ประเทศไทยได้จารึกประวัติศาสตร์หน้าใหม่วันที่ 22 ธันวาคม 2556 ว่าเป็นการสำแดงพลังของมวลมหาประชาชนว่ายิ่งใหญ่เพียงใด เมื่อเกือบทุกตารางเมตรบนถนนทุกสายย่านธุรกิจกลางเมืองอยู่ภายใต้ฝ่าเท้าของมวลชนผู้รักบ้านเมือง
จะถึง 3.5 ล้านคน หรือมากน้อยกว่านั้นเท่าไหร่ ก็ไม่มีความหมายมากนัก เมื่อปรากฏต่อสายตาของคนทั้งประเทศและประชาคมโลกแล้วว่าสี่แยกสำคัญใจกลางเมือง บนถนนสายหลักมีแต่ประชาชนมืดฟ้ามัวดิน
มาด้วยจิตใจมาดมั่นว่าไม่ต้องการระบอบทักษิณ ไม่ต้องการนางโพยปูโพรก ผู้นำกำมะลอของรัฐบาลตัวแทนอาชญากรหนีคุกอยู่ต่างประเทศ และยังบัญชาการการบ่อนทำลายชาติอย่างเป็นระบบด้วยการโกงกินอย่างไม่หยุดยั้ง
นอกจากผู้ร่วมเดินขบวนชุมนุมอย่างเต็มพลัง ยังมีประชาชนตลอด 2 ข้างทางสนับสนุนทั้งน้ำดื่ม อาหาร ผ้าเย็น และเงินสดจำนวนมหาศาล ส่งสัญญาณให้รัฐบาลนางโพยได้รู้ว่าประชาชนพร้อมร่วมต่อสู้ล้มนักการเมืองชั่ว
นับตั้งแต่มีประเทศไทย ถือว่าเป็นการชุมนุมของมวลชนครั้งยิ่งใหญ่ที่สุด มีประชาชนทุกเพศ ทุกวัย ทุกอาชีพ นอกจากในเมืองหลวงแล้ว ยังขยายตัวในหลายจังหวัดเกือบทั่วประเทศ เป็นการปฏิเสธอำนาจรัฐบาลเถื่อน ระบบถ่อย
เป็นการประกาศศักดาให้นักการเมือง ข้าราชการชั่วร้ายได้รับรู้ว่า “พวกข้าจะไม่ยอมให้พวกเอ็งถืออำนาจบาตรใหญ่ปู้ยี่ปู้ยำทรัพย์สินแผ่นดินตามอำเภอใจ ไม่เห็นประชาชนอยู่ในสายตาอีกต่อไป” ต้องรับใช้ประชาชน
“เพียงรองเท้าผ้าใบกับใจถึงๆ ก็สร้างพลังให้ประชาชนไม่ต้องพึ่งถั่งเช่า” และเป็นการตอกหน้าพวกข้าราชการให้รับรู้ว่ายุคแห่งการผยองอำนาจสิ้นสุดแล้ว ประชาชนไม่ของ้อหรือพึ่งพาอำนาจนอกระบบเพื่อจัดการรัฐบาลชั่วร้าย
จากนี้ไปคำว่า “ไทยเฉย” ซึ่งปรากฏไม่กี่เดือนก่อน แทบไม่เหลือ ยกเว้นพวกไร้สติปัญญาและจิตสำนึกเพื่อใส่ใจเรื่องเหตุการณ์บ้านเมืองอย่างแท้จริง ยังเหลือข้าราชการเฉยบางส่วน และกองทัพเฉย ประกาศวางตัวเป็นกลาง
