นครพนม - ปมปริศนา! ไม้พะยูงสนามกอล์ฟภูกระแต ม.นครพนม ถูกลอบตัดซ้ำแล้วซ้ำเล่า กลับหาเบาะแสตามจับคนร้ายไม่ได้แม้แต่รายเดียว ด้าน รปภ.เผยช่วงฝนตกหนัก แห่กันมาเป็น 10 รอบ เข้ามาตัดช่วงเที่ยงคืน งง! แถลงข่าวออกสื่อบ่อยมาก แต่ไม่มีหน่วยงานไหนคิดป้องกันหรือผนึกกำลังเฝ้าระวัง เหมือนตั้งใจให้ป่าไม้พะยูงถูกลอบตัดมากกว่า
วันนี้ (24 ส.ค.) ผู้สื่อข่าวรายงานจากจังหวัดนครพนมว่า การลักลอบตัดไม้พะยูงที่สนามกอล์ฟภูกระแต ต.หนองญาติ อ.เมือง จ.นครพนม หรือที่เข้าใจร้วมกันคือบริเวณพื้นที่วิทยาลัยเทคนิคนครพนม ปัจจุบันยกสถานะเป็นคณะเทคโนโลยีอุตสาหกรรมมหาวิทยาลัยนครพนม และติดเขตเทศบาลเมืองด้วย โดยมีพื้นที่รวมประมาณ 600 ไร่ ส่วนหนึ่งแยกเป็นสนามกอล์ฟ บ้านพักอาจารย์ อาคารเรียนแผนกต่างๆ มีรั้วลวดหนามล้อมลอบกันอาณาเขตอย่างชัดเจน
ที่ยั่วน้ำลายพ่อค้าไม้พะยูงมากที่สุดคือบริเวณภายในพื้นที่วิทยาลัยแห่งนี้เต็มไปด้วยต้นไม้ทองคำ “ต้นไม้พะยูง” ต้นโหญ่ๆ จำนวนมาก ที่ขึ้นโดยธรรมชาติเต็มไปหมด ล่อเป้าให้พ่อค้าไม้พะยูงใช้ทุกวิถีทางลักลอบเข้ามาตัดไม้ที่นี่ชนิดถี่ยิบ โดยทิ้งตอและกิ่งไม้ไว้ให้เจ้าหน้าที่ไว้ดูต่างหน้า และแถลงข่าวออกสื่อ ส่วนท่อนไม้พะยูงเนื้อดีแก่นแดงๆ หายล่องหนออกจากพื้นที่อย่างง่ายดาย ถึงวันนี้ยังจับมือใครดมไม่ได้สักราย
นายอดิศักดิ์ ขันหอย ยามรักษาการ ม.นครพนม กล่าวว่า พื้นที่ 600 ไร่ในเขต ม.นครพนมแห่งนี้ ด้านทิศเหนือซึ่งเป็นสนามกอล์ฟจะเป็นป่า พื้นที่ด้านทิศตะวันตกและทิศใต้ก็เป็นป่าอยู่หลังอาคารช่างต่างๆ และด้านหลังป่าก็มีถนนหมู่บ้านติดรั้วลวดหนามของมหาวิทยาลัย ซึ่งแต่ล่ะป่ารวมทั้งกลางสนามกอล์ฟจะมีต้นไม้พะยูงน้อยใหญ่เต็มไปหมด
เส้นทางที่มอดไม้เข้ามาลอบตัดด้านทิศเหนือเขา เข้ามาด้านถนนบ้านภูเขาทอง ตัดแผ้วถางป่าเป็นช่องเล็กๆ พอให้รถล้อเข็นเข้ามาได้แล้วก็ทำลายรั้วหนามมหาวิทยาลัย ข้ามสะพานเข้าสู่สนามกอล์ฟ ลงมือตัดต้นพะยูงที่หมายตาไว้แล้ว ก่อนจะตัดเอาช่วงโคนต้นท่อนใหญ่แก่นสีแดงหนาๆ แล้วก็บรรทุกรถล้อเข็นออกย้อนกลับทางเดิม
ส่วนป่าด้านทิศตะวันตกหลังอาคารเรียนชอปต่างๆ จะติดกับกับถนนสายบ้านนาสมดี ติดรั้วหนามวิทยาลัยเช่นกัน ลอบเขามาตัดเสร็จก็ลำเลียงข้ามรั้วออกสู่ถนน
ขบวนการลักลอบเข้ามาตัดไม้พะยูงจะเริ่มช่วงคืนฝนตกประมาณเที่ยงคืนเสร็จภารกิจช่วงตี 3 พอรุ่งเช้าไปสำรวจจะพบแต่รอยเท้าเป็นสิบคนและรอยล้อเข็น นอกจากจะทิ้งเศษขอนไม้แล้วยังพบหลักฐานอื่นๆ ด้วย เช่น น้ำดื่มตราสิงห์ เบียร์ไฮเนเก้น กล่องบุหรี่ยี่ห้อมาร์ลโบโร รอยรองเท้าก็เป็นรองเท้าคอมแบต เมื่อเห็นแล้วตนและยามคนอื่นๆ ก็ผวาไม่อยากเข้าไปยุ่ง กลัวภัยจะมาถึงตัว
