ปัง ! ประตูห้องนอนของเด็กหนุ่มถูกปิดลงด้วยเสียงอันดัง ในบ้านพักเลขที่ 48 ซ.จรัญสนิทวงศ์ 75 แขวง-เขตบางพลัด เด็กหนุ่ม วัยกำดัด ชั้นมัธยมปลาย ปีสุดท้ายก่อนเข้าสู่ร้วอุดมศึกษา ในชุดนักเรียนปักอักษรย่อ โรงเรียนชื่อดังย่านนางเลิ้ง นั่งลงหน้าเครื่องคอมพิวเตอร์และถูกเปิดทันที ระยะเวลาเพียงไม่นานในการสตาร์ทเครื่อง เข้าสู่ระบบปฏิบัติการ ไอคอนเกมส์มากมายปรากฎที่หน้าจอ ไม่รอช้า เด็กหนุ่มดับเบิ้ลคลิ๊กที่ไอคอนเกมส์ GTA (Grand Theft Auto) เกมส์แนวการก่ออาชญากรรมทุกรูปแบบ ผลผลิตจากค่ายเกมส์ยักษ์ใหญ่จากประเทศมหาอำนาจ...เริ่มเกมส์...เข้าสู่โหมดการเล่น...เกมส์อำมหิตเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง
นี่ไม่ใช่ครั้งแรก เด็กหนุ่มเริ่มเล่นเกมส์นี้มายาวนานจนมันเริ่มซึมเข้าระบบประสาท เปรียบเสมือนหนึ่งว่าเขาคือตัวผู้เล่นที่กำลังเดินเรื่องอยู่ในทุกฉากทุกตอนของเกมส์
ทันทีที่เกมส์เริ่มเดินตามเนื้อเรื่องที่ถูกโปรแกรมไว้ สายตาของของเด็กหนุ่มอาบฉายไปด้วย ความตื้นเต้น ในทุกฉากของเกมส์ที่นำพา จิตใจของเด็กหนุ่มให้เตลิดไปกับ การก่ออาชญากรรมทุกรูปแบบ การสร้างความรุนแรงทั้งหมัด ไม้ มีด ปืน หรือระเบิด เหมือนกับเกมส์จะดึงเด็กหนุ่มเข้าสู่โลกแห่งจินตนาการ ที่เปรียบเสมือนว่าตัวของเขาเองกำลังโลดแล่นในเกมส์ประหนึ่งว่าตัวละครที่เดินเรื่องอยู่นั้นคือ...ตัวเขาเอง...
ฉากตัวละครเอกของเกมส์ ใช้อาวุธเข้าห้ำหั่นทำร้ายตำรวจอย่างไม่เกรงกลัวกฎหมาย จนหนำใจ ร่างของตำรวจที่อยู่ในเกมส์นายนั้นลงไปนอนกองกับพื้นในสภาพหมดสติ ปางตาย จากนั้นจึงขโมยรถตำรวจขับตระเวนทั่วทั้งเมือง พุ่งชนทุกอย่างที่ขวางหน้า ยิ่งเกิดความวินาศสันตะโร เท่าไหร่ "อะดรีนาลีน" (adrenalin) ที่อยู่ในร่างกายของผู้เล่นถูกฉีดเข้าทุกอณูของร่างกายมากเท่านั้น เป็นการเพิ่มความตื่นเต้นอย่างที่สุด...
ฉาก ปล้น ฆ่า การก่ออาชญากรรม ความโหดเหี้ยม ปรากฎขึ้นในทุกฉาก การต่อสู้ ทุกรูปแบบ ทุกฉากที่เร้าใจดึงให้เด็กหนุ่มนิ่งงันจ้องเพ่งมองที่หน้าจอคอมราวกับจะประสานกันเป็นหนึ่งเดียว ประหนึ่งถูกกลืนกิน ให้ผจญภัยไปกับฉากเร่าร้อน "อะดรีนาลีน" (adrenalin) ที่หลั่งออกมาอยู่แล้ว ยิ่งฉูบฉีดแรงเร้าอีกเท่าทวีคูณ บวกกับ "เอ็นโดรฟิน" (Endorphine) ที่หลั่งออกมาเพิ่มความสุขสันต์
สมองส่วน ซีรีบรัม (Cerebrum) ของเด็กหนุ่ม เริ่มสั่งการในความคิด "ถ้าได้ลงมือทำจริง ๆ ล่ะ จะสนุกแค่ไหนเนี่ย" แสยะยิ้มปรากฎที่มุมปากของเด็กหนุ่ม ความคิดที่จะเอาทุกฉากในเกมส์ออกมาสู่ชีวิตจริง...เริ่มขึ้น...
