โปรเจ็กต์ เอ็กซ์ แฟ้มลับ เกมสยอง
ตอนที่ 9
กลางวันในวันหนึ่ง บนถนนย่านชานเมือง โจกำลังขับรถ มีตุลย์นั่งคุยโทรศัพท์อยู่ข้างๆ
"บ้าจริงๆ แยกที่มีปั๊มแก็ส ชั้นเลยมานานแล้ว … แล้วนี่แกจะเสร็จงานหรือยัง เหลืออีก2เซ็ท โอเคๆๆ แล้วเจอกัน"
"ยังไงเนี่ย"
ตุลย์หงุดหงิด เอากระดาษแผนที่ของยีนส์มาชี้
"จะยังไง ก็หลงนะสิ ถามได้ ยีนส์มันเขียนแผนที่ ได้มั่วชะมัดเลย"
โจกวนๆถาม
"ดูผิดเองแล้วโทษเพื่อน หรือเปล่า"
"เอาไปดูเองเลย ก็บอกแล้วว่าไม่แม่นเส้นทาง แล้วยังจะมาให้บอกทางอีก"
ตุลย์ งอนๆ แกล้ง มองออกไปนอกหน้าต่างไม่สนใจโจ
โจ ชอบใจ ได้แกล้ง
"ตกลงว่ากลับรถแล้ว เลี้ยวขวา ตรงไฟแดงที่2 หรือเปล่า ตุลย์"
"ไม่รู้แล้ว ดูเองเหอะ เดี๋ยวพาหลงอีก"
โจ แอบยิ้ม ที่เห็นตุลย์ งอน เขาเห็นสามี ภรรยาคู่หนึ่งขับรถตามหลังมาด้วยความเร็ว โจเปิดไฟเลี้ยวให้ทาง รถคันนั้นก็แซงขึ้นไป
"คืนนี้ไอ้เต๋า มันชวนไปฟังเพลงที่ร้านเพื่อนมันนะ ไปด้วยกันมั๊ย"
"โหย … งานเรายังเหลืออีกบานเลย อาทิตย์หน้าต้องส่งแล้ว ขอตัวดีกว่า … "
โจมองกระจกหลัง เขาเห็นรถคนเดิมขับมาทางด้านหลังด้วยความเร็ว เขาแปลกใจ จึงเปิดไฟเลี้ยวให้ทาง รถคันนั้นก็แซงขึ้นไป โจท่องจำทะเบียนรถคันนั้นไว้
"มีอะไรเหรอ โจ ทำหน้าแปลกๆ"
"ไม่มีอะไรหรอก"
ยีนส์โทร. เข้ามาหาตุลย์
"แกนี่ยุ่งจังเลยนะ ยีนส์ โอเคๆ เดี๋ยวจะแวะซื้อให้"
ตุลย์วางสาย
"ยีนส์ จะเอาอะไรเหรอ" โจถาม
"มัน หิวขนม อยากกินเยลลี่ โตจะตายแล้ว ยังติดขนมอีก"
โจขำๆ แต่แล้วเขาก็เห็นรถคันเดิม ตามหลังมาอีกครั้ง เขาเปิดไฟให้ทาง คราวนี้เขาเห็นเลขทะเบียนชัดเจนว่าเป็นคันเดิม ที่แซงเขาไปแล้ว
"เป็นอะไร โจ … ทำไมทำหน้าแบบนั้น"
"ชั้นว่า ชั้นเจออะไรแปลกๆเข้าให้แล้วสิ" โจว่า
"อะไรเหรอ"
"ช่างมันเถอะ ไม่มีอะไรหรอก ชั้นอาจจะตาฝาดไปเอง"
"อะไรของเธอ เนี่ย … พูดจาให้ งง"
รถคันเดิมที่แซงโจไปหลายครั้งจอดอยู่ริมถนน ใต้ต้นไม้ใหญ่ สามีลงมายืนอยู่ข้างรถ ดูท่าทางเขากำลังต้องการความช่วยเหลือ
โจขับรถมาเห็นเข้าก็แปลกใจ เขาชะลอรถ เข้าไปยังไหล่ทาง
"รถเป็นอะไรเหรอ "
"เธอรอในรถก่อนแล้วกัน เดี๋ยวชั้นไปดูรถคันนั้นหน่อย"
โจเปิดประตูรถลงไป ขณะที่โจกำลังเดินไปที่ต้นไม้ใหญ่ ตุลย์มองไป...ไม่เห็นมีรถสักคัน ตุลย์แปลกใจ
ใต้ต้นไม้ใหญ่ ที่รถคันนั้น โจเดินเข้ามาหาผู้ชาย
"คุณครับ รบกวนสอบถามทางหน่อยครับ ผมกับภรรยาหลงทางมานานมากแล้วครับ"
ตุลย์มองเห็นโจกำลังคุยคนเดียว เธอแปลกใจมากจึงเปิดประตูลงไปดู
ใต้ต้นไม้ใหญ่ ที่รถคันนั้น โจมองหน้า สามีและภรรยา โจนิ่งรวมสมาธิ เพราะนึกถึงคำพูดของแพรว
"วิญญาณของแอนยังวนเวียน ทำเรื่องเดิมๆที่ฝังใจอยู่น่ะ"
"อย่าหวาดกลัว ทำให้เขาเชื่อใจเรา และบอกให้พวกเขารู้ว่า เขาตายไปแล้ว ทำให้เขาสงบ
ให้เขาเดินทาง ไปสู่โลกใหม่ของเขา"
พราวยืนนิ่ง ส่งจิตพลังบวกไปให้แอน
ที่ริมถนน ใต้ต้นไม้ใหญ่ สามี ภรรยา น้ำตาไหลเมื่อรู้ความจริงว่าตัวเองตายแล้ว
"ขอบคุณ มากนะครับ ที่ช่วยบอกทางให้ผมกับภรรยา"
โจยิ้มรับคำขอบคุณด้วยความสงบ ใบหน้าเขามีความสุขที่ได้ช่วยเหลือวิญญาณหลงทาง โจเดินกลับมาที่รถ
"โจ … มันยังไงกันเนี่ย เธอคุยกับใคร ชั้นเห็นแต่ต้นไม้"
"เธอจำที่แพรว กับพราวเล่าเรื่องคนที่ตายอย่างกระทันหันได้มั๊ย"
"จำได้สิ วิญญาณพวกนั้นยังไม่รู้ว่าตัวเองตายแล้ว เลยวนเวียนอยู่ในที่เดิมๆ ไปไหนไม่ได้"
โจมองไปที่ต้นไม้นั้น...
