หยวนเซี่ยนอาศัยอยู่ในแคว้นหลู่ ในกระท่อมน้อยที่ไม่มีอะไรมากไปกว่าผนังดินสี่ด้าน มุงหลังคาด้วยแฝก ประตูที่ผุพังสานขึ้นจากพุ่มหนาม ใช้ไม้หม่อนเป็นเสาประตู ใช้ไหกระเทาะก้นมาทำเป็นหน้าต่างในห้องทั้งสอง ปิดด้วยผ้าเนื้อหยาบป้องกันความร้อน-เย็น หลังคารั่วจนพื้นบ้านชื้นแฉะ แต่หยวนเซี่ยนก็ยังนั่งอย่างสง่า เล่นพิณขับขาน จื่อก้งสวมเสื้อในสีน้ำเงินสว่างและชุดยาวตัวนอกสีขาว นั่งรถม้าคันสูงใหญ่ จนไม่อาจผ่านเข้าไปในตรอกสู่บ้านของหยวนเซี่ยน หยวนเซี่ยนสวมหมวกทำจากเปลือกไม้ ลากรองเท้าแตะไร้ส้น ถือไม้เท้าออกมาต้อนรับอาคันตุกะที่ประตู
“โอ! ชีวิตท่านดูช่างทุกข์น่าเศร้าอะไรเช่นนี้” จื่อก้งอุทานขึ้น
หยวนเซี่ยนตอบว่า “ข้าได้ยินมาว่าผู้ที่ขาดแคลนทรัพย์นั้น เรียกว่าความยากจน และผู้ที่ศึกษาร่ำเรียนแต่ไม่อาจนำวิชาที่เรียนรู้มานั้นสู่การปฏิบัติ จึงเรียกว่าความทุกข์ระทม ข้าเพียงยากจน แต่ก็มิได้ทุกข์เศร้าแต่อย่างใด”
จื่อก้งถอยออกมาสองสามก้าว สีหน้าฉายแววละอาย หยวนเซี่ยนหัวเราะ และกล่าวขึ้นว่า “การกระทำด้วยความทะเยอทะยานทางโลก คบหาผูกมิตรสร้างพวกพ้อง ศึกษาเพื่อโอ้อวดผู้อื่น สั่งสอนเพื่อความภาคภูมิใจ ปิดบังซ่อนความชั่วร้ายด้วยหน้ากากแห่งมนุสสธรรมและครรลองธรรม ขับขี่รถม้าที่ประดับตกแต่งอย่างงดงาม ข้ามิอาจปฏิบัติวิถีเยี่ยงนี้”
แปลเรียบเรียงตัดตอนจากหนังสือจวงจื่อ(庄子)
