คอลัมน์ : Nature Impressions โดย แอชลีย์ วินเซนต์
ผมน่าจะมีอายุไม่เกิน 10 ขวบ ตอนที่ครอบครัวพาผมไปเที่ยวสวนสัตว์ในลอนดอนเป็นครั้งแรก ผมมั่นใจว่า วันนั้นผมต้องได้เห็นสัตว์ป่ามากมายหลายชนิด แต่มีหน้าสัตว์เพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น ที่ตรึงอยู่ในความทรงจำของผมไม่เคยเลือน มันคือใบหน้าขนาดยักษ์ของ “กอลิล่า” ครับ
หากเจ้ากอลิล่าตัวนั้น เคลื่อนไหวไปมารอบกรง หรือแสดงพฤติกรรมอะไรแปลกๆออกมาเหมือนสัตว์ทั่วไป มันก็อาจจะไม่ได้สร้างผลกระทบให้กับผมมากมายหรอกครับ
แต่เจ้านั่น แค่นั่งนิ่ง ใกล้กับหน้ากรง แล้วมองตรงเข้ามาในดวงตาของผม แววตาของมันแสนเศร้า เหมือนมันเสียใจมาก หรือมันคงจะคิดถึงบ้าน อารมณ์ที่มันส่งผ่านสายตาออกมา กระทบความรู้สึกของผมแรงจนอยากจะร้องไห้ และผมไม่เคยลืมความรู้สึกในวันนั้นเลย
เมื่อผมเติบโตขึ้น ผมได้เห็นสถานภาพชีวิตและสวัสดิการของสัตว์ป่าเลวร้ายลงเรื่อยๆ มันรบกวนความรู้สึกของผมเสมอ ผมเริ่มเข้าใจความจำเป็นที่ต้องมีสวนสัตว์ให้พวกสัตว์อยู่ ผมชื่นชมเมื่อได้เห็นความทุ่มเทที่เจ้าหน้าที่หลายท่านต้องเสียสละเพื่อคุ้มครองชีวิตสัตว์ป่า ผมเข้าใจดี ว่าสัตว์หลายชนิดต้องถูกจำกัดพื้นที่ให้อยู่ในกรง แต่สำหรับผม การที่ต้องมองกอลิล่าร่างใหญ่ผ่านกรง เป็นความรู้สึกเศร้าลึกซึ้งที่ผมรู้จักมายาวนาน
ภาพถ่ายที่ผมนำมาเสนอในอาทิตย์คือ “กอลิล่าที่ลุ่มตะวันตก” ครับ เจ้าสี่ตัวนี่อยู่ด้วยกันในเขตอนุรักษ์ Port Lympne Wild Animal Park ที่อยู่ทางด้านตะวันออกเฉียงใต้ของอังกฤษ
“กอลิล่าที่ลุ่มตะวันตก” เป็นกอลิล่าที่มีขนาดตัวเล็กที่สุดในบรรดากอลิล่าสายพันธุ์ย่อย จากการถูกล่าและปัญหาแวดล้อมอื่นๆ พวกมันถูกระบุให้อยู่ในสถานะ “สิ่งมีชีวิตที่มีความเสี่ยงขั้นวิกฤตต่อการสูญพันธุ์” (CR) แต่จำนวนประชากรของ “กอลิล่าที่ลุ่มตะวันตก” ก็ยังพอมีเหลืออยู่มากกว่าญาติสนิทตัวใหญ่กว่าของพวกมันอีกนะครับ พวก “กอลิล่าภูเขา”
“กอลิล่าที่ลุ่มตะวันตก” ได้ชื่อเรียกมาจากสภาพแวดล้อมที่อยู่ของมันนั่นแหล่ะครับ พวกมันชอบอยู่กันตามพื้นที่ป่าไม้ ที่ราบต่ำ และตามแนวเขาตลอดฝั่งอัฟริกากลาง แองโกล่า คาแมรูน สาธารณรัฐแอฟริกันกลาง คองโก สาธารณรัฐประชาธิปไตยคองโก อิเควทอเรียลกินี และ กาบอน
ถึงพวกมันจะมีรูปร่างใหญ่โต แต่กอลิล่าปีนต้นไม้ได้ด้วยนะครับ แต่พวกมันคงจะโปรดปรานการใช้ชีวิตอยู่ตามพื้นกันมากกว่า พวกมันชอบอยู่กันห่างๆกันเป็นฝูง ฝูงอาจจะใหญ่จนมีสมาชิกมากถึง 30 ตัว แต่จะมีจ่าฝูงเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น
ตัวจ่าฝูงนี่สังเกตเห็นได้ง่ายมากเลยครับ เพราะจะเป็นตัวผู้ที่มีขนาดตัวใหญ่กว่าตัวอื่น ที่หลังของมันจะมีขนสีขาวสั้นๆขึ้นอยู่เต็มอย่างเห็นได้ชัด จ่าฝูงนี่เรียกกันอีกชื่อว่า “หลังสีเงิน” (Silverback)