"สามีภรรยาคู่หนึ่ง ขับรถชนต้นไม้ตาย ทั้งคู่ไม่รู้ตัวว่าตายแล้ว เลยขับรถวนเวียนอยู่บนถนน หาทางไปไม่ถูก ชั้นเพิ่งบอกความจริงพวกเขา อีกไม่นาน พวกเขาคงพบกับเส้นทางใหม่แล้วล่ะ"
ตุลย์อึ้ง มองไปที่ต้นไม้ต้นใหญ่
"ไปกันเถอะ ตุลย์"
สามี ภรรยายืนที่รถ ทั้งสองเหมือนรอใครบางคนมารับไปสู่ภพใหม่
ในมุมลับตาคน ในบ้านโจ ปอยอยู่กับชายชุดดำ
"ปอยขอเวลาอีกนิดนะ … ขอให้ปอยได้อยู่กับเขาอีกสักพัก เถอะคะ"
"ถ้าเธอต้องการเช่นนั้น ชั้นก็บังคับเธอไม่ได้ แต่ชั้นขอเตือนเธอไว้ว่า ถ้าเธอยังยึดติดอยู่กับโลกใบเก่าของเธอ ผลลัพธ์ของมันจะเลวร้ายเกินกว่าที่เธอจะคาดคิด"
ปอยก้มหน้า ชายชุดดำเดินจากไป
ในห้องโถงบ้านโจ เต๋าเปิดเพลงจากคอมพ์ เขากำลังเตรียมเพลง ส่วนคิว แพรว พราว อยู่ที่มุมของตัวเอง
"ตื่นเต้นเหมือนกันนะเนี่ย แพรว พราว คืนนี้ ไปเชียร์เราหน่อยนะ"
"แกจะไปตื่นเต้นอะไรนักหนา แกเป็นดีเจมาตั้งนาน ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย" แพรวว่า
"แต่คลับเนี่ย คนดังๆเพียบ มันก็ประหม่านิดหน่อยไง"
"แล้วพวกชั้นไป มันจะช่วยอะไรแกได้วะ …" พราวว่า
"มันก็แบบว่า มีกำลังใจไง แฟนคลับมาเชียร์ ไรเงี่ย" เต๋าบอก
"คือพูดตรงๆว่าจะเอาไปเป็นหน้าม้า คอยกรี๊ดกร๊าดว่างั้นเหอะ"
"ก็ ประมาณนั้นแหล่ะ … ไอ้คิว แล้วมึงจะไปป่ะ หญิงเพียบนะ กูบอกเลย"
"แล้วไอ้บูมล่ะ มึงชวนยัง"
ไม่มีใครเห็นวิญญาณปอย ที่เดินเข้ามาหยุดฟัง
"วันๆ มึงเห็นมันบ้างมั๊ยล่ะ ผลุบๆโผล่ๆ ไปมาไร้ร่องรอย" เต๋าบอก
"สงสัยจะมีโปรเจ็กใหม่"
"เสือซุ่มเหรอ"
"ยังไง เสือซุ่ม ไม่เก็ท" แพรวถาม
เต๋า คิว หัวเราะกัน
"ก็แอบมีหญิงซ่อนไว้นะสิ เธอ แหม …แกล้งถามเปล่าเนี่ย"
ปอยซึ่งนั่งฟังอยู่สีหน้าโกรธเกรี้ยว ผิดไปจากปอยคนเดิม
"แกมั่วเปล่า ชั้นดูว่าบูมมันเป็นคนจริงจัง น่าจะรักใครรักจริง ไม่เหมือนแกหรอก เต๋า จีบดะไปทั่ว" พราวว่า
"นั่นไง … เห็นไอ้บูมมันเงียบๆ มันฟาดเรียบนะครับ ไม่เชื่อถามไอ้คิวดูเลย" เต๋าบอก
ปอยโกรธจัด เธอเดินไปหยิบแก้วขึ้นแล้วปาลงพื้นแตก
ทุกคนตกใจ หันมามองแก้วแตก
"เฮ้ย …ไรวะ"
ปอยลุกขึ้นเดินไปอีกด้าน เธอปัดข้าวของหล่นกระจาย ทุกคนหันไปมองตามของที่หล่น
แพรว พราว มองหน้ากันทั้งสองรับรู้ว่า มีบางอย่างผิดปกติซะแล้ว
ต่อมา ... ปอย ยืนเหม่อมองไปที่แม่น้ำ เธอครุ่นคิด .... สีหน้าเธอไม่สบายใจ บูม เดินเข้าที่มาหา
"บูม … ไปไหนมา"
"คือว่า … เรา … เราก็แค่ไปแถวนี้นั่นแหล่ะ ปอยมีอะไรเหรอเปล่า"
ปอยนิ่งคิดก่อนจะตัดสินใจพูด
"ที่บูมเคยบอกว่า เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป มัน มันเป็นไปไม่ได้หรอกนะ"
บูมสีหน้าเครียด
"ปอย บูมสัญญากับปอยแล้วไง เราจะมีกันตลอดไป ทำไมล่ะ"
บูมเข้าไปจับไหล่ปอย
"ไม่มีทางหรอก บูม"
"ทำไมปอยพูดแบบนี้ ทำไม"
ปอยร้องไห้
"มันเป็นไปไม่ได้"
บูมส่งสายตาอ้อนวอนปอย
แต่ปอยเปลี่ยนไป กลายเป็นใบหน้าร้ายกาจ คำรามน่ากลัว
"มันเป็นไปไม่ได้ เชื่อชั้นสิ เชื่อชั้น เชื่อชั้นสิ บูม"
บูมผงะออก เขาประหลาดใจ
