คอลัมน์ “BUZZER BEAT” โดย “MVP”
ใกล้สิ้นสุดการรอคอยอันยาวนาน สำหรับ ฟุตบอลโลก 2014 ซึ่งจะระเบิดความมันขึ้น นับตั้งแต่วันพฤหัสบดีที่ 12 มิถุนายนนี้ โดยเฉพาะคอลูกหนังเมืองไทย อาจต้องนอนดึกกันสักหน่อย หากหวังเชียร์ทีมรักกันแบบเน้นอรรถรส ด้วยความที่บทความนี้ มีกลิ่นไอของความเป็นอเมริกัน แน่นอนว่าคงจะต้องว่ากันถึงทีมชาติสหรัฐอเมริกา ภายใต้การกุมบังเหียนของ เจอร์เกน คลินส์มันน์ ที่กลายเป็นประเด็นเผ็ดร้อนตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา
คลินส์มันน์ ถูกจัดเป็นยอดศูนย์หน้าคนหนึ่งของโลก ตลอดชีวิตการค้าแข้ง ลงเล่นฟุตบอลโลกกับ เยอรมนี 3 สมัย ปี 1990 (แชมป์โลก), 1994 และ 1998 ก่อนปิดฉากอาชีพกับ ออเรนจ์ เคาน์ตี บลู สตาร์ สโมสรแห่งหนึ่งในของสหรัฐฯ ก่อนผันตัวเองรับงานกุนซือ เริ่มจากนำพลพรรค “อินทรีเหล็ก” จบอันดับ 3 เวิลด์ คัพ 2006 ต่อด้วย บาเยิร์น มิวนิก จนถึงปี 2009 ก่อนหันมาลงหลักปักฐานแดนมะกัน และตอบรับหน้าที่คุม “สตาร์ส แอนด์ สไตรป์ส” ปี 2011 นับเป็นเทรนเนอร์คนที่ 35 ต่อจาก บ็อบ แบรดลีย์ ผลงานเรียกได้ว่าเข้าตาจนต่อสัญญายาวถึงปี 2018
อนาคตที่ทำท่าว่าจะดูสดใส กลับค่อยๆ ด่างพร้อยทั้งที่ยังไม่ทันเปิดฉาก ฟุตบอลโลก หลัง บิ๊กบอสวัย 49 ปี กล้าหักหาญน้ำใจชาวอเมริกัน ด้วยการเมินหนีบ แลนดอน โดโนแวน ศูนย์หน้าจอมเก๋า ซึ่งเปรียบดั่งสัญลักษณ์แห่งวงการซอคเกอร์ ลัดฟ้าสู่แดนแซมบ้าสั่งลา เวิลด์ คัพ 2014 เนื่องจากมองว่า ดาวยิงวัย 32 ปี รีดศักยภาพได้เพียง 70-80 เปอร์เซ็นต์ แถมยังวิพากษ์วิจารณ์วงการกีฬาเมืองลุงแซมที่ให้ความสำคัญกับผลงานในอดีตมากกว่าอนาคต โดยเฉพาะสัญญา 2 ปี 48.5 ล้านเหรียญสหรัฐฯ (ประมาณ 1.455 พันล้านบาท) ของ โคบี ไบรอันท์ การ์ดจอมทัพ แอลเอ เลเกอร์ส
จะว่าไปหากเปรียบ โคบี กับวงการฟุตบอล ก็ดูจะไม่แตกต่างกับ สตีเวน เจอร์ราร์ด ของ ลิเวอร์พูล แม้อายุอานามย่าง 36 ปี ผู้เล่นดีกรีแชมป์ 5 สมัย ยังคงเป็นเสาหลักค้ำผองเพื่อน “ม่วง-ทอง” มาตลอด ซึ่งก็น่าจะประจักษ์ว่า เลเกอร์ส ยามขาดความเป็นผู้นำของเขาทุลักทุเลเพียงใด (จมรองบ๊วยสายตะวันตก) ย้อนกลับไปเมื่อฤดูกาลที่แล้ว ถึงแม้ แชมป์ NBA 16 สมัย เริ่มตกต่ำ แต่ โคบี ก็ยังแบกทีมขึ้นบ่าจนกระเสือกกระสนคว้าตั๋วเพลย์ออฟใบสุดท้าย (อันดับ 8) เหนือ ดัลลัส แมฟเวอริกส์ และ ยูทาห์ แจซซ์ นั่นคือความแตกต่างที่เห็นอย่างชัดเจน
แต่ถ้ามองถึงอีก 2 ฤดูกาลข้างหน้า อย่างไรเสีย โคบี ไบรอันท์ ก็ยังคงเป็นเสาหลักถิ่น สเตเปิล เซ็นเตอร์ ต่อไป ด้วยค่าจ้างตามจำนวนดังกล่าว ก็ถือว่าสมน้ำสมเนื้อหากพิจารณาตรงบทบาทภายในทีม เฉกเช่น “หงส์แดง” ที่ประเคนค่าจ้างหลักแสนปอนด์ต่อสัปดาห์แก่ “สตีวีจี” ซึ่งบอร์ดบริหารก็คงไม่คิดตื้นๆ แค่ กัปตันทีมชาติอังกฤษ เคยนำทีมจากย่านเมอร์ซีย์ไซด์ คว้าแชมป์ ยูฟา แชมเปียนส์ ลีก แน่นอน หาก เจอร์ราร์ด คือ กำลังสำคัญในแดนกลาง และขวัญใจของเหล่าสาวก “เดอะ ค็อป”
