ผู้ใหญ่หลายคนที่เคารพกันคะยั้นคะยอให้ผู้เขียนไปเยือนนครวัด นครธม สักหนหนึ่งในชีวิตนี้ให้จงได้ จนผ่านมากว่ายี่สิบปี จึงมีโอกาสไปเยี่ยมยล
สมค่ำร่ำลือเหลือเกินครับ
ว่าที่จริงมันสมควรยุติการเดินทางแบบไม่มีจุดหมายปลายทางได้แล้ว การณ์กลับหาเป็นเช่นนั้นไม่ ใครบางคนผู้ร่วมทางเสนอให้นั่งรถทัวร์ไปยังกรุงพนมเปญ
พอดีกับช่วงที่ไปใกล้เวลาสุก – ดิบเทศกาลคริสต์มาสต่อด้วยส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ ริมฝั่งแม่น้ำจึงเรืองไปด้วยแสงไฟตระการตา อากาศก็เย็นยะเยือก
บ้าไปแล้วชีวิต!
ไม่ใช่ผู้เขียนรำพึงกับตัวเอง แต่เพื่อนพ้องบางคนที่รู้ข่าวการเดินทางอันยาวไกล บ่นพึมผ่านข้อความ ทำนอง ‘เตลิดกันเกินเชื่อแล้ว’
เขาคงไม่คาดคิดว่าจากพนมเปญ พวกเราจะไปต่อกันที่โฮจิมินต์ เวียดนาม
อยู่ให้เสียงแตรรถมอเตอร์ไซค์เวียดนามเจาะแก้วหูจนอื้ออึง จากนั้นจึงนั่งรถไฟที่ใช้เวลายาวนานรวดเดียว 17 ชั่วโมง มุ่งหน้าไปดานัง
สภาพอากาศและภูมิประเทศของดานังไม่คล้ายทุกที่ มีความรู้สึกเหมือนอยู่ในจีนมากกว่า
เป็นยังไง ต้องไปลองด้วยตัวเอง
ยิ่งเมืองฮอยอันที่ถูกยกให้เป็นมรดกโลกเป็นยังไง? ยิ่งต้องหาทางไปพิสูจน์ด้วยตัวเอง ยิ่งมีคนข้างๆ กุมมือร่วมทางไปด้วย ยิ่งเปี่ยมสุข
ค่ำคื่นส่งท้ายปี 2565 ต้อนรับปี 2566 ผู้เขียนอยู่ในมนต์เสน่ห์แห่งเมืองเล็กๆ ทว่ามหึมาด้วยความงดงามฃ
อ้อยอิ่งอยู่ในฮอยอันจากนั้นจึงไปยังเมืองเว้ จากเว้นั่งรถบรรทุกของข้ามชายแดนเวียดนามมานอนที่สะหวันเขต สปป.ลาว
ม่วนคักๆ
วันที่เท่าไรของการตะลุยแล้วล่ะ?
สูดอากศยาวๆ เข้าปอด กอดตัวเองข้ามมาฝั่งไทย หลับสบายที่มุกดาหาร รุ่งอีกวันมานอนสุรินทร์ก่อนจะโผผินไปล้อมวงยังฟาร์มของกวีซีไรต์สองสมัยไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวเมืองขอนแก่นนัก
เป็นอันจบทริปของเพื่อนร่วมทาง ยังก็แต่ผู้เขียนเท่านั้น?!?
ไหนๆ ก็บ้าไปแล้ว ถ้าจะบ้าบอคอแตกต่อจะเป็นอะไรไปเล่า
มาตื่นอีกเช้าอยู่ที่เพชรบูรณ์ ชวนรุ่นน้อง (ชาย) คนหนึ่งไปเบิ่งน้ำโขงเชียงคาน จากนั้นนั่งรถ บขส. จากเลยเข้าหลวงพระบาง
ใช้เวลาเดินทาง 12 ชั่วโมง จึงเหนื่อยเกินกว่าจะย้อนกลับทางเก่า สุดท้ายวางเป้าหมายไว้ที่วังเวียงโดยรถไฟจีน – ลาว
ในชีวิตขอเถอะสักครั้ง ไปนั่งชิลๆ ริมแม่น้ำซองให้ได้ แล้วจะรู้ว่าความสุขราคาถูกเป็นไง (เบียร์ลาวขวดใหญ่ ขายราวๆ 40 บาท) ในร้านอาหารหรูของโรงแรมระดับ 5 ดาวเชียวนะจะบอกให้
ตัดใจจากขุนเขา เงาไม้ สายน้ำ เข้าสู่เวียงจันทน์อีกคำรบ ก่อนจบทริปที่หนองคาย
ใครคนไหนไม่เคยเห็นพระอาทิตย์ตกที่ริมโขงหนองคาย (ละแวกเจดีย์กลางน้ำ) ถามใจตัวเอง อยากไปก่อนตายไหมเอ่ย
45 วันของการเดินทางแบบนันสต็อป ผู้เขียนแทบไม่ได้บรรยายสิ่งที่กระทบส่วนลึกของหัวใจ เพราะเผื่อไว้ให้ใครสักคนเติมเต็มครับ
