักฐานที่ถูกนำมาแสดง คนที่เกลียดทักษิณก็บอกว่า พวกเขาเกลียดการทุจริตคอร์รัปชัน บอกว่า คนที่รักทักษิณนั้นรักงมงายและโง่ที่ถูกหลอก
กรณีของอุทยานราชภักดิ์ก็ไม่ต่างกัน เพียงแต่สลับขั้วกันพูดแบบนี้ถูกไหม
ปัญหาก็คือว่าเราเลือกปกป้องคนที่เรารักมากกว่าการปกป้องด้วยข้อมูลและข้อเท็จจริง กรณีของทักษิณนั้นมีหลักฐานจำนวนมากที่บอกได้ถึงความไม่โปร่งใสความไม่ชอบมาพากลภายใต้การบริหารแบบระบอบทักษิณ แต่คนส่วนหนึ่งปิดหูปิดตาที่จะเชื่อและฟัง พร้อมกับความเชื่อที่ยึดมั่นว่าทักษิณถูกกลั่นแกล้งจากอำมาตย์ จนกระทั่งกล่าวว่า อำมาตย์อิจฉาทักษิณที่ทำให้คนจนอยู่ดีกินดีขึ้น
ลิ่วล้อของทักษิณก็ออกมาปลุกปั่นว่า อำมาตย์ต้องการทำลายทักษิณ เพราะต้องการกดให้คนชั้นล่างไม่สามารถลืมหูลืมตาอ้าปากได้ หลอกคนชั้นล่างว่าความยากจนคือความไม่เท่าเทียมเพื่อให้พวกเขาออกมาต่อสู้และตายแทน ทั้งๆ ที่จริงแล้วลิ่วล้อต่อสู้เพราะปกป้องเงินของทักษิณเท่านั้นเอง
มันเป็นคำพูดที่กล่าวหากันแล้วก็เชื่อ ทั้งๆ ที่โดยตรรกะแล้ว อำมาตย์ในความหมายของคนเสื้อแดงที่มักจะไม่กล้าสื่อมาตรง แต่เป็นสัญลักษณ์ที่พาดพิงถึงเบื้องสูงนั้น จะอิจฉาทักษิณทำไมถ้าคนยากจนจะกินดีอยู่ดีขึ้นจริงๆ
กรณีของอุทยานราชภักดิ์นั้น มันมีคำพูดของอดีตผู้บัญชาการทหารบก พล.อ.อุดมเดช สีตบุตร ที่เป็นผู้ดำเนินการโครงการนี้ออกมาพูดได้ยินกันทั่วว่ามีการแอบอ้างไปรีดไถจริง แต่นำเงินมาบริจาคแล้ว แต่สังคมก็เลือกที่จะเชื่อและไม่เชื่อโดยไม่สนใจข้อเท็จจริง ฝ่ายที่สนับสนุนทักษิณก็เชื่อว่า ต้องมีความไม่โปร่งใสเกิดขึ้น แต่ฝ่ายที่สนับสนุนทหารไม่เชื่อเรื่องนี้
แต่ที่แปลกมากก็คือว่าพรรคเพื่อไทยซึ่งเป็นพรรคของทักษิณนั้นออกมาเคลื่อนไหวให้มีการตรวจสอบการทุจริตอุทยานราชภักดิ์ แต่คำถามว่า พรรคเพื่อไทยทำไมไม่เคยเชื่อความฉ้อฉลจากรัฐบาลของทักษิณและเครือญาติของทักษิณเลย วันนี้ออกมาเหมือนจะปกป้องผลประโยชน์ของชาติแล้ววันที่รัฐบาลของทักษิณถูกกล่าวหานั้นพรรคเพื่อไทยอยู่ที่ไหน ทำไมวันนั้นไม่ต่อต้านคอร์รัปชัน วันนั้นทำไมไม่ปกป้องผลประโยชน์ของชาติ
แล้วประชาชนที่ชี้หน้าด่าว่า ทักษิณขี้โกงเล่า ตกลงเรารับไม่ได้ที่ทักษิณขี้โกง เพราะเราเกลียดทักษิณกันแน่ ถ้าเราเกลียดการคอร์รัปชันเราก็ไม่ควรยอมรับกับการทุจริตอุทยานราชภักดิ์ด้วย ยังไม่ได้ยินคนเป่านกหวีดออกมาไล่ล่าเรื่องนี้กันเลย พากันเงียบกริบกันหมด ลุงกำนันวันนี้อยู่ที่ไหนธงในการต่อสู้อันนี้ของ กปปส.คือการทุจริตคอร์รัปชันไม่ใช่หรือ
ไม่สงสัยกันเลยหรือว่า กรณีอุทยานราชภักดิ์นั้นมีเงื่อนงำและมีคำถามมากมาย