แม้ใช้ชีวิตถิ่นลุงแซมมานาน แต่ดูเหมือน คลินส์มันน์ ไม่ซึมซับคำว่าผู้เล่นแห่งแฟรนไชส์ หรือวัฒนธรรมการรีไทร์เบอร์เสื้อใน อเมริกัน เกมส์ สาเหตุหนึ่งคงมาจาก เจ้าตัว ซัดเซพเนจรค้าแข้งกับหลายๆ สโมสร ทั้ง อินเตอร์ มิลาน, โมนาโก, บาเยิร์น มิวนิก และ ท็อตแนม ฮอตสเปอร์ ซึ่งการแสดงความเห็นแบบไม่คิดเช่นนี้ อาจนำมาซึ่งความจงเกลียดจงชังของอเมริกันชน ที่นิยมกีฬาอย่างบาสเกตบอล, อเมริกันฟุตบอล หรือ เบสบอล มากกว่าซอคเกอร์ เรียกได้ว่าคอมเมนต์การปฏิบัติต่อผู้เล่นที่รอวันเป็นตำนานของ คลินส์มันน์ ไม่สวยเอาเสียเลย
เมื่อถึงคราว ฟุตบอลโลก 2014 เปิดฉากขึ้น หาก สหรัฐฯ นำโดย คลินท์ เดมพ์ซีย์ กองหน้ากัปตันทีม ล้มเหลวไม่เป็นท่าแล้วล่ะก็ บางทีอาจมีกระแสเรียกร้องปลด คลินส์มันน์ ออกจากเก้าอี้ก็เป็นได้ ถือว่า “ฉลามขาว” ตายเพราะปากโดยแท้ แต่ถ้าขุมกำลังสายเลือดใหม่ เกิดหักปากกาเซียน ขึ้นมา ทุกๆ คนก็อาจจะลืมเลือนอดีต ซึ่ง คลินส์มันน์ จะได้รับการเชิดชูประดุจฮีโร่
* * *คลิก Like เพื่อมาเป็นแฟนเพจของหน้า “MGR SPORT” รับข่าวสารแวดวงกีฬาชนิดเกาะติดขอบสนามคลิกที่นี่เลย!!* * *
ใกล้สิ้นสุดการรอคอยอันยาวนาน สำหรับ ฟุตบอลโลก 2014 ซึ่งจะระเบิดความมันขึ้น นับตั้งแต่วันพฤหัสบดีที่ 12 มิถุนายนนี้ โดยเฉพาะคอลูกหนังเมืองไทย อาจต้องนอนดึกกันสักหน่อย หากหวังเชียร์ทีมรักกันแบบเน้นอรรถรส ด้วยความที่บทความนี้ มีกลิ่นไอของความเป็นอเมริกัน แน่นอนว่าคงจะต้องว่ากันถึงทีมชาติสหรัฐอเมริกา ภายใต้การกุมบังเหียนของ เจอร์เกน คลินส์มันน์ ที่กลายเป็นประเด็นเผ็ดร้อนตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา
คลินส์มันน์ ถูกจัดเป็นยอดศูนย์หน้าคนหนึ่งของโลก ตลอดชีวิตการค้าแข้ง ลงเล่นฟุตบอลโลกกับ เยอรมนี 3 สมัย ปี 1990 (แชมป์โลก), 1994 และ 1998 ก่อนปิดฉากอาชีพกับ ออเรนจ์ เคาน์ตี บลู สตาร์ สโมสรแห่งหนึ่งในของสหรัฐฯ ก่อนผันตัวเองรับงานกุนซือ เริ่มจากนำพลพรรค “อินทรีเหล็ก” จบอันดับ 3 เวิลด์ คัพ 2006 ต่อด้วย บาเยิร์น มิวนิก จนถึงปี 2009 ก่อนหันมาลงหลักปักฐานแดนมะกัน และตอบรับหน้าที่คุม “สตาร์ส แอนด์ สไตรป์ส” ปี 2011 นับเป็นเทรนเนอร์คนที่ 35 ต่อจาก บ็อบ แบรดลีย์ ผลงานเรียกได้ว่าเข้าตาจนต่อสัญญายาวถึงปี 2018
