บทประพันธ์ของ เอะโดะงะวะ รัมโปะ
แปลและเรียบเรียงโดย ฉวีวงศ์ อัศวเสนา
ตอนที่ 4 จบ
การปรนนิบัติอย่างสุดหัวใจของผมได้รับการปูนบำเหน็จรางวัลหรือว่าผมหลงละเมอไปเอง คือระยะนี้รู้สึกว่าคุณนายดูจะรักเก้าอี้ผมขึ้นมายังไงไม่รู้ เธอทรุดตัวลงให้เก้าอี้ผมโอบอุ้มตัวเธอเอาไว้ด้วยท่าทีที่ไม่ผิดอะไรกับเด็กอ่อนที่ออดอ้อนอยู่ในอ้อมกอดของแม่ หรือ หญิงสาวที่หวานซึ้งอยู่ในอ้อมกอดของคนรัก อากัปกิริยาของเธอแม้จนกระทั่งการเคลื่อนไหวร่างกายบนตักผม ทำให้ดูเหมือนว่าเธอกำลังระลึกถึงความทรงจำดี ๆ ที่ผ่านมา
วันเวลาผ่านไป อารมณ์พิศวาสของผมคุโชนร้อนแรงขึ้นทุกวัน ในที่สุด...คุณนายครับ ในที่สุดผมก็เริ่มปรารถนาที่จะทำสิ่งหนึ่งที่ร้ายกาจ สิ่งหนึ่งที่เกินตัวเกินฐานานุรูปของตนเอง ความปรารถนานั้นรุนแรงขึ้นทุกทีจนผมถึงกับตัดใจว่า ขอให้ได้ยลโฉมคนรักของผมคนนี้สักครั้งและได้พูดคุยกับเธอ แล้วจากนั้นจะให้ไปตายก็ยอม
คุณนายครับ ผมคิดว่าคุณนายคงเข้าใจแล้วเป็นแน่และต้องขออภัยที่บังอาจใช้คำว่าคนรัก ครับความจริงแล้วผมหมายถึงคุณนายนั่นเอง ผมคือชายผู้น่าเวทนาที่มอบความรักให้แก่คุณนายด้วยความเทิดทูนมาตั้งแต่วันที่สามีของคุณนายไปซื้อเก้าอี้ผมมาจากร้านเครื่องเรือนในเมือง Y ร้านนั้น
คุณนายครับ นี่คือคำขอที่สำคัญเทียบเท่าชีวิตของผม ขอให้ผมได้พบหน้าคุณนายสักครั้งหนึ่งจะได้ไหม และขอให้ช่วยพูดปลอบประโลมใจชายผู้น่าเวทนาหน้าตาอัปลักษณ์คนนี้สักคำหนึ่งจะได้ไหม ผมไม่หวังอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว ผมรู้ดีว่าตนเองน่าชังและโสมมเพียงใดที่บังอาจปรารถนาเช่นนั้น แต่ได้โปรดเถิดคุณนายครับ ขอได้โปรดฟังคำพร่ำขอของชายไร้ความสุขอย่างไม่มีใดปานคนนี้สักครั้งหนึ่งเถิด
เมื่อคืน ผมลอบออกไปจากคฤหาสน์เพื่อเขียนจดหมายฉบับนี้ การที่จะออกไปเผชิญหน้าและขอร้องคุณนายตรง ๆ เช่นนี้เป็นเรื่องที่ต้องเสี่ยงมากเหลือเกิน ผมทำไม่ได้แน่
และขณะที่คุณนายกำลังอ่านจดหมายฉบับนี้ ผมว้าวุ่นวิตกจริตจนหน้าซีดขาวด้วยความกังวล เดินวนไปวนมาอยู่รอบ ๆ คฤหาสน์นี้เอง