"อาวุธล่ะ จะหาจากที่ไหนดี" สมองของเด็กหนุ่มยังเริ่มจินตนาการต่อ
"ในห้าง ใช่แล้ว ในห้างโลตัส อยู่แค่นี้เอง ต้องมีขายแน่นอน" อาวุธที่เด็กหนุ่มคิดไว้ถูกระบุที่หมายในความคิด "สถานที่ล่ะ" ความคิดต่อมาที่พรั่งพรูออกจากหัวของเด็กหนุ่ม
"ต้องเป็นที่เปลี่ยว ๆ คนไม่พลุกพล่าน ใช่ล้ว จรัญฯ 77 ถัดจากบ้านเรา ในซอยนั้นแหละ เปลี่ยวดี คนไม่พลุกพล่านด้วย พรุ่งนี้เลิกเรียนค่อยไปสำรวจดู" อีกจินตนาการของเด็กหนุ่มที่เด่นชัด
เมื่อทุกอย่างที่อยู่ในความคิดเริ่มปรากฎเป็นรูปร่าง แสยะยิ้มปรากฎที่มุมปากของเด็กหนุ่มอีกครั้ง...ปฏิบัติการหฤโหดกำลังจะเริ่มขึ้น...
เช้าวันนั้น เด็กหนุ่ม ออกไปโรงเรียนตามปกติ กระทั่งช่วงเย็น เหตุการณ์ที่ไม่ปกติกำลังคืบคลานเข้ามา...เมื่อกลับบมาถึงบ้าน เด็กหนุ่ม เปลี่ยนชุดลำลอง เสื้อโปโลสีเหลือ คอฟ้า กางเกงขาสามส่วน ก่อยเอ่ยปาก "พ่อครับ ขอเงินสองร้อยซิครับ จะไปซื้อนมที่โลตัส"
"อืม พ่อไม่มีแบงก์ย่อย มีแบงก์ห้าร้อย เอาไปก่อน ซื้อแล้วเอาตังค์ทอนมาคืนด้วยล่ะ" เสียงพอของเด็กหนุ่มเอ่ย พร้อมยื่นธนบัตรราคา 500 บาท ให้ เด็กหนุ่มรับมาด้วยสีหน้าไม่ยินดียินร้าย ก่อนเดินออกจากบ้านหายไป...และแล้ว
แช๊ะ แช๊ะ เสียงกดชัตเตอร์ของเจ้าหน้าที่กองพิสูจน์หลักฐาน ดังต่อเนื่องไฟแฟรซสว่างวาบตามทุกครั้งที่ ชัตเตอร์ทำงาน เพื่อเก็บรายละเอียดในที่เกิดเหตุทุกอย่างตามขั้นตอน แท็กซี่โตโยต้า อัลติส สีชมพูคาดเขียว ทะเบียน ทล 5764 กรุงเทพมหานคร ของสหกรณ์แท็กซี่อาสาสมัคร จำกัด จอดสงบนิ่งอยู่ในซอยจรัญสนิทวงศ์ 77 ถ.จรัญสนิท วงศ์ แขวงและเขตบางพลัด กทม. ที่เบาะหลังโชเฟอร์แท็กซี่ ถูกแทงตามร่างกายหลายแห่งอย่างทารุณโหดร้าย ลิ่มเลือดไหลทะลักออกมาประหนึ่งท่อประปาแตก กระเด็นติดเปรอะไปทั้งรถ กลิ่นคาวคลุ้งโชยออกมาจนแทบจะอาเจียน
"คนตายชื่อ นายควร โพธิ์แข็ง อายุ 50 ปี ชาวจังหวัดหาสารคาม คนร้ายลงมือโหดเหี้ยมมากครับ ตามร่างกายพบพบบาดแผลถูกแทงที่ลำคอด้านขวา ขาซ้าย ปาก ข้อมือ หลังมือซ้ายบริเวณร่องนิ้วก้อยถูกบาดลึกจนนิ้วห้อยร่องแร่ง คาดว่าน่าจะถูกลวงมาชิงทรัพย์ครับ" ร.ต.อ.วีรฤทธิ์ พิพัฒนศักดิ์ ร้อยเวร สน.บางพลัด รายงานเหตุการณ์ต่อ พ.ต.อ.อดิศักดิ์ คุณพันธ์ ผกก.สน.บางพลัด ที่มาร่วมตรวจที่เกิดเหตุ
"เราพบมีดด้ามหักตกอยู่ข้างศพ 1 เล่ม เหล็กขันนอตล้อรถรูปตัวแอลตกอยู่ 1 อัน และในพงหญ้าข้างรถเรายังพบมีดอีก 1 เล่ม ส่วนผู้ต้องสงสัย สายตรวจรถจักรยานยนต์พบกำลังพยายามจะขับรถคันนี้หนี จึงจับกุมตัวไปที่ สน.แล้วครับ เห็นว่ายังเป็นเด็กนักเรียนมัธยมอยู่เลยครับ" ร้อยเวรคนเดิมยังรายงานต่อ และเอ่ยขึ้นอีก "เดี๋ยวเสร็จจากนี้จะกลับไปสอบปากคำต่อครับ"
