เมียเถื่อน ตอนที่ 8
ภายในห้องรับแขกบ้านเขต บัญชาสีหน้าตกใจ
"เขตคิดดีแล้วหรือ ที่จะให้สองแม่ลูกนั่นมาอยู่ในบ้านนี้"
เขตพยักหน้าขรึมๆ
"ครับ อา...ได้คนมาทำงานใช้หนี้เพิ่มอีกสองคน หนี้จะได้หมดเร็วๆ ไม่ดีหรือครับ"
"ถ้าจะว่าแบบนั้นมันก็ดีอยู่หรอก จริงๆ ที่อามาถามเขตเนี่ย แค่อยากจะหาทางแก้ปัญหา ไม่คิดว่าเขตจะให้คนนอกมาอยู่เพิ่มบอกตามตรง สองแม่ลูกนั่นท่าทางจะไม่ค่อยตรงไปตรงมาสักเท่าไหร่ ไม่เหมือนหนูฟ้า"
"ผมพอดูออกครับ อา"
"อ้าว แล้วทำไมเขตถึงยอมให้สองแม่ลูกนั่นอยู่ที่นี่ได้ล่ะ"
เขตนิ่ง ยังไม่ตอบ เสียงของสองแม่ลูกที่พูดไว้ดังขึ้นในหัว
"จริงๆ หนูเมก็จะมาอยู่แล้ว แต่หนูฟ้าสิคะ บอกว่าพี่ปรีดาเป็นพ่อของแก เพราะฉะนั้นแกควรจะเป็นคนมาทำงานที่นี่เอง - - ยายฟ้าบ่นกับเมมานานแล้วว่าอยากอยู่บ้านหลังใหญ่ๆ ไม่อยากอยู่บ้านเก่าๆ โทรมๆ พอสบโอกาสยายฟ้าเลยอาสามาที่นี่แทนเมค่ะ คือ น้องรักสบายน่ะค่ะ"
เขตอ้าปากพูด ตอบคำถามของบัญชา
"ถึงเขาสองคนจะโกหก แต่ผมเชื่อว่าอย่างน้อยเขาก็ไม่ได้โกหกไปซะทุกเรื่องหรอกครับ"
บัญชาจ้องมองเขตอย่างไม่เข้าใจว่าเขตคิดอะไรอยู่
ผ่านเวลาเล็กน้อย บริเวณหน้าห้องรับแขก สองแม่ลูกจับมือกัน สีหน้าดีใจสุดขีด แต่ฟ้าสางแอบหนักใจ เพราะกลัวจะเกิดปัญหาขึ้นตามมา
"ตกลงคุณเขตอนุญาตให้พวกเราอยู่ที่นี่จริงๆ เหรอคะ"
"ใช่ครับ คุณราตรี" บัญชาบอก
ราตรีโผเข้ากอดบัญชา บัญชาไม่ได้ตั้งตัว ถึงกับผงะไป
"คุณราตรีครับ ทำแบบนี้คงไม่เหมาะมั้งครับ"
ราตรีผละออกมา
"ขอโทษค่ะ คุณบัญชา ดิฉันลืมตัวไปหน่อย ดิฉันขอบพระคุณมากนะคะที่ช่วยพูดให้เราสองแม่ลูกได้อยู่ที่นี่"
ราตรีกราบงามๆ ที่อกบัญชา บัญชาถอยออกอย่างอึดอัด
"ผมไม่ได้ทำอะไรเลยครับ คุณเขตเป็นคนตัดสินใจเอง"
ราตรีกับเมษาแอบมองกันอย่างมีความหวังขึ้นมา สาลี่รับไม่ได้ โวยวายขึ้นมา
"ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ คุณเขตไม่มีทางตัดสินใจแบบนั้นแน่นอน"
บัญชาถอนใจ
"คุณสาลี่ไม่เชื่อ ก็ลองไปถามคุณเขตเองก็แล้วกันครับ"
"ไม่ต้องห่วง ดิฉันถามแน่"
สาลี่มองหน้าราตรีกับเมษาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ก่อนจะเดินกระแทกไหล่ฟ้าสางออกไป
ราตรีกับเมษาระริกระรี้ รีบหิ้วกระเป๋า ทำท่าจะขึ้นไปชั้นบนบ้าน
"จะให้พวกเราสองคนอยู่ห้องไหนคะ" เมษาถาม
"ไม่ใช่ที่นี่ครับ" บัญชาบอก
"อ้าว แล้วที่ไหนล่ะคะ"
บัญชานิ่งๆ ขณะที่สองแม่ลูกสงสัยมาก ฟ้าสางแอบกลุ้ม กลัวจะมีปัญหาขึ้นอีก
ในรีสอร์ต พลอยใสกำลังให้ช่างทำผมเพื่อเตรียมไปออกงาน เธอคุยมือถือ แล้วอุทานออกมาด้วยความตกใจ