แต่ถ้าคุณนายรับฟังคำขอที่อาจเอื้อมไร้มารยาทอย่างสิ้นเชิงนี้ละก็ กรุณาเกี่ยวผ้าเช็ดหน้าของคุณนายไว้กับกระถางดอกนะเดะชิโกะที่หน้าต่างห้องเขียนหนังสือนะครับ และพอเห็นสัญญาณนี้ ผมก็จะไปที่ประตูแสดงตัวเป็นใครสักคนที่มีธุระมาเยือนคฤหาสน์แห่งนี้
จดหมายประหลาดฉบับนี้จบลงด้วยคำภาวนาขอพรพระคุ้มครองที่สะท้อนอารมณ์ร้อนแรงยิ่งของผู้เขียน
โยะชิโกะอ่านจดหมายไปได้ราวครึ่งหนึ่งเท่านั้น หน้าก็ซีดเผือดเพราะรู้สึกสังหรณ์ใจว่าจะมีอะไรที่น่ากลัวเอามาก ๆ
เธอผลุดลุกขึ้นยืนโดยไม่รู้ตัวแล้ววิ่งจากห้องเขียนหนังสือที่มีเก้าอี้อาร์มแชร์น่าขยะแขยงตัวนั้นตั้งอยู่ หนีเข้าไปในห้องนั่งเล่นแบบญี่ปุ่น แต่แรกเธอคิดว่าจะไม่อ่านต่อแล้วขยำทิ้งไปดีกว่า แต่ไม่รู้ว่าอะไรเหมือนกันที่ทำให้พะวักพะวน เลยนั่งลงอ่านต่อไปที่โต๊ะเขียนหนังสือตัวเล็กในห้องนั่งเล่นนั้นเอง
แล้วเธอก็พบกับความน่าสพรึงกลัวจริง ๆ ตามลางสังหรณ์
จริงหรือนี่ อะไรจะขนพองสยองเกล้าได้ถึงขนาดนี้ หมายความว่าข้างในเก้าอี้อาร์มแชร์ที่เธอนั่งอยู่ทุกวันมีผู้ชายที่เธอไม่รู้จักหน้าค่าตาคนหนึ่งเข้าไปซ่อนตัวอยู่อย่างนั้นหรือ
“คุณพระช่วย น่ากลัวเหลือเกิน”
หญิงสาวขนลุกซู่ เนื้อตัวเย็นเยียบสะท้านราวกับถูกใครเอาน้ำเย็น ๆ ราดลงมาบนหลัง ตัวสั่นไม่หยุดอย่างน่าประหลาด
เรื่องที่เกิดขึ้นสะเทือนขวัญจนเธอตั้งตัวไม่ติด คิดไม่ออกเลยว่าควรจะจัดการอย่างไรดี รื้อค้นเก้าอี้ดู (?) ทำไม...ทำยังไง คิดว่าจะทำได้หรือ น่าขยะแขยงออกอย่างนั้น สมมติว่าไม่มีมนุษย์อยู่ในนั้นแล้ว แต่ก็ต้องมีร่องรอยอะไร ๆ เหลืออยู่แน่นอน อย่างเศษอาหารและของสกปรกอื่น ๆ ในกายตัวของคนคนนั้น
“คุณนายเจ้าคะ จดหมายเจ้าค่ะ”
โยะชิโกะสะดุ้ง หันขวับไปมองก็พบสาวใช้ถือจดหมายที่คงเพิ่งมาถึงเดี๋ยวนี้เข้ามาให้
มือของเธอยื่นมือไปรับจดหมายมาโดยที่สมองไม่ทันสั่งและทำท่าจะเปิดซอง แต่พอรู้ตัวขึ้นมาและมองไปที่จ่าหน้าซอง เธอก็ต้องตกใจสุดขีดจนจดหมายแทบจะร่วงลงจากมือ เพราะจดหมายฉบับนั้นจ่าหน้าซองถึงเธอด้วยลายมือที่ไม่ผิดเพี้ยนแม้แต่กระผีกริ้นกับที่เขียนจดหมายอันน่าขยะแขยงฉบับนั้น
