คอลัมน์ Buzzer Beat โดย MVP
สัปดาห์สุดท้ายของเกมปรีซีซันเวียนมาถึง อีกไม่นานแฟน ๆ อเมริกันฟุตบอล เอ็นเอฟแอล (NFL) ก็น่าจะกลับมาตามลุ้นตามเชียร์ทีมรัก ฤดูกาลปกติ 2016 หลังจากห่างหายไปนานราว ๆ 7 เดือน ตอนนี้อ่านข่าวเว็บไซต์ต่างประเทศไหน ๆ ก็เห็นจะมีแต่เรื่องของ โคลิน เคเปอร์นิก อดีตควอเตอร์แบ็กตัวจริง ซาน ฟรานซิสโก โฟร์ตีไนเนอร์ส ที่แสดงพฤติกรรมชนิดสังคมออกมารุมประณาม
หลาย ๆ ท่านคงจะทราบกันแล้วว่า เคเปอร์นิก ประกาศจุดยืนอย่างชัดเจน กรณีต่อต้านวัฒนธรรมเหยียดสีผิว โดยไม่ยืนเคารพเพลงชาติ สหรัฐอเมริกา และที่อาจหาญยิ่งกว่า คือ จะไม่ยอมลุกจากม้านั่ง หากไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ เกิดขึ้น เท่าที่ดูฟีดแบ็กแล้ว ก็เห็นจะมีแต่คนรุมด่าเสียส่วนใหญ่
จำได้ว่า เคยลงบทความเกี่ยวกับการแสดงพลังของ เหล่าซูเปอร์สตาร์วงการกีฬา ไปบ้างแล้ว แน่นอนว่า อิทธิพลของคนเหล่านี้ ย่อมมีส่วนสำคัญต่อการขับเคลื่อน หรือเปลี่ยนแปลงทางสังคม โดยเฉพาะบรรดาวัยรุ่นที่ยึดถือเปรียบดั่งไอดอล อาทิ คาร์เมโล แอนโธนี, เลอบรอน เจมส์, คริส พอล และ ดีเวย์น เหว็ด 4 ดาวดังของ บาสเก็ตบอล เอ็นบีเอ (NBA) ที่มาเรียกร้องให้ควบคุมอาวุธปืน
ทว่า น่าเสียใจเหลือเกิน สำหรับ “ดี-เหว็ด” ต้องพบความสูญเสียจากโศกนาฏกรรมที่ตัวเองขอร้องให้มีการจัดการอย่างเด็ดขาด ซึ่งปัญหาด้านความรุนแรงเกี่ยวกับอาวุธปืน ก็ดูเหมือนจะเรื้อรังไม่แพ้กรณีตำรวจเข่นฆ่าคนผิวสีแบบไร้ความผิดบนแผ่นดินแห่งอิสรภาพอย่าง สหรัฐอเมริกา
หลายครั้งหลายคราที่เรามักจะได้ยินข่าว ตำรวจอเมริกัน เลือกปฏิบัติต่อบุคคลผิวสีอย่างไม่เป็นธรรม ใช้อำนาจกดขี่ข่มเหง และเข่นฆ่า ลองพิจารณาสิ่งที่ เคเปอร์นิก เรียกร้องให้มีการเปลี่ยนแปลง ก็ถือว่าไม่ผิด เพราะถ้าจำไม่ผิด เลอบรอน ตอนย้ายกลับ แคฟส์ ใหม่ ๆ ก็เคยใส่เสียสกรีนข้อความ “I Can’t Breath” ประท้วง หรือขุนพล เซนต์ หลุยส์ แรมส์ พร้อมใจกันชูมือทั้ง 2 ข้างเดินเข้าสนาม ก็ไม่เห็นมีใครตำหนิ
สำหรับ เคเปอร์นิก เห็นจะต้องบอกว่า ผิดตรงที่แนวทางการเคลื่อนไหวเสียมากกว่า เนื่องจากเพลงชาติ ถือเป็นสิ่งที่คนทั่วโลกยอมรับในความเป็นประเทศ, ปลูกฝังความรัก และความภาคภูมิใจของที่มีต่อชาตินั้น ๆ อย่างที่เราดูในมหกรรมกีฬา โอลิมปิก 2016 ที่เพิ่งจบลง แม้แต่คนต่างชาติต่างภาษา หรือวัฒนธรรม ก็ยังต้องยืนเคารพเพลงชาติของผู้ชนะ รวมถึงวงการมอเตอร์สปอร์ต