“กลางคืนเราเฝ้ายามเดินไปดูต้นไม้พะยูงหลังช๊อปช่างยนต์ช่างกลก็ยังเห็นต้นพะยูงอยู่ ออกมาสักพักประมาณ 2-3 ชั่วโมงไปดูใหม่ ถูกตัดเรียบ อุปกรณ์ตัดไม้พะยูงเขาจะใช้เลื่อยเป็นเลื่อยแผ่นเหล็กใหญ่ 2 คนดึงเลื่อย อาศัยความมืดฝนตกไม่ได้ยินเสียงเลย และเลื่อยไฟฟ้าใช้ไฟแบตเตอรี่เสียงเบามากและที่ฮึกเหิมที่สุดถ้าเป็นไม้พะยูงต้นที่ติดอาคารชอปเขาลากสายไปต่อกับไฟอาคารเรียน ฮึกเหิมกันมาก”
ผู้สื่อข่าวรายงานเพิ่มเติมว่า การลักลอบตัดไม้พะยูงที่นี้มีมาหลายปีแล้ว จากการสำรวจของป่าไม้ก่อนปี 2550 มีไม้พะยูงรวมแล้วประมาณ 5,000 ต้น เริ่มมีการลักลอบตัดไม้พะยูงที่นี่เมื่อปี 2550 เป็นต้นมาและรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งขณะนี้เหลือไม้พะยูงราวๆ 1,000 ต้นเท่านั้น และยังไม่สามารถจับกุมใครได้
“ปัญหาลอบตัดไม้พะยูงที่นี่ถือเป็นเรื่องประหลาด เป็นปริศนาอย่างมาก คนร้ายลอบตัดไปแล้วก็แล้วกันไป ติดตามจับกุมไม่ได้แม้แต่รายเดียว หลังถูกลอบตัดทีก็จะเห็น เจ้าหน้าที่ ตำรวจ ป่าไม้ ปกครอง ตชด.เข้ามาตรวจสอบลูบๆ คลำๆ ตอไม้พะยูงที่เหลือ แล้วแถลงข่าวออกสื่อ ออกทีวีโก้ๆ ก็แค่นั้น ไม่เห็นมีหน่วยงานไหนจะคิดป้องกันหรือสนธิกำลังมาเฝ้าระวังไม่ให้ถูกลอบตัดอีก เหมือนตั้งใจให้ไม้พะยูงเหล่านี้ถูกลอบตัดเสียมากกว่า”
วันนี้ (24 ส.ค.) ผู้สื่อข่าวรายงานจากจังหวัดนครพนมว่า การลักลอบตัดไม้พะยูงที่สนามกอล์ฟภูกระแต ต.หนองญาติ อ.เมือง จ.นครพนม หรือที่เข้าใจร้วมกันคือบริเวณพื้นที่วิทยาลัยเทคนิคนครพนม ปัจจุบันยกสถานะเป็นคณะเทคโนโลยีอุตสาหกรรมมหาวิทยาลัยนครพนม และติดเขตเทศบาลเมืองด้วย โดยมีพื้นที่รวมประมาณ 600 ไร่ ส่วนหนึ่งแยกเป็นสนามกอล์ฟ บ้านพักอาจารย์ อาคารเรียนแผนกต่างๆ มีรั้วลวดหนามล้อมลอบกันอาณาเขตอย่างชัดเจน
ที่ยั่วน้ำลายพ่อค้าไม้พะยูงมากที่สุดคือบริเวณภายในพื้นที่วิทยาลัยแห่งนี้เต็มไปด้วยต้นไม้ทองคำ “ต้นไม้พะยูง” ต้นโหญ่ๆ จำนวนมาก ที่ขึ้นโดยธรรมชาติเต็มไปหมด ล่อเป้าให้พ่อค้าไม้พะยูงใช้ทุกวิถีทางลักลอบเข้ามาตัดไม้ที่นี่ชนิดถี่ยิบ โดยทิ้งตอและกิ่งไม้ไว้ให้เจ้าหน้าที่ไว้ดูต่างหน้า และแถลงข่าวออกสื่อ ส่วนท่อนไม้พะยูงเนื้อดีแก่นแดงๆ หายล่องหนออกจากพื้นที่อย่างง่ายดาย ถึงวันนี้ยังจับมือใครดมไม่ได้สักราย