เธอลังเลอยู่นานว่าจะเปิดซองดีหรือไม่ แต่ในที่สุดเธอก็ตัดใจฉีกซองออกหยิบจดหมายออกมาอ่านขณะที่ตัวสั่นเทา จดหมายสั้นมาก แต่ก็มีข้อความแปลกประหลาดที่ทำให้เธอสะดุ้งขึ้นมาอีกครั้ง
ผมต้องขออภัยอาจารย์หลายครั้งที่อยู่ ๆ ก็ส่งจดหมายที่แสนจะไม่สุภาพมาอย่างไม่บอกกล่าวเช่นนี้ ผมติดตามอ่านผลงานของอาจารย์ตลอดมา ข้อเขียนที่ผมส่งมาต่างหากเมื่อวันก่อนเป็นเรื่องไร้สาระไม่เข้าท่าที่ผมแต่งขึ้น แต่หากอาจารย์จะกรุณาอ่านและวิจารณ์ให้ด้วยผมจะดีใจอย่างยิ่ง ผมมีเหตุผลอย่างหนึ่งที่ทำให้ต้องส่งต้นฉบับมาก่อนที่จะลงมือเขียนจดหมายฉบับนี้ และคิดว่าอาจารย์คงจะได้อ่านมันแล้ว เป็นอย่างไรบ้างขอรับ บทประพันธ์ของผมเรื่องนี้แม้ว่าจะย่ำแย่เพียงใดแต่ถ้าสามารถทำให้อาจารย์เกิดความรู้สึกอะไรสักอย่างขึ้นมา ผมก็จะดีใจอย่างไม่มีใดเปรียบ
ต้นฉบับที่ส่งไปนั้นผมจงใจละชื่อเรื่องเอาไว้ ผมอยากตั้งชื่อเรื่องนี้ว่า “เก้าอี้มนุษย์”
สุดท้ายนี้ผมต้องขออภัยหากได้ทำอะไรที่เกินเลยและรบกวนเวลาอันมีค่าของอาจารย์
บทส่งท้าย
การพบกันของผู้แปลกับ “รัมโปะ”
ชื่อของ เอะโดะงะวะ รัมโปะ อยู่ในบัญชีรายชื่อนักประพันธ์ผู้มีชื่อเสียงเด่นดังช่วงสมัยไทโช (1912-1926) เชื่อมต่อกับสมัยโชวะ (1926-1989) ที่อาจารย์วรรณคดีญี่ปุ่นแจกให้ตอนเรียนอยู่มหาวิทยาลัยที่นี่ ชื่อของนักประพันธ์ผู้นี้สะดุดหูตั้งแต่อาจารย์ออกเสียงให้ฟังครั้งแรก แล้วก็จริง ๆ ด้วยเพราะอาจารย์บอกว่ามาจาก เอ็ดการ์ แอลลัน โป (1809-1849) ผู้ได้ชื่อว่าเป็นบิดาแห่งรหัสคดีของสหรัฐหรืออาจเรียกได้ว่าแห่งโลกวรรณกรรมก็คงได้ แค่ได้ฟังคำบรรยายย่อ ๆ ของรหัสนิยายที่จัดอยู่ในกลุ่มผลงานยอดเยี่ยมเท่านั้น แฟนนิยายสืบสวนพันธุ์แท้ถึงกับใจเต้นด้วยความอยากอ่าน
แต่เนื่องจากภาษาญี่ปุ่นยังอ่อนหัด อยู่ในขั้นเรียนจากหนังสือการ์ตูนที่มีคำอ่านประบนตัวคันจิ และแกะเนื้อร้องของเพลงยอดนิยมเอามาเปิดดิกหาคำแปล รหัสคดีระดับ “รัมโปะ” จึงสูงเกินกว่าจะเอื้อมถึง และความจริงก็เป็นเช่นนั้นคือเมื่อจัดวางตามระดับตัวอักษรชื่อนักประพันธ์บนชั้นร้านหนังสือ “เก้าอี้มนุษย์” “ฆาตรกรรมที่เนิน D” “ผีดิบดูดเลือด” และอีกหลายเรื่องในชุดนักสืบเอก อะเกะชิ โคะโงะโร