สาวน้อยคาเฟ่ ตอนที่ 1
บรรยากาศท้องทุ่งสุขสงบ ในเวลากลางวัน ทันใดนั้น ! รถคันหนึ่งก็วิ่งเลี้ยวโค้งมาตามถนนอย่างรวดเร็วน่าหวาดเสียว
ภายในรถ กำนันสุเทพเป็นคนขับ สีหน้ามุ่งมั่นมาก ไอ้หยิกนั่งหน้าคู่กำนัน ฤดีกับขวัญตานั่งทางด้านหลัง ทั้งสามเอามือหาที่ยึดเกาะรถกันจนตัวเกร็ง สีหน้าเครียดสุดๆ ขวัญตาอดรนทนไม่ไม่ไหว ตะโกนบอกพ่อ
"พ่อ ! ขับช้าๆหน่อย เดี๋ยวก็ได้แหกโค้งลงไปนอนอ่านหนังสือพิมพ์ข้างทางกันหมดหรอก !"
แต่สุเทพไม่ชะลอรถลงเลย ยังคงมุ่งมั่นขับตะบึงไปข้างหน้าด้วยความเร็วเท่าเดิม
"ช้าไม่ได้ ! เดี๋ยวไปรับนังขวัญมันไม่ทัน" สุเทพบอก
ฤดี น้าสาวของขวัญใจบอก
"โธ่ ! พี่กำนัน กว่าเครื่องบินนังขวัญมันจะลงก็อีกตั้งหลายชั่วโมง"
"แต่ข้ากลัวในกรุงเทพฯรถติดนี่หว่า เอาเหอะ ไปถึงเร็วดีกว่าไปถึงช้า ข้าอยากเจอหน้านังขวัญมันเต็มทีแล้ว"
แล้วสุเทพก็หักรถเลี้ยวโค้งอย่างสะวี้ดสะว้าดเต็มที่ คนอื่นๆเกาะที่นั่งหลับตาปี๋ไปตามกัน ! รถสุเทพเลี้ยวโค้งไปตามถนนเสียงเอี๊ยดดดยาวน่ากลัว !
รถสุเทพยังคงขับเลี้ยวเสียงดังมาตลอดทาง
ขวัญตาตบบ่าสุเทพ
"พ่อ ! ช้าๆลงได้แล้ว จวนถึงสนามบินแล้ว !"
สุเทพชะลอความเร็วของรถลง แต่รถของเฮียศาสตร์ที่ขับแล่นมาจากอีกทาง กลับเป็นฝ่ายเลี้ยวรถเสียงดัง วิ่งเข้าโค้งมาโดยไม่ชะลอ สุเทพเบรกรถเอี๊ยด ! รถสองคันจอดประจันหน้ากัน อีกนิดเดียวก็แทบจะชนกันอยู่แล้ว
ภายในรถสุเทพ ทุกคนหัวทิ่มไปตามๆกัน ! พอสุเทพเงยหน้าขึ้นได้ก็ของขึ้นทันที !"เฮ้ย ! ขับรถภาษาอะไรวะ ! เข้าโค้งไม่รู้จักชะลอ !"
สุเทพพรวดพราดลงจากรถไป ขวัญตา ฤดี และไอ้หยิก หันมามองหน้ากัน
ขวัญตาบ่น
"ตัวเองก็เพิ่งจะชะลอเนี่ยนะ !"
แล้วขวัญตา กับฤดี และไอ้หยิกก็รีบเปิดประตูรถตามลงไป
สุเทพเดินอาดๆตรงไปที่รถเฮียศาสตร์ ยกมือเคาะที่หน้าต่างรถเตรียมจะพูด แต่เฮียศาสตร์กลับเปิดประตูผ่าง ! ออกมาก่อน ประตูรถกระแทกจนสุเทพล้มหงาย ร้องลั่น ขวัญตา ฤดี และไอ้หยิกรีบวิ่งเข้ามาประคอง แต่สุเทพโกรธจัด สะบัดตัวออก ลุกพรวดขึ้นไปขยุ้มคอเสื้อเฮียศาสตร์ทันที
"เอ็งอยากมีเรื่องใช่ไม๊ !"
ขวัญตารีบกระโดดล็อกคอพ่อ ฤดีกับไอ้หยิก ฉุดแขน ฉุดขาสุเทพไว้คนละข้าง
เฮียศาสตร์ชี้หน้ากำนันสุเทพ เจ๊สีฟ้ารีบลงจากรถตามมา
"แกนั่นแหละที่อยากมีเรื่องใช่ไม๊ ถึงขับรถอย่างงี้ ไม่เห็นรึไงว่าฉันเป็นทางเอก"
สุเทพพยายามสะบัดตัว แต่ไม่หลุด
"จะทางเอกทางโท ข้าไม่รู้โว๊ย รู้แต่นี่มันทางโค้ง เอ็งเข้าโค้งมาก็ควรจะชะลอ ! ซื้อใบขับขี่มาไงวะ !"
"อ้าวๆๆ พูดหมาๆอย่างงี้ก็สวยสิวะ !"
เฮียศาสตร์พุ่งเข้าใส่สุเทพ เจ๊สีฟ้ารีบวิ่งเข้ามาโดดล็อกตัวเฮียศาสตร์ไว้ ฝ่ายสุเทพก็ถูกฤดีกับขวัญตาล็อกตัวไว้เช่นเดียวกัน ไอ้หยิกหยิบนกหวีดขึ้นมาเป่าปรี๊ด !!! ทุกคนชะงัก แล้วหันไปมอง
ไอ้หยิกบอก
"โตๆกันแล้วนะครับ ทำไมมาทะเลาะกันเหมือนเด็กๆ"
"ไอ้..."
หยิกยกมือห้ามไม่ให้ด่า
"พ่อกำนันมัวแต่ทะเลาะกันอยู่นั่นแหละ เครื่องบินพี่ขวัญใจจวนลงแล้วน๊า"
สุเทพตาโต นึกได้ หันกลับไปชี้หน้าเฮียศาสตร์
"เออจริง ! เพราะข้ามีธุระสำคัญหรอกนะโว๊ย ถึงจะไม่เอาเรื่องเอ็ง" พลางบอกลูกสาว "ไปๆๆๆๆ รีบไปเร็ว !"
แล้วสุเทพก็เดินชี้หน้าเฮียศาสตร์อย่างอาฆาต แล้วกลับขึ้นรถไป คนอื่นๆขึ้นรถตามไปด้วย เฮียศาสตร์ยังฮึดฮัดแค้นเคือง ชี้หน้าสุเทพไปจนสุเทพขับรถออกไป
"ปล่อยฉันได้แล้วแม่ฟ้า ! ฉันจะตามไปชกมัน !"
เจ๊สีฟ้าทำหน้าระอา
"ฉันปล่อยตั้งนานแล้ว !
เฮียศาสตร์เพิ่งรู้ตัว หัวเราะแหะๆ ตามประสาคนกลัวเมีย
สีฟ้าตวาด
" จะยืนหัวเราะอยู่ตรงนี้ใช่ไม๊ ฉันจะได้ไปรับตารัฐเอง"
เฮียศาสตร์ลนลาน
" โอ๊ย..ฉันขับพาแม่ฟ้าไปเองจ้า ไปจ้ะๆ" เฮียศาสตร์แทบจะประคองเจ๊สีฟ้าขึ้นรถไป
รถเฮียศาสตร์ก็ขับมุ่งตรงไปทางเดียวกับที่สุเทพไปนั่นแหละ
หลังจากที่เครื่องบิน landing แล้ว ผ่านเวลาต่อมา กระเป๋าเดินทางใบใหญ่วางนิ่งอยู่ เท้าผู้หญิงในชุดเดินทางกำลังเคาะพื้นอย่างร้อนใจ ขวัญใจชะเง้อมองทางโน้นทีทางนี้ที กระวนกระวาย ทางด้านหลังขวัญใจ สหรัฐกำลังยืนหันหลังให้เธออยู่ เขาอยู่ในท่าทางเดียวกันกับขวัญใจเปี๊ยบเลย ทั้งคู่ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลาแล้วถอนใจเครียดๆพร้อมกัน สักครู่ทั้งคู่ก็ล้วงหยิบมือถือเอาขึ้นมาโทร.ออกพร้อมๆกัน
"พ่อ..ลืมมารับขวัญรึเปล่า ?"
เวลาเดียวกัน สหรัฐก็พูดโทรศัพท์อยู่เหมือนๆกัน
"เครื่องผมลงได้สักพักแล้วนะป๊า ถ้าป๊าลืมมารับผม ผมเรียกแท็กซี่กลับบ้านเองก็ได้นะ"
ฝ่ายขวัญใจพูดใส่โทรศัพท์
"ให้รอก่อน ? อ้ะๆๆๆ งั้นขวัญไปนั่งกินกาแฟรอก็ได้"
"แล้วพอป๊ามาถึงแล้วโทร.เข้ามาบอกผมก็แล้วกันครับ"
ทั้งคู่กดตัดสายแล้วเก็บมือถือ แล้วเดินลากกระเป๋าเดินทางไปคนละทาง
หน้าร้านกาแฟในสนามบิน ขวัญใจเดินลากกระเป๋าเดินทางเข้าเฟรมมาทางซ้าย แหงนมองชื่อร้าน แล้วตัดสินใจลากกระเป๋าเดินทางเข้าไปในร้าน สักครู่ สหรัฐเดินลากกระเป๋าเดินทางเข้ามาทางด้านขวา แหงนมองชื่อร้าน แล้วลากกระเป๋าเดินทางเข้าไปในร้านเดียวกันกับขวัญใจนั่นเอง
ทั้งคู่นั่งกันคนละโต๊ะ หันหลังให้กัน เด็กเอากาแฟมาเสิร์ฟให้ ทั้งคู่รับถ้วยกาแฟขึ้นมาจิบ สักครู่ขวัญใจทำของบางอย่างหล่นกลิ้งไปทางโต๊ะของสหรัฐ สหรัฐก้มลงมอง เห็นของกลิ้งมา เขาก้มลงเก็บ แล้วส่งกลับมาให้ขวัญใจโดยไม่มองหน้า ขวัญใจรับของมา..)
"ขอบคุณค่ะ" เธอก็ไม่มองหน้าสหรัฐเช่นกัน
ทั้งคู่หันกลับไปนั่งจิบกาแฟต่อไป สักครู่มือถือของทั้งคู่ดังพร้อมกัน ต่างหยิบขึ้นมากดสายรับ
"ถึงไหนแล้วจ๊ะพ่อ ? / ถึงไหนแล้วครับป๊า"
ทั้งคู่เดินลากกระเป๋าเดินทางออกมาจากด้านในของร้านกาแฟพร้อมกัน สหรัฐจะเดินไปทางซ้าย แต่ขวัญใจขวางทางอยู่ ส่วนขวัญใจจะเดินไปทางขวา แต่สหรัฐขวางทางอยู่
ทั้งคู่หลบหลีกกันไปมาไปมาอยู่สักครู่ก็เดินสวนกันไปจนได้โดยไม่มองหน้ากันเลย !
