ปริศนามาเฟียฮ่องกงบนแผ่นฟิล์ม (1)

ใครที่ชอบดูหนังฮ่องกงในยุค 80 ไล่มาจนกระทั่งถึงช่วงเวลาปัจจุบันนี้ คงจะคุ้นเคยกับบรรยากาศหนังมาเฟียในแบบฉบับฮ่องกงเป็นอย่างดี ไม่ว่าผู้กำกับคนๆ นั้นจะเป็น จอห์น วู ปีเตอร์ ชาน ฉีเคอะ แอนดรูว์ เหลา ปีเตอร์ มัก หรือผู้กำกับหนังคนเก่งอีกหลายต่อหลายคนต่างก็เคยกำกับเรื่องราวความโหดร้ายขององค์กรอาชญกรรมในฮ่องกงทั้งสิ้น

คำถามสำหรับคนดูหนังที่ต้องเกิดขึ้นแน่ๆ ก็คือ การที่องค์กรอาชญากรรมใหญ่ๆ กลายเป็นฉากหลังของอุตสาหกรรมหนังฮ่องกงนั้น แท้จริงมันมีอยู่จริงๆ หรือไม่ และมันร้ายกาจเหมือนบนแผ่นฟิล์มหรือไม่ เดินไปเดินต้องมากันเป็นแก๊งค์ใส่สูท ใส่แว่นดำ เหมือนอย่างที่ว่าหรือเปล่า

วันนี้เรามาหาคำตอบดังกล่าวดูดีกว่าครับ!!

ความจริงของเรื่องนั้นนับกันจริงๆ ก็ต้องไล่กลับไปยังสมัยแมนจูที่เกิดสมาคมลับที่ชื่อ “เทียนตี้ฮุ่ย” หรือ องค์กรสามเหลี่ยมสัจธรรมที่ประกอบด้วย ฟ้า ดิน และ มนุษย์ ที่ก่อตั้งกันขึ้นมาโดยอดีตแม่ทัพนายกองสมัยราชวงศ์หมิงเพื่อจะโค่นล้มและลอบสังหารคนสำคัญๆ ของชาวแมนจู ตามคติที่ว่า ไโค่นล้มแมนจู กอบกู้หมิง” แม้นว่าสุดท้ายในยุคที่แมนจูรุ่งเรือง สมาคมลับดังกล่าวจะก่อการไม่สำเร็จ แต่อุดมการณ์ การจัดตั้ง และวิธีการเพื่อที่จะทำให้องค์กรลับที่ว่านี้อยู่เคียงคู่กับสังคมจีนก็ถูกก่อร่างสร้างตัวอย่างเข้มแข็งขึ้นเรื่อยๆ ว่ากันว่าทั้งกรณีกบถนักมวย กบถกลุ่มอื่นๆ ที่ถูกแมนจูปราบก็ได้สมาคมลับฟ้าดินเป็นตัวประสานการก่อการทั้งสิ้น

จนกระทั่งในยุคที่แมนจูล่มสลาย จีนเปลี่ยนแปลงการปกครองเป็นระบอบประชาธิปไตย เมื่อมีภัยคอมมิวนิสต์เข้ามาแทรกซึมเข้าสู่สังคมจีน บรรดาผู้มีอำนาจและกุมอำนาจรัฐในขณะนั้นก็ต้องสร้างองค์กรลับๆ ขึ้นมาเพื่อเข้าไปจัดการปัญหาการแทรกซึมของคอมมิวนิสต์เช่นกัน การก่อตั้ง “องค์กรสามเหลี่ยมสัจจะธรรม” หรือ Triads จึงต้องมีขึ้นอีกครั้ง

องค์กรลับแรกๆ ได้แก่ ซินอี้อัน ( Sun Yee On) ที่ก่อตั้งที่จิ่วโจวในปี 1919 ซึ่งทำงานลับๆ ให้รัฐบาลกลาง แรกๆ ก็มีหน้าที่คล้ายๆ การ์ดหมู่บ้านหรือเป็นผู้ดูแลประจำย่านนั้นๆ ในช่วงแรกที่ก่อตั้ง เคยมีคนบันทึกเอาไว้ว่า พวกเขาเข้าไปควบคุมและจัดการให้การดูแลร้านและธุรกิจเล็กๆแล้วเก็บค่าต๋ง เก็บค่าคุ้มครองจากบรรดาช่างก่อสร้าง ท่าเรือ ดูแลและจัดการกับรถบริการสาธารณะหรือรถลาก และคุ้มครองดูแลร้านเหล้า ร้านอาหารที่มีสุราจำหน่าย บ่อนการพนัน ซ่อง เรียกว่าอะไรที่รากหญ้าเข้าถึงองค์กรนี้จะเข้าควบคุมดูแล ซึ่งดูๆ ไปก็อาจจะเป็นการแก้ปัญหาเรื่องของคอมมิวนิสต์แบบไม่ตรงจุดก็เป็นได้

