วงการมวยโลก มีนักชกหลากหลายสไตล์ที่รู้วิธีการต่อสู้ว่าต้องทำอย่างไรให้ตนเองสามารถกระชากเข็มขัดแชมป์โลกมาครองได้ แต่ก็มี 10 ตำนาน ซึ่งถือว่าสไตล์การชกดุดัน ขึ้นสังเวียนผ้าใบหนใดต้องดุเดือดทุกครั้งไป จากการรวบรวมของ “บลีทเชอร์ รีพอร์ต” สื่อแดนมะกัน
10. จีน ฟูลเมอร์
กำปั้นชาวเมืองยูทาห์ ครองแชมป์โลกรุ่นมิดเดิลเวต ช่วงทศวรรษที่ 50 ตอนนั้น จีน ฟูลเมอร์ ขับเคี่ยวกับ ชูการ์ เรย์ โรบินสัน สถิติ ฟูลเมอร์ ชนะ 2 เสมอ 1 แพ้ 1 โดยนักชกเจ้าของฉายา “เดอะ ไซโคลน” สไตล์การชกบุกตะลุยเป็นชุด นอกจากปล่อยหมัด บางครั้งยังมีลูกแถมทั้งศอกและเฮดบัตต์ เคยตะลุยกับ คาร์เมน บาซิลโล จนได้รับเลือกให้เป็นไฟต์แห่งปี 1959 มาแล้ว โดยปีถัดมาก็เสมอกับ โจอี จิอาร์เดลโล อย่างสนุกดุเดือด
9. ชูลิโอ ซีซาร์ ชาเวซ
เป็นที่รู้จักในฐานะ “กำปั้นเงินล้าน” สำหรับ “เจ.ซี.ซูเปอร์สตาร์” ตำนานชาวเม็กซิกันที่ครองความยิ่งใหญ่ช่วงทศวรรษที่ 80 ด้วยเข็มขัดแชมป์ 6 สมัยจาก 3 สถาบัน สถิติชนะทั้ง 87 ไฟต์ที่ขึ้นสังเวียน ก่อนมาเสมอกับ เพอร์เนลล์ วิทเธเกอร์ เมื่อเดือนกันยายน ปี 1993 และเสียสถิติปราชัยหนแรกในชีวิตการชกให้แก่ แฟรงกี แรนดัลล์ เดือนมกราคม ปี 1994 อย่างไรก็ตาม การชกที่ดุดัน ผนวกด้วยทักษะในการปล่อยแรก ก่อนมีหมัด 2-3 รัวมาเป็นชุด ยังเป็นที่จดจำ
8. มาร์วิน แฮกเลอร์
ได้รับการยกย่องว่า หากเทียบน้ำหนักกันปอนด์ต่อปอนด์ มาร์วิน แฮกเลอร์ ไม่เคยเป็นรองใครในรุ่นมิดเดิลเวต นี่เป็นมวยที่มีทักษะและความเป็นนักสู้ เมื่อถึงเวลาระห่ำก็บ้าสุดฤทธิ์บนเวที เคยตะบันหน้ากับ โธมัส เฮิร์นส จนได้รับการกล่าวขานมาแล้วในเดือนเมษายน ปี 1985 รวงถึงเคยน็อก โรเบอร์โต ดูรัน ในยกที่สอง
7. โจ ฟราเซียร์
เป็นมวยที่ดูแล้วต่อยได้อย่างไหลลื่น บางครั้งแฝงไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม แต่เมื่อใดที่อยากบู๊ขึ้นมา โจ ฟราเซียร์ ก็ไม่เคยกลัวใคร เคยดวลกับ มูฮัมหมัด อาลี และก็สอยเอาตำนานปราชัยหนแรกในอาชีพมาแล้วเมื่อปี 1971 ก่อนแก้มือกันอีก 2 หน ปรากฏว่า อาลี เอาคืนได้แบบทบต้นทบดอก ทั้งนี้ ฟราเซียร์ ผู้ล่วงลับก็ได้รับการยกย่องให้เป็นคู่ปรับตลอดกาลของ อาลี
6. เฮนรี อาร์มสตรอง
ย้อนกลับไปนานเมื่อปี 1938 เฮนรี อาร์มสตรอง คือแชมป์โลกรุ่นเฟเธอร์เวต, ไลต์เวต และ เวลเตอร์เวต จนได้รับการยกย่องว่าเป็นรองเพียงแค่ ชูการ์ เรย์ โรบินสัน เพียงคนเดียวในสมัยนั้น อาร์มสตรอง เป็นที่คล่องแคล่วแต่แฝงไปด้วยความหนักหน่วง บู๊ล้างผลาญคนหนึ่งของวงการ ดั่งฉายา “เฮอริเคน” หรือว่า “เจ้าฆาตกร” (Homicide) ระหว่างเดือนเมษายน ปี 1937 ถึง มีนาคม ปี 1938 อาร์มสตรอง ชนะน็อคคู่แข่ง 27 ไฟต์ติดต่อกันมาแล้ว
