เมื่อผมยังเล็ก ผมมีหมาตัวหนึ่งชื่อ “เพียงกี้” เป็นภาษาอิตาเลียน แปลว่าสีขาว เพียงกี้เป็นหมาบ้านนอก ตำรวจลูกน้องพ่อผมเอามาจากจังหวัดสุรินทร์ เพียงกี้เป็นสุนัขพันธุ์ทาง ฉลาด เป็นเพื่อนวิ่งเล่นกับผมและน้อง เวลาผมนั่งดูทีวีมันจะมานั่งข้างๆ และงับยุงให้ พอเพียงกี้โตเป็นหนุ่ม ผมก็ไปเรียนต่อที่นิวซีแลนด์ ที่บ้านเล่าว่าเพียงกี้หงอยมากจะมานอนหน้าทีวีในที่สุดก็ตายไป
หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้เลี้ยงหมาอีกเลย จนกระทั่งแต่งงานมีลูก หมาบ้านพี่ที่อยู่ใกล้ๆ กันชื่อ “ตุ๊กแก” กับ “ปุยฝ้าย” ออกลูกมาเป็นหมาพันธุ์สปิตซ์ (Spitz) สีขาวน่ารักมาก ลูกชายคนเล็กผมไปเล่นทุกวันจนญาติทนไม่ไหวจึงให้มา เราตั้งชื่อว่า “จู้จี้” เพราะเล็กๆ มันเลือกของกินมาก จู้จี้เป็นหมาฉลาด พูดอะไรรู้เรื่องหมด ภรรยาผมคุยกับมันทุกวัน จู้จี้ชอบให้เรียกมันว่า “หมู” เวลาเราเผลอมันจะไปดมถังขยะ และถูกภรรยาผมดุเอา มันทำหูลู่แล้วหลบไปอยู่ใต้เตียง จู้จี้จะนอนหน้าเตียงกับเรา โดยมีที่นอนเป็นผ้าเช็ดตัวเก่าๆ เวลาฟ้าร้องมันจะกลัวมาก กระโดดขึ้นมานอนกับเราบนเตียง จู้จี้จะคอยดูว่าเมื่อเรากินข้าวเสร็จ และลุกขึ้นมันจะเดินนำหน้าขึ้นบันไดไปนอน จู้จี้เป็นหมาแปลก แต่เป็นหมาที่สะอาดและมีวินัย ต้องอึตอนเช้า วันหนึ่งภรรยาผมตื่นสายเห็นจู้จี้หลบๆ เดินไปดูปรากฏว่าจู้จี้ไปอึไว้หน้าโถส้วม ถ้ามันปีนขึ้นไปนั่งได้ก็คงทำแล้ว จู้จี้จะมีพฤติกรรมแปลกๆ
ตอนที่พลอยลูกสาวผมเป็นวัยรุ่น บางคืนไปเที่ยวกับเพื่อนดึกๆ กลับมาพบอึของจู้จี้อยู่บนเตียง คงเป็นการประท้วง จู้จี้เป็นหมาที่อายุยืนมากเพราะอนามัยดี ชอบกินผลไม้โดยเฉพาะลูกแพร์ และมะขามหวาน สำหรับมะขามหวานนั้นมันจะแกะเม็ดคายออกมาวางเรียงกันเป็นแถว ต่อมาเราต้องย้ายเข้าไปอยู่ในโรงเรียนวชิราวุธทิ้งจู้จี้เอาไว้ที่บ้าน ตอนนั้นจู้จี้แก่มากแล้วอายุประมาณ 16 ปีเห็นจะได้ ตาฝ้าฟางมองไม่เห็น และมีหมัดเต็มตัวต้องให้นอนในกล่องทีวีชานบ้าน ในที่สุดจู้จี้ก็ตายไป เราฝังมันไว้ที่มุมสนามหน้าบ้าน
