ทางเดินแห่งรัก ตอนที่ 11
ศศิใช้ Notebook ส่ง Email ไปหาซัน ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
ศศิรับโดยไม่ได้ดูหน้าจอ "ฮัลโหล ซัน...อ้าว โจ ...ว่าไง"
โจคุยโทรศัพท์ขณะอยู่ในผับ
"โจเอง วันนี้กลับช้านะจ้ะ อยู่ดีๆ หมอวินก็ชวนมาดริ๊งค์"
"หมอวินน่ะนะ โจชวนหมอวินหรือเปล่า อย่ามาอำ" ศศิว่า
"จริงๆ โจยังแปลกใจเลย แต่คงกลับไม่ดึกหรอก หมอวินนะเด็กๆ"
"เดี๋ยวจะบอกหมอวิน ไปว่าเค้า ขับรถดีๆนะ อย่ากินเยอะ โดนจับไม่รู้ด้วยนะ ไม่ประกันให้ด้วย"
"จ้ะๆ แล้วเจอกันนะศิ"
โจวางหูจากศศิ วินก็มาถึงพอดี
"หมอ..มาแล้ว.....เพิ่งนินทาหมอให้ศิฟัง" โจบอก
"นินทาผมเนี่ยนะพี่โจ" วินว่า
"ใช่ นินทาว่า หมอใจแตกชวนพี่กินเหล้า ไม่ยอมกลับบ้าน"
โจตั้งใจจะอำวินแต่วินทั้งเซ็งทั้งเครียด
"ใช่พี่ ผมไม่อยากกลับบ้าน" วินยอมรับ
"อ้าว....มีอะไร" โจงง
"เยอะพี่" วินบอก
พนักงานเอาเหล้ามาเสิร์ฟให้โจ
"ผมขอแบบพี่โจแก้วนึง" วินบอกพนักงาน
"เฮ่ย แรงไปป่าว กินไวน์ กินอะไรเบาๆ ดีกว่า"
"ไม่ล่ะ พรุ่งนี้ไม่มีผ่าตัดอะไร ขอซักครั้งเถอะ"
โจพยักหน้าให้พนักงานเสริฟ
"อยากจะเล่าให้พี่ฟังไหม" โจถาม
"คือ...ผม.....คือ... อ้อมน่ะ" วินเริ่มพูด
เสียงดังขึ้นแพท "พี่โจ"
วินกับโจหันไปมองเห็นแพทยืนยิ้มหวาน
"อ้าว แพท มาได้ไง" โจทัก
แพทพูดทีเล่นทีจริง "แพทมีเครื่องติดตามพี่โจไงคะ ขอนั่งด้วยคนได้ไหมคะ"
"ได้สิ" โจแนะนำ "วิน นี่แพท แพท นี่หมอวิน"
"หมอวิน อ๋อ.... สามีอ้อม สวัสดีค่ะ ไม่เคยเจอกันซักที ทราบว่าอ้อมแต่งงานกับหมอวินคนเก่ง หนึ่งในห้า หมอสมองของเมืองไทย"
"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ" วินบอก
"แล้วอ้อมไม่มาด้วยเหรอคะ" แพทถาม
วินอึ้ง "ไม่มาครับ"
"คืนนี้เป็นคืนของชายหนุ่มก็แล้วกันนะ" โจบอก
"งั้นแพทก็ต้องกลับสิคะเนี่ย"
"แพทยกเว้นจ้ะ ถือว่าเป็นพวกเดียวกัน"
แพทหัวเราะพร้อมกับมองวินอย่างสนใจ
วุธที่อยู่บริเวณระเบียงบ้านพยายามโทรศัพท์และส่งไลน์หาซัน ในที่สุดเขาก็ฝากข้อความ
"ซัน นี่เรานะ....ซันอยู่ไหน ถ้าได้ยินข้อความนี้ ตอบเราด้วย ถ้าซันไม่อยากพูดกับเรา ก็.....ช่วยส่งข้อความมาให้เราหน่อย ขอให้เราได้รู้ว่าซันสบายดีก็พอ"
ระหว่างที่วุธพูด ดารณีที่เดินเข้ามาทางด้านหลังก็ได้ยินทั้งหมด วุธปิดโทรศัพท์
ดารณีถามขึ้น "วุธ...ยังไม่นอนอีกเหรอลูก"
วุธหันไปมอง
"ยังครับแม่ แม่มีอะไรหรือเปล่าครับ"
"เรื่องหมั้น แม่กำหนดวันแล้วนะ"
"เมื่อไหร่ครับ"
ดารณีมองลูกชายก่อนตอบ
โจชนแก้วกับวิน
"ดื่มๆ ดื่มเลยหมอ จะได้อารมณ์ดี ไม่กลุ้มใจ"
"หมอวินกลุ้มใจเรื่องอะไรเหรอคะ" แพทถาม
"เปล่าครับ ไม่มีอะไร" วินบอก
กร เพื่อนโจเดินผ่านมา
"โจ...” กรทัก
"เฮ้ย....กร มากะเค้าเหมือนกันเหรอ" โจทักตอบ
"แกมากะคุณ โต หรือเปล่า" กรถาม
"คุณโตมาเหรอ อยู่ไหน"
"ข้างใน ไปหาหน่อยมั้ย"
"ไปๆ" โจพูดกับแพทและวิน "ขอตัวเดี๋ยวนะ ขาใหญ่วิศวะต้องไปทักหน่อย"
โจเดินไปกับกรทำให้ที่โต๊ะเหลือวินกับแพท แพทมองวินแบบอยากลองเล่นด้วย
"อ้อมสบายดีไหมคะ" แพทถาม
วินตอบแบบเก็บความงอนอ้อมไว้ไม่สนิท "ก็ คงสบายดีมั้งครับ"
แพทดูออกเลยว่าวินมีปัญหากับอ้อมแน่นอน
"วันหลังชวนอ้อมออกมาเที่ยวด้วยกันสิคะ" แพทว่า
"เค้าคงไม่มาหรอกครับ" วินบอก
แพททำเป็นแตะแขนวินแบบยั่วๆ
"งั้น หมอวินมาคนเดียวก็ได้ แพทจะพาเที่ยวเอง"
แพทมองหน้าวินแล้วทำสายตาเชิญชวน
วินมองหน้าแพทแบบงงในทีแรก แต่แล้วก็รู้ว่าผู้หญิงให้ท่า วินรู้สึกอึดอัด
โจเดินมาจากด้านในผับ วินดักรออยู่
"อ้าว...หมอ จะไปไหน...ห้องน้ำอยู่ทางโน้น" โจบอก
"ผมจะกลับแล้วครับพี่" วินบอก
"อ้าว..ไหนว่าจะแฮ้งค์กันคืนนี้ ทำไมจะกลับซะล่ะ"
"คือ..กลับดีกว่า"
"แล้วแพท ล่ะ"
"ก็...นี่หละครับ...พี่โจ ผมถามหน่อยสิ คุณแพทนี่ เค้ายังไง"
"ก็ดีนะ... แมนๆดี ไม่จุกจิกเหมือนผู้หญิงทั่วไป คิดดู พี่ศิไว้ใจแพทให้มาคุมพี่"
"ผมว่า...พี่โจ..ระวังไว้หน่อยก็ดีนะครับ" วินเตือน
"ระวังอะไร" โจงง
แพทเดินเข้ามาแล้วทำเป็นไม่ได้ยินอะไร
"หนุ่มๆ มาอยู่นี่เอง ทิ้งแพทไว้เฉยเลย ไม่ยอมด้วย"
แพทควงโจออกไป แต่ทิ้งสายตามองวินอย่างยั่วยวน
ดารณีเดินมาทางบ้านวุธแต่ทุกอย่างเงียบสงัดเพราะไม่มีใครอยู่
ดารณีเรียก "วุธ"
ดารณีเดินหาวุธ สาวใช้ยกตะกร้าผ้าออกมาพอดี
"ใบ คุณวุธอยู่ไหน"
"คุณวุธไม่ได้กลับบ้านเมื่อคืนนี้ค่ะ"
ดารณีตกใจ
อ้อมรับคุยโทรศัพท์กับดารณีในขณะเดินเข้ามาในร้านจูดี้
"อ้อมก็ไม่ทราบค่ะ ติดต่อซันก็ไม่ได้ค่ะ .....ค่ะ"
เจนที่กำลังซื้อแซนวิชกับกาแฟหันมามอง อ้อมวางหูพอดี
"อะไรอ่ะพี่อ้อม" เจนถาม
"แม่วุธโทรมา วุธหายไป" อ้อมบอก
"หา !! ก็พี่วุธเค้าจะหมั้นอยู่เนี่ยนะ หายไปไหน" เจนงง
"พี่จะไปรู้ได้ไง"
จูดี้เดินมาร่วมวง
"แล้ว ...แม่เค้าโทรมาหาน้องอ้อมทำไม"
"เค้าคิดว่าซันรู้" อ้อมบอก
"แต่พี่ซันก็หายไป"
ทั้งสามคนมองหน้ากัน "หรือว่า......”
วุธขับรถไปตามทาง
เสียงวุธฝากข้อความที่เครื่องของซัน "ซัน...เราไม่รู้ว่าซันจะฟังข้อความนี้รึเปล่า เรารู้ว่าเราทำผิด ที่หนีการหมั้น แต่เราทนไม่ได้จริงๆ ที่จะต้องหมั้น เพราะอะไรรู้มั้ย เพราะเรารักซัน...ถ้าเป็นไปได้ เราจะกลับไปแก้อดีตทั้งหมด เราจะไม่ปล่อยให้มันสายเกินไปอย่างนี้ เราไม่รู้ซันจะฟังรึเปล่านะ แต่เราอยากบอกว่า เรารักซัน รักมาตลอด และจะรักตลอดไป"
รถวุธแล่นไปตามถนนอย่างรวดเร็ว
ซันเปิดโทรศัพท์ฟังข้อความที่วุธฝากไว้
"เรารู้ว่า เราทำผิดที่หนีการหมั้น.....”
ซันฟังอย่างตั้งใจ เธอมีสีหน้าละมุนละไมเพราะซาบซึ้งในคำสารภาพรักของวุธ
จ๋าโทรศัพท์คุยกับดารณี
"วุธหายไป......จ๋าก็ไม่ทราบค่ะคุณแม่ จ๋าไม่ทราบจริงๆ ว่าวุธเค้าไปไหน"
จ๋านั่งลง แล้วโทรศัพท์ก็หล่นจากมือของเธออย่างคนหมดแรง
สะพานไม้ทอดยาวไปกลางทะเล วุธเดินมาตามสะพานแล้วหยุดยืนมองทะเลอย่างเศร้าๆ
ดวงอาทิตย์ทิ้งตัวลงต่ำ แสงรอบตัวกลายเป็นสีอุ่น วุธถอนใจ หันหลังกลับเพื่อจะเดินกลับ แต่วุธเห็นใครคนหนึ่งเดินช้าๆ มาหาเขาที่สะพาน เขาเห็นว่าคนนั้น คือ ซัน ทั้งคู่เดินมาหากันตรงกึ่งกลางสะพาน
"ซัน.....”