"นี่ ปอยเป็นอะไรไป … เพราะไอ้ชายคนนั้นใช่มั๊ย มันทำอะไรปอย"
ปอยไม่ตอบอะไร เธอเปลี่ยนมาเป็นปอยคนเดิมที่มีแววตาอมเศร้า บูมล้วงกระเป๋า เขาหยิบกล่องใบนึงออกมา เขาเปิดออกมันเป็นแหวนที่สวยงาม ปอยน้ำตาริน
"ปอยเราแต่งงานกันนะ"
บูมสวมแหวนให้ปอย
"บูมสัญญาว่าต่อแต่นี้ไป บูมจะไม่มีใครอื่นอีกนอกจากปอยคนเดียว"
บูม ดึงปอยเข้ามากอด บูมมีใบหน้าที่สุขล้น แต่ปอยกลับเต็มไปด้วยความกังวลใจ
แพรว พราวมองไปที่บูม แต่ทั้งคู่เห็นแค่บูมคนเดียว
แพรว พราวที่แอบมองบูมอยู่ หนักใจ
"แกคิดเหมือนชั้น ใช่มั๊ย" แพรวบอก
"ใช่ … ปอยยังอยู่กับบูม" พราวว่า
"แกว่าเราควรจะเข้าไปบอกบูมดีไหมวะ ชั้นเป็นห่วงวะ"
"อย่าเพิ่งดีกว่า บอกมันตอนนี้ มันก็ไม่เชื่อหรอก รออีกสักนิด"
"แต่ถ้ามันสายเกินไป แล้วปอยเกิดกลายเป็น … "
"ยังหรอก พราว … ยังไงซะ ชั้นเชื่อว่า บูมมันจะต้องรู้ได้ตัวมันเอง"
ทั้งสองกังวลใจ เรื่องที่เกิดขึ้น
บรรยากาศสุสานรถ ยามค่ำ น่ากลัวและดูอันตราย รถเก่าพัง ตั้งวางทับซ้อนกันชวนให้ขนลุก
ชายหนุ่มกับหญิงสาว เดินส่องไฟฉายเข้ามาในสุสาน
"ที่นี่แหล่ะ … เฮี้ยนสุดๆ ถ้าเปิ้ลกลัว จะกลับก็ได้นะ พี่ไม่ว่า" ต้นบอก
เปิ้ลสาววัยรุ่น ที่ดูหวาดๆ แต่ก็ทำเป็นไม่กลัว
"ไม่เป็นไรพี่ … ไอ้จอยมันยังกล้ามาเลย หนูไม่ยอมมันหรอก"
"ต้องอย่างนี้สิ … ถ้าเปิ้ลยังหงอ ก็โดน จอยมันข่มตลอดไปนั่นแหล่ะ"
"จอย มันแค่ถ่ายรูปด้านหน้าสุสาน มาทำเก๋า นี่พี่พาข้างใน ขนาดพวกแมนๆเองยังไม่ค่อยกล้าเลยนะ รับรอง เพื่อนเปิ้ลที่โรงเรียนร้อง ว้าว แน่นอน"
เปิ้ล เจอต้นพูดกล่อม จนกล้าไม่กลัวผี
"ตรงนี้เลย พี่ต้น ถ่ายให้เปิ้ลหน่อย"
เปิ้ลโพสท่ากวนๆท้าทายให้ต้นถ่ายรูปให้
"ตรงนี้ยังไม่เด็ด มา ตามพี่มา รับรองสยองกว่าตรงนี้อีก"
ต้นจูงมือเปิ้ลไปยังมุมหนึ่งซึ่งเป็นเหมือนกับถูกจัดไว้มั่วสุมโดยเฉพาะ มีฟูกเก่าๆเน่า ลังไม้ ขวดเบียร์วางเกลื่อน
เปิ้ลชักเอะใจ
"พี่ต้น เปิ้ลจะกลับแล้ว"
"จะรีบกลับไปไหน มาถึงขนาดนี้แล้ว"
ต้นยิ้มๆ เขาเดินตรงมาที่ล็อกตัว เปิ้ลดิ้นรน แต่สู้แรงไม่ได้ ต้นจับเปิ้ลลงไปนอนที่ฟูกเก่าๆ ก่อนจะต่อยไปที่ท้อง ทำเอาเปิ้ลจุก นิ่งไป
เสียง มอเตอร์ไซค์ดังเข้ามา ต้นชะงัก เขามองไปเห็นไฟหน้ามอเตอร์ไซต์วิ่งตรงเข้ามา ต้นชักมีดพกออกมา
"แม่ง … ใครวะ อยากตายหรือไง"
มอเตอร์ไซค์คันนั้นเข้ามาจอด ไฟของมันแยงตา ต้นมองเห็นไม่ถนัด ต้น เดินสวนไฟเข้าไป เขาตกใจ ที่เห็นว่า คนขี่มอเตอร์ไซค์คันนั้นไม่มีหัว
ต้นวิ่งหนี ลนลานด้วยความกลัว เสียงมอเตอร์ไซค์เร่งเครื่องคำรามสนั่น
เปิ้ล ขยับตัวขึ้นมาเห็นผีหัวขาด จึงร้องกรี๊ด ลั่น สนั่นทั้งสุสานรถ
เช้าวันใหม่ โจ บูม เต๋า คิว ตุลย์ ยีนส์ แพรว พราว รวมตัวกันที่ห้องโถง
"ไอ้แอดมิน นี่มันอินเทรนจริงๆ ข่าวไหนฮิต ข่าวไหนฮอต มันให้เราไปพิสูจน์ทันที" คิวบอก
"สงสัย มันจะอยู่สายบันเทิงวะ" เต๋าบอก
"ไอ้ผีมอเตอร์ไซค์หัวขาด เนี่ย มันมีจริงๆเหรอ"
"สมัยเรายังซิ่งๆ ก็มีพวกๆแก๊งค์เรา ก็โดนลวดขึง ตายไปหลายรายนะ" บูมบอก
"มันจะทำไปทำไม" พราวบอก
