โรงเรียนหนูอยู่ไกลถึงในฝัน
ต้องข้ามคืนข้ามวันกว่าจะถึง
ต้องขึ้นรถ เดินเท้า หนาวลมตึง
ต้องลงห้วย ข้ามบึง ผ่านดงดอย
ต้องเสียเหงื่อหลายยกซกซกไหล
ต้องหยุดหิวกิ่วไส้ ทอดใจถอย
กว่าจะถึงโรงเรียน เด็กรอคอย
กับโรงเรือนน้อยน้อยไร้ฝาบัง
กว่าได้ครู อยู่มาก็สาหัส
ด้วยทุกอย่างอัตคัดเหมือนถูกขัง
มีหนังสือ ดินสอก็พอประทัง
เรียนไปมั่ง เล่นไปมั่งอย่าชังชิง
โรงเรียนนิด เด็กก็น้อย ด้อยภาษา
แต่บทเรียนชีวางดงามยิ่ง
เลข อ่าน เขียน เรียนเน้นตามเป็นจริง
อยู่กับสิ่งรอบกายทั้งหลายนั้น
ไม่ต้องอ้างประสิทธิภาพ ผลสัมฤทธิ์
ควรอ้างสิทธิ์ในนิยามความคิดฝัน
เด็กเรียนรู้ ครูเรียนสร้างทางสัมพันธ์
ร่วมแบ่งปันน้ำใจทอดไมตรี
เป็นโรงเรียนในดงดอยสอยดาวถึง
ความยากจนกางขึงตรึงกับที่
ครูกับเด็กวาดหวังพังทุกที
ไม่เห็นมีใครช่วยอวยอาทร
ถึงหน้าหนาวหนูเรียนกับหมอกเหมย
ความหนาวเหน็บกอดเกยไม่เคยผ่อน
ถึงหน้าแล้งเรียนลุ้นกับฝุ่นฟ้อน
เข้าหน้าฝนเปียกปอนทุกบทเรียน
หลักสูตรดอยถอยห่างไกลทางฝัน
หนูเรียนมันด้วยชีวิตสถิตเสถียร
เรียนเพื่ออยู่กับดงดอยรอยจำเนียร
ครูกับหนูพากเพียรกันไม่น้อย
ปล่อยโรงเรียนของหนูให้หนูอยู่
ถึงมีน้อยเราก็สู้ไม่รู้ถอย
ฝันของเรายังพรั่งพรูอยู่กล่อมดอย
อย่าให้หนูเหงาหงอยจนเกินไปฯ.
กร ศิริวัฒโณ
12 พฤษภาคม 56