"ทำไมถึงมาที่นี่ล่ะวุธ"
"ซันก็รู้นี่...ว่าทำไม"
ทั้งคู่ยืนมองหน้ากันอย่างเข้าใจความรู้สึกของกันและกัน
วุธและซันค่อยๆเดินมาใกล้กัน วุธจับมือซันแล้วดึงเธอมากอด ทั้งสองคนกอดกันอยู่กลางสะพาน
พระอาทิตย์เริ่มลดแสงลงเรื่อยๆ
ทุกคนแสดงความยินดีให้กันและกันที่งานเสร็จเข้าเป้า ฝ่ายเจ้าของโรงแรมจับมือโจ ทีมงานของแต่ละฝ่ายจับมือ พูดคุย และหัวเราะกันอย่างสบายๆ ท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความสุข
พจน์ เจ้าของโรงแรมพูด "ขอบคุณ คุณโจมาก เนรมิต โรงแรมของเราได้อย่างดีที่สุด เหนือกว่าที่ผมคาดไว้เยอะเลย"
โจยิ้มปลื้ม
"คุณแพทครับ แผน PR กับการตลาดของคุณนี่สุดยอด คุณสองนี่เป็นดรีมทีมเลยนะ"
"ขอบคุณค่ะ" แพทพูด
"เดี๋ยวคืนนี้ผมขอเลี้ยงนะ ทุกคนเลย เป็นงานกันเองก่อน แล้วจะเลี้ยงใหญ่กันอีกที" พจน์บอก
ทุกคนเฮฮาและปรบมือด้วยความดีใจ
พจน์มาคุยกับโจ แพทมองโจอย่างชื่นชม
สุธีร์เดินมาหาแพทแล้วมองแพทที่มองโจอยู่
สุธีร์พูดแซวๆ "ดรีมทีมนะจ๊า.... สวีทดรีมมากๆนะแพทนะ"
"ใช่แล้วสุธีร์ ชั้นนี่หละ จะเป็นตัวจริงของพี่โจ"
"จริงดี๊" สุธีร์ตื่นเต้น
แก้วเครื่องดื่มหลายใบชนกันดังกริ๊ง ทุกคนเฉลิมฉลองกัน ทุกคนดื่มกินกันมาสักพักแล้ว โดยที่แพทอยู่เคียงข้างโจตลอด
"ขอบคุณทุกคนนะครับ ขอบคุณมากๆ ผมมีความสุขมากที่ได้ทำงานกับนายจ้างที่เข้าใจ ใจกว้าง และคุณแพท PR และการตลาดที่เก่งที่สุด" โจบอก
ทุกคนปรบมือให้
"ขอบคุณพี่โจค่ะ รู้นะว่าพี่โจชมแพทเกินจริง แต่....แพทยอมรับค่ะ"
ทุกคนเฮฮา บรรยากาศดีมาก
แพทคิดแผนไว้ในสมอง เธอมองโจแล้วเดินออกไปที่หน้าห้องจัดเลี้ยง แพทโทรศัพท์หาศศิ
"ฮัลโหล พี่ศิคะ แพทเอง ทายซิว่าแพทอยู่ที่ไหน"
ศศิยิ้ม "อือ.... โจโทรมาบอกแล้วค่ะ ว่ามีเลี้ยงทีมงาน คงจะกลับดึก"
"ค่ะ พี่ศิมามั้ยคะ เดี๋ยวเค้าจะมี คาราโอเกะด้วย" แพทบอก
"ไม่เอาหละค่ะ พี่ไม่ได้เป็นทีมงาน ยังไงก็ฝากแพทดูโจด้วยนะ"
"ได้ค่ะ พี่ศิไว้ใจได้ เดี๋ยวแพทจับพี่โจมัดไว้ไม่ให้กระดิกเลย" แพทหัวเราะ
"พูดเป็นเล่นไป ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก...ค่ะ สวัสดีค่ะแพท"
แพทมองโทรศัพท์ด้วยความสะใจที่ศศิไว้ใจ สุธีร์โผล่ออกมาจากงานลี้ยง
"อยู่นี่เอง ทำอะไรอยู่ยะ มาแข่งกินเหล้ากัน ชั้นสู้ผู้ชายไม่ไหว เธอต้องมาช่วย"
สุธีร์ลากแพทเข้าห้องทันที
แพทดวลเหล้ากับผู้ชายแบบหมดแก้ว แพทยิ้มนิ่งๆ แบบคนไม่เมา ผู้ชายที่ดวลกับแพทยกมือ ยอมแพ้ โจก้าวเข้ามา สุธีร์เทเหล้า แพทกับโจยกแก้วดื่ม ทั้งคู่เสมอกัน
แพทรินเหล้าให้โจแล้วบังคับให้ดื่มแบบสนุกๆ คนรอบข้างเชียร์โจ ทำให้โจคึกดื่มอีกแล้วชูมือชนะ
ทุกคนปรบมือให้โจ โจเซไปเล็กน้อย ทุกคนเงียบกริบ แล้วโจก็ลุกขึ้นยืนได้ ทุกคนเฮฮาแล้วแยกย้ายไปคุยกัน แพทเอาเหล้ามาให้โจอีก ทั้งสองคนดื่มด้วยกันต่อ
โจเดินออกมาหน้าห้องจัดเลี้ยงแล้วก็เซ ทีมงานเข้ามาประคอง แพทเดินตามออกมา
"พี่โจ ไหวมั้ยคะ" แพทถาม
"ไหว......อือ..ไม่ไหว"
"พี่ศิ บอกว่า ถ้าไม่ไหว อย่าฝืน กลับบ้านนะคะ"
"กลับๆ ต้องกลับ ศิรออยู่"
"งั้นพักให้สร่าง นิดนึงนะคะ"
แพทหันมาหาสุธีร์อย่างรู้กัน
"สุธีร์ ช่วยหาห้องให้พี่โจหน่อย"
สุธีร์รู้ทันทีว่าแพทจะทำอะไร
"ได้จ้า"
แล้วสุธีร์ก็รีบเดินออกไป
โจนอนสลบไสลบนโซฟาในห้องพัก แพทโน้มตัวเข้ามามองโจใกล้ๆ อย่างมีความสุขที่ได้ทำในสิ่งที่วางแผนมาตลอด แพทหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร
"พี่ศิคะ แพทดูพี่โจให้แล้วนะคะ ตอนนี้พี่โจเมามาก แพทจะให้พี่โจพักก่อน ค่อยกลับบ้านนะคะ พี่ศิ ไว้ใจแพทได้ค่ะ"
ณ ลานหน้าบ้านพักริมทะเลที่มีแสงสวย อบอุ่น ซันกับวุธกำลังนั่งจับมือกันอยู่
"อยากให้เวลาหยุดอยู่แค่นี้ตลอดไป" วุธบอก
ซันรู้สึกเหมือนกับวุธแต่ก็ยังเขินที่จะพูดออกมา
"ทำไมเราถึงไม่เข้าใจกันมาตั้งแต่แรกนะ" วุธไม่เข้าใจ
"เราเอง เรามันบ้าไปเอง" ซันบอก
"เรื่องอะไร ที่ฉีกรูปเราที่สะพานน่ะเหรอ"
"นั่นล่ะ แล้วจากนั้น เราก็......... ไม่กล้า"
"ไม่กล้าอะไร"
"ก็วุธโกรธเรา"
"เปล่า เราเสียใจต่างหาก เราคิดว่า ซัน....เกลียดเรา"
"เราไม่เคยเกลียดวุธเลย"
"ถ้าเรารู้........เราจะไม่ปล่อยให้เวลามันผ่านไปอย่างนี้"
"ตอนนี้ มันสายไปแล้วใช่ไหม"
"ไม่ เรามาเริ่มกันใหม่เถอะซัน"
วุธขยับเข้ามาใกล้แล้วโอบกอดซันไว้
"นะซัน เรามาเริ่มต้นเรื่องของเราด้วยกัน"
"มันจะเป็นไปได้ยังไงล่ะวุธ......ก็"
วุธเอานิ้วแตะปากซันเบาๆ "ไม่มีอะไรมาห้ามเราได้อีกแล้วซัน"
ทั้งคู่มองตากันอย่างคนรักกันที่เพิ่งเปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริงต่อกัน
"ซันเป็นคนที่ทำอะไรถูกต้องมาตลอด เราขอให้ซันทำผิดต่อกฎเกณฑ์ของตัวเองสักครั้งได้ไหม"
ซันมองวุธอย่างลึกซึ้ง ความรู้สึกที่ปกปิดมาตลอดของเธอถูกโยนทิ้งไป
"ไม่ใช่หรอกวุธ เราทำผิดมาตลอดที่ไม่ยอมรับความจริง" ซันบอก
"ความจริงอะไร" วุธถาม
"ความจริงที่เรารู้สึกอย่างไรต่อวุธน่ะสิ" ซันบอก
ซันขยับเข้าไปในอ้อมกอดของวุธ ทั้งคู่อิงแอบกัน
"ต่อไปนี้ เราจะทำในสิ่งที่ถูกต้องเสียที"
ทั้งคู่กอดกันอยู่ท่ามกลางแสงดาวที่ส่องแสงลงมา
ดารณีที่กำลังโทรศัพท์คุยกับจ๋ายืนมองไปทางบ้านวุธที่ปิดมืดอยู่
"จ๋า ยังไม่นอนหรือลูก นอนเถอะ เตรียมตัววันงานพรุ่งนี้ เดี๋ยวไม่สวยนะจ๊ะ"
"จ๋าโทรหาวุธ แต่วุธไม่เปิดเครื่องค่ะคุณแม่" จ๋าบอก
"วุธ เค้า........นอนแล้วจ้ะ"
"จ๋ามีอะไรจะถามเค้า เอ ทำไมนอนเร็ว"
"ก็....ไม่รู้เหมือนกัน พรุ่งนี้ก็จะวันหมั้นแล้ว รอถามกันพรุ่งนี้มั๊ยลูก"
จ๋าชักเอะใจ "วุธไม่อยู่ใช่มั๊ยคะคุณแม่"
ดารณีอึ้ง "ทำไมถามอย่างนั้นล่ะ"
"วุธไม่อยู่จริงๆ เค้าไปไหนคะคุณแม่"
ดารณีอึ้งเพราะพูดไม่ออก จ๋าถือโทรศัพท์ค้างแบบในใจรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
"จ๋า........อย่าคิดมาก เตรียมตัวสำหรับงานพรุ่งนี้ดีกว่าจ้ะ" ดารณีบอก
"แล้วถ้าวุธเค้า.......ไม่กลับล่ะคะ"
ดารณีฝืนพูด "อย่าพูดอย่างนั้นสิ.......”
ผู้หญิงสองคนแทบไม่มีความมั่นใจใดๆ ในเรื่องนี้แต่ก็ไม่อาจจะพูดออกมาได้
ซันกับวุธยังอิงแอบแนบชิดกันอยู่ที่เดิม
"เวลาทั้งโลกหยุดแล้ว ตอนนี้เหลือแค่เราสองคนนะ" วุธบอก
"ดีจัง......” ซันมีความสุข
"ไม่มีเมื่อวาน ไม่มีพรุ่งนี้"
"ไม่ต้องเจอใคร ไม่ต้องทำงาน"
วุธกับซันสร้างโลกของตัวเองอย่างมีความสุข
"ถ้าหิวนะ จะไปจับปลาในทะเลมาทำให้ซันกิน ดีมั๊ย" วุธบอก
"ดี....แล้วเราก็จะรอวุธ เตรียมจัดโต๊ะอาหาร กินแต่ปลากันทุกวันเลย"
ทั้งคู่หัวเราะขำในความคิดไร้สาระ แต่ก็มีความสุขในความไร้สาระนั้น
วุธมองซันด้วยความรักใคร่ "เรารักซัน.......รักมาตลอด"
"เราร้ายกับวุธมากเลย วุธไม่โกรธเราเลยเหรอ ที่ผ่านมา"
"เราไม่เคยโกรธซันเลย ไม่ว่าซันจะบอกว่าตัวเองร้ายแค่ไหน เราก็รักซันทั้งๆที่ซันร้ายๆนั่นแหล่ะ"
"วุธ........”
"เราบอกตัวเองว่า ถึงซันไม่รักเราก็ไม่เป็นไร ขออยู่ดูซันไปเรื่อยๆ เราก็มีความสุข แค่นั้นก็พอ"
"เราก็บอกตัวเองว่า วุธเป็นแค่เพื่อน แต่มันไม่ใช่แค่นั้น"
"วันนี้.......เป็นวันที่เรามีความสุขที่สุดเลย"
ทั้งคู่ซบกัน
วุธพูดขึ้น "ไม่ต้องมีพรุ่งนี้อีกแล้ว"
"ใช่ ไม่ต้องมีพรุ่งนี้อีกแล้ว ที่เป็นวันหมั้นของวุธกับ.........”
