“แพท พาวเวอร์แพท” เสียใจ ศาลอุทธรณ์ไม่ลดโทษ ต้องติดคุก 50 ปี เท่าเดิม บอกไม่ท้อ เตรียมยื่นฎีกาขอลดโทษแล้ว เปิดใจกว่า 4 ปีที่ถูกจองจำ ทำให้ได้เรียนรู้ชีวิตจนแตกฉาน ยกเป็นมหา’ลัยชีวิต เผย กำลังจะจบป.ตรี จาก มสธ.เดือน ต.ค.นี้ ตัดพ้อ แอบรันทดตัวเองที่ทำได้แค่บอกรักพ่อผ่านกรงขัง ไม่มีสิทธิกอดแสดงความรัก เจ้าตัวตั้งปณิธานจะทำความดี บอกติดคุกครั้งเดียวก็เกินพอ พร้อมเชื่อมั่นว่าคงไม่จบชีวิตในคุกอย่างแน่นอน
คงยังจำกันได้สำหรับข่าวคราวของ “พาวเวอร์ แพท” หรือ “แพท วรยศ บุญทองนุ่ม” อดีตนักร้องอนาคตไกลค่ายแกรมมี่ หลังจากที่เจ้าตัวโดนตำรวจจับกุมในข้อหา “ค้ายาเสพติด” เมื่อช่วงกลางปี ’47 ที่ผ่านมา จนถูกศาลตัดสินสั่งจำคุก 50 ปี ปรับเป็นเงินอีก 1 ล้านบาท และถูกนำไปจองจำไว้ที่เรือนจำบางขวาง จ.นนทบุรี เวลาผ่านไปกว่า 4 ปี ความคืบหน้าล่าสุด ผู้สื่อข่าวได้รับรายงานว่า ตามที่ทนายได้มีการยื่นอุทธรณ์ขอลดโทษไปนั้น ศาลได้มีคำตัดสินออกมาแล้ว โดยให้ยืนตามศาลชั้นต้น นั่นหมายความว่า โทษของแพทยังสูงที่ 50 ปีเท่าเดิม
ซึ่งตลอด 4 ปีที่ผ่านมา จากการที่ทีมข่าว “บันเทิงผู้จัดการ” ได้ติดตามข่าวคราวความเคลื่อนไหวของแพทมาตลอด และก็มีหลายครั้งที่เราได้มีโอกาสเข้าไปเยี่ยมและพูดคุยกับแพท โดยในครั้งนี้ก็เช่นกัน หลังจากทราบข่าวทีมข่าวได้ติดต่อไปยังคุณพ่อ “นิวัติ บุญทองนุ่ม” เพื่อขอเข้าเยี่ยมแพทที่เรือนจำ เพื่อถามสารทุกข์สุขดิบและความเป็นอยู่ทั่วไป ซึ่งคุณพ่อก็อนุญาตและให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี
และต้องบอกว่าภาพที่เห็นตรงหน้านั้น แทบไม่น่าเชื่อว่า นี่คือ นักโทษที่ติดคุกมานานหลายปี เพราะสภาพร่างกาย รวมไปถึงรูปร่างหน้าตานั้นดูแข็งแรงแจ่มใส หน้าตาสะอาดสะอ้านผิดจากภาพนักโทษที่คิดไว้ถนัดตา เหนือสิ่งอื่นใดแพทมีกำลังใจดีมาก ดูเข้มแข็งและเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก โดยแพทบอกว่า สภาพจิตใจดีขึ้น เพราะปรับตัวได้แล้ว การได้มาอยู่ข้างใน ถ้าคิดในมุมดีมันก็ทำให้ได้เรียนรู้ชีวิตหลากหลายแง่มุม แถมยังได้เรียนหนังสืออีกด้วย ส่วนในเรื่องของคดีเจ้าตัวยอมรับว่า รู้สึกผิดหวังที่ไม่ได้ลดโทษเลยแม้แต่ปีเดียว
“คำตัดสินก็ยืนตามศาลชั้นต้น คือ 50 ปี ปรับ 1 ล้านบาท ก็เสียใจนิดหน่อย แต่ทำใจไว้แล้ว เพียงแต่เราแอบมีความหวัง ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว ก็ต้องปล่อยชีวิตตามที่มันจะเป็นไป ตอนนี้ยื่นฎีกาขอลดโทษไปแล้ว ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ เพราะไม่มีระยะเวลาแน่นอนตายตัว อย่างเพื่อนผมบางคนรอแค่ปีเดียว บางคน 3 ปี มันไม่แน่ครับ ตอนนี้ผมก็ศึกษากฎหมายในการส่งสำนวนฟ้องอยู่ ที่โทษสูงเพราะเค้าแยกฟ้อง ทั้งของที่มีอยู่บนห้อง และที่จับคามือข้างล่าง มันต่างกรรมต่างวาระ ไม่ได้ฟ้องชุดเดียวกัน โทษก็เลยถีบกันไปสองเท่า มันก็เลยลำบากหน่อย ทนายเป็นคนจัดการ คือ เอาข้อเท็จจริงมาแย้งให้ศาลเห็นข้อเท็จจริง มันมีอยู่หลายจุดที่คำให้การของเราไม่มีน้ำหนัก ทนายจะเอาตรงนั้นมาตีความแล้วส่งฟ้อง มันเป็นการกระทำผิดครั้งแรกด้วย แต่มันไม่ใช่อาชีพผม...”