"พวกมันก็เอารถไปขาย หรือไม่ก็ล้างแค้นกันเอง" บูมบอก
"ทำไม มันโหดจังเลย" แพรวว่า
"พวกสิงห์มอเตอร์ไซค์ นี่น่ากลัวนะ" ยีนส์บอก
"ก็ไม่เสมอไปหรอกนะ ดูไอ้บูมสิ น่ากลัวตรงไหน" โจว่า
"แล้วนี่ พวกเรา จะเอายังไงต่อดี"ตุลย์ถาม
"ก็เหมือนเดิม เริ่มจากหาข้อมูล สุสานรถร้างนั่นก่อนเลยล่ะกัน" โจบอก
ทุกคนเริ่มต้นภารกิจใหม่
ปอยเดินไปมาเหมือนหลงทาง เธอโซเซ มองฟ้า ตัวหมุน โซเซ ไปมา ปอยเปลี่ยนไป กลายเป็นใบหน้าร้ายกาจ คำรามน่ากลัว
"มันเป็นไปไม่ได้ เชื่อชั้นสิ เชื่อชั้น เชื่อชั้นสิ บูม"
ปอยทรุดตัวลง นั่งยองๆ มือกุมขมับ
บูมสวมแหวนให้ปอย
"บูมสัญญาว่าต่อแต่นี้ไป บูมจะไม่มีใครอื่นอีก นอกจากปอยคนเดียว"
บูมดึงปอยเข้ามากอด บูมมีใบหน้าที่สุขล้น
ปอยสับสน เธอเริ่มคุมตัวเองไม่ได้ กรีดร้องตะโกน
บูมเดินหาปอย เขาเรียก "ปอย" เบาๆ เขารู้สึกกังวล นั่งมองแม่น้ำ แพรว พราว เดินเข้ามาหาบูม
แพรวถาม
"บูม พักนี้ แกเป็นอะไรไปวะ ชอบแอบหลบมาอยู่คนเดียว"
"ชั้นมานั่งเงียบๆ คนเดียวมันผิดปกติยังไง"
บูมซ่อนอาการกังวลใจ
พราวถาม
"เราเพื่อนกันนะ มีอะไรไม่สบายใจก็คุยกันได้นะเว้ย"
"ขอบใจวะ … แต่ชั้นไม่รู้จะอธิบายยังไงให้พวกแกเข้าใจ"
บูมถอนใจ
"เรื่องปอยใช่มั๊ย"
บูมชะงัก มองแพรว
"นี่ เธอสองคนเห็นปอยด้วยเหรอ"
"ไม่หรอก เราไม่เห็นปอย วิญญาณนะ จะเห็นได้ก็ต่อเมื่อเขาอยากให้เห็นเท่านั้น"
"ถึงเราสองคนจะไม่เห็น แต่เราสองก็รับรู้ถึงมันได้"
"แล้วตอนนี้ เธอรู้มั๊ยว่า ปอยหายไปไหน ชั้นรู้สึกเป็นห่วงว่า ปอยจะเป็นอะไร"
แพรว พราว ถอนใจ จำเป็นต้องบอกบางอย่างแล้ว
พราวบอก
"แม่ชั้นเคยเล่าถึงวิญญาณที่ผูกพันกับบางสิ่งจนไม่ยอมไปตามทางของตน … นานๆเข้า
วิญญาณนั้นจะปวดร้าว หลงทาง และก็ …"
"แล้วก็ อะไร ปอยจะเป็นอะไร"
"วิญญาณปอย ก็จะเปลี่ยนไป กลายเป็นดุร้าย เกรี้ยวกราด จำอะไรไม่ได้ ไร้จุดหมาย กลายเป็นสัมภเวสี เร่ร่อนล่องลอย อย่างไม่มีวันจบสิ้น เธอต้องปล่อย ปอยไปนะ" แพรวบอก
บูมสีหน้ากังวลมากสุดๆ
"แต่เรารักกันมากนะ แพรว"
"มันเป็นไปไม่ได้หรอก บูม เธออย่าให้ความรักของเธอทำร้ายปอยเลย เชื่อพวกชั้นเถอะ"
บูมเสียใจ
คืนนั้น ปอย เดินโซซัดโซเซ จนมาถึง มุมหนึ่ซึ่งมีของเซ่นไหว้ วางไว้ มีสัมภเวสี กำลังกินอยู่ เธอตรงเข้าไป พวกนั้นคำรามขู่ ปอย กลัวจึงหลบออกมาห่างๆ
ปอยมองของพวกนั้นกิน ปอยรู้สึกหิวโหย ....
ณ บรรยากาศสุสานรถร้าง ซากรถ ต้นไม้รกทึบ ทำให้บรรยากาศชวนสยอง คิว ส่องไฟเข้ามาสำรวจด้านในของสุสาน คิวเดินผ่านรถหนึ่ง เต๋าก็โผล่พรวดออกมาจากหน้าต่างรถ เขาทำท่าขับรถ
"พี่ไปส่งมั๊ยน้อง"
คิวตกใจสะดุ้ง
"เชี่ย เต๋า มึงเล่นอะไรของมึงเนี่ย"
เต๋าออกจากรถ เขาหยิบพวงมาลัยรถ ออกมาด้วย เขาส่งให้คิว
คิวเหวอๆ เต๋าขำๆแล้วทั้งสองคนก็เดินสำรวจต่อไปทางด้านใน
ทั้งสองคนเจอมุมหนึ่งซึ่งเป็นเหมือนกับถูกจัดไว้มั่วสุมโดยเฉพาะ มีฟูกเก่าๆเน่า ลังไม้ ขวดเบียร์วางเกลื่อน
"นี่ แม่งแหล่งมั่วสุม ชัดๆ ดูสภาพสิ ฮาเร็มชัดๆ" เต๋าบอก
"สงสัยว่า ไอ้เรื่องผี มอเตอร์ไซค์ อะไรนั่น จะเป็นแค่เรื่องโม้กันไปเอง" คิวว่า