นายอดิศักดิ์ ขันหอย ยามรักษาการ ม.นครพนม กล่าวว่า พื้นที่ 600 ไร่ในเขต ม.นครพนมแห่งนี้ ด้านทิศเหนือซึ่งเป็นสนามกอล์ฟจะเป็นป่า พื้นที่ด้านทิศตะวันตกและทิศใต้ก็เป็นป่าอยู่หลังอาคารช่างต่างๆ และด้านหลังป่าก็มีถนนหมู่บ้านติดรั้วลวดหนามของมหาวิทยาลัย ซึ่งแต่ล่ะป่ารวมทั้งกลางสนามกอล์ฟจะมีต้นไม้พะยูงน้อยใหญ่เต็มไปหมด
เส้นทางที่มอดไม้เข้ามาลอบตัดด้านทิศเหนือเขา เข้ามาด้านถนนบ้านภูเขาทอง ตัดแผ้วถางป่าเป็นช่องเล็กๆ พอให้รถล้อเข็นเข้ามาได้แล้วก็ทำลายรั้วหนามมหาวิทยาลัย ข้ามสะพานเข้าสู่สนามกอล์ฟ ลงมือตัดต้นพะยูงที่หมายตาไว้แล้ว ก่อนจะตัดเอาช่วงโคนต้นท่อนใหญ่แก่นสีแดงหนาๆ แล้วก็บรรทุกรถล้อเข็นออกย้อนกลับทางเดิม
ส่วนป่าด้านทิศตะวันตกหลังอาคารเรียนชอปต่างๆ จะติดกับกับถนนสายบ้านนาสมดี ติดรั้วหนามวิทยาลัยเช่นกัน ลอบเขามาตัดเสร็จก็ลำเลียงข้ามรั้วออกสู่ถนน
ขบวนการลักลอบเข้ามาตัดไม้พะยูงจะเริ่มช่วงคืนฝนตกประมาณเที่ยงคืนเสร็จภารกิจช่วงตี 3 พอรุ่งเช้าไปสำรวจจะพบแต่รอยเท้าเป็นสิบคนและรอยล้อเข็น นอกจากจะทิ้งเศษขอนไม้แล้วยังพบหลักฐานอื่นๆ ด้วย เช่น น้ำดื่มตราสิงห์ เบียร์ไฮเนเก้น กล่องบุหรี่ยี่ห้อมาร์ลโบโร รอยรองเท้าก็เป็นรองเท้าคอมแบต เมื่อเห็นแล้วตนและยามคนอื่นๆ ก็ผวาไม่อยากเข้าไปยุ่ง กลัวภัยจะมาถึงตัว
“กลางคืนเราเฝ้ายามเดินไปดูต้นไม้พะยูงหลังช๊อปช่างยนต์ช่างกลก็ยังเห็นต้นพะยูงอยู่ ออกมาสักพักประมาณ 2-3 ชั่วโมงไปดูใหม่ ถูกตัดเรียบ อุปกรณ์ตัดไม้พะยูงเขาจะใช้เลื่อยเป็นเลื่อยแผ่นเหล็กใหญ่ 2 คนดึงเลื่อย อาศัยความมืดฝนตกไม่ได้ยินเสียงเลย และเลื่อยไฟฟ้าใช้ไฟแบตเตอรี่เสียงเบามากและที่ฮึกเหิมที่สุดถ้าเป็นไม้พะยูงต้นที่ติดอาคารชอปเขาลากสายไปต่อกับไฟอาคารเรียน ฮึกเหิมกันมาก”
ผู้สื่อข่าวรายงานเพิ่มเติมว่า การลักลอบตัดไม้พะยูงที่นี้มีมาหลายปีแล้ว จากการสำรวจของป่าไม้ก่อนปี 2550 มีไม้พะยูงรวมแล้วประมาณ 5,000 ต้น เริ่มมีการลักลอบตัดไม้พะยูงที่นี่เมื่อปี 2550 เป็นต้นมาและรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งขณะนี้เหลือไม้พะยูงราวๆ 1,000 ต้นเท่านั้น และยังไม่สามารถจับกุมใครได้
“ปัญหาลอบตัดไม้พะยูงที่นี่ถือเป็นเรื่องประหลาด เป็นปริศนาอย่างมาก คนร้ายลอบตัดไปแล้วก็แล้วกันไป ติดตามจับกุมไม่ได้แม้แต่รายเดียว หลังถูกลอบตัดทีก็จะเห็น เจ้าหน้าที่ ตำรวจ ป่าไม้ ปกครอง ตชด.เข้ามาตรวจสอบลูบๆ คลำๆ ตอไม้พะยูงที่เหลือ แล้วแถลงข่าวออกสื่อ ออกทีวีโก้ๆ ก็แค่นั้น ไม่เห็นมีหน่วยงานไหนจะคิดป้องกันหรือสนธิกำลังมาเฝ้าระวังไม่ให้ถูกลอบตัดอีก เหมือนตั้งใจให้ไม้พะยูงเหล่านี้ถูกลอบตัดเสียมากกว่า”