5. แฮร์รี เกร็บ
เป็นที่โต้เถียงกันมาตลอดว่า แฮร์รี เกร็บ คือสุดยอดที่สุดในประวัติศาสตร์รุ่นมิดเดิลเวต ก่อนสงครามโลกครั้งที่ 2 หรือไม่ แต่หากเทียบกันปอนด์ต่อปอนด์ แน่นอนว่า เกร็บ ต้องติดหนึ่งใน 5 ของรุ่นนี้ เป็นคนเดียวที่เคยยัดเยียดความปราชัยให้ตำนานรุ่นเฮฟวีเวตอย่าง จีน ทันนี โดย เกร็บ มีฉายาว่า “The Pittsburgh Windmill,” เป็นอีกคนที่ชกได้ดุดัน มีทีเด็ดจากหมัดอัปเปอร์คัต
4. จอร์จ โฟร์แมน
เป็นมวยเทคนิค แต่ก็เข้าขั้นนักบู๊อยู่เหมือนกันสำหรับ จอร์จ โฟร์แมน เป็นหนึ่งในตำนานรุ่นเฮฟวีเวต ทำลายล้างยอดมวยอย่าง โจ ฟราเซียร์ และ เคน นอร์ตัน มาแล้วช่วงยุคทศวรรษที่ 70 เคยอาศัยความดุดันน็อก รอน ลิล เพียงยกที่ 5 เมื่อปี 1976
3. แจ็ค เดมป์ซี
นักชกฉายา “The Manassa Mauler,” เคยแบกน้ำหนักเกือบ 60 ปอนด์ ตะลุยกับยักษ์ใหญ่อย่าง เจสส์ วิลลาร์ด ในการชิงแชมป์รุ่นเฮฟวีเวต เมื่อปี 1919 มาแล้ว ซึ่งผลปรากฏว่า เดมป์ซี ชนะน็อกได้ในยกที่ 3 จากนั้นก็ขึ้นป้องกันแชมป์กับ หลุยส์ เฟอร์โป ปี 1923 ซึ่งไฟต์นั้นถูกนำมาถกเถียงกันว่าเป็นคู่มวยที่น่าตื่นเต้นสุดหรือไม่ เมื่อเทียบกับไฟต์ จอร์จ โฟร์แมน เจอกับ รอน ลิล
2. อีแวนเดอร์ โฮลีฟิลด์
ดีกรีเหรียญทองแดง โอลิมปิกเกมส์ ปี 1984 ในรุ่นไลต์เฮฟวีเวต ก่อนที่ อีแวนเดอร์ โฮลีฟิลด์ เลือกเทิร์นโปร ในปี 1988 ขึ้นมาเป็นแชมป์โลกรุ่นครุยเซอร์เวต ก่อนกระโดดไปชกรุ่นเฮฟวีเวต ในเวลาต่อมา โดย โฮลีฟิลด์ ถือเป็นเจ้าแห่งมวยรุ่นใหญ่ช่วงทศวรรษที่ 90 นอกจากหมัดที่หนักหน่วง บางครั้งก็โดนแซวว่าศีรษะเป็นอาวุธอันร้ายกาจของ โฮลีฟิลด์ เช่นกัน
1. โรเบอร์โต ดูรัน
เป็นที่กล่าวขวัญว่าคือ สุดยอดในประวัติศาสตร์รุ่นไลต์เวต ภายใต้การดูแลของยอดเทรนเนอร์อย่าง เรย์ อาร์เซล และ เฟร็ดดี บราวน์ ซึ่งช่วยให้ โรเบอร์โต ดูรัน พัฒนาในเรื่องของการตั้งรับขึ้นมาด้วย นอกเหนือจากจุดเด่นที่บู๊ดีเดือด นักชกเจ้าของฉายา “Hands of Stone” เรียกได้ว่าเมื่อใดที่หมัดกระทบปลายคางคู่ต่อสู้ มีอันต้องหลับกลางอากาศทุกที เคยเป็นแชมป์สถาบัน WBA ด้วยการคว่ำ เดเวย์ มัวร์ ลงในยกที่ 8 และในปี 1989 เคยกระชากแชมป์รุ่นมิดเดิลเวต มาจาก อิราน บาร์คลีย์ เป็นแชมป์ของสถาบัน WBC มาแล้วเช่นกัน ส่วนความพ่ายแพ้หนสุดท้ายในอาชีพ เกิดขึ้นในไฟต์พบ เฮคเตอร์ คามาโช เมื่อปี 2001