บริเวณด้านหน้าอาคารผู้โดยสารขาเข้า เวลาต่อเนื่องมา ขวัญใจเดินลากกระเป๋าเดินทางออกมา รถสุเทพเข้ามาจอดพอดี ทุกคนกรูกันลงมา ขวัญใจยิ้มร่า ยกมือไหว้พ่อ
"พ่อ"
สุเทพเข้ามากอดลูกสาวแล้วไม่พูดอะไร ขวัญใจกอดพ่อแล้วหันไปไหว้น้าสาว
"น้าฤดี"
ฤดีเข้ามากอดขวัญใจบ้าง สุเทพหลบไปยืนเงียบๆอยู่ไม่ไกล
"โอ๊ย..หลานน้ากลับมาเที่ยวนี้สวยขึ้นเป็นกองเลย"
ขวัญใจหัวเราะแล้วหันไปกอดน้องสาวบ้าง
"ตาโตเป็นสาวแล้วนะเนี่ย"
"โห ! พี่ขวัญ ตาอายุ 20 กว่าแล้วนะ จะไม่ให้เป็นสาวกะเค้าบ้างเลยรึไง"
ขวัญใจมองไอ้หยิกอย่างสงสัย ขวัญตารีบบอก
"มันชื่อไอ้หยิกจ้ะ เป็นลูกกำพร้า ฉันเลยเอามันมาอยู่บ้านเราด้วย"
ไอ้หยิกยกมือมือไหว้ขวัญใจแล้วยิ้มกว้างอย่างประจบประแจง
"ฉันฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะจ๊ะพี่ขวัญ"
ขวัญใจหัวเราะ โยกหัวไอ้หยิกอย่างเอ็นดู แล้วนึกได้หันไปมองพ่อ
"อ้าวพ่อ..ร้องไห้ทำไม ขวัญกลับมาแล้วน่า แล้วก็จะไม่ทิ้งพ่อไปไหนอีกละ" ขวัญใจวิ่งเข้าไปกอดพ่อกำนัน
สุเทพรีบเช็ดน้ำตา
"ข้าร้องไห้ที่ไหน ฝุ่นมันเข้าตาหรอกโว๊ย เอ็งกลับมาก็ดีแล้ว ไปๆ กลับบ้านเรากันสักที"
กำนันสุเทพคว้ากระเป๋าเดินทางขวัญใจเอาไปใส่รถ แสร้งทำท่าขึงขัง คนอื่นๆมองแล้วแอบขำเพราะรู้ว่าสุเทพดีใจที่ขวัญใจกลับมาสักทีแต่ปากแข็งไปอย่างงั้นเอง...
เวลาใกล้เคียงกัน ภายในรถอีกคัน เฮียศาสตร์ขับรถ เจ๊สีฟ้านั่งกอดลูกชายอยู่ที่เบาะหลัง เฮียศาสตร์มองกระจกหลังดูแม่ลูกกอดกันก็อดไม่ได้...
"ให้พ่อกลายเป็นคนขับรถนะ"
"บ่นเรอะ ! ขับไปเถอะเฮีย แม่กับลูกเค้าจะคุยกัน"
สีฟ้าหันไปกอดสหรัฐให้หายคิดถึง
"ว่าแต่ว่า..ทำไมป๊ากับแม่มารับผมช้าจังครับ"
ในเวลาเดียวกัน สุเทพหน้าตาบูดบึ้ง อยู่ในรถ พอๆกับหน้าเฮียศาสตร์เลย
"ก็มีไอ้บ้าคนนึงมันขับรถเฮงซวย เข้าโค้งไม่ลดความเร็วเลย เลยเกือบจะชนกัน พ่อก็เลยต้องลงไปสั่งสอนมันสักหน่อย"
ฝ่ายเฮียศาสตร์ในรถอีกคัน ฮึ่มฮั่ม
"โฮ้ย ! นี่ถ้าแม่แกไม่ห้ามป๊าไว้ละก็ ไอ้บ้านั่น มันต้องได้ไปนอนหยอดข้าวต้มแน่ๆ !"
ทั้งสองต่างอยู่ในอาการเดียวกัน "ฮึ่ย !"
ฝ่ายเจ๊สีฟ้าส่ายหน้าเพลียจิต สหรัฐเลยรีบเปลี่ยนเรื่อง
"แล้วอาสวยละครับป๊า อาสบายดีรึเปล่าครับ"
อาสวยหรือเจ๊สวยนั้นเป็นน้องชายของเฮียศาสตร์ ได้ยินชื่อนี้ พาลหน้าเครียดขึ้นมาจริงจัง
"อย่าไปพูดถึงมันได้ไม๊ไอ้รัฐ"
สหรัฐหน้าเจื่อนไปทันที แอบสบตาแม่ เจ๊สีฟ้าส่ายหน้าเป็นเชิงว่าอย่าพูดเรื่องนี้อีก สหรัฐแอบถอนใจกลุ้มใจเบาๆ...
เฮียศาสตร์ขับรถเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน
"เอ้า ถึงบ้านแล้ว แกไปพักผ่อน นอนสักตื่นก็ได้ แล้วเย็นๆอาบน้ำอาบท่าลงมาข้างล่างนะ ป๊าจัดงานปาร์ตี้ต้อนรับแกกลับบ้านให้"
เจ๊สวยบอก
"ป๊าแกเค้าเห่อลูกชายเรียนจบโทจากนอกไง"
สหรัฐหัวเราะเก้อๆ
"ไป ขึ้นไปพักบนห้องเถอะ" เจ๊สีฟ้าควงลูกชายเข้ามาในบ้าน
เฮียศาสตร์ส่งเสียงดัง "ยกกระเป๋าลูกชายอั๊วหน่อยโว๊ย !"
เจ๊สีฟ้าควงแขนสหรัฐเข้ามาในบ้าน
"เดี๋ยวแม่ไปดูก่อนนะว่าเด็กมันทำห้องให้แกเรียบร้อยรึยัง" เจ๊สีฟ้าเดินออกไป
สหรัฐมองตามแม่แล้วยิ้มอ่อนโยน มองไปรอบๆบ้าน ดีใจได้กลับบ้าน แล้วทันใดนั้นสหรัฐก็เห็นเงาดำๆของใครบางคนวิ่งผ่านแว่บไปทางด้านหนึ่ง
"ใครน่ะ"
ไม่มีเสียงตอบ สหรัฐสงสัย วิ่งตามไป
สหรัฐวิ่งมาทางที่เห็นเงาคน พอมาถึงกลับไม่เห็นใคร เขายืนงง แต่พอกำลังจะหันหลังกลับ ก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ๆก็มีร่างๆหนึ่งทิ้งตัวห้อยหัวลงมาจากขื่อ !
ร่างนั้นเป็นเหมือนศพคนตาย หน้าขาวซีด มีเลือดเปรอะน่ากลัว แล้วทันใดนั้น ศพนั้นก็ลืมตาโพลงขึ้นอย่างกะทันหัน ! เขาเบิกตาโตเหมือนจะตกใจ แล้วปล่อยหมัดตรงฮุคใส่หน้า “ผี” นั้นเข้าเต็มๆ ! “ผี” นั้นร้อง “โอ๊ย !” แล้วร่างก็ร่วงลงจากขื่อทันที ! เขายืนมองอย่างสุดงง แล้วก้มหน้าไปดูหน้าศพ เปิดหน้า “ผี” นั้นดูชัดๆ “ผี” ตัวนั้นทำหน้าเหยเกสูดปาดด้วยความเจ็บ
"แหม ! ไอ้รัฐ ล้อเล่นแค่เนี้ย ถึงกับต้องตั๊นหน้าเพื่อนด้วยเรอะ !" เหินฟ้าบอก
สหรัฐเริ่มคิดออกว่าใคร
"ไอ้เหินฟ้า !"
"เออสิ ! ฉันเอง !"
"ดี ! สม ! ก็อยากเล่นบ้าๆทำไมล่ะ"
"ก็แค่อยากมาต้อนรับแกกลับเมืองไทยให้สนุกๆหน่อยเท่านั้นแหละว๊า อู๊ย...หมัดหนักเป็นบ้าเลยแกนี่ เห็นดาวเลย ช่วยประคองฉันนั่งหน่อยเถอะวะ ลุกไม่ขึ้นเลย"
สหรัฐเข้าประคองเหินฟ้าให้ลุกขึ้นนั่ง แล้วเหินฟ้าก็โอบคอสหรัฐไว้อย่างรักใคร่
"ขอต้อนรับกลับสู่เมืองไทยโว๊ยเพื่อน"
เฮียศาสตร์เดินเข้ามา ยังไม่ทันมองอะไร
"มาอยู่นี่เอง พ่อให้คนยกกระเป๋าขึ้นไปบนห้องให้แล้วนะ"
เฮียศาสตร์พูดต่อไม่ออกเมื่อมองไปที่สหรัฐเต็มๆตา เห็น “ผี” กำลังโอบบ่าสหรัฐอยู่ เฮียปากคอสั่น ตาลอยคว้าง แล้วหงายหลังล้มตึงเป็นลมไปเลย !
สหรัฐ / เหินฟ้าต่างตะโกนเรียก"ป๊า !"
ในบรรยากาศสงบของเพชรบุรี ในเวลาโพล้เพล้ รถกำนันสุเทพแล่นเข้ามาในหมู่บ้านช้าๆ ภายในรถ ขวัญใจชะเง้อมองไปข้างหน้า
"เอ๊ะ ! แถวบ้านเรามีจัดงานวัดเหรอพ่อ"
ไม่มีใครตอบ แต่อมยิ้มกันถ้วนหน้า สุเทพจอดรถ แล้ววิ่งลงจากรถไปให้สัญญาณ ทันใดนั้น แตรวง ก็เริ่มบรรเลง มีพวกที่ใส่ “หัวโต” รำวงมาด้วย
ภายในรถ ฤดีชะโงกหน้าบอกขวัญใจ
"ไม่ใช่งานวัดหรอกขวัญ พี่กำนันจัดงานเลี้ยงต้อนรับให้"
"ในโอกาสที่ขวัญเป็นคนแรกในหมู่บ้านเรา ที่เรียน จบปริญญาโทจากเมืองนอกกลับมาไง"
ขวัญใจยิ้มดีใจ แล้วลงจากรถไป สุเทพพาพวกแตรวง กับพวกที่ใส่ “หัวโต” วิ่งเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังขวัญใจทันที
อ่านต่อหน้า 2
สาวน้อยคาเฟ่ ตอนที่ 1 (ต่อ)
สุเทพ และขบวนแตรวง และตัว “หัวโต” พาขวัญใจเข้ามาในงาน เห็นป้ายผ้าเขียน “ขอต้อนรับ “ขวัญใจ” ผู้คว้าปริญญาโทใบแรกของ “ดอนชนะมาร” กลับบ้านจ้า..” ขวัญใจเห็นป้ายผ้าก็ขำ สุเทพพาขวัญใจมาเจออุดม
"นังขวัญ มานี่ลูก จำอาอุดม เพื่อนพ่อได้ป่ะ"
ขวัญใจยกมือไหว้อุดมแล้วส่ายหน้าจำไม่ได้ อุดมหน้าจ๋อย
"อาอุดมเป็นกำนันที่ “ดอนชนะใจ” ไงลูก"
ขวัญใจทำหน้าอ๋อ...
