อีกหนึ่งความปลื้มปีติและภูมิใจของ “ศิษย์เก่า มช.”?! / ปิยะโชติ อินทรนิวาส

 
คอลัมน์ : ด้ามขวานผ่าซาก
โดย...ปิยะโชติ อินทรนิวาส

“วันนี้ผึ้งได้ลาออกจากการเป็นพนักงานของสายการบินคาเธ่ย์ แปซิฟิคแล้วค่ะ เพื่อแสดงความรับผิดชอบต่อเรื่องที่เกิดขึ้น และส่งผลกระทบอย่างรุนแรงต่อภาพลักษณ์ของบริษัท

ผึ้งขอขอบคุณ และเข้าใจความรู้สึกของเพื่อนๆ ทุกคนที่ให้กำลังใจ แต่กฎระเบียบต่างๆ ที่มีไว้เพื่อความเป็นระเบียบเรียบร้อยขององค์กร เราในฐานะสมาชิกขององค์กรก็ต้องให้ความเคารพ และปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด เหมือนกับกฎหมายที่มีไว้เพื่อความสงบเรียบร้อยของสังคม ทุกคนก็ควรที่จะเคารพ และปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดเช่นเดียวกัน

ผึ้งจึงอยากขอให้ทุกคนสนับสนุนการตัดสินใจของผึ้งด้วยนะคะ และโปรดอย่าตั้งข้อรังเกียจสายการบินคาเธ่ แปซิฟิค ในการรักษามาตรฐานของบริษัทเลยค่ะ

ผึ้งมั่นใจว่า สายการบินคาเธ่ย์ แปซิฟิค ที่ผึ้งทำงานมานานถึง 24 ปี เป็นสายการบินที่มีมาตรฐานความปลอดภัย และการบริการในระดับโลก พนักงานทุกคนได้รับการฝึกอบรมอย่างเข้มงวด และมีความเป็นมืออาชีพสูง เมื่อผึ้งทำผิดกฎข้อบังคับของบริษัท ผึ้งก็ต้องรับผิดชอบ เหมือนกับทุกคน ถ้าทำผิดกฎหมายก็ต้องยอมรับโทษ

ถ้าเราทุกคนยอมรับ และปฏิบัติตามกฎหมาย และกฎระเบียบของสังคม ทุกคนก็จะอยู่ร่วมกันได้อย่างสงบสุข

ผึ้งอยากเห็นสังคมไทยเป็นสังคมที่มีกฎระเบียบ และเคารพกฎหมาย ประเทศชาติของเราจะได้พัฒนา และมีความสงบสุข

เนื่องในโอกาสวันเฉลิมพระชนมพรรษาของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ซึ่งเป็นที่เคารพรักอย่างสูงของพวกเราชาวไทย ในวันที่ 5 ธันวาคมนี้ เราทุกคนมาร่วมกันตั้งต้นทำความดีถวายพระองค์ท่าน ด้วยการประพฤติตนเป็นผู้ที่เคารพกฎระเบียบ และกฎหมายของบ้านเมืองกันดีมั้ยคะ เพื่อพระองค์ท่านจะได้สบายพระทัยที่พสกนิกรของพระองค์เป็นผู้ที่เคารพหลักนิติรัฐนิติธรรม และทำร่วมมือกันให้บ้านเมืองของเราสงบสุข ขอบคุณค่ะ”

ข้างต้นคือ ข้อความในหน้าเฟซบุ๊กส่วนตัวของ Honey Lochanachai หรือน้องผึ้ง อดีตพนักงานต้อนรับของสายการบินคาเธ่ย์ แปซิฟิค ซึ่งได้โพสต์ข้อความหลังจากที่สายการบินได้ออกคำแถลงระบุว่า เธอไม่ได้อยู่ในฐานะของพนักงานอีกต่อไป เมื่อช่วงเย็นวันที่ 3 ธันวาคมที่ผ่านมา

เรื่องของเรื่องไม่มีอะไรซับซ้อนหรอกครับ ต้นเรื่องเกิดจากน้องผึ้งได้โพสต์ข้อความผ่านเฟชบุ๊กภายหลังเกิดเหตุการณ์รัฐตำรวจภายใต้ระบอบทักษิณรุมยำเพื่อสลายการชุมนุมของประชาชนมือเปล่าในนามกลุ่มองค์การพิทักษ์สยามที่นำโดย เสธ.อ้ายว่า...

