สะเก็ดไฟ
“ลงเรือแป๊ะ ต้องตามใจแป๊ะ” ซือแป๋กฎหมายชั้นเซียน วิษณุ เครืองาม รองนายกรัฐมนตรี เปรียบเทียบเอาไว้แล้วหลายวัน ให้นิยามรัฐบาลและคณะรักษาความสงบแห่งชาติ (คสช.) ได้อย่างตรงเผง เห็นไส้กันทุกขด ทุกอิริยาบถว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร
โดยเฉพาะเรื่องกติกาสูงสุดของประเทศไทยฉบับใหม่ที่กำลังสมองไหลเถียงกันไม่ตกฟากอยู่ในขณะนี้ สั้นๆ ง่ายๆ คิดได้ แต่แป๊ะเจ้าของเรือจะเอาหรือไม่ นั่นอีกเรื่องหนึ่ง อย่าเพิ่งตื่นตูมเป็นกระต่ายร้อนตัวกลัวจะถูกนายพรานล่าเนื้อไปขาย
ประเภทจะขัดใจแป๊ะน่าจะมีให้เห็นกันประปรายบ้าง แต่ที่สุดจะถึงขนาดแย่งไม้พายมาแจวเองคงเกิดขึ้นยาก เพราะคงไม่มีใครอยากจะถูกแป๊ะล็อกคอแล้วโยนทะเล ว่ากันตามพฤตินัยและนิตินัย จะเป็นแม่น้ำสายไหนไม่ว่าจะสภานิติบัญญัติแห่งชาติ (สนช.) สภาปฏิรูปแห่งชาติ (สปช.) คณะกรรมาธิการยกร่างรัฐธรรมนูญ ล้วนแต่กอดคอกันมาลงเรือแป๊ะทั้งนั้น ต่อให้ไม่อยากจะตามใจแป๊ะ แต่ในเมื่อ คสช. เป็นผู้มีอำนาจตัวจริง แถมยังมีมาตรา 44 เป็นรัฏฐาธิปัตย์อยู่ในมือจะพายไปทางไหนก็ได้
ความคิดสุดโต่งที่บรรจงหย่อนมาให้สังคมวิพากษ์วิจารณ์ขณะนี้ เอากันจริงๆ ก็เป็นเพียงพิธีกรรมฉากหนึ่งที่ทำให้เห็นว่ามีความเป็นประชาธิปไตยแต่เปลือกในเป็นเผด็จการ ทำให้ทุกคนได้ถกได้เถียงกันอย่างกว้างขวาง ปิดจุดบอดเรื่องกติกาที่เขียนด้วยผู้ชนะ โดยการเปิดให้ทุกคนมีส่วนร่วม งดงามกว่าการไปทำลับๆ ล่อๆ ร่างกันเองไม่กี่คนในที่มืดที่ใครๆ ก็ส่ายหน้าว่าเป็นผลไม้พิษ
เชื่อขนมกินได้ ผลการศึกษาสุดโต่งของซือแป๋แท้ซือแป๋แต่เปลือกทั้งหลาย สุดท้ายโดนหย่อนลงถัง เพราะก่อนจะเข้ามายึดอำนาจบริหารประเทศ ย่อมมีพิมพ์เขียวกันอยู่ในใจบ้างแล้วว่าจะเอาอย่างไร
อุตส่าห์เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายข้อหากบฏทั้งทีหากจะพังขอไปด้วยน้ำมือตัวเอง ไม่ใช่คนอื่น ดังนั้น แป๊ะมีตุ๊กตาอย่างไรสุดท้ายมันจะเฉลยในชั้นคณะกรรมาธิการยกร่างรัฐธรรมนูญ ไม่เช่นนั้นคงไม่เลือกคนที่ไว้วางใจอย่าง นายบวรศักด์ อุวรรณโณ เนติบริกรผู้น้องของนายวิษณุไปกำกระบองเอาไว้ที่หัวโต๊ะ
ยิ่งจับท่าทีพี่น้อง “3 ป.” เจ้าของเรือหลายครั้งหลายครา ไม่ว่าจะเป็นการรอมชอมในคดีถอดถอนยิ่งลักษณ์ ชินวัตร ในสนช. ไอเดียนิรโทษกรรมทุกฝ่าย และอื่นๆ สุดท้ายรัฐธรรมนูญไม่น่าจะออกมาในแนวตอนให้สูญพันธุ์กันไปข้าง กลับกันน่าจะอยู่ในลักษณะวิน - วิน บัวไม่ช้ำน้ำไม่ขุ่น เน้นคลายปมมากกว่าสร้างปมใหม่ ใช้บทเรียนรัฐธรรมนูญปี 2550 เป็นมรณานุสติเตือนตัวเองว่าวิธีการแก้ปัญหาแบบหินทับหญ้าล้าสมัยและไม่ได้ผล
เต็มที่แค่เนรมิตกฎเหล็กมาบล็อกกันพอหอมปากหอมคอ
รัฐธรรมนูญปี 2540 ที่ใครยกยอว่าดีที่สุด แต่ข้อเสียคือ การเพิ่มอำนาจให้บริหารมากเกินไปจนเหลิงลมจนเละตุ้มเปะ ขณะที่รัฐธรรมนูญปี 2550 อำนาจการตรวจสอบมากมายก่ายกองจนไม่เป็นอันทำอะไร เรียกว่าเนื้อหาดีทั้งคู่ แต่ไม่พอดีกับสังคมไทยเลยสักฉบับ จับตารอบนี้กระแสข่าวแรงหนาหูว่าจะเป็นสูตรผสม “40 + 50” ไม่หย่อนไปแข็งไป ตามฉบับที่พี่น้อง “3 ป.” เจ้าของเรืออยากให้เป็น
ในแบบฉบับหยวนๆ กันไป ก็แป๊ะจะเอาใครกล้าขัด!!!