เรียงรายอยู่สูงขึ้นไปต้องเขย่งจึงจะหยิบถึง พูดถึงชุดนักสืบโคะโงะโรนี่ไม่ต้องรอให้อ่านญี่ปุ่นแตกฉานเลย เพราะมีหนังทีวีมาฉายให้ดูเป็นประจำพร้อมพระเอกสุดหล่อ คมเข้ม ขรึมและคูล ต้นตำรับของคำคุณศัพท์ “นิฮิล-nihil” ในยุคทศวรรษ 1960 อะเกะชิ โคะโงะโรกลายเป็นนักสืบอมตะปรากฏตัวในสื่อบันเทิงหลายรูปแบบมาจนทุกวันนี้ ไม่ว่าจะเป็นหนังสือการ์ตูน อนิเมชั่น ภาพยนตร์ ละครเวที ฯลฯ อีกทั้งนักวิชาการยังนำไปวิเคราะห์ วิจารณ์ เขียนเป็นหนังสือออกมาเป็นเล่ม ๆ คงจะมีคนญี่ปุ่นน้อยคนนักที่ไม่รู้จัก อะเกะชิ โคะโงะโร
เอาละอยู่ญี่ปุ่นมานานเต็มที ภาษาญี่ปุ่นก็ถูกเคี่ยวจนงวดตกผลึกแล้วอย่างนี้น่าจะได้เวลากลับไปหาต้นฉบับของ “รัมโปะ” เสียที อยู่ตรงนั้นทั้งตั้งไม่มีใครเคลื่อนย้ายไปไหน ลงมือเลยดีกว่า อ่านไปแปลไปตามสไตล์
เลือกเรื่องอยู่นาน จับเล่มนั้นวางเล่มนี้จนชักเมื่อยเลยเอนหลังลงพิงพนักเก้าอี้ตัวโปรด อบอุ่น ผ่อนคลาย นั่งท่านี้ทีไร สบายเนื้อสบายตัว คล้ายมีแรงแกว่งไกวน้อยนิดกล่อมให้เคลิ้มหลับได้ทุกที
พฤศจิกายน 2559
แปลและเรียบเรียงโดย ฉวีวงศ์ อัศวเสนา
ตอนที่ 4 จบ
การปรนนิบัติอย่างสุดหัวใจของผมได้รับการปูนบำเหน็จรางวัลหรือว่าผมหลงละเมอไปเอง คือระยะนี้รู้สึกว่าคุณนายดูจะรักเก้าอี้ผมขึ้นมายังไงไม่รู้ เธอทรุดตัวลงให้เก้าอี้ผมโอบอุ้มตัวเธอเอาไว้ด้วยท่าทีที่ไม่ผิดอะไรกับเด็กอ่อนที่ออดอ้อนอยู่ในอ้อมกอดของแม่ หรือ หญิงสาวที่หวานซึ้งอยู่ในอ้อมกอดของคนรัก อากัปกิริยาของเธอแม้จนกระทั่งการเคลื่อนไหวร่างกายบนตักผม ทำให้ดูเหมือนว่าเธอกำลังระลึกถึงความทรงจำดี ๆ ที่ผ่านมา
วันเวลาผ่านไป อารมณ์พิศวาสของผมคุโชนร้อนแรงขึ้นทุกวัน ในที่สุด...คุณนายครับ ในที่สุดผมก็เริ่มปรารถนาที่จะทำสิ่งหนึ่งที่ร้ายกาจ สิ่งหนึ่งที่เกินตัวเกินฐานานุรูปของตนเอง ความปรารถนานั้นรุนแรงขึ้นทุกทีจนผมถึงกับตัดใจว่า ขอให้ได้ยลโฉมคนรักของผมคนนี้สักครั้งและได้พูดคุยกับเธอ แล้วจากนั้นจะให้ไปตายก็ยอม