การแสดงพลังต่อต้านการแบ่งชนชั้นด้วยสีผิว ตามหลักการถือว่าไม่ได้ผิดอะไร แต่ก็ต้องเลือกวิธีการที่เหมาะสม มิฉะนั้น สิ่งที่คน ๆ นั้น พยายามเรียกร้อง ก็จะถูกเสียงก่นด่าจนลืมเจตนาเสียหมดว่า คุณต้องการสิ่งใด แทนที่จะมีคนร่วมอุดมการณ์ กลับกลายเป็นมีคนไม่เห็นด้วยอีกหลายล้าน แบบนี้พยายามต่อไปก็คงเปล่าประโยชน์
การเคารพเพลงชาติ คือ การแสดงออกถึงความสำนึกต่อบุญคุณแผ่นดิน แหล่งที่ให้กำเนิด, พำนักอาศัย, เจริญเติบโต และทำมาหากิน ส่วนความเสื่อมโทรมของสังคมอันเกิดมาจาก ผู้กุมอำนาจไร้จิตสำนึก ต้องถือว่าเป็นคนละเรื่อง หากจะเคลื่อนไหวประเด็นใด ๆ แล้วล่ะก็ คน ๆ นั้นต้องพิสูจน์ให้เห็นความรักชาติจริง ๆ เสียก่อน เพราะนั่นเป็นความจริงใจที่บ่งบอกว่า คน ๆ นั้นอยากเห็นประเทศน่าอยู่ขึ้นจริง ๆ
* * *คลิก Like เพื่อมาเป็นแฟนเพจของหน้า “MGR SPORT” รับข่าวสารแวดวงกีฬาชนิดเกาะติดขอบสนามคลิกที่นี่เลย!!* * *
สัปดาห์สุดท้ายของเกมปรีซีซันเวียนมาถึง อีกไม่นานแฟน ๆ อเมริกันฟุตบอล เอ็นเอฟแอล (NFL) ก็น่าจะกลับมาตามลุ้นตามเชียร์ทีมรัก ฤดูกาลปกติ 2016 หลังจากห่างหายไปนานราว ๆ 7 เดือน ตอนนี้อ่านข่าวเว็บไซต์ต่างประเทศไหน ๆ ก็เห็นจะมีแต่เรื่องของ โคลิน เคเปอร์นิก อดีตควอเตอร์แบ็กตัวจริง ซาน ฟรานซิสโก โฟร์ตีไนเนอร์ส ที่แสดงพฤติกรรมชนิดสังคมออกมารุมประณาม
หลาย ๆ ท่านคงจะทราบกันแล้วว่า เคเปอร์นิก ประกาศจุดยืนอย่างชัดเจน กรณีต่อต้านวัฒนธรรมเหยียดสีผิว โดยไม่ยืนเคารพเพลงชาติ สหรัฐอเมริกา และที่อาจหาญยิ่งกว่า คือ จะไม่ยอมลุกจากม้านั่ง หากไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ เกิดขึ้น เท่าที่ดูฟีดแบ็กแล้ว ก็เห็นจะมีแต่คนรุมด่าเสียส่วนใหญ่
จำได้ว่า เคยลงบทความเกี่ยวกับการแสดงพลังของ เหล่าซูเปอร์สตาร์วงการกีฬา ไปบ้างแล้ว แน่นอนว่า อิทธิพลของคนเหล่านี้ ย่อมมีส่วนสำคัญต่อการขับเคลื่อน หรือเปลี่ยนแปลงทางสังคม โดยเฉพาะบรรดาวัยรุ่นที่ยึดถือเปรียบดั่งไอดอล อาทิ คาร์เมโล แอนโธนี, เลอบรอน เจมส์, คริส พอล และ ดีเวย์น เหว็ด 4 ดาวดังของ บาสเก็ตบอล เอ็นบีเอ (NBA) ที่มาเรียกร้องให้ควบคุมอาวุธปืน
