คอลัมน์ "ผจญภัยแดนมังกร" โดย "ภู่ หว่า เฮง"
ก่อนจะขีดเขียนเรื่องราวลงใน “ผจญภัยแดนมังกร” ตอนแรก กระผม “ภู่ หว่า เฮง” คนไทยที่ได้เชื้อจีนมาบ้างจากปะป๊า “เฮง” สมชื่อเมื่อได้โอกาสครั้งใหญ่ในชีวิตเข้ามาเกาะกระแสกีฬาแห่งมวลมนุษยชาติประจำปี 2008 กันถึงประเทศจีน ต้องขอกราบขอบพระคุณฝากไปยัง “คุณสนธิ ลิ้มทองกุล” นายใหญ่แห่งบ้านพระอาทิตย์ และ “พี่เดื่อ” ธีรพัฒน์ อัครเศรณี บรรณาธิการกีฬา MGR Sport อีกครั้งที่เปิดไฟเขียวทำให้ฝันของผมส่องสว่างขึ้นมา
ผ่านประสบการณ์ในระดับทัวร์นาเมนต์มาบ้าง อย่างซีเกมส์ที่ฟิลิปปินส์ และติดสอยห้อยตาม “แมวดำ” คอลัมนิสต์แนวกัดข่วนวงการกีฬาในประเทศแห่งหนังสือพิมพ์ผู้จัดการรายวัน ไปทำข่าวกีฬาแห่งภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ครั้งที่ 24 ที่โคราช เมื่อช่วงปลายปีที่ผ่านมา แต่มาคราวนี้ทันทีที่เดินตามหลัง “เจ๊โอ๋” สวรรยา ทรัพย์ทวี บก.เงา ?? มือขวาของ “พี่เดื่อ” ลงจาก TG 614 สัมผัส Terminal 3 ของสนามบินนานาชาติแห่งกรุงปักกิ่งที่เขาว่าใหญ่ที่สุดของโลก ในเวลาประมาณบ่ายสี่โมงครึ่ง (ตั้งแต่วันที่ 2 สิงหาคม) ที่จีน ความรู้สึกขนลุกสู้จากความตื่นเต้นที่ได้สัมผัสกีฬาโอลิมปิกครั้งแรกในชีวิตก็มลายหายไป
ตลอดเส้นทางที่ผ่านตรวจคนเข้าเมืองจนถึงการนั่งรถไฟสายสั้นๆ ไปหยิบสัมภาระของตัวเอง ถ้าไม่เห็นเหล่าอาสาสมัคร (Volunteers) ที่คลาคล่ำ และเจ้า “ฮวาน ฮวาน” กับ “หยิงหยิง” สองใน 5 มาสคอตประจำการแข่งขัน แทบไม่รู้ตัวเลยว่าตัวผมเองเขยิบใกล้ “ปักกิ่งเกมส์” เข้าทุกขณะ เนื่องจากบรรยากาศดูเหงาหงอยชอบกล ไม่มีอะไรคึกคักน่าตื่นตาตื่นใจ พยายามมองหาการแสดงเล็กๆ น้อยๆ เพื่อเป็นการต้อนรับแขกบ้านแขกเรือนก็ไม่เห็นแม้แต่ฉิ่งฉับคณะเล็กๆ เหมือนครั้งไปย่ำแดนตากาล็อก
สำหรับการเดินทางในครั้งนี้นอกจากผมกับพี่โอ๋ ทางออฟฟิศทราบดีว่าหากปล่อยให้ “ดูโอ” คู่นี้บุกแดนมังกรเพียงลำพัง ส่อเค้าจบเห่ตั้งแต่การแข่งขันยังไม่เริ่มขึ้น เนื่องจากไม่รู้ว่าภาษาอังกฤษและภาษากายจะสามารถพาเราเดินทางเข้าพำนักยังอพาทเมนต์ที่มีผู้เช่าเอาไว้ให้ได้หรือไม่ ดังนั้นจึงส่ง 2 สหาย “ยุทธ” และ “น้องตุ้ม” จากต้นสังกัดหน้าจีน ร่วมวงลากกระเป๋าเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลประมาณ 4 ชั่วโมงเศษ ก่อนลงมาตั้งแถวยาวคดเคี้ยวคิดเป็นทางตรงประมาณ 110 เมตรในการขึ้นแท็กซี่ให้สารถีพาไปยังจุดพำนักบริเวณเขตเป่ย ไท้ ผิง จวง ทางเหนือๆ ของกรุงปักกิ่ง