เท่ากับว่ากองทัพ “ไม่ยืนอยู่ข้างประชาชน” โดยพฤติกรรมสนับสนุนให้ตั้งสภาประชาชนตามก้นแม่นางโพยปูโพรกเน่าในเน่านอกแทบไม่เหลือดี การใช้ลีลาโวหารเล่นลิ้นด้วยถ้อยคำสวยหรูฟังดูดี โอ่อ่าว่า “กองทัพยืนอยู่ข้างประเทศไทย” นั้นถูกมองว่าไม่ต่างจากเสียงผายลมของสุนัขเมื่อกินอิ่มเกินไป
ผู้นำกองทัพบางคนยังหลงตัวเองว่าทรงอำนาจ มีพลังต่อรองกำหนดเกมเส้นทางบ้านเมือง หวังตีกินระยะยาวได้นั้น อีกไม่นานคงตื่นจากฝันหวาน เมื่อได้รับรู้ว่าหัวโขนที่สวมใส่อวดบารมีอยู่นั้น ไม่สามารถคุ้มกะลาหัวได้อีก
โดนอำนาจประชาชนคิดบัญชีแน่นอน ถ้าไม่โดนลูกน้องแข็งข้อเล่นงานเสียก่อน ในฐานที่ยอมรับใช้นักการเมืองชั่วแลกผลประโยชน์ส่วนตัวโดยไม่อาย ทำให้ประชาชนต้องยอมเหน็ดเหนื่อยฮึดสู้ด้วยพลัง ไม่หวาดหวั่น ลืมตาย
อย่างว่านั่นแหละ “รองเท้าผ้าใบกับใจถึงๆ” เสียงดังมีพลังกว่าไอ้โอ๊บ!” สิ้นยุคเช่นกันสำหรับนายทหารทะเยอทะยาน อยากเป็นใหญ่ คิดทำรัฐประหารเพื่อล้มรัฐบาลมีคุณธรรม เพียงเพื่อรับใช้นักการเมืองชั่วเพื่อเงินและอำนาจ
ถึงเวลาที่นักการเมืองต้องเลิกผยอง จากนี้ไปบรรยากาศการเมือง การปกครองของไทยจะไม่เหมือนเดิม และการเดินหน้าแบบสู้ไม่ถอยของมวลมหาประชาชนภายใต้การนำของ “กำนันสุเทพ” มุ่งเน้นการปฏิรูปเพื่อฟื้นฟูประเทศ
ไม่เหลือพื้นที่ให้ตระกูล “ชินวัตร” เครือญาติ สมุนบริวาร ขี้ข้า ทาสน้ำเงิน ผีโม่แป้ง ได้ทำตัวเหมือนผีปอบ เปรต อสุรกายโกงบ้านกินเมืองอีกต่อไป ความหวังของบักเหลี่ยมร้ายอาชญากรขายชาติจะกลับบ้านแบบเท่ๆ ก็ไม่เหลือ
ขณะที่มวลชนสำแดงพลังเต็มเมืองหลวง แม่นางโพยยังเฉไฉไขสือ ใช้ความด้าน อึด ทน ตีหน้าซื่อไร้เดียงสา ใช้ทรัพยากรของรัฐหาเสียง หาความสุขอยู่ต่างจังหวัด หลอกตัวเองด้วยมวลชนถูกข้าราชการเชลียร์ระดมมาห้อมล้อม
ไม่ใช่ทำหน้าที่ตามสภาพรักษาการนายกฯ ทำงานเพื่อบ้านเมือง แต่เป็นการตะลอนๆ ยื้อเวลาเพื่อรักษาเก้าอี้ของตัวเอง หนีมวลชนและเสียงนกหวีด แสดงให้เห็นความไม่รู้สึกอาย ไม่กล้าสู้หน้าประชาชน ถูกคนเป็นล้านขับไล่
นางโพยยังท่องคาถาบทหน้าด้าน “ไม่ยึดติดกับตำแหน่ง แต่กูไม่ออก”
มีอะไรมั้ย? ใครมีปัญญาทำอะไรกูได้? ว่าแล้วนางก็แสยะยิ้มยั่วเยิ้ม!