เหมือนฟ้าผ่าโดยไม่มีเสียงชื่อของจ๋าที่ซันไม่ได้เอ่ยออกมาหยุดความฝันและบรรยากาศของความรักลงอย่างสิ้นเชิง มือของวุธคลายจากการกอดซัน
"อย่าพูดอีกเลยซัน" วุธบอก
"แต่ความจริงมันก็ยังอยู่นะวุธ"
"ไหนซันบอกว่า ซันทำผิดมาตลอด แล้วตอนนี้จะทำในสิ่งที่ถูกต้องสำหรับเราสองคนไง"
ซันพยายามยิ้มแต่ในใจร้าวราน
"ใช่ สำหรับเราสองคน"
เช้าวันใหม่ ห้องจัดงานหมั้นเตรียมไว้จนเกือบจะเรียบร้อยแล้ว พนักงานจัดสถานที่มาเก็บงาน ดารณีที่แต่งตัวสวยแต่หน้าตาเครียดมากเดินมาดูพร้อมกับโทรศัพท์หาวุธ
เสียงจากโทรศัพท์อัตโนมัติว่า "ยังติดต่อหมายเลขนี้ไม่ได้ ให้ฝากข้อความ"
"วุธ.....วุธ อยู่ไหนลูก........แม่"
ดารณีหันกลับมาเจอจ๋ากับประพันธ์ยืนอยู่ ทั้งคู่ได้ยินดารณีพูดโทรศัพท์ จ๋าหน้าเสีย แต่ประพันธ์ยังไม่ทันผิดสังเกตอะไร
"ตามหาลูกชายเหรอคุณดารณี ไปไหนซะล่ะ"
"คง.......อยู่แถวๆนี้ล่ะค่ะ" ดารณีบอก
"ใกล้ๆจะถึงฤกษ์ค่อยมาหรือเปล่า เด็กสมัยนี้ ชอบเรื่องตื่นเต้น" ประพันธ์หัวเราะ
ดารณีหัวเราะไม่ออก ส่วนจ๋าก็มีสีหน้าที่ไม่ดีขึ้นเลย
"จ๋า ไปแต่งหน้าแต่งตัวที่ห้องเลยจ้ะ เค้าเตรียมไว้ให้แล้ว" ดารณีบอก
"คุณแม่คะ"
"ไปเถอะลูก ไปกับแม่ไป"
จ๋าจำต้องเดินไปกับดารณี
วุธกับซันยังอยู่ที่เดิมโดยไม่ได้นอนทั้งคืน ทั้งคู่ยังจับมือกันแบบยึดเหนี่ยวนาทีสุดท้ายที่จะได้อยู่ด้วยกันเอาไว้
"ในที่สุด เราก็หยุดเวลาไว้ไม่ได้" ซันบอก
"ซัน เราไปด้วยกันเถอะ ไปไกลๆ ไม่ต้องเจอใครอีกเลย" วุธชวน
"แล้วคนที่เราทิ้งเค้าไปล่ะ เค้ามีความผิดอะไรวุธ"
วุธเองก็รู้คำตอบดี
"ในที่สุด ซันก็ไม่ยอมทำผิดกฎเกณฑ์ของตัวเองอยู่ดี" วุธบอก
"มันไม่ใช่กฎเกณฑ์ของเราหรอกวุธ มันเป็น....ความจริง"
"มันจบแล้วเหรอ เราเพิ่งรู้ว่าเรารักกัน แต่มันต้องจบแล้วหรือ"
ซันเจ็บปวดจนหัวใจแทบแหลกสลาย
"ใช่วุธ มันจบแล้ว"
วุธจะเข้ามากอดซันแต่ซันยกมือกันไว้
"อย่าเลย .......มันจบแล้ว วุธไปเถอะ เราจะจดจำแต่ความรู้สึกดีๆไว้เท่านั้นก็พอนะวุธ"
พูดจบซันก็หันหลังให้วุธ
"ไปเถอะวุธ"
ซันเดินห่างไปจากวุธ วุธก็เดินไปเหมือนกัน ซันเดินมาที่ริมทะเลแล้วสะกดกลั้นความเสียใจเอาไว้ แล้ววุธก็เข้ามากอดซันอย่างแนบแน่นจากทางด้านหลัง ทั้งคู่ถ่ายทอดความรู้สึกแห่งความรักที่ต้องจากกันครู่หนึ่ง วุธประทับริมฝีปากที่แก้มซันเป็นการอำลาแล้วผละจากไป เหลือซันที่ยังยืนอยู่คนเดียว
อ่านต่อหน้าที่ 2
ทางเดินแห่งรัก ตอนที่ 11 (ต่อ)
ศศิโทรศัพท์หาโจขณะเดินเข้ามาในโรงแรม
เสียงตอบอัตโนมัติ "ไม่สามารถติดต่อได้"
ศศิโทรเบอร์แพท
"ฮัลโหล แพทเหรอคะ พี่ศิเอง นี่พี่มารับโจ แพททราบเบอร์ห้องโจไหมคะ"
แพทที่ใส่ pajama ของโรงแรมรับโทรศัพท์
แพทบอกเบอร์ห้อง "ห้อง.......ค่ะ เอ่อ........แต่พี่ศิอย่าเพิ่งขึ้นไปเลยนะคะ"
"อ้าว ทำไมคะ ต้องไปตามตัวค่ะ เสียงานเสียการ เมาขนาดนี้ได้ไง เดี๋ยวพี่ไปดูเอง ขอบคุณแพทมากนะคะที่ช่วยดูแล" ศศิบอก
"พี่ศิ อย่าเลยค่ะ อย่าไปที่ห้องเลย เชื่อแพทนะคะ"
ศศิงงมาก "ทำไมล่ะ หรือโจไปที่อื่น ไปกับใครคะ"
"พี่ศิ เชื่อแพทนะคะ"
"นี่ แพทอยู่ไหนคะนี่"
แพทยืนมองโจที่นอนอยู่บนเตียง
"แพท อยู่บ้านค่ะ แต่พี่โจ......" แพททำเป็นสายหลุด "ฮัลโหล ฮัลโหล พี่ศิคะ"
ศศิดูโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไป
"ฮัลโหลๆ อ้าว......ยังไงกันเนี่ย"
เสียงเคาะประตูห้องที่โจพักดัง แพทเดินไปเปิด ศศิเห็นแพทก็งงมาก
"อ้าว แพท ไหนบอกว่าอยู่บ้าน"
"พี่ศิคะ แพทอธิบายได้นะคะ"
"แพทช่วยโจปิดอะไรพี่หรือเปล่า โจไม่ได้อยู่ที่นี่ใช่ไหม โจไป.......”
ศศิหยุดกึกเมื่อเห็นเสื้อกับกางเกงโจวางพาดอยู่ที่โซฟา ศศิเดินไปหยิบดู
"ของโจนี่"
"พี่ศิคะ"
ศศิเดินไปทางห้องนอน แพทลนลานตามมาด้วยท่าทางเดือดร้อนกระวนกระวาย
"พี่ศิอย่าเข้าไป"
ศศิเดินเข้ามาเห็นโจนอนบนเตียงที่ดูยุ่งเหยิง สภาพเหมือนผ่านสมรภูมิหนักมา สมองของศศิยังไม่สั่งงาน เธอมองทุกอย่างแบบช็อคๆ
"พี่ศิคะ พี่ศิอย่าโกรธนะคะ"
"โจ........ แพท"
โจค่อยๆ รู้สึกตัวจึงโงนเงนลุกขึ้นมาเห็นศศิยืนคู่กับแพทเป็นภาพลางๆ
"โอย ปวด....หัว....ศิ...." โจงง "แพท.....ยังไงเนี่ย"
"แพทพยายามบอกแล้วว่าพี่ศิอย่าขึ้นมา พี่ศิก็ไม่เชื่อ"
ศศิมองโจแล้วก็มองแพทก่อนจะค่อยๆเข้าใจ ศศิขว้างเสื้อกางเกงโจใส่หน้าโจ
"เลว...... เลว......”
ศศิพูดได้แต่เพียงเท่านี้แล้วก็หันหลังเดินออกไป
"อะไรกัน.....ศิ เดี๋ยวก่อน"
โจจะลุกขึ้น แต่ก็ปวดหัวจากความเมาจึงร่วงลงไปอีก
"อะไรกัน แพท เฮ้ย! แพท ทำไมมาอยู่ที่นี่.....แล้วนี่ที่ไหน"
"พี่โจ พี่ศิไปแล้วค่ะ ทำไงดี" แพทถาม
โจยังงงอยู่
ศศิเข้ามาในบ้านในสภาพตัวสั่นด้วยความโกรธและเสียใจในการกระทำของโจ เธอเดินเข้ามายืนคว้างอยู่กลางบ้านเพราะยังทำอะไรไม่ถูก ศศิมองไปรอบๆบ้านแล้วสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่รูปโจ ศศิ ต้นกล้า ข้าวหอมที่ดูมีความสุขทั้งครอบครัว ศศิแค้น
ดารณียืนอยู่บริเวณหน้าห้องจัดเลี้ยงในโรงแรม แขกเดินเข้าไปข้างในบ้าง จับกลุ่มคุยกันบ้าง
ประพันธ์คุยกับแขกผู้ใหญ่อยู่ด้านหนึ่ง ดารณีเครียดมาก เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วก็รู้สึกว่าถึงโทรไปก็ไม่มีคนรับ สักพักประพันธ์ก็เดินมาหา
"จวนถึงฤกษ์แล้วนะคุณดารณี"
ดารณีฝืนยิ้มแล้วมองไปทางที่คิดว่าวุธจะเดินเข้ามาแต่ก็ไม่มีวี่แวว จ๋าแต่งตัวสวยแต่เดินหน้าซีดเข้ามา แขกในงานที่เป็นญาติเดินเข้าไปพูดคุยด้วย จ๋ามองมาทางดารณีด้วยสีหน้าหมดหวังและเสียใจ
รถโจแล่นมาจอดหน้าบ้าน โจรีบลงจากรถอย่างลนลานแล้ววิ่งเข้าบ้าน
โจพรวดพราดเข้ามาในบ้าน ศศิรออยู่แล้วที่กลางบ้าน บนพื้นกลางห้องมีกระเป๋า กล่อง ถุง และสิ่งของของโ๗ที่ศศิเก็บมากองไว้
"ศิ......”