ฝูงกอลิล่าจะเคลื่อนที่ไปเรื่อยๆ 0.48-2.9 กิโลเมตรต่อวัน เพื่อหาอาหารกินตามฤดูกาล พวกมันชอบกินอาหารที่ให้พลังงานสูง เช่น พวกผลไม้ที่สุกงอม แต่ก็มีหลายตัวเลยนะครับ ที่จะไม่เรื่องมากเรื่องอาหารการกินนัก เห็นอะไรกินได้ก็จะกิน เช่น ใบผัก รากไม้ หน่อไม้ หรือพวกแมลงบางอย่าง พวกกินง่ายนี่มักจะอยู่ล้าหลังฝูงอยู่หน่อย เพราะคงไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องรีบเดินทาง
ถึงแม้รูปลักษณ์ของพวกกอลิล่าจะมองดูแล้วน่ากลัว แต่เชื่อไหมครับว่า พวกมันเป็นสัตว์สังคมที่มีพฤติกรรมก้าวร้าวน้อยกว่าสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมหลายชนิดมาก เป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป ที่กอลิล่าจากฝูงอื่นจะเข้าไปหากินในอาณาเขตของอีกฝูง พวกมันสามารถอยู่ใกล้ชิดกันได้โดยสงบ
นอกซะจากว่า จะมีกอลิล่ารุ่นหนุ่มตัวไหนเกิดอยากลองของ พยายามจะท้าทายจ่าฝูง เมื่อนั้นแหล่ะครับ ที่ “หลังสีเงิน” ก็จะประกาศศักดาทันที ด้วยการลุกขึ้นยืนสูง ยืดอกเต็มที่ ทุบรัวที่หน้าอก ร้องคำรามใส่ตัวที่สร้างปัญหา และบางครั้งอาจจะมีการตบตะครุบสั่งสอนบ้าง ส่วนมากเหตุการณ์เชิงเร้าใจแบบนี้จะจบลงอย่างรวดเร็ว เมื่อเจ้าตัวสร้างเรื่องรีบวิ่งกลับเข้าที่ หรือถูกจับเหวี่ยงให้กลับเข้าที่เดิม
ขอบคุณมากนะครับที่กรุณาติดตามผลงานของผม อาทิตย์หน้าผมจะหาภาพถ่ายสวยๆ และเรื่องราวที่น่าสนใจของสัตว์ป่ามาแบ่งปันกับทุกท่านอีก ขอให้ทุกท่านมีแต่ความสุข สวัสดีครับ
รู้จัก...แอชลีย์ วินเซนต์
ชาวอังกฤษเชื้อสายอิสราเอล ที่ผันตัวเองจากการทำธุรกิจด้านเรียลเอสเตท มาทำงานเป็นช่างภาพถ่ายภาพสัตว์ป่าอย่างเต็มตัว เมื่อ 2 ปีที่ผ่านมา
ปัจจุบัน นอกจากเปิดร้าน Nature Impressions จำหน่ายผลงานของตัวเอง ณ สวนสัตว์เปิดเขาเขียว ต.บางพระ อ.ศรีราชา จ.ชลบุรี ที่กล่าวกันว่า เป็นสวนสัตว์เปิดที่ใหญ่อันดับ 1 ของโลก เขายังทำงานให้กับสวนสัตว์แห่งนี้ ในฐานะอาสาสมัครเก็บภาพสัตว์ป่าไปพร้อมกันด้วย
ผลงานภาพถ่าย “บุษบา” เสือโคร่งเพศเมีย ถ่ายจากสวนสัตว์เปิดเขาเขียว ของแอชลีย์ได้รับการประกาศให้เป็น สุดยอดภาพถ่าย National Geographic 2012
เสมือนบอกย้ำให้กำลังใจช่างภาพหลายๆ คนว่า “ภาพถ่ายสัตว์ป่าที่ดี ไม่ต้องไปถึงเคนยา”
ติดตามอ่าน ...Nature Impressions โดย แอชลีย์ วินเซนต์ ได้ทุกอาทิตย์ ทาง ART EYE VIEW
ส่งข่าวสารงานศิลปะร่วมสมัย มาได้ที่ ข่าว ART EYE VIEW เซกชัน Celeb Online www.astvmanager.com และ M-Art eye view เซกชัน Lite ในหนังสือพิมพ์ ASTV ผู้จัดการสุดสัปดาห์ Email: thinksea@hotmail.com
และคลิกเป็น แฟนเพจ ได้ที่ http://www.facebook.com/arteyeviewnews
