กินรัฐธรรมนูญอุ่นท้องประคองก่อน
ข้าวปลาอาหารค่อยผ่อนเอาภายหลัง
เจ็บไข้ได้ป่วยด้วยโรคเศรษฐกิจพัง
ค่อยปะทะประท้วงด้วยยาหมดอายุ
เป็นเวรเป็นกรรมของคนไทย ที่มีสิทธิเลือกได้เพียง 2 ทางระหว่าง “มะม่วงบ่มแก๊ส” กับ “ยาหมดอายุ” สำหรับความอยู่รอดของความเป็นตัวตนของเรา ในคราวปฏิบัติการ “กบเลือกนาย” แล้วเราก็เลือกแล้ว
จะว่าเราหิวโหยอดโซก็คงไม่ใช่ ไม่เช่นนั้นเราคงแก้ขัดด้วยการกินมะม่วงบ่มแก๊สไปพลางๆ ถึงแม้มันจะรสเฝื่อนๆ ฟ่ามๆ อมเปรี้ยวไปสักนิดก็ยังดี เพราะยังมีสรรพคุณประทังความหิวโหยลงไปได้บ้าง แต่เราอาการหนักไปกว่านั้น เราถึงได้เลือกกินยา
แต่ว่าเป็นยาที่หมดอายุ
คงพอรู้กันนะครับว่า 2 วาทะที่เปรียบเปรยดิสเครดิตซึ่งกันและกันนั้น หลุดรอดออกมาจากปากของใคร แล้วตอนนี้เป็นไงเมื่อเราได้เลือกแล้ว แล้วเป็นไงสรรพคุณของเรา มันกำลังแผ่ซ่านเข้าสู่ขุมขนทุกองคาพยพของความเป็นเรา
คือมันมีแต่ความว่างเปล่าแถมหงุดหงิด ไม่รู้ว่าตอนนั้นเราคิดได้ยังไงที่ดันไปเลือกใช้ยาหมดอายุ นอกเสียจากปะทะประทังชีวิตเอาไว้ก่อนด้วยมะม่วง แม้มันจะบ่มแก๊สหรือจำบ่มมาก็ตาม
ผลของยาหมดอายุดูเหมือนมันไม่มีพิษภัยอะไร เพราะสรรพคุณที่มีอยู่ในตัวยามันสร่างซาหมดคุณภาพไป มันก็แค่ได้เหมือนเรากินแป้งหรือความว่างเปล่า คือกินแล้วเหมือนไม่มีอะไรตกถึงท้อง
แต่มันไม่ใช่อย่างนั้น
มันยังดันมีพิษร้ายสอดแทรกเอาพิษภัยแห่งเชื้อรา จะเข้าไปเปลี่ยนแปลงโครงสร้างของร่างกายเราด้วยการแก้ไขรัฐธรรมนูญ เพื่อสนองความต้องการของเจ้าของบริษัทผู้ผลิตยาหมดอายุขนานนี้เข้าไปด้วยนี่ซิ
นึกว่ายังไงๆ เมื่อเราเลือกใช้ยาที่มาจากขบวนการรัฐธรรมนูญที่พวกเกลียดตัวกินไข่ เขากำลังตะแบงกันว่ามันไม่เป็นประชาธิปไตย เพราะคณะยกร่างฯ มันมิได้มีที่มาจากประชาชน
ทั้งๆ ที่เราหันมองย้อนหลังกลับไป จะเห็นได้ว่ามีรัฐธรรมนูญสักกี่ฉบับที่ร่างฯ มาจากประชาชน เอากันตั้งแต่ฉบับเริ่มต้นฉบับแรก และเกือบทั้งนั้นที่ยกร่างฯ มาจากผู้มีอำนาจในยุคนั้นๆ ซึ่งฐานะส่วนใหญ่ก็สถาปนามาจากกลุ่มขุมกำลังของตนเองทั้งนั้น
แต่ตอนนี้พวกเกลียดตัวกินไข่ดันตะแบง
ได้รับเลือกตั้งมาจากโครงร่างรัฐธรรมนูญฉบับนี้ ฉบับปี 2550 ซึ่งยกร่างฯ โดยคณะ คมช.พอตั้งรัฐบาลได้ก็จะไม่ยอมใช้ จะต้องรีบแก้ไขให้เป็นตามความต้องการของนายเงินนายงานเจ้าของคอกค่ายตัวจริง ที่ทิ้งปัญหาจนเขาต้องฉีกรัฐธรรมนูญฉบับที่แล้วปี 2540
ลูกขุนพลอยพยักที่เล่นลูกลักไก่ ว่ามันเป็นไปตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับประชาชน และเป็นผลงานของสภาฯ รัฐบาลมิได้เข้าไปเกี่ยวข้องและแตะต้องด้วย ฉีกตัวออกมาห่างๆ ทั้งๆ ที่มันเป็นคอหอยกับลูกกะเดือกอยู่ใต้คุ้มอุ้งมือของคนคนเดียวกัน โดยมีประชาชนเป็นเพียงตัวประกันเท่านั้น
