ในแต่ละปี ถึงแม้จะมีหนังบล็อกบัสเตอร์ถล่มโลก ไล่ตั้งแต่หนังแอ็กชั่น ตลก ไปจนถึงหนังฮีโร่ซูเปอร์ฮีโร่ต่างๆ นานา ทว่าฮอลลีวูดก็มักจะมีหนังอีกแบบหนึ่งซึ่งงดงามด้วยเนื้อหาที่ปลุกเร้ากำลังแรงใจ หนังเหล่านี้อาจไม่ใช่หนังใหญ่เมื่อมองจากจุดยืนเรื่องโปรดักชั่นงานสร้าง แต่มันเป็นหนังเล็กๆ ที่มาพร้อมกับพลังบางประการที่ปฏิเสธไม่ได้ว่า คนดูดูแล้ว ได้เกิดแรงพลังในการหยัดยืน เพื่อชีวิตที่ดีขึ้น หรือเพื่อความฝันอะไรบางอย่าง
พูดง่ายๆ ว่า สำหรับสตูดิโอใหญ่ๆ ในขณะที่ฟากหนึ่งพร้อมขายความบันเทิง แต่อีกหนึ่งด้าน ก็พยายามผลิตผลงานที่ให้คนดูได้อะไรมากกว่าสำเริงสำราญในการรับชม อันที่จริง มันก็มีเหตุผลเรื่องธุรกิจเป็นส่วนประกอบหนึ่ง เพราะการแตกค่ายย่อยของสตูดิโอใหญ่ๆ เหล่านี้ก็ด้วยเหตุผลที่จะรองรับจับตลาดหนังนอกกระแสด้วย เพราะเล็งเห็นแล้วว่า กลุ่มคนดูซึ่งอยู่ในตลาดหนังนอกกระแสก็มีไม่น้อยเช่นกัน
กระนั้นก็ตาม การแตกค่ายย่อยออกไปอย่างนี้ ก็ล้วนเป็นประโยชน์ต่อคนดูผู้ชม อย่าง “ยูนิเวอร์แซล (universal) ก็มี “โฟกัส ฟีเจอร์ส” (Focus Features), โซนี่ (Sony) มี “โซนี่ พิคเจอร์ส คลาสสิก” (Sony Pictures Classics) ขณะที่ทเวนตี้ เซ็นจูรี่ ฟ็อกซ์ ก็มี “ฟ็อกซ์ เสิร์ชไลท์” รวมถึง “ฟ็อกซ์ 2000 พิคเจอร์ส” ซึ่งมีผลงานชิ้นใหม่ที่ส่งให้นักแสดงหญิงของเรื่อง “เจนนิเฟอร์ ลอว์เรนซ์” ได้เข้าชิงออสการ์สาขานักแสดงนำหญิงอีกครั้ง หลังจากก่อนหน้านี้ เธอเคยได้รางวัลนี้ไปแล้วจากเรื่อง Silver Linings Playbook
พูดถึง “เจนนิเฟอร์ ลอว์เรนซ์” เธอเป็นนักแสดงที่เก่งกาจอยู่แล้ว เพราะเล่นหนังเรื่องแรกอย่าง “วินเทอร์’ส โบนส์” (Winter’s Bones) ก็ได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงออสการ์สาขานักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยมแล้ว และอาจกล่าวได้ว่าเป็นดาราหญิงอายุน้อยที่สุดที่ได้ชิงในสาขานี้ สำหรับเรื่องใหม่นี้ ที่มีชื่อสั้นๆ ว่า “จอย” (Joy) เธอรับบทเป็นคนต้นเรื่อง ซึ่งก็คือ “จอย แมงกาโน่” หญิงสาวผู้แสนทรหดอดทนและดิ้นรนต่อสู้อย่างผู้ไม่ยอมแพ้ จอย แมงกาโน่ คือบุคคลที่มีตัวตนอยู่จริง และปัจจุบันนี้เธอก็ยังมีชีวิตอยู่ เรื่องราวของ “จอย” เปรียบเสมือนนิยายผจญภัยอันสุดแสนตื่นเต้นและลุ้นระทึก สำหรับผู้ที่รู้ลึกเกี่ยวกับความเป็นมาของเธอ จอย แมงกาโน่ คือหญิงซึ่งได้รับฉายาว่า “ราชินีสิ่งประดิษฐ์” จากคนที่มีความคิดสร้างสรรค์ในการประดิษฐ์สิ่งของมาตั้งแต่เด็ก ในวัยต่อมา “จอย” กลายเป็นผู้ประดิษฐ์ของใช้ในครัวเรือนซึ่งติดตลาดมากกว่าร้อยรายการ ขณะที่ “ไม้ม็อบสำหรับถูพื้น” เปรียบเสมือใบแจ้งเกิดใบแรกที่ปูทางให้เธอก้าวไปสู่การเป็นนักประดิษฐ์และนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จอย่างมากมายในเวลาต่อมา