ศศิไล่ "ออกไป"
"ศิ ขอโจอธิบายหน่อยนะศิ"
"ไม่ต้อง ชั้นไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ออกไป"
"เรื่องโจกับแพท ศิเข้าใจผิด"
"ชั้นบอกว่าไม่ฟัง ออกไป๊ เอาข้าวของของคุณออกไปด้วย"
"ถ้าไม่ฟังโจ ศิฟังแพทหน่อย แพทเค้าอธิบายได้"
โจลนลานต่อโทรศัพท์หาแพท
"แพท พี่โจนะ แพทช่วยบอกศิหน่อย เรื่องเมื่อคืนกับเมื่อกี้ ที่ศิเค้าไปเจอน่ะ"
แพทแต่งตัวเสร็จแล้วหลังจากที่แผนสำเร็จ เธอเตรียมตัวจะไปเลยนั่งเอกเขนกคุยต่อ
"ได้ค่ะ พี่โจ ให้แพทอธิบายให้พี่ศิฟังเถอะค่ะ"
โจส่งโทรศัพท์ให้ศศิ ศศิรับมาฟัง
"พี่ศิขา พี่ศิอย่าโกรธพี่โจนะคะ แพทผิดเอง พี่ศิ....พี่ศิ.... ฟังอยู่รึปล่าวคะ"
"ฟังอยู่" ศศิพูด
แพททำเสียงเศร้าแต่ใบหน้ายิ้มระรื่น "แพทขอโทษค่ะพี่ศิ แพทผิดเอง แต่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร พี่ศิลืมมันได้ไหมคะ"
"ลืมเรื่องอะไร"
"เรื่องที่..... พี่ศิเห็นเมื่อเช้านี้น่ะสิคะ มันไม่ใช่เรื่องที่น่าจะเกิดขึ้น เราไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น"
โจลุ้นแพทที่กำลังอธิบายเพื่อเคลียร์ให้ตัวเขา ศศิมองโจ โจลุ้นและคาดว่าศศิกำลังเข้าใจเขา
ศศิเอ่ยถาม "แต่มันเกิดขึ้นใช่ไหม"
"แพทรักพี่ศินะคะ แพทกับพี่โจรักพี่ศินะคะ อย่าโกรธเราเลยนะคะ" แพทพูด
ศศิทนฟังต่อไปอีกไม่ได้ มือที่จับโทรศัพท์หมดแรงจนโทรศัพท์ตกลง แต่ทำให้โจคิดว่าเรื่องลงเอยด้วยดีแล้ว
"ศิ แพทเค้าอธิบายแล้วใช่ไหม ศิ เข้าใจแล้วนะ" โจถาม
"เข้าใจแล้ว" ศศิบอก
"ค่อยยังชั่ว"
ศศิขว้างโทรศัพท์ใส่โจ
"ไป๊ ไปให้พ้น ออกไปเดี๋ยวนี้"
โจตกใจ
"อ้าว เดี๋ยวสิ ไหนบอกว่า แพทบอกแล้วไงว่าโจกับแพทไม่มีอะไรกัน"
"ยังจะโกหกอีกเหรอ ยังโกหกไม่พออีกเหรอโจ"
โจงงเพราะไม่เข้าใจจริงๆ
ศศิช้ำหัวใจ "โจทำได้ยังไง โจทำกับศิอย่างนี้ได้ยังไง กับแพท ที่ศิไว้ใจที่สุด"
"ไม่ใช่ ไม่ใช่เลยศิ"
"ไป ออกไปเดี๋ยวนี้ ออกไป๊"
ศศิขว้างกระเป๋าและข้าวของของโจกระเด็นไป โจไม่เข้าใจอะไรแต่ก็อยากอธิบายแต่เมื่อเห็นอารมณ์ของศศิก็จำต้องล่าถอยไป ศศิยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เธอเจ็บจนขยับเขยื้อนไม่ได้
ทุกคนนั่งรอฤกษ์หมั้นอยู่ที่เก้าอี้จัดงานหมั้น แต่ยังไม่ปรากฏร่างของฝ่ายชาย ทุกคนนั่งเครียด ดารณีไม่ยอมสบตาใคร ประพันธ์เก็บอาการแต่ทุกคนก็เห็นว่ากำลังข่มความโกรธ ส่วนจ๋านั่งนิ่งๆ แขกในงานเริ่มซุบซิบกัน ประพันธ์ขยับเข้ามานั่งข้างๆดารณี
"ถ้าถึงฤกษ์แล้ว ลูกคุณยังไม่มา ผมจะพาลูกผมกลับ"
ดารณีพูดไม่ออก เพราะทั้งเสียใจและเสียหน้าจนเกินจะพูดอะไรออก
"เรายกเลิกงานเถอะค่ะคุณพ่อ คุณแม่" จ๋าบอก
"ก็ดี เท่านี้ก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว" ประพันธ์เห็นด้วย
จ๋าขยับตัวลุกขึ้น ประพันธ์จับแขนจ๋าเพื่อจะพาออกไป ดารณีลุกตาม แล้วดารณีก็เห็นวุธที่ประตูห้อง
"วุธ"
ทุกคนหันไปมองเห็นวุธยืนอยู่ที่ประตู ดารณีรีบเดินไปหา
"วุธมาแล้ว.......ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าลูก แม่เตรียมไว้ให้แล้ว จวนได้ฤกษ์แล้วลูก"
ประพันธ์กับจ๋ายังยืนอยู่ที่เดิม ทั้งสองมองวุธที่อยู่ในสภาพไม่พร้อมจะหมั้น วุธเดินมาหาประพันธ์และจ๋า ประพันธ์นั่งลง วุธนั่งลงไหว้ประพันธ์เพื่อขอโทษ
"ขอโทษครับ คุณพ่อ"
วุธหันมามองจ๋าก็เห็นจ๋าจะร้องไห้
"ขอโทษนะจ๋า"
จ๋ายังไม่แน่ใจว่าวุธขอโทษเรื่องอะไร
"เกือบไม่ทันนะ ทำไมถึงทำอย่างนี้ ไม่ดีเลยวุธ" ประพันธ์ว่า
"ขอโทษครับ ต่อไป.....ผมจะไม่ทำให้ทุกคนเดือดร้อนอีก .... ผมสัญญา" วุธพูด
จ๋าค่อยๆเข้าใจจึงยิ้มออกมาทั้งน้ำตา ดารณีจับแขนวุธเป็นการขอบใจที่วุธกลับมา
งานหมั้นดำเนินต่อไป วุธใส่สูทแต่งตัวดีนั่งคู่กับจ๋าต่อหน้าประพันธ์และดารณี วุธหยิบแหวนขึ้นมาสวมให้จ๋า สีหน้าวุธเรียบเฉย จ๋ามองวุธโดยพยายามสบตาวุธ วุธมองจ๋าแล้วยิ้มให้เหมือนหุ่นยนต์แต่จ๋ายิ้มไม่ออก แขกในงานยิ้มแย้มที่เห็นเรื่องจบลงด้วยดี ประพันธ์นั่งเฉย ดารณีมองการหมั้นที่สำเร็จลงด้วยความโล่งใจ
อ้อมรับโทรศัพท์จากป้าสุข
"อะไรนะป้าสุข ........ พี่โจ ..... พี่ศิ พี่ศิไล่พี่โจออกจากบ้าน"
จูดี้พุ่งเข้ามาฟัง
"หา ทำไมล่ะ เรื่องเก่าอีกแระ คุณโจเจ้าชู้อีกสิ"
"เดี๋ยวๆ.......กับใครนะ......หา!.........ไม่จริง" อ้อมตกใจ
"อะไรคะคุณอ้อม" จูดี้ถาม
"โอ.เค. อ้อมจะไปเดี๋ยวนี้ ขอบคุณค่ะป้าสุข"
อ้อมโทรหาเจน
"เจน หยุดทำงานทุกสิ่งอย่างเดี๋ยวนี้ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว พี่ศิกับพี่โจ"
เจนลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ คว้ากระเป๋าแล้วจะพุ่งออก
"ตายแล้ว แย่ที่สุด ทำได้ลงคอ โธ่! สงสารพี่ศิ เอาไงดี พี่อ้อมโทรหาพี่ซันให้ได้นะ ....นั่นสิ พี่ซันหายไป ..... ฝากข้อความกระหน่ำไลน์ไว้แล้วกันพี่ เจนจะไปเดี๋ยวนี้"
เจนแทบวิ่งออกไปโดยสวนกับจ๊อด
"เจน จะไปไหน พี่จะมารับไปกินข้าวกัน"
"เจนต้องไปแล้วค่ะ เหตุด่วน เหตุร้าย ขอลาครึ่งวันนะคะพี่จ๊อด"
เจนวิ่งออกไปทันที จ๊อดยืนเก้ออยู่กลางห้อง พนักงานคนอื่นๆมองจ๊อดด้วยสายตาคล้ายจะพูดว่า ว้าย โดนหญิงทิ้ง
อ้อมส่งไลน์หาซันแล้วก็ฝากข้อความเสียง
"ซัน แกหายไปไหน พี่ศิโดนยายแพทฉกพี่โจไปแล้ว"
"ตายๆๆ นังงูพิษ โธ่ แล้วคุณศิเป็นไงบ้าง" จูดี้ถาม
"อ้อมจะไปหาพี่ศิเดี๋ยวนี้ ยายเจนก็เหมือนกัน"
"แล้วน้องซันล่ะ" จูดี้ถาม
"ไม่รู้ค่ะ หายตัวไปไหนก็ไม่รู้ อ้อมไปล่ะ"
อ้อมพุ่งออกไป จูดี้กลุ้มใจ
ศศินั่งก้มหน้าซึมอยู่กลางห้อง ใครคนหนึ่งเข้ามาใกล้ๆ แล้วจับมือศศิไว้ ศศิเงยหน้ามองก็เห็นว่าคนๆนั้นคือซัน
"ซัน"
ซันนั่งลงใกล้ๆ แล้วจับมือศศิเพื่อให้กำลังใจ ให้พลัง
"ซันจะบอกพี่ว่า ซันเตือนพี่แล้ว แต่พี่ไม่เชื่อ ใช่ไหม" ศศิถาม
"ไม่ค่ะ ซันไม่พูดอย่างนั้นแน่นอนค่ะ" ซันบอก
ซันกอดศศิเพื่อถ่ายทอดพลังให้ ศศิเสียใจและอ่อนแรง ทั้งคู่นั่งอยู่สักครู่ เจนกับอ้อมก็วิ่งเข้ามา
"พี่ศิ!”
ทั้งคู่หยุดกึกที่เห็นซันอยู่กับศศิ
"ซัน แกมา" อ้อมดีใจ
"ใช่ ชั้นมาแล้ว" ซันบอก
ทั้งอ้อมและเจนเดินเข้ามาล้อมศศิ ศศิมองน้องๆ อย่างขอบใจ
"ขอบใจนะ ขอบใจทุกคนที่มาหาพี่ พี่ไม่รู้จะพูดยังไง"
ทั้งหมดนั่งล้อมวงกัน
"พวกเราจะอยู่ด้วยกันค่ะ พี่ศิยังมีพวกเราเสมอนะคะ" อ้อมบอก
ศศิร้องไห้ออกมาเป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดเรื่อง อ้อม ซัน และเจนปล่อยให้ศศิร้องไห้ระบายความเสียใจ
โจเซ็นชื่อเพื่อเข้าพักในโรงแรม
"พักกี่วันคะ" พนักงานโรงแรมถาม
โจชะงักแล้วนึกหาคำตอบ
"ผม......ก็ไม่รู้เหมือนกัน”
พนักงานมองอย่างแปลกใจแต่ก็ยังยิ้มอย่างสุภาพ โจส่งบัตรเครดิตให้ด้วยความรู้สึกหนักๆที่ใจเพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง
วุธที่ยังใส่สูทชุดหมั้นเดินเข้ามาในบริเวณบ้านของตัวเอง วุธเดินเรื่อยๆออกมายืนมองเหม่อไปข้างหน้า สักพักดารณีก็เดินมาหา
"วุธ......”
วุธหันมา "ครับแม่"
"แม่...ขอบใจนะ ที่วุธกลับมาทันหมั้น"
"ครับแม่"
"วุธไปไหนมาเหรอลูก"
วุธไม่ตอบ แต่มองแม่นิ่งๆ
"ไปกับซันใช่ไหม"
วุธยังคงนิ่งทำให้ดารณีรู้ว่าใช่
"วุธตัดสินใจถูกแล้วลูก ที่กลับมา"
"ครับแม่"
"วุธ ลูกโกรธแม่เหรอ,,,,ฟังนะลูก ซันไม่ใช่ผู้หญิงที่เหมาะกับลูกเค้าเก่งเกินไป ผู้หญิงที่มั่นใจในตัวเองขนาดนั้น ไม่มีทางทำให้ ชีวิตแต่งงานมีความสุขได้หรอก"
"แม่รู้ได้ยังไงครับ"
"เพราะแม่ก็เหมือนซัน แม่แต่งงานกับพ่อวุธ แต่ไม่เคยเลิกทำงานทุ่มเทให้กับงานจนพ่อทนไม่ได้ ทิ้งเราสองคนไป,,,,,,จนเขาตายจาก ไม่เคยติดต่อหาเรา แม่ลูกเลย"
"แม่อย่าโทษตัวเองเลยครับ"
"แม่ผิด และแม่จะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นกับวุธ,....ลูกทำถูกแล้ว ต่อไป ต้องดีกับจ๋าเค้าให้มากๆนะ"
"ครับแม่"
ดารณีนิ่งไปเพราะอาการเคร่งขรึมของวุธ ในที่สุดเธอก็ขยับเหมือนจะออกไป
วุธเอ่ยขึ้น "แม่ครับ ผมขอถามอะไรแม่สักอย่างสิครับ"
"อะไรลูก"
"แม่รักพ่อไหมครับ"
"รักจ้ะ....รักมากที่สุด"
"แล้วพ่อรักแม่ไหมครับ"
"จ้ะ..พ่อก็รักแม่ แต่ความรักอย่างเดียว มันไม่ทำให้เราอยู่ด้วยกันได้"
"ถ้าแม่รู้ก่อนว่า ชีวิตคู่ของพ่อกับแม่จะไปไม่รอด แม่จะยังแต่งานกับพ่อไหมครับ"
"ไม่จ้ะ แม่จะไม่ทำให้ใครเป็นทุกข์ เจ็บปวดเพราะตัวเอง"
"งั้นวุธก็คงไม่ได้เกิดมาเป็นลูกแม่"
ดารณีนิ่งอึ้งไป เพราะไม่คิดว่าวุธจะมีมุมนี้
วุธพูดต่อ "เราก็คงไม่ได้เป็นแม่ลูก กันน่ะสิครับ"
ดารณีมองวุธด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถจะบรรยายหรือตอบโต้ออกมาได้ วุธเข้ามากอดดารณีไว้ครู่หนึ่ง
"แม่ครับ วุธรักแม่ วุธดีใจที่ได้เกิดมาเป็นลูกแม่นะครับ ถึงพ่อกับแม่จะอยู่ด้วยกันไม่ได้ ....แต่เราก็มีกันและกันไงครับ บางที.เรื่องร้ายๆก็ทำให้เกิดอะไรที่ดีๆ ได้เหมือนกันครับแม่"
วุธเดินไปด้านในโดยทิ้งดารณีให้ยืนนิ่งอยู่คนเดียว
ซันเดินนำเพื่อนทั้งสองเข้ามาในบ้านที่ยังว่างเพราะแทบไม่มีข้าวของ
"หนีมาอยู่ที่นี่เอง" อ้อมว่า
"ไม่ได้หนี...แค่ย้ายที่อยู่" ซันบอก
"ไม่ได้หนี แต่หายตัวไปภายในคืนเดียวเนี่ยนะ พวกเราตกใจกันใหญ่ ติดต่อซันไม่ได้เลย จนวุธมาตาม"
ซันนิ่งๆ เธอเดินไปหยิบเครื่องดื่มกับของกินมาวางให้เพื่อนด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"ได้ยินใช่ป่าว ชั้นบอกว่า วุธมาตามแก" อ้อมบอก
"ได้ยิน" ซันตอบ
"วุธ เค้าหมั้นแล้วเมื่อเช้า"
"รู้แล้ว"
"แต่เมื่อคืน เค้าหายไป แม่เค้าโทรมาตามที่ชั้น ที่จริงเค้าโทรตามหาแก แต่แกก็หายไป"
"อือ"
"เฮ้ย พูดอะไรมากว่านี้ได้ไหม"
"เช่น....”