เด็กหนุ่มนั่งก้มหน้านิ่ง เสื้อผ้าชุ่มโชกไปด้วยเลือด ดวงตาไร้แววที่จะแสดงความรู้สึกใด ไร้อากัปกริยาแห่งความตื่นกลัว เสมือนหนึ่งสิ่งที่ลงมือทำลงไปนั้นเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น
"ชื่ออะไรเราน่ะ" เสียงร้อยเวรเอ่ยถาม "ชื่อพลวัฒน์ ฉินโน อายุ 18 เรียนอยู่ ม.6 โรงเรียนวัดมกุฎฯ" เสียงนิ่มเนิบของเด็กหนุ่มลอดผ่านไรฟัน
"แล้วไปฆ่าแท็กซี่ทำไมล่ะ ชิงทรัพย์เหรอ ไม่น่าฆ่าอย่างทารุณขนาดนี้นะ" ร้อยเวรถามอีก
"ผมไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าหรอกครับ แค่ต้องการจะชิงทรัพย์เท่านั้น แต่ลุงแกหยิบประแจ ถอดล้อขึ้นมาสู้ จนตะลุมบอนกอดรัดเหวี่ยงชกต่อยกันทั้งในรถ และนอกรถ" เด็กหนุ่มย้อนเหตุการณ์
"ผมเลยใช้มีดแทงเข้าไปไม่ยั้ง จนลุงแกแน่นิ่งไป ผมเลยลากแกมาไว้ที่เบาะหลัง แล้วตั้งใจจะขับรถหนีทั้งที่จริงผมก็ขับรถไม่เป็น คิดว่าน่าจะขับไม่ยาก แต่พยายามเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จ จนมีสายตรวจผ่านมาจับผมมาโรงพักนี่แหละ" เด็กหนุ่มเล่าต่อ
"แรงจูงใจที่ทำให้เลือกชิงทรัพย์แท็กซี่ล่ะ" ร้อยเวรถามอีก แต่คำตอบที่พรั่งพรูออกมาจากปากของเด็กหนุ่ม ทำให้คู่สนทนาถึงกับอึ้ง
"ผมจำมาจากเกมส์ GTA ครับ เป็นเกมออนไลน์ ผมเล่นเป็นประจำ เกมเป็นลักษณะของการไล่ฆ่าฟัน ปล้น จึงจำแบบอย่างในเกม ลองเอามาทำจริง คิดว่าได้เงินง่าย ไม่น่าจะยากอะไร แต่ไม่คิดว่าจะจบลงแบบนี้" น้ำเสียงของเด็กหนุ่มเริ่มสั่นเครือ เริ่มสำนึกผิดกับผลการกระทำที่ได้ลงมือไปโดยไม่ยั้งคิด
"ผมเสียใจ กับสิ่งที่เกิดขึ้น และสงสารลุงแกที่ต้องมาจบ ชีวิตลงแบบนี้" สำนึกแห่งบาปเริ่มปรากฎชัดทางคำพูด
“ผมยืนยันว่า ไม่ได้ติดยาเสพติด หรือติดการพนัน แต่สาเหตุที่ตัดสินใจทำ เพราะเห็นในเกมแล้วอยากลองทำดูบ้าง คิดว่ามันง่าย ทุกวันนี้ที่บ้านให้มาใช้วันละ 100 กว่าบาท แต่ก็ไม่พอ แต่ไม่ได้บอกให้ทางบ้านรู้ อีกอย่างผมรู้สึกเบื่อหน่ายกับสภาพครอบครัวที่พ่อชอบกินเหล้าจนเมา แล้วมาตบตีทำร้ายแม่” เด็กหนุ่มเล่าความอัดอั้นในใจ
"ผมเลยวางแผนไปดูลาดเลาในซอยที่เกิดเหตุ และเห็นว่าเปลี่ยวดีเหมาะสำหรับลงมือ แล้วก็ไปซื้อมีด 2 ด้าม ที่โลตัส จรัญฯ จนตกกลางคืน เรียกแท็กซี่คันแรกจากห้างพาต้า ให้มาส่งในซอย แต่ตอนนั้นคนพลุกพล่าน จึงยังไม่ลงมือ เลยออกไปรอหน้ารพ.ยันฮี จนได้แท็กซี่คันนั้น แล้วก็เกิดเหตุนั่นแหละครับ" เด็กหนุ่มเล่าแผนการ
ทันทีที่รู้ข่าว พ่อและแม่ของเด็กหนุ่มรีบมาที่โรงพักบางพลัด ทันที่รู้เหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นจากปากลูกชาย ทั้งคู่ถึงกับเข่าอ่อน
