ไม่รู้ว่าตัวเองผล็อยหลับลงตอนไหน แต่จำได้ว่าสะดุ้งตื่นอีกทีก็ตอนประมาณสักตีสี่เกือบตีห้า
ผมปากอ้าตาค้าง เมื่อเห็นว่าที่ด้านซ้ายของข้างทางที่รถไฟตะบึงวิ่ง กล่นเกลื่อนไปด้วย ‘เรือบิน’ ลำอภิมหามหึมา
....ถึงกรุงเทพฯ แล้ว นี่ต้องเป็นดอนเมือง โห...เรือบินเยอะแยะไปหมด ดูไอ้ลำนั่นสิ อย่างที่เห็นในหนังไง อู้หู...กูมาได้ไงเนี่ย...สวยจริงเลย...
นี่เป็นความลิงโลดที่กู่ตะโกนอยู่ในห้วงดวงใจ ในที่สุดชีวิตนี้ผมก็มาเห็นกรุงเทพฯ จนได้...เห็นเครื่องบินชนิดเดียวกับที่เห็นลิบๆ รำไร กลางเวิ้งฟ้าเหนือหลังคาบ้านจนได้...ไม่น่าเชื่อจริงๆ
กึ่งเสี้ยวหายใจต่อมา ผมควานมือรีบสะกิดเพื่อน บอกกับเขาด้วยเสียงปลื้มปีติ ไม่วายเอ่ยปากขอบคุณเขาที่ยื่นโยนโอกาสให้ผมได้เห็นเมืองฟ้าอมร แต่เพื่อนแค่ลืมตามามองหน้าผมแวบเดียว จากนั้นจึงปิดเปลือกตาหลับต่อ
เพื่อนมาเยี่ยมพี่สาวของเขาที่ทำงานอยู่กรุงเทพฯ หลายครั้งแล้ว เขาจึงไม่ตื่นเต้นต่อการได้เห็นเครื่องบิน มิพักต้องพูดถึงแสงไฟฟ้าที่อร่ามละลานตาประหนึ่งเป็นตอนกลางวัน
จู่ๆ วินาทีต่อจากนั้น พลันผมคิดไปถึง ‘พี่’ คนหนึ่ง ซึ่งบ้านเกิดของเขาอยู่ไม่ไกลจากบ้านริมคลองของผมนัก เพียงแต่พี่คนนี้พอเติบใหญ่เขาได้รับการศึกษาที่ดี มีครอบครัว และไปทำงานอยู่ ณ ดินแดนอันไกลโพ้น
พี่คนที่ว่า ปีหนึ่งเขาจึงจะกลับมาบ้านเกิด และทุกครั้งเขาจะนำเอาเรื่องราวข่าวสาร ที่สำคัญ คือ ‘ภาพ’ ของ ‘ดินแดนไกลโพ้น’ ซึ่งผมขณะวัยเยาว์ รวมทั้งทุกคนที่มีโอกาสได้เห็นภาพของดินแดนอันแสนมหัศจรรย์ ไม่มีใครจินตนาการตามได้เลยว่า มันอยู่ไกลจากหมู่บ้านของเราเพียงไหน
ตอนที่ผมเริ่มจำความได้ หมู่บ้านของเรายังใช้ตะเกียงให้ความสว่าง แต่พอพี่คนที่ว่ากลับจาก ‘ดินแดนไกลโพ้น’ มาบ้านเกิดพร้อมกับภรรยาของเขาเพื่อเยี่ยมญาติเมื่อไร บ้านของเขาจะมีความสว่างไสวเพิ่มขึ้น
เหนือยิ่งสิ่งใด พี่คนนี้จะฉายสิ่งที่เขาเรียกว่า ‘สไลด์’ ให้พวกเราได้ดู
ก่อนจะฉายสไลด์ พี่เขาจะดับตะเกียงโคม ผมไม่รู้ว่าภาพที่เห็นปรากฏอย่างสวยสดงดงามอยู่ตรงม่านมุ้งซึ่งใช้แทนจอหนังนั้นมันเป็นสถานที่ไหน ทำไมบ้านเรือนเกลื่อนเต็มไปด้วยเกร็ดน้ำแข็งสีขาวโพลนที่พี่คนนั่นเรียกว่า ‘หิมะ’
...หิมะคืออะไร ทำไมบ้านเรือนเหล่านั้นมันแตกต่างจากบ้านเรือนของพวกเรา และสถานที่อันงดงามราวเนรมิตนั้น อยู่ ณ มุมไหนในโลกกว้างใหญ่ใบนี้กันแน่...
ผมเอี้ยวตัวหันไปมองดูเครื่องบินที่เห็นอยู่ข้างหลังเลือนๆ เพื่อนยังคงหลับสนิท
ผมครุ่นคิด...แม้มันคงเป็นไปไม่ได้...แต่อาจไม่แน่...สักครั้งหนึ่งของชีวิตผมจะได้เห็น ‘หิมะ’ จริงๆ หรือไม่...จะได้ไปเยือนดินแดนแห่งเทพนิยายอันไกลโพ้นหรือเปล่า
ฟ้ามืดเริ่มแรระบายด้วยเฉดสีเทาอมขาว ผมกำเหรียญในกระเป๋า แม่จะ
รู้หรือเปล่า...ผมมากรุงเทพฯ เชียวนะแม่