คุณนายครับ ผมคิดว่าคุณนายคงเข้าใจแล้วเป็นแน่และต้องขออภัยที่บังอาจใช้คำว่าคนรัก ครับความจริงแล้วผมหมายถึงคุณนายนั่นเอง ผมคือชายผู้น่าเวทนาที่มอบความรักให้แก่คุณนายด้วยความเทิดทูนมาตั้งแต่วันที่สามีของคุณนายไปซื้อเก้าอี้ผมมาจากร้านเครื่องเรือนในเมือง Y ร้านนั้น
คุณนายครับ นี่คือคำขอที่สำคัญเทียบเท่าชีวิตของผม ขอให้ผมได้พบหน้าคุณนายสักครั้งหนึ่งจะได้ไหม และขอให้ช่วยพูดปลอบประโลมใจชายผู้น่าเวทนาหน้าตาอัปลักษณ์คนนี้สักคำหนึ่งจะได้ไหม ผมไม่หวังอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว ผมรู้ดีว่าตนเองน่าชังและโสมมเพียงใดที่บังอาจปรารถนาเช่นนั้น แต่ได้โปรดเถิดคุณนายครับ ขอได้โปรดฟังคำพร่ำขอของชายไร้ความสุขอย่างไม่มีใดปานคนนี้สักครั้งหนึ่งเถิด
เมื่อคืน ผมลอบออกไปจากคฤหาสน์เพื่อเขียนจดหมายฉบับนี้ การที่จะออกไปเผชิญหน้าและขอร้องคุณนายตรง ๆ เช่นนี้เป็นเรื่องที่ต้องเสี่ยงมากเหลือเกิน ผมทำไม่ได้แน่
และขณะที่คุณนายกำลังอ่านจดหมายฉบับนี้ ผมว้าวุ่นวิตกจริตจนหน้าซีดขาวด้วยความกังวล เดินวนไปวนมาอยู่รอบ ๆ คฤหาสน์นี้เอง
แต่ถ้าคุณนายรับฟังคำขอที่อาจเอื้อมไร้มารยาทอย่างสิ้นเชิงนี้ละก็ กรุณาเกี่ยวผ้าเช็ดหน้าของคุณนายไว้กับกระถางดอกนะเดะชิโกะที่หน้าต่างห้องเขียนหนังสือนะครับ และพอเห็นสัญญาณนี้ ผมก็จะไปที่ประตูแสดงตัวเป็นใครสักคนที่มีธุระมาเยือนคฤหาสน์แห่งนี้
จดหมายประหลาดฉบับนี้จบลงด้วยคำภาวนาขอพรพระคุ้มครองที่สะท้อนอารมณ์ร้อนแรงยิ่งของผู้เขียน
โยะชิโกะอ่านจดหมายไปได้ราวครึ่งหนึ่งเท่านั้น หน้าก็ซีดเผือดเพราะรู้สึกสังหรณ์ใจว่าจะมีอะไรที่น่ากลัวเอามาก ๆ
เธอผลุดลุกขึ้นยืนโดยไม่รู้ตัวแล้ววิ่งจากห้องเขียนหนังสือที่มีเก้าอี้อาร์มแชร์น่าขยะแขยงตัวนั้นตั้งอยู่ หนีเข้าไปในห้องนั่งเล่นแบบญี่ปุ่น แต่แรกเธอคิดว่าจะไม่อ่านต่อแล้วขยำทิ้งไปดีกว่า แต่ไม่รู้ว่าอะไรเหมือนกันที่ทำให้พะวักพะวน เลยนั่งลงอ่านต่อไปที่โต๊ะเขียนหนังสือตัวเล็กในห้องนั่งเล่นนั้นเอง
แล้วเธอก็พบกับความน่าสพรึงกลัวจริง ๆ ตามลางสังหรณ์
จริงหรือนี่ อะไรจะขนพองสยองเกล้าได้ถึงขนาดนี้ หมายความว่าข้างในเก้าอี้อาร์มแชร์ที่เธอนั่งอยู่ทุกวันมีผู้ชายที่เธอไม่รู้จักหน้าค่าตาคนหนึ่งเข้าไปซ่อนตัวอยู่อย่างนั้นหรือ
