ทักษิณจะมาท่าขี้เหล็กหรือล้มเลิกแผนไปไม่ใช่เป็นเรื่องสำคัญอีกแล้ว เพราะเป้าหมายเบื้องต้นทางการเมืองขบวนการอำมาตย์ทักษิณบรรลุผลในระดับสำคัญกล่าวคือทำให้เป็นข่าววิพากษ์วิจารณ์อยู่ในโฟกัสของทุกฝ่ายไม่ว่าฝ่ายเขาฝ่ายเรา
อันที่จริงทักษิณจะไปเจรจากับเตงเส่งหรือใครในเมืองหลวงเนปีย์ดอว์เป็นเรื่องของผลประโยชน์พันล้านหมื่นล้านของชินวัตรไม่เห็นจะเกี่ยวกับคนเสื้อแดงตรงไหน แต่จู่ๆ ปลายเดือนตุลาคม คาบเกี่ยวกับม็อบสนามม้าและกระแสการเคลื่อนไหวของฝ่ายไม่เอาทักษิณแรงขึ้น จึงเกิดการตัดสินใจให้มีแผนงานมหาชนคนเสื้อแดงข้ามฝั่งแม่สายไปพบทักษิณที่ท่าขี้เหล็กอย่างเอิกเกริกระดับที่ทุกองคาพยพในพรรคแม้กระทั่งเจ๊แดงสั่งให้เตรียมมวลชนเตรียมงานใหญ่ในฝั่งพม่าเต็มที่
หลายวันมานี้ผมเดินทางเยอะ ผ่านทั้งพะเยา เชียงราย ลำปาง ลำพูน เชียงใหม่ สะดุดตากับป้ายแบนเนอร์ คัตเอาท์ตามแยกต่างๆ ที่เพิ่งนำมาติดตั้งพร้อมกันเมื่อปลายเดือนตุลาคมพร้อมๆ กับปรากฏการณ์ม็อบเสธ.อ้าย เนื้อความคล้ายกันเช่น ชาวเทศบาลxxx สนับสนุนรัฐบาลระบอบประชาธิปไตยจากการเลือกตั้ง / เราไม่เอารัฐประหาร / ยิ่งลักษณ์สู้ๆ / ชาวxxx รักประชาธิปไตยไม่เอาอำนาจนอกระบบ ฯลฯ
ปฏิกิริยาของฝ่ายสนับสนุนรัฐบาล สั่งการผ่านอปท.และเครือข่ายการเมืองในพื้นที่ซึ่งเกิดตามสี่แยกสำคัญทั่วพื้นที่ภาคเหนือครั้งนี้มีคนสั่งการอย่างแน่นอน (คนที่กินข้าวล้วนไม่มีใครเชื่อหรอกว่าจู่ๆ อปท.และกลุ่มพลังการเมืองในภาคเหนือจะเกิดรู้สึกแบบเดียวกันแล้วก็ทำป้ายเชลียร์ปูออกมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย) และปรากฏการณ์ครั้งนี้จัดเป็นส่วนหนึ่งของศึกใหญ่ที่เริ่มระอุขึ้นเรื่อยๆ นับจากนี้