ทั้งสองได้ยินเสียงก๊อกแก๊ก และเสียงเอี๊ยดอ๊าดเหมือนประตูรถเปิด ทั้งสองมองหน้ากัน
เต๋า ผลัก คิวให้ไปข้างหน้า
"คิว มึงเลย"
"ไปพร้อมกันสิวะ"
ทั้งสองคนเดินไปทางเสียงนั้น ตรงซากรถก็ไม่มีอะไรไรผิดปกติ จู่ฝากระโปรงรถคันหนึ่งก็ปิดลงเองดังลั่น
ทั้งสองต่างร้อง "เฮ้ย …" ราวกับนัดหมาย แล้วทั้งสองคนได้ยินเสียงผู้หญิงหัวเราะ
คิวบอก
"ยังไง ๆ"
"มึงอ่ะ ยังไง"
ทั้งสองคน กำลังจะหันหลังหนี แต่ก็ต้องชะงักลงเมื่อเห็น จิน หญิงสาววัยรุ่น หน้าตาดี อายุรุ่นๆเดียวกันกับทั้งสองคน ถือกล้องเดินออกมา
"ขอโทษด้วยนะคะ ที่ทำให้ตกใจ จินเปิดไว้เองแหล่ะ คงล็อกไว้ไม่ดี มันเลยหล่น ใจหายเลยสิคะ เนี่ย"
"ไม่เป็นไร คับ ก็แค่สะดุ้งนิดหน่อย" เต๋าบอก
"แล้วนี่ … คุณมาทำอะไรกัน" คิวถาม
"จินคะ มาถ่ายรูปลงBlog นะคะ ตอนนี้กำลังเขียนเรื่องราวลึกลับอยู่คะ"
"แล้วมาคนเดียว เนี่ยนะ มันอันตรายมากนะ" คิวว่า
"ก็ทำไงได้ล่ะ ชวนเพื่อนๆ ก็ไม่มีใครมาสักคน"
"ยังงั้นก็ดีเลย พวกผมกำลังทำภารกิจใหม่ ที่สุสานรถพอดีเลย งั้นไว้มากับพวกผมก็ได้นะ"
จิน ตาวาว ดีใจ
"จริงเหรอคะ ดีใจสุดๆ"
"จริงสิครับ ผมอาจช่วยเพิ่มเติมข้อมูลให้ จินเขียนลงBlogได้ด้วยนะ" คิวบอก
จินยิ้มดีใจ
เต๋าและคิวมองกันประมาณ ศึกชิงนางกำลังเกิดขึ้น!
จินเดินถ่ายรูปซากรถ ในมุมต่างๆ เธอเปิดประตูรถให้อ้าไว้สวยงาม เธอปราณีตกับถ่ายภาพ
เต๋ารีบเข้าไปช่วยบริการ
"มาครับ ให้ผมช่วยดีกว่า"
"ไวเชียวนะ มึง"
จินยิ้มมีเสน่ห์ คิวแอบมอง
วันใหม่ที่คอนโดฯ ตุลย์กำลังนั่งทำงานวิจัยอยู่ เอกสารกองโตเกี่ยวกับอาชญาวิทยา ยีนส์กำลังทาเล็บอยู่ที่โซฟาร์
"ตุลย์ ชั้นถามจริงๆ แกไม่คิดจะกลับไปเรียนต่ออีกเหรอ"
ตุลย์ ละสายตาจากงาน
"คงอีกสักพักแหล่ะ กว่าจะจบโทได้ก็หืดขึ้นคอแล้ว"
"ถ้าแกติดเรื่องเงินก็บอกกันได้นะ ชั้นพอจะมีเงินเก็บอยู่"
ตุลย์ยิ้มซึ้งใจเพื่อน
"ไม่เป็นไรหรอก แกเก็บเอาไว้จัดงานแต่งงานเถอะ"
"อ่ะ … อย่างชั้น สามีต้องรวยจ้ะ … อย่างโจ เนี่ย เลี้ยงชั้นได้ไปตลอดชาติ"
ตุลย์ยิ้มเจื่อนๆ
"นี่ชั้นล้อแกเล่นนะ ไม่ต้องมาแอบคิดมาก ชั้นดูสีหน้าแกออก …. โจเขาชอบแก ไม่ได้ชอบชั้น
ชั้นไม่อยากตกนรก เพราะไปขวางทางคนจะรักกันหรอกยะ"
"แกนี่ชอบหาเรื่องชั้นอยู่เรื่อยเลยนะ"
โจโทร. เข้ามาหาตุลย์ ยีนส์มองแบบรู้ทันที ตุลย์รับสาย
"อืม … คือเรามีงานที่ต้องทำส่งอยู่พอดี …. โอเคๆ"
ตุลย์วางสาย
"เล่นตัวจังนะเรา เนี่ย อย่าเผลอแล้วกัน ชั้นรอเสียบอยู่นะจ้ะ"
ตุลย์แสยะยิ้มให้ยีนส์
โจถือหมวกแก๊ปใบที่เคยซื้อให้ตุลย์ไว้ในมือ เขายิ้มมีความสุข โจเปิดไฟล์ project Autocad ซึ่งเป็นโปรแกรมที่มีชื่อเสียงในการออกแบบ ... โจเปิดงานออกแบบงานของเขาแล้ว หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดโทร.ออก
"คุณเวช ผมส่งไฟล์งานประดิษฐ์ของผมไปให้ทางเมล์แล้วนะครับ รบกวนโอนเงินทั้งหมดเข้ามูลนิธิ 5 แห่ง ตามที่ผมแจ้งไว้ด้วยนะครับ ขอบคุณมากครับ"
โจวางสาย เขามีความสุข หยิบรูปแม่ขึ้นมาดู ....