"แหม๊ ! หนูขวัญใจนี่ โตเป็นสาวแล้วสวยจริง อ้ะๆๆๆ อามีใครบางคนอยากจะแนะนำให้หนูรู้จักด้วย"
อุดมกวักมือเรียกใครบางคนให้มาเจอขวัญใจ ตัว “หัวโต” คนหนึ่งเดินเข้ามา
"ลูกชายอาเอง"
ตัว “หัวโต” ค่อยๆถอดหัวโตออก เห็นเป็นสมบูรณ์ที่มองขวัญใจอย่างตกตะลึง และหลงรักขวัญใจทันที !
บ้านเฮียศาสตร์ เวลาเดียวกันในตอนค่ำ สหรัฐกำลังเอายาดมให้เฮียศาสตร์ที่ยังไม่ได้สติดมอยู่ เหินฟ้าคอยช่วยนวดแขนนวดขา เจ๊สีฟ้ายืนมองอยู่ใกล้ๆ
"ป๊า..ป๊า"
"เป็นผู้ชายประสาอะไร กลัวผีปลอม"
เจ๊สีฟ้าพูดแล้วเดินเข้าไปผลักให้สหรัฐถอยออก แล้วเจ๊สีฟ้าก็เข้าไปตะโกนข้างหูเฮียศาสตร์
"ฟื้นเดี๋ยวนี้ ! ไม่งั้นมีตบ !"
เฮียศาสตร์ลุกพรวดขึ้นทันที
"ผี ! ผี !" พอเห็นเจ๊สีฟ้า "เมียจ๋า... บ้านเรามีผี !"
เหินฟ้ายื่นหน้าเข้ามาใกล้เฮียศาสตร์ "ผมเองฮะป๊า"
เฮียศาสตร์เห็นเหินฟ้าที่ยังอยู่ในสภาพผีก็ร้องโวยวายลั่น ผวาเข้ากอดเจ๊สีฟ้าแน่น
เจ๊สีฟ้าหยิกเฮียศาสตร์ไม่ยั้งอย่างหมั่นไส้
"ผีเผอที่ไหนกัน ! นี่มันเหินฟ้า เพื่อนตารัฐไงล่ะ"
เฮียศาสตร์ค่อยๆได้สติ มองเหินฟ้าพิจารณา เหินฟ้ายิ้มทะเล้นให้ เฮียศาสตร์ถีบเปรี้ยงเข้าให้ !
"หนอย ! ไอ้เหิน เล่นอะไรไม่เล่น เล่นหลอกผี นี่เห็นแก่ว่า แกวิ่งเล่นอยู่ในบ้านนี้กับไอ้รัฐมันมาตั้งแต่เด็กๆนะโว๊ย ไม่งั้นละ..ฮึ่ม !"
เหินฟ้ายกมือไหว้เฮียศาสตร์ปะหลกๆ
"ผมขอโทษฮะป๊า ผมไม่คิดว่าป๊าจะขวัญอ่อนขนาดนี้"
เฮียศาสตร์จะไล่เตะเหินฟ้าอีก แต่เจ๊สีฟ้าฉุดเอาไว้
"ขวัญอ่อนเอง..จะไปโทษเด็กมันได้ยังไง"
เฮียศาสตร์จ๋อย กลัวเมีย ชุงเดินเข้ามา
"พวกนั้นมากันแล้วครับเฮีย"
สหรัฐงง "ใครมา ?"
อีกมุมในบ้านเฮียศาสตร์ เวลาต่อเนื่องมา เชอรี่ แอปเปิ้ล ลูซี่ เจ๊แต๋ว ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่เมื่อเห็นหน้าสหรัฐ จนเขาต้องเอามืออุดหู หลับตาปี๋
"ต๊าย ! นี่เหรอคะคุณรัฐ ล้อหล่อ" เจ๊แต๋วว่า
"มาดแมนมาก ! หนูชื่อลูซี่ค่ะ"
"หนูชื่อเชอรี่"
"หนูชื่อแอปเปิ้ล" แอ๊ปเปิ้ลลากเสียงยาว
เจ๊สีฟ้าออกอาการหวงลูกชายทันที
"อ้ะๆๆๆๆ แนะนำตัวกันพอแล้ว จะไปทำอะไรกันต่อก็ไป"
บรรดาสาวๆหน้าจ๋อย พากันเดินเข้าไปหลังบ้านกัน แต่ไม่วายเหลียวกลับมาส่งสายตาให้สหรัฐกันคนละที สองที สหรัฐมองงงๆ
"ใครกันครับป๊า"
"ก็พวกที่คาเฟ่ป๊าอ้ะดิ"
"แล้วเค้ามาที่นี่กันทำไมครับป๊า" เหินฟ้าว่า
จุดจัดงานเลี้ยงต้อนรีบสหรัฐในบ้านเฮียศาสตร์ มีป้ายเขียน “ WELCOME HOME ” ติดอยู่บนเวทีด้วย ลูซี่ เชอรี่ แอปเปิ้ล กำลังร้องเพลงสนุกๆต้อนรับการกลับบ้านให้สหรัฐอยู่ 3 สาวทำท่าเซ็กซี่กัน สหรัฐยืนมองท่าทางเฉยๆ แต่เหินฟ้าชอบมาก
"แหม ! นักร้องสาวๆที่คาเฟ่ของป๊าแกเนี่ย แจ่มๆกันทุกคนเลยเนอะไอ้รัฐเนอะ"
สหรัฐพยักหน้ารับไปแกนๆ นักร้องคาเฟ่ไม่ใช่สเป๊ก เจ๊แต๋วแทรกตัวเข้ามาเบียดเหินฟ้า
"ไม่ใช่แค่นักร้องจะแจ่มเท่านั้นนะคะคุณเหินฟ้า คนอื่นก็แจ่มไม่แพ้กันนะค๊า" เจ๊แต๋วมองเหินฟ้าสายตาหยาดเยิ้ม
เหินฟ้ายิ้มกร่อยไปเลย สหรัฐเดินแยกไปหาพ่อที่เดินต้อนรับแขกเหรื่อในงาน มีเจ๊สีฟ้าเดินด้วย
เฮียศาสตร์กวักมือเรียกสหรัฐให้เข้าไปไหว้แขกคนโน้นคนนี้ สักครู่ ...สหรัฐแอบกระซิบพูดกับเฮียศาสตร์
"ป๊าไม่น่าต้องเดือดร้อนจัดงานเลี้ยงต้อนรับผมให้มันเอิกเกริกอย่างงี้เลย"
เฮียศาสตร์สีหน้าร่าเริงมาก
"อ๊ะ ! แกจบโทมาจากนอกทั้งที จะไม่ให้ป๊าฉลองได้ไง ... รู้ไม๊ว่าแกเป็นหน้า เป็นตาของตระกูลเราแค่ไหน ไม่ว่าจะฉันหรือใครๆในตระกูลเรา ไม่มีใครมีโอกาสได้เรียนสูงอย่างแกเลย"
เจ๊สีฟ้าเข้ามา
"รัฐเป็นความภูมิใจของป๊ากับแม่นะลูก"
สหรัฐยิ้มซาบซึ้งใจ
"อีกอย่าง..ป๊าก็อยากจะให้แกได้รู้จักกับคนที่คาเฟ่ของป๊า เพราะแกเรียนจบเรียบร้อยแล้ว ป๊าจะให้แกไปช่วยงานป๊าที่คาเฟ่ด้วย"
"ครับป๊า"
"ช่วยแต่งานเฉยๆนะลูก อย่าช่วยอย่างอื่นด้วย" เจ๊สีฟ้าบอก
สหรัฐงง
"ช่วยอย่างอื่น"
เจ๊สีฟ้าไม่ตอบ แต่มองเฮียศาสตร์ตาเขียวปั้ด มีเรื่องเคืองกันอยู่ เฮียศาสตร์เสียงอ่อย
"โธ่..คุณน่ะ ผมบอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร..ก็ไม่มีอะไรสิ... เฮียขอตัวไปดูอากู๋ทางโน้นหน่อยนะ"
เฮียศาสตร์เผ่นหนีไปเลย เจ๊สีฟ้ารีบดึงตัวสหรัฐมาพูด
"รัฐไปช่วยงานป๊าที่คาเฟ่ก็ดีลูก จะได้ช่วยเป็นหูเป็นตาให้แม่ด้วย แต่แม่ขอสั่งนะว่าห้ามแกคว้านักร้องในคาเฟ่ของป๊ามาทำเมียเป็นอันขาด ไม่งั้นเป็นได้เห็นดีกัน !"
"ครับแม่ แม่อย่าห่วงเลยครับ ผมไม่ชอบนักร้อง"
ทางด้านเพชรบุรี ขวัญใจกำลังถือไมค์ ยืนอยู่บนเวที มีสุเทพ ฤดี ขวัญตา หยิก โดยเฉพาะสมบูรณ์มองขวัญใจอยู่อย่างชื่นชม
"ขวัญดีใจมากจ้ะที่ทุกคนต้อนรับการกลับมาของขวัญอย่างอบอุ่นอย่างงี้ ขวัญไม่รู้จะขอบคุณทุกคนยังไงดี ขวัญก็เลยจะขอมอบเพลงนี้ให้กับทุกคนในที่นี้..เป็นการขอบคุณจากใจของขวัญนะจ๊ะ"
ขวัญใจเริ่มร้องเพลง.... คนอื่นๆยืนฟังอย่างชื่นชม โดยเฉพาะสมบูรณ์
สหรัฐยืนฟังพวกคารามายด์คาเฟ่ร้องเพลงอยู่บนเวที
เมื่อเพลงจบ ทุกคนตบมือให้ ขวัญใจโค้งขอบคุณคนดู สุเทพก้าวขึ้นไปบนเวที โอบบ่าขวัญใจอย่างรักใคร่
"ลูกข้า..เก่งป่ะๆๆ"
ทุกคนตอบว่า “เก่ง” โดยเฉพาะสมบูรณ์ตะโกนตอบเสียงดังกว่าใครเพื่อน จนขวัญตากับไอ้หยิกที่ยืนใกล้ๆต้องอุดหู หน้ายู่ยี่
"ลูกสาวข้าไม่ได้แต่จะร้องเพลงเก่งอย่างเดียวนะคร้าบ ลูกสาวข้าเรียนหนังสือเก่งด้วย ก็อย่างที่รู้ๆกันอยู่นะครับว่า..งานเลี้ยงวันนี้มีขึ้นเพื่อฉลองในโอกาสที่ลูกสาวข้าคว้าปริญญาโทกลับมาให้ข้าได้ชื่นใจด้วยฆ"
คนในงานตบมือ
"และนังขวัญใจลูกสาวคนโตของข้านี่แหละครับ..ที่จะเป็นกำนันหญิงคนแรกของหมู่บ้านเรา !"