มองย้อนหลังกลับไปตั้งแต่ปี 2552 เวลาม็อบเสื้อแดงของทักษิณจะเคลื่อนพลใหญ่ก็มักจะมีการเผาหัว กระตุ้นมวลชนจัดโฟนอินดราม่าทักษิณอยากกลับบ้าน พี่น้องช่วยพาผมกลับบ้าน ผมรักพี่น้อง ผมคิดถึงบ้านเช่นนี้แหละ มาครั้งนี้ทักษิณเคยถีบหัวเรือคนเสื้อแดงส่งมารอบนึงแล้วตอนที่เสนอกฎหมายปรองดองแล้วก็กลับลำมานั่งเรือใหม่แบบไม่เต็มตูด ทางหนึ่งก็แจกจ่ายให้ตำแหน่งไม่สลักสำคัญอะไรให้กับแกนนำเสื้อแดงแถวสองแถวสาม ส่วนเนื้อๆ ชิ้นปลามันแจกจ่ายให้อำมาตย์ในพรรค เพราะการมีอำนาจรัฐในมือที่เข้มแข็งมากพอระดับหัวขบวนข้าราชการระดับปลัดกระทรวงอธิบดีตลอดถึงตำรวจอัยการล้วนแต่มะเขือเทศก็สามารถเป็นเสาเข็มของอำนาจได้มั่นคงไม่แพ้มวลชนเสื้อแดง
จะเห็นได้ว่าระหว่างปี 2551-2554 ตั้งแต่สู้กับคมช.มาจนถึงการเลือกตั้งพรรคเพื่อไทย ก่อนถึงสถานการณ์สู้รบสำคัญทักษิณมักจะมีเวทีใช้ดราม่าปลุกมวลชนมาโดยตลอด และปลายปี 2555 หลังจากรัฐบาลปูอยู่ดีกินหวานมาครบหนึ่งปีเริ่มมีกระแสต่อต้านที่เข้มแข็งขึ้น มีแนวโน้มว่าจะหนักมือเพราะรัฐบาลเองก็สร้างบาดแผลบ่อน้ำมันให้ฝ่ายตรงข้ามถล่มอยู่ไม่น้อย
มองย้อนไปดูกลยุทธ์ปลุกมวลชนในอดีต สามารถฟันธงได้เลยกำหนดการท่าขี้เหล็กก็คือดราม่าของทักษิณอีกเวทีหนึ่ง พี่น้องครับผมคิดถึงบ้านอยู่ใกล้ๆ แค่ข้ามรั้วชะโงกหน้ามองเห็นผืนดินไทย พี่น้องช่วยผม ผมคิดถึงพี่น้อง ...ฯลฯ...บลาๆแหวะๆๆๆๆ ก็เพื่อปลุกกระแสฝ่ายสนับสนุนของตนขึ้นมาอีกคำรบนั่นแหละ
ที่น่าสนใจก็คือทักษิณเป็นคนไม่ควัก ไม่เสี่ยง ไม่กล้ามาแต่ไหนแต่ไร อันนี้คงเป็นผลมาจากการใกล้ตายมาหลายครั้งตั้งแต่โน่นเครื่องบินระเบิดที่ดอนเมือง มีอะไรนิดหน่อยทักษิณไม่เสี่ยงหรอก
แม้ว่าพม่าจะมีการปฏิรูปการเมือง มีการเจรจาสงบศึกวางอาวุธกับกลุ่มกำลังต่างๆ มาก่อนแต่ก็หาใช่ว่าพื้นที่พรมแดนอย่างท่าขี้เหล็กจะปลอดภัย 100% เพราะเมื่อไม่กี่เดือนก่อนก็มีระเบิดลงระหว่างคนสำคัญในศูนย์กลางอำนาจเนปีย์ดอว์เดินทางมาด้วยซ้ำ
ไม่มีเมืองชายแดนไหนที่ปลอดจากความเถื่อนหรอกครับ !!!