“กำนันสุเทพ” มีคำตอบ ส่วนหนึ่งจะเค้นเอาจากข้าราชการ ถ้ายังดื้อด้าน รับใช้ระบอบทักษิณ ก็จะเห็นดีกันในวาระ “การปฏิวัติของประชาชน” ส่วนการเลือกตั้ง โดยนักเลือกตั้งหลบไปจองคิวตั้งแต่ตี 3 นั้นน่าทุเรศมาก
ยังหลงเชื่ออีกว่าจะมีการเลือกตั้งวันที่ 2 กุมภาพันธ์ ทั้งๆ ที่สถานการณ์โดยรวมนั้นไม่เอื้ออย่างยิ่ง ก่อนมีการปฏิรูปประเทศ และข้อเสนอของนางโพยว่าจะมีปฏิรูปให้เสร็จใน 2 ปีก็เป็นลีลารองาบเงินกู้ 2.2 ล้านล้านบาทเท่านั้น
คำถามยังมี “แล้วจะจบอย่างไร” คำตอบก็คือ “ธรรมะต้องชนะอธรรม” การเอาชนะคนกุมอำนาจรัฐซึ่งทั้งหน้าด้านมีโรคจิตแทรกไม่ใช่เรื่องง่าย ดังนั้น “การทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ให้เป็นจริง” นั้น ต้องใช้เวลานานกว่าที่ควรจะเป็น
จะถึง 3.5 ล้านคน หรือมากน้อยกว่านั้นเท่าไหร่ ก็ไม่มีความหมายมากนัก เมื่อปรากฏต่อสายตาของคนทั้งประเทศและประชาคมโลกแล้วว่าสี่แยกสำคัญใจกลางเมือง บนถนนสายหลักมีแต่ประชาชนมืดฟ้ามัวดิน
มาด้วยจิตใจมาดมั่นว่าไม่ต้องการระบอบทักษิณ ไม่ต้องการนางโพยปูโพรก ผู้นำกำมะลอของรัฐบาลตัวแทนอาชญากรหนีคุกอยู่ต่างประเทศ และยังบัญชาการการบ่อนทำลายชาติอย่างเป็นระบบด้วยการโกงกินอย่างไม่หยุดยั้ง
นอกจากผู้ร่วมเดินขบวนชุมนุมอย่างเต็มพลัง ยังมีประชาชนตลอด 2 ข้างทางสนับสนุนทั้งน้ำดื่ม อาหาร ผ้าเย็น และเงินสดจำนวนมหาศาล ส่งสัญญาณให้รัฐบาลนางโพยได้รู้ว่าประชาชนพร้อมร่วมต่อสู้ล้มนักการเมืองชั่ว
นับตั้งแต่มีประเทศไทย ถือว่าเป็นการชุมนุมของมวลชนครั้งยิ่งใหญ่ที่สุด มีประชาชนทุกเพศ ทุกวัย ทุกอาชีพ นอกจากในเมืองหลวงแล้ว ยังขยายตัวในหลายจังหวัดเกือบทั่วประเทศ เป็นการปฏิเสธอำนาจรัฐบาลเถื่อน ระบบถ่อย
เป็นการประกาศศักดาให้นักการเมือง ข้าราชการชั่วร้ายได้รับรู้ว่า “พวกข้าจะไม่ยอมให้พวกเอ็งถืออำนาจบาตรใหญ่ปู้ยี่ปู้ยำทรัพย์สินแผ่นดินตามอำเภอใจ ไม่เห็นประชาชนอยู่ในสายตาอีกต่อไป” ต้องรับใช้ประชาชน
“เพียงรองเท้าผ้าใบกับใจถึงๆ ก็สร้างพลังให้ประชาชนไม่ต้องพึ่งถั่งเช่า” และเป็นการตอกหน้าพวกข้าราชการให้รับรู้ว่ายุคแห่งการผยองอำนาจสิ้นสุดแล้ว ประชาชนไม่ของ้อหรือพึ่งพาอำนาจนอกระบบเพื่อจัดการรัฐบาลชั่วร้าย
จากนี้ไปคำว่า “ไทยเฉย” ซึ่งปรากฏไม่กี่เดือนก่อน แทบไม่เหลือ ยกเว้นพวกไร้สติปัญญาและจิตสำนึกเพื่อใส่ใจเรื่องเหตุการณ์บ้านเมืองอย่างแท้จริง ยังเหลือข้าราชการเฉยบางส่วน และกองทัพเฉย ประกาศวางตัวเป็นกลาง
เท่ากับว่ากองทัพ “ไม่ยืนอยู่ข้างประชาชน” โดยพฤติกรรมสนับสนุนให้ตั้งสภาประชาชนตามก้นแม่นางโพยปูโพรกเน่าในเน่านอกแทบไม่เหลือดี การใช้ลีลาโวหารเล่นลิ้นด้วยถ้อยคำสวยหรูฟังดูดี โอ่อ่าว่า “กองทัพยืนอยู่ข้างประเทศไทย” นั้นถูกมองว่าไม่ต่างจากเสียงผายลมของสุนัขเมื่อกินอิ่มเกินไป