แม้ไพศาล พืชมงคล จะบอกว่า แผนร้ายใช้เรื่องอุทยานราชภักดิ์เพื่อล้มรัฐบาล ล้ม คสช.และล้มเจ้านั้น ในที่สุดก็ไปไม่รอด โดยอ้างว่าผู้บัญชาการทหารบกแถลงผลสอบชัดเจนแล้วว่า ไม่มีการทุจริต
ไม่น่าเชื่อว่ากูรูอย่างไพศาลจะเชื่อง่ายๆ เลย ทั้งๆ ที่ใครฟังด้วยใจเป็นกลางก็ต้องกังขา ถ้าผู้บัญชาการทหารบกมั่นใจว่า สุจริตโปร่งใสจริงทำไมต้องโยนให้ไปถามพล.อ.อุดมเดชอีก ยืนยันมาเลยสิว่า ไม่มีการแอบอ้างรีดไถหักหัวคิว แค่เขาบอกว่า ไม่มีทุจริต เราก็เชื่อทันทีว่าไม่มีทุจริตอย่างนั้นหรือ แล้วที่ทักษิณยิ่งลักษณ์ก็บอกว่า ไม่ได้ทุจริตไม่ได้โกงจำนำข้าว แต่เราก็ไม่เชื่อใช่ไหม เพราะเราเห็นหลักฐานและข้อพิรุธเต็มไปหมด
กลายเป็นว่า เราเชื่อว่าทักษิณ ยิ่งลักษณ์โกงเพราะมีหลักฐาน แต่เราเชื่อว่าทหารไม่โกง เพราะเขาบอกว่า ไม่มีการทุจริต แล้วตรรกะและเหตุผลของเราอยู่ตรงไหน อย่างนี้มันสองมาตรฐานหรือไม่
คำถามนี้ถามกลับไปยังคนเสื้อแดงเหมือนกัน ทำไมถึงคิดว่า ทักษิณไม่โกงแต่ถูกรังแกกลั่นแกล้ง ทำไมไม่เชื่อหลักฐานเชิงประจักษ์มากมายที่ทักษิณทำ เช่น ใช้อำนาจแก้กฎหมายเพื่อเอื้อประโยชน์ให้บริษัทตัวเอง ใช้อำนาจนายกฯ ให้เมียได้ประโยชน์ในการประมูลซื้อที่ดินซึ่งศาลตัดสินไปแล้ว ทำไมไม่เห็นที่ทักษิณใช้อำนาจโยกย้ายเครือญาติตัวเองข้ามหัวคนอื่น แต่พอทหารถูกกล่าวหาว่า ทุจริตคอร์รัปชันคนเสื้อแดงจึงออกมาต่อต้านกันใหญ่ ตกลงมาตรฐานการต่อต้านทุจริตคอร์รัปชันของเสื้อแดงอยู่ตรงไหน ถ้าพวกเดียวกันถูกกล่าวหาก็บอกว่าถูกกลั่นแกล้ง ถ้าฝ่ายตรงข้ามถูกกล่าวหาสำนึกแห่งการคอร์รัปชันก็เกิดขึ้นทันทีเช่นนั้นหรือ
ฝ่ายเสื้อแดงอ้างว่าตัวเองเป็นฝ่ายประชาธิปไตย แต่บอกว่ายอมรับได้ถ้ารัฐบาลทุจริตแต่ประชาชนได้ประโยชน์ด้วย แล้วก็ใช้ข้ออ้างว่ามาจากการเลือกตั้งเพื่อปกป้องรัฐบาลที่ประชาชนอีกฝ่ายกล่าวหาว่าทุจริตคอร์รัปชัน พอประชาชนเขาออกมาไล่รัฐบาลที่คอร์รัปชันก็กล่าวหาพวกเขาว่าเป็นฝ่ายต่อต้านประชาธิปไตย
แล้วมาตรฐานของความดีเลวอยู่ตรงไหน ในหลักศาสนาไม่มีข้อจำกัดของความดีเลวที่เป็นหลักการที่แน่นอนหรือ หรือความดีเลวมันบิดพลิ้วไปได้ตามสภาวะของจิตใจคน แม้ศาสดาของโลกจะมีมากมายมีหลายศาสนาแต่อธิบายความดีเลวแตกต่างกันออกไปเช่นนั้นหรือ สีดำกับสีขาวมันขึ้นอยู่กับมุมมองของแต่ละคนหรือ ใจที่เป็นธรรมนั้นไม่มีหลักแหล่งที่แน่นอนหรือ
ถ้าสังคมไทยจะปรองดองและกลับไปสู่สันติ เราต้องปรับปรุงมาตรฐานในตัวเรา ถ้าเราต่อต้านคอร์รัปชันเราต้องต่อต้านแบบไม่เลือกฝ่าย ความดีเลวต้องมีมาตรฐานเดียว ต้องยกย่องคนดีรังเกียจคนเลว ไม่ใช่ว่าถ้าเป็นพวกเดียวกันทำอะไรก็ดีหมด แต่ถ้าเป็นฝ่ายตรงข้ามทำอะไรก็ชั่วหมด