แม่สาย-ท่าขี้เหล็ก เป็นเมืองชายแดนที่คู่กับ “ความเถื่อน” มายาวนานนับจากที่เกิดพรมแดนติดต่อกันมา เถื่อนในที่นี้คือผิดกฎหมาย ปริ่มๆ เป็นสีเทา สินค้าเถื่อน อัญมณีเถื่อน คนเถื่อน อาวุธเถื่อน กองกำลังเถื่อน อำนาจเถื่อน อยู่แถวนี้มานานแล้ว อย่าไปตื่นตูมอะไรกับข่าวการค้นพบอาวุธสงครามเลยเพราะมันมีแบบนั้นของมันมานานแล้ว มียุคหนึ่งสมัยที่รัฐบาลไทยยังถือนโยบายรัฐกันชนหนุนชนกลุ่มน้อยเป็นรั้ว ราวๆ ปี 2535 ผมเคยทำข่าวตำรวจแม่ริมสกัดจับอาวุธจรวดประทับบ่าต่อสู้อากาศยาน SAM 7 ไปๆ มาๆ ทหารส่งคนไปคุยตำรวจบอกอเมริกาจัดส่งไปให้ชนกลุ่มน้อยสู้พม่า เขาแจ้งเราแล้วขอให้ช่วยผ่าน ข่าวนี้ก็เงียบหายไปจากสารบบรวมทั้งบันทึกจับกุมด้วย เชื่อเหอะว่าพื้นที่พรมแดนกับอาวุธสงครามเป็นเรื่องปกติ
สำหรับพื้นที่แม่สายท่าขี้เหล็กอยู่ใต้อิทธิพลของกลุ่มกำลังต่างๆ มายาวนานระยะ 10-15 ปีหลังมานี้ทหารพม่ากับว้าแดงเป็นกำลังหลัก เหมือนจะเป็นพวกเดียวกันแต่ที่สุดก็คนละพวกต้องดูหนังมาเฟียแก๊งยากูซ่าเยอะๆ จะเข้าใจความสัมพันธ์การเมืองแบบกองกำลังติดอาวุธที่แม้จะเจรจากันแบ่งพื้นที่แบ่งประโยชน์กัน แต่ที่สุดแล้วว้าแดงก็ยังต้องมีอาวุธเพื่อรักษา “ดุล”อำนาจการต่อรองของตนเอาไว้ ช่วงปี 2540 เริ่มมีการผลิตยาบ้า ว้าแดงพวกพี่น้องตระกูลเหวยนี่แหละตัวดี ฝั่งไทยนี่มีผู้ยิ่งใหญ่แห่งแม่สาย ชื่อว่า กำนันแดง แสงสนิท ไชยศรี กำนันคนนี้ใหญ่มากเติบโตจากการค้าลอดรัฐ ขยายไปสร้างถนนเชียงตุง ทำทุกอย่างที่ได้เงินและได้มากด้วยขนาดที่ส่งไปช่วยพรรคการเมืองและนักการเมืองใหญ่ในกรุงเทพฯ กำนันแดงถูกรายงานจากฝ่ายข่าวว่าพัวพันกับโรงงานยาบ้าของว้าแดง แต่อำนาจรัฐทำอะไรไม่ได้เพราะกำนันแดงมีบอดี้การ์ด ระวังตัวสูง คบนักการเมือง คนตำรวจ คบข้าราชการ แต่ที่สุดต่อให้ระวังตัวยังไงพื้นที่ชายแดนก็มีเสน่ห์ของมันตรงที่มีช่องโหว่เยอะ กำนันแดงถูกยิงจากเอ็ม 16 ติดลำกล้อง เจาะหัวอย่างแม่นยำทรุดล้มท่ามกลางบอดี้การ์ดแถมตัวเองสวมเสื้อเกราะอีกต่างหาก
ก็เพราะขนาดผู้ใหญ่ของพม่าเองมาท่าขี้เหล็กก็ยังมีเหตุระเบิด ก็เพราะเมืองชายแดนมันมีช่องโหว่เยอะ ใครเป็นใครก็ไม่รู้บนความสัมพันธ์แลกเปลี่ยนผลประโยชน์แบบกำปั้นเหล็ก ขนาดกำนันแดงงูเข้าถิ่นก็ยังตาย ทักษิณเองก็คงไม่อยากเสี่ยงกับพื้นที่ซึ่งควบคุมไม่ได้ 100% หรอก ยิ่งสถานการณ์แหลมคมแบบนี้ด้วย