ในความเป็นจริง ถ้าจริงใจต่อประเทศชาติและประชาชน อย่างไรก็ต้องทนทดลองใช้กันไปเสียสมัยหนึ่ง แล้วเรียนรู้เก็บข้อมูลอะไรควรหรือไม่ควร ไม่ใช่ด่วนรีบแก้เพียงเพื่อผลปิดบังซ่อนเร้นความผิดพลาดของนายเงินนายงานของตนเองแต่อดีต เรียกว่ารีบร้อนแก้กันชนิดปิดใบบัวไม่มิด
ทั้งๆ ที่สภาวะเศรษฐกิจกำลังถูกถาโถมด้วยเงินเฟ้อ น้ำมันแพง สินค้าเครื่องอุปโภคบริโภคแพงเกิน ทั้งๆ ที่รายได้อยู่ในวงจำกัดจำเขี่ย จะต้องช่วยกันทุ่มเทสรรพกำลังเข้ามาช่วยแก้ไข ไม่ใช่วันๆ เอาแต่ป้อนยาหมดอายุ
จะอย่างไรเมื่อเราเลือกแล้ว เลือกได้ยาหมดอายุก็ต้องทนกินทนใช้กันไป แม้สรรพคุณมันจะสุญญากาศ แต่มันคงมีระยะเวลาในการกินการใช้
แต่มันไม่ใช่อย่างนั้น ขบวนการข่มเขาโคขืน เจ้าของค่ายยาตัวจริง ยังมีแผนจะให้คนไทยกินยาตัวนี้ต่อไปเสมือนหนึ่งเป็นยาอายุวัฒนะ รักษาโรคภัยไข้เจ็บสารพัดโรคของเราได้นิรันดร์กาลเลยทีเดียว
ยาอายุวัฒนะเป็นตัวยาที่เราไขว่คว้าแสวงหากันมาแต่บรรพกาล แต่มันก็ยังแสวงหากันไม่เจอ จับพลัดจับผลูจะมาอยู่ในตัวยาหมดอายุขนานนี้น่ะหรือ
อย่างนี้เราก็จะเป็นอมตะ
แต่น่าเสียดายที่ยาอายุวัฒนะขนานนี้ มันเป็นเพียงยา (หมด) อายุวัฒนะ
นึกได้อย่างนี้แล้ว น่าสงสารประเทศไทยและคนไทยจังเลย.
ข้าวปลาอาหารค่อยผ่อนเอาภายหลัง
เจ็บไข้ได้ป่วยด้วยโรคเศรษฐกิจพัง
ค่อยปะทะประท้วงด้วยยาหมดอายุ
เป็นเวรเป็นกรรมของคนไทย ที่มีสิทธิเลือกได้เพียง 2 ทางระหว่าง “มะม่วงบ่มแก๊ส” กับ “ยาหมดอายุ” สำหรับความอยู่รอดของความเป็นตัวตนของเรา ในคราวปฏิบัติการ “กบเลือกนาย” แล้วเราก็เลือกแล้ว
จะว่าเราหิวโหยอดโซก็คงไม่ใช่ ไม่เช่นนั้นเราคงแก้ขัดด้วยการกินมะม่วงบ่มแก๊สไปพลางๆ ถึงแม้มันจะรสเฝื่อนๆ ฟ่ามๆ อมเปรี้ยวไปสักนิดก็ยังดี เพราะยังมีสรรพคุณประทังความหิวโหยลงไปได้บ้าง แต่เราอาการหนักไปกว่านั้น เราถึงได้เลือกกินยา
แต่ว่าเป็นยาที่หมดอายุ
คงพอรู้กันนะครับว่า 2 วาทะที่เปรียบเปรยดิสเครดิตซึ่งกันและกันนั้น หลุดรอดออกมาจากปากของใคร แล้วตอนนี้เป็นไงเมื่อเราได้เลือกแล้ว แล้วเป็นไงสรรพคุณของเรา มันกำลังแผ่ซ่านเข้าสู่ขุมขนทุกองคาพยพของความเป็นเรา
คือมันมีแต่ความว่างเปล่าแถมหงุดหงิด ไม่รู้ว่าตอนนั้นเราคิดได้ยังไงที่ดันไปเลือกใช้ยาหมดอายุ นอกเสียจากปะทะประทังชีวิตเอาไว้ก่อนด้วยมะม่วง แม้มันจะบ่มแก๊สหรือจำบ่มมาก็ตาม
ผลของยาหมดอายุดูเหมือนมันไม่มีพิษภัยอะไร เพราะสรรพคุณที่มีอยู่ในตัวยามันสร่างซาหมดคุณภาพไป มันก็แค่ได้เหมือนเรากินแป้งหรือความว่างเปล่า คือกินแล้วเหมือนไม่มีอะไรตกถึงท้อง
แต่มันไม่ใช่อย่างนั้น