อ้อมเข้าประเด็น "แกหายไปกับวุธใช่ไหม"
ซันมองอ้อมอึ้งๆ
อ้อมจ้องเพื่อนแบบบังคับให้ตอบ
ซันตอบสั้นๆ "ใช่"
อ้อมกับเจนแทบจะตีมือกัน "ว่าแล้วว"
"แล้วไง"
"ก็แค่นั้น วุธเค้ากลับมาหมั้น ชั้นก็กลับมา....ใช้ชีวิตเดิมๆต่อไป"
อ้อมรู้ว่าซันเสียใจ "แล้วแก...เป็นไงมั่ง...โอ. เค . ไหมเพื่อน"
ซันจะบอกว่าโอเค แต่ก็ฝืนทำเป็นเข้มแข็งไม่ไหว
"ไม่เลยอ้อม ไม่โอ.เค. เลย" ซันตอบ
อ้อมกับเจนเข้ามาประกบซัน อ้อมกอดไหล่ซันเพื่อให้กำลังใจ
"แต่ชั้นจะอยู่ให้ได้" ซันบอก
สามคนนั่งส่งพลังให้กันสักครู่
"ดูสิ เมื่อกี้ พวกเรายังไปอยู่กับพี่ศิ แต่ตอนนี้อ้อมกะเจนต้องมาให้กำลังใจเรา" ซันว่า
"เฮ้ออ.....ทั้งพี่ศิ ทั้งซัน เจอเรื่องหนักมากๆทั้งคู่เลย" อ้อมบอก
"แล้วแกล่ะ เป็นไงมั่งเรื่องหมอวินงอนแกน่ะ" ซันถาม
"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็เคลียร์กันได้ เทียบกับแก กับพี่ศิแล้ว เรื่องของชั้นเด็กๆไปเลย"
"งั้น เจน ก็เป็นคนที่โชคดีที่สุดในพวกเราสี่คน" ซันบอก
อ้อมเห็นด้วย "ใช่...เจนโชคดีที่สุด ได้ชายในฝันเป็นแฟน แฮ็ปปี้ที่สุดเลยเนอะ เจนเนอะ"
เจนหน้าเสียแล้วก็จ๋อยลงเรื่อยๆ ด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าไม่มีความสุข ไม่โชคดี ไม่แฮ็ปปี้เลยแม้แต่น้อย
อ้อมแปลกใจ "เจน....เป็นไร......ทำไมอ่ะ"
อ่านต่อหน้าที่ 3
ทางเดินแห่งรัก ตอนที่ 11 (ต่อ)
เจนเดินเข้ามาในบริษัทฯ ที่พนักงานทยอยกลับกันแล้ว ปุ๊กกี้กำลังจะกลับ เจนรีบเข้าไปหา
"ขอโทษนะคะพี่ที่รีบไป ไม่ได้ลาพี่ปุ๊กกี้ เจนขอทำงานใช้ให้ตอนเย็นนี้นะคะ"
ปุ๊กกี้พูดแบบเมตตามาก
"อุ๊ย...ไม่เป็นไร คนเราต้องมีธุระกันบ้าง ไม่ต้องมาทำงานใช้หรอกเจน"
"ไม่ได้หรอกค่ะ เจนทำผิดกฎบริษัทฯ เจนจะอยู่ทำงานให้เสร็จนะคะ"
เจนเดินไปนั่งที่โต๊ะแล้วรื้องานออกมาทำต่อ ปุ๊กกี้จะเข้าไปหา พอดีจ๊อดเดินมาก่อน
"เจน...กลับมาแล้วเหรอ เมื่อกลางวันมีธุระอะไรถึงรีบไป" จ๊อดถาม
"คือ พี่สาวเจน...มีปัญหาครอบครัวน่ะค่ะ ขอโทษทุกคนด้วยนะคะ ที่ทิ้งงานไป"
"ไม่เป็นไรหรอก" จ๊อดบอก
"ใช่ๆ เห็นไหม ว่าไม่เป็นไร คุณจ็อดไม่ว่า" ปุ๊กกี้บอก
"เดี๋ยวไปกินข้าวกัน วันนี่พี่จะพาไปบ้านพี่ บอกพ่อกับแม่แล้วว่า จะพาเจนไป"
ปุ๊กกี้ปลื้มแทน
ทิชาและคนในทีมได้ยิน
"อุ๊ย...คณจ้อดเอาจริง เอ๊ย..น่ารักจริงๆ เจน..ไม่ต้องทำงานแล้ว ไปเลยๆ" ปุ๊กกี้เชียร์
"อีกสักประเดี๋ยวก็ได้นะเจน พี่ต้องคุยโทรศัพท์กับลูกค้าในอีกครึ่งชั่วโมง แล้วค่อยไปกันนะ"
จ็อดเดินออกไป ทุกคนมองเจนด้วยความรู้สึกแตกต่างกัน กลุ่มของทิชาอิจฉาแต่ไม่กล้าอาละวาด
พนักงานบางคนชื่นชม แต่ปุ๊กกี้มีท่าทางโอเว่อร์ที่สุด
"เธอนี่...โชคดีจริงๆเลยนะเจน ไม่เคยเห็นคุณจ็อดเค้า..เป็นอย่างนี้กับใครเลยนะ"
เจนหน้าแหยๆ เพราะไม่ดีใจ เธอมองไปที่โต๊ะของอาร์ทที่ว่างเปล่า
"พี่ปุ๊กกี้คะ เอ่อ แพลนใหม่ เจนต้องทำกราฟฟิคด้วยอ่ะค่ะ อาร์ทเค้าไม่มาเหรอคะ"
"โอ๊ย...ลาออกไปแล้ว...เจนให้คนอื่นทำเลย คนไหนก็ได้ เจนสั่งเลย" ปุ๊กกี้บอก
เจนอึ้ง "อาร์ทลาออกไปแล้ว"
จ็อดคุยโทรศัพท์กับลูกค้า
"เรามีมีเดียรองรับอยู่มากครับ แล้วแต่ประเภทของสินค้า...ถ้าให้แน่นอน ดูกลุ่มลูกค้าก่อนแล้วมาแพลนกัน"
เจนเคาะประตูแล้วเปิดก่อนจะโผล่หน้าเข้ามา จ็อดทำสัญญาณให้เข้ามาได้ เจนเข้ามายืนเก้ๆกังๆรอ
จ็อดคุยโทรศัพท์ "เอางี้ไหมครับ มาเจอกันเลย ผมจะนัดทีมงานให้พร้อม ลองทำตัวอย่างหลายๆแบบให้ดู...ครับ...ดีครับ...ขอบคุณครับ ผมจะให้เลขาโทรฯ นัดนะครับ สวัสดีครับ"
จ็อดพูดธุระเสร็จก็วางหูแล้วเดินมาหาเจน
"พี่เสร็จธุระแล้ว ไปกันเลยก็ได้นะ"
"เอ่อ พี่จ็อดคะ เจน...ขอไม่ไปได้ไหมคะ"
"ทำไมล่ะ กลัวเจอพ่อแม่พี่เหรอ ขอโทษที่ไม่ได้บอกล่วงหน้าแต่ไม่ต้องกลัว พ่อแม่พี่ใจดี"
เจนอ้ำอึ้ง "เจน...เจน...”
"เจนทำไมจ๊ะ"
"เจนยัง....ไม่พร้อม"
"กลัวจริงๆด้วย"
เจนไม่ได้กลัวแต่ก็บอกไม่ถูกว่าทำไมไม่อยากไปกับจ๊อด
"ไม่เป็นไร พร้อมเมื่อไหร่ค่อยไป งั้นวันนี้เราไปที่อื่นกันก็ได้"
"คือเจน...มีงาน....วันนนี้ยังไม่ไปได้ไหมคะ"
จ็อดเริ่มงงกับท่าทีประหลาดๆ ของเจน
"เจนเป็นอะไรน่ะ โกรธอะไรพี่รึเปล่า"
"เปล่าค่ะ แต่วันนี้ เจนต้องทำงาน"
"โอเคๆ น่ารักจริง ถ้าขยันอย่างนี้ พี่ให้เป็นเจ้าของบริษัทแทนพี่เลยดีกว่า"
จ็อดเข้ามาโอบไหล่เจนแล้วก้มลงจะหอมแก้มแต่เจนเบี่ยงตัวหลบ
"อุ๊ย....อย่าค่ะ"
จ็อดสงสัยท่าทีของเจนมากยิ่งขึ้น
"ทำไมล่ะ...เราเป็นแฟนกันนะ"
เจนอึดอัดใจ เธอรู้สึกไม่ดีและไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองเหมือนกัน
"บางที...พี่ก็รู้สึกว่าเจน...ไม่ได้ชอบพี่เลย"
"เอ่อ ...พี่จ็อดคะ"
เจนน่าจะตอบว่าชอบ เพราะจ็อดเองก็รอฟังคำนี้แต่เจนก็ไม่ได้พูดออกมา จ็อดผิดหวัง
เจนนั่งหน้ามึนอยู่ในร้านของจูดี้ จูดี้กับอ้อมนั่งมองความมึนของเจนอย่างไม่เข้าใจ
"เค้าจะพาไปหาพ่อแม่เค้า แต่ไม่ไป ทำไม" อ้อมถาม
เจนส่ายหน้า "ไม่รู้ค่ะ"
"เค้าชวนไปเที่ยวก็ไม่ไป ทำไม" จูดี้ถามอีก
"ไม่รู้ค่ะ"
"เค้าทำอะไรให้โกรธรึเปล่า" อ้อมสงสัย
"เปล่าค่ะ"
"เจน...นอนน้อยรึเปล่า ทำงานหนักไปรึเปล่าเลยเบลอๆ" อ้อมบอก
"เปล่า...พี่ปุ๊กกี้ไม่ค่อยส่งงานมาให้เจนทำด้วยซ้ำ"
"งั้นที่ทำงานก็มีปัญหา" จูดี้สรุปเองทันที
"มี....” เจนตอบ
อ้อมกับจูดี้หันมามองเจน
"อาร์ทเค้าลาออก" เจนบอก
อ้อมกับจูดี้มองหน้ากัน
เจนพูดต่อ "ลาออกไปก็ไม่ยอมบอกกเจน ติดต่อก็ไม่ได้ ไลน์ก็ไม่อ่าน เฟสบุ๊คก็ปิด ไอจีก็ไม่อัพรูป ทำไมเค้าถึงทำอย่างนี้"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่เจนไม่ไปกับคุณจ็อด" อ้อมถาม
เจนยังไม่เก็ทเพราะยังคงเสียใจเรื่องอาร์ทลาออก
"คนบ้าอะไร อยู่ดีๆก็หายไป ไม่นึกถึงคนอื่นว่าเค้าจะเป็นยังไง บ้า นิสัยไม่ดี....”