"ลูกชายเป็นคนเรียบร้อย ไม่ค่อยพูดจากับใคร ผลการเรียนดี ไม่เคยมีพฤติกรรมก้าวร้าวรุนแรงแต่อย่างใด หลังกลับจากโรงเรียนลูกชายก็จะกินข้าว อาบน้ำ และอ่านหนังสือ หรือวิ่งออกกำลังกาย ไม่เคยไปออกเกเรที่ไหน ผมไม่เคยคิดว่าจะมาเกิดเหตุการณ์แบบนี้" เสียงพ่อของเด็กหนุ่ม พยายามโอ้โลมปฏิโลม ร้อยเวรเจ้าของคดี ด้วยหวังให้เป็นเหตุอันบรรเทาโทษได้สักเพียงน้อย
"เรื่องการเล่นเกมคอมพิวเตอร์นั้น ปกติลูกชายจะใช้เวลาก่อนนอนตั้งแต่ ประมาณสองทุ่มถึงห้าทุ่ม ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะเขาเป็นคนสนใจเรียน แต่ที่สังเกตเห็นลูกชายจะนั่งหัวเราะสนุกไปกับเกมอยู่คนเดียว ไม่คิดว่าจะเป็นสาเหตุให้ฆ่าคนได้" พ่อของเด็กหนุ่มยังพยายามสารธยายต่อ แต่คงไม่เป็นผลเพราะเหตุทั้งหมดเกิดขึ้นแล้ว เขาทั้งคู่คงทำได้เพียงรับผลที่ลูกของตัวเองได้ก่อขึ้น
"ผมอยากฝากขอขมาและขอโทษญาติของคนตายผ่านสื่อมวลชนด้วย ลูกของผมยังมีความคิดที่ไม่บรรลุนิติภาวะ และลูกชายก็รู้สึกสำนึกผิดในสิ่งที่ทำลงไปแล้ว ส่วนเรื่องชดใช้ค่าเสียหาย หรือรับผิดชอบเกี่ยวกับผู้ตายนั้น ผมยังไม่รู้จะทำยังงัย เพราะเพียงแค่ค่าประกันตัวลูกชายก็ยังไม่มี ทุกวันนี้ก็ทำงานหาเลี้ยงครอบครัวไปวัน ๆ" น้ำเสียงสำนึกผิดและขออโหสิกรรมแทนลูกออกมาจากปากของผู้เป็นพ่อ
รุ่งเช้า...สื่อทุกสำนักประโคมข่าวเหตุการณ์ที่กิดขึ้นกันอย่างคึกโครม หลายหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง ถึงกับเต้นเป็นกิจกรรมเข้าจังหวะ มาตราการป้องกัน ร้อยแปด พันเก้า ทุกกระบวนยุทธ์ ถูกงัดออกมาบังคับใช้ ทั้งการจัดเรทติ้งเกมส์ การกำหนดเวลาเล่นเกมส์ของเหล่าเยาวชน ขณะที่ลูกชายของเหยื่อโหดพยายามเดินหน้าเอาผิดกับบริษัทผู้นำเขาเกมส์อำมหิตเกมส์นั้น...
วันเวลาผ่านไป มาตราการต่าง ๆ ดำเนินไป...ดำเนินไป...ดำเนินไป...และค่อย ๆ...เงียบหายไป...เลือนหายไป...นานเนิ่นนาน...
ครืนนนนน.......
เสียงประตูบานเลื่อนร้านอินเตอร์เน็ตที่เปิดให้เล่นเกมส์แบบออนไลน์ถูกเปิดออก เด็กหนุ่มเดินเข้ามาในร้าน ก่อนที่จะนั่งลงบนเก้าอี้นวมตัวเขื่องที่หนาและนุ่มหน้าเครื่องคอมพิวเตอร์ที่ว่างอยู่ ที่ร้านตั้งไว้บริการลูกค้าให้นั่งใช้บริการได้อย่างสะดวกสบาย ไอคอนเกมส์ถูกดับเบิ้ลคลิ๊กขึ้นมา เกมส์เริ่มต้นเข้าสู่โหมดการเล่น แสยะยิ้มที่มุมปากของเด็กหนุ่ม เผยให้เห็นแววตาแห่งความเหี้ยมโหดฉาบฉายออกมาจนใครที่ได้เห็นต้องขนลุกซู่
เกมส์เริ่มดำเนินไปตามเนื้อเรื่อง จิตใจของเด็กหนุ่มเริ่มเตลิดไปกับความหฤหรรษ์ เปรียบเสมือนหนึ่งว่าเขาคือตัวผู้เล่นที่กำลังเดินเรื่องอยู่ในทุกฉากทุกตอนของเกมส์...
