ผมเล่นกอล์ฟครั้งแรกที่นิวซีแลนด์ ท่านทูตลักขี วาสิกศิริ ให้ไม้เก่าๆ มา และพาไปเล่นนอกเมือง เป็นสนามเอกชนที่พวกทูตเป็นสมาชิกชื่อ “พาราพาราอูมู” เรียกย่อๆ ว่า “พาราพาแรม” ที่นิวซีแลนด์มีสนามสาธารณะราคาถูก ใครๆ ก็ไปเล่นได้ ผมจะหิ้วถุงกอล์ฟขึ้นรถเมล์ไป เสียค่าสนามเล็กน้อย เราต้องถือถุงเอง สมัยนั้นไม่มีรถกอล์ฟ ผมไปเล่นคนเดียวไปร่วมก๊วนกับคนขับรถเมล์บ้าง คนขายเนื้อบ้าง นี่แสดงให้เห็นว่านิวซีแลนด์เป็นสังคมอุดมคติจริงๆ ไม่มีความเหลื่อมล้ำเลย
พอกลับมาเมืองไทย ผมก็ไปเล่นที่สนาม ทบ.เวลานั้นต้นไม้ยังเล็กอยู่ ผมเล่นกับพล.ท.ประยูร หนุนภักดี ท่านเป็นอัมพฤกษ์ เดินเล่นคนเดียวช้าๆ ผมเป็นเพื่อนเล่นกอล์ฟกับท่านอยู่หลายเดือน แล้วก็หยุดเล่นเพราะงานมาก
มาเล่นกอล์ฟอีกทีก็ตอนไปเรียนที่เมืองแมดิสัน วิสคอนซิน ตอนนั้นเล่นสบายมาก แต่ก็ยังไม่มีรถกอล์ฟใช้ลากรถเอา ค่าเล่นก็แค่สองดอลลาร์ห้าสิบเซ็นต์ ในเมืองแมดิสันมีสนามกอล์ฟ 4-5 สนาม เป็นสนามเอกชนคือ แบล็กฮอก คุณพงษ์ศักดิ์ พยัฆวิเชียร ไปทำงานที่นั่นจึงได้เล่นกอล์ฟ และตีเก่งตั้งแต่บัดนั้น สนามสาธารณะเป็นที่ที่พวกนักเรียนไทยไปเล่นเป็นประจำ ขนาดรอหิมะละลายพอเปิดสนาม พวกเราก็เป็นกลุ่มแรก เวลานั้นมีคุณหมอธรรมนิตย์ อังศุสิงห์ และดร.ศักดา สายบัว ที่ตีเก่ง ดร.ธวัช วิชัยดิษฐ ก็อยู่ด้วย ตีมือซ้าย เวลานี้ที่วิสคอนซินมีสนามดีๆ คือที่มิลวอลกี้เป็นแชมเปี้ยนชิพคอร์ส และมีสนามของบริษัท โคลห์ ที่ทำเครื่องสุขา แม้แต่มหาวิทยาลัยเองก็ทำสนามกอล์ฟ ผมได้ไปเล่นที่มิลวอลกี้ 2 ครั้ง ครั้งที่ 2 อากาศหนาวมากแต่ก็ยังเล่น ไม่สนุกเลย
จะว่าไปแล้ว ผมได้เล่นกอล์ฟในต่างประเทศมากพอดู เคยไปสัมมนาที่มาเลเซียที่ Fraser Hill มีสนามกอล์ฟอยู่ ผมไปกับอาจารย์เสน่ห์ จามริก ชวนกันไปตี แต่ฝนตกตลอด สนามเป็นภูเขา เราตีไปล้มไป แต่ก็สนุกมาก
เมื่อกลับไปเที่ยวนิวซีแลนด์ และออสเตรเลีย ตอนนี้เป็นผู้ใหญ่มีสตางค์แล้ว จึงได้เล่นที่สนามดีๆ ที่ออสเตรเลียแถวๆ บริสเบน และโกลด์โคสต์มีสนามสวยๆ หลายสนาม เวลาตีมีจิงโจ้มายืนดูด้วย บางทีมันก็เอาลูกกอล์ฟเราไป