เมื่อจู้จี้ตายไปเราก็ไม่อยากเลี้ยงหมาอีก จนกระทั่งเราไปปลูกบ้านที่เขาใหญ่ มีเนื้อที่ 4 ไร่เป็นบ้านชั้นเดียว ลูกๆ ตั้งชื่อว่า “บ้านไร่น้อยหน่า” ตามชื่อแม่ ที่นี่มีเพื่อนบ้าน 2 หลัง และมีคนเฝ้าบ้านเลี้ยงหมาไทยไว้ พอเราไปอยู่หมาพวกนี้ก็มาวิ่งเล่นที่บ้าน และติดใจมาเป็นประจำเพราะเราชอบให้ขนมและข้าว หมา 3-4 ตัวนี้มีชื่อว่า เก้ง, โบ้, กาแฟ บิ๊กซี และโลตัส ตัวที่ชื่อเก้งเป็นหมาไทยตัวเมียสีน้ำตาล หน้าตาน่าเกลียด นมยาน วันที่มีงานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่ มันจะเดินตามเราจนเราอายแขก เขาคงคิดว่าครอบครัวนี้แปลกเลี้ยงหมาน่าเกลียด เก้งผอมมากและตาฝ้าฟาง เราสันนิษฐานว่าคงถูกงูกัดแล้วก็ตายไป
โบ้เป็นหมาสีดำ รูปร่างบึกบึน ทีแรกไม่มีใครชอบโบ้เพราะมันเพี้ยนๆ และชอบแฮ่ใส่ ต่อมาโบ้ได้ผู้อุปถัมภ์คือ เชอร์รี่ ภรรยาพลายลูกชายคนเล็ก เชอร์รี่เห็นว่าโบ้โง่จึงอุตส่าห์สอนหนังสือโบ้ และคอยดูแลคลุกข้าวให้ โบ้จึงคอยเดินตาม นานๆ เข้าก็กำเริบ เวลาเชอร์รี่เก็บลูกหม่อนที่ตกกับพื้นให้มันจะไม่กิน ต้องรอให้เด็ดจากต้น โบ้กับกาแฟเป็นเพื่อนกัน ไม่ค่อยจะทะเลาะกัน เพราะกาแฟเป็นหมาที่ไม่เอาไหน สีน้ำตาลมีลายหัวยุ่งทั้งวัน สองเกลอนี้วันหนึ่งไปวิ่งนอกบ้าน ฟาร์มโชคชัย 4 ซึ่งอยู่ตรงข้ามบ้านเขาเอายาเบื่อมาวางคงจะเบื่อหนู เจ้าสองตัวไปกิน โบ้ทุรนทุรายกลับมาบ้าน แม้คนที่บ้านจะช่วยไว้แต่ก็ไม่ได้โบ้จึงตายไป ส่วนกาแฟนั้นบัดนี้ยังไม่พบซาก คิดว่าคงไปตายนอกบ้าน
ส่วนบิ๊กซีนั้นเป็นหมาตัวเมียสีดำ แต่ดวงไม่ดีถูกนำไปปล่อยที่วัด เมื่อเรารู้ก็ไปตามหาอยู่หลายวัน จนเราเกรงใจพระท่านถามว่า โยมมาหาใคร เราบอกว่ามาหาหมาครับ
พวกหมาๆ เหล่านี้ลูกชายจะจับใส่รถกระบะพาไปฉีดยาทุกตัว วันไหนถูกฉีดยาก็จะแวะที่ตลาดซื้อตับไก่ให้กินคนละไม้ ตัวที่เรารักที่สุดคือ “โลตัส” ซึ่งพลายเปลี่ยนชื่อให้เป็น “โกฮับ” มันเป็นหมาสีขาวรูปร่างสวยงาม โกฮับซนมากมันจะหนีไปเที่ยวนอกบ้านทุกวัน และเราต้องไปตามมา โกฮับแต่เดิมเป็นหมาของลุงเฝ้าบ้าน พอลุงออกไปก็เอามันไปด้วย อยู่ที่หมู่บ้านห่างเราไปสักสองกิโลเมตร ต่อมาโกฮับก็หนีลุงกลับมาบ้าน จากนั้นเราก็เลยเลี้ยงไว้อย่างดี
โกฮับเป็นหมาแปลกคือ ชอบดูทีวีรายการท่องโลกกว้างมีหนังหมีขาวขั้วโลกใต้ โกฮับจะเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ส่วนละครน้ำเน่าอื่นๆ มันจะไม่สน โกฮับเป็นหมาตัวเดียวที่เราให้ขึ้นมานอนที่ระเบียบบ้าน มีปลอกคอและที่นอนอย่างดีให้ แต่ถ้าเผลอโกฮับจะกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียงนั่งเล่นทันที