“คุณพระช่วย น่ากลัวเหลือเกิน”
หญิงสาวขนลุกซู่ เนื้อตัวเย็นเยียบสะท้านราวกับถูกใครเอาน้ำเย็น ๆ ราดลงมาบนหลัง ตัวสั่นไม่หยุดอย่างน่าประหลาด
เรื่องที่เกิดขึ้นสะเทือนขวัญจนเธอตั้งตัวไม่ติด คิดไม่ออกเลยว่าควรจะจัดการอย่างไรดี รื้อค้นเก้าอี้ดู (?) ทำไม...ทำยังไง คิดว่าจะทำได้หรือ น่าขยะแขยงออกอย่างนั้น สมมติว่าไม่มีมนุษย์อยู่ในนั้นแล้ว แต่ก็ต้องมีร่องรอยอะไร ๆ เหลืออยู่แน่นอน อย่างเศษอาหารและของสกปรกอื่น ๆ ในกายตัวของคนคนนั้น
“คุณนายเจ้าคะ จดหมายเจ้าค่ะ”
โยะชิโกะสะดุ้ง หันขวับไปมองก็พบสาวใช้ถือจดหมายที่คงเพิ่งมาถึงเดี๋ยวนี้เข้ามาให้
มือของเธอยื่นมือไปรับจดหมายมาโดยที่สมองไม่ทันสั่งและทำท่าจะเปิดซอง แต่พอรู้ตัวขึ้นมาและมองไปที่จ่าหน้าซอง เธอก็ต้องตกใจสุดขีดจนจดหมายแทบจะร่วงลงจากมือ เพราะจดหมายฉบับนั้นจ่าหน้าซองถึงเธอด้วยลายมือที่ไม่ผิดเพี้ยนแม้แต่กระผีกริ้นกับที่เขียนจดหมายอันน่าขยะแขยงฉบับนั้น
เธอลังเลอยู่นานว่าจะเปิดซองดีหรือไม่ แต่ในที่สุดเธอก็ตัดใจฉีกซองออกหยิบจดหมายออกมาอ่านขณะที่ตัวสั่นเทา จดหมายสั้นมาก แต่ก็มีข้อความแปลกประหลาดที่ทำให้เธอสะดุ้งขึ้นมาอีกครั้ง
ผมต้องขออภัยอาจารย์หลายครั้งที่อยู่ ๆ ก็ส่งจดหมายที่แสนจะไม่สุภาพมาอย่างไม่บอกกล่าวเช่นนี้ ผมติดตามอ่านผลงานของอาจารย์ตลอดมา ข้อเขียนที่ผมส่งมาต่างหากเมื่อวันก่อนเป็นเรื่องไร้สาระไม่เข้าท่าที่ผมแต่งขึ้น แต่หากอาจารย์จะกรุณาอ่านและวิจารณ์ให้ด้วยผมจะดีใจอย่างยิ่ง ผมมีเหตุผลอย่างหนึ่งที่ทำให้ต้องส่งต้นฉบับมาก่อนที่จะลงมือเขียนจดหมายฉบับนี้ และคิดว่าอาจารย์คงจะได้อ่านมันแล้ว เป็นอย่างไรบ้างขอรับ บทประพันธ์ของผมเรื่องนี้แม้ว่าจะย่ำแย่เพียงใดแต่ถ้าสามารถทำให้อาจารย์เกิดความรู้สึกอะไรสักอย่างขึ้นมา ผมก็จะดีใจอย่างไม่มีใดเปรียบ
ต้นฉบับที่ส่งไปนั้นผมจงใจละชื่อเรื่องเอาไว้ ผมอยากตั้งชื่อเรื่องนี้ว่า “เก้าอี้มนุษย์”
สุดท้ายนี้ผมต้องขออภัยหากได้ทำอะไรที่เกินเลยและรบกวนเวลาอันมีค่าของอาจารย์
บทส่งท้าย
การพบกันของผู้แปลกับ “รัมโปะ”