เกมส์อำมหิต...เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง...
นี่ไม่ใช่ครั้งแรก เด็กหนุ่มเริ่มเล่นเกมส์นี้มายาวนานจนมันเริ่มซึมเข้าระบบประสาท เปรียบเสมือนหนึ่งว่าเขาคือตัวผู้เล่นที่กำลังเดินเรื่องอยู่ในทุกฉากทุกตอนของเกมส์
ทันทีที่เกมส์เริ่มเดินตามเนื้อเรื่องที่ถูกโปรแกรมไว้ สายตาของของเด็กหนุ่มอาบฉายไปด้วย ความตื้นเต้น ในทุกฉากของเกมส์ที่นำพา จิตใจของเด็กหนุ่มให้เตลิดไปกับ การก่ออาชญากรรมทุกรูปแบบ การสร้างความรุนแรงทั้งหมัด ไม้ มีด ปืน หรือระเบิด เหมือนกับเกมส์จะดึงเด็กหนุ่มเข้าสู่โลกแห่งจินตนาการ ที่เปรียบเสมือนว่าตัวของเขาเองกำลังโลดแล่นในเกมส์ประหนึ่งว่าตัวละครที่เดินเรื่องอยู่นั้นคือ...ตัวเขาเอง...
ฉากตัวละครเอกของเกมส์ ใช้อาวุธเข้าห้ำหั่นทำร้ายตำรวจอย่างไม่เกรงกลัวกฎหมาย จนหนำใจ ร่างของตำรวจที่อยู่ในเกมส์นายนั้นลงไปนอนกองกับพื้นในสภาพหมดสติ ปางตาย จากนั้นจึงขโมยรถตำรวจขับตระเวนทั่วทั้งเมือง พุ่งชนทุกอย่างที่ขวางหน้า ยิ่งเกิดความวินาศสันตะโร เท่าไหร่ "อะดรีนาลีน" (adrenalin) ที่อยู่ในร่างกายของผู้เล่นถูกฉีดเข้าทุกอณูของร่างกายมากเท่านั้น เป็นการเพิ่มความตื่นเต้นอย่างที่สุด...
ฉาก ปล้น ฆ่า การก่ออาชญากรรม ความโหดเหี้ยม ปรากฎขึ้นในทุกฉาก การต่อสู้ ทุกรูปแบบ ทุกฉากที่เร้าใจดึงให้เด็กหนุ่มนิ่งงันจ้องเพ่งมองที่หน้าจอคอมราวกับจะประสานกันเป็นหนึ่งเดียว ประหนึ่งถูกกลืนกิน ให้ผจญภัยไปกับฉากเร่าร้อน "อะดรีนาลีน" (adrenalin) ที่หลั่งออกมาอยู่แล้ว ยิ่งฉูบฉีดแรงเร้าอีกเท่าทวีคูณ บวกกับ "เอ็นโดรฟิน" (Endorphine) ที่หลั่งออกมาเพิ่มความสุขสันต์
สมองส่วน ซีรีบรัม (Cerebrum) ของเด็กหนุ่ม เริ่มสั่งการในความคิด "ถ้าได้ลงมือทำจริง ๆ ล่ะ จะสนุกแค่ไหนเนี่ย" แสยะยิ้มปรากฎที่มุมปากของเด็กหนุ่ม ความคิดที่จะเอาทุกฉากในเกมส์ออกมาสู่ชีวิตจริง...เริ่มขึ้น...
