“ครั้งหนึ่งนกทะเลได้ปรากฏกายขึ้นที่ชานเมืองหลวงของแคว้นหลู่ หลู่โหวได้เดินทางไปรับและพามายังศาลบรรพชน จัดงานเลี้ยงฉลองต้อนรับ ขับกล่อมด้วยดนตรีจิ่วเสา นำเนื้อแพะหมูวัวจากพิธีบูชายัญชุดใหญ่มาเลี้ยงดู แต่นกทะเลกลับแลดูโดดเดี่ยวงงงวย มันไม่แตะต้องเนื้อแม้สักชิ้นหรือจิบเหล้าสักอึก ภายในสามวัน มันก็ตาย นี่คือการพยายามบำรุงเลี้ยงนกด้วยสิ่งที่บำรุงเลี้ยงมนุษย์ หากต้องการบำรุงเลี้ยงนกด้วยสิ่งที่บำรุงเลี้ยงนกก็ต้องปล่อยมันสู่ป่าลึก ท่องไปตามชายฝั่งและเกาะแก่ง ลอยอยู่เหนือท้องน้ำทะเลสาบ เสาะหาปลาเล็กปลาน้อยเป็นอาหาร โบยบินไปกับฝูงนก พักผ่อนและใช้ชีวิตดังใจปรารถนา
"น้ำให้ชีวิตแก่ปลา แต่อาจหยิบยื่นความตายแก่มนุษย์ สรรพสัตว์แตกต่างกันไปเนื่องจากต่างก็มีสิ่งที่ชอบและไม่ชอบ ดังนั้นปราชญ์แต่โบราณจึงไม่เคยเรียกร้องความสามารถอย่างเดียวกันจากสรรพชีวิต หรือเรียกร้องให้พวกเขาทำสิ่งเดียวกัน ชื่อนั้นจะต้องสอดคล้องกับความเป็นจริง ความถูกต้องขึ้นอยู่กับความเหมาะสม นี่คือความหมายของการมีเหตุผล และความมีโชคจึงเกื้อหนุนเจ้า”
แปลเรียบเรียงตัดตอนจากหนังสือจวงจื่อ（庄子）บทที่ 18 ความสุขที่แท้