มันยังดันมีพิษร้ายสอดแทรกเอาพิษภัยแห่งเชื้อรา จะเข้าไปเปลี่ยนแปลงโครงสร้างของร่างกายเราด้วยการแก้ไขรัฐธรรมนูญ เพื่อสนองความต้องการของเจ้าของบริษัทผู้ผลิตยาหมดอายุขนานนี้เข้าไปด้วยนี่ซิ
นึกว่ายังไงๆ เมื่อเราเลือกใช้ยาที่มาจากขบวนการรัฐธรรมนูญที่พวกเกลียดตัวกินไข่ เขากำลังตะแบงกันว่ามันไม่เป็นประชาธิปไตย เพราะคณะยกร่างฯ มันมิได้มีที่มาจากประชาชน
ทั้งๆ ที่เราหันมองย้อนหลังกลับไป จะเห็นได้ว่ามีรัฐธรรมนูญสักกี่ฉบับที่ร่างฯ มาจากประชาชน เอากันตั้งแต่ฉบับเริ่มต้นฉบับแรก และเกือบทั้งนั้นที่ยกร่างฯ มาจากผู้มีอำนาจในยุคนั้นๆ ซึ่งฐานะส่วนใหญ่ก็สถาปนามาจากกลุ่มขุมกำลังของตนเองทั้งนั้น
แต่ตอนนี้พวกเกลียดตัวกินไข่ดันตะแบง
ได้รับเลือกตั้งมาจากโครงร่างรัฐธรรมนูญฉบับนี้ ฉบับปี 2550 ซึ่งยกร่างฯ โดยคณะ คมช.พอตั้งรัฐบาลได้ก็จะไม่ยอมใช้ จะต้องรีบแก้ไขให้เป็นตามความต้องการของนายเงินนายงานเจ้าของคอกค่ายตัวจริง ที่ทิ้งปัญหาจนเขาต้องฉีกรัฐธรรมนูญฉบับที่แล้วปี 2540
ลูกขุนพลอยพยักที่เล่นลูกลักไก่ ว่ามันเป็นไปตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับประชาชน และเป็นผลงานของสภาฯ รัฐบาลมิได้เข้าไปเกี่ยวข้องและแตะต้องด้วย ฉีกตัวออกมาห่างๆ ทั้งๆ ที่มันเป็นคอหอยกับลูกกะเดือกอยู่ใต้คุ้มอุ้งมือของคนคนเดียวกัน โดยมีประชาชนเป็นเพียงตัวประกันเท่านั้น
ในความเป็นจริง ถ้าจริงใจต่อประเทศชาติและประชาชน อย่างไรก็ต้องทนทดลองใช้กันไปเสียสมัยหนึ่ง แล้วเรียนรู้เก็บข้อมูลอะไรควรหรือไม่ควร ไม่ใช่ด่วนรีบแก้เพียงเพื่อผลปิดบังซ่อนเร้นความผิดพลาดของนายเงินนายงานของตนเองแต่อดีต เรียกว่ารีบร้อนแก้กันชนิดปิดใบบัวไม่มิด
ทั้งๆ ที่สภาวะเศรษฐกิจกำลังถูกถาโถมด้วยเงินเฟ้อ น้ำมันแพง สินค้าเครื่องอุปโภคบริโภคแพงเกิน ทั้งๆ ที่รายได้อยู่ในวงจำกัดจำเขี่ย จะต้องช่วยกันทุ่มเทสรรพกำลังเข้ามาช่วยแก้ไข ไม่ใช่วันๆ เอาแต่ป้อนยาหมดอายุ
จะอย่างไรเมื่อเราเลือกแล้ว เลือกได้ยาหมดอายุก็ต้องทนกินทนใช้กันไป แม้สรรพคุณมันจะสุญญากาศ แต่มันคงมีระยะเวลาในการกินการใช้
แต่มันไม่ใช่อย่างนั้น ขบวนการข่มเขาโคขืน เจ้าของค่ายยาตัวจริง ยังมีแผนจะให้คนไทยกินยาตัวนี้ต่อไปเสมือนหนึ่งเป็นยาอายุวัฒนะ รักษาโรคภัยไข้เจ็บสารพัดโรคของเราได้นิรันดร์กาลเลยทีเดียว
ยาอายุวัฒนะเป็นตัวยาที่เราไขว่คว้าแสวงหากันมาแต่บรรพกาล แต่มันก็ยังแสวงหากันไม่เจอ จับพลัดจับผลูจะมาอยู่ในตัวยาหมดอายุขนานนี้น่ะหรือ
อย่างนี้เราก็จะเป็นอมตะ
แต่น่าเสียดายที่ยาอายุวัฒนะขนานนี้ มันเป็นเพียงยา (หมด) อายุวัฒนะ
นึกได้อย่างนี้แล้ว น่าสงสารประเทศไทยและคนไทยจังเลย.