คนในงานเฮกันใหญ่ ขวัญใจกระตุกแขนสุเทพทันที
"ใครบอกพ่อ..ว่าขวัญอยากเป็นกำนันกันล่ะ ขวัญไม่ได้อยากเป็นกำนัน ขวัญอยากเป็นนักร้องต่างหาก !"
สุเทพตะโกนลั่น
"นักร้อง !?"
ขวัญใจพยักหน้าหงึก
"ใช่ ! และขวัญตั้งใจไว้แล้วว่า..เรียนจบกลับมาคราวนี้แล้ว ขวัญจะกลับมาเปิดคาเฟ่แห่งแรกให้กับหมู่บ้านเราด้วย"
สุเทพตะโกนเสียงดังกว่า
"คาเฟ่ !! ไม่ได้ ! หัวเด็ดตีนขาด ยังไง..ข้าก็จะไม่ยอมให้เอ็งเปิดคาเฟ่ที่หมู่บ้านนี่เด็ดขาด"
"ทำไมล่ะพ่อ"
"คาเฟ่มันใช่สถานที่-ที่ผู้หญิงดีๆควรเข้าไปซะที่ไหนล่ะ มันเป็นแหล่งมั่วโลกีย์ มีแต่คนไม่ดีเท่านั้นแหละที่จะไปเที่ยวคาเฟ่น่ะ"
"พ่อนี่..ทำไมอคติจัง ขวัญไม่เห็นว่าคาเฟ่มันจะเลวร้ายตรงไหน"
สุเทพแทรกทันควัน
"เอ็งไม่ต้องพูดแล้ว ! หัวเด็ดตีนขาด ยังไงข้าก็จะไม่ให้เอ็งเปิดคาเฟ่บ้าบออะไรที่นี่ เอ็งจะ ต้องเป็นกำนันหญิงคนแรกของหมู่บ้านเราต่างหาก เอ็งต้องเป็นกำนันหญิงเท่านั้น เข้าใจไม๊"
"ไม่ ! ขวัญไม่เข้าใจ"
"เอ็งต้องเป็น !"
"ไม่เป็น ! แล้วพ่อก็บังคับขวัญไม่ได้ด้วย"
"ทำไมข้าจะบังคับเอ็งไม่ได้ ข้าเป็นพ่อแกนะ !"
"แต่พ่อที่เอาแต่ใจตัว ไม่ฟังลูกเลยอย่างงี้ อย่าเป็นพ่อซะดีกว่า"
สุเทพโกรธจัด ตบหน้าขวัญใจผั๊วะ ! ทุกคนในงานตกตะลึงไปตามๆกัน ขวัญใจก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน ยกมือขึ้นลูบแก้มข้างที่ถูกตบ น้ำตาร่วงพรู แล้วขวัญใจก็วิ่งออกไปจากงานทันที ! ขวัญตาจะวิ่งตาม สุเทพคว้าตัวขวัญตาไว้
"ไม่ต้องไปตามมัน ลูกหัวดื้ออย่างงั้น ปล่อยมันไป !"
"ใครกันแน่ที่หัวดื้อกันหะ ?"
แล้วฤดีก็เป็นคนที่วิ่งตามขวัญใจไป งานทั้งงานกร่อยไปทันที !
ขวัญใจวิ่งร้องไห้เข้ามาในมุมสงบ ทรุดลงนั่งร้องไห้ มือลูบแก้มข้างที่ถูกตบ "ฉันเกลียดพ่อ ! ฉันเกลียดพ่อจริงๆ"
ขวัญใจฟุบหน้าลงร้องไห้อยู่บนตักใครบางคนอยู่ โดยที่ขวัญใจไม่รู้ตัวเลย
คนที่ขวัญใจนั่งฟุบหน้าอยู่กับตักนั้น คือขวัญจิต แม่ของเธอที่เสียชีวิตไปแล้วนั่นเอง ! ขวัญจิตลูบหัวขวัญใจเบาๆ หน้าเศร้าๆ
"อย่าเกลียดพ่อเขาเลยนะขวัญนะ..พ่อเค้าหวังดีกับขวัญน่ะ"
แต่ขวัญใจก็ไม่ได้ยินสิ่งที่ขวัญจิตพูดเลยสักคำ ทันใดนั้นฤดีก็วิ่งตามขวัญใจมาถึง
"ขวัญ"
ทั้งขวัญใจและขวัญจิตหันขวับไปมองฤดี แล้วร่างก็ขวัญจิตก็เลือนหายไปอย่างรวดเร็ว !
"น้าฤดี ขวัญเกลียดพ่อจังเลย !" ขวัญใจผวาเข้ามากอดฤดี
ฤดีลงนั่งที่เดียวกับที่ขวัญจิตนั่งอยู่เมื่อครู่ ฤดีลูบหัวขวัญใจเบาๆ
"อย่าเกลียดพ่อเขาเลยนะขวัญนะ..พ่อเค้าหวังดีกับขวัญน่ะ"
ขวัญใจไม่ยอมตอบอะไร เอาแต่กอดฤดีนิ่ง..
ทางบ้านเฮียศาสตร์ เวลากลางคืน สหรัฐยืนมองดูลูซี่ เทอร์โบร้องเพลงอยู่บนเวทีอย่างรู้สึกเฉยๆ แต่คนอื่นๆในงานดูสนุกสนานกันมาก สหรัฐเลยเดินเลี่ยงออกมาจากในงานคนเดียวเงียบๆ
สหรัฐเดินมาที่มุมเงียบๆของบ้าน หาว เหนื่อยจากการเดินทาง แล้วทันใดนั้น
แอปเปิ้ลก็โดดเข้ามาปิดปากสหรัฐเอาไว้อย่างจู่โจม สหรัฐพยายามดิ้นหนีแล้วเหวี่ยงแอปเปิ้ลออกไป แอปเปิ้ลร้องโอ๊ย แล้วแกล้งล้มฟุบไปกับพื้น แน่นิ่งไปเลย สหรัฐตกใจ รีบเข้าไปประคอง
"เป็นไงมั่งคุณ"
แอปเปิ้ลทำกะปลกกะเปลี้ย ช้อนตามองสหรัฐอย่างตัดพ้อ
"เจ็บสิคะคุณรัฐ แอปเปิ้ลตัวแค่เนี้ย ถูกคุณรัฐเหวี่ยงซ๊า..ไม่เจ็บก็ไม่ใช่คนแล้วล่ะค่ะ"
"ผมขอโทษ ก็คุณเล่นเข้าทางข้างหลังนี่ ทีหลังอย่าเล่นอย่างงี้อีกรู้ไม๊ ดีไม่ดี..คุณจะเจ็บตัวมากกว่านี้"
"แล้วอยากให้แอปเปิ้ลเล่นกับคุณแบบไหนเหรอคะ"
แอปเปิ้ลโอบคอสหรัฐหมับ แล้วมองตาสหรัฐอย่างยั่วยวน สหรัฐมองแอปเปิ้ลนิ่ง ไม่หนี แต่ไม่ทำอะไร แอปเปิ้ลเลยยื่นหน้าจะจูบสหรัฐซะเอง ทันใดนั้น ! เชอรี่ก็พุ่งเข้ามาเอามือกันไม่ให้แอปเปิ้ลจูบสหรัฐได้
"คิดจะจับคุณรัฐเรอะ ! ไม่มีทางหรอกย่ะนังแอปเปิ้ล !"
"เอ๊ ! แล้วแกมายุ่งอะไรกับฉันด้วยล่ะ อ๋อ ฉันรู้ละ แกคิดจะจับคุณรัฐซะเองใช่ไม๊ล่ะ ดีละ ! ฉันจะไปฟ้องเฮีย..ว่าแกคิดจะนอกใจเฮีย มางาบลูกชายเขาแทน !"
สหรัฐตะลึง เพิ่งรู้ว่าพ่อมีอะไรกับเชอรี่ พูดไม่ออก เชอรี่โมโห
"แกมันขี้ฟ้องนักใช่ไม๊ ! ขอตบสั่งสอนคนขี้ฟ้องสักทีเถอะน่า !" ว่าแล้วเชอรี่ก็พุ่งเข้าไปตบแอปเปิ้ลผั๊วะ !
แอปเปิ้ลกรี๊ดลั่น เจ็บจริง แต่ไม่ยอมคน
"แกคิดว่าแกมีมือตบคนอื่นได้ฝ่ายเดียวงั้นเรอะ !"
แอปเปิ้ลพุ่งกลับเข้าไปตบเชอรี่บ้าง สองสาวตบกันนัวเนีย สหรัฐพยายามเข้าห้าม เลยถูกลูกหลงไปด้วย แต่สาวๆไม่ทันสนใจ มุ่งมั่นจะตบกันให้ตายไปข้าง
อ่านต่อหน้า 3
สาวน้อยคาเฟ่ ตอนที่ 1 (ต่อ)
อีกมุมในบ้าน เวลาเดียวกัน เจ๊แต๋วกำลังปล้ำจูบเหินฟ้าอุตลุด เหินฟ้าดิ้นหนีสุดชีวิต
"ได้โปรด... อย่าทำผม"
ลูซี่เทอร์โบเข้ามา
ลูซี่ถาม
"นั่นเจ๊ทำอะไรคุณเหินฟ้าคะ ?"
เจ๊แต๋วชะงักไป เหินฟ้าเลยฉวยจังหวะนั้นดิ้นหลุดจากเจ๊แต๋วมาได้ วิ่งหนีไป เจ๊แต๋วโมโหที่ลูซี่ที่มาขัดจังหวะ
เจ๊แต๋ว"ฮึ่ย !" ใส่หน้าลูซี่แล้ววิ่งตามเหินฟ้าไปไม่ลดละ !
ลูซี่ตัดสินใจวิ่งตามไปด้วย
สหรัฐพยายามจะหย่าศึกสองสาวอยู่อย่างสุดความสามารถ เหินฟ้าวิ่งหนีเจ๊แต๋วเข้ามาจากอีกด้าน
"จะรีบไปไหนละคะคุณเหินฟ้า"
เจ๊แต๋ววิ่งตามเหินฟ้ามาไม่ลดละ มีลูซี่วิ่งตามมาอีกต่อ แต่พอทั้งสามเห็นความโกลาหลที่เกิดขึ้นก็ชะงัก
"อ้าว ! นั่นมันอะไรกัน !"
เหินฟ้ากับเจ๊แต๋ว และลูซี่รีบวิ่งเข้าไปช่วยสหรัฐแยกเชอรี่ แอปเปิ้ลออกจากกันทันที ทั้งหกคนชุลมุนไปหมด
"หยุดนะ !"
ทั้งหกชะงักค้างอยู่ในท่าไหนท่านั้น แล้วหันไปมองที่มาของต้นเสียง เจ๊สีฟ้าเดินหน้าถมึงทึงเข้ามา ถามเสียงเข้มจัด
"นี่มันอะไรกัน !"
แอปเปิ้ลฉวยจังหวะที่ทุกคนชะงักค้าง ทำคะแนนกับเจ๊สีฟ้าทันที
"เจ๊ขา..เจ๊ต้องจัดการให้หนูนะคะ นังเชอรี่มันวางอำนาจบาตรใหญ่-ใหญ่แล้วค่ะ มันหาเรื่องตบหนู เพราะมันถือตัวว่ามันเป็นกิ๊กของเฮียค่ะ"
ทุกคนในที่นั้นชะงักค้างไปตามๆกัน เจ๊สีฟ้าหน้าแดงแป๊ด ลมออกหู "อะไรนะ !"