อย่างไรก็ตาม ก่อนจะพบแสงสว่างเจิดจ้า ชีวิตของจอย แมงกาโน่ นั้นอาจอธิบายด้วยคำว่า “บัดซบสุดๆ” ก็ว่าได้ ซึ่งเท่าที่เราจะได้เห็นผ่านหนังเรื่องนี้ก็คือ ช่วงเวลาวายป่วงของ จอย แมงกาโน่ ที่ดูจะย่ำแย่นรกแตกไปเสียทุกด้าน เธออาศัยอยู่กับแม่ที่วันๆ เอาแต่อยู่บนเตียง กินนอนและใช้ชีวิตอยู่บนเตียงนอน ดูละครน้ำเน่า ขณะที่พ่อซึ่งหย่ากับแม่ไปอยู่กับหญิงอื่น แต่ต่อมา หญิงอื่นนั้นกลับนำพ่อของเธอมาคืนให้ ซึ่งเมื่อแม่ไม่รับ พ่อก็ต้องลงไปอยู่ชั้นใต้ดินกับอดีตสามีของเธอ และอดีตสามีนี้ที่หย่าร้างไปแล้วแต่ไม่ยอมย้ายออก ก็ต้องอยู่ห้องใต้ดิน คนสองคน-พ่อและอดีตผัว-ก็ไม่ถูกกันเอาซะเลย นอกจากนี้ เธอยังเหมือนจะเป็นเพียงคนเดียวที่ต้องหาเลี้ยงครอบครัว ทั้งแม่และลูกของเธอที่มีกับอดีตสามี แถมติดหนี้ถึงขนาดที่ต้องนำบ้านไปจำนอง
ชีวิตวายป่วงนรกแตกของจอย แมงกาโน่ ดำเนินไปอย่างอึดอัดขัดข้อง ท่ามกลางสภาพแวดล้อมดังว่า แต่คนที่สามารถก็ย่อมจะสามารถ เหมือนดาวฤกษ์ที่มีแสงสว่างในตัวเอง จุดเริ่มต้นบนเส้นทางธุรกิจของใช้สิ่งประดิษฐ์ของจอย แมงกาโน่ เกิดขึ้นพร้อมกับภาพไม้ถูพื้นชนิดพิเศษแตกต่าง ที่คนอื่นๆ นึกไม่ออกว่าหน้าตามันจะออกมาเป็นอย่างไร แต่นั่นแหละคือจุดสตาร์ทที่ยิ่งใหญ่ของผู้หญิงคนนี้
ฟังดูคล้ายเป็นหนังชีวิตหนักหน่วง ซึ่งก็หนักหน่วงจริงๆ ครับ ยี่ห้อผู้กำกับ “เดวิด โอ.รัสเซลล์” นี่เรื่องซีเรียส เขาก็ขึ้นชื่อลือชาอยู่แล้ว หนังอย่าง เดอะ ไฟท์เตอร์ (The Fighter) นั้นคือตัวอย่างอันเลิศเลอในสายนี้ อย่างไรก็ดี ผมเห็นว่า เดวิด โอ.รัสเซลล์ แม้จะทำหนังซีเรียส แต่หลายเรื่องก็มักจะมีส่วนผสมของอารมณ์ขันอยู่สูงมาก ไม่เว้นแม้กระทั่งงานที่ส่งให้เจนนิเฟอร์ ลอว์เรนซ์ ได้ออสการ์ตัวแรก อย่างเรื่อง Silver Linings Playbook อารมณ์ขันของเขา มักออกไปในเชิงตลกร้ายมากกว่าจะเป็นตลกแบบยิงมุก ไล่ย้อนหลังไปตั้งแต่ American Hustle, I Heart Huckabees, Three Kings, Flirting with Disaster และ Spanking the Monkey เหล่านี้ แม้จะมีดราม่าบ้าง แอ็กชั่นบ้าง แต่ก็ยังมีอารมณ์ขันเป็นส่วนประกอบอยู่ไม่ขาด
