1. “ในหลวงของปวงชนชาวไทย”
วางดอกไม้ สีเหลือง เบื้องพระพักตร์
พระบรมฉายาลักษณ์บนฝาบ้าน
น้ำตาคลอ กราบภาพพระภูบาล
แปดสิบหกชันษาผ่าน “5 ธันวา”
ครองแผ่นดินโดยธรรมทศพิธ
พระภารกิจล้วนดำรง ทรงคุณค่า
ทรงอุทิศทั้งชีวิต เพื่อปวงประชา
พระราชดำริ แผ่เมตตาทุกถิ่นไทย
บ้านนาป่าเขาลำเค็ญเข็ญ
ทรงดับร้อนผ่อนเย็นทั้งไกลใกล้
“เศรษฐกิจพอเพียง” จากน้ำพระทัย
ทรงมอบ “ทฤษฎีใหม่” เลี้ยงไร่นา
สอนคนไทย ให้รอบคอบ คิดรอบด้าน
ให้เป็นอยู่ “พอประมาณ” อย่างรู้ค่า
“รู้เหตุ รู้ผล” พิจารณา
มี “ภูมิคุ้มภัย” นานา รักษาตน
แผ่นดินร้อนทรงเสด็จ ไปดับร้อน
พระเสโทเปียกปอนเป็นสายฝน
แผ่นดินเหน็บหนาวร้าวทุรน
ทรงเสด็จบันดาลดลดับหนาวคลาย
มาบัดนี้ พระชันษาชราภาพ
ก้มกราบเบื้องพระบาทแล้วใจหาย
60 ปีทรงตรากตรำพระวรกาย
พระภาระไม่สิ้นสายพระทรงธรรม
มีกลุ่มคนวิปริตคิดไม่ซื่อ
ยึดถือเปลือกประชาธิปไตยในทางต่ำ
จาบจ้วงล่วงละเมิดโดยมืดดำ
คิดก่อกรรมทำลายสถาบัน
คนเสื้อเหลืองจึงเนืองแน่นทั้งแผ่นดิน
มาปกป้องพระภูมินทร์อย่างคงมั่น
คนคิดร้ายจะแพ้ภัยในเร็ววัน
เป็นของขวัญ 5 ธันวาพระบารมี
วางดอกไม้ สีเหลืองเบื้องพระบาท
ขอพระองค์ทรงแคล้วคลาดเกษมศรี
ทรงพระเจริญ แจ่มจำรัส สวัสดิ์ทวี
มวลชนไทยน้อมชีพพลีเพื่อพระองค์
ทศพิธราชธรรมทรงบำเพ็ญ
จะดับร้อนผ่อนเย็นล้างโลภหลง
สถาบันชาติ ศาสน์ กษัตริย์ จักดำรง
จักรีวงศ์ แผ่ร่มฉัตร คู่ชาติไทย!
2. “คำพ่อสอน”
พ่อเตือนพ่อสอนพ่อสั่ง
ทุกคนฟังแต่ไม่ทำตามคำพ่อ
โลภหลง หลบเลี่ยงหลัก “เพียงพอ”
โลกาภิวัตน์ ถักทอทุนสามานย์
วิ่งตาม ตะวันตกอย่างงกเงิ่น
บูชาเงินเป็นพระเจ้าในทุกด้าน
ฝักใฝ่ ฟุ้งเฟ้อทะเยอทะยาน
ทั้งแก่งแย่งเชี่ยวชาญการช่วงชิง
วานิชกิจธนกิจผลิตผล
เปลี่ยนมนุษย์เป็นหุ่นยนต์ไม่หยุดนิ่ง
โลกแห่งทุนละเลย โลกความจริง
จิตวิญญาณจึงดำดิ่งจมอบาย
ทุนทำลายทุกๆ สิ่งที่ขวางหน้า
ภูเขา ทะเล แม่น้ำ ป่า ถูกทำร้าย
ธรรมชาติ สิ่งแวดล้อมวอดวาย
โลกร้อนแผ่นดินทลายล้วนโลกทุน
พ่อจึงเตือนให้ไตร่ตรองมองรอบด้าน
ให้เป็นอยู่ “พอประมาณ” ไม่ว้าวุ่น
ทำทุกสิ่งด้วย “เหตุผล” เป็นต้นทุน
และมีหลักค้ำจุน “คุ้มกันภัย”
คือหลัก “เศรษฐกิจพอเพียง” เลี้ยงชีวิต
คือเข็มทิศชี้ทางสว่างไสว
แต่กี่ยุคกี่ผลัดรัฐบาลไทย
เหล่าเสนาบดีท่องได้แต่ไม่ทำ
ณ บัดนี้ โลกแห่งทุนเริ่มหมุนคว้าง
เศรษฐกิจโลกอับปางลงทางต่ำ
คำพ่อสอนจึงปรากฏให้จดจำ
ทุกทิศไทยจะเปล่งคำว่า “พอเพียง”
คำพ่อสอนจึงปรากฏให้จดจำ
ทุกทิศไทย จงเริ่มทำ “เศรษฐกิจพอเพียง”
ว.แหวนลงยา