ปอยในสภาพทรุดโทรม เธอเดินวนเวียนอยู่แถวๆ บ้านโจ บูมมาพบเข้า เขารุดเข้าไปหาด้วยความเป็นห่วง
"ปอย เป็นอะไร ทำไมถึงเป็นแบบนี้"
ปอยตาขวาง มองหน้าบูมแล้วก็โกรธจัด ปอยบีบคอบูม
"แก ชั้นจะฆ่าแก …"
บูมเจ็บปวดเขาไม่ขัดขืนอะไร เขาหลับตาลงเหมือนจะยอมให้ปอยฆ่า ปอยบีบคอบูมแรงขึ้น จนบูมเกือบจะขาดใจ แต่แล้ว ปอยก็น้ำตาไหล เธอได้สติกลับมาเป็นปอยคนเดิม
"บูม"
เธอร้องไห้และกอดบูมไว้แน่น บูมเองก็เสียใจ
ณ บริเวณสุสานรถร้าง ยามค่ำ ต้นไม้ใหญ่ถูกลมพัด กิ่งไม้ไหว เสียงดังน่ากลัว เต๋า คิว จิน เข้ามาสำรวจสุสานรถร้างอีกครั้ง
จินยังคงถ่ายรูปต่อไป
คิวบอก
"จากสถิติแล้ว คนเยอะกว่า 2 คน ผีจะปรากฎตัวให้เห็นน้อยมาก จิน คราวหน้า ไม่ต้องชวนเต๋ามาด้วยก็ได้นะครับ"
"อ้าว … คิว ให้ผมเดินสะดวกหน่อยสิครับ เล่นปิดทางกันแบบนี้เลยเชียว"
"พวกคุณสองคนเจอผีบ่อยมั๊ย" จินถาม
"ก็บ่อยนะ บางสถานที่ผีก็นิสัยดี บางสถานที่ผีก็เฮี้ยน" คิวบอก
"มั่วไปเรื่อย อย่าไปฟังมันเลย จิน ถ้าอยากรู้เรื่องราวประหลาดๆ ลี้ลับเอาไว้ผมจะเล่าให้ฟัง พรุ่งนี้มื้อเที่ยงเราไปหาร้านกาแฟเก๋ๆ คุยกันดีมั๊ยครับ"
จินยิ้ม เธอรู้ว่าทั้งสองกำลังข่มกัน
"ดีจังเลยนะ พวกเธอ สองคนเคยเจอผีด้วย จินออกตะเวนไปตามที่เฮี้ยนๆตั้งหลายที่ไม่ยักจะเจอสักที ไหนเล่าให้ฟังหน่อยสิ"
เต๋าบอก
"อุณหภูมิจะลดลง เราจะรู้สึกเย็นๆ ขนแขนจะลุกซู่ ยิ่งถ้ามีอาการปวดหัวหรือปวดหลังล่ะก็ แสดงว่าผีกำลังตามคุณมาด้วย"
คิวทำท่าหมั่นไส้ เต๋า อวดรู้เยอะ
"รู้เยอะจริงนะ เอางี้มั๊ยล่ะ เรามาลองกันสักหน่อย"
"ลองอะไรเหรอ" จินถาม
"วิธีดูผี" คิวว่า
"ได้ผลจริงๆเหรอ งั้น คิวกับเต๋าลองพิสูจน์ก่อนล่ะกัน ถ้าได้ผล เราจะได้ทำตาม"
"สนใจมั๊ย เต๋า"
เต๋าทำหน้าเซ็งใส่คิว จินชอบใจ
ผ่านเวลา... เต๋า คิว ยืนข้างกัน ตั้งท่าเตรียมพร้อม
"นับ หนึ่ง สอง สาม แล้วทำพร้อมกันนะ" จินบอก
คิว กับ เต๋าต่างไม่ยอมกัน
"นับล่ะนะ หนึ่ง สอง …. สาม"
คิว เต๋า ก้ม มองลอดหว่างขาตัวเอง ทั้งสองคนเห็นผียืนอยู่ตามรถ บ้างก็นั่งบนหลังคา สยอง
ทั้งสองคนพยายามกลั้นกลัว ไม่ยอมแหกปากร้อง
แต่แล้วก็มีผีเด็ก ชื่อ บิ๊ก เข้ามาใกล้ระยะประชิด แบบหายใจรดหน้า เต๋าและคิวแหกปากร้องแล้วรีบเงยหน้าขึ้น ทั้งคู่พนมมือสวดมนต์กัน จินหัวเราะ
"พวกเธอนี่ ฮาจริงๆ ถึงเราจะอยากเห็นผีแค่ไหน ก็ไม่เห็นต้องลงทุนขนาดนี้เลย เนียนเลยนะเนี่ย"
"เชี่ย คิว แม่ง อยู่กันบานเลย" เต๋าบอก
"กลับเหอะ แม่งขนลุก" คิวบอก
"เราเข้าไปสำรวจข้างในอีกสักหน่อยนะ เพื่อจะเจออะไรดีๆ" จินบอก
จินเดินนำลึกเข้าไปในสุสานรถ สองคนถอนใจ ใจนะอยากกลับแล้วล่ะ !
ภายในโกดังเป็นเหมือนซ่องโจร แหล่งกบดานของอันธพาล วัยรุ่นท่าทางแสบๆ สวมผ้าปิดหน้าโหดๆ แบบแก๊งค์มอเตอร์ไซค์ กำลังเอาห่อกระดาษยัดใส่เป้ พวกมันให้สัญญาณกัน มันขี่รถออกไปอย่างรวดเร็ว
จินมองหาอะไรบางอย่างไปตามซากรถ
คิวถาม
"เต๋า … แกสังเกตป่ะ จินกำลังมองหาอะไรอยู่นะ ไม่ค่อยเหมือนพวกที่ จะมาพิสูจน์ความเฮี้ยนเลยวะ"
จินดูแถวๆซากมอเตอร์ไซค์ เธอสังเกตดูอย่างละเอียด
"จิน เราถามจริงๆเหอะนะ จินกำลังตามหาอะไรอยู่เหรอ" เต๋าถาม
จินยิ้มตอบ
"ถ้าเราบอกว่ากำลังตามหาคนรักล่ะ เธอจะเชื่อเรามั๊ย"
คิวกับเต๋ามองหน้ากัน
"จิน เธอนี่ … เล่นมุกได้ขนลุกจริงๆ"
เสียงมอเตอร์ไซค์ดังเข้ามา ทั้งหมดหยุดมอง จินมีท่าทางสนใจมาก เธอเดินไปที่เสียงนั้น
เต๋า คิว เห็นท่าไม่ดีเลยวิ่งตามไป เต๋ารีบจับจินหมอบลง ให้พ้นสายตาพวกแก๊งค์
แก๊งค์มอเตอร์ไซค์ขี่ผ่านไป ไม่ทันเห็นจิน
"เกือบไปแล้วมั๊ยล่ะ" เต๋าว่า
"พวกแก๊งค์มอเตอร์ไซค์ … มันน่าจะใช้สุสานรถเป็นที่กบดานแน่ๆ"
จิน ลุกขึ้นและเดินออกไป
"เอ้า จิน จะไปไหนอีก มันอันตรายนะ" เต๋าบอก
"ถ้าพวกเธอกลัวก็กลับไปก่อนเถอะ ชั้นยังไม่เสร็จธุระ"
สองหนุ่มเริ่มสงสัย
อีกมุม โจ ตุลย์ ยีนส์ แพรว พราว กำลังสำรวจสุสานรถอยู่เหมือนกัย
โจบอก
"ไอ้เต๋า คิว มันยังไงของมัน ให้มาหาข้อมูล แต่ดันหายเงียบไปทั้งคู่เลย"
ยีนส์บอก
"เจอจะโวยให้ซะหน่อย"
แพรว พราว ยืนนิ่ง
"อะไรเหรอ แพรว" ตุลย์ถาม
ตรงหน้า แฝดทั้งสอง ผีเด็กบิ๊ก ยืนทำหน้าเศร้าอยู่ตรงหน้า
ภายในโกดัง เต๋า คิว จิน กำลังสำรวจต่อไป
"ชัดเลย … พวกมันกุเรื่องผีขึ้นมาให้คนไม่กล้าเข้ามา" เต๋าบอก
คิวถ่ายรูปบรรยากาศเก็บไว้
"ลักษณะนี้มันเอารถมาแยกซากขาย ไม่ก็ขายยาแน่นอน"
จินกำลังค้นหาอะไรอยู่ในกองสิ่งของที่รกๆ เธอกรีดร้องตกใจเพราะเจอซากหนูตาย
เต๋า คิว วิ่งมาดู เขาถอนใจ นึกว่ามีเรื่องอะไร
แพรว พราว น้ำตาไหล เธอรับรู้เรื่องราวของเด็กคนนั้น ...
