รู้เดือดให้รู้ดับ
โคลง๕@ อีกครั้งที่ เผ่าไทย
น้ำตาไหล หลั่งสะอื้น
ท้นหัวใจ บาดเจ็บ
เลือดท่วมพื้น แผ่นดิน
รินรดด้วย เดรฉาน
ส่งฝูงมาร มุ่งขย้ำ
เต็มแถวกระดาน เรียงเดี่ยว
กราดยิงซ้ำ ระเบิดสุม
ตูมตู้มตู้ม! แตกเสียง
แขนขาเรียง หลุดห้อย
คนกลับเคียง ประคองต่อ
ต่อจิตร้อย ร่วมประจัน
ควันกาซกลุ้ม กลบหาว
คาวเลือดคาว กลิ่นคลุ้ง
คนล้มระนาว ระเนระนาด
ใจลุกมุ่ง มั่นประจญ
ยานี ๑๑ @ โจรสีกากีเหวย
มึงไม่เคยเห็นเลือด “คน”
ยิ่งเคี่ยวยิ่งเหนียวข้น
ยิ่งคละคลุ้งยิ่งฟุ้งหอม
ยิ่งเจ็บยิ่งเก็บจำ
ยิ่งไหลย้ำยิ่งไม่ยอม
ยิ่งพลียิ่งปรี่พร้อม
เข้าสู้มึงจนถึงม้วย
มึงยิงผู้หญิงเล่น
ทั้งที่เห็นไอ้เฮงซวย
จัดตั้งกองซังกะบ๊วย
อรินทรราชขี้ขลาดยิง
เก่งมากไอ้กากมั่ว
สันดานชั่วเหลือชังชิง
เก่งอยู่แค่ผู้หญิง
กับมือเปล่าเท่านั้นทุด!
กลอน๘ @ ตำรวจชั่วตัวโฉดไอ้โคตรชั่ว
ยังหดหัวหดกบาลหน้าด้านสุด
แย่งกันเถียงเบี่ยงประเด็นต้มเป็นชุด
แย่งกันมุดก้นหมาไอ้สารเลว
ทั่วภาคใต้ชายแดนมึงแล่นหนี
ถุยไอ้ขี้ข้าเก่งห่าเหว
ทำทางโตโชว์ปืนสั้นเหน็บบั้นเอว
แท้ท่าดีทีเหลวทุเรศทุรัง
เพื่อนมิตร......
ปล่อยความคิดปิดความทุกข์เปิดคุกขัง
สร้างทางแถวแนวธรรมด้วยกำลัง
ทุกแถวยังยืนหยัดสู้สัตว์นรก
ซับทุกคราบอาบเลือดให้เหือดแห้ง
โดยหลอมแรงชำระคราบสกปรก
หลอมโดยแรงแห่งเพียรไม่เวียนวก
ถ่ายอ้อมอกอ้อมใจเพื่อให้ปัน
ปันต่อเนื่องเบื้องหน้าจรดฟ้าโน่น
จนฉายโชนชูเชิดใจเฉิดฉัน
เป็นใจเกื้อเอื้อตระกองใจของกัน
จวบใจนั้นประจักษ์ในหัวใจนี้!
คมทวน คันธนู
