“นิ้วคุณไม่ดีขึ้นเลย ยังงอเหมือนเดิม” คุณหมอสาวหน้าใสพูดจริงจังพร้อมกับมองมาที่ผม ผมก้มหน้าหลบเหมือนมีความผิดยังไม่พูดอะไร นิ้วนางข้างซ้ายของผมเอ็นฉีกเพราะถูกเจ้าเพื่อนตัวดีกระแทกตอนเล่นฟุตบอลเมื่อเดือนที่แล้วมาหาคุณหมอคนสวยคนนี้และเธอดูแล้วพันเฝือกอ่อนให้บอกว่า พันไว้สักเดือนมันจะกลับมาติดกันและขยับได้ตามปกติแต่ต้องระวังไม่ให้กระแทกอีก พร้อมกับนัดมาดูเฝือกทุก2สัปดาห์ นี่ครบเดือนแล้วแต่นิ่งนางของผมยังงออยู่ หมอเลยหน้าไม่ยิ้มอย่างเคยพร้อมกับดุเอา ผมเงยหน้ามองหมอบอกไปว่าอย่างนั้นพันต่อก็ได้ครับ “ก็ต้องอย่างนั้นแหละ คุณไปเตะฟุตบอลมาอีกใช่ไหม” คุณหมอยิงคำถามใส่ ผมเลื่อนเก้าอี้ถอยหลังเล็กน้อยคิดในใจ หมอรู้ได้ยังไงก็คนมันเคยเล่นจะอดใจอย่างไรไหว “คุณไม่ใช่เด็กๆแล้ว เพลาๆลงหน่อยก็ได้” เฮย... หมอ นี่ว่าผมแก่ใช่ไหม นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลรัฐสักหน่อยทำไมหมอดุจัง ผมคิดในใจแต่ก็จริงอย่างที่หมอว่า วัยกลางคนอย่างผมเล่นอะไรต้องระมัดระวัง “เออ..ความจริงผมอยากมาเจอคุณหมอนะครับ” ผมว่าเรียบๆ หมอมองมา สีหน้างงๆ และถ้าดูไม่ผิดผมเห็นสีแดงบางๆที่แก้มของเธอ “ผมพูดตามอย่างพระเอกหนังนะครับ ฟรีแลนซ์นะหมอ ผมดูหนังแล้วพระเอกเขาไม่ค่อยพูด อยากให้เขาพูดแบบนี้กับหมอที่เป็นนางเอกบ้าง หมอยิ้มออกมาผมเลยพูดต่อ ความจริงผมเป็นมนุษย์เงินเดือนมีลูกสามคน เมียบอกว่า ห้ามเหนื่อย ห้ามบ่นและห้ามตายจนกว่าลูกจะโต เราทั้งคู่ยิ้มและหัวเราะให้กัน
เขียนโดย : ผศ.ชาติณรงค์ วิสุตกุล อาจารย์ประจำภาควิชาสื่อสารการแสดง มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์ นักเขียนรางวัลสุภาว์ เทวกุล ปี2552 มีรวมเรื่องสั้นตีพิมพ์มาแล้ว 3 เล่ม นวนิยาย 1 เล่ม งานเขียนชุดนี้เป็นผลงานเรื่องสั้นย่อหน้าเดียวที่ต้องการถ่ายทอดเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นในสังคมปัจจุบัน