โจถาม
"เมื่อกี้เสียงอะไร"
"ชั้นได้ยินเหมือนเสียงร้องของผู้หญิงนะ" ยีนส์บอก
"ตุลย์ แพรว พราว ไปด้านในกันเถอะ" โจบอก
ตุลย์ มอง แพรว พราวจับไหล่ผีเด็กบิ๊ก แต่ตุลย์ไม่เห็นผีเด็กบิ๊กเหมือนสองคน
"ตุลย์ … ไว้ชั้นเล่าให้แกฟัง" แพรวบอก
ทุกคนตามโจไป
เด็กผีบิ๊ก ยืนเศร้าสร้อย
จินค้นกองสิ่งของจนพบ พวงกุญแจรถมอเตอร์ไซค์เก่าๆ เธอหยิบมันขึ้นมามองแล้วก็ตกใจ เต๋า คิว กำลังสำรวจมุมต่างๆอยู่ โจ ตุลย์ แพรว พราว ยีนส์ ก็เข้ามา
"คิว เต๋า พวกแกมาอยู่ที่นี่เอง" โจบอก
"ยังไงกัน ไหนเล่ามาเลย … มาแอบทำอะไรกัน" ยีนส์ว่า
ยีนส์ เห็นจินที่กำลังยืนเศร้า
"อย่างนี้ นี่เอง"
ละแวกบ้านโจตอนกลางคืน ปอย ดินโซซัดโซเซ จนมาถึงมุมหนึ่งซึ่งมีของเซ่นไหว้ วางไว้ มีสัมภเวสี กำลังกินอยู่ เธอตรงเข้าไป พวกมันขู่ปอย แต่คราวนี้ปอยขู่พวกมัน เธอร้ายกาจกว่าขู่พวกมันแหวกกระเจิง
ปอยกินของไหว้อย่างหิวโหย สัมภเวสี มองปอยแบบกลัวๆ
ในมุมหนึ่ง บูมยืนอยู่กับชายชุดดำ เหมือนกับทั้งคู่กำลังคุยบางอย่างกันอยู่
ชายชุดดำถาม
"เธอตัดสินใจดีแล้วใช่มั๊ย"
บูมพยักหน้า สายตาเขามุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว ชายชุดดำวางมือบนหัวของบูม เขาหลับตาลง ตัวเขาสั่นเล็กน้อยก่อนจะนิ่งลง
ภายในห้องที่มืดมิด มีเพียงลำแสงส่องไปที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง ปอยก้มหน้านิ่ง เธอนั่งเศร้าสร้อยและเลื่อนลอย บูมในรูปถอดจิต เดินเข้ามาหาปอย เขารู้สึกเป็นห่วงปอยมาก
ทั้งสองสบตากันเนิ่นนาน .... ทั้งคู่น้ำตาไหล
"ปอย … บูมขอโทษที่รั้งปอยไว้ ตอนนี้บูมเข้าใจแล้วว่า ทำไมเรารักกันไม่ได้"
ปอยน้ำตาไหลเปื้อนแก้ม บูมจับปอยยืนขึ้นและมองไปที่เธอด้วยสายตาเปี่ยมไปด้วยรักแท้
"บูมจะตามหาปอยทุกภพทุกชาติ และเราจะรักกันอีกครั้งนะ ปอย"
บูมจับมือปอยไว้เขาค่อยๆจับไปที่แหวนบนนิ้วของปอย บูมค่อยๆดึงมันออก ร่างของปอยก็เหมือนว่าจะค่อยๆถอยห่างออกไปทีละนิด
เมื่อแหวนหลุดจากนิ้วของปอย แสงจากด้านหลังของปอยก็สว่างขึ้นมา ปอยถอยห่างจนหายไปในแสงสีขาวนั้น
บูมมองปอยกลืนหายไปในแสงสีขาวนั้น
บูมมองแหวนในมือ
ผ่านเวลาสู่วันใหม่ พรายระยิบน้ำ ท้องฟ้า อื่นๆ บ่งบอกถึงความสวยงามของชีวิตใหม่ น้ำถูกรินออกจากแก้ว บูมกำลังกรวดน้ำให้วิญญาณปอย โจ ตุลย์ ยีนส์ แพรว พราว เต๋า คิว ยืนสงบนิ่ง
ที่คอของบูมมีแหวนของปอยห้อยไว้ ใบหน้าของบูมสงบและสุขใจ พวกเพื่อนๆ เข้ามากอดคอบูม อย่างให้กำลังใจ
มุมนึงในสุสานรถร้าง จินถือพวงกุญแจไว้ในมือ จินในอดีตมองพวงกุญแจอันนั้นอย่างสุขใจ และนึกถึงเรื่องราวนั้น กลับน้ำตาไหลคลอตา
ที่ห้องโถงบ้านโจ ทีมกำลังประชุมกันอยู่
"แกสองคนคิดว่า จิน มีอะไรเกี่ยวข้องกับพวกแก๊งค์งั้นเหรอ" โจถาม
"ก็ดูจากสิ่งที่เธอทำแหล่ะ เหมือนมาสืบหาอะไรมากกว่า" เต๋าบอก
"แต่ชั้นว่า … มันน่าจะเกี่ยวข้องกับเรื่องผีมอเตอร์ไซค์หัวขาดมากกว่าวะ" คิวบอก