ถ้ายังไม่พับแผน ทักษิณก็ยังคงรอทีมงานความปลอดภัยการันตีอีกรอบแบบชัวร์ๆ นั่นแหละ เพราะต่อให้ ส.ส.เพื่อไทยอย่าง อิทธิเดช แก้วหลวง เป็นลูกเขยของเจ้าพ่อการค้าเบอร์ 1 ที่นั่นแต่เมืองชายแดนไม่อนุญาตให้ใครเป็นผู้มีอิทธิพลผูกขาดหนึ่งเดียว ขนาดยุคก่อนหน้าพล.อ.หม่องเอ เคยเป็นผู้บัญชาการภาคตะวันออกเฉียงเหนือควบคุมท่าขี้เหล็กก็ยังต้องเปิดช่องอำนาจให้กับกลุ่มอื่นด้วย
ถึงตอนนี้ผมยังเชื่อว่าทักษิณคงไม่เอาตัวเองมาเสี่ยงกับพื้นที่ซึ่งควบคุมไม่ได้เต็มที่ (เพราะทางการพม่าเองก็ไม่ 100%) ยิ่งเดิมพันก็แค่แลกกับดราม่าปลุกกระแส เตรียมมวลชนรองรับสถานการณ์การเมืองที่ระอุขึ้นมา มีอีกตั้งหลายวิธีการที่สามารถทำได้ ไม่ใช่มีแค่มาพบกับคนเสื้อแดงตัวเป็นๆ เท่านั้น
ในเมื่อกลยุทธ์หลักคือดราม่าท่าขี้เหล็ก บรรดาพวกมือรองคอยตามส่งเสริมประโคม อย่างเช่น มือปืนรับจ้างโพสต์ข้อความนามโอ๊ค หรือรองนายกเป็ดเหลิม ฯลฯ ก็ต้องส่งเสริมกระบวนการดราม่าปลุกความเห็นใจของประชาชนกันให้ถึงที่สุด จากความไม่มั่นใจความปลอดภัยที่ท่าขี้เหล็กของฝ่ายตัวเอง (เพราะมันเป็นเมืองชายแดนที่รัฐบาลเนปีย์ดอว์เองก็คุมได้ไม่เต็มร้อย) กลายมาเป็นขบวนการล่าสังหาร กลายมาเป็นแผนอาร์พีจี กันใหญ่โต
โทษคนอื่นไปเสียทั้งหมด ยกเว้นอย่างเดียวสันดานป๊อดของพ่อทักษิณ (ฮา)
โอม..ดราม่าเอยจงซับซ้อนๆๆ !!!
อันที่จริงทักษิณจะไปเจรจากับเตงเส่งหรือใครในเมืองหลวงเนปีย์ดอว์เป็นเรื่องของผลประโยชน์พันล้านหมื่นล้านของชินวัตรไม่เห็นจะเกี่ยวกับคนเสื้อแดงตรงไหน แต่จู่ๆ ปลายเดือนตุลาคม คาบเกี่ยวกับม็อบสนามม้าและกระแสการเคลื่อนไหวของฝ่ายไม่เอาทักษิณแรงขึ้น จึงเกิดการตัดสินใจให้มีแผนงานมหาชนคนเสื้อแดงข้ามฝั่งแม่สายไปพบทักษิณที่ท่าขี้เหล็กอย่างเอิกเกริกระดับที่ทุกองคาพยพในพรรคแม้กระทั่งเจ๊แดงสั่งให้เตรียมมวลชนเตรียมงานใหญ่ในฝั่งพม่าเต็มที่
หลายวันมานี้ผมเดินทางเยอะ ผ่านทั้งพะเยา เชียงราย ลำปาง ลำพูน เชียงใหม่ สะดุดตากับป้ายแบนเนอร์ คัตเอาท์ตามแยกต่างๆ ที่เพิ่งนำมาติดตั้งพร้อมกันเมื่อปลายเดือนตุลาคมพร้อมๆ กับปรากฏการณ์ม็อบเสธ.อ้าย เนื้อความคล้ายกันเช่น ชาวเทศบาลxxx สนับสนุนรัฐบาลระบอบประชาธิปไตยจากการเลือกตั้ง / เราไม่เอารัฐประหาร / ยิ่งลักษณ์สู้ๆ / ชาวxxx รักประชาธิปไตยไม่เอาอำนาจนอกระบบ ฯลฯ