ในทำนองเดียวกันนั้น งานอย่าง “จอย” ก็มีอะไรให้ “เอ็นจอย” เพลิดเพลินกับการดูอยู่มากพอสมควร ในแง่ของความขำแบบตลกร้ายหรือตลกสถานการณ์ มันคือความขำขื่นในโลกที่ขื่นขม จริงๆ ทุกตัวละครล้วนแล้วแต่มีบทความสำคัญ ไล่ตั้งแต่แม่ของจอย พ่อของจอยที่เล่นโดยโรเบิร์ต เดอ นีโร ซึ่งงานนี้เรียกได้ว่ากลับมาโชว์ความเก๋ากวนยียวนประสาทอีกครั้งหนึ่ง (นึกถึง meet the parents ขึ้นมาถนัดใจ) และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง บทของยายที่มีบทบาททางความคิดในการหยัดยืนชีวิตของจอยอย่างมาก หลายคำพูดของยาย กลายเป็นเสาหลักทางใจให้กับหญิงคนนี้ ขณะที่นักแสดงอีกคนหนึ่งซึ่งถือว่าเป็นดาราคู่ขวัญของเจนนิเฟอร์ ลอว์เรนซ์ อย่าง “แบรดลีย์ คูเปอร์” ก็โดดเด่นสมฐานะ เขารับเป็นผู้บริหารทีวีที่มีส่วนอย่างสำคัญในการแจ้งเกิดให้กับจอยบนเส้นทางนักธุรกิจ
ส่วนนักแสดงตัวหลักของหนัง “เจนนิเฟอร์ ลอว์เรนซ์” ก็เหมาะสมกับการเป็นหนึ่งในแคนดิเดตของออสการ์ปีนี้ในสาขานักแสดงนำหญิง เราเชื่อว่าเธอเป็นจอยจริงๆ ไปเสียแล้วกับการเล่นบทนี้ มีหลายฉากที่เรียกได้ว่าโชว์ทักษะด้านการแสดงและหนังก็เปิดโอกาสให้เธอได้ใช้ความสามารถนั้นเต็มที่ ตั้งแต่จุดนิ่งสงบพบเผชิญกับปัญหา ไปจนกระทั่งคลุ้มคลั่งหลั่งน้ำตาแห่งความคับแค้น บทบาทนี้มีความดีสูสีพอๆ กับบทของ “บรี ลาร์สัน” ในเรื่อง “รูม” (Room) ซึ่งจะว่าไป มีความคล้ายกันในบางส่วน เพราะในขณะที่บรี ลาร์สัน ต้องเลี้ยงดูลูกหนึ่งคนท่ามกลางวิกฤต จอยก็สู้ชีวิตบนความลำบาก โดยมีคนในครอบครัวที่ต้องดูแลเช่นกัน กระนั้นก็ดี ถึงนาทีนี้ ดูเหมือนว่า “บรี ลาร์สัน” จะมาแรงมาก และอาจเป็นผู้คว้าชัยในสายนำหญิงของออสการ์ไปครอง
อย่างไรก็ตาม กล่าวสำหรับหนังเรื่อง “จอย” พูดแบบสั้นๆ ก็คงต้องบอกว่าเป็นหนังที่เต็มเปี่ยมด้วยคุณค่า ควรค่าแก่การรับชมครับ อยากให้ไปเสพรับเอาพลังจากเรื่องราวของผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งสร้างเนื้อสร้างตัวขึ้นมาในยุคที่ทีวีไดเร็คต์เริ่มเฟื่องฟู คนยุคใหม่อาจจะไม่ค่อยรู้ เพราะซื้อของทางออนไลน์กันหมดแล้ว แต่เมื่อก่อน ช่องทางนี้คือวิธีการซื้อขายสิ่งของต่างๆ ซึ่งหนังก็นำเสนออกมาแบบให้ได้เห็นภาพระดับหนึ่ง แม้จะไม่มากนัก แต่สำหรับคนยุค 90 ที่ทีวียังมีบทบาทอยู่มาก ก็น่าจะคุ้นๆ กับวลีแบบ “โทรเล้ยยย...” ซึ่งเดี๋ยวนี้ก็น่าจะยังพอมีอยู่
ติดตามรับชมช่อง “Super บันเทิง” ได้ที่ Super บันเทิง live
ข่าวบันเทิง, ถูกต้อง, รวดเร็วฉับไว ทั้งไทย และเทศ http://www.superent.co.th
ติดตามความเคลื่อนไหวอินสตาแกรมดาราทั้งไทยและเทศตลอด 24 ชั่วโมงได้ที่ ซูเปอร์สตาแกรม