“เรื่องคดีพยายามไม่คิด เพราะถ้าคิดไปก็หาบทสรุปเองไม่ได้ เหมือนพายเรืออยู่ในอ่าง ปล่อยให้มันเป็นไปตามขั้นตอนที่มันจะเป็น พยายามตัดเรื่องข้างนอกให้หมด และทำเวลาที่อยู่ข้างในให้ดีที่สุด มีประโยชน์ที่สุดดีกว่า อย่างเรียน งานดนตรี ซ้อมกีตาร์ ผมพยายามจะศึกษาให้มากกว่าตอนก่อนเข้ามา ตอนนี้ก็ติดต่อกับเพื่อนที่เคยเล่นกีตาร์ด้วยกัน ให้เค้าหาสื่อการสอนมาให้ เอาไว้สอนเพื่อนๆ ในนี้ นี่ก็เพิ่งมีเพื่อนใหม่มาให้สอนเพิ่มอีกหนึ่งคน ไม่รู้จะถอดใจก่อนรึเปล่า เพราะส่วนมากจะเป็นอย่างนั้น มันยาก ต้องมุ่งมั่นและตั้งใจฝึกฝนจริงๆ”
“ผมใช้เวลาอยู่กับกีตาร์วันละ 5-7 ชั่วโมง ถ้าอนุญาตให้เอาขึ้นไปห้องนอนได้ ผมคงซ้อมเยอะกว่านี้ (ยิ้ม) รู้สึกว่าตัวเองกลับมาไฟแรงเหมือนตอนอายุ 14-15 แต่ไม่ได้หวังสูงขนาดที่ว่าต้องเป็นเกจินะครับ แค่อยากจะเป็นนักดนตรีที่สามารถถ่ายทอดให้ตรงจุด เพื่อให้คนที่ฟังเราเล่นยอมรับว่า เราเล่นกีตาร์ได้ดี ผมหวังตรงนี้มากกว่า จริงๆ ผมรักการเล่นดนตรีมากกว่าการร้องตั้งแต่ก่อนเป็นนักร้อง เพราะอยู่กับการเล่นดนตรีตั้งแต่อายุ 15 รู้สึกโชคดีที่ได้อยู่กับดนตรีกับศิลปะ มันทำให้ผมมีชีวิตในนี้อย่างไม่เครียด เวลาที่เล่นดนตรีมันทำให้ลืมความทุกข์ ลืมความท้อแท้ในโชคชะตาที่เราเป็นอยู่”
“กำลังใจส่วนใหญ่มาจากตัวเองก่อน ต้องสร้างกำลังใจให้ตัวเองก่อน รองลงมาคือครอบครัว พี่ๆ เพื่อนๆ ผมมีความเชื่ออยู่ว่าจะอยู่ในนี้ไม่นาน มันคงเป็นเพียงช่วงชีวิตนึงที่ต้องเข้ามาอยู่ในนี้ ให้ผมได้ศึกษาเรียนรู้ชีวิตเพื่อออกไปใช้ชีวิตข้างนอก เพื่อเสริมสร้างศักยภาพของตัวเอง พยายามมองว่าเป็นโอกาสที่ดี สอนวิธีคิด ทำให้ได้เรียนหนังสือ ได้ความรู้ได้ฝึกวาดรูปได้ซ้อมดนตรีจริงๆ จังๆ เพราะคิดอีกมุมถ้าอยู่ข้างนอกผมอาจจะไม่ได้ทำอะไรแบบนี้ก็ได้”
“ได้ในเรื่องการปรับตัว ได้เรียนรู้คนหลากหลายสถานะ แตกต่างที่มา หลายสังคม ได้เรียนรู้จากผู้คนข้างใน ทำให้ผมมองชีวิตแตกฉานขึ้นเยอะเลย ที่สำคัญได้เล่นดนตรี เพราะถ้าอยู่ข้างนอกคงไม่มีเวลามากขนาดนี้ พยายามมองเรื่องทั้งหมดเป็นโอกาส อยู่ในนี้มา 4 ปีกว่า ไม่ได้อยู่อย่างทุรนทุราย ไม่ได้รู้สึกว่ามันยาวนาน กลับรู้สึกว่าวันๆ มันสั้นไปด้วยซ้ำ เพราะมีกิจกรรมให้ทำเยอะ วันๆ ไม่ได้ผ่านไปแบบทรมาน ตอนนี้ชีวิตโอเค สบายดี แต่ไม่ต้องเข้ามานะ (หัวเราะ)”
