“เสียดายภาพเชียงคาน...ที่ผ่านเลย..”

วิถีชีวิตเรียบง่ายริมชายน้ำ
สืบทอดวัฒนธรรมสองฝั่งโขง
ทุกโยงใยสายใยที่เชื่อมโยง
ผูกสัมพันธ์จรรโลงสองฝั่งน้ำ
 
ชายโขงอีกฝั่งยังเรียบง่าย
แต่อีกฝั่งกลับกลายถูกรุกล้ำ
หลังฉลองร้อยปีมีการนำ
วัฒนธรรมท่องเที่ยวมาถักทอ
 
ป่าวประกาศเป็นหมู่บ้านเมืองโบราณ
แต่งเรื่องเล่าตำนานมาสานก่อ
ว่าเชียงคานคือเชียงแห่งเพียงพอ
เชิญทุกผู้มาผ่อเมืองโบราณ
 
นับแต่นั้นความสงบก็ลบเลือน
นักท่องเที่ยวมาเยือนอย่างอลหม่าน
บ้านไม้แปรเปลี่ยนเป็นภัตตาคาร
เป็นโรงแรมเป็นร้านขายสินค้า
 
วิถีชีวิตเรียบง่ายก็กลายร่าง
เคยซอมซ่อก็ซ่อมสร้างให้โอ่อ่า
เพื่อการค้าการขายได้ราคา
จนก้าวหน้าศิวิไลย์หายโบราณ
 
รายรับรายจ่ายรายสูญเสีย
เริ่มพันพัวนัวเนียในทุกด้าน
มากสิ่งรังสรรค์มากอันตรธาน
ความพอเพียงผันผ่านไม่พอเพียง
 
จึงถนนคนเดินที่เชียงคาน
อึกทึกพลุกพล่านด้วยสรรพเสียง
มีโบราณไม่โบราณอยู่รายเรียง
เห็นถึงความไม่เที่ยงอยู่เรียงราย
 
มานั่งเซ่อเหม่อมองสองฝั่งโขง
คิดถึงสายใยโยงความเรียบง่าย
อีกฝั่งยังพอเพียงสุขสบาย
แต่อีกฝั่งพังทลายภาพโบราณ
 
เสียดายความเรียบง่ายริมชายโขง
เสียดายสายใยโยงทุกหย่อมย่าน
เสียดายวิถีชีวิตเมื่อวันวาน
เสียดายภาพเชียงคาน...นานมาแล้ว..
 
ว.แหวนลงยา