นครเทียนจิน บ้านเกิดซาลาเปาหมาเมิน

เทียนจิน ชื่อย่อ จิน ( 津 )
ตั้งอยู่ระหว่างเส้นละติจูด 38.33 ถึง 40.15 องศาเหนือ และลองจิจูด 116.42 ถึง 118.03 องศาตะวันออก บริเวณตะวันออกเฉียงเหนือของที่ราบภาคเหนือของจีน ทิศตะวันออกติดทะเลป๋อไฮ่ยาว 133 กิโลเมตร ทิศเหนือจรดปักกิ่งบริเวณเทือกเขาเอียนซัน ทิศตะวันออก ตะวันตก และใต้ติดเมืองสำคัญต่างๆของมณฑลเหอเป่ย นครเทียนจิน(ปี 2003)แบ่งเขตการปกครองเป็น 15 เขต

ชื่อเมือง “เทียนจิน” ปรากฏนามมาตั้งแต่ต้นรัชกาลหย่งเล่อแห่งราชวงศ์หมิง มีความหมายว่า ‘ท่าข้ามเรือของจักรพรรดิ’ ปีที่ 2 ในรัชสมัยหย่งเล่อ ( ปีค.ศ. 1404 ) เทียนจินถูกยกให้เป็นฐานตั้งมั่นทางทหาร เรียก “เทียนจินเว่ย” (天津卫)
ซึ่งในมหกรรมโอลิมปิก 2008 นั้นเทียนจินเป็นเมืองหนึ่งที่ต้องเตรียมความพร้อมด้านสนามกีฬาเพื่อรองรับสำหรับการแข่งขันฟุตบอลรอบคัดเลือก

ภูมิประเทศ
พื้นที่ 11,305 ตร.กม. แผ่นดินเทียนจินเป็นทางผ่านของแม่น้ำสายต่างๆที่ไหลลงสู่ทะเล ใจกลางเมืองอยู่ห่างจากชายฝั่งทะเล 50 กิโลเมตร ห่างจากนครหลวงปักกิ่ง 120 กิโลเมตร เป็นชัยภูมิชิดทะเลที่มุ่งสู่ปักกิ่งที่สำคัญ ในอดีตจึงเป็นด่านป้องกันนครหลวง อีกทั้งยังเป็นจุดสัญจรระหว่างเมืองในเขตเหนือ-ตะวันออกเฉียงเหนือ-ตะวันตกเฉียงเหนือ เป็นจุดผ่านระหว่างสองฝากฝั่งมหาสมุทรแปซิฟิกของเรือเดินสมุทรกว่า 30 เส้นทาง ซึ่งจากที่นี่สามารถเชื่อมต่อกับท่าเรือนานาชาติได้กว่า 300 ท่าเรือ

ภูมิอากาศ
เนื่องจากตั้งอยู่บนชายฝั่งตะวันออกของแผ่นดินจีน ตรงข้ามมหาสมุทรแปซิฟิก จึงรับอิทธิพลจากลมมรสุมอย่างเต็มที่ มีสภาพอากาศอบอุ่นกึ่งชุ่มชื้น แสงแดดเพียงพอ แบ่งเป็น 4 ฤดูชัดเจน อุณหภูมิเฉลี่ยตลอดปี 12.3 องศาเซลเซียส เดือนกรกฎาคมอากาศร้อนจัด อุณหภูมิสูงสุดเฉลี่ย 26 องศา เดือนมกราคมอากาศหนาวจัด อุณหภูมิต่ำสุด -4 องศา

แนะนำแหล่งท่องเที่ยวในเทียนจิน

อุทยานสวนน้ำ หรือ Tianjin Water Park ตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ของเมืองเทียนจิน เนื่องจากมีสัดส่วนพื้นที่ของน้ำและเกาะแบ่งเป็นสองส่วนหลักๆ จึงเรียกว่าอุทยานสวนน้ำ ซึ่งภายในอุทยานประกอบด้วย 13 เกาะ และสระน้ำ 3 แห่ง ระหว่างเกาะมีการสร้างสะพานโค้ง(Arch Bridge)เชื่อมทางเดินอย่างสวยงาม ร่มรื่นด้วยพันธุ์ไม้กว่า 100 ชนิด พื้นที่โดยรวมประมาณ 281.20 เฮกตาร์ จุดเด่นของอุทยานคือการจัดสวนแบบดั้งเดิม มีทิวทัศน์ที่กลมกลืนกับธรรมชาติ
>>ราคาบัตรผ่านประตู 30 หยวน <<


ถนนสายวัฒนธรรมโบราณ (กู่เหวินฮั่วเจีย:古文化街) อยู่ในเขตหนันไค ถนนกงหนัน เป็นสถานที่แห่งหนึ่งในเทียนจินที่สร้างอาคาร บ้านเรือนเลียนแบบในสมัยราชวงศ์ชิง กู่เหวินฮั่วเจียเปิดเป็นย่านการค้าตั้งแต่ปี 1986 ถนนสายนี้มีร้านรวงมากมาย โดยสินค้าที่วางจำหน่ายส่วนใหญ่เป็นประเภทของที่ระลึกทางวัฒนธรรม อาทิ อุปกรณ์การเขียนอักษรจีน( เหวินฝางซื่อเป่า: 文房四宝) แกะสลักตราประทับ ภาพวาดพู่กัน สินค้าหัตกรรมต่างๆ นอกจากจะได้ช้อปปิ้งแล้วที่นี้ยังมีของกินนานาชนิดให้เลือกชิมระหว่างเลือกซื้อของอีกด้วย