ปฏิกิริยาของฝ่ายสนับสนุนรัฐบาล สั่งการผ่านอปท.และเครือข่ายการเมืองในพื้นที่ซึ่งเกิดตามสี่แยกสำคัญทั่วพื้นที่ภาคเหนือครั้งนี้มีคนสั่งการอย่างแน่นอน (คนที่กินข้าวล้วนไม่มีใครเชื่อหรอกว่าจู่ๆ อปท.และกลุ่มพลังการเมืองในภาคเหนือจะเกิดรู้สึกแบบเดียวกันแล้วก็ทำป้ายเชลียร์ปูออกมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย) และปรากฏการณ์ครั้งนี้จัดเป็นส่วนหนึ่งของศึกใหญ่ที่เริ่มระอุขึ้นเรื่อยๆ นับจากนี้
มองย้อนหลังกลับไปตั้งแต่ปี 2552 เวลาม็อบเสื้อแดงของทักษิณจะเคลื่อนพลใหญ่ก็มักจะมีการเผาหัว กระตุ้นมวลชนจัดโฟนอินดราม่าทักษิณอยากกลับบ้าน พี่น้องช่วยพาผมกลับบ้าน ผมรักพี่น้อง ผมคิดถึงบ้านเช่นนี้แหละ มาครั้งนี้ทักษิณเคยถีบหัวเรือคนเสื้อแดงส่งมารอบนึงแล้วตอนที่เสนอกฎหมายปรองดองแล้วก็กลับลำมานั่งเรือใหม่แบบไม่เต็มตูด ทางหนึ่งก็แจกจ่ายให้ตำแหน่งไม่สลักสำคัญอะไรให้กับแกนนำเสื้อแดงแถวสองแถวสาม ส่วนเนื้อๆ ชิ้นปลามันแจกจ่ายให้อำมาตย์ในพรรค เพราะการมีอำนาจรัฐในมือที่เข้มแข็งมากพอระดับหัวขบวนข้าราชการระดับปลัดกระทรวงอธิบดีตลอดถึงตำรวจอัยการล้วนแต่มะเขือเทศก็สามารถเป็นเสาเข็มของอำนาจได้มั่นคงไม่แพ้มวลชนเสื้อแดง
จะเห็นได้ว่าระหว่างปี 2551-2554 ตั้งแต่สู้กับคมช.มาจนถึงการเลือกตั้งพรรคเพื่อไทย ก่อนถึงสถานการณ์สู้รบสำคัญทักษิณมักจะมีเวทีใช้ดราม่าปลุกมวลชนมาโดยตลอด และปลายปี 2555 หลังจากรัฐบาลปูอยู่ดีกินหวานมาครบหนึ่งปีเริ่มมีกระแสต่อต้านที่เข้มแข็งขึ้น มีแนวโน้มว่าจะหนักมือเพราะรัฐบาลเองก็สร้างบาดแผลบ่อน้ำมันให้ฝ่ายตรงข้ามถล่มอยู่ไม่น้อย
มองย้อนไปดูกลยุทธ์ปลุกมวลชนในอดีต สามารถฟันธงได้เลยกำหนดการท่าขี้เหล็กก็คือดราม่าของทักษิณอีกเวทีหนึ่ง พี่น้องครับผมคิดถึงบ้านอยู่ใกล้ๆ แค่ข้ามรั้วชะโงกหน้ามองเห็นผืนดินไทย พี่น้องช่วยผม ผมคิดถึงพี่น้อง ...ฯลฯ...บลาๆแหวะๆๆๆๆ ก็เพื่อปลุกกระแสฝ่ายสนับสนุนของตนขึ้นมาอีกคำรบนั่นแหละ
ที่น่าสนใจก็คือทักษิณเป็นคนไม่ควัก ไม่เสี่ยง ไม่กล้ามาแต่ไหนแต่ไร อันนี้คงเป็นผลมาจากการใกล้ตายมาหลายครั้งตั้งแต่โน่นเครื่องบินระเบิดที่ดอนเมือง มีอะไรนิดหน่อยทักษิณไม่เสี่ยงหรอก
แม้ว่าพม่าจะมีการปฏิรูปการเมือง มีการเจรจาสงบศึกวางอาวุธกับกลุ่มกำลังต่างๆ มาก่อนแต่ก็หาใช่ว่าพื้นที่พรมแดนอย่างท่าขี้เหล็กจะปลอดภัย 100% เพราะเมื่อไม่กี่เดือนก่อนก็มีระเบิดลงระหว่างคนสำคัญในศูนย์กลางอำนาจเนปีย์ดอว์เดินทางมาด้วยซ้ำ
ไม่มีเมืองชายแดนไหนที่ปลอดจากความเถื่อนหรอกครับ !!!