เวลานี้เมืองไทยเป็นสถานที่เรียกได้ว่าเป็นสวรรค์ของนักกอล์ฟ เพราะนอกจากจะมีสนามดีๆ ราคาถูก (เมื่อเทียบกับเงินฝรั่ง) แล้ว ยังมีเครื่องอำนวยความสะดวกมากมายที่เมืองอื่นไม่มี โดยเฉพาะซุ้มขายของว่าง อาหารต่างๆ หลายสนามต่างก็มีของดีต่างๆ กัน เช่น ที่สนามหัวหินมีแกงใบมะขามอ่อนอร่อย สนาม ทบ.มีน้ำมะนาวอร่อย เป็นต้น ผมเคยไปเล่นกอล์ฟที่บรูไน ก็มีซุ้มเหมือนกัน ปรากฏเป็นคนไทยขายของอยู่ที่นั่น ที่มาเลเซียแคดดี้จะเป็นผู้ชายมาจากอินโดนีเซีย ของไทยเราเน้นผู้หญิงเหมือนที่เกาหลี ที่เกาหลีนั้นเวลาเราเดินขึ้นเขา แคดดี้จะเอามือดันก้นเราด้วย ส่วนที่เมืองไทยแคดดี้มักจะมีฝีมือในการบีบนวดด้วย
ต้องชมเชยคนไทยที่สามารถทำสนามกอล์ฟดีๆ มากมาย ผมไปเชียงใหม่และหัวหินบ่อย ที่เชียงใหม่ผมเป็นสมาชิกสนามที่ลำพูน เวลานี้เปลี่ยนมือไป และเจ้าของใหม่ไปปรับปรุงเสียดี แต่ผมชอบไปตีที่สนามแม่โจ้เพราะชอบบรรยากาศเหมือนตีอยู่ในสวน ที่สำคัญคือคุณบันเทิง ตันติวิท เจ้าของสนามเป็นนักเรียนเก่าวชิราวุธ ลดราคาไม่คิดค่าสนาม เสียแต่ค่ารถและแคดดี้
ที่หัวหินมีสนามดีๆ แยะ แต่ที่ผมตีบ่อยก็คือ Black Mountain อยากแนะนำ เป็นสนามภูเขามีการจัดการแข่งหลายครั้ง นอกจากนั้นก็อยากแนะนำสนามสวนสนของ ทบ.เขาปรับปรุงใหม่มี 3-4 หลุมติดทะเล ภูมิทัศน์สวยมาก บางคนก็ชอบไปที่ Banyan ซึ่งจองยากมาก แน่นอนนักกอล์ฟต้องไปเล่นที่สนามคลาสสิกแห่งแรกคือ สนามรถไฟ
สนามกอล์ฟที่ถือว่าเป็นอันดับต้นๆ คือ สนามอโยธยา และสนามอมตะที่เมืองชล อโยธยานั้นเป็นสนามเอกชนไม่เคยติด เพราะรับสมาชิกจำนวนจำกัด แคดดี้เรียกว่า บัดเลอร์ แต่ก่อนไม่มีทิปมาระยะหลังๆ ก็ยอมให้ทิปได้ สนามนี้น้ำท่วมเลยซ่อมปรับปรุง คาดว่าปลายเดือนเมษายนคงเสร็จ ส่วนสนามอมตะนั้น ใช้แข่ง LPGA มาหลายครั้งแล้ว
พูดถึงกอล์ฟก็คิดถึงคุณดุสิต นนทะนาคร นักเรียนรุ่นน้องซึ่งสมัยมีชีวิตอยู่ ต้องโทร.มาชวนพวกผมไปเล่นที่สนามไทยคันทรี่บ่อยๆ เสียดายที่อายุสั้นไปทั้งๆ ที่กำลังทำอะไรดีๆ ให้แก่ส่วนรวมอยู่หลายอย่าง