โกฮับไปมีเมียอยู่ใกล้ๆ บ้าน เป็นเมียแหม่มเสียด้วย วันดีคืนดีมันก็พาเมียมากินข้าวที่บ้านเรา มันชอบวิ่งเล่นไปตามที่ต่างๆ และชอบไปเล่นไล่ไก่ที่คนเขาเลี้ยงไว้ ถ้ามันอยู่มันก็จะคอยดูรถของพลาย จะจำรถได้วิ่งมาหาตลอด และคอยเดินตามภรรยาผม หากไม่สนใจมันก็จะเอาปากมาดุนๆ ที่ขาเป็นการทักทาย
ที่บ้านเขาใหญ่นี้ พวกเราไปตอนวันหยุด แต่ก็ไม่ทุกอาทิตย์ วันหนึ่งเราไปไม่เห็นโกฮับวิ่งมาเหมือนเคย จนตกเย็นก็ไม่มี เราจึงได้ข่าวว่าโกฮับไปวิ่งไล่ไก่ชาวบ้านเหมือนเคย และถูกเขายิง กระเสือกกระสนมาตายที่บ้านเมียมัน เจ้าของบ้านจึงฝังมันไว้ เมื่อเรารู้พลายก็เอาดอกไม้ไปวางที่หลุมศพของโกฮับ พลายชอบพูดว่า โกฮับคงอยากสมัครเป็นสมาชิก อบต.เพราะกว้างขวางรู้จักคนไปหมด
ชีวิตหมาบ้านนอกมันจะสั้น ไม่ถูกงูกัดหรือเป็นโรคอื่น ก็โดนคนยิงเอา โกฮับเป็นหมาที่แปลกคือแม้ข้างบ้านจะมีงานปาร์ตี้ มีอาหารแยะมันก็ไม่ไป นับว่าเป็นหมาที่มีศักดิ์ศรีและเป็นจ่าฝูง โกฮับมีลูกไล่เป็นหมาข้างบ้าน เราเรียกว่า เจ้ากองทรายเพราะชอบมาเล่นกองทรายในบ้าน นับว่าโกฮับได้ใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ และโชกโชนแล้ว พวกเราเศร้าใจมาก ทุกวันนี้ก็ยังคิดถึงมันอยู่
หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้เลี้ยงหมาอีกเลย จนกระทั่งแต่งงานมีลูก หมาบ้านพี่ที่อยู่ใกล้ๆ กันชื่อ “ตุ๊กแก” กับ “ปุยฝ้าย” ออกลูกมาเป็นหมาพันธุ์สปิตซ์ (Spitz) สีขาวน่ารักมาก ลูกชายคนเล็กผมไปเล่นทุกวันจนญาติทนไม่ไหวจึงให้มา เราตั้งชื่อว่า “จู้จี้” เพราะเล็กๆ มันเลือกของกินมาก จู้จี้เป็นหมาฉลาด พูดอะไรรู้เรื่องหมด ภรรยาผมคุยกับมันทุกวัน จู้จี้ชอบให้เรียกมันว่า “หมู” เวลาเราเผลอมันจะไปดมถังขยะ และถูกภรรยาผมดุเอา มันทำหูลู่แล้วหลบไปอยู่ใต้เตียง จู้จี้จะนอนหน้าเตียงกับเรา โดยมีที่นอนเป็นผ้าเช็ดตัวเก่าๆ เวลาฟ้าร้องมันจะกลัวมาก กระโดดขึ้นมานอนกับเราบนเตียง จู้จี้จะคอยดูว่าเมื่อเรากินข้าวเสร็จ และลุกขึ้นมันจะเดินนำหน้าขึ้นบันไดไปนอน จู้จี้เป็นหมาแปลก แต่เป็นหมาที่สะอาดและมีวินัย ต้องอึตอนเช้า วันหนึ่งภรรยาผมตื่นสายเห็นจู้จี้หลบๆ เดินไปดูปรากฏว่าจู้จี้ไปอึไว้หน้าโถส้วม ถ้ามันปีนขึ้นไปนั่งได้ก็คงทำแล้ว จู้จี้จะมีพฤติกรรมแปลกๆ