ฟ้าผ่าเปรี้ยง !
เจ๊สีฟ้าดึงหูเฮียศาสตร์ลากตัวเข้ามาในบ้าน เฮียศาสตร์ร้องโอ๊ยๆๆ แต่ไม่กล้าทำอะไรเพราะกลัวเมีย สหรัฐ เหินฟ้า เจ๊แต๋ว เชอรี่ แอปเปิ้ล ลูซี่ ตามมาแอบดู แต่ไม่กล้าเข้าใกล้เพราะรู้ว่ากำลังระเบิดลง
"มานี่เลย !"
"เมียจ๋า..ดึงหูผัวทำไมเนี่ย รู้ไม๊ว่ามันเจ็บนะ"
"เจ็บสิดี ! บอกความจริงมานะ ! เฮียกับนังเชอรี่มีอะไรกันรึเปล่า"
"เปล่าจ้ะ เฮียจะมีอะไรกะนังเชอรี่ได้ยังไง คุณก็รู้ว่าผมเป็นสมภารไม่กินไก่วัด"
"เหอะ ! เฮียน่ะเหรอ..สมภารไม่กินไก่วัด ฟาดไก่ทั้งวัดละไม่ว่า ! เฮียต้องไล่นังเชอรี่มันออก ! ได้ยินไม๊ !"
เฮียศาสตร์อึกอัก
เชอรี่ตาโต ครางฮือ กลัวถูกไล่ออก แอปเปิ้ลทำเสียงเยาะ เชอรี่โมโหจะตบอีก แต่สหรัฐ เหินฟ้า เจ๊แต๋ว และลูซี่ ห้ามไว้ เชอรี่จะร้องไห้ หันมามองสหรัฐแล้วโผเข้ากอดขาสหรัฐหมับ สหรัฐสะดุ้งสุดตัว จะโดดหนี แต่เชอรี่กอดขาไว้แน่น
"คุณรัฐขา..ช่วยเชอรี่ด้วยค่ะ ถ้าเชอรี่ถูกไล่ออก แล้วเชอรี่จะเอาเงินที่ไหนส่งกลับไปให้แม่ที่บ้านนอก ส่งน้องเรียน หนังสือละคะ คุณรัฐต้องช่วยเชอรี่นะคะ นะคะๆๆ"
"ตอแหล ! แกมีแม่มีน้องกะเค้าซะที่ไหน"
เชอรี่ถลึงตาใส่แอปเปิ้ล เกือบจะเปิดศึกกันอีกรอบ เหินฟ้า เจ๊แต๋ว ลูซี่ ช่วยห้ามกันแทบไม่ทัน สหรัฐส่ายหน้าระอาใจ
"เอาละๆ ผมจะไปช่วยพูดให้"
เชอรี่ไหว้สหรัฐปะหลกๆ
"ขอบคุณคุณรัฐมากเลยค่ะ"
สหรัฐเดินเข้าไปหาพ่อแม่
สหรัฐเดินเข้ามาหาเฮียศาสตร์และเจ๊สีฟ้า
"พอเถอะครับแม่"
เจ๊สีฟ้าปล่อยหูเฮียศาสตร์อย่างจำใจ เกรงใจลูก
"แล้วเรื่องเชอรี่น่ะ ไม่มีหลักฐานอะไรที่จะเอาผิดเชอรี่จนถึงขั้นไล่ออกได้นะครับแม่ จู่ๆไปไล่เขาออก เขาอาจจะไปฟ้องกระทรวงแรงงานเอาได้นะครับ ผมว่า..แม่ใจเย็นๆก่อนเถอะครับ บางที..ป๊ากับเชอรี่อาจจะไม่มีอะไรอย่างที่แอปเปิ้ลบอกก็ได้"
"จริง..จริง..ไอ้รัฐ" เฮียศาสตร์รีบโผเข้ากอดเจ๊สีฟ้าอย่างประจบประแจงทันที "ผมรักคุณคนเดียว รับรองว่าไม่ได้เที่ยวไปมีอีหนูที่ไหนหรอกจ้า..เชื่อผัวนะจ๊ะเมียจ๋า"
เจ๊สีฟ้าทำหน้าเหม็นใส่เฮียสาสตร์ เฮียศาสตร์จ๋อย
"อย่าเพิ่งไล่เชอรี่ออกเลยนะครับแม่ เอาไว้ถ้ามีหลักฐานแน่นหนา..ค่อยว่ากัน..นะครับแม่ ผมขอร้องละครับ"
เจ๊สีฟ้านิ่งคิดครู่หนึ่ง
"ก็ได้ !"
เชอรี่ยิ้มร่าขึ้นมาทันที แอปเปิ้ลทำหน้าแค้นใจจัด กำจัดเชอรี่ไม่ได้
"ที่ฉันจะยังไม่ไล่นังเชอรี่ออกน่ะ ไม่ใช่เพราะเห็นแก่เฮียหรอกนะ เพราะเฮียน่ะ ไม่ค่อยน่าเชื่อถือเท่าไหร่หรอก แต่ฉันเห็นแก่ตารัฐขอร้องหรอกย่ะ"
"ขอบคุณครับแม่"
เจ๊สีฟ้าพยักหน้า
"วันนี้เหนื่อยกันมามากแล้ว รัฐก็เพิ่งกลับมาถึงเมืองไทย แม่ว่ารัฐไปพักเถอะลูก"
"ครับ"
แล้วเจ๊สีฟ้าก็หันมามองชาวคารามายด์คาเฟ่ที่แอบดูเหตุการณ์อยู่
"แล้วนั่นยังอยู่กันอีกเหรอน่ะ ! จะไปไหนก็ไปไป๊ !"
เจ๊แต๋ว ลูซี่ เชอรี่ แอปเปิ้ล วิ่งออกไปด้วยความกลัวทันที !
คืนนั้น ไอ้หยิกกำลังยกกระเป๋าเดินทางของขวัญใจเข้ามาในบ้าน ฤดีมองอย่างไม่สบายใจ
"น้าไม่ได้รังเกียจขวัญหรอกนะ..ที่จะมาอยู่กับน้าที่บ้านนี้น่ะ แต่น้ากลัวว่า..การที่ขวัญมาอยู่ที่นี่ มันจะยิ่งทำให้เรื่องของขวัญกับพ่อจะไปกันใหญ่น่ะสิ พี่กำนันน่ะเขารอขวัญกลับมาใจจดใจจ่อขนาดไหน..ขวัญคงไม่รู้หรอก"
"รอขวัญกลับมา..เพื่อที่จะได้บังคับบงการชีวิตขวัญอย่างที่พ่ออยากจะให้เป็นน่ะหรือคะน้า ขวัญเป็นคน มีชีวิตจิตใจนะคะ ไม่ใช่หุ่นที่พ่อจะเชิดไปทางไหนก็ได้ตามแต่ใจพ่อ"
"ที่พี่กำนันเขาทำอย่างนั้น..ก็เพราะเขารักขวัญหรอกนะ"
"รักแบบเป็นเจ้าชีวิตอย่างงี้น่ะเหรอคะ ขวัญไม่แปลกใจเลยว่าทำไมแม่ถึงทิ้งพ่อไป" ฤดีรีบเอ็ดหลานทันที
"ชู่ว ! อย่าพูดอย่างนี้ให้พ่อเขาได้ยินเด็ดขาดนะขวัญ"
ขวัญใจถอนใจอย่างสุดเซ็ง จำยอมทำตามที่ฤดีบอก "ค่ะ"
เธอเอามือลูบแก้มข้างที่ถูกสุเทพตบมาอย่างช้ำใจไม่หายเลย..
ฤดีมองดูขวัญใจอย่างกลุ้มใจ ที่พ่อลูกทะเลาะกันรุนแรงอย่างนี้ตั้งแต่วันแรกที่ขวัญใจกลับมาเหยียบแผ่นดินบ้านเกิดเลย
สุเทพโมโหโกรธใหญ่อยู่ในบ้าน
"นังขวัญมันจะไปอยู่บ้านแม่ฤดีก็ตามใจ ! ลูกหัวดื้ออย่างงี้..อยู่ใกล้ก็มีแต่จะปวดหัว"
"พ่อก็พูดเกินไป ! พี่ขวัญเขาหัวดื้อซะที่ไหน เขาแค่มีความคิดเป็นของตัวเอง..ก็เท่านั้น นี่มันโลกยุคไหนแล้วพ่อ..ถึงจะมาบังคับลูกให้เป็นโน่นเป็นนี่ตามใจตัวน่ะ"
"เอ๊ะ ! นังตานี่ !"
ขวัญตาทำท่าไม่กลัวพ่อ
"นี่พ่อ..ฉันถามจริงๆเถอะ ทำไมพ่อถึงไม่อยากให้พี่ขวัญเขาเปิดคาเฟ่ที่หมู่บ้านเรานี่ล่ะ เปิดคาเฟ่นี่ก็ดีน๊า จะได้เรียกคนเข้าหมู่บ้านเรา กิจการค้าขายอย่างอื่นมันก็จะพลอยได้ประโยชน์ไปด้วยนะพ่อนะ"
"ไม่ !"
"พ่อมีความหลังอะไรเกี่ยวกับคาเฟ่เหรอ"
"ข้าเกลียดคาเฟ่ ! เกลียดทุกคนที่เกี่ยวข้องกับคาเฟ่ และถ้านังขวัญมันจะเปิดคาเฟ่ที่นี่จริงๆ มันก็ต้องข้ามศพพ่อไปก่อนละวะ !"
ขวัญตามองพ่อ ที่หัวแข็งและดื้อไม่แพ้กับขวัญใจเลย เดาไม่ออกว่าพ่อกับพี่สาวจะคืนดีกันได้ยังไง
มุมหนึ่งในบ้าน เวลาต่อเนื่อง เจ๊สีฟ้าเอาหมอน ผ้าห่ม มาโยนใส่หน้าเฮียศาสตร์
"แขกกลับหมดแล้ว เฮียจะไปนอนตรงไหนก็ไปไป๊"
"อ้าวๆๆ เมียจ๋า ทำไมทำยังงี้ละจ๊ะ"
"อารมณ์ไม่ดี ! เข้าใจไม๊ว่าอารมณ์ไม่ดี ! อ้อ ! จะไปนอนตรงไหนก็ไปนะ แต่ห้ามออกจากบ้าน ถ้าฉันรู้ว่าเฮียออกจากบ้าน ไปแอบนอนกกกอดอีหนูที่ไหนละก็.. " เจ๊สีฟ้าทำมือเป็นกรรไกร แล้วทำท่าจะตัดเจ้าโลกเฮียศาสตร์
เฮียศาสตร์สะดุ้งโหยง รีบเอามือกุมเป้าทันที !