"อะไรนะคะน้าสาลี่ ผู้หญิงคนนั้นขนญาติมาอยู่ที่บ้านพี่เขตเหรอคะ"
มุมหนึ่งในบ้านเขต สาลี่กำลังแอบโทรศัพท์รายงานพลอยใสโดยไม่ให้ใครเห็น
"ใช่แล้วค่ะ คุณหนูพลอย สงสัยพวกมันจะเห็นว่าคุณเขตรวย ก็เลยมารุมทึ้งกันยกใหญ่"
"พลอยจะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ น้าสาลี่"
เธอตัดสายทิ้งแล้วผุดลุกขึ้นอย่างเร็ว หน้าตาโกรธมาก
"จะไปไหนคะคุณพลอย ยังทำผมไม่เสร็จเลยนะคะ"
"ไม่ต้องทำแล้ว...ฉันมีธุระ"
พลอยใสเดินเหวี่ยงๆ ออกไปที่ประตู เสี่ยนพเดินเข้ามา
"จะรีบไปไหนหรือลูก"
เธอชะงัก
"พลอยจะไปหาพี่เขตค่ะ"
"ไม่ได้นะลูก วันนี้ลูกนัดกับพ่อแล้วว่าจะไปออกงานที่กรุงเทพฯ กับพ่อห้ามเบี้ยวนัดเด็ดขาด"
"แต่ว่า..."
"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น...ไป กลับไปแต่งตัวต่อได้แล้ว ลูกรัก"
เสี่ยนพดุนหลังพลอยใสให้กลับไปให้ช่างทำผมต่อ พลอยใสนั่งทำผมต่อด้วยสีหน้าขัดใจ
เมี่ยงเดินนำเมษากับราตรีมายืนอยู่หน้าเรือนหลังเล็ก สภาพไม่ใหม่ แต่ดูสะอาดเรียบร้อยดี
"คุณเขตบอกให้คุณสองคนพักที่นี่แหละจ้ะ"
เมษาเบ้ปาก
"แล้วยายฟ้าอยู่ที่นี่ด้วยรึเปล่า"
"เปล่าหรอกจ้ะ คุณฟ้านอนอยู่ห้องเดียวกับคุณเขตบนตึกใหญ่"
เมษากับราตรีตาลุกวาวด้วยความริษยา
เมษาโวย
"หนูไม่ยอมนะแม่ ทำไมนังฟ้าได้อยู่ในบ้านใหญ่ แต่พวกเราต้องมาอยู่บ้านซอมซ่อ"
ราตรีบีบแขนเมษาเป็นเชิงเตือน ก่อนจะหันไปไล่เมี่ยง
"เสร็จเรื่องแล้วก็รีบๆ ไปสิยะ เดี๋ยวฉันกับลูกจัดการทางนี้เอง"
เมี่ยงเดินกลับไป พลางเกาหัว ไม่ถูกชะตาสองแม่ลูกเอาเสียเลย
"อะไรวะ เสร็จเรื่องแล้วก็ไล่ทันทีเลย"
พอเมี่ยงไปพ้นแล้ว ราตรีปล่อยมือจากแขนเมษา เมษาโวยใส่ราตรีต่อ
"แม่ ฉันขอบอกเลยนะว่าฉันจะไม่ทนอยู่ในบ้านเล็กเท่ารูหนูแบบนี้แน่ๆ"
"แล้วแกจะไปอยู่ที่ไหน กลับกรุงเทพฯ ไปให้ไอ้จอมมันซ้อมแล้วก็ทำปู้ยี่ปู้ยำฟรีๆ อีกหรือไง ห๊ะ"
เมษาอึ้ง ราตรีปลอบ
"ตอนนี้ก็ทนๆ อยู่ไปก่อน พอแกจับคุณเขตได้ เราก็ค่อยไล่นังฟ้าให้ลงมาอยู่ที่นี่แทน"
"ส่วนเราสองคนแม่ลูก ก็ขึ้นไปเสวยสุขบนตึกใหญ่ใช่ไหมจ๊ะแม่"
สองแม่ลูกประสานเสียงหัวเราะร้ายๆ พลางวาดฝันว่าจะได้ครอบครองสมบัติของเขตทั้งหมด
ฟ้าสางนั่งอยู่คนเดียวในครัว เหม่อลอยคิดถึงคำพูดของราตรี
"ใช่ ฉันเองก็ได้อยู่บ้านซะที่ไหนล่ะ พ่อแกน่ะสิ เดี๋ยวทรงเดี๋ยวทรุด ผลาญเงินไปไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่แล้ว แล้วไหนจะพวกเจ้าหนี้ที่ตามมาทวงหนี้อีก"
ฟ้าสาง ห่วงพ่อมาก น้ำตาไหล