"อาวุธล่ะ จะหาจากที่ไหนดี" สมองของเด็กหนุ่มยังเริ่มจินตนาการต่อ
"ในห้าง ใช่แล้ว ในห้างโลตัส อยู่แค่นี้เอง ต้องมีขายแน่นอน" อาวุธที่เด็กหนุ่มคิดไว้ถูกระบุที่หมายในความคิด "สถานที่ล่ะ" ความคิดต่อมาที่พรั่งพรูออกจากหัวของเด็กหนุ่ม
"ต้องเป็นที่เปลี่ยว ๆ คนไม่พลุกพล่าน ใช่ล้ว จรัญฯ 77 ถัดจากบ้านเรา ในซอยนั้นแหละ เปลี่ยวดี คนไม่พลุกพล่านด้วย พรุ่งนี้เลิกเรียนค่อยไปสำรวจดู" อีกจินตนาการของเด็กหนุ่มที่เด่นชัด
เมื่อทุกอย่างที่อยู่ในความคิดเริ่มปรากฎเป็นรูปร่าง แสยะยิ้มปรากฎที่มุมปากของเด็กหนุ่มอีกครั้ง...ปฏิบัติการหฤโหดกำลังจะเริ่มขึ้น...
เช้าวันนั้น เด็กหนุ่ม ออกไปโรงเรียนตามปกติ กระทั่งช่วงเย็น เหตุการณ์ที่ไม่ปกติกำลังคืบคลานเข้ามา...เมื่อกลับบมาถึงบ้าน เด็กหนุ่ม เปลี่ยนชุดลำลอง เสื้อโปโลสีเหลือ คอฟ้า กางเกงขาสามส่วน ก่อยเอ่ยปาก "พ่อครับ ขอเงินสองร้อยซิครับ จะไปซื้อนมที่โลตัส"
"อืม พ่อไม่มีแบงก์ย่อย มีแบงก์ห้าร้อย เอาไปก่อน ซื้อแล้วเอาตังค์ทอนมาคืนด้วยล่ะ" เสียงพอของเด็กหนุ่มเอ่ย พร้อมยื่นธนบัตรราคา 500 บาท ให้ เด็กหนุ่มรับมาด้วยสีหน้าไม่ยินดียินร้าย ก่อนเดินออกจากบ้านหายไป...และแล้ว
แช๊ะ แช๊ะ เสียงกดชัตเตอร์ของเจ้าหน้าที่กองพิสูจน์หลักฐาน ดังต่อเนื่องไฟแฟรซสว่างวาบตามทุกครั้งที่ ชัตเตอร์ทำงาน เพื่อเก็บรายละเอียดในที่เกิดเหตุทุกอย่างตามขั้นตอน แท็กซี่โตโยต้า อัลติส สีชมพูคาดเขียว ทะเบียน ทล 5764 กรุงเทพมหานคร ของสหกรณ์แท็กซี่อาสาสมัคร จำกัด จอดสงบนิ่งอยู่ในซอยจรัญสนิทวงศ์ 77 ถ.จรัญสนิท วงศ์ แขวงและเขตบางพลัด กทม. ที่เบาะหลังโชเฟอร์แท็กซี่ ถูกแทงตามร่างกายหลายแห่งอย่างทารุณโหดร้าย ลิ่มเลือดไหลทะลักออกมาประหนึ่งท่อประปาแตก กระเด็นติดเปรอะไปทั้งรถ กลิ่นคาวคลุ้งโชยออกมาจนแทบจะอาเจียน
"คนตายชื่อ นายควร โพธิ์แข็ง อายุ 50 ปี ชาวจังหวัดหาสารคาม คนร้ายลงมือโหดเหี้ยมมากครับ ตามร่างกายพบพบบาดแผลถูกแทงที่ลำคอด้านขวา ขาซ้าย ปาก ข้อมือ หลังมือซ้ายบริเวณร่องนิ้วก้อยถูกบาดลึกจนนิ้วห้อยร่องแร่ง คาดว่าน่าจะถูกลวงมาชิงทรัพย์ครับ" ร.ต.อ.วีรฤทธิ์ พิพัฒนศักดิ์ ร้อยเวร สน.บางพลัด รายงานเหตุการณ์ต่อ พ.ต.อ.อดิศักดิ์ คุณพันธ์ ผกก.สน.บางพลัด ที่มาร่วมตรวจที่เกิดเหตุ
"เราพบมีดด้ามหักตกอยู่ข้างศพ 1 เล่ม เหล็กขันนอตล้อรถรูปตัวแอลตกอยู่ 1 อัน และในพงหญ้าข้างรถเรายังพบมีดอีก 1 เล่ม ส่วนผู้ต้องสงสัย สายตรวจรถจักรยานยนต์พบกำลังพยายามจะขับรถคันนี้หนี จึงจับกุมตัวไปที่ สน.แล้วครับ เห็นว่ายังเป็นเด็กนักเรียนมัธยมอยู่เลยครับ" ร้อยเวรคนเดิมยังรายงานต่อ และเอ่ยขึ้นอีก "เดี๋ยวเสร็จจากนี้จะกลับไปสอบปากคำต่อครับ"
