วันนี้เพิ่งจะมีโอกาสได้แวะมาชม “วอลเลย์บอลในร่ม” เป็นครั้งแรกในเวียงจันทน์เกมส์ ซึ่งก็เป็นนัดชี้ชะตาสำหรับทีมนักตบลูกยางชายเสียด้วย โดยต้องช่วงชิงเหรียญทองกับ อินโดนีเซีย แชมป์เก่า แต่ก่อนที่จะมาถึงสนามก็ไม่ได้คิดว่าบรรยากาศจะตื่นเต้นระทึกใจ จนกระทั่งได้มาสัมผัสจริงๆ จึงรู้สึกได้ว่านี่เป็นแมตช์คลาสสิกที่สุดเท่าที่ผมดูมาทุกกีฬาในซีเกมส์ ครั้งที่ 25 นี้เลยทีเดียว
เซตแรกทีมตบลูกยางหนุ่มไทยเสียท่าก่อนแบบสูสี 23-25 ก่อนจะมาเจอจุดเปลี่ยนสำคัญช่วงกลางเซต 2 เมื่อ จิรายุ รักษาแก้ว มือตบตัวฉกาจเข่าซ้ายพลิกต้องเปลี่ยนตัวออกไปพัก ซึ่งทีแรกนึกว่าการขาดตัวทำแต้มจะทำให้ทีมเสียกระบวน แต่ด้วยสปิริตนักสู้อันยอดเยี่ยมและการรวมใจเป็นหนึ่งเดียว ส่งผลให้ดวลกับอิเหนาได้อย่างไม่เป็นรองถึงขั้นยืดเยื้อถึงฎีกาเซตที่ 5 โดยในเซตที่ 4 ก็สามารถเอาตัวรอดจากความพ่ายแพ้ได้ด้วยการเซฟ 1 แชมเปียนชิปพอยนท์ ก่อนชนะไป 28-26 ตีเสมอเป็น 2-2 เซตอย่างน่าประทับใจ
ในเซตตัดสินนี้เองที่เป็นเกมวัดใจของทั้งสองฝ่าย ซึ่งถ้าใครนิ่งไม่พอก็มีสิทธิ์น้ำตาตกใน และเมื่อ อินโดนีเซีย ทำคะแนนนำ 14-13 กำลังจะได้แชมเปียนชิปพอยนท์อยู่แล้ว ทว่าลูกตบของ กิตติคุณ ศรีอุทธวงศ์ ก็ทำงานได้อย่างถูกที่ถูกเวลา ช่วยให้ต่อลมหายใจได้อีกครั้ง ก่อนพลิกสถานการณ์กลับมามีลุ้นแซงเข้าป้ายได้ด้วยการขึ้นนำเป็น 16-15
กระนั้น ตบหนุ่มอิเหนาก็ยังโชว์ความนิ่งในจังหวะหน้าสิ่วหน้าขวานก่อนเก็บแต้มกลับมานำบ้างที่ 18-17 ซึ่งหนนี้ไม่มีปาฏิหาริย์สำหรับหนุ่มสยามอีกแล้ว ผลจึงลงเอยที่การปราชัย 2-3 เซต 23-25, 25-21, 16-25, 28-26, 17-19 รับเพียงเหรียญเงินปลอบใจ อย่างไรก็ตาม ความมุ่งมั่นที่แสดงออกมาให้เห็นว่าไม่ยอมแพ้จนถึงวินาทีสุดท้ายถือว่าชนะใจกองเชียร์ชาวไทยที่ตามมาให้กำลังใจถึงขอบสนามอย่างแท้จริง เรียกได้ว่าพ่ายแบบน่าคารวะงามๆ เพื่อเป็นการยกย่องสัก 3 ที
แม้แมตช์นี้จะลงเอยด้วยความผิดหวัง ทว่า ผมกลับไม่เสียใจเลยแม้แต่น้อย เนื่องจากได้เห็นหัวใจนักสู้ของทีมวอลเลย์บอลชายไทยที่ทำให้เกมการแข่งขันสนุกตื่นเต้นทุกวินาที มีครบทุกรสชาติ มีจังหวะให้บีบหัวใจ และได้ปลดปล่อยอารมณ์ด้วยความสะใจเป็นระยะๆ ซึ่งถือเป็นตัวอย่างที่ดีสำหรับนักกีฬาทุกประเภท เพราะถึงคุณจะแพ้ก็คงไม่มีใครตำหนิหากตั้งใจเล่นอย่างเต็มกำลังความสามารถ
