คอลัมน์ : ผู้จัดกวนยวนบ้านคนดัง
ถ้าเอ่ยชื่อ “น.ส.ศิริวรรณ” หลายคนคงออกอาการงุนงงสงสัย แต่ถ้าบอกว่าเป็นคนเดียวกับ “ป้าเช็ง” เมื่อไร รับรองร้อยละร้อยรายมีอันต้องร้อง “ห้อแรด”
“ป้าเช็ง” ชื่อจริงนามจริงของแก คือ น.ส.ศิริวรรณ นามสกุลอะไรไม่สำคัญเท่ากับแกยังเป็น “นางสาว” ทั้งๆ ที่อายุปาเข้าไปกว่า 70 ปี เข้าให้แล้ว
“ป้าเช็ง” หรือ “ซูเปอร์เช็ง” เป็นผู้ที่ทำให้ชายอย่าง หมู-นิติภูมิ ติวเตอร์จอมกะล่อนระดับ 18 มงกุฎยังน้อยไป กลายเป็นโมฆบุรุษดับเบิล 4 x 4 ภายหลังมีเสียงจากเทปลับ ถูกเปิดโปงให้สาธารณชนรับทราบแบบหมดเปลือกว่า “คุณป้า” ถูก “กระสือ” ในคราบ “สื่อ” ฉ้อโกงอย่างด้านๆ ตามสันดานที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด
เป็น “โชกุน” หรือ “บิ๊กโช” อีกแล้วที่บุกไปเยือนบ้านป้าเช็ง หรือยายเช็ง โดยมี โป้ง 8 นิ้ว บรรณาธิการศิลปกรรมผู้จัดกวน ตามไปเป็นทีม
แม้ช่วงนี้จะอยู่ในระหว่างเดินสายขึ้นโรงพัก กับศาล แต่ป้าเช็ง หรือยายเช็งของหลานโชกุน ยังคงพูดจาโผงผาง ตรงอย่างกับที่เคยเห็นในเคเบิลทีวีที่ป้าเป็นพิธีกรดำเนินรายการเอง
“หวัดดีครับยายเช้า” โชกุนนึกว่าป้าเช็งเป็นยายเช้า ตัวละครในหนังสือเล่มโปรดของเขา เพราะเห็นว่าแก่เฒ่าเหมือนกัน
“ยายเช็ง โชกุน ไม่ใช่ยายเช้า” โป้ง 8 นิ้ว รีบสะกิดเอวบอก “เรียกชื่อผิดแบบนี้ เดี๋ยวถูกยายเช็งเอาน้ำมหาบำบัดหยอดตานะเนี่ย”
“โอ๊ย คนอย่างป้าไม่ทำแบบนั้นหรอก กำลังน่ารักน่าชังอย่างนี้ ป้าเช็งมีแต่จะหาน้ำมหาบำบัดดีๆ มาให้ แต่ถ้าเป็นคนอย่างไอ้ชูละไม่แน่”
“หมายความว่าไงฮะยาย” โชกุนโยกตัวถาม
“อ๋อ ไอ้ชูเป็นชื่อเดิมของมัน ตะก่อนมันชื่อบุญชู ชื่อเล่นไอ้หมู ตอนหลังมาเปลี่ยนเป็นนิติภูมิ หลอกชาวบ้านไม่เท่าไรนะ มันหลอกได้กระทั่งตัวมันเอง บัติซบจริงๆ”
“อ้าว! ไหงไปด่าพระเอกตลอดซะง้านล่ะป้า” โป้งทำหน้างง ก่อนจะเอ่ยต่ออีกว่า “ถามจริงๆ ป้า ไอ้น้ำมหาบำบัดของป้าเนี่ยมันดีจริงหรือ”
“ดีสิ เพราะเป็นน้ำที่กลั่นเอามาจากสมุนไพรกับผลไม้ แต่ไม่ได้มีสรรพคุณแบบที่คนเชื่อกันว่าเหมือนยาวิเศษหรอก สมัยแรกเริ่มเดิมทีไม่ได้ทำมากมายแบบนี้ มันก็ยังดีมีสรรพคุณบ้าง แต่พอมีคนเชื่อ แล้วบอกต่อกันไป ใครจะไปทำไหว สุดท้ายเลยหาน้ำอะไรก็ได้ กรอกใส่ขวดขาย คนยังบ้าแห่มาซื้อกันไป ตาถึงบอดไง สงสัยจะเป็นน้ำครำ คนเรานี่ก็เนาะ เชื่อกันเป็นตุเป็นตะไปได้ หลายปีมาแล้วจำได้ไหม ยารักษาเอดส์ของสล้าง เหมือนกันนี่แหละ” ป้าเช็งหัวเราะ
“ยายต้มชาวบ้าน” โชกุนส่ายหน้าผิดหวัง
“ต้มชาวบ้านที่ไหน ขนาดน้ำยายยังไม่มีเวลาจะต้มเลยหลานเอ้ย ถ้าต้มหรือกรองสักหน่อยคนที่เอาไปหยอดตาคงตาไม่บอดหรอก แต่นี่ยายผลิตไม่ทันจริงๆ ดีมานด์-ซัปพลายไง เข้าใจรึเปล่าเจ้าตัวเล็ก”
“ป้าเช็งอยู่บ้านหลังนี้กี่ปีแล้ว” โป้งเปลี่ยนเรื่อง
“ไม่กี่ปีหรอก เมื่อก่อนมีเงินมากมายขนาดให้ไอ้ชูโกงไปตั้ง 20 ล้านซะที่ไหน เพิ่งจะมีเงินเหลือใช้ตอนหลอกขายน้ำมหาบำบัดนี่เอง จะว่าหลอกก็ไม่ได้นะ คนมาคะยั้นคะยอขอซื้อ แพงเท่าไหร่ก็ไม่ว่า น้ำประปา บางทีน้ำอะไรป้าก็ไม่รู้ เพราะจ้างคนงานกรอกใส่ขวด ขายขวดละพันบาทยังกรอกกันไม่ทัน ต้นทุนไม่ถึงบาท บ้ามั้ยล่ะ”
“บ้าไม่บ้าแต่ยายอาจต้องไปอยู่ในคุกนะครับ” โชกุนพูดเกินเด็กวัยขวบเศษ
“ยายรู้ เจ้าหนูน้อย ทำไมยายจะไม่รู้ ทำผิดเราต้องรับผิด ไม่เหมือนคนบางคนหนีคุกหัวซุกหัวซุนทั้งที่โทษแค่ 2 ปี ผู้ชายอย่างหมอนี้ เทียบกับผ้าถุงที่ยายนุ่งอยู่ยังไม่ได้เลย”
“ยายหมายถึงใครฮะ” โชกุนหน้ามุ่ย
“ไอ้ทักษิณไง” ป้าเช็งสวนโพล่งออกมา “ยิ่งถ้ากระเตงไอ้ชูเข้าไปอยู่ด้วย ยายจะยกมือท่วมหัวเลย”
“ซ้า...ถุ” ทั้ง 3 คน กล่าวโดยมิได้นัดหมาย