อ้อมกับจูดี้มองหน้ากันเพราะรู้แล้วว่าอาการนี้คือ เจนเป็นห่วงอาร์ทแต่เธอไม่รู้ตัว
"เอ่อ น้องเจนคะ พี่ว่า เคลียร์เรื่องคุณจ็อดก่อนไหมคะน้อง จะเอายังไง เค้าให้ หวงให้แหวนมาขนาดนี้ แสดงว่าเค้าจริงใจ และเอาจริงนะคะ" จูดี้บอก
เจนมองแหวนเพชรที่จ็อดให้แล้วก็รู้สึกอึดอัด
"ทีแรกก็กรี้ดเค้านักหนา ตอนนี้มาทำงงใส่" อ้อมว่า
"เจนก็ไม่เข้าใจ"
"ไม่เข้าใจแล้วยังไปห่วงตาอาร์ทนั่นอีก เป็นอะไรของเจนนะ"
"เจนก็ไม่รู้"
ทันใดนั้น จิตรสมรก็โผล่มานั่งข้างๆเจนแล้วก็พูดออกมาโดยไม่มีใครรู้ว่านางโผล่มาตอนไหน
"ก็น้องเจนชอบ นายอาร์ทนั่นน่ะสิ แค่นี้ก็ไม่รู้ ปัดโถ่"
ทุกคนตกใจ
"ว้ายนังจิตหมอน โผล่มาจากไหนยะ ตกใจหมด" จูดี้ว่า
"ก็มัวแต่ถามนู่นนี่กัน ชั้นมานั่งฟังอยู่ตั้งนาน องเจนชอบคนชื่ออาร์ท ชัวร์ป้าป ฟันธง" จิตรสมรบอก
เจนฟังจิตรสมรแบบงงๆ แต่ก็รับทราบทุกคำพูด
"ทำมารู้ดี รู้จักเค้าเหรอ น้องอาร์ทน่ะ"
"ไม่ต้องรู้ ไม่จำเป็น แค่ฟังน้องเจนคิดถึงคนชื่ออาร์ท ทั้งๆที่ใส่แหวนคนชื่อจ็อด แค่เนี้ย ก็รู้แล้ว ชั้นไม่ได้ซื่อบื้ออย่างหล่อนนี่ยะ จูดี้"
เจนมองจิตรสมรด้วยตาเบิกโต
จิตรสมรหยิบวิตามินและยาบำรุงออกมาวาง
"สมองช้านะน้องเจน เอาวิตามินชุดนนี้ไปกินบำรุงสมอง เป็นซุปเปอร์วิตามิน สกัดจากเซลล์ปลาทะเลน้ำลึก กับ...”
เจนลุกขึ้น
"จะไปไหน พี่ยังอธิบายไม่จบเลย" จิตรสมรบอก
"จะไปตามหาอาร์ท"
"นั่นงะ นั่นงะ แค่พี่เอาขวดวาง ยังฉลาดขึ้นมาทันที ถ้ากินจะขนาดไหน"
เจนคว้ากระเป๋าเดินออกจากร้านไป จิตรสมรหันมาทางอ้อมกับจูดี้แล้วจะขายวิตามินต่อ
"จูดี้....”
จูดี้รู้ทัน "ต้องปิดร้านแล้ว...แมนจ๋าปิดร้านเถอะ ลูกค้าหมดแล้ว"
"หมดอะไร ชั้นนั่งอยู่นี่ คุณอ้อมก็อยู่"
"คุณอ้อมเค้าจะกลับแล้วย่ะ ป่านนี้ หมอวินรออยู่บนห้องแล้วมั้งคุณอ้อม"
อยู่ดีๆ อ้อมที่กำลังจะลุกขึ้นก็นั่งแปะลงแล้วทำหน้าจ๋อยๆ
"ไม่ค่ะพี่จูดี้ วันนี้วินบอกว่าอาจจะต้องค้างที่โรงพยาบาล"
เจนเดินมาตามถนนที่เคยเดินกับอาร์ทแล้วมองหาอาร์ท ผู้คนเดินผ่านไปผ่านมา เจนพยายามมองหาแต่ก็ไม่พบ เจนยืนนิ่ง ผู้คนเดินผ่านไปมาขวักไขว่แต่ไม่มีอาร์ท
เจนหันหลังเดินไปอีกทาง อาร์ทที่เฝ้าดูเจนอยู่ตลอดเวลาเดินมาทางด้านหลังเจน อาร์ทมองตามเจนที่เดินห่างไป
วินยืนดื่มกาแฟอยู่ในโรงพยาบาล เขามองออกไปด้านนอก หมอโจ้ที่แต่งตัวธรรมดาเพราะกำลังจะกลับเดินผ่านมา
"หมอวิน ยังไม่กลับเหรอ"
"ยัง" วินตอบ
"มีผ่าตัดดึกรึไง"
"วันนี้ไม่มีครับหมอโจ้"
"อ้าว...แล้วทำไมยังไม่กลับ" หมอโจ้งง
วินไม่ตอบ หมอโจ้เห็นอาการแปลกๆของวินแต่ก็ไม่ถามอะไร
"งั้นผมไปนะ เจอกันพรุ่งนี้"
วินโบกมือให้แล้วดื่มกาแฟต่อ โทรศัพท์วินมีสัญญาณเข้า วินเปิดดูเห็นเป็นชื่ออ้อม วินไม่รับ แต่ปล่อยให้สัญญาณดังจนหลุดไป
แมนยกเก้าอี้ขึ้นวางบนโต๊ะเพื่อเก็บร้าน ไฟบางส่วนปิดแล้ว จูดี้มองอ้อมที่นั่งอยู่ลำพัง อ้อมโทรศัพท์หาวินแต่วินไม่รับ
"ทำไมไม่รับโทรศัพท์ ส่งไลน์ไปก็ไม่อ่าน"
จูดี้เดินเข้ามา
"ก็คุณอ้อมบอกเองว่า หมอวินงานยุ่งจนต้องค้างโรงพยาบาล คงไม่มีเวลารับโทรศัพท์หรอกค่ะ"
"ที่จริง.....”
"ที่จริงอะไรคะ"
อ้อมมองไปรอบๆ "พี่จูดี้ปิดร้านแล้ว งั้นอ้อมไปนะคะ ขอโทษที่อยู่นาน" อ้อมลุกขึ้นยืน
"ไม่เป็นไรๆคุณอ้อม อยู่นานแค่ไหนก็ได้ ว่าแต่....คุณอ้อม...มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าคะ"
"อ้อม...ยังบอกไม่ได้ ฮือ...กลุ้มใจจังเลย"
อ้อมนั่งต่อ จูดี้นั่งด้วย
จูดี้บอกแมน "แมนจ๋า อย่าเพิ่งปิดร้าน....เปิดไฟๆ"
แมนเดินไปเปิดไฟแล้วเอาเก้าอี้ลง อ้อมซึ้งใจจูดี้มาก
"ขอบคุณพี่จูดี้มากค่ะ"
"เล่าได้ไหมคะ กลุ้มใจเรื่องอะไร"
"ยังไม่ได้ค่ะ อยากเล่า แต่ยังเล่าไม่ได้"
จูดี้ผิดหวังที่ไม่ได้เม้าท์ จึงหันไปส่งภาษาใบ้กับแมน
จูดี้พูดแบบไม่มีเสียง "ปิดร้าน....ปิดร้าน....”
"อะไรนะครับ" แมนถาม
จูดี้พูดไม่มีเสียง "ปิดร้าน"
แมนพูดเสียงดังลั่น "อ๋อ ปิดร้าน"
จูดี้สะดุ้งแล้วทำท่าปัดป้องไม่ให้แมนพูด อ้อมงง
เช้าตรู่ ท้องฟ้าค่อยๆ สว่าง โรงพยาบาลอยู่ท่ามกลางแสงอบอุ่นยามเช้า
หมอโจ้ในชุดใหม่เดินมาจากทางเข้า เขามองไปข้างหน้าแล้วก็ชะงักที่เจอหมอวินในชุดเดิมกำลังยืนดื่มกาแฟอยู่ที่เดิม
"หมอวิน"
วินหันมามองด้วยหน้าซีดเพราะไม่ได้นอน
"มาแต่เช้า..หรือไม่ได้กลับบ้าน" หมอโจ้ถาม
วินสายหน้าซึ่งโจ้แปลไม่ออกว่าหมายความว่าอะไร
"ถ้าไม่รู้จักกันมานาน จะคิดว่าทะเลาะกับภรรยานะเนี่ย" โจ้บอก
วินฝืนยิ้ม
อ้อมเดินมาตามทางเดินในโรงพยาบาล ทันใดนั้นก็มีโทรศัพท์เข้ามา อ้อมรับ
"ฮัลโหล....คุณศรัณย์.. มีอะไรอีกคะ อ้อมว่า เราต้องคุยกันอย่างซีเรียสแล้วละค่ะ"
ศรัณย์โทรศัพท์คุยกับอ้อม
"ผมมีเรื่องจะปรึกษาคุณอ้อม...คือเรื่องผมกับวศิน"
"เรื่องนี้ละค่ะ...คุณศรัณย์ต้องหยุดใช้อ้อมบังหน้าได้แล้วค่ะ ตอนนนี้ วินโกรธอ้อมมาก ไม่กลับบ้าน ไม่พูดกับอ้อม"
"ตายละ ขนาดนั้นเชียวเหรอครับ"
"ค่ะ...นี่อ้อมกำลังมาหาวิน จะบอกความจริงกับวินทั้งหมด"
"คุณอ้อมจะบอกความจริงทั้งหมด"
วศินตกใจจึงแย่งโทรศัพท์มาพูด
"พี่อ้อมๆ นี่ผมนะ วศิน พี่อ้อมจะบอกพี่วินเหรอ อย่าเพิ่งเลยได้ป่าว ผม....ผมขอเวลาอีกนิด"
"ขอเวลาอะไร....แล้วนี่ไปอยู่ด้วยกันแต่เช้าเลยเหรอเนี่ย" อ้อมถาม
"อยู่ตั้งแต่เมื่อคืน อุ้ปส์....” วศินหลุดปาก
"แล้วม๊าไม่ว่าเหรอ"
"ผมบอกว่าไปเที่ยวกับพี่อ้อมพี่วิน"
"พอเลยๆ พี่จะบอกวิน พี่อยู่โรงพยาบาลแล้ว วศิน เธอกับคุณศรัณย์ต้องแก้ปัญหากันเองแล้วนะ แค่นี้หละ บาย"
อ้อมกดโทรศัพท์ปิดการสนทนา
วศินบอกศรัณย์
"พี่อ้อมเอาจริงแล้วหละคุณ"
ศรัณย์ดึงวศินเข้ามาใกล้
"จะทำอะไรอ้ะ..." วศินอาย
"ไปห้ามคุณอ้อมเร็ว" ศรัณย์บอก
วินนอนอยู่ที่โต๊ะทำงาน เสียงเคาะประตูดังขึ้น
"เข้ามา" วินบอก
อ้อมเปิดประตูเข้ามา
"วินจ๋า"
วินลืมตามอง
"อ้อม มาทำไมเนี่ย"
"มาหาวิน"
"วินต้องทำงาน อ้อมกลับไปเถอะ"
"ไม่กลับ...วันนี้ต้องพูดให้รู้เรื่อง คือเรื่องอ้อมกับคุณศรัณย์น่ะ"
วินลุกขึ้น "วินไม่อยากฟัง"
วินออกไป อ้อมยืนขวาง