ผมอยากแนะนำให้ท่านผู้อ่านไปลองเล่นกอล์ฟที่สนามวังจันทร์ ขับรถไปแค่ชั่วโมงกว่าเกือบสองชั่วโมง เป็นสนามภูเขาทำไว้ 27 หลุม น่าเล่นมาก แต่ต้องแข็งแรงเพราะเขาไม่ให้รถเข้าสนาม ผมเห็นว่าสนามนี้รักษาธรรมชาติไว้ดีมาก ข้อสำคัญก็คือเรามีโรงเพาะชำเห็ดหลินจือด้วย เล่นกอล์ฟเสร็จก็ไปดูฟาร์มเห็ด เจ้าของสนามคือ พล.อ.ม.ล.ประสบชัย เกษมสันต์ ทำการเพาะเห็ดด้วย มีคุณหมอผู้เชี่ยวชาญทำจนเป็นผลสำเร็จ ที่สนามนี้มีพวกเกาหลีประมาณ 20 คนมาฝึกกอล์ฟอยู่ ไม่แปลกใจที่เวลานี้เกาหลีเป็นนักกอล์ฟอันดับต้นๆ ทั้งชายและหญิง พวกเกาหลีตีทุกวัน เขาเอาแม่ครัวติดมาทำอาหารเกาหลีให้กินด้วย คุยกับผู้จัดการสนามบอกว่า เวลานี้สนามก็ได้พวกเกาหลีนี่แหละ มาคราวละ 3 เดือน ก็ได้ทุนแล้ว ลำพังเฉพาะนักกอล์ฟไทย ไม่อาจมีรายได้คุ้มทุน
กีฬากอล์ฟเป็นกีฬาที่เล่นได้จนแก่เฒ่า พ่อเพื่อนผม (คุณนาม พูนวัตถุ) เล่นจนถึงอายุ 93 กอล์ฟเป็นกีฬาที่แข่งกัน ตัวเองต้องนิ่งๆ ใจเย็น ผมเล่นกับเพื่อนนักเรียนวชิราวุธ เราคบกันมา 60 ปีแล้ว ได้พบกันกินข้าวกันทุกอาทิตย์เพราะแก่ตัวลง พวกที่เคยเล่นกีฬาหนักๆ เช่น รักบี้ก็เล่นไม่ไหวแล้ว วันนี้เซ็งการเมืองก็เลยเขียนเรื่องเบาๆ นะครับ
พอกลับมาเมืองไทย ผมก็ไปเล่นที่สนาม ทบ.เวลานั้นต้นไม้ยังเล็กอยู่ ผมเล่นกับพล.ท.ประยูร หนุนภักดี ท่านเป็นอัมพฤกษ์ เดินเล่นคนเดียวช้าๆ ผมเป็นเพื่อนเล่นกอล์ฟกับท่านอยู่หลายเดือน แล้วก็หยุดเล่นเพราะงานมาก
มาเล่นกอล์ฟอีกทีก็ตอนไปเรียนที่เมืองแมดิสัน วิสคอนซิน ตอนนั้นเล่นสบายมาก แต่ก็ยังไม่มีรถกอล์ฟใช้ลากรถเอา ค่าเล่นก็แค่สองดอลลาร์ห้าสิบเซ็นต์ ในเมืองแมดิสันมีสนามกอล์ฟ 4-5 สนาม เป็นสนามเอกชนคือ แบล็กฮอก คุณพงษ์ศักดิ์ พยัฆวิเชียร ไปทำงานที่นั่นจึงได้เล่นกอล์ฟ และตีเก่งตั้งแต่บัดนั้น สนามสาธารณะเป็นที่ที่พวกนักเรียนไทยไปเล่นเป็นประจำ ขนาดรอหิมะละลายพอเปิดสนาม พวกเราก็เป็นกลุ่มแรก เวลานั้นมีคุณหมอธรรมนิตย์ อังศุสิงห์ และดร.