ชื่อของ เอะโดะงะวะ รัมโปะ อยู่ในบัญชีรายชื่อนักประพันธ์ผู้มีชื่อเสียงเด่นดังช่วงสมัยไทโช (1912-1926) เชื่อมต่อกับสมัยโชวะ (1926-1989) ที่อาจารย์วรรณคดีญี่ปุ่นแจกให้ตอนเรียนอยู่มหาวิทยาลัยที่นี่ ชื่อของนักประพันธ์ผู้นี้สะดุดหูตั้งแต่อาจารย์ออกเสียงให้ฟังครั้งแรก แล้วก็จริง ๆ ด้วยเพราะอาจารย์บอกว่ามาจาก เอ็ดการ์ แอลลัน โป (1809-1849) ผู้ได้ชื่อว่าเป็นบิดาแห่งรหัสคดีของสหรัฐหรืออาจเรียกได้ว่าแห่งโลกวรรณกรรมก็คงได้ แค่ได้ฟังคำบรรยายย่อ ๆ ของรหัสนิยายที่จัดอยู่ในกลุ่มผลงานยอดเยี่ยมเท่านั้น แฟนนิยายสืบสวนพันธุ์แท้ถึงกับใจเต้นด้วยความอยากอ่าน
แต่เนื่องจากภาษาญี่ปุ่นยังอ่อนหัด อยู่ในขั้นเรียนจากหนังสือการ์ตูนที่มีคำอ่านประบนตัวคันจิ และแกะเนื้อร้องของเพลงยอดนิยมเอามาเปิดดิกหาคำแปล รหัสคดีระดับ “รัมโปะ” จึงสูงเกินกว่าจะเอื้อมถึง และความจริงก็เป็นเช่นนั้นคือเมื่อจัดวางตามระดับตัวอักษรชื่อนักประพันธ์บนชั้นร้านหนังสือ “เก้าอี้มนุษย์” “ฆาตรกรรมที่เนิน D” “ผีดิบดูดเลือด” และอีกหลายเรื่องในชุดนักสืบเอก อะเกะชิ โคะโงะโร เรียงรายอยู่สูงขึ้นไปต้องเขย่งจึงจะหยิบถึง พูดถึงชุดนักสืบโคะโงะโรนี่ไม่ต้องรอให้อ่านญี่ปุ่นแตกฉานเลย เพราะมีหนังทีวีมาฉายให้ดูเป็นประจำพร้อมพระเอกสุดหล่อ คมเข้ม ขรึมและคูล ต้นตำรับของคำคุณศัพท์ “นิฮิล-nihil” ในยุคทศวรรษ 1960 อะเกะชิ โคะโงะโรกลายเป็นนักสืบอมตะปรากฏตัวในสื่อบันเทิงหลายรูปแบบมาจนทุกวันนี้ ไม่ว่าจะเป็นหนังสือการ์ตูน อนิเมชั่น ภาพยนตร์ ละครเวที ฯลฯ อีกทั้งนักวิชาการยังนำไปวิเคราะห์ วิจารณ์ เขียนเป็นหนังสือออกมาเป็นเล่ม ๆ คงจะมีคนญี่ปุ่นน้อยคนนักที่ไม่รู้จัก อะเกะชิ โคะโงะโร
เอาละอยู่ญี่ปุ่นมานานเต็มที ภาษาญี่ปุ่นก็ถูกเคี่ยวจนงวดตกผลึกแล้วอย่างนี้น่าจะได้เวลากลับไปหาต้นฉบับของ “รัมโปะ” เสียที อยู่ตรงนั้นทั้งตั้งไม่มีใครเคลื่อนย้ายไปไหน ลงมือเลยดีกว่า อ่านไปแปลไปตามสไตล์
เลือกเรื่องอยู่นาน จับเล่มนั้นวางเล่มนี้จนชักเมื่อยเลยเอนหลังลงพิงพนักเก้าอี้ตัวโปรด อบอุ่น ผ่อนคลาย นั่งท่านี้ทีไร สบายเนื้อสบายตัว คล้ายมีแรงแกว่งไกวน้อยนิดกล่อมให้เคลิ้มหลับได้ทุกที
พฤศจิกายน 2559