แต่กระนั้นกระแสคอมมิวนิสต์ก็แรงและได้รับการสนับสนุนจากมวลชนมากกว่าการพัฒนาประชาธิปไตยแบบก๊กมินตั๋ง สุดท้ายกองทัพปลดแอกประชาชนของเหมาเจ๋อตุงก็เข้ามายึดอำนาจได้สำเร็จและเปลี่ยนจากประชาธิปไตยมาเป็นคอมมิวนิสต์ องค์กรลับที่รัฐบาจัดตั้งและต่อต้านคอมมิวนิสต์โดยหลักการจึงต้องหนีตายข้ามน้ำข้ามทะเลมาอยู่ที่ไต้หวันและแน่นอนที่สุดคือฮ่องกง ในปี 1949 เพราะเป็นเขตปกครองของอังกฤษในเวลานั้น คำว่า Triads ก็ถูกใช้จากทางอังกฤษนั่นเองครับ

นาตาลี หว่อง ผู้สื่อข่าวและคอมลัมนิสต์ของ เดอะ สแตนดาร์ต เขียนบทความชื่อ "Dragons smell blood again"ไว้เมื่อปีที่แล้วบอกว่า ช่วงเวลาที่บรรดาสมาชิกแก๊งค์อพยพหนีตายจากการปราบของคอมมิวนิสต์มาที่ฮ่องกงนั้นมีองค์กรที่ว่าตั้ง 300 แก๊งค์ แต่แก๊งค์ใหญ่ๆ มีอยู่ 9 แก๊งค์ (สถิติจากปี 1951) ปัจจุบัน 9 แก๊งค์นี้ยังคงอยู่ แยกย้ายกันดูแกกิจการในย่านต่างๆ ของฮ่องกงด้วยมีสมาชิกรวมกันทั้งสิ้นไม่ต่ำกว่า 3 แสนคน การคงอยู่ของแก๊งค์สเตอร์เหล่านี้ในฮ่องกงนั้น ในระยะแรกอยู่กันอย่างเอิกเกริกมาก จนกระทั่งเกิดการจราจลเมื่อวันที่ 10 ตุลาคม ปี 1956 ในเกาลูน ฮ่องกง จนมีคนตายไปทั้งสิ้น 59 คน บาดเจ็บไปเกือบพัน เรื่องของเรื่องก็คือ ความพยายามที่จะจัดงานฉลองการสร้างชาติเพื่อรำลึกถึงการโค่นแมนจูโดยบรรดาสมาชิกแก๊งค์พวกนี้ซึ่งเรียกตัวเองว่ากลุ่มผู้รักชาติรักประชาธิปไตย แต่ดูเหมือนผู้มีอำนาจในรัฐบาลฮ่องกงตอนนั้นจะไม่เห็นด้วย จึงสั่งให้มีการปลดธงชาติก๊กมินตั๋งออกและงดจัดงานเพื่อจะได้ไม่เกิดปัญหา

ปรากฏว่าเรื่องไม่เป็นอย่างที่ว่า เพราะวันรุ่งขึ้นบรรดาสมาชิกแก๊งค์ทั้งหลายก็มุ่งหน้าไปยัเขตการค้าของฝั่งคอมมิวนิสต์พร้อมกับเข้าโจมตีตึกรามบ้านช่องในเขตนั้น ยันกระทั่งฆาตกรรมประชาชนจีนฝั่งโปรคอมมิวนิสต์เสียเลย การจราจลมีการบุกยึดตึกต่างๆ เอากระสุนออกมาสาดยิงไปยังคนเดินถนนและประชาชนที่อยู่อาศัยในเขตโปรคอมมิวนิสต์