"จ้ะๆ เฮียไม่ออกไปไหนแล้วจ้ะ"
"ดี !" พลางโบกมือมือไล่เฮียศาสตร์ให้ออกไป แล้วหันมาหาสหรัฐ
" รัฐไปทำงานกับป๊าที่คาเฟ่ก็ดีเหมือนกัน จะได้เป็นหูเป็นตาให้แม่ด้วย ถ้าป๊าแกมีอะไรกับนังเชอรี่ หรือนังคนไหนๆจริง แม่จะได้ไปลุยให้ถูกตัวเลย !"
สหรัฐนิ่ง ไม่ตอบอะไร เหินฟ้ายืนดูอยู่ห่างๆ
"เดี๋ยวแม่ตามไปดูป๊าแกหน่อย..ว่าไปนอนตรงไหน"
แล้วเจ๊สีฟ้าก็เดินออกไป
"ป๊ากับแม่แกนี่ หนังคู่กระดูกคู่จริงจริ๊ง... นี่ถ้าป๊าแกมีกิ๊กจริงๆ เราคงได้ดูอะไรสนุกๆกันอีกเยอะ" เหินฟ้าดูนาฬิกา "ได้เวลาฉันไปดูกิจการของฉันบ้างแล้ว ฉันไปก่อนนะไอ้รัฐ แล้วเดี๋ยวโทร.หา"
สหรัฐพยักหน้ารับ เหินฟ้าเดินออกไป จังหวะนั้นชุงพ่อบ้านเดินเก็บข้าวของในบ้านอยู่ใกล้ๆ สหรัฐกวักมือเรียกมา
"ไปหยิบกุญแจรถให้ผมคันนึงสิครับอาชุง"
ชุงแปลกใจ
"คุณรัฐจะออกไปไหนอีกหรือครับ"
สหรัฐไม่ตอบ
ต่อมา ชุงขับรถหรูคันหนึ่งเข้ามาจอดที่หน้าตึก สหรัฐยืนคอยอยู่ ชุงลงจากรถ สหรัฐขึ้นขับแทน
"ถ้าป๊ากับแม่ถาม..อาชุงก็บอกด้วยแล้วกันว่า..ผมจะไปอยู่ที่บ้านริมน้ำ"
"ครับ"
สหรัฐขับรถออกไป ชุงมองตาม แล้วหยิบมือถือออกมากดโทร.ออกอย่างรวดเร็ว
"คุณรัฐขับรถออกไปแล้วครับ"
สหรัฐขับรถมาตามทาง แล้วจู่ๆก็มีใครบางคนกระโดดออกมาจากข้างทาง สหรัฐเบรกรถดังเอี๊ยดสนั่น ! จนหัวทิ่ม พอเงยหน้าขึ้นได้ สหรัฐก็ต้องตาโตด้วยความตกใจเมื่อเห็นหน้าของคนที่โดดมาฟุบหน้าอยู่ที่ถนน สหรัฐตกใจมาก รีบลงจากรถไปดูอาการ
"คุณ !"
สหรัฐจับร่างที่นอนฟุบหน้าที่ถนนนั้นพลิกหงายขึ้นเพื่อจะดูอาการบาดเจ็บอย่างเป็นห่วง แล้วทันใดนั้น “คนเจ็บ” ก็พรวดพราดขึ้นนั่ง ตะโกนเสียงดังลั่นใส่สหรัฐ
"เซอร์ไพร์ส"
สหรัฐตกใจจนหงายหลังก้นกระแทกไปนั่งกับพื้น
"อาสวย !"
ป้าสวยยิ้มร่าให้สหรัฐที่ยังนั่งอ้าปากค้างมองอยู่อย่างไม่เชื่อสายตาเลย ป้าสวยคือพี่ชายของเฮียศาสตร์ มีศักดิ์เป็นลุงของสหรัฐ แต่ว่าเขาเป็นเกย์
เวลาเดียวกัน ฤดีมาแอบดูขวัญใจที่นอนหลับไปแล้ว สีหน้ากลุ้มใจ แล้วพึมพำเบาๆ
"เฮ้อ..พี่ขวัญจิตจ๋า..ฉันควรจะทำยังไงดีเนี่ย พ่อลูกเขาถึงได้ปรับความเข้าใจกันได้นะ"
แล้วขวัญจิตก็ถอนใจกลุ้ม ด้านหลังฤดี ขวัญจิตปรากฏตัวอย่างเลือนรางขึ้นมาอีกครั้ง ขวัญจิตมองฤดี และขวัญใจด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย
"พี่ฝากลูกด้วยนะฤดีนะ..พี่ไม่มีโอกาสแล้ว"
ขวัญจิตยืนมองดูขวัญใจกับฤดีอยู่อย่างนั้น แล้วจึงเลือนหายไปอย่างเงียบๆ โดยที่น้า-หลานทั้งสองไม่ได้รู้ตัวเลย..
บ้านริมน้ำของสหรัฐ เวลากลางคืน เขาเดินนำเจ๊สวยเข้ามาในบ้าน
"ตกลงรัฐจะมาอยู่บ้านนี้ ไม่อยู่กับเฮีย กับเจ้ฟ้าเหรอ"
สหรัฐส่ายหน้า
"ผมอยู่เมืองนอกตามลำพังคนเดียวจนชินน่ะครับอา เลยไม่อยากอยู่ที่บ้านโน้น คนมันเยอะ มาอยู่บ้านนี้ดีกว่า"
สหรัฐเปิดบ้านแล้วหันกลับมามองเจ๊สวยอย่างรักใคร่
"ว่าแต่ว่า..อารู้ได้ยังไงครับว่าผมจะกลับมาเมืองไทยวันนี้"
"อารู้ได้ยังไงมันไม่สำคัญเท่ากับว่าอามาทำไมหรอกจ้ะ" เจ๊สวยโผเข้ากอดสหรัฐแน่น "เวลคัมทูไทยแลนด์นะจ๊ะ..หลานรัก !"
เขาหัวเราะ
"ขอบคุณครับอา..ผมคิดถึงอาจัง"
"อาก็คิดถึงรัฐมากๆเลยรู้ไม๊ พออารู้ข่าวว่ารัฐกลับมาวันนี้ อาก็เลยมาดักเจอ"
"แล้วทำไมอาไม่ไปที่บ้านละครับ"
เจ๊สวยเบ้ปากทันที
"ไปให้ป๊าของรัฐมันไล่เอาเหรอ"เจ๊สวยหน้าสลดลงไปครู่หนึ่ง แล้วก็รีบเปลี่ยนอารมณ์เป็นยิ้มแย้มใหม่ "อย่าพูดเรื่องเศร้าเลย มา ! ให้อาหอมทีดีกว่า !"
เจ๊สวยจับสหรัฐหอมแก้มซ้ายทีขวาที สหรัฐหัวเราะเขินจัด
"แหม ! ทีอาหอมละ..ทำเป็นจั๊กจี๋ ถ้าสาวๆมาหอมละคงยอมแต่โดยดีใช่ไม๊ มีแฟนยังเนี่ย"
"ยังไม่มีหรอกครับอา"
"ยังไม่มีก็ดีแล้ว อยู่เป็นหนุ่มโสดเนื้อหอมอย่างงี้ไปก่อนเถอะ แล้วนี่กลับมา..คิดจะทำงานทำการอะไร"
"ป๊าจะให้ผมไปช่วยงานป๊าที่คารามายน์คาเฟ่น่ะครับ"
"นึกแล้วเชียว ! แต่ถ้ารัฐว่างๆ ก็ไปเที่ยวที่ทอร์นาโดคาเฟ่ของอาบ้างนะ"
สหรัฐพูดจริงจัง
"อากับป๊าไม่คิดจะรวมกิจการกันบ้างหรือครับ"
"ยาก ! ป๊าเราน่ะ เขาเกลียดอาจะตาย เขาตัดญาติขาดมิตรกับอาแล้ว"
"ไม่หรอกครับ อากับป๊าเป็นพี่น้องกันแท้ๆ สายเลือดเดียวกัน ยังไงก็ตัดกันไม่ขาดหรอกครับ"
"ขาด !" เจ๊สวยแย้ง น้ำตาซึม เลยรีบเปลี่ยนเรื่อง "เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ ! อากลับละ "ครับ"
เจ๊สวยกอดสหรัฐอย่างรักใคร่อีกครั้ง สหรัฐไหว้ เจ๊สวยออกไป สหรัฐมองตาม แล้วหน้าเศร้าที่พ่อกับอาตัดเป็นตัดตายจากกัน เขาถอนใจยาว...
อ่านต่อหน้า 4
สาวน้อยคาเฟ่ ตอนที่ 1 (ต่อ)
บรรยากาศแสงสีเสียงของกรุงเทพฯ เวลากลางคืน บริเวณหน้าทอร์นาโดคาเฟ่ ดวงดาวกำลังร้องเพลงอยู่บนเวที เจ๊สวยเพิ่งกลับมาถึง พอเดินเข้ามา ครูปิ๋ม มะม่วงหาว มะนาวโห่ รีบเข้าไปรุมทันที
"เจ๊ไปไหนมาคะ" ครูปิ๋มถาม
มะม่วงหาวบอก
"มาซะดึกเลย"
"ไปหาหลานชาย" เจ๊สวยบอก
มะนาวโห่ถาม
"คุณสหรัฐที่เจ๊เอารูปติดไว้ที่โต๊ะทำงานน่ะหรือคะ"
เจ๊สวยพยักหน้า
"คนนั้นแหละ แล้วนี่มีอะไร ทำไมมายืนออกันอยู่ที่หน้าร้านนี่กัน"
"มีคนมารอพบเจ๊อยู่น่ะค่ะ" ครูปิ๋มบอก
"มาตั้งแต่หัวค่ำแล้ว" มะม่วงหาวบอก
"ใคร"
มะนาวโห่ชี้ไปที่นายหน้าให้เจ๊สวยดู เจ๊สวยขมวดคิ้ว
ในห้องทำงานของเจ๊สวย ที่ด้านในทอร์นาโดคาเฟ่ ภายในห้องมีรูปสหรัฐตั้งอยู่ด้วย กับมีรูปเด็กชายวัยรุ่น 2 คน เป็นรูปเฮียศาสตร์กับเจ๊สวยเมื่อตอนยังวัยรุ่น และเจ๊สวยยังเป็นผู้ชายอยู่ เจ๊สวยเอามาตั้งไว้ดูเพื่อระลึกถึงอดีตตอนที่ยังไม่ทะเลาะกับเฮียศาสตร์ แต่ไม่เคยบอกใครว่าเป็นรูปใคร
เจ๊สวยกำลังอ่านเอกสารบางอย่างในมืออยู่อย่างหน้าเครียดๆ
บริเวณหน้าห้อง ครูปิ๋ม มะม่วงหาว มะนาวโห่ กำลังแอบดูเหตุการณ์อยู่ที่หน้าประตูอย่างเงียบๆ ดวงดาวที่เพิ่งร้องเพลงเสร็จเดินเข้ามา พอเห็นท่าทางคนทั้งสามที่แอบดูอยู่ที่หน้าประตูห้องก็สงสัย
"มีอะไรกันเหรอ"
ทุกคนหันไปจุ๊ปากพร้อมกัน ไม่ให้ดวงดาวเสียงดัง แล้วหันกลับไปรอดูเหตุการณ์ในห้องเจ๊สวยกันต่อไปอย่างอยากรู้อยากเห็นมาก ดวงดาวเลยเข้าไปแอบดูด้วยอีกคน
เจ๊สวยอ่านเอกสารจบก็จัดการฉีกกระดาษเอกสารที่ถืออยู่ในมือออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แล้วเอาเขวี้ยงใส่หน้านายหน้าเต็มแรง !