แม่สาย-ท่าขี้เหล็ก เป็นเมืองชายแดนที่คู่กับ “ความเถื่อน” มายาวนานนับจากที่เกิดพรมแดนติดต่อกันมา เถื่อนในที่นี้คือผิดกฎหมาย ปริ่มๆ เป็นสีเทา สินค้าเถื่อน อัญมณีเถื่อน คนเถื่อน อาวุธเถื่อน กองกำลังเถื่อน อำนาจเถื่อน อยู่แถวนี้มานานแล้ว อย่าไปตื่นตูมอะไรกับข่าวการค้นพบอาวุธสงครามเลยเพราะมันมีแบบนั้นของมันมานานแล้ว มียุคหนึ่งสมัยที่รัฐบาลไทยยังถือนโยบายรัฐกันชนหนุนชนกลุ่มน้อยเป็นรั้ว ราวๆ ปี 2535 ผมเคยทำข่าวตำรวจแม่ริมสกัดจับอาวุธจรวดประทับบ่าต่อสู้อากาศยาน SAM 7 ไปๆ มาๆ ทหารส่งคนไปคุยตำรวจบอกอเมริกาจัดส่งไปให้ชนกลุ่มน้อยสู้พม่า เขาแจ้งเราแล้วขอให้ช่วยผ่าน ข่าวนี้ก็เงียบหายไปจากสารบบรวมทั้งบันทึกจับกุมด้วย เชื่อเหอะว่าพื้นที่พรมแดนกับอาวุธสงครามเป็นเรื่องปกติ
สำหรับพื้นที่แม่สายท่าขี้เหล็กอยู่ใต้อิทธิพลของกลุ่มกำลังต่างๆ มายาวนานระยะ 10-15 ปีหลังมานี้ทหารพม่ากับว้าแดงเป็นกำลังหลัก เหมือนจะเป็นพวกเดียวกันแต่ที่สุดก็คนละพวกต้องดูหนังมาเฟียแก๊งยากูซ่าเยอะๆ จะเข้าใจความสัมพันธ์การเมืองแบบกองกำลังติดอาวุธที่แม้จะเจรจากันแบ่งพื้นที่แบ่งประโยชน์กัน แต่ที่สุดแล้วว้าแดงก็ยังต้องมีอาวุธเพื่อรักษา “ดุล”อำนาจการต่อรองของตนเอาไว้ ช่วงปี 2540 เริ่มมีการผลิตยาบ้า ว้าแดงพวกพี่น้องตระกูลเหวยนี่แหละตัวดี ฝั่งไทยนี่มีผู้ยิ่งใหญ่แห่งแม่สาย ชื่อว่า กำนันแดง แสงสนิท ไชยศรี กำนันคนนี้ใหญ่มากเติบโตจากการค้าลอดรัฐ ขยายไปสร้างถนนเชียงตุง ทำทุกอย่างที่ได้เงินและได้มากด้วยขนาดที่ส่งไปช่วยพรรคการเมืองและนักการเมืองใหญ่ในกรุงเทพฯ กำนันแดงถูกรายงานจากฝ่ายข่าวว่าพัวพันกับโรงงานยาบ้าของว้าแดง แต่อำนาจรัฐทำอะไรไม่ได้เพราะกำนันแดงมีบอดี้การ์ด ระวังตัวสูง คบนักการเมือง คนตำรวจ คบข้าราชการ แต่ที่สุดต่อให้ระวังตัวยังไงพื้นที่ชายแดนก็มีเสน่ห์ของมันตรงที่มีช่องโหว่เยอะ กำนันแดงถูกยิงจากเอ็ม 16 ติดลำกล้อง เจาะหัวอย่างแม่นยำทรุดล้มท่ามกลางบอดี้การ์ดแถมตัวเองสวมเสื้อเกราะอีกต่างหาก