"อะไรทำให้แกเชื่ออย่างนั่นล่ะ" ตุลย์ถาม
"ก็เธอถามชั้นว่า เคยเจอผีมอเตอร์ไซค์ บ้างหรือเปล่า ถามถึงวิธีการติดต่อกับผี อะไรเงี้ย"
"อ้าว เฮ้ย ยังไง มึงไปแอบคุยกันตอนไหน เนี่ย"
คิวกวนๆเต๋า
"ไม่ได้ทำอะไรผิด … ทำไมต้องแอบ ก็แค่ไปดูหนังกัน พูดคุยทำความรู้จักกันนิดๆหน่อยๆ ไง อิจฉาสิมึง"
"ไอ้ขี้โม้" เต๋าว่า
"พอแล้ว … พอแล้ว … ไม่ใช่เวลามาแย่งหญิงกัน เราต้องช่วยกันคิด … แก๊งค์มอเตอร์ไซค์ ผีหัวขาด หญิงสาวลึกลับ ... มันมีอะไรที่เกี่ยวข้องกัน" โจว่า
ทุกคนนิ่งพยายามปะติดปะต่อเรื่องราว
คืนนั้น ... แก๊งค์มอเตอร์ไซค์ นั่งดื่มเบียร์กันอยู่ พวกมันแต่ละคน ดูดิบเถื่อน ด้านนอก จินกำลังแอบลอบดูพฤติกรรมของพวกมันอยู่
โอเล่ หัวหน้าแก๊งค์รับโทรศัพท์
"ได้เลยวัยรุ่น .... โอเค ตามนั้นนะ"
โอเล่ ลุกขึ้นไปหยิบถุงกระดาษจากที่ซ่อนออกมาวางบนโต๊ะ มันกระจายของใส่เป้ของตัวเอง
ด้านนอก จินกำลังจะถ่ายรูปแต่พลาดเหยียบกระป๋องเบียร์เปล่าๆเข้า เสียงดังทำให้ จินตกใจ แต่ดีที่พวกมันไม่ได้ยินอะไร
โอเล่และพรรคพวกแยกของกันตามปกติ
"บ้าจริง … เกือบซวยแล้วมั๊ยล่ะ"
จินถ่ายรูปต่อไปเงียบๆ เธอถ่ายอีกสองสามภาพก็จะกลับแต่ เธอก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อหันมาเห็น
โอเล่ ยืนจ้องเธออยู่ด้านหลัง
ฝ่ายโจ บูม คิว เต๋า แพรว พราว ตุลย์ ยีนส์ เข้ามาพร้อมกับบันทึกเทป บูมถือกล้องถ่ายอยู่
ยีนส์รายงาน
"ภารกิจ พิสูจน์อาถรรพ์สุสานรถร้าง ที่ร่ำลือกันว่ามีผู้พบเห็นผีมากมาย แต่ที่น่าสนใจที่สุดก็คือ ผีมอเตอร์ไซค์หัวขาด ที่กล่าวขวัญกันว่าเฮี้ยนที่สุด"
แพรวบอก
"คราวที่แล้วพวกเรามาสำรวจก็พบว่า วิญญาณมากมายยังวนเวียนอยู่ตามรถเหล่านี้"
แพรว พราว สะดุ้ง เมื่อเห็นผีเด็กบิ๊ก ยืนมองอยู่ที่รถคันนึงและผีอื่นๆ
โจบอก
"และภารกิจนี้ อันตรายยิ่งขึ้น เมื่อเราพบว่ามีแก๊งค์มอเตอร์ไซค์ใช้สถานที่แห่งนี้เป็นที่กบดาน ซึ่งอาจจะมีบางสิ่งเชื่อมโยงไปถึง ผีมอเตอร์ไซค์หัวขาดที่ลือกันอยู่ตอนนี้ด้วยก็ได้"
ทุกคนต่างทำหน้าที่ของตัวเอง
ภายในสุสานรถ จินถูกมัดไว้ที่มุมหนึ่ง โอเล่ ค้นดูกระเป๋าตังค์ของจิน มันเจอรูปถ่ายใบหนึ่ง เป็นรูปจินถ่ายกับทอมแฟนหนุ่ม มันยิ้มพอใจ
" 555 มึงดูนี่ … อีนี่มันเด็กไอ้ทอม"
จินพยายามดิ้น
"นี่คงจะมาตามหาแฟนล่ะสิ อย่าเสียเวลาเลย จะบอกให้นะ ทอมแฟนน้องนะ ตายห่าไปแล้ว"
จินตาค้างร้องไห้ เมื่อรู้ว่า ทอมตายแล้ว
"ไอ้ทอม มันตีตัวออกห่าง จะกลับตัวกลับใจ เกิดรักดีขึ้นมาซะงั้น มันก็เลยตายห่า เพราะไปรักกับน้องเนี่ยแหล่ะ 5555 แต่จะว่าไป น้องก็น่ารัก คุ้มค่ากับการตายจริงๆ"
โอเล่เดินหื่นเข้าไปหาจิน เธอหวาดกลัวพยายามจะดิ้นหนี
มอเตอร์ไซค์คันหนึ่งบิดเครื่องกระหึ่ม ชายไร้หัวขับทะยานออกมาจากความมืด
ทีม Project X เห็นเข้า ตะลึง !
ทอม... แฟนจินคือ ชายไร้หัว ขี่มอเตอร์ไซค์มุ่งไปข้างหน้า
อ่านต่อตอนที่ 10