"กลับไปบอกเจ้านายคุณด้วยว่าฉันไม่ขาย ! ไป !"
นายหน้ารีบลนลานออกไปทันที เจ๊สวยหายใจแรง ยังโกรธอยู่มาก ครูปิ๋ม ดวงดาว มะม่วงหาว มะนาวโห่วิ่งสวนนายหน้าเข้ามาในห้อง
"ใครกันคะเจ๊"
"นายหน้า ! มาขอซื้อที่ดินของทอร์นาโดคาเฟ่ของเรา !"
มะม่วงหาว / มะนาวโห่โพล่งพร้อมกัน "มาซื้อที่"
"เจ๊ไม่มีวันยอมขายหรอกใช่ไม๊คะ ดาวรู้"
"ใช่ ! ฉันไม่มีวันขายที่ดินที่นี่เป็นอันขาด เพราะฉะนั้น.. ถ้าไอ้นายหน้าค้าที่คนนั้นมันมาอีกละก็ ไล่ตะเพิ่ดมันไปเลย ! เข้าใจไม๊ !"
มะม่วงหาว / มะนาวโห่ขานรับ"เข้าใจค่ะเจ๊"
เจ๊สวยถอนใจเครียด แล้วกวาดตามองคนอื่นๆ
"ชีวิตฉัน..ไม่มีทรัพย์สมบัติอะไรนอกจากคาเฟ่นี่ แล้วก็พวกเรา..ที่เป็นเหมือนครอบครัวของฉัน เพราะฉะนั้น ตราบใดที่ฉันยังไม่ตาย ทอร์นาโดคาเฟ่จะต้องอยู่
ตลอดไป !"
มะม่วงหาว มะนาวโห่ ร้องเย้ ! แล้วโผเข้ากอดเจ๊สวยอย่างรักใคร่ ครูปิ๋มเข้าไปกอดด้วย ดวงดาวกลัวผิดพวก เลยเข้าไปกอดบ้าง แต่เก้ๆกังๆที่สุด ทั้งหมดกอดกันอย่างรักใคร่
วันใหม่ ขวัญใจถาม ฤดีหน้าครุ่นคิด
"น้าจ๊ะ ขวัญถามหน่อย ทำไมพ่อถึงได้เกลียดคาเฟ่นักล่ะจ๊ะ"
ฤดีถอนใจเครียด จำใจเล่า
" ก็เพราะแม่เรานั่นแหละ ความจริง..พี่ขวัญจิตน่ะ ก่อนที่จะแต่งงานกับพี่กำนัน
พี่ขวัญจิตเคยเป็นนักร้องคาเฟ่มาก่อน"
ในอดีต ขวัญจิตในวัยสาวกำลังร้องเพลงอยู่บนเวที มีคนคล้องพวงมาลัยธนบัตรให้มากมาย รวมทั้งสุเทพด้วย สุเทพมองขวัญจิตด้วยแววตาหลงรักอย่างจริงจัง
ขวัญใจเพิ่งรู้ความจริง สีหน้าไม่อยากจะเชื่อ
"จริงหรือจ๊ะน้า"
ฤดีพยักหน้า
"แต่พอจะแต่งงาน พี่กำนันเขาบอกให้พี่ขวัญจิตเลิกร้องเพลง พี่กำนันเขาว่า..เมียคนเดียว เขาเลี้ยงได้ พี่ขวัญจิตก็เลยเลิกร้องเพลง"
"แต่ก็ไม่เห็นจะมีเหตุผลอะไรที่พ่อจะต้องเกลียดคาเฟ่นี่จ๊ะน้า"
"ที่พี่กำนันเขาเกลียดคาเฟ่น่ะ ก็เพราะหลังจากที่พี่ขวัญจิตแต่งงานกับพี่กำนัน จนมีขวัญใจกับขวัญตาแล้ว พี่ขวัญจิตแกเกิดหนีตามนักร้องคาเฟ่ผู้ชายคนหนึ่งเข้ากรุงเทพฯไป แล้ววันที่หนีไป..รถของผู้ชายคนนั้นก็เกิดพลิกคว่ำ.. "
ในอดีต บนถนนเข้ากรุงเทพฯ ตอนกลางคืน รถพลิกคว่ำ ผู้หญิง ผู้ชาย ที่อยู่ในรถกรี๊ดร้องด้วยความตกใจ
ฤดี หน้าเศร้า
"แล้วพี่ขวัญจิตก็ตาย.. ตั้งแต่นั้น พี่กำนันไม่ยอมให้ใครพูดถึงพี่ขวัญจิต หรือคำว่า “คาเฟ่” อีกเลย"
ขวัญใจอึ้งไป
"แต่ขวัญไม่เชื่อว่าแม่ขวัญจิตจะเป็นคนอย่างนั้น"
"น้าก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน แต่มันก็พิสูจน์อะไรไม่ได้แล้ว เพราะพี่ขวัญจิตก็ตายไปแล้ว"
"ถ้าขวัญมีโอกาส ขวัญจะต้องพิสูจน์ความจริงเรื่องนี้ให้ได้เลยจ้ะน้า ขวัญรู้ ขวัญมั่นใจ ว่าแม่จะต้องไม่ใช่ผู้หญิงที่จะหนีตามผู้ชายไป"
"เอาเถอะๆ เรื่องจริงจะเป็นยังไงก็ตาม พี่ขวัญจิตก็ตายไปแล้ว เวลานี้เราควรจะคิดถึงคนที่ยังอยู่มากกว่านะ"
เวลากลางวัน อุดมมาหาสุเทพที่บ้าน
"ข้าต้องขอโทษกำนันอุดมด้วย..ที่เมื่อวานลูกสาวข้าทำตัวไม่ดีในงาน ข้าละขายหน้ากำนันอุดมจริงๆ"
"โอ๊ยๆๆๆ ไม่ต้องอายเอยอะไรข้าหรอก ข้าเข้าใจ คนในวัยหนุ่มๆสาวๆก็มักจะอารมณ์ร้อนอย่างงี้ละ แล้วยิ่งหนูขวัญใจแกไปเรียนจบถึงเมืองนอกเมืองนามา แกก็ยิ่งมีความมั่นใจในตัวเองสูง ข้าเข้าใจ"
"แล้วนี่ไม่รู้เขาคิดยังไง แทนที่ร่ำเรียนจบมาตั้งสูง แล้วอยากจะทำงานทำงานให้เป็นเรื่องเป็นราว กลับคิดอยากจะเปิดคาเฟ่ซะนี่ คิดได้ยังไง ว่าแต่..กำนันอุดมมาหาข้าถึงบ้านวันนี้ มีธุระอะไรรึเปล่า"
"ธุระของข้า..ก็เรื่องหนูขวัญใจนี่ละ คือ..ข้าอยากรู้ว่า...หนูขวัญใจเนี่ย แกมีแฟนรึยัง""ยัง กำนันอุดมถามทำไมรึ"
"คือว่า..."
ขวัญตากับไอ้หยิกแอบฟังอยู่ที่ใต้ถุนบ้าน ทั้งสองหันมามองหน้ากันด้วยสีหน้าตกใจเป็นอย่างยิ่ง !
ในบ้านฤดี ขวัญใจตกใจ เมื่อทราบข่าวจากน้องสาว
"แต่งงาน !"
ขวัญตาพยักหน้าหงึก
"ฮื่อ ! ฉันกับไอ้หยิกแอบฟังอยู่ที่ใต้ถุนเรือนเรา ได้ยินกันเต็มๆสี่รูหูนี่เลย กำนันอุดมน่ะ..บอกพ่อว่า..ลูกชายแกหลงรักพี่เข้าตั้งแต่แรกเห็น ก็เลยอยากจะทาบทามพี่ขวัญเอาไว้ก่อน"
"แล้วพ่อว่าไง"
สุเทพบอกว่า
"อืม..ก็ดีเหมือนกัน บางที..ถ้านังขวัญมันแต่งงานแต่งการไปซะ มันจะได้เลิกคิดที่จะเปิดคาเฟ่บ้าๆอะไร นั่นไป"
ขวัญใจนั่งอึ้ง พูดอะไรไม่ออกเลย ฤดีโวยวายลั่น
"พี่กำนันบ้าไปแล้ว ! นี่มันยุคไหนแล้ว ยังจะคิดจับลูกสาวคลุมถุงชนอยู่อีก พี่กำนันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ !"
"แต่ท่าทางพ่อกำนันไม่บ้านะครับน้าฤดี ก็เห็นยังพูดกับกำนันอุดมรู้เรื่องดีอยู่นี่ครับ นี่เห็นว่าให้กำนันอุดมรีบไปหาฤกษ์แต่งงานเลย" หยิกบอก
"บ้า !"
"ท่าทางพ่อเอาจริงนะพี่ขวัญ แล้วนี่พี่ขวัญจะว่ายังไง"
ขวัญใจไม่ตอบ สีหน้าทั้งโกรธ ทั้งเครียด จนพูดอะไรไม่ออกเลย
ในเวลาเดียวกัน สหรัฐกำลังว่ายน้ำเล่นอยู่ในสระ มือถือดัง สหรัฐว่ายกลับเข้าฝั่งมารับโทรศัพท์
"ครับป๊า..งั้นเดี๋ยวค่ำๆผมไปหาป๊าที่คารามายน์นะครับ"
เวลาต่อมา ขวัญใจเอาข้าวของจัดใส่กระเป๋าเดินทางใบเล็ก ขวัญตา ฤดี หยิก มองอย่างกลุ้มใจ
"นี่ขวัญจะหนีพ่อเข้ากรุงเทพฯจริงๆเหรอเนี่ย"
"ก็จริงน่ะสิจ๊ะน้า"
"งั้นตาไปด้วย"
"หยิกก็ไปด้วย"
"ไม่ได้ !"
ขวัญตากับหยิกหน้าจ๋อย
"ถ้าไปกันหมดแล้วใครจะอยู่ดูพ่อ"
"ก็น้าฤดีไง" ขวัญตาบอก
"เอ๊ย..ได้ไง น้าไม่ได้เป็นอะไรกับพ่อเราเค้าสักหน่อย น้าเป็นแค่น้องเมีย"
"ก็นั่นแหละค่ะ น้าก็เป็นคนในครอบครัวเราเหมือนกัน ฝากน้าดูแลพ่อแทนเราสองพี่น้องหน่อยนะคะ"
"พี่บอกว่าไปไม่ได้ ก็ไปไม่ได้สิ เราสองคนอยู่ดูแลพ่อน่ะดีแล้ว อีกอย่าง พี่ยังไม่ได้คิดเลยว่า..ไปกรุงเทพฯเนี่ย จะไปอยู่ที่ไหน ทำอะไร คิดได้อย่างเดียวว่าพี่จะไม่ยอมอยู่ให้พ่อจับพี่คลุมถุงชนแต่งงานเป็นอันขาด"
"แต่ตาเป็นห่วงพี่ขวัญน๊า.. แล้วเราก็ไม่มีคนรู้จักที่กรุงเทพฯเลยสักคน"
"แต่น้ามี !"
