คำสุดท้ายของเจ้าพ่อสิ่งเสพติด หน่อคำ "คิดถึงแม่" "อยากเห็นหน้าลูก"

เอเยนซี-บ่ายวันนี้ (1 มี.ค. 56) สถานีโทรทัศน์ซีซีทีวีของจีน ถ่ายทอดเทปสัมภาษณ์ก่อนรับโทษประหาร ของ นายหน่อคำ ราชายาเสพติดชาวพม่า นักโทษคดีฆาตกรรมลูกเรือจีน 13 ศพ กลางลำน้ำโขงเมื่อปี 2554 ตาแดงเป็นเลือด หวดเครารุงรังสองข้างแก้ม คือ สภาพก่อนก่อนลาโลกของเขา

นักข่าว : หลายวันมานี้นอนหลับดีมั๊ย ?

หน่อคำ : นอนไม่หลับ 2 คืนแล้ว (ตอบเป็นภาษาจีน)

นักข่าว : ประโยคภาษาจีนที่ว่า “นอนไม่หลับ 2 คืนแล้ว” เพิ่งเรียนมาใช่มั๊ย ?

หน่อคำ : คิดมาก นอนไม่หลับ

นักข่าว : คุณบอกว่า “คิดมาก” คิดมากเรื่องอะไร ?

หน่อคำ : คิดถึงแม่

นักข่าว : คุณคิดถึงคนในครอบครัว ?

หน่อคำ : อืม

คำอธิบายโดยสถานีโทรทัศน์ : คำหล้า ผู้ออกตัวว่าเป็นชาวพุทธ นอกจากจะสังหารโหดลูกเรือชาวจีนถึง 13 ศพแล้ว ยังลักพาตัวนักโทษประหารอีก 10 ราย มีผีที่เป็นเงาตามติดใจเขา คือ ยาเสพติด ที่เขานำเข้าสู่ชีวิตด้วยตัวเอง และลุ่มหลงมันจนโงหัวไม่ขึ้น

หน่อคำ : ผมเคยเสพแค่กัญชา ซูโดอีเฟดรีน แล้วก็ยาบ้า

นักข่าว : คุณรู้ว่าซูโดอีฟดรีนคือยาเสพติดมั๊ย ?

หน่อคำ : รู้สิ่ ผมเสพมา 5-6 ปีแล้ว

นักข่าว : การเสพยามีผลต่อคุณยังไง ?

หน่อคำ : เสพแล้วก็ไม่อยากพักผ่อน ไม่อยากนอน มีผลต่อสภาพจิตใจ

คำอธิบายโดยสถานีโทรทัศน์ : สำหรับประวัติการข้องแวะกับสิ่งเสพติด หน่อคำเลื่อนฐานะจากผู้ช่วยเจ้าพ่อสิ่งเสพติด มาเป็นเจ้าพ่อผู้คุมสมุนกว่า 100 คน ดินดอนสามเหลี่ยมปากแม่น้ำโขง คือ สถานที่ๆ นำพาให้เขาร่ำรวย และนำพาเขาถึงจุดจบของชีวิตในที่สุด

นักข่าว : ดินดอนสามเหลี่ยม คือ สถานที่ๆ เต็มไปด้วยปืน ยาเสพติด ตอนนี้คุณมีความเห็นอย่างไรกับพื้นที่นี้ ?

หน่อคำ : ดินดอนสามเหลี่ยมไม่ดี คนค้าสิ่งเสพติดเยอะ พื้นที่แห่งนี้ทำให้คนดีเสียคนได้

นักข่าว : คนดีจะเสียคนได้ยังไง ?

หน่อคำ : พื้นที่ดินดอนสามเหลี่ยมนี้ คนติดสิ่งเสพติดเยอะ ทั้งยังอาละวาด คนดีไปถึงก็อดไม่ได้ที่จะหลงเข้าไปในวงการค้าสิ่งเสพติด พอค้าสิ่งเสพติดจนมีเงินก็เข้าบ่อนการพนัน พอเสียพนันก็ไปค้าสิ่งเสพติดเอามาเงินมาเล่นพนันต่อ ก็เลยเสียคน ผมหวังว่าลูกๆ จะไม่เหมือนผม หวังให้เขาตั้งใจเรียนหนังสือ มีงานทำที่ดี มีชีวิตที่ดีก็พอ อย่าให้เหมือนผม

นักข่าว : คุณรู้สึกว่าการที่ไม่ได้อยู่กับลูกเป็นเรื่องที่ทรมานใจอย่างสุดล้น ?

หน่อคำ : เป็นเรื่องที่ทรมานใจ ตอนโดนจับแม่ผมไม่รู้เรื่องเลย กลัวว่ารู้เรื่องแล้วจะรับไม่ได้

นักข่าว : มีรูปนึงผมต้องให้คุณดู คุณเห็นมั๊ยคนแก่ที่ร้องไห้อยู่เนียะ คุณรู้มั๊ยว่าเขาคือใคร ? คุณควรจะจินตนาการออกนะ คนแก่ที่กำลังร้องไห้อยู่ คือ คุณแม่ ท่านหนึ่ง

หน่อคำ : ผมไม่รู้

นักข่าว : ผมจะบอกให้ ท่าน คือ คุณแม่ของหนึ่งในเหยื่อที่ถูกคุณสังหาร

หน่อคำ : กลุ่มนี้ คือ ผู้เสียหายทั้ง 13 ราย ผมเคยเห็นในทีวี พอมาถึงศาลจีน ผมก็โอนเงินไปให้ญาติของพวกเขาแล้ว

นักข่าว : คุณเคยคิดบ้างมั๊ย ผู้หญิงคนนั้นเขาไม่มีโอกาสได้อยู่กับลูกเขาอีกตลอดไป เธอจะทุกข์ใจปานใด

หน่อคำ : ความทุกข์ของพวกเธอก็เหมือนกับผมในตอนนี้ ผมก็มีลูก ผมก็อยากเลี้ยงดูพวกเขา ส่งเสียให้พวกเขาได้เรียนหนังสือ แก่ตัวไปมีโอกาสได้อยู่กับลูกๆ ผมก็อยากมีชีวิตอยู่ ไม่อยากตาย เพราะผมมีลูก ยังเป็นเรื่องที่น่าหวาดกลัวอยู่



คำอธิบายโดยสถานีโทรทัศน์ : ตั้งแต่ต้นจนจบหน่อคำยังคงคิดว่าโทษทุกสถานสามารถใช้เงินล้างผิดได้ รวมถึงการสังหารชีวิตผู้อื่น ครั้นพอได้ยินคำพิพากษาครั้งสุดท้าย เขาถึงพบว่า ‘กฎหมาย’ ของจีนกับ ‘กฎหมู่’ ของดินแดนสามเหลี่ยมปากแม่น้ำโขงนั้นเป็นคนละเรื่องกัน วันนี้ (1 มี.ค 56) คือ วันที่หน่อคำต้องพบกับความตาย และเป็นวันสุดท้ายของการรับโทษ ที่แท้ค้ายาเสพติดก็คือ การพนันด้วยชีวิต ซึ่งคดีฉกรรจ์แม่น้ำโขงนี้ คือ สัญญาที่เขาเซ็นกำกับวันตายของเขาเอง