"ต้องฟัง"
"ไม่"
"ต้องฟัง วินเข้าใจผิด" อ้อมพูดหนักแน่น
ทันใดนั้นโทรศัพท์ภายในห้องก็ดังขึ้น วินเดินไปรับโทรศัพท์
"ครับ...ครับ...ไปเดี๋ยวนี้"
วินวางโทรศัพท์
"วินต้องไปดูคนไข้แล้ว อ้อมกลับไปก่อน"
"อ้อมจะรอ วันนี้ต้องรู้เรื่อง"
วินเมินแล้วก็เดินออกไป อ้อมเดินตาม
เจนเดินเข้ามาในห้องทำงาน แล้วก็เดินไปที่โต๊ะโดยรับโทรศัพท์จากจ็อดไปด้วย
"เจนมาถึงบริษัทแล้วค่ะพี่จ็อด ก็บอกแล้วว่าไม่ต้องไปรับเจน เจนมาเองได้...เจนจะทำงานแล้วค่ะ หวัดดีค่ะ"
เจนหนักใจมากเพราะรู้ตัวแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง เธอเดินไปที่โต๊ะของอาร์ทก่อนจะมองโต๊ะทำงานที่ว่างเปล่าแล้วตัดสินใจแน่วแน่
วินออกมาจากห้องตรวจ อ้อมยืนรออยู่ด้านหน้า
"อ้อม บอกให้กลับไปก่อนไง" วินเสียงแข็ง
"อ้อมก็บอกว่าจะรอไง"
วินจะเดินหนีอ้อม อ้อมเดินตาม
"วิน...ฟังอ้อมก่อน"
วินมองไปข้างหน้า
"นายศรัณย์"
"ใช่...เรื่องคุณศรัณย์น่ะแหละ" อ้อมบอก
วินพูดต่อ "มาที่นี่ทำไม"
อ้อมงง "อะไรนะ"
อ้อมมองตามสายตาของวินก็เห็นศรัณย์กับวศินเดินตรงมา
"คุณศรัณย์"
"อ้อม นี่มันเกินไปแล้วนะ ให้มันมาถึงที่ของวินเลยเหรอ"
ศรัณย์กับวศินเดินมาถึง
"หมอวิน คุณอ้อม คือ เรามาคุยกันหน่อย ได้ไหมครับ" ศรัณย์พูด
วินตอบทันที "ไม่คุย"
วินเดินหนี
อ้อม ศรัณย์ และวศินรีบเดินตาม
วินเดินมากดลิฟต์ อ้อมกับศรัณย์ตามมา โดยวศินเดินรั้งท้าย
"วิน ถ้าวินไม่ฟัง วินจะเข้าใจได้ไง" อ้อมว่า
วินเดินหนีไปจะขึ้นบันได ศรัณย์เข้ามาขวาง
"หมอวินครับ ผมขอร้อง เราคุยกันสักนิดนะครับ"
"หลีกไปครับ" วินฉุน
"ไม่ครับ ผมทำให้คุณอ้อมเดือดร้อน ผมต้องช่วยคุณอ้อม คือว่าผม กับคุณอ้อม เราสองคน"
"ผมบอกให้หลีกไป"
วินผลักศรัณย์ให้พ้นทาง ศรัณย์ไม่ยอม
ทั้งสองผลักกันไปมา วินลุแก่โทสะเพราะคิดว่าศรัณย์มาเยาะเย้ยเรื่องอ้อม
"วิน คุณศรัณย์ อย่าค่ะ ใจเย็นๆ ยังไม่คุยก็ได้ วินปล่อยคุณศรัณย์เถอะนะ" อ้อมขอร้อง
วินยิ่งโมโห "นี่อ้อม เข้าข้างไอ้เลวนี่เหรอ"
ศรัณย์ได้ยินก็โมโห
"อ้าว หมอวิน นี่มันเกินไปแล้วนะ"
"ไม่เกินหรอกสำหรับคนอย่างคุณ" วินบอก
ทั้งสองคนโมโหใส่กัน วินกระชากคอศรัณย์มาแล้วจะชก ศรัณย์เซไปเกือบตกบันได แต่ขืนตัวกลับมา ตอนนี้เองที่โดนอ้อมพลัดตกบันไดไป แต่ทั้งสองคนไม่เห็น
วศินเห็นก็ร้องออกมา "ว้าย"
ศรัณย์กับวินชะงักแล้วหันมองวศิน วศินมองลงไปที่บันไดขั้นล่างสุดซึ่งอ้อมกองอยู่ที่ชานพักสุดบันไดขั้นสุดท้าย อ้อมมีสีหน้าเจ็บปวดและจุกจนพูดไม่ออก วินพุ่งพรวดไปหาอ้อมก่อนใคร เขาจับตัวอ้อมเช็คตามจุดต่างๆ
"อ้อม อ้อม เป็นไง"
อ้อมร้องเบาๆ "อู๊ย"
"อย่าเพิ่งขยับนะ....อะ.. อ้อม"
วินเห็นเลือดที่ขาอ้อมซึ่งเป็นเลือดที่ไหลมาจากภายใน อ้อมเห็นเลือดที่นองขาและไหลไปที่พื้นก็หน้าซีดและเป็นลม วินกอดอ้อมไว้
"อ้อม....อ้อมจ๋า"
อ่านต่อหน้าที่ 4
ทางเดินแห่งรัก ตอนที่ 11 (ต่อ)
อ้อมนอนหลับอยู่ สงบๆนิ่งๆไม่ซีดไม่ดูโทรมใดๆ วินนั่งมองอย่างเป็นห่วง หมอหญิงยืนอ่านชาร์ตอยู่ พยาบาลยืนเช็คอุปกรณ์ สายน้ำเกลือ และอุปกรณ์ที่หัวเตียง
"ไม่เป็นไรแล้วค่ะหมอวิน คุณอ้อมปลอดภัยดี เสียเลือดไม่มากไม่ต้องให้เลือด"
"อ้อมต้องเสียใจมากที่แท้ง" วินเปรย
"แบบนี้เรียกว่า ตัวอ่อนไม่พัฒนาค่ะหมอวิน เลยหลุดออกมา ยังไงก็ไม่พัฒนาเติบโตได้แน่นอนค่ะ ถ้าไม่หลุดออกมาเอง ก็ต้องขับออกมา" หมอหญิงบอก
"งั้นเหรอครับ........ แล้วเราจะต้องทำไงต่อไปครับ"
"ก็ปกติค่ะ เพียงแต่อย่าเพิ่งให้คุณอ้อมออกกำลังกาย อย่าเพิ่งใช้แรง ส่วนเรื่องจะมีลูกต่อไปนั้น ไม่มีปัญหาค่ะ"
"ขอบคุณครับหมอ"
"งั้นขอตัวก่อนนะคะ มีเครสรออยู่ เดี๋ยวคุณอ้อมตื่นจะกลับมาอธิบายให้คุณอ้อมฟังเอง"
"ขอบคุณครับ"
หมอหญิงเดินออกไป วินนั่งลงกุมมืออ้อมที่ยังนอนหลับอยู่
เจนนั่งทำงานแบบใจลอยๆ เธอมองมือตัวเองก็เห็นแหวนที่นิ้ว เจนยกมือขึ้นมาดูแหวนแบบมีคำตอบให้ตัวเองแล้ว
วินเดินออกมาจากห้องพักก็เห็นศรัณย์ยืนรออยู่ ทั้งคู่มองหน้ากัน วินไม่มีโทสะแล้วเพราะอาการของอ้อมทำให้วินใจเย็นและกลับมาเป็นคนเดิม
"คุณอ้อมไม่เป็นไรแล้วใช่ไหมครับ" ศรัณย์ถาม
"ครับ" วินตอบ
"ผมขอโทษที่ทำให้เรื่องมันวุ่นวายมาถึงขนาดนี้"
"ผมก็ขอโทษที่ขาดสติไปหน่อย"
"ผมอธิบายได้หรือยังครับ" ศรัณย์ถาม
"ครับ"
"คุณอ้อมกับผม เราไม่ได้มีอะไรกัน เราเป็นเพื่อนร่วมงานกัน แต่ที่คุณหมอเห็นคุณอ้อมไปไหนมาไหน หรือ อยู่กับผม ก็เพราะคุณอ้อมกำลังช่วยผม"
"ช่วยเรื่องอะไร" วินถาม
"คือผมกำลังมีปัญหาเรื่องแฟน คือแฟนผมเค้ามีปัญหากับครอบครัวแล้วคุณอ้อมก็ช่วยผม....”
วินฟังอย่างตั้งใจ
อ้อมรู้สึกตัวแล้วก็ลืมตาตื่น พยาบาลเห็นอ้อมรู้สึกตัวก็เอ่ยถาม
"ตื่นแล้ว เป็นไงบ้างคะ"
อ้อมนอนตาแป๋ว
"โอ.เค.ค่ะ อ้อมเป็นอะไรไปคะ" อ้อมถาม
"คุณหมอวินให้ไปตามถ้าคุณอ้อมตื่น รอเดี๋ยวนะคะ"
พยาบาลเดินออกไป
พยาบาลออกมาเห็นวินกับศรัณย์ยังคุยกันอยู่
"คุณอ้อมตื่นแล้วค่ะ" พยาบาลบอก
วินรีบเข้าไปในห้อง พยาบาลเดินตาม ศรัณย์ยืนมองอย่างเก้ๆกังๆ ว่าจะเอายังไงดี วศินเดินเข้ามาถาม
"พี่อ้อมเป็นไงบ้าง"
"ไม่เป็นไร คุณโทรไปบอกที่บ้านแล้วยัง" ศรัณย์ถาม
"โทรแล้ว เดี๋ยวคงแห่กันมา คุณบอกพี่วินแล้วเหรอ" วศินถาม
ศรัณย์มองวศินนิ่ง
อ้อมนั่งรอวินอยู่บนเตียงอย่างลุ้นๆ วินเข้ามาจับมืออ้อมแล้วกอดก่อนจะจูบหน้าผากอ้อม อ้อมยิ้มออกมาได้ เพราะรู้จากอาการของวินว่าไม่โกรธเธอแล้ว
"อ้อม ....... อ้อมจ๋า" วินเรียก
"จ๋า ดีใจจัง วินไม่โกรธอ้อมแล้ว" อ้อมยิ้ม
สีหน้าวินบอกว่ากำลังลำบากใจที่จะพูดเรื่องต่อไปมากๆ อ้อมพยายามนึกว่าเกิดอะไรขึ้น
"อ้อมตกบันได.......”
อ้อมจับขาจับแขนตัวเอง "อ้อมเจ็บตรงไหนบ้าง เอ๊ะ ไม่เห็นเจ็บเลย"
วินชี้ที่ขาด้านที่ตกบันได "มีช้ำตรงนี้นิดหน่อย"
อ้อมเปิดดูแล้วลองกด
"จริงด้วย แล้วที่เลือดไหลล่ะ อ้อมจำได้ว่าเลือดไหลที่ขานี่"
วินกอดอ้อมไว้แน่น
"อุ๊ย วิน เป็นอะไร อ้อมหายใจไม่ออก"
"อ้อม ทำใจดีๆนะ คือ เลือดที่ขา ที่อ้อมเห็นคือ .... คือ ....”