ศักดา สายบัว ที่ตีเก่ง ดร.ธวัช วิชัยดิษฐ ก็อยู่ด้วย ตีมือซ้าย เวลานี้ที่วิสคอนซินมีสนามดีๆ คือที่มิลวอลกี้เป็นแชมเปี้ยนชิพคอร์ส และมีสนามของบริษัท โคลห์ ที่ทำเครื่องสุขา แม้แต่มหาวิทยาลัยเองก็ทำสนามกอล์ฟ ผมได้ไปเล่นที่มิลวอลกี้ 2 ครั้ง ครั้งที่ 2 อากาศหนาวมากแต่ก็ยังเล่น ไม่สนุกเลย
จะว่าไปแล้ว ผมได้เล่นกอล์ฟในต่างประเทศมากพอดู เคยไปสัมมนาที่มาเลเซียที่ Fraser Hill มีสนามกอล์ฟอยู่ ผมไปกับอาจารย์เสน่ห์ จามริก ชวนกันไปตี แต่ฝนตกตลอด สนามเป็นภูเขา เราตีไปล้มไป แต่ก็สนุกมาก
เมื่อกลับไปเที่ยวนิวซีแลนด์ และออสเตรเลีย ตอนนี้เป็นผู้ใหญ่มีสตางค์แล้ว จึงได้เล่นที่สนามดีๆ ที่ออสเตรเลียแถวๆ บริสเบน และโกลด์โคสต์มีสนามสวยๆ หลายสนาม เวลาตีมีจิงโจ้มายืนดูด้วย บางทีมันก็เอาลูกกอล์ฟเราไป
เวลานี้เมืองไทยเป็นสถานที่เรียกได้ว่าเป็นสวรรค์ของนักกอล์ฟ เพราะนอกจากจะมีสนามดีๆ ราคาถูก (เมื่อเทียบกับเงินฝรั่ง) แล้ว ยังมีเครื่องอำนวยความสะดวกมากมายที่เมืองอื่นไม่มี โดยเฉพาะซุ้มขายของว่าง อาหารต่างๆ หลายสนามต่างก็มีของดีต่างๆ กัน เช่น ที่สนามหัวหินมีแกงใบมะขามอ่อนอร่อย สนาม ทบ.มีน้ำมะนาวอร่อย เป็นต้น ผมเคยไปเล่นกอล์ฟที่บรูไน ก็มีซุ้มเหมือนกัน ปรากฏเป็นคนไทยขายของอยู่ที่นั่น ที่มาเลเซียแคดดี้จะเป็นผู้ชายมาจากอินโดนีเซีย ของไทยเราเน้นผู้หญิงเหมือนที่เกาหลี ที่เกาหลีนั้นเวลาเราเดินขึ้นเขา แคดดี้จะเอามือดันก้นเราด้วย ส่วนที่เมืองไทยแคดดี้มักจะมีฝีมือในการบีบนวดด้วย
ต้องชมเชยคนไทยที่สามารถทำสนามกอล์ฟดีๆ มากมาย ผมไปเชียงใหม่และหัวหินบ่อย ที่เชียงใหม่ผมเป็นสมาชิกสนามที่ลำพูน เวลานี้เปลี่ยนมือไป และเจ้าของใหม่ไปปรับปรุงเสียดี แต่ผมชอบไปตีที่สนามแม่โจ้เพราะชอบบรรยากาศเหมือนตีอยู่ในสวน ที่สำคัญคือคุณบันเทิง ตันติวิท เจ้าของสนามเป็นนักเรียนเก่าวชิราวุธ ลดราคาไม่คิดค่าสนาม เสียแต่ค่ารถและแคดดี้