"คุณพ่อขา ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง"
ฟ้าสางปาดน้ำตา เสียงอาหารที่อยู่บนเตาเดือดพล่าน เธอรู้สึกตัว รีบลุกขึ้นไปปิดเตาแก๊ส
พอหันกลับมาก็สะดุ้งเพราะเขตมายืนอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
"คุณเขต...มีอะไรให้ดิฉันรับใช้หรือเปล่าคะ"
เขตยิ้มเหยียด
"เธอนี่มันตีหน้าซื่อได้ตลอดเวลาเลยนะ"
"คุณหมายความว่ายังไง ดิฉันไม่เข้าใจ"
"ก็หมายความว่าเธอมาอยู่ที่นี่คนเดียวยังไม่พอ ยังจะเรียกญาติๆ ของเธอมาช่วยกันกอบโกยอีกรึไง เสียดายนะที่ฉันไม่โง่ให้เธอหลอก"
"คุณเขตคะ ดิฉันไม่ได้ทำอย่างที่คุณกล่าวหานะคะ ดิฉันทราบว่าน้าราตรีกับพี่เมษามาพร้อมทุกคน"
เขตปรบมือนับถือ เมื่อเข้าใจว่าฟ้าสางโกหกได้เนียนมาก
"เนียนมาก เธอน่ะหน้าตาก็สวยดี แต่จิตใจร้ายกาจยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น"
เธอมองเขตด้วยแววตาขมขื่น
"ถ้าคุณเลือกที่จะเชื่อแบบนั้น ดิฉันก็คงทำอะไรไม่ได้ คุณจะเชื่อยังไงก็ตามใจ ดิฉันคงจะไม่อธิบายอะไรอีกแล้ว"
ฟ้าสางจะออกไปจากครัว เขากระชากแขนไว้
"เธอจะไปไหน"
"คุณเกลียดดิฉันไม่ใช่หรือคะ ดิฉันก็จะไปให้พ้นหน้าคุณ คุณจะได้ไม่อารมณ์เสียอีก"
"ฉันไม่ให้เธอไป ไม่เคยมีใครเดินไปจากฉันถ้าฉันไม่อนุญาต"
เขตบีบแขนเธอแน่น เธอพยายามบิดแขนออกจากการเกาะกุมของเขา
"คุณเขตปล่อยดิฉันนะคะ ดิฉันเจ็บ"
"ไม่!"
ฟ้าสางสะบัดอย่างแรงจนแขนหลุดจากมือเขต เธอกำลังจะวิ่งหนีไป เขากระชากตัวฟ้าสางจนเซมาปะทะกับอกกว้างของเขา ก่อนจะบดริมฝีปากดุดันลงบนกลีบปากนุ่มของเธอ เธอดิ้นขัดขืน ก่อนจะค่อยๆ อ่อนแรงลง
ทันใดนั้น ก็มีเสียงกะละมังตกกับพื้นเสียงดัง!
ทั้งคู่ตกใจ เห็นเมี่ยงยืนอ้าปากค้างอยู่ที่ประตูห้อง
"เมี่ยงมาขัดจังหวะอะไรรึเปล่าคะ เดี๋ยวเมี่ยงออกไปก็ได้ค่ะ ถือซะว่าเมี่ยงไม่ได้มาขัดจังหวะก็แล้วกันนะคะ เชิญต่อเลยค่ะ"
เมี่ยงทำท่าจะเดินไป เขตตวาดเสียงดัง
"ไม่ต้อง ฉันไปเอง"
เขตเดินกระแทกส้นเท้าเสียงดังออกไปอย่างหงุดหงิด
ฟ้าสางเข่าอ่อน ทรุดลงนั่งที่เก้าอี้ จับริมฝีปากตัวเองที่ถูกบดจูบเมื่อสักครู่ สีหน้าแววตาสับสน
เมี่ยงมองคนโน้นทีคนนี้ทีอย่างงงๆ แต่แอบเขินแทนฟ้าสาง
อ่านต่อหน้า 2
เมียเถื่อน ตอนที่ 8
บริเวณงานอีเว้นต์ ซึ่งเป็นบรรยากาศของการเตรียมงานก่อนวันทำงานจริง จ๊ะเอ๋กำลังตะโกนสั่งงานนางแบบบนเวที
"เอ๊า หมุนตัวสิจ๊ะตัวเธอ ตัวแข็งอย่างนี้ ชาติก่อนเคยเป็นหุ่นยนต์หรือไงจ๊ะ"
ทีมงานคนหนึ่งเดินเข้ามาหาจ๊ะเอ๋
"พี่จ๊ะเอ๋คะ มีคนมาขอพบค่ะ"
จ๊ะเอ๋หงุดหงิด
"เอ๊ะ ใครกัน พี่กำลังยุ่งอยู่ ไปