“โรงเรียน” มิใช่แค่ “โรงเรือน”
อย่ามองเหมือนเป็นสิ่งเพียงก่อสร้าง
มิใช่เพียงวัตถุในถิ่นทาง
ที่จะทุบทิ้งขว้าง..อย่างลำพอง
โรงเรียนเป็นต้นทุนทางสังคม
ที่สั่งสมศรัทธาปัญญาผอง
เกิดด้วยใจด้วยรักสมัครปอง
ด้วยหมายมองมุ่งคุณค่าประดามี
กว่าจะเป็นโรงเรียนที่เพียรพาก
นั้นแสนยากมากมายหลายวิถี
มิได้ใช้เพียงเงินเพลิดเพลินมี
แต่ทุกที่ก่อร่างสร้างด้วยใจ
ด้วยใจแห่งพี่น้องในท้องถิ่น
ที่หลั่งรินรักร่วมท่วมสมัย
หวังโรงเรียนงามเด่นเป็นหลักชัย
เป็นโคมทองส่องไกลให้ผู้คน
หวังให้เป็นเทียนชัยในถิ่นท่า
รวมศรัทธารวมใจไม่ตกหล่น
จึงเป็นหลักรากร่วมรวมชุมชน
คุณค่าล้นยิ่งกว่าเงินตราใด
จะเอาเพียงเม็ดเงินประเมินค่า
เพื่อให้ “ทุน” ขายค้าคนถึงไหน?
เมื่อเหยียบย่ำทำลายสื่อสายใย
ต่างอะไรกับโจรร้าย...เผาโรงเรียน?
รัตนธาดา แก้วพรหม
สำนักกวีน้อยเมืองนคร
๑๑ พฤษภาคม ๒๕๕๖
โรงเรียนแต่ละโรงเป็น “ต้นทุน” ทางสังคม เป็น “รากร่วม” ทางวัฒนธรรมของชุมชน โรงเรียนเล็ก หรือใหญ่ ต่างทำหน้าที่ตามฐานะ การ “ยุบ” โรงเรียนเพียงเหตุผลไม่คุ้มทุนทางเศรษฐกิจ โดยไม่คำนึงถึงการสูญเสียอย่างมากมายมหาศาลใน “ต้นทุนทางสังคม” และ “รากร่วมของชุมชน” นั้น ลุงเห็นว่า…“คุณโหดเหี้ยมที่สุด จริงๆ ครับ!”
