ช่วงบ่ายในวันนั้นอุณหภูมิรอบกายไม่ร้อนอบอ้าวเท่าใดนัก ผิดวิสัยของพื้นที่ที่หนาแน่นไปด้วยพื้นและอาคารคอนกรีต ลมอุ่นเอื่อยๆ พัดผ่านตัวเป็นระลอกๆ จากลานจอดรถฝั่งตรงข้ามมาถึงอาคารเรียนรวมไม่ต้องคำนวณก็รู้ว่าระยะทางห่างกันไม่ถึงร้อยเมตร ถ้าไม่อุตริเดินให้แสงแดดแผดเผาแล้วผมเองคงไม่รู้สึกร้อนจนเม็ดเหงื่อซึมออกมาจากผิวหนังเป็นความคิดที่ดังอยู่ในหัว รายละเอียด...
ดี...ต่ออะไร?
เผยแพร่: โดย: ฉัตรพรรษ พงษ์เจริญ
กำลังโหลดความคิดเห็น