ตอนที่พลอยลูกสาวผมเป็นวัยรุ่น บางคืนไปเที่ยวกับเพื่อนดึกๆ กลับมาพบอึของจู้จี้อยู่บนเตียง คงเป็นการประท้วง จู้จี้เป็นหมาที่อายุยืนมากเพราะอนามัยดี ชอบกินผลไม้โดยเฉพาะลูกแพร์ และมะขามหวาน สำหรับมะขามหวานนั้นมันจะแกะเม็ดคายออกมาวางเรียงกันเป็นแถว ต่อมาเราต้องย้ายเข้าไปอยู่ในโรงเรียนวชิราวุธทิ้งจู้จี้เอาไว้ที่บ้าน ตอนนั้นจู้จี้แก่มากแล้วอายุประมาณ 16 ปีเห็นจะได้ ตาฝ้าฟางมองไม่เห็น และมีหมัดเต็มตัวต้องให้นอนในกล่องทีวีชานบ้าน ในที่สุดจู้จี้ก็ตายไป เราฝังมันไว้ที่มุมสนามหน้าบ้าน
เมื่อจู้จี้ตายไปเราก็ไม่อยากเลี้ยงหมาอีก จนกระทั่งเราไปปลูกบ้านที่เขาใหญ่ มีเนื้อที่ 4 ไร่เป็นบ้านชั้นเดียว ลูกๆ ตั้งชื่อว่า “บ้านไร่น้อยหน่า” ตามชื่อแม่ ที่นี่มีเพื่อนบ้าน 2 หลัง และมีคนเฝ้าบ้านเลี้ยงหมาไทยไว้ พอเราไปอยู่หมาพวกนี้ก็มาวิ่งเล่นที่บ้าน และติดใจมาเป็นประจำเพราะเราชอบให้ขนมและข้าว หมา 3-4 ตัวนี้มีชื่อว่า เก้ง, โบ้, กาแฟ บิ๊กซี และโลตัส ตัวที่ชื่อเก้งเป็นหมาไทยตัวเมียสีน้ำตาล หน้าตาน่าเกลียด นมยาน วันที่มีงานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่ มันจะเดินตามเราจนเราอายแขก เขาคงคิดว่าครอบครัวนี้แปลกเลี้ยงหมาน่าเกลียด เก้งผอมมากและตาฝ้าฟาง เราสันนิษฐานว่าคงถูกงูกัดแล้วก็ตายไป
โบ้เป็นหมาสีดำ รูปร่างบึกบึน ทีแรกไม่มีใครชอบโบ้เพราะมันเพี้ยนๆ และชอบแฮ่ใส่ ต่อมาโบ้ได้ผู้อุปถัมภ์คือ เชอร์รี่ ภรรยาพลายลูกชายคนเล็ก เชอร์รี่เห็นว่าโบ้โง่จึงอุตส่าห์สอนหนังสือโบ้ และคอยดูแลคลุกข้าวให้ โบ้จึงคอยเดินตาม นานๆ เข้าก็กำเริบ เวลาเชอร์รี่เก็บลูกหม่อนที่ตกกับพื้นให้มันจะไม่กิน ต้องรอให้เด็ดจากต้น โบ้กับกาแฟเป็นเพื่อนกัน ไม่ค่อยจะทะเลาะกัน เพราะกาแฟเป็นหมาที่ไม่เอาไหน สีน้ำตาลมีลายหัวยุ่งทั้งวัน สองเกลอนี้วันหนึ่งไปวิ่งนอกบ้าน ฟาร์มโชคชัย 4 ซึ่งอยู่ตรงข้ามบ้านเขาเอายาเบื่อมาวางคงจะเบื่อหนู เจ้าสองตัวไปกิน โบ้ทุรนทุรายกลับมาบ้าน แม้คนที่บ้านจะช่วยไว้แต่ก็ไม่ได้โบ้จึงตายไป ส่วนกาแฟนั้นบัดนี้ยังไม่พบซาก คิดว่าคงไปตายนอกบ้าน