ที่หัวหินมีสนามดีๆ แยะ แต่ที่ผมตีบ่อยก็คือ Black Mountain อยากแนะนำ เป็นสนามภูเขามีการจัดการแข่งหลายครั้ง นอกจากนั้นก็อยากแนะนำสนามสวนสนของ ทบ.เขาปรับปรุงใหม่มี 3-4 หลุมติดทะเล ภูมิทัศน์สวยมาก บางคนก็ชอบไปที่ Banyan ซึ่งจองยากมาก แน่นอนนักกอล์ฟต้องไปเล่นที่สนามคลาสสิกแห่งแรกคือ สนามรถไฟ
สนามกอล์ฟที่ถือว่าเป็นอันดับต้นๆ คือ สนามอโยธยา และสนามอมตะที่เมืองชล อโยธยานั้นเป็นสนามเอกชนไม่เคยติด เพราะรับสมาชิกจำนวนจำกัด แคดดี้เรียกว่า บัดเลอร์ แต่ก่อนไม่มีทิปมาระยะหลังๆ ก็ยอมให้ทิปได้ สนามนี้น้ำท่วมเลยซ่อมปรับปรุง คาดว่าปลายเดือนเมษายนคงเสร็จ ส่วนสนามอมตะนั้น ใช้แข่ง LPGA มาหลายครั้งแล้ว
พูดถึงกอล์ฟก็คิดถึงคุณดุสิต นนทะนาคร นักเรียนรุ่นน้องซึ่งสมัยมีชีวิตอยู่ ต้องโทร.มาชวนพวกผมไปเล่นที่สนามไทยคันทรี่บ่อยๆ เสียดายที่อายุสั้นไปทั้งๆ ที่กำลังทำอะไรดีๆ ให้แก่ส่วนรวมอยู่หลายอย่าง
ผมอยากแนะนำให้ท่านผู้อ่านไปลองเล่นกอล์ฟที่สนามวังจันทร์ ขับรถไปแค่ชั่วโมงกว่าเกือบสองชั่วโมง เป็นสนามภูเขาทำไว้ 27 หลุม น่าเล่นมาก แต่ต้องแข็งแรงเพราะเขาไม่ให้รถเข้าสนาม ผมเห็นว่าสนามนี้รักษาธรรมชาติไว้ดีมาก ข้อสำคัญก็คือเรามีโรงเพาะชำเห็ดหลินจือด้วย เล่นกอล์ฟเสร็จก็ไปดูฟาร์มเห็ด เจ้าของสนามคือ พล.อ.ม.ล.ประสบชัย เกษมสันต์ ทำการเพาะเห็ดด้วย มีคุณหมอผู้เชี่ยวชาญทำจนเป็นผลสำเร็จ ที่สนามนี้มีพวกเกาหลีประมาณ 20 คนมาฝึกกอล์ฟอยู่ ไม่แปลกใจที่เวลานี้เกาหลีเป็นนักกอล์ฟอันดับต้นๆ ทั้งชายและหญิง พวกเกาหลีตีทุกวัน เขาเอาแม่ครัวติดมาทำอาหารเกาหลีให้กินด้วย คุยกับผู้จัดการสนามบอกว่า เวลานี้สนามก็ได้พวกเกาหลีนี่แหละ มาคราวละ 3 เดือน ก็ได้ทุนแล้ว ลำพังเฉพาะนักกอล์ฟไทย ไม่อาจมีรายได้คุ้มทุน
กีฬากอล์ฟเป็นกีฬาที่เล่นได้จนแก่เฒ่า พ่อเพื่อนผม (คุณนาม พูนวัตถุ) เล่นจนถึงอายุ 93 กอล์ฟเป็นกีฬาที่แข่งกัน ตัวเองต้องนิ่งๆ ใจเย็น ผมเล่นกับเพื่อนนักเรียนวชิราวุธ เราคบกันมา 60 ปีแล้ว ได้พบกันกินข้าวกันทุกอาทิตย์เพราะแก่ตัวลง พวกที่เคยเล่นกีฬาหนักๆ เช่น รักบี้ก็เล่นไม่ไหวแล้ว วันนี้เซ็งการเมืองก็เลยเขียนเรื่องเบาๆ นะครับ