เด็กหนุ่มนั่งก้มหน้านิ่ง เสื้อผ้าชุ่มโชกไปด้วยเลือด ดวงตาไร้แววที่จะแสดงความรู้สึกใด ไร้อากัปกริยาแห่งความตื่นกลัว เสมือนหนึ่งสิ่งที่ลงมือทำลงไปนั้นเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น
"ชื่ออะไรเราน่ะ" เสียงร้อยเวรเอ่ยถาม "ชื่อพลวัฒน์ ฉินโน อายุ 18 เรียนอยู่ ม.6 โรงเรียนวัดมกุฎฯ" เสียงนิ่มเนิบของเด็กหนุ่มลอดผ่านไรฟัน
"แล้วไปฆ่าแท็กซี่ทำไมล่ะ ชิงทรัพย์เหรอ ไม่น่าฆ่าอย่างทารุณขนาดนี้นะ" ร้อยเวรถามอีก
"ผมไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าหรอกครับ แค่ต้องการจะชิงทรัพย์เท่านั้น แต่ลุงแกหยิบประแจ ถอดล้อขึ้นมาสู้ จนตะลุมบอนกอดรัดเหวี่ยงชกต่อยกันทั้งในรถ และนอกรถ" เด็กหนุ่มย้อนเหตุการณ์
"ผมเลยใช้มีดแทงเข้าไปไม่ยั้ง จนลุงแกแน่นิ่งไป ผมเลยลากแกมาไว้ที่เบาะหลัง แล้วตั้งใจจะขับรถหนีทั้งที่จริงผมก็ขับรถไม่เป็น คิดว่าน่าจะขับไม่ยาก แต่พยายามเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จ จนมีสายตรวจผ่านมาจับผมมาโรงพักนี่แหละ" เด็กหนุ่มเล่าต่อ
"แรงจูงใจที่ทำให้เลือกชิงทรัพย์แท็กซี่ล่ะ" ร้อยเวรถามอีก แต่คำตอบที่พรั่งพรูออกมาจากปากของเด็กหนุ่ม ทำให้คู่สนทนาถึงกับอึ้ง
"ผมจำมาจากเกมส์ GTA ครับ เป็นเกมออนไลน์ ผมเล่นเป็นประจำ เกมเป็นลักษณะของการไล่ฆ่าฟัน ปล้น จึงจำแบบอย่างในเกม ลองเอามาทำจริง คิดว่าได้เงินง่าย ไม่น่าจะยากอะไร แต่ไม่คิดว่าจะจบลงแบบนี้" น้ำเสียงของเด็กหนุ่มเริ่มสั่นเครือ เริ่มสำนึกผิดกับผลการกระทำที่ได้ลงมือไปโดยไม่ยั้งคิด
"ผมเสียใจ กับสิ่งที่เกิดขึ้น และสงสารลุงแกที่ต้องมาจบ ชีวิตลงแบบนี้" สำนึกแห่งบาปเริ่มปรากฎชัดทางคำพูด
“ผมยืนยันว่า ไม่ได้ติดยาเสพติด หรือติดการพนัน แต่สาเหตุที่ตัดสินใจทำ เพราะเห็นในเกมแล้วอยากลองทำดูบ้าง คิดว่ามันง่าย ทุกวันนี้ที่บ้านให้มาใช้วันละ 100 กว่าบาท แต่ก็ไม่พอ แต่ไม่ได้บอกให้ทางบ้านรู้ อีกอย่างผมรู้สึกเบื่อหน่ายกับสภาพครอบครัวที่พ่อชอบกินเหล้าจนเมา แล้วมาตบตีทำร้ายแม่” เด็กหนุ่มเล่าความอัดอั้นในใจ
"ผมเลยวางแผนไปดูลาดเลาในซอยที่เกิดเหตุ และเห็นว่าเปลี่ยวดีเหมาะสำหรับลงมือ แล้วก็ไปซื้อมีด 2 ด้าม ที่โลตัส จรัญฯ จนตกกลางคืน เรียกแท็กซี่คันแรกจากห้างพาต้า ให้มาส่งในซอย แต่ตอนนั้นคนพลุกพล่าน จึงยังไม่ลงมือ เลยออกไปรอหน้ารพ.ยันฮี จนได้แท็กซี่คันนั้น แล้วก็เกิดเหตุนั่นแหละครับ" เด็กหนุ่มเล่าแผนการ
ทันทีที่รู้ข่าว พ่อและแม่ของเด็กหนุ่มรีบมาที่โรงพักบางพลัด ทันที่รู้เหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นจากปากลูกชาย ทั้งคู่ถึงกับเข่าอ่อน