ส่วนบิ๊กซีนั้นเป็นหมาตัวเมียสีดำ แต่ดวงไม่ดีถูกนำไปปล่อยที่วัด เมื่อเรารู้ก็ไปตามหาอยู่หลายวัน จนเราเกรงใจพระท่านถามว่า โยมมาหาใคร เราบอกว่ามาหาหมาครับ
พวกหมาๆ เหล่านี้ลูกชายจะจับใส่รถกระบะพาไปฉีดยาทุกตัว วันไหนถูกฉีดยาก็จะแวะที่ตลาดซื้อตับไก่ให้กินคนละไม้ ตัวที่เรารักที่สุดคือ “โลตัส” ซึ่งพลายเปลี่ยนชื่อให้เป็น “โกฮับ” มันเป็นหมาสีขาวรูปร่างสวยงาม โกฮับซนมากมันจะหนีไปเที่ยวนอกบ้านทุกวัน และเราต้องไปตามมา โกฮับแต่เดิมเป็นหมาของลุงเฝ้าบ้าน พอลุงออกไปก็เอามันไปด้วย อยู่ที่หมู่บ้านห่างเราไปสักสองกิโลเมตร ต่อมาโกฮับก็หนีลุงกลับมาบ้าน จากนั้นเราก็เลยเลี้ยงไว้อย่างดี
โกฮับเป็นหมาแปลกคือ ชอบดูทีวีรายการท่องโลกกว้างมีหนังหมีขาวขั้วโลกใต้ โกฮับจะเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ส่วนละครน้ำเน่าอื่นๆ มันจะไม่สน โกฮับเป็นหมาตัวเดียวที่เราให้ขึ้นมานอนที่ระเบียบบ้าน มีปลอกคอและที่นอนอย่างดีให้ แต่ถ้าเผลอโกฮับจะกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียงนั่งเล่นทันที
โกฮับไปมีเมียอยู่ใกล้ๆ บ้าน เป็นเมียแหม่มเสียด้วย วันดีคืนดีมันก็พาเมียมากินข้าวที่บ้านเรา มันชอบวิ่งเล่นไปตามที่ต่างๆ และชอบไปเล่นไล่ไก่ที่คนเขาเลี้ยงไว้ ถ้ามันอยู่มันก็จะคอยดูรถของพลาย จะจำรถได้วิ่งมาหาตลอด และคอยเดินตามภรรยาผม หากไม่สนใจมันก็จะเอาปากมาดุนๆ ที่ขาเป็นการทักทาย
ที่บ้านเขาใหญ่นี้ พวกเราไปตอนวันหยุด แต่ก็ไม่ทุกอาทิตย์ วันหนึ่งเราไปไม่เห็นโกฮับวิ่งมาเหมือนเคย จนตกเย็นก็ไม่มี เราจึงได้ข่าวว่าโกฮับไปวิ่งไล่ไก่ชาวบ้านเหมือนเคย และถูกเขายิง กระเสือกกระสนมาตายที่บ้านเมียมัน เจ้าของบ้านจึงฝังมันไว้ เมื่อเรารู้พลายก็เอาดอกไม้ไปวางที่หลุมศพของโกฮับ พลายชอบพูดว่า โกฮับคงอยากสมัครเป็นสมาชิก อบต.เพราะกว้างขวางรู้จักคนไปหมด
ชีวิตหมาบ้านนอกมันจะสั้น ไม่ถูกงูกัดหรือเป็นโรคอื่น ก็โดนคนยิงเอา โกฮับเป็นหมาที่แปลกคือแม้ข้างบ้านจะมีงานปาร์ตี้ มีอาหารแยะมันก็ไม่ไป นับว่าเป็นหมาที่มีศักดิ์ศรีและเป็นจ่าฝูง โกฮับมีลูกไล่เป็นหมาข้างบ้าน เราเรียกว่า เจ้ากองทรายเพราะชอบมาเล่นกองทรายในบ้าน นับว่าโกฮับได้ใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ และโชกโชนแล้ว พวกเราเศร้าใจมาก ทุกวันนี้ก็ยังคิดถึงมันอยู่