“เศษกระดาษแผ่นนี้พวกอาชีพเดียวกับฉันรู้ดีว่ามันคืออะไร ดูชื่อผู้โดยสารของฉันวันนี้เที่ยวบินจากกรุงเทพฯ ไปฮ่องกงเช้านี้สิ ตอนที่รู้ว่ามีผู้โดยสารคนนี้บนเครื่อง ประตูเครื่องกำลังจะปิดพอดี

ที่จริงฉันเคยได้ยินเพื่อนๆ บอกว่า ไอ้อีตระกูลนี้มันเดินทางไปฮ่องกงกับพวกเราบ่อยๆ ฉันยังเคยคิดว่าถ้ามีพวกมันบนเครื่อง ก็ต้องไม่มีฉันทำงานบนนั้น

ฉันรีบบอกหัวหน้าว่าวันนี้คงทำงานไม่ได้แล้ว หัวหน้าตกใจว่าเป็นไร เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่ ไฟลต์ก็เต็ม ถ้าอยู่ๆ ใครไม่ทำงานสักคน ที่เหลือก็เหนื่อยเลยนะนั่น

พอบอกเหตุผล หัวหน้าก็น่ารักบอกว่าเดี๋ยวย้ายให้ไปทำงานจุดอื่นไม่ต้องเจอกับมันก็ได้ แล้วเตรียมออกเดินทาง ฉันรีบโทร.หาที่ปรึกษาด่วน บอกว่าเอาอะไรไปราดหัวมันในไฟลต์นี้ได้มั้ย ได้คำแนะนำว่าอย่าทำ เพราะจะผิดกฎหมายฮ่องกง และไม่คุ้มค่ากัน ความรู้สึกโกรธ เกลียดพวกมันยังไม่จางหายจากเหตุการณ์การชุมนุมเมื่อวาน ทำให้คับแค้นใจยิ่งขึ้นจนน้ำตาไหลออกมา

ขณะเครื่องบินขึ้น ฉันนั่งสงบสติอารมณ์จนดีขึ้นแล้ว ก็คิดได้ว่า คนตระกูลนี้มันทำลายความสุขของคนไทยมามากพอแล้ว ฉันจะไม่ให้โอกาสพวกมันทำลายความสุข และความดีอีก ใจก็สงบขึ้นมาบ้าง บอกหัวหน้าว่าจะทำงานตามปกติ หัวหน้าก็ตกลงแต่ไม่ต้องไปบริการมัน (คงป้องกันปัญหาด้วย) ตลอดเที่ยวบินมันสวมแว่นกันแดด และหลับเป็นส่วนใหญ่

มีแอบคิดแผนกับน้องคนไทยที่ไม่ชอบพวกมันเหมือนกันว่าจะเข้าไปพูดถากถางพ่อมันก่อนเครื่องลง ดีมั้ย...แต่แล้วสติก็ทำงานมากกว่าอารมณ์ไม่เข้าไปตอแยกับมันรู้สำนึกว่าทำไป ก็ไม่มีผลต่อคนที่จิตสำนึกบอดอย่างพวกมัน แถมเราอาจจะต้องเพิ่มภาระเรื่องที่ต้องต่อสู้ขึ้นอีก “อย่าเพิ่มศัตรูในการต่อสู้ จากความโง่ไร้สติของตัวเอง”

ฉันนั่งสงบใจคิดขณะเครื่องลง ความรู้สึกของ เสธ. อ้าย ตอนที่พูดคำว่า “เสธ.อ้าย ได้ตายไปแล้ว” เมื่อเย็นวานนี้ คงเจ็บปวดมากกว่าฉันตอนนี้นัก ฉันกลั้นน้ำตาที่อยากไหลออกมาไว้แค่นั้น กลืนมันกลับเข้าไปในอก บอกตัวเองว่า เราจะต้องต่อสู้กับคนเลวในบ้านเมืองอย่างมีสติ ด้วยปัญญา และความถูกต้องชอบธรรม

อย่างน้อยวันนี้ ฉันเอาชนะความโกรธ ความเกลียดอย่างแรงที่มีอยู่ ไม่ให้มันมามีอำนาจสร้างปัญหาเพิ่มทุกข์ให้ฉันได้

แพรทองธาร วันนี้ไม่โดนฉันเอากาแฟสาดหน้า แต่มันไม่รู้ว่าฉันจะต่อสู้ ทำให้พวกมันไม่ได้อยู่เป็นเสนียดจัญไรบนแผ่นดินไทยอีกต่อไป”

จากโพสต์นี้เองได้สร้างสีสันให้แก่โลกสื่อสังคมออนไลน์อย่างครึกครื้น เพียงไม่นานก็ปรากฏเป็นข่าวในหน้าสื่อสารมวลชน แล้วก็ยึดพื้นที่สื่อต่อเนื่อง ก่อให้เกิดกระแสวิพากษ์วิจารณ์ต่อเนื่องชนิดสะเทือนเลื่อนลั่นตามมา ตามแต่ว่าใครมีพื้นฐานความคิดเพื่อชาติ และประชาชน หรือเพื่อคนในตระกูลชินวัตร และเครือข่ายระบอบทักษิณ