ทุกคนหันไปมองฤดีเป็นตาเดียว
เย็นวันนั้น สหรัฐเดินเข้ามาข้างใน คนอื่นๆกำลังเตรียมตัวเพื่อเปิดร้านกันอยู่ เฮียศาสตร์เห็นลูกชายเดินเข้ามา ก็เดินมาหา
“ไง..คาเฟ่เรา หรูมะ”
“ผมไม่รู้หรอกครับป๊า..ว่าอย่างงี้เรียกว่าหรู หรือไม่หรู ป๊าก็รู้ว่าผมไม่ใช่คนเที่ยว”
“แต่ต่อจากนี้ไป..แกต้องรู้จักเที่ยว ที่ไหนมีดีอะไร แกต้องไปดู แล้วเอาสิ่งที่รู้ที่เห็นมาปรับปรุงคาเฟ่ของเรา ฉันอยากให้คารามายน์คาเฟ่ของเรา เอาชนะทอร์นาโดคาเฟ่ให้ได้”
“เฮ้อ..ที่แท้ป๊าก็คิดแต่จะแข่งกับอานั่นเองแหละ”
“ก็เออสิวะ ! ต้องแข่งและต้องชนะด้วย คนวิปริตผิดเพศอย่างอาแก ไม่มีทางทำอะไรได้ดีไปกว่าหญิงแท้ ชายแท้ อย่างเราหรอก !”
“แต่ผมไม่เห็นด้วยที่ป๊าจะไปดูถูกคนเพศที่สามอย่างนั้นนะครับ”
“แกจะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยมันก็เรื่องของแก แต่แกต้องช่วยฉันเอาชนะทอร์นาโดคาเฟ่ให้ได้ เข้าใจ๊ ?”
สหรัฐพยักหน้ารับอย่างจำยอม เฮียศาสตร์เดินออกไป สหรัฐมองไปรอบๆ แอปเปิ้ลมาแอบดูสหรัฐอยู่ที่มุมหนึ่งเงียบๆ สหรัฐไม่รู้ตัว
บรรยากาศท่ารถเพชรบุรี เวลาค่ำ ฤดี ขวัญตา กับหยิก มาส่งขวัญใจที่ท่ารถทัวร์ ทุกคนเป็นห่วงขวัญใจมาก
“ไปถึงกรุงเทพฯแล้ว โทร.กลับมาบอกน้านะ น้าจะได้หายห่วง หายกังวล”
“จ้ะน้า”
ขวัญตาหน้าจ๋อยๆ
“พี่ขวัญกลับมาอยู่บ้านยังไม่ทันจะหายคิดถึงเลย จะไปซะอีกแล้ว”
“อย่าทำหน้างั้นสิตา กรุงเทพฯกับดอนชนะมารไม่ได้อยู่ไกลกันเท่าไหร่เลย”
ทุกคนกอดล่ำลากันกัน แล้วขวัญใจก็เดินขึ้นรถทัวร์ไป ขวัญใจขึ้นนั่งประจำที่ หน้าเศร้าๆ มองออกไปนอกหน้าต่าง ขวัญตา ฤดี หยิก วิ่งมายืนโบกมือให้ที่ข้างหน้าต่าง สักครู่รถเคลื่อนตัวออก ขวัญใจมองทุกคนจนลับตา แล้วถอนใจยาว กังวลไม่น้อย ไม่รู้ว่าการตัดสินใจหนีออกจากบ้านเข้ากรุงครั้งนี้..ชีวิตข้างหน้าจะเป็นอย่างไรไม่รู้เลย...
บรรยากาศกรุงเทพฯ เวลาค่ำ คนเข้ามาเที่ยวในคารามายน์คาเฟ่กันบ้างแล้ว สหรัฐเดินมองไปรอบๆ สำรวจและศึกษากิจการคาเฟ่ แล้วเลยเดินเลยไปด้านหลัง แล้วทันใดนั้น แอปเปิ้ลก็โผ่พรวดออกมาส่งสายตายั่วยวนสหรัฐเต็มที่
“คุณรัฐมาก็ไม่บอก แอปเปิ้ลจะได้มาต้อนรับ”
“ทำไมจะต้องต้อนรับ เราคนทำงานที่นี่เหมือนๆกัน”
“อ๊ะ ไม่ได้สิคะ ถึงจะเป็นคนทำงานเหมือนๆกัน แต่ความคุ้นเคยมันต่างกัน ด้านหลังนี่ เป็นทางเดินไปห้องแต่งตัวนักร้องค่ะ คุณรัฐตามมาสิคะ แอปเปิ้ลจะพาไปดู”
แอปเปิ้ลถือวิสาสะจูงมือสหรัฐเดินไปตามทางเดิน
บรรยากาศท่ารถทัวร์ที่กรุงเทพฯ เวลากลางคืน ขวัญใจลงจากรถทัวร์แล้วมองไปรอบๆอย่างงุนงง สักครู่ตัดสินใจเรียกรถแท็กซี่คันหนึ่ง แล้วขึ้นไป
ทางด้านแอปเปิ้ลเดินนำสหรัฐเข้าเฟรมมา แต่แล้วแอปเปิ้ลก็แกล้งทำเป็นข้อเท้าพลิกตกจากส้นสูงล้มลง
“โอ๊ย !”
สหรัฐไม่หลงกล
“อย่ามาหลอกผมเลยแอปเปิ้ล”
“โอ๊ย..คราวนี้แอปเปิ้ลไม่ได้หลอกคุณรัฐจริงๆค่ะ คราวนี้แอปเปิ้ลเจ็บจริง สลิงไม่ได้ใช้เลย”
สหรัฐเลยหลงกล ก้มลงดูข้อเท้าให้แอปเปิ้ล แอปเปิ้ลฉวยจังหวะที่สหรัฐก้มลงดูข้อเท้าให้เธอ โน้มคอสหรัฐประกบปากจูบเลย สหรัฐตกใจนิ่งไปพักนึง ทำให้แอปเปิ้ลได้โอกาสจูบปากสหรัฐไปเต็มๆ จนลิปสติกสีแดงจากปากของแอปเปิ้ล ติดที่ปากสหรัฐไปด้วย สักครู่สหรัฐตั้งสติได้ เลยผลักแอปเปิ้ลออก แล้วจะเดินหนี แอปเปิ้ลไม่ยอมแพ้ โดดตาม สหรัฐรีบร้อนจนเดินชนอะไรบางอย่าง สหรัฐบาดเจ็บจากของหล่นใส่ เลยยิ่งโมโห แอปเปิ้ลไม่ลดละ เลยหันไปพูดเสียงเข้ม
“ไม่ต้องตามมา !”
สหรัฐเดินออกไปเลย ทิ้งให้แอปเปิ้ลได้แต่ยืนดิ้นไปดิ้นมาด้วยความเจ็บใจที่อ่อยสหรัฐไม่สำเร็จสักที
สหรัฐอารมณ์เสีย หมดอารมณ์จะอยู่ในร้านต่อ บาดเจ็บจากการเดินชนมาด้วย เลยจะกลับบ้าน เขาเดินมาขึ้นรถขับออกไปโดยไม่รู้ว่าปากตัวเองเปื้อนลิปสติกสีแดงของ
แอปเปิ้ลอยู่ !
ฝ่ายขวัญใจนั่งเบาะหลัง ไม่รู้ตัวว่าคนขับแท็กซี่แอบมองเธอทางกระจกส่องหลังตลอดเวลา สักพักขวัญใจเริ่มเอะใจอะไรบางอย่าง
“เอ๊ะ..ไปถนนนี้ถูกแน่หรือคะ”
แท็กซี่ไม่ตอบ แต่ขับต่อไป ขวัญใจเห็นท่าไม่ดี
“จอดก่อนค่ะ ฉันจะลงตรงนี้แหละ”
“ยังไม่ถึง”
“ยังไม่ถึงก็ไม่เป็นไร ฉันจะแวะที่อื่นก่อน”
แต่แท็กซี่ก็ไม่ยอมจอด ขวัญใจเริ่มกลัว แต่พยายามใจกล้าตั้งสติ ตัดสินใจเอื้อมมือเปิดล็อคประตู แล้วเปิดประตูรถผ่างออกไปทั้งๆที่รถยังวิ่งอยู่
“เฮ้ย ! “ แท็กซี่เบรกรถเอี๊ยด
ขวัญใจได้โอกาส คว้ากระเป๋าลงจากแท็กซี่วิ่งหนี
“จะหนีไปไหนล่ะคนสวย !”
คนขับแท็กซี่ลงจากรถวิ่งตามขวัญใจไปไม่ลดละ !
ฃ
สหรัฐขับรถมา มองไปที่ข้างทางมืดๆ เห็นขวัญใจกำลังวิ่งหนีแท็กซี่หื่นอยู่ เขาตัดสินใจจอดรถเข้าที่ข้างทางทันที แล้ววิ่งตามไปหวังจะช่วยขวัญใจ
ขวัญใจหิ้วกระเป๋าวิ่งหนี แท็กซี่วิ่งตามมาทัน กระโดดตะครุบตัว ล้มกลิ้งไปกับพื้นด้วยกัน ขวัญใจเสียท่า โดนแท็กซี่ชกเข้าที่ท้อง ขวัญใจจุกพูดไม่ออก แท็กซี่จับร่างขวัญใจแบกขึ้นบ่าจะเอากลับไปที่รถแท็กซี่ แล้วต้องชะงักเมื่อหันมาเจอสหรัฐยืนขวางหน้าอยู่
“ปล่อยผู้หญิงนั่นลงเดี๋ยวนี้นะ”
แท็กซี่หันไปมองสหรัฐ แล้วยิ้มเมื่อเห็นที่ปากสหรัฐมีลิปสติกสีแดงอยู่
“โธ่เอ๊ยไอ้ตุ๊ด !”
แท็กซี่วางร่างขวัญใจลง แล้วหันไปชกสหรัฐ ทั้งสองสู้กัน สหรัฐเพลี่ยงพล้ำเพราะบาดเจ็บมาก่อนแล้ว ในที่สุดแท็กซี่ก็ชกสหรัฐจนลงไปนอนที่พื้น แท็กซี่หัวเราะเยาะใส่
“โธ่เอ๊ย ! เป็นตุ๊ดแล้วริอ่านจะเล่นบทพระเอก ถุย ! นึกว่าจะแน่สักแค่ไหน ที่แท้ก็ไม่มีน้ำยาเล้ย !”
แท็กซี่เตะสหรัฐที่นอนบาดเจ็บอยู่ที่พื้นอีกครั้งเป็นการเยาะเย้ยเต็มที่ สหรัฐสลบไป !
อ่านต่อตอนที่ 2