ผมน่าจะมีอายุไม่เกิน 10 ขวบ ตอนที่ครอบครัวพาผมไปเที่ยวสวนสัตว์ในลอนดอนเป็นครั้งแรก ผมมั่นใจว่า วันนั้นผมต้องได้เห็นสัตว์ป่ามากมายหลายชนิด แต่มีหน้าสัตว์เพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น ที่ตรึงอยู่ในความทรงจำของผมไม่เคยเลือน มันคือใบหน้าขนาดยักษ์ของ “กอลิล่า” ครับ
หากเจ้ากอลิล่าตัวนั้น เคลื่อนไหวไปมารอบกรง หรือแสดงพฤติกรรมอะไรแปลกๆออกมาเหมือนสัตว์ทั่วไป มันก็อาจจะไม่ได้สร้างผลกระทบให้กับผมมากมายหรอกครับ
แต่เจ้านั่น แค่นั่งนิ่ง ใกล้กับหน้ากรง แล้วมองตรงเข้ามาในดวงตาของผม แววตาของมันแสนเศร้า เหมือนมันเสียใจมาก หรือมันคงจะคิดถึงบ้าน อารมณ์ที่มันส่งผ่านสายตาออกมา กระทบความรู้สึกของผมแรงจนอยากจะร้องไห้ และผมไม่เคยลืมความรู้สึกในวันนั้นเลย
เมื่อผมเติบโตขึ้น ผมได้เห็นสถานภาพชีวิตและสวัสดิการของสัตว์ป่าเลวร้ายลงเรื่อยๆ มันรบกวนความรู้สึกของผมเสมอ ผมเริ่มเข้าใจความจำเป็นที่ต้องมีสวนสัตว์ให้พวกสัตว์อยู่ ผมชื่นชมเมื่อได้เห็นความทุ่มเทที่เจ้าหน้าที่หลายท่านต้องเสียสละเพื่อคุ้มครองชีวิตสัตว์ป่า ผมเข้าใจดี ว่าสัตว์หลายชนิดต้องถูกจำกัดพื้นที่ให้อยู่ในกรง แต่สำหรับผม การที่ต้องมองกอลิล่าร่างใหญ่ผ่านกรง เป็นความรู้สึกเศร้าลึกซึ้งที่ผมรู้จักมายาวนาน
ภาพถ่ายที่ผมนำมาเสนอในอาทิตย์คือ “กอลิล่าที่ลุ่มตะวันตก” ครับ เจ้าสี่ตัวนี่อยู่ด้วยกันในเขตอนุรักษ์ Port Lympne Wild Animal Park ที่อยู่ทางด้านตะวันออกเฉียงใต้ของอังกฤษ
“กอลิล่าที่ลุ่มตะวันตก” เป็นกอลิล่าที่มีขนาดตัวเล็กที่สุดในบรรดากอลิล่าสายพันธุ์ย่อย จากการถูกล่าและปัญหาแวดล้อมอื่นๆ พวกมันถูกระบุให้อยู่ในสถานะ “สิ่งมีชีวิตที่มีความเสี่ยงขั้นวิกฤตต่อการสูญพันธุ์” (CR) แต่จำนวนประชากรของ “กอลิล่าที่ลุ่มตะวันตก” ก็ยังพอมีเหลืออยู่มากกว่าญาติสนิทตัวใหญ่กว่าของพวกมันอีกนะครับ พวก “กอลิล่าภูเขา”
“กอลิล่าที่ลุ่มตะวันตก” ได้ชื่อเรียกมาจากสภาพแวดล้อมที่อยู่ของมันนั่นแหล่ะครับ พวกมันชอบอยู่กันตามพื้นที่ป่าไม้ ที่ราบต่ำ และตามแนวเขาตลอดฝั่งอัฟริกากลาง แองโกล่า คาแมรูน สาธารณรัฐแอฟริกันกลาง คองโก สาธารณรัฐประชาธิปไตยคองโก อิเควทอเรียลกินี และ กาบอน
ถึงพวกมันจะมีรูปร่างใหญ่โต แต่กอลิล่าปีนต้นไม้ได้ด้วยนะครับ แต่พวกมันคงจะโปรดปรานการใช้ชีวิตอยู่ตามพื้นกันมากกว่า พวกมันชอบอยู่กันห่างๆกันเป็นฝูง ฝูงอาจจะใหญ่จนมีสมาชิกมากถึง 30 ตัว แต่จะมีจ่าฝูงเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น
ตัวจ่าฝูงนี่สังเกตเห็นได้ง่ายมากเลยครับ เพราะจะเป็นตัวผู้ที่มีขนาดตัวใหญ่กว่าตัวอื่น ที่หลังของมันจะมีขนสีขาวสั้นๆขึ้นอยู่เต็มอย่างเห็นได้ชัด จ่าฝูงนี่เรียกกันอีกชื่อว่า “หลังสีเงิน” (Silverback)