“ผมกำลังจะจบปริญญาตรี คณะศิลปศาสตร์ เอกสารสนเทศศาสตร์ ของมหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช เหลือเก็บอีกตัวเดียว เดือนตุลาฯก็จบแล้ว เลือกเรียนด้านนี้ เพราะสนใจ เนื้อหาจะเกี่ยวกับข้อมูลการสื่อสารคอมพิวเตอร์ ข้อมูลที่กลั่นกรองแล้ว เหตุผลที่เลือกเพราะไม่ค่อยมีคนเรียนด้วย มีคนเรียนน้อยมาก ในแดนผมมีผมเรียนอยู่คนเดียว ส่วนมากเค้าจะเรียนนิเทศฯ นิติศาสตร์ กันมากกว่า ผลสอบถือว่าดี เพราะอ่านหนังสือเยอะเหมือนกัน แต่ถ้าเทียบแล้วถือว่าน้อยกว่าคนอื่น เพราะไปให้เวลากับการซ้อมดนตรี กับการแต่งเพลงซะมาก”
“ผมคิดตลอดว่า ออกไปต้องดีกว่าตอนก่อนเข้ามา ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะโดนกดดันจากสังคมภายนอกเยอะ ที่เค้ามองเราด้านลบ เข้ามาอยู่ในนี้แล้วชีวิตต้องตกต่ำลง มันทำให้ผมอยากพิสูจน์ตัวเอง ว่า คนเราสามารถกลับตัวกลับใจได้ ผมไม่ใช่คนเลว แต่จังหวะชีวิตมันพาไป เมื่อก่อนผมเข้าใจชีวิตน้อยกว่าตอนนี้ เช่นเรื่องบุญคุณ การที่มีคนมาหวังดีกับเรา แต่เขาอาจจะไม่บริสุทธิ์ใจเสมอไป โดยอาศัยจุดอ่อนของเรา ที่เราคิดว่ามันเป็นบุญคุณ อย่างคดีก็เหมือนกัน เป็นเพราะเขาเคยช่วยเรา มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนในการใช้ชีวิตครับ”
ได้ทบทวนชีวิตหลายอย่าง โดยเฉพาะเรื่องความรัก
“แฟนเก่า (คนที่ถูกตำรวจจับกุมในคดีเดียวกัน แต่ศาลยกฟ้องไปแล้ว) เค้าก็เคยมาเยี่ยม แต่ผมไม่อยากให้เค้ามาอีก และไม่ได้คบหากันมานานแล้ว เลิกกันตั้งแต่เกิดเรื่อง ผมเป็นคนเอ่ยปากบอกเค้าเอง ว่าอย่ามาเลย เค้าก็คงเสียใจอาจจะร้องไห้ มันมีเหตุผลหลายอย่างที่ทำให้ผมต้องตัด ความคิดจากตัวเองด้วย จากครอบครัวด้วยเพียงแต่เค้าไม่ได้ขอ ไม่เชิงขอ แต่รู้ว่าหลายคนไม่สบายใจ อีกอย่างคือเราไม่ได้มีใจให้กันแล้วด้วย จริงๆ เค้าพยายามติดต่อเรา แต่ผมต้องใจแข็ง ไม่อย่างนั้นจะคาราคาซัง กลัวจะมีปัญหาตามมา ช่วงเวลาที่ผ่านมามันทำให้ได้นั่งทบทวนว่า มันคือความรักหรือเปล่า อาจจะเป็นความผูกพัน ที่เคยช่วยเหลือห่วงใยกัน แต่ถ้าเค้ารู้ว่าผมคิดแบบนี้คงเสียใจมาก เพียงแต่ผมไม่อยากให้ทุกคนต้องเจ็บปวดอีก”
