ข่าวต่างประเทศ - แม้จะได้รับการยอมรับในด้านความหรูและชื่อชั้นเทียบเท่ากับแบรนด์รถยนต์เยอรมนี แต่สำหรับในตลาดญี่ปุ่นที่เล็กซัสของโตโยต้าเข้ามาขายตั้งแต่ปี 2005 นั้น กลับไม่เป็นไปตามที่หวัง และไม่ได้รับความนิยมจากลูกค้าที่เป็นกลุ่มเป้าหมายมากนัก
นิตยสาร Newsweek เปิดเผยถึงความล้มเหลวของเล็กซัสในญี่ปุ่นว่า เป็นเพราะรุ่นรถยนต์ที่ทำตลาดในช่วงแรกมีเพียง 3 รุ่น คือ จีเอส, เอสซี และไอเอส แถมรถยนต์ 3 รุ่นนั้นแม้ในปัจจุบันจะเป็นรุ่นใหม่ แต่ในอดีตเคยแปะตราของโตโยต้าทำตลาดมาก่อนในราคาที่ถูกกว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้ 20% นอกจากนั้นในความเห็นของลูกค้า เล็กซัสมีความเป็นญี่ปุ่นมากเกินไป แม้ว่าตัวรถยนต์จะมีคุณภาพดีก็ตาม โดยยกกรณีของมาซาโยชิ ฮาคุ คุณหมอวัย 46 ปีที่เป็นเจ้าของทั้งบีเอ็มดับเบิลยู 750i และพอร์ช บ็อกสเตอร์
‘เล็กซัสเป็นรถยนต์ที่ดี แต่มีความเป็นญี่ปุ่นมากเกินไปสำหรับรสนิยมของผม ถ้าคุณมาถามผมว่าจะซื้อไว้ขับสักคันไหม คำตอบ คือ ‘ไม่’ รถยนต์จากผู้ผลิตต่างแดนมีความเป็นตัวของตัวเองมากกว่า’ คุณหมอฮาคุกล่าว
ในความหมายของลูกค้าระดับนี้รถยนต์จากผู้ผลิตต่างแดน มีความหมายถึงรถยนต์สัญชาติ ‘เยอรมัน’ ซึ่งก็คือ เมอร์เซเดส-เบนซ์, บีเอ็มดับเบิลยู, ออดี้ และพอร์ช ซึ่งเป็นคู่แข่งหลักๆ ของเล็กซัสในญี่ปุ่น
สำหรับสหรัฐอเมริกา เล็กซัสเปิดตัวและขายมานานตั้งแต่ปลายทศวรรษที่ 1980 และติดอันดับรถยนต์หรูที่ขายดีที่สุดของเมืองลุงแซมมาตั้งแต่ปี 2000 ก่อนที่โตโยต้าจะนำเข้ามาเปิดตลาดบ้านตัวเองในปี 2005 หลังจากที่ตลาดรถยนต์หรูของญี่ปุ่นถูกแบรนด์เยอรมันยึดครอง ในขณะที่โตโยต้าตั้งความหวังเอาไว้สูงมากว่าจะได้รับความนิยม แต่สุดท้ายแล้ว ในปีที่แล้ว ทำยอดขายได้เพียง 60% จากตัวเลขที่คาดหวังเอาไว้ด้วยตัวเลขประมาณ 34,800 คัน และในปีนี้มีแนวโน้มว่ายอดขายจะลดลงอีก
ฮิโรอาคิ คิฮาระ บรรณาธิการนิตยสารรถยนต์ชื่อดังของญี่ปุ่นให้ความเห็นว่า แม้จะเป็นแบรนด์ญี่ปุ่น แต่เล็กซัสก็ต้องใช้เวลาในการทำตลาดเพื่อสร้างพื้นฐานเหมือนกับรถยนต์ยี่ห้ออื่นๆ เช่นกัน ‘ทั้งออดี้, บีเอ็มดับเบิลยู และเมอร์เซเดส-เบนซ์ใช้เวลานาน 3-5 ปีในการสร้างฐานลูกค้าในตลาดของเรา และแน่นอน เล็กซัสก็ต้องเดินตามเงื่อนไขนี้เช่นกัน เพียงแต่ว่าจะใช้เวลามากน้อยแค่ไหนเท่านั้นเอง