"ลูกชายเป็นคนเรียบร้อย ไม่ค่อยพูดจากับใคร ผลการเรียนดี ไม่เคยมีพฤติกรรมก้าวร้าวรุนแรงแต่อย่างใด หลังกลับจากโรงเรียนลูกชายก็จะกินข้าว อาบน้ำ และอ่านหนังสือ หรือวิ่งออกกำลังกาย ไม่เคยไปออกเกเรที่ไหน ผมไม่เคยคิดว่าจะมาเกิดเหตุการณ์แบบนี้" เสียงพ่อของเด็กหนุ่ม พยายามโอ้โลมปฏิโลม ร้อยเวรเจ้าของคดี ด้วยหวังให้เป็นเหตุอันบรรเทาโทษได้สักเพียงน้อย
"เรื่องการเล่นเกมคอมพิวเตอร์นั้น ปกติลูกชายจะใช้เวลาก่อนนอนตั้งแต่ ประมาณสองทุ่มถึงห้าทุ่ม ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะเขาเป็นคนสนใจเรียน แต่ที่สังเกตเห็นลูกชายจะนั่งหัวเราะสนุกไปกับเกมอยู่คนเดียว ไม่คิดว่าจะเป็นสาเหตุให้ฆ่าคนได้" พ่อของเด็กหนุ่มยังพยายามสารธยายต่อ แต่คงไม่เป็นผลเพราะเหตุทั้งหมดเกิดขึ้นแล้ว เขาทั้งคู่คงทำได้เพียงรับผลที่ลูกของตัวเองได้ก่อขึ้น
"ผมอยากฝากขอขมาและขอโทษญาติของคนตายผ่านสื่อมวลชนด้วย ลูกของผมยังมีความคิดที่ไม่บรรลุนิติภาวะ และลูกชายก็รู้สึกสำนึกผิดในสิ่งที่ทำลงไปแล้ว ส่วนเรื่องชดใช้ค่าเสียหาย หรือรับผิดชอบเกี่ยวกับผู้ตายนั้น ผมยังไม่รู้จะทำยังงัย เพราะเพียงแค่ค่าประกันตัวลูกชายก็ยังไม่มี ทุกวันนี้ก็ทำงานหาเลี้ยงครอบครัวไปวัน ๆ" น้ำเสียงสำนึกผิดและขออโหสิกรรมแทนลูกออกมาจากปากของผู้เป็นพ่อ
รุ่งเช้า...สื่อทุกสำนักประโคมข่าวเหตุการณ์ที่กิดขึ้นกันอย่างคึกโครม หลายหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง ถึงกับเต้นเป็นกิจกรรมเข้าจังหวะ มาตราการป้องกัน ร้อยแปด พันเก้า ทุกกระบวนยุทธ์ ถูกงัดออกมาบังคับใช้ ทั้งการจัดเรทติ้งเกมส์ การกำหนดเวลาเล่นเกมส์ของเหล่าเยาวชน ขณะที่ลูกชายของเหยื่อโหดพยายามเดินหน้าเอาผิดกับบริษัทผู้นำเขาเกมส์อำมหิตเกมส์นั้น...
วันเวลาผ่านไป มาตราการต่าง ๆ ดำเนินไป...ดำเนินไป...ดำเนินไป...และค่อย ๆ...เงียบหายไป...เลือนหายไป...นานเนิ่นนาน...
ครืนนนนน.......
เสียงประตูบานเลื่อนร้านอินเตอร์เน็ตที่เปิดให้เล่นเกมส์แบบออนไลน์ถูกเปิดออก เด็กหนุ่มเดินเข้ามาในร้าน ก่อนที่จะนั่งลงบนเก้าอี้นวมตัวเขื่องที่หนาและนุ่มหน้าเครื่องคอมพิวเตอร์ที่ว่างอยู่ ที่ร้านตั้งไว้บริการลูกค้าให้นั่งใช้บริการได้อย่างสะดวกสบาย ไอคอนเกมส์ถูกดับเบิ้ลคลิ๊กขึ้นมา เกมส์เริ่มต้นเข้าสู่โหมดการเล่น แสยะยิ้มที่มุมปากของเด็กหนุ่ม เผยให้เห็นแววตาแห่งความเหี้ยมโหดฉาบฉายออกมาจนใครที่ได้เห็นต้องขนลุกซู่
เกมส์เริ่มดำเนินไปตามเนื้อเรื่อง จิตใจของเด็กหนุ่มเริ่มเตลิดไปกับความหฤหรรษ์ เปรียบเสมือนหนึ่งว่าเขาคือตัวผู้เล่นที่กำลังเดินเรื่องอยู่ในทุกฉากทุกตอนของเกมส์...
เกมส์อำมหิต...เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง...