เผย แอบรันทดใจที่ไม่สามารถกอดพ่อได้ แต่ก็จะบอกรักผ่านกรงขังทุกครั้งที่เจอกัน สุดห่วงเพราะพ่อก็อายุมากขึ้นทุกวัน ส่วนแม่ก็ป่วยมีโรคประจำตัว พร้อมบอก ถูกสอนให้อยู่กับความจริง ฉะนั้นถ้าไม้ได้รับการลดโทษ และต้องอยู่ในคุกตลอดชีวิตก็ต้องยอมรับและอยู่ให้ได้
“พ่อมาเยี่ยมทุกวันอังคาร ส่วนวันอื่นๆ ก็จะวนๆ เวียนๆ กันมา แม่ก็จะมาได้เดือนละครั้งสองครั้ง เพราะต้องขายของและมีโรคประจำตัวด้วย ได้กอดพ่อครั้งสุดท้ายวันที่ 13 พ.ค.ตอนไปฟังผลอุทธรณ์ คือตอนนั้นยังไม่ทันคิดอะไร เพราะเพิ่งฟังคำพิพากษาเสร็จ กำลังจะลงไปห้องฝากขังด้านล่าง แล้วพ่อเค้าก็ขอกับผู้คุมว่า ขอผมกอดลูกชายหน่อย ตอนแรกผู้คุมลังเลนิดนึง เพราะมันเคยมีเรื่องซุกซ่อนยาใส่กระเป๋าเข้ามาข้างใน เค้าก็เลยไม่อยากอนุญาต แต่สุดท้ายก็ให้กอด พ่อเค้าก็บอกว่าไม่ต้องคิดมากนะ พ่อรักลูกนะ เค้าก็กอดเรา วันนั้นไม่ได้ร้องไห้ แต่ถ้าเป็นเมื่อก่อนอาจจะมีบ้าง”
“พ่อบอกรักทุกครั้งที่เจอกัน กับแม่ก็เหมือนกัน เราบอกรักกันทุกครั้งที่พ่อมาเยี่ยม เมื่อก่อนจะเก็บความรู้สึก อาจจะเพราะเขิน เป็นผู้ชายด้วย แต่ตอนนี้ไม่เก็บแล้ว โอกาสแบบนี้วันนึงถ้าเสียไป จะเรียกร้องให้มันหวนคืนมาไม่ได้แล้ว และผมคงจะเสียใจมาก ตั้งแต่โตมาไม่ค่อยสนิทกับพ่อ เพิ่งจะมาสนิทกันเมื่อ 4 ปีกว่า ที่ผ่านมา หลังจากผมเข้ามาอยู่ในนี้ ทำให้เข้าใจพ่อมากขึ้น ตอนเด็กๆ เวลาที่พ่อสอนอะไรจะไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เค้าพูดหรอก ไม่ใส่ใจบ้าง แต่พอเราโต คำสอนที่พ่อบอกมันใช่หมดเลย”
“ห่วงเค้ามากแต่ไม่รู้จะทำยังไงดี มันต้องตัด หลายคนในนี้เขาตัดไม่ได้ มีความวิตกกังวล ไม่มีความสุขครุ่นคิดจนเป็นโรคจิต ที่ต้องตัดเพราะเราทำอะไรไม่ได้ ยิ่งถ้ามัวแต่วิตกเราก็จะอยู่อย่างทรมานทุกข์ใจ พลอยทำให้คนที่อยู่ข้างนอกเป็นห่วงไปอีก ผมเลยเลือกที่จะตัดและอยู่กับความจริง ความจริงที่เราทำอะไรเพื่อเค้าไม่ได้ มีอย่างเดียวคือทำให้พ่อสบายใจ เราอยู่ได้ไม่ต้องเป็นห่วง”