ด้วยความหนาของกระเป๋าคู่กายของแต่ละคนที่ขนกันมาเต็มอัตราศึก เพราะต้องอยู่ยาวนับนิ้วได้ 23 วัน ทำให้เราต้องแบ่งกำลังออกเป็นสองฝ่ายในการขึ้นแท็กซี่ 2 คัน ผมและหนูตุ้มไม่รอช้าใส่กระเป๋าใบโตเข้ากระโปรงหลังแท็กซี่มิเตอร์ที่เริ่มต้น 3 กิโลเมตรแรก คิดเงิน 50 หยวน (ประมาณ 250 บาท) ตลอดการเดินทาง 20-30 นาที ผมหวังดีเผื่อตุ้มอยากฝึกภาษาจีนจึงให้น้องกระแซะถามโชเฟอร์อยู่เป็นระยะ เน้นไปที่โอลิมปิก ซึ่งคุณพี่แกมั่นใจว่าคราวนี้ “เจ้าเหรียญทอง” ไม่หนีหายไปไหนแน่ เป็นการส่งสัญญาณเบื้องต้นว่า ครั้งนี้โกงกระจาย เฮ้ยไม่ใช่!!! เก่งกระจาย ส่วนถ้ามีเวลาว่างจริงๆ พี่ท่านขอเลือกไปเชียร์ฟุตบอลจีนที่สนาม เนื่องจากชาวจีนบ้าบอลเหมือนคนไทย และที่นี่ก็มีศึกลูกหนัง เซเรีย อา อิตาลี ถ่ายทอดสดให้ดูฟรีกันด้วย ส่วน “เหยา หมิง” ซูเปอร์สตาร์นักบาสฯ แน่นอนว่าเป็นหนึ่งในขวัญใจของพี่เค้า แต่เหมือนรู้ว่าบัตร Sold Out เลยไม่พูดถึงเรื่องนี้
ประเด็นร้อนที่นักท่องเที่ยวซึ่งห่วงใยสุขภาพอย่างเราต้องถามคือ เรื่องมลพิษที่ก่อให้เห็น “ม่านหมอก” ในจีน โชเฟอร์เปรยว่าหลายวันมานี้มีฝนตกทำให้ท้องฟ้าค่อนข้างเปิด แต่สัปดาห์นี้ต้องมาลุ้นกันว่าอากาศจะเป็นอย่างไร อีกทั้งช่วงสุดสัปดาห์รถราไม่หนาแน่นเหมือนช่วงเวลาทำงานปกติหรือช่วง Rush Hours ระหว่างที่น้องตุ้มแลกภาษากันไปมากับสารถี สายตาของผมสอดส่องออกไปยังนอกกระจกอยู่ตลอดเวลา เพื่อมองสภาพบ้านเมืองของจีนที่ไม่ต่างจากบ้านเราในสมัยนี้นัก มีตึกสูงเด่นเป็นตระหง่านอยู่หลายตึก ถนนหนทางคดเคี้ยว พยายามมองหาสัญลักษณ์โอลิมปิกที่ดูมีสีสันหน่อยประเภท Billboards สวยๆ ก็พบเพียงธงสัญลักษณ์โอลิมปิกปักอยู่ตามทาง เผลอแป๊บเดียวพี่โชเฟอร์ก็บอกว่าเลี้ยวขวาแยกนี้ก็ถึงแล้ว ก่อนตบซ้ายอีกหนึ่งจังหวะเข้าซอยอพาร์ทเมนต์เป็นอันเห็นที่พำนัก จากมิเตอร์พบว่าเราเสียเงินไปเพียง 77 หยวน บวกค่าทางด่วนอีก 10 หยวน ใบเสร็จก็ออกมาให้เราเก็บเป็นหลักฐานไว้เบิก ว่าจะให้ tip เสียหน่อยโทษฐานพูดคุยสนทนากับเราเสียดิบดี แถมแนะนำให้ไปไหว้พระที่ “หยง เฮอ กง”ซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก แต่พี่โชเฟอร์ก็จากไปพร้อมรอยยิ้มเสียก่อน จากนั้น “ยุทธ” ที่เก่งกล้าภาษาจีนก็พาพี่โอ๋มาถึงที่หมายให้หลังไม่กี่นาที
หลังจากที่ลากกระเป๋าผ่านรั้วเหล็ก อารมณ์ประมาณเข้าสู่หอพักนักศึกษา ก่อนขึ้นไปยังห้องพักซึ่งอยู่ชั้น 4 ทันทีที่ประตูห้อง C402 เปิดออกเสมือน “การผจญภัย” ของ “ภู่ หว่า เฮง” ในแดนมังกรได้เปิดฉากขึ้นอย่างเป็นทางการแล้วเช่นกัน…สวัสดี Beijing Dream