นิตยสาร Newsweek เปิดเผยถึงความล้มเหลวของเล็กซัสในญี่ปุ่นว่า เป็นเพราะรุ่นรถยนต์ที่ทำตลาดในช่วงแรกมีเพียง 3 รุ่น คือ จีเอส, เอสซี และไอเอส แถมรถยนต์ 3 รุ่นนั้นแม้ในปัจจุบันจะเป็นรุ่นใหม่ แต่ในอดีตเคยแปะตราของโตโยต้าทำตลาดมาก่อนในราคาที่ถูกกว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้ 20% นอกจากนั้นในความเห็นของลูกค้า เล็กซัสมีความเป็นญี่ปุ่นมากเกินไป แม้ว่าตัวรถยนต์จะมีคุณภาพดีก็ตาม โดยยกกรณีของมาซาโยชิ ฮาคุ คุณหมอวัย 46 ปีที่เป็นเจ้าของทั้งบีเอ็มดับเบิลยู 750i และพอร์ช บ็อกสเตอร์
‘เล็กซัสเป็นรถยนต์ที่ดี แต่มีความเป็นญี่ปุ่นมากเกินไปสำหรับรสนิยมของผม ถ้าคุณมาถามผมว่าจะซื้อไว้ขับสักคันไหม คำตอบ คือ ‘ไม่’ รถยนต์จากผู้ผลิตต่างแดนมีความเป็นตัวของตัวเองมากกว่า’ คุณหมอฮาคุกล่าว
ในความหมายของลูกค้าระดับนี้รถยนต์จากผู้ผลิตต่างแดน มีความหมายถึงรถยนต์สัญชาติ ‘เยอรมัน’ ซึ่งก็คือ เมอร์เซเดส-เบนซ์, บีเอ็มดับเบิลยู, ออดี้ และพอร์ช ซึ่งเป็นคู่แข่งหลักๆ ของเล็กซัสในญี่ปุ่น
สำหรับสหรัฐอเมริกา เล็กซัสเปิดตัวและขายมานานตั้งแต่ปลายทศวรรษที่ 1980 และติดอันดับรถยนต์หรูที่ขายดีที่สุดของเมืองลุงแซมมาตั้งแต่ปี 2000 ก่อนที่โตโยต้าจะนำเข้ามาเปิดตลาดบ้านตัวเองในปี 2005 หลังจากที่ตลาดรถยนต์หรูของญี่ปุ่นถูกแบรนด์เยอรมันยึดครอง ในขณะที่โตโยต้าตั้งความหวังเอาไว้สูงมากว่าจะได้รับความนิยม แต่สุดท้ายแล้ว ในปีที่แล้ว ทำยอดขายได้เพียง 60% จากตัวเลขที่คาดหวังเอาไว้ด้วยตัวเลขประมาณ 34,800 คัน และในปีนี้มีแนวโน้มว่ายอดขายจะลดลงอีก
ฮิโรอาคิ คิฮาระ บรรณาธิการนิตยสารรถยนต์ชื่อดังของญี่ปุ่นให้ความเห็นว่า แม้จะเป็นแบรนด์ญี่ปุ่น แต่เล็กซัสก็ต้องใช้เวลาในการทำตลาดเพื่อสร้างพื้นฐานเหมือนกับรถยนต์ยี่ห้ออื่นๆ เช่นกัน ‘ทั้งออดี้, บีเอ็มดับเบิลยู และเมอร์เซเดส-เบนซ์ใช้เวลานาน 3-5 ปีในการสร้างฐานลูกค้าในตลาดของเรา และแน่นอน เล็กซัสก็ต้องเดินตามเงื่อนไขนี้เช่นกัน เพียงแต่ว่าจะใช้เวลามากน้อยแค่ไหนเท่านั้นเอง