ฝูงกอลิล่าจะเคลื่อนที่ไปเรื่อยๆ 0.48-2.9 กิโลเมตรต่อวัน เพื่อหาอาหารกินตามฤดูกาล พวกมันชอบกินอาหารที่ให้พลังงานสูง เช่น พวกผลไม้ที่สุกงอม แต่ก็มีหลายตัวเลยนะครับ ที่จะไม่เรื่องมากเรื่องอาหารการกินนัก เห็นอะไรกินได้ก็จะกิน เช่น ใบผัก รากไม้ หน่อไม้ หรือพวกแมลงบางอย่าง พวกกินง่ายนี่มักจะอยู่ล้าหลังฝูงอยู่หน่อย เพราะคงไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องรีบเดินทาง
ถึงแม้รูปลักษณ์ของพวกกอลิล่าจะมองดูแล้วน่ากลัว แต่เชื่อไหมครับว่า พวกมันเป็นสัตว์สังคมที่มีพฤติกรรมก้าวร้าวน้อยกว่าสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมหลายชนิดมาก เป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป ที่กอลิล่าจากฝูงอื่นจะเข้าไปหากินในอาณาเขตของอีกฝูง พวกมันสามารถอยู่ใกล้ชิดกันได้โดยสงบ
นอกซะจากว่า จะมีกอลิล่ารุ่นหนุ่มตัวไหนเกิดอยากลองของ พยายามจะท้าทายจ่าฝูง เมื่อนั้นแหล่ะครับ ที่ “หลังสีเงิน” ก็จะประกาศศักดาทันที ด้วยการลุกขึ้นยืนสูง ยืดอกเต็มที่ ทุบรัวที่หน้าอก ร้องคำรามใส่ตัวที่สร้างปัญหา และบางครั้งอาจจะมีการตบตะครุบสั่งสอนบ้าง ส่วนมากเหตุการณ์เชิงเร้าใจแบบนี้จะจบลงอย่างรวดเร็ว เมื่อเจ้าตัวสร้างเรื่องรีบวิ่งกลับเข้าที่ หรือถูกจับเหวี่ยงให้กลับเข้าที่เดิม
ขอบคุณมากนะครับที่กรุณาติดตามผลงานของผม อาทิตย์หน้าผมจะหาภาพถ่ายสวยๆ และเรื่องราวที่น่าสนใจของสัตว์ป่ามาแบ่งปันกับทุกท่านอีก ขอให้ทุกท่านมีแต่ความสุข สวัสดีครับ
รู้จัก...แอชลีย์ วินเซนต์
ชาวอังกฤษเชื้อสายอิสราเอล ที่ผันตัวเองจากการทำธุรกิจด้านเรียลเอสเตท มาทำงานเป็นช่างภาพถ่ายภาพสัตว์ป่าอย่างเต็มตัว เมื่อ 2 ปีที่ผ่านมา
ปัจจุบัน นอกจากเปิดร้าน Nature Impressions จำหน่ายผลงานของตัวเอง ณ สวนสัตว์เปิดเขาเขียว ต.บางพระ อ.ศรีราชา จ.ชลบุรี ที่กล่าวกันว่า เป็นสวนสัตว์เปิดที่ใหญ่อันดับ 1 ของโลก เขายังทำงานให้กับสวนสัตว์แห่งนี้ ในฐานะอาสาสมัครเก็บภาพสัตว์ป่าไปพร้อมกันด้วย
ผลงานภาพถ่าย “บุษบา” เสือโคร่งเพศเมีย ถ่ายจากสวนสัตว์เปิดเขาเขียว ของแอชลีย์ได้รับการประกาศให้เป็น สุดยอดภาพถ่าย National Geographic 2012
เสมือนบอกย้ำให้กำลังใจช่างภาพหลายๆ คนว่า “ภาพถ่ายสัตว์ป่าที่ดี ไม่ต้องไปถึงเคนยา”
ติดตามอ่าน ...Nature Impressions โดย แอชลีย์ วินเซนต์ ได้ทุกอาทิตย์ ทาง ART EYE VIEW
ส่งข่าวสารงานศิลปะร่วมสมัย มาได้ที่ ข่าว ART EYE VIEW เซกชัน Celeb Online www.astvmanager.com และ M-Art eye view เซกชัน Lite ในหนังสือพิมพ์ ASTV ผู้จัดการสุดสัปดาห์ Email: thinksea@hotmail.com
และคลิกเป็น แฟนเพจ ได้ที่ http://www.facebook.com/arteyeviewnews