อ่านมาถึงตรงนี้กรุณาหาหนังเรื่อง “กู๋หว่าไจ๋”หรือ Young And Dangerous หนังของ แอนดรูว์ เหลา ที่มี เจิงอวี้เจี้ยน เล่นเป็น เฉินเฮ้าหนาน นักเลงที่ทำมาหากินอยู่แถบจิมซาจุ่ยมาดูเถอะครับ ผมว่าฉากการเข้าลุยกันตอนท้ายๆเรื่องระหว่างกลุ่มพระเอกกับฝ่ายที่ต้องการยึดแก๊งค์หงซิ่ง (Hung Hing) นั้นมันส์ระยับกันน่าดู แต่ภาคถัดๆมาดูเหมือนจะไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่ดูจะเลอะเทอะอยู่มาก แต่กระนั้นหนังซีรี่ส์ “กู๋หว่าไจ๋” นี้ก็แสดงให้เห็นภาพลักษณ์ของการทำมาหากินของแก๊งค์พวกนี้ได้ดีว่ามันอยู่ตามถนนทุกเส้นที่เป็นถนนการค้าของฮ่องกงนั่นเองครับ เพียงแต่มันไม่ได้ออกมาแสดงตนอย่างที่เห็น เพราะ มันคือองค์กรลับอย่างที่ว่า

แต่ที่ผมอยากให้ดูหนังก็เพราะเรื่องจริงของการก่อจราจลนั้นมันไม่สนุกเอาเลยแถมเป็นเหตุการณ์ที่น่าเศร้ามากๆ

เพราะเหตุการณ์นี้ก่อให้เกิดเรื่องเลวร้ายที่สุดก็คือ การที่ภรรยาของกงศุลประเทศสวิสที่นั่งแท็กซี่ผ่านเข้ามาในเขตนั้นพอดีดันกลายเป็นเป้ากระสุนโดยไม่ได้ตั้งใจ เท่านั้นแหล่ะครับที่ความอดทนของรัฐบาลฮ่องกงก็หมดสิ้น สุดท้ายก็เลยสั่งให้ตำรวจฮ่องกงยิงทุกอย่างที่ขวางหน้าโดยไม่ต้องเตือน แถมยังขอความช่วยเหลือจากกองทัพอังกฤษเข้ามาช่วยควบคุมสถานการณ์ด้วย พวกแก๊งค์ก็เลยตายกันไปเยอะ เพราะโดนปืนของกองทัพนั่นเอง

หลังจากมีคนตายไปขนาดนี้ทางรัฐบาลฮ่องกงก็เลยตัดสินใจควบคุมแก๊งสเตอร์เหล่านี้อย่างเข้มงวด การอยู่อย่างเอิกเกริกที่ว่าก็เลยต้องหายไปด้วย แถบางส่วนก็กระจายไปอยู่ตามหมู่เกาะหรือประเทศที่มีชุมชนชาวจีนซึ่งประกอบการค้าอยู่ ไม่ว่าจะเป็นในเวียตนาม มาเลเซีย อเมริกา อังกฤษ และอีกหลายต่อหลายที่ แล้วก็คงอยู่ตลอดมา เพราะฉะนั้นก็ตอบคำถามแรกไปแล้วว่า มาเฟียฮ่องกงนี้มีอยู่จริงหรือไม่ ก็ต้องตอบว่ามีอยู่จริงครับ แล้วก็คอยก่อความไม่สงบและหากินกับสิ่งผิดกฏหมายอยู่เป็นประจำ

กลับมาสู่เรื่องของกู๋หว่าไจ๋อีกครั้งว่า แล้วจริงๆ ไอ้เจ้าแก๊งหงซิ่งที่พระเอกเราในตอนหลังได้เป็นหัวหน้าแถมยังส่งไอ้ไก่ป่าไปไต้หวันแล้วสร้างเครือข่ายอาชญากรที่ยิ่งใหญ่ไปยันโพ้นทะเลได้นั้นมันมีแก๊งชื่อดังกล่าวอยู่จริงหรือไม่?

เรื่องนี้น่าสนใจที่จะค้นต่อครับ เพราะชื่อหงซิ่ง (Hung Hing ) และการควบคุมย่านการค้าไม่ว่าจะเป็นย่าน ชุ่ยหวัน จิมซาจุ่ย และมงก๊ก นั้นแท้ที่จริงมีแก๊งค์ๆ หนึ่งควบคุมดูแลมานานตั้งแต่ปี 1930 ก่อนที่จะเกิดการอพยพของแก๊งค์ครั้งใหญ่จากแผ่นดินใหญ่เสียด้วยซ้ำไป

แก๊งดังกล่าวมีชื่อว่า เหอเซิ่งเหอ (Wo Shing Wo - () ซึ่งมีโครงสร้างการบริหารจัดการและมีการเลือกตั้งประธานแบบนองเลือดเหมือนอย่างในหนังกู๋หว่าไจ๋กันทีเดียว เดี๋ยวคราวหน้าเรามาลองดูกันนะครับว่าเฉินเฮ้าหนานกับไก่ป่าสองสหายขวัญใจวัยรุ่นฮ่องกงนั้น ตัวจริงๆ ที่เป็นต้นแบบมีหน้าตาเป็นอย่างไร