เทียนโฮ่วกง (天后宫) วัดเต๋าโบราณที่อยู่ใจกลางถนนกู่เหวินฮั่วเจีย สร้างขึ้นเมื่อปี 1326 มีอายุเกือบ 700 ปี ชื่อเดิมเรียกว่า เหนียงเหนียงกง: 娘娘宫(ศาลเจ้าแม่ทับทิม) เป็นวัดที่มีสถาปัตยกรรมอันเก่าแก่ที่สุดในเทียนจิน มีพื้นที่ 2,500 ตารางกิโลเมตร ในอดีตเทียนโฮ่วกงใช้สำหรับสังเกตการณ์การเดินเรือ ในวันที่ 23 เดือน3 ตามปฎิทินจันทรคติของทุกๆปี ชาวบ้านจะจัดพิธีบูชาเจ้าแม่ทับทิมที่ช่วยคุ้มครองผู้เดินทางเรือ สำหรับนักช้อปที่มาเดินซื้อของในถนนสายนี้ สามารถแวะเวียนเข้ามาพักผ่อนและเก็บเกี่ยวเรื่องราวทางวัฒนธรรมได้เป็นอย่างดี

หอส่งสัญญาณวิทยุโทรทัศน์เทียนจิน หรือมีชื่อย่อว่า "เทียนถ่า" เป็นหอส่งสัญญาณที่มีความสูง 415.2 เมตร และเป็นหอที่มีความสูงที่สุดอันดับ 4 ของโลก อันดับ2 ของเอเชีย ซึ่งในชั้นที่ 248-278 ได้ออกแบบให้มีจุดชมวิวพร้อมกันนั้นมีภัตตาคารหรูที่ได้รับการออกแบบให้สามารถหมุนรอบตัวเองได้ 360 องศา โดยจะหมุนทุกๆ 4 ชั่วโมง ขณะเดียวกันสามารถรองรับคนได้มากถึง 2,000 คน นักท่องเที่ยวที่ขึ้นมานอกจากจะได้รับประทานอาหารแล้ว ก็สามารถปล่อยใจทัศนาความงามวิวมุมสูงของเมืองเทียนจินได้อีกด้วย

แนะนำอาหารในเทียนจิน

“ซาลาเปาโก่วปู้หลี่(狗不理)” เป็นหนึ่งในอาหารขึ้นชื่อที่สุดของเทียนจิน ที่หนังสือแนะนำท่องเที่ยวเทียนจินทั้ง จีน-อังกฤษ เล่มใดก็ต้องเขียนถึง สาเหตุสำคัญอย่างหนึ่งก็คือซาลาเปาโก่วปู้หลี่นั้นมีประวัติศาสตร์ยาวนานมากกว่าร้อยปี โดยมีตำนานเล่าว่ากำเนิดขึ้นบนแดนมังกรครั้งแรกในสมัยจักรพรรดิกวงสู้ แห่งราชวงศ์ชิง (ค.ศ.1875-1909) โดยชาวบ้านครอบครัวหนึ่งจาก อู่ชิง มณฑลเหอเป่ย จุดเด่นของ โก่วปู้หลี่ ตามที่เขาโฆษณาไว้ว่าแตกต่างจากที่อื่น (นอกเหนือจากใช้วัตถุดิบสด แป้งนุ่ม ฯลฯ) ก็คือ หน้าซาลาเปาโก่วปู้หลี่นั้นมี 15 จีบ

ส่วนชื่ออันเป็นเอกลักษณ์ของ "โก่วปู้หลี่" ที่แปลเป็นไทยว่า "หมาเมิน หรือ สุนัขไม่มอง" นั้นไม่ใช่ว่าจะเป็นซาลาเปาไส้เนื้อหมา แต่อย่างใด เพียงประวัติมันมีอยู่ว่า เจ้าของร้าน เจ้าของสูตร คือ นายเกากุ้ยโหย่ว (高贵友) นั้นมาได้บุตรเอาตอนอายุมากตอนเลข 4 นำหน้า ด้วยความที่อยากให้ลูกอยู่เย็นเป็นสุขเติบโตมาอย่างปลอดภัย จึงตั้งชื่อร้านว่า "ลูกหมา - โก่วจึ (狗子)"

พอเริ่มขายไม่นานชื่อเสียงก็ขจรกระจายไปทั่วและมีลูกค้ามาอุดหนุนมากมาย พอมากเข้ามากเข้านายเกาก็ยุ่งเสียจนไม่มีเวลาจะทักทายกับลูกค้าเหมือนตอนเริ่มเปิดร้าน จนกระทั่งลูกค้าล้อกันว่า "ร้านโก่วจึงขายซาลาเปา อะไรๆ ก็ไม่สน" หรือ "โก่วจึไม่เปาจึ อี๋ไก้ปู้หลี่: 狗子卖包子,一概不理"

นานเข้านานเข้าประโยคดังกล่าวก็ติดปากและเรียกสั้นๆ ว่า "โก่วปู้หลี่ (狗不理)" ทำให้ "โก่วจึ" ชื่อร้านดังเดิมที่นายเกาตั้งถูกลืมไปเลย