ผมมองเห็นปรากฏการณ์กาแฟราด “ซาลาเปาหมูหน้าเหลี่ยมลูกเล็ก” กลายเป็นเมนูเด็ดที่ถูกเสิร์ฟให้สังคมไทยอย่างตั้งใจตลอดกว่าสัปดาห์มานี้ว่า เป็นเรื่องไม่ธรรมดาแน่นอน เหมือนมีคนกลุ่มหนึ่งตั้งใจ และต้องการกำหนดวาระข่าวแย่งชิงพื้นที่สื่ออยู่ทุกวัน ทั้งนี้ ก็เพื่อต้องการให้กลบกระแสข่าวคาวฉาวโฉ่ที่พวกเขารวมหัวกันสร้างสมไว้ ไม่ว่าจะเรื่องล้มเจ้า เรื่องทุจริตโกงกินกันเกลื่อนกลาดอย่างกรณีจำนำข้าว หรือเรื่องราวเลวร้ายอื่นๆ ซึ่งบางเรื่องก็เพิ่งถูกอภิปรายไม่ไว้วางใจมาหมาดๆ

โดยไม่สนว่าจะขัดความรู้สึกคนไทยจำนวนมากแค่ไหน หรือเป็นประเภทว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเอง เพราะไปสอดคล้องกับพฤติกรรมในอดีตที่พวกเขาทำไว้

ตลกไหมครับ กับผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง แค่เพียงเธอคิดอะไรไว้ในใจ แถมยังมีสติสัมปชัญญะหักห้ามใจตนเองไม่ให้ทำในสิ่งไม่ดีไม่งาม สื่อให้เห็นว่าเธอเอาศาสนาเป็นเครื่องนำทางชีวิต มีความรัก และเสียสละเพื่อชาติ เทิดทูนไว้ซึ่งสถาบันพระมหากษัตริย์ แต่เธอกลับถูกคนกลุ่มหนึ่งตามล่าล้างผลาญจนส่งผลกระทบทั้งส่วนตัว และครอบครัว แถมยังต้องตกงานอีกต่างหาก

ที่กับคนกลุ่มดังว่านี้คิดเสียงดังฟังชัดจนสาธารณชนรับรู้ไปทั่ว แล้วก็ลงมือปฏิบัติจริงอย่างสร้างฝูงชนบ้าคลั่ง เที่ยวเอาเลือดชั่วๆ ไปไล่สาดบ้านคนอื่น บุกทำลายเวทีการประชุมนานาชาติจนผู้นำประเทศต่างๆ ต้องหนีหัวซุกหัวซุน ไล่ล่าทำร้ายและหมายเอาชีวิตฝ่ายตรงข้าม ไม่เว้นแม้คนระดับนายกรัฐมนตรี เผาบ้านเผาเมืองจนราบเป็นหน้ากลอง ไม่สนคำสอนศาสนา เห็นสมบัติชาติ และแผ่นดินเป็นสินค้า ยิ่งการจ้องล้มสถาบันก็เป็นที่ปรากฏชัดแล้ว เหล่าคนที่มีพฤติกรรมคิด และทำจริงแบบที่ว่า แต่กลับได้รับทั้งเงินทอง และตำแหน่งแห่งหน แถมหลายคนได้ดิบได้ดีได้เป็นถึงรัฐมนตรีเลยด้วย

ความจริงที่หยิบยกเอาเรื่องราวของอดีตแอร์สายการบินคาเธ่ย์ แปซิฟิค มาบอกเล่า เพียงอยากจะชี้ให้เห็นเรื่องราวดีๆ ในวาระอันเป็นมิ่งมหามงคลสมัยสำหรับพสกนิกรชายไทย อยากให้ทุกท่านกลับไปทบทวนความคิดของน้องผึ้ง หรือ Honey Lochanachai ข้างต้นกันดูนะครับ สำหรับผมเห็นว่าทุกความระหว่างบรรทัดเธอให้สิ่งดีๆ ไว้แก่สังคมไทยเยอะมาก

ผมอยากจะบอกไว้ ณ ที่นี้ด้วยว่า เธอคืออีกหนึ่งผลผลิตอันมากค่า และงดงามของมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ในฐานะลูกนกพิราบขาวจากคณะการสื่อสารมวลชน ที่ได้ไปโบยบินอยู่กับสายการบินระดับนานาชาติมาถึง 24 ปี วันนี้ ปีกอันกล้าแกร่งเติบใหญ่สมวัยของเธอได้สร้างสิ่งดีงามให้แก่สังคมไทยจนประจักษ์แล้ว