อนาคตที่ทำท่าว่าจะดูสดใส กลับค่อยๆ ด่างพร้อยทั้งที่ยังไม่ทันเปิดฉาก ฟุตบอลโลก หลัง บิ๊กบอสวัย 49 ปี กล้าหักหาญน้ำใจชาวอเมริกัน ด้วยการเมินหนีบ แลนดอน โดโนแวน ศูนย์หน้าจอมเก๋า ซึ่งเปรียบดั่งสัญลักษณ์แห่งวงการซอคเกอร์ ลัดฟ้าสู่แดนแซมบ้าสั่งลา เวิลด์ คัพ 2014 เนื่องจากมองว่า ดาวยิงวัย 32 ปี รีดศักยภาพได้เพียง 70-80 เปอร์เซ็นต์ แถมยังวิพากษ์วิจารณ์วงการกีฬาเมืองลุงแซมที่ให้ความสำคัญกับผลงานในอดีตมากกว่าอนาคต โดยเฉพาะสัญญา 2 ปี 48.5 ล้านเหรียญสหรัฐฯ (ประมาณ 1.455 พันล้านบาท) ของ โคบี ไบรอันท์ การ์ดจอมทัพ แอลเอ เลเกอร์ส
จะว่าไปหากเปรียบ โคบี กับวงการฟุตบอล ก็ดูจะไม่แตกต่างกับ สตีเวน เจอร์ราร์ด ของ ลิเวอร์พูล แม้อายุอานามย่าง 36 ปี ผู้เล่นดีกรีแชมป์ 5 สมัย ยังคงเป็นเสาหลักค้ำผองเพื่อน “ม่วง-ทอง” มาตลอด ซึ่งก็น่าจะประจักษ์ว่า เลเกอร์ส ยามขาดความเป็นผู้นำของเขาทุลักทุเลเพียงใด (จมรองบ๊วยสายตะวันตก) ย้อนกลับไปเมื่อฤดูกาลที่แล้ว ถึงแม้ แชมป์ NBA 16 สมัย เริ่มตกต่ำ แต่ โคบี ก็ยังแบกทีมขึ้นบ่าจนกระเสือกกระสนคว้าตั๋วเพลย์ออฟใบสุดท้าย (อันดับ 8) เหนือ ดัลลัส แมฟเวอริกส์ และ ยูทาห์ แจซซ์ นั่นคือความแตกต่างที่เห็นอย่างชัดเจน
แต่ถ้ามองถึงอีก 2 ฤดูกาลข้างหน้า อย่างไรเสีย โคบี ไบรอันท์ ก็ยังคงเป็นเสาหลักถิ่น สเตเปิล เซ็นเตอร์ ต่อไป ด้วยค่าจ้างตามจำนวนดังกล่าว ก็ถือว่าสมน้ำสมเนื้อหากพิจารณาตรงบทบาทภายในทีม เฉกเช่น “หงส์แดง” ที่ประเคนค่าจ้างหลักแสนปอนด์ต่อสัปดาห์แก่ “สตีวีจี” ซึ่งบอร์ดบริหารก็คงไม่คิดตื้นๆ แค่ กัปตันทีมชาติอังกฤษ เคยนำทีมจากย่านเมอร์ซีย์ไซด์ คว้าแชมป์ ยูฟา แชมเปียนส์ ลีก แน่นอน หาก เจอร์ราร์ด คือ กำลังสำคัญในแดนกลาง และขวัญใจของเหล่าสาวก “เดอะ ค็อป”
แม้ใช้ชีวิตถิ่นลุงแซมมานาน แต่ดูเหมือน คลินส์มันน์ ไม่ซึมซับคำว่าผู้เล่นแห่งแฟรนไชส์ หรือวัฒนธรรมการรีไทร์เบอร์เสื้อใน อเมริกัน เกมส์ สาเหตุหนึ่งคงมาจาก เจ้าตัว ซัดเซพเนจรค้าแข้งกับหลายๆ สโมสร ทั้ง อินเตอร์ มิลาน, โมนาโก, บาเยิร์น มิวนิก และ ท็อตแนม ฮอตสเปอร์ ซึ่งการแสดงความเห็นแบบไม่คิดเช่นนี้ อาจนำมาซึ่งความจงเกลียดจงชังของอเมริกันชน ที่นิยมกีฬาอย่างบาสเกตบอล, อเมริกันฟุตบอล หรือ เบสบอล มากกว่าซอคเกอร์ เรียกได้ว่าคอมเมนต์การปฏิบัติต่อผู้เล่นที่รอวันเป็นตำนานของ คลินส์มันน์ ไม่สวยเอาเสียเลย
เมื่อถึงคราว ฟุตบอลโลก 2014 เปิดฉากขึ้น หาก สหรัฐฯ นำโดย คลินท์ เดมพ์ซีย์ กองหน้ากัปตันทีม ล้มเหลวไม่เป็นท่าแล้วล่ะก็ บางทีอาจมีกระแสเรียกร้องปลด คลินส์มันน์ ออกจากเก้าอี้ก็เป็นได้ ถือว่า “ฉลามขาว” ตายเพราะปากโดยแท้ แต่ถ้าขุมกำลังสายเลือดใหม่ เกิดหักปากกาเซียน ขึ้นมา ทุกๆ คนก็อาจจะลืมเลือนอดีต ซึ่ง คลินส์มันน์ จะได้รับการเชิดชูประดุจฮีโร่
* * *คลิก Like เพื่อมาเป็นแฟนเพจของหน้า “MGR SPORT” รับข่าวสารแวดวงกีฬาชนิดเกาะติดขอบสนามคลิกที่นี่เลย!!* * *