“เค้าพูดตลอดว่า ถ้าผมไม่ได้ลดโทษ กว่าจะได้ออกไปเค้าคงไม่อยู่แล้ว นี่คือนิสัยเค้า ให้อยู่กับความจริง เค้าสอนให้อยู่กับความจริง อย่างเรื่องความรัก ถ้าเกิดมีความรักในนี้นี่หมดสิ้นเลย เราไม่สามารถดูแลเค้าได้ เพราะฉะนั้นอย่าเห็นแก่ตัว มันไม่มีความเป็นไปได้ มองไม่เห็นจุดจบ พ่อจะบอกตลอดว่าอย่าหาเรื่องยุ่งยากให้ตัวเองอีก พูดตรงมาก แทบไม่รักษาน้ำใจกันเลย เหตุผลก็เพราะอยากเตือนสติเรา ไม่อยากให้ทุกข์เพราะรักอีก ซึ่งผมก็เข้าใจดี แต่ถ้าวันนั้นมาถึง วันที่ไม่มีเค้าแล้ว ผมก็ต้องอยู่ให้ได้ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ถึงเวลาที่ต้องดูแลตัวเอง แต่เรื่องของใจเรื่องความรู้สึกภายในเป็นอีกเรื่องนึงนะครับ ยังไงต้องพาตัวเองดำเนินชีวิตให้ได้และให้ดี ต้องอยู่กับความจริง”
“แต่ถ้าต้องอยู่ในนี้ตลอดชีวิต ก็ต้องทำใจยอมรับมันให้ได้ แต่ลึกๆ มีความเชื่อว่าตัวเองคงไม่จบชีวิตในนี้แน่นอน คงมีเหตุให้ได้ลดโทษบ้างถ้าเราทำตัวดี แต่ถ้าต้องอยู่ตลอดชีวิตจริงๆ ก็ต้องอยู่ให้ได้ แต่ความรู้สึกที่มันติดอยู่ในใจผมตลอดก็คือ บั้นปลายชีวิต ผมคงไม่จบชีวิตอยู่ในนี้แน่”
“ถ้าพ้นโทษออกไปอยากทำหลายอย่างมาก จินตนาการที่คิดไว้มีเยอะมาก อยากกลับไปทำงานเพลงเล่นดนตรี แต่งเพลงเขียนเพลง เพราะมันคือตัวตนของผม ส่วนเรื่องครอบครัวไม่อยากคิดอะไรไว้ไกล เพราะไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้น แต่ที่แน่ๆ ผมต้องใช้ชีวิตให้ดีกว่าก่อนที่ผมตกลงมาอย่างแน่นอน ผมยึดถือความเชื่อนั้นมาตลอด ติดคุกครั้งเดียวก็เกินพอแล้วครับ”
“แพทในวันก่อนกับวันนี้ โดยพื้นฐานก็ยังเป็นแพทคนเดิมนะครับ เพียงแต่โตขึ้น รอบคอบขึ้น เข้าใจชีวิตมากขึ้น เห็นใจคนอื่นมากขึ้น ต้องติดอยู่ในนี้ ทำได้มากที่สุดคือบอกรักพ่อบอกรักครอบครัวผ่านลูกกรง แรกๆ ก็รู้สึกรันทด เพราะไม่ได้ใกล้ชิดไม่ได้สัมผัส แต่ต้องปลงให้ได้ครับ ต้องรับสภาพให้ได้ เพราะจริงๆ ความรู้สึกเราสามารถสื่อถึงกันได้ สามารถรับรู้ได้ แต่ถามว่าอยากกอดพ่อมั้ย มันเป็นธรรมดาที่อยากกอดเค้า อยากออกไปกอด เพื่อแสดงออกว่ารักเค้า...”
***
ติดคุก 50 ปี “พ่อแพท”ทำใจ บอกติดกี่ปีก็จะไม่ทิ้ง
นับถอยหลังวันพิพากษา "แพท" พร้อมน้อมรับ(ชะตา)กรรม
สงกรานต์(ที่ไม่มี)ของ "พาวเวอร์แพท"
อักษรเตือนใจหลังกรงขัง ของ "พาวเวอร์ แพท"