ผู้นำกองทัพบางคนยังหลงตัวเองว่าทรงอำนาจ มีพลังต่อรองกำหนดเกมเส้นทางบ้านเมือง หวังตีกินระยะยาวได้นั้น อีกไม่นานคงตื่นจากฝันหวาน เมื่อได้รับรู้ว่าหัวโขนที่สวมใส่อวดบารมีอยู่นั้น ไม่สามารถคุ้มกะลาหัวได้อีก
โดนอำนาจประชาชนคิดบัญชีแน่นอน ถ้าไม่โดนลูกน้องแข็งข้อเล่นงานเสียก่อน ในฐานที่ยอมรับใช้นักการเมืองชั่วแลกผลประโยชน์ส่วนตัวโดยไม่อาย ทำให้ประชาชนต้องยอมเหน็ดเหนื่อยฮึดสู้ด้วยพลัง ไม่หวาดหวั่น ลืมตาย
อย่างว่านั่นแหละ “รองเท้าผ้าใบกับใจถึงๆ” เสียงดังมีพลังกว่าไอ้โอ๊บ!” สิ้นยุคเช่นกันสำหรับนายทหารทะเยอทะยาน อยากเป็นใหญ่ คิดทำรัฐประหารเพื่อล้มรัฐบาลมีคุณธรรม เพียงเพื่อรับใช้นักการเมืองชั่วเพื่อเงินและอำนาจ
ถึงเวลาที่นักการเมืองต้องเลิกผยอง จากนี้ไปบรรยากาศการเมือง การปกครองของไทยจะไม่เหมือนเดิม และการเดินหน้าแบบสู้ไม่ถอยของมวลมหาประชาชนภายใต้การนำของ “กำนันสุเทพ” มุ่งเน้นการปฏิรูปเพื่อฟื้นฟูประเทศ
ไม่เหลือพื้นที่ให้ตระกูล “ชินวัตร” เครือญาติ สมุนบริวาร ขี้ข้า ทาสน้ำเงิน ผีโม่แป้ง ได้ทำตัวเหมือนผีปอบ เปรต อสุรกายโกงบ้านกินเมืองอีกต่อไป ความหวังของบักเหลี่ยมร้ายอาชญากรขายชาติจะกลับบ้านแบบเท่ๆ ก็ไม่เหลือ
ขณะที่มวลชนสำแดงพลังเต็มเมืองหลวง แม่นางโพยยังเฉไฉไขสือ ใช้ความด้าน อึด ทน ตีหน้าซื่อไร้เดียงสา ใช้ทรัพยากรของรัฐหาเสียง หาความสุขอยู่ต่างจังหวัด หลอกตัวเองด้วยมวลชนถูกข้าราชการเชลียร์ระดมมาห้อมล้อม
ไม่ใช่ทำหน้าที่ตามสภาพรักษาการนายกฯ ทำงานเพื่อบ้านเมือง แต่เป็นการตะลอนๆ ยื้อเวลาเพื่อรักษาเก้าอี้ของตัวเอง หนีมวลชนและเสียงนกหวีด แสดงให้เห็นความไม่รู้สึกอาย ไม่กล้าสู้หน้าประชาชน ถูกคนเป็นล้านขับไล่
นางโพยยังท่องคาถาบทหน้าด้าน “ไม่ยึดติดกับตำแหน่ง แต่กูไม่ออก”
มีอะไรมั้ย? ใครมีปัญญาทำอะไรกูได้? ว่าแล้วนางก็แสยะยิ้มยั่วเยิ้ม!
“กำนันสุเทพ” มีคำตอบ ส่วนหนึ่งจะเค้นเอาจากข้าราชการ ถ้ายังดื้อด้าน รับใช้ระบอบทักษิณ ก็จะเห็นดีกันในวาระ “การปฏิวัติของประชาชน” ส่วนการเลือกตั้ง โดยนักเลือกตั้งหลบไปจองคิวตั้งแต่ตี 3 นั้นน่าทุเรศมาก
ยังหลงเชื่ออีกว่าจะมีการเลือกตั้งวันที่ 2 กุมภาพันธ์ ทั้งๆ ที่สถานการณ์โดยรวมนั้นไม่เอื้ออย่างยิ่ง ก่อนมีการปฏิรูปประเทศ และข้อเสนอของนางโพยว่าจะมีปฏิรูปให้เสร็จใน 2 ปีก็เป็นลีลารองาบเงินกู้ 2.2 ล้านล้านบาทเท่านั้น
คำถามยังมี “แล้วจะจบอย่างไร” คำตอบก็คือ “ธรรมะต้องชนะอธรรม” การเอาชนะคนกุมอำนาจรัฐซึ่งทั้งหน้าด้านมีโรคจิตแทรกไม่ใช่เรื่องง่าย ดังนั้น “การทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ให้เป็นจริง” นั้น ต้องใช้เวลานานกว่าที่ควรจะเป็น