ทว่า น่าเสียใจเหลือเกิน สำหรับ “ดี-เหว็ด” ต้องพบความสูญเสียจากโศกนาฏกรรมที่ตัวเองขอร้องให้มีการจัดการอย่างเด็ดขาด ซึ่งปัญหาด้านความรุนแรงเกี่ยวกับอาวุธปืน ก็ดูเหมือนจะเรื้อรังไม่แพ้กรณีตำรวจเข่นฆ่าคนผิวสีแบบไร้ความผิดบนแผ่นดินแห่งอิสรภาพอย่าง สหรัฐอเมริกา
หลายครั้งหลายคราที่เรามักจะได้ยินข่าว ตำรวจอเมริกัน เลือกปฏิบัติต่อบุคคลผิวสีอย่างไม่เป็นธรรม ใช้อำนาจกดขี่ข่มเหง และเข่นฆ่า ลองพิจารณาสิ่งที่ เคเปอร์นิก เรียกร้องให้มีการเปลี่ยนแปลง ก็ถือว่าไม่ผิด เพราะถ้าจำไม่ผิด เลอบรอน ตอนย้ายกลับ แคฟส์ ใหม่ ๆ ก็เคยใส่เสียสกรีนข้อความ “I Can’t Breath” ประท้วง หรือขุนพล เซนต์ หลุยส์ แรมส์ พร้อมใจกันชูมือทั้ง 2 ข้างเดินเข้าสนาม ก็ไม่เห็นมีใครตำหนิ
สำหรับ เคเปอร์นิก เห็นจะต้องบอกว่า ผิดตรงที่แนวทางการเคลื่อนไหวเสียมากกว่า เนื่องจากเพลงชาติ ถือเป็นสิ่งที่คนทั่วโลกยอมรับในความเป็นประเทศ, ปลูกฝังความรัก และความภาคภูมิใจของที่มีต่อชาตินั้น ๆ อย่างที่เราดูในมหกรรมกีฬา โอลิมปิก 2016 ที่เพิ่งจบลง แม้แต่คนต่างชาติต่างภาษา หรือวัฒนธรรม ก็ยังต้องยืนเคารพเพลงชาติของผู้ชนะ รวมถึงวงการมอเตอร์สปอร์ต
การแสดงพลังต่อต้านการแบ่งชนชั้นด้วยสีผิว ตามหลักการถือว่าไม่ได้ผิดอะไร แต่ก็ต้องเลือกวิธีการที่เหมาะสม มิฉะนั้น สิ่งที่คน ๆ นั้น พยายามเรียกร้อง ก็จะถูกเสียงก่นด่าจนลืมเจตนาเสียหมดว่า คุณต้องการสิ่งใด แทนที่จะมีคนร่วมอุดมการณ์ กลับกลายเป็นมีคนไม่เห็นด้วยอีกหลายล้าน แบบนี้พยายามต่อไปก็คงเปล่าประโยชน์
การเคารพเพลงชาติ คือ การแสดงออกถึงความสำนึกต่อบุญคุณแผ่นดิน แหล่งที่ให้กำเนิด, พำนักอาศัย, เจริญเติบโต และทำมาหากิน ส่วนความเสื่อมโทรมของสังคมอันเกิดมาจาก ผู้กุมอำนาจไร้จิตสำนึก ต้องถือว่าเป็นคนละเรื่อง หากจะเคลื่อนไหวประเด็นใด ๆ แล้วล่ะก็ คน ๆ นั้นต้องพิสูจน์ให้เห็นความรักชาติจริง ๆ เสียก่อน เพราะนั่นเป็นความจริงใจที่บ่งบอกว่า คน ๆ นั้นอยากเห็นประเทศน่าอยู่ขึ้นจริง ๆ
* * *คลิก Like เพื่อมาเป็นแฟนเพจของหน้า “MGR SPORT” รับข่าวสารแวดวงกีฬาชนิดเกาะติดขอบสนามคลิกที่นี่เลย!!* * *