อ้อมมองหน้าวินแล้วก็รู้โดยสัญชาติญาณว่าคืออะไร
"ลูกเราเหรอ" อ้อมถาม
อ้อมช๊อคแล้วก็นิ่งไปทันที
"อ้อม หมอบอกว่า นั่นคือตัวอ่อนที่ไม่พัฒนา ..... ยังไงก็ตาม เค้าจะต้องหลุดออกมา เราไม่มีทางรู้หรอกว่าจะเกิดขึ้น"
อ้อมนิ่งฟังวิน วินคิดว่าอ้อมกำลังช๊อคจึงพูดปลอบใจ
"มันไม่ใช่ความผิดของอ้อมนะ อ้อมอย่าเสียใจ วินเองที่ผิด เป็นหมอแท้ๆ ไม่ได้ดูแลอ้อม มัวแต่บ้าหึงอ้อมอยู่ได้"
วินก้มหน้าเพราะเสียใจ เขาจับมืออ้อมไว้ อ้อมค่อยๆคืนสติ เธอมองวินที่ก้มหน้าเสียใจอยู่ อ้อมจับมือวินมาแนบแก้ม
"วิน อย่าโทษตัวเอง มันเป็นเรื่องธรรมชาติ บางทีมันก็เกิดขึ้นที่ตัวอ่อนไม่พัฒนา หลังจากปฏิสนธิแล้ว"
วินมองอ้อมอย่างประหลาดใจ
"ถึงเรารู้ เค้าก็หลุดไปอยู่ดี" อ้อมบอก
"ใช่จ้ะ ทำไมอ้อม..รู้ล่ะ"
"วิน .... อ้อมอยากท้องมาก วินก็รู้ อ้อมก็หาความรู้มาตลอดเวลาที่เราแต่งงานกันนั่นแหล่ะ"
"อ้อมไม่เสียใจนะ" วินถาม
"เสียใจสิ แต่........ เราทำอะไรไม่ได้ มันเป็นเรื่องธรรมชาตินี่"
วินกอดอ้อมด้วยความรักมากและต้องการปลอบขวัญ
"เราจะมีลูกกันอีก คราวนี้วินจะตรวจอ้อมทุกวัน จะได้รู้ตั้งแต่วันแรกที่ไอ้หนูหรืออีหนูของเราเกิดเลย" วินบอก
"แหม เรียกซะโบราณเชียววินอ้ะ ไอ้หนู อีหนู"
ทั้งสองคนพยายามทำใจให้ร่าเริงและยิ้มแย้มให้กัน
กลุ่มของวิภาเดินแถวเข้ามาในโรงพยาบาล วิภามีสีหน้าแย่มาก เพราะทั้งกังวลและร้อนใจยิ่งนัก คนอื่นๆเดินตามมา วศินเข้ามาหา
"อาวศิน เป็นไงบ้าง" วิภาถาม
"ผมสบายดี" วศินบอก
"บ้าเรอะ ม๊าถามถึงอ้อม เป็นไงตกกะได อาการหนักไหม"
"ตกกะไดไม่เป็นไร แต่"
"แต่อะไร จะหยุดพูดทำไมเนี่ย บอกมา แต่อะไร"
"แต่พี่อ้อมแท้งลูก"
วิภาตกใจสุดขีด
อ้อมกับวินยังคงคุยกันกระหนุงกระหนิง
"อ้อม วินขอโทษนะ ที่ทำตัวงี่เง่าเรื่องคุณศรัณย์น่ะ" วินบอก
"วินรู้แล้วเหรอ" อ้อมถาม
"คุณศรัณย์เค้าบอกวินแล้ว"
อ้อมดีใจและโล่งใจสุดๆ
"โอ๊ย ดีใจจัง อ้อมจะได้ไม่ต้องปิดบังวินอีกแล้ว อึดอัดจะตาย แล้วยังทำให้วินเข้าใจผิดมากๆเลย"
"ถ้ารู้แต่แรก วินก็คงไม่หึงบ้าๆบอๆหรอก"
"ดีใจจังที่วินรับได้"
"รับได้สิ ทำไมจะรับไม่ได้"
"วินน่ารักจัง วินไม่ว่าอะไรที่คุณศรัณย์กับวศินเป็นแฟนกัน"
วินยิ้มตาค้าง
อ้อมพูดต่อ "สองคนนั่นคิดไปเองแท้ๆ ว่าวินจะรับไม่ได้"
"ศรัณย์กับวศินเป็นแฟนกัน" วินพูดทวน
"ฮื่อ เอ๊ะ.... ไหนวินบอกว่า คุณศรัณย์บอกวินแล้วไง"
"บอกแล้ว บอกว่า อ้อมช่วยเค้าปกปิดเรื่องแฟนเค้า เพราะศรัณย์มีปัญหาเรื่องที่บ้านแฟนเค้า"
"แล้ว..... เค้าบอกหรือปล่าวว่า แฟนเค้าคือใคร" อ้อมถาม
วินส่ายหน้า
อ้อมตกใจ "หว่าย..... ตายแหล่วว"
"ศรัณย์กับวศิน" วินอึ้ง
จ๊อดกำลังดูงานในจอคอมพิวเตอร์ เจนเคาะประตูแล้วเปิดเข้ามา จ๊อดยิ้มรับดีใจ
"เจนเข้ามาสิ เป็นไง จะยอมไปที่บ้านพี่ได้หรือยัง" จ๊อดถาม
"เจนจะมาพูดเรื่องนี้ล่ะค่ะพี่จ๊อด" เจนบอก
"จะไปวันไหน วันนี้ก็ได้เลยนะ พ่อกับแม่อยากเจอเจนนะจ๊ะ"
"ทำไมล่ะคะ" เจนถาม
"อ้าว ก็ต้องอยากเจอลูกสะใภ้ในอนาคตน่ะสิ ถามได้" จ๊อดบอก
เจนรวบรวมกำลังใจ
"พี่จ๊อดคะ เจนคง.... ไปไม่ได้"
"งานเยอะอีกแล้วเหรอ พี่จะเรียกพี่ปุ๊กกี้มาคุยเอง"
"ไม่ใช่ค่ะ คือ เจนคงไม่ไป ........ไม่ไปไหนกับพี่จ๊อดอีกแล้ว"
จ๊อดมองเจนงงๆ
เจนเอาแหวนที่กำไว้ในมือวางลงตรงหน้าจ๊อด
"เจนรับไว้ไม่ได้ เจนขอโทษนะคะพี่จ๊อด"
จ๊อดมองเจนแล้วก็มองแหวนงงๆ
"อะไรเนี่ย ทำไมเจนทำอย่างนี้หล่ะ เจนโกรธพี่เรื่องอะไร"
"เจนไม่ได้โกรธค่ะ พี่จ๊อดดีกับเจนมาก เจนขอบคุณพี่จ๊อดทุกอย่างเลย"
"พี่ไม่เข้าใจ"
"เจนไม่ได้รักพี่จ๊อดค่ะ"
จ๊อดลุกขึ้นเดินมาหาเจน เจนค่อยๆถอยออกไป
จ๊อดถาม "ทำไม"
"เพราะเจน ..... รักคนอื่นค่ะพี่จ๊อด"
จ๊อดหยุดเดิน เจนยกมือไหว้
"เจนขอโทษนะคะ"
เจนเดินออกไป จ๊อดยังไม่อยากจะเชื่อ เขาหันมามองแหวนที่วางอยู่บนโต๊ะ
อ้อมนั่งบนเตียง เธอยิ้มหวานต้อนรับญาติสามีที่เรียงหน้ากันเข้ามาล้อมเตียง
"หายวันหายคืนนะอ้อมนะ ถือว่าฟาดเคราะห์ ต่อไปก็จะมีแต่ เฮงเฮงเฮง" สุพงษ์อวยพร
"ค่ะป๊า" อ้อมรับคำ
"ฟาดเคราะห์แล้ว พี่อ้อมฟาดขนมนี่ต่อเลย" นิคบอก
นิคส่งถุงขนมที่ซื้อมาจากร้านในโรงพยาบาล
"ผมซื้อมาจากร้านข้างๆนี่"
"พี่อ้อมกินอะไรได้หรือยังก็ไม่รู้ พี่นิคล่ะก็" หวานว่า
"ถ้ากินไม่ได้ พี่กินแทนให้" นิคบอก
"กินได้ค่ะ" อ้อมตอบ
"ว๊า เสียดาย"
หวานตีแขนนิคแล้วดันให้ออกไปก่อนจะเข้ามาปลอบอ้อม
"พี่อ้อมอย่าเสียใจนะ หวานให้กำลังใจนะคะพี่อ้อม" หวานบอก
"ขอบคุณค่ะ หมอบอกว่าพี่ไม่เป็นไร ขอบคุณทุกคนที่เป็นห่วง"
วศินกับวินยืนติดกัน วินมองวศินเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน
วศินถาม "พี่วินเป็นอะไร"
"พี่ไม่ได้เป็น แกสิเป็น" วินว่า
วศินงง "ฮะ"
"เอ่อ เปล่าๆ ไม่เป็นอะไร"
อ้อมมองอาการของวินอย่างเป็นห่วงเพราะกลัวหลุด
อ้อมเรียก "วินจ๋า...... วิน"
"จ๋าอ้อม"
"คุณหมอวินช่วยบอกทุกคนที ว่าอ้อมไม่ได้เป็นอะไรมาก" อ้อมบอก
"ใช่ๆ ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วงนะ เรื่องที่อ้อมเป็นคราวนี้ มันเป็นเรื่องธรรมชาติ สุดวิสัยน่ะ แล้วอ้อมก็แข็งแรงดี"
"พี่วินบอกทุกคนเหรอ" นิคถาม
"ก็ทุกคนสิ" วินบอก
"แล้วม๊าอยู่ไหนล่ะ"
ทุกคนเพิ่งเห็นว่าวิภาไม่ได้อยู่ในห้องนั้นด้วย
วิภานั่งหน้าจ๋อยอยู่คนเดียว วินเดินตามหาจนมาเจอ
"ม๊า ทำไมมาอยู่นี่ล่ะ"
"อาวิน"
"ม๊า เป็นอะไรครับ ทำไมไม่เข้าไปหาอ้อม" วินถาม
"อ้อมแท้งเพราะม๊าใช่ไหมอาวิน" วิภาย้อนถาม
"ม๊า ทำไมพูดอย่างนั้น"
"ม๊าบังคับอ้อมมากเกินไปใช่ไหม เค้าเลยเครียดจนแท้งเลย"
วินกอดวิภา "ไม่ใช่เลยครับม๊า อ้อมไม่ได้แท้ง แล้วก็ไม่ใช่เพราะม๊าด้วย ภาษาแพทย์เค้าเรียก ตัวอ่อนไม่พัฒนาครับม๊า"
"แล้วภาษาคนล่ะ เรียกว่าอะไร" วิภาถาม
วินขำ "เรียกว่าหลุดตั้งแต่ยังไม่ติดน่ะครับม๊าครับ"
วิภามีสีหน้าดีขึ้นแป๊ปนึงแล้วก็จ๋อยลงไปใหม่
"แต่อาอ้อมก็ต้องเครียดเพราะม๊าด้วยน่ะแหล่ะ"
"ไม่เลยครับ ถ้าเครียด เค้าก็เครียดเรื่องอื่น .... ไปครับ ไปหาอ้อมกัน"
วินพาวิภาไปทางห้องพักคนไข้
ทุกคนมองมาที่วิภาที่เดินเข้ามากับวิน วิภามองอ้อม อ้อมก็มองวิภา ต่างฝ่ายต่างมีความเสียใจให้อีกฝ่าย
"อาอ้อม" วิภาเข้ามาหาอ้อม
"ม๊าคะ อ้อม.......อ้อมขอโทษ"
"ขอโทษอะไร ม๊าสิต้องขอโทษ ที่ม๊าเคยยุ่งวุ่นวาย บังคับอ้อมให้ท้อง อ้อมอย่าโกรธม๊านะ"
"อ้อมสิคะ กลัวม๊าโกรธอ้อม ที่อ้อมมีหลานให้ม๊าไม่ได้"
"ไม่ๆ ไม่โกรธ ม๊าเป็นห่วงอ้อม กลัวอ้อมเสียใจ หลานเหลินไม่เอาแล้ว ถ้าอ้อมต้องเจ็บตัวอย่างนี้"
วิภากอดอ้อม อ้อมกอดตอบด้วยความซาบซึ้งใจในความรักของแม่สามี ทุกคนดีใจที่วิภากับอ้อมแสดงความรักที่มีต่อกัน
"ต่อไปม๊าไม่บังคับอ้อมแล้ว ช่างมันๆ ขอให้อ้อมแข็งแรงๆ ม๊าจะรอหลานจากอาหวาน แล้วก็อาวศินก็พอ" วิภาบอก
วศินสะดุ้งแล้วหลบตาหันมาทางวิน วินจ้องน้องเหมือนไม่เคยเห็นอีกครั้ง
"หมอบอกว่า อ้อมมีลูกได้อีกค่ะ ไม่มีปัญหา ใช่ไหมวิน" อ้อมถามสามี
"ใช่ครับม๊า"
"ดีๆ ให้มันเป็นไปตามสวรรค์กำหนดไปก็แล้วกัน"
วิภาจับมืออ้อมลูบเพื่อปลอบขวัญ
"ม๊าจะไม่บังคับใครอีกแล้ว ขอประกาศให้ทุกคนรู้ และเป็นพยาน"
ทุกคนดีใจแล้วยิ้มจนหน้าบาน
"ต่อไปนี้ ขอให้อ้อมกับวินไปอยู่กับม๊า" วิภาบอก
ทุกคนยิ้มค้าง
"ม๊าจะดูแลเอง ทั้งวินทั้งอ้อมเลย" วิภาบอก
"วิภา เธอเพิ่งบอกให้ชั้นเป็นพยาน ว่าเธอจะไม่บังคับใครอีกแล้ว" สุพงษ์ว่า
"เออ...ใช่..... งั้นก็ไม่บังคับ แล้วแต่อ้อมกับวิน"
"ปล่อยให้เค้าอยู่กันเองเถอะน่า" สุพงษ์บอก
"อ้อมตกลงค่ะ" อ้อมพูด
ทุกคนหันมามองอ้อมด้วยความแปลกใจสุดๆ
"อ้อมจะไปอยู่กับหม่าม๊าค่ะ"
ทุกคนแทบจะร้อง “ฮ้า” ออกมาพร้อมทั้งมองอ้อมแบบไม่อยากจะเชื่อ
อ้อมพูดต่อ "อ้อมรู้แล้วว่าม๊ารักและเป็นห่วงเราสองคนมาก ถ้าอ้อมไปอยู่บ้าน แล้วทำให้ม๊ามีความสุข อ้อมก็จะไปค่ะ ....ขอบคุณม๊ามากนะคะ....... ที่รักอ้อม"
วิภาเข้ามากอดอ้อมด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า วินยิ้มชื่นใจ ทุกคนมองอย่างมีความสุข
วิภาเดินอย่างร่าเริงเข้ามาในบ้าน
"อากิม ไปตามคนงานมาทั้งหมด ชั้นจะให้ทำความสะอาดห้องอาวิน เอาทุกอย่างมาซัก รื้อตู้โต๊ะทำความสะอาดให้หมด ทุกซอกทุกมุม"
"ดีใจใหญ่นะวิภานะ แล้วก็อย่าลืมล่ะ อย่าไปบังคับให้ลูกชายลูกสะใภ้เค้าอึดอัดใจ" สุพงษ์ว่า
"นี่เฮีย ชั้นไม่โง่นะ ชั้นรู้แล้ว ต่อไปนี้คอยดู นิววิภา........ ไปๆอากิม ไปดูห้องข้างบนกัน"
วิภาเดินกระฉับกระเฉงขึ้นไปชั้นบน
"เฮีย มาช่วยกันสิ เร็ว" วิภาร้องบอก
อ่านต่อตอนที่ 12