ก็เพราะขนาดผู้ใหญ่ของพม่าเองมาท่าขี้เหล็กก็ยังมีเหตุระเบิด ก็เพราะเมืองชายแดนมันมีช่องโหว่เยอะ ใครเป็นใครก็ไม่รู้บนความสัมพันธ์แลกเปลี่ยนผลประโยชน์แบบกำปั้นเหล็ก ขนาดกำนันแดงงูเข้าถิ่นก็ยังตาย ทักษิณเองก็คงไม่อยากเสี่ยงกับพื้นที่ซึ่งควบคุมไม่ได้ 100% หรอก ยิ่งสถานการณ์แหลมคมแบบนี้ด้วย
ถ้ายังไม่พับแผน ทักษิณก็ยังคงรอทีมงานความปลอดภัยการันตีอีกรอบแบบชัวร์ๆ นั่นแหละ เพราะต่อให้ ส.ส.เพื่อไทยอย่าง อิทธิเดช แก้วหลวง เป็นลูกเขยของเจ้าพ่อการค้าเบอร์ 1 ที่นั่นแต่เมืองชายแดนไม่อนุญาตให้ใครเป็นผู้มีอิทธิพลผูกขาดหนึ่งเดียว ขนาดยุคก่อนหน้าพล.อ.หม่องเอ เคยเป็นผู้บัญชาการภาคตะวันออกเฉียงเหนือควบคุมท่าขี้เหล็กก็ยังต้องเปิดช่องอำนาจให้กับกลุ่มอื่นด้วย
ถึงตอนนี้ผมยังเชื่อว่าทักษิณคงไม่เอาตัวเองมาเสี่ยงกับพื้นที่ซึ่งควบคุมไม่ได้เต็มที่ (เพราะทางการพม่าเองก็ไม่ 100%) ยิ่งเดิมพันก็แค่แลกกับดราม่าปลุกกระแส เตรียมมวลชนรองรับสถานการณ์การเมืองที่ระอุขึ้นมา มีอีกตั้งหลายวิธีการที่สามารถทำได้ ไม่ใช่มีแค่มาพบกับคนเสื้อแดงตัวเป็นๆ เท่านั้น
ในเมื่อกลยุทธ์หลักคือดราม่าท่าขี้เหล็ก บรรดาพวกมือรองคอยตามส่งเสริมประโคม อย่างเช่น มือปืนรับจ้างโพสต์ข้อความนามโอ๊ค หรือรองนายกเป็ดเหลิม ฯลฯ ก็ต้องส่งเสริมกระบวนการดราม่าปลุกความเห็นใจของประชาชนกันให้ถึงที่สุด จากความไม่มั่นใจความปลอดภัยที่ท่าขี้เหล็กของฝ่ายตัวเอง (เพราะมันเป็นเมืองชายแดนที่รัฐบาลเนปีย์ดอว์เองก็คุมได้ไม่เต็มร้อย) กลายมาเป็นขบวนการล่าสังหาร กลายมาเป็นแผนอาร์พีจี กันใหญ่โต
โทษคนอื่นไปเสียทั้งหมด ยกเว้นอย่างเดียวสันดานป๊อดของพ่อทักษิณ (ฮา)
โอม..ดราม่าเอยจงซับซ้อนๆๆ !!!
