ระหว่างทางที่ขงจื่อกำลังเดินทางไปยังแคว้นฉู่ ขณะเดินทางผ่านป่าแห่งหนึ่ง ก็เห็นชายค่อมใช้ไม้ทายางเหนียวสอยจับจักจั่นได้อย่างง่ายดาย ราวกับใช้มือจับ
ขงจื่อมองดูพลางเอ่ยถามว่า “ยอดเยี่ยมยิ่ง ท่านมีวิธีอย่างไรหรือ?”
“ข้าย่อมมีวิธี ช่วงห้า-หกเดือนแรกข้าฝึกดุลลูกหิน โดยวางลูกหินสองลูกซ้อนกันบนปลายไม้ หากลูกหินนั้นไม่ร่วงตกลงมา ข้าย่อมพลาดจักจั่นเพียงไม่กี่ตัวเท่านั้น เมื่อข้าเพิ่มลูกหินเป็นสามลูก และหากมันไม่ตกลงมาเลย ข้าย่อมพลาดจักจั่นเพียงหนึ่งในสิบตัว เมื่อเพิ่มลูกหินเป็นห้าลูกโดยที่ไม่ตกลงมา ข้าย่อมสามารถจับจักจั่นได้ราวกับจับด้วยมือเปล่า ระหว่างนั้น ข้าทรงตัวนิ่งและมั่นคงดั่งต้นไม้ใหญ่ แขนที่ถือไม้สอยนิ่งราวกิ่งไม้แห้ง ไม่ว่าผืนฟ้าและแผ่นดินจะกว้างใหญ่ไพศาลเพียงใด แม้สรรพสิ่งมีมากมายนับไม่ถ้วน ก็ไม่อาจเบี่ยงเบนจิตใจข้าไปจากปีกจักจั่น ไม่ส่ายไหว ไม่โงนเงน ไม่ปล่อยให้สิ่งใดเข้ามาแทนที่ปีกจักจั่น ดังนั้น ข้าจึงประสบความสำเร็จ”
ขงจื่อหันมาหาเหล่าศิษย์พลางกล่าวว่า “ความแน่วแน่เป็นหนึ่งเดียวของเขา จิตใจไม่แบ่งแยกและจดจ่อ นี่คือวิถีทางของชายค่อมผู้นี้”
แปลเรียบเรียงตัดตอนจากหนังสือจวงจื่อ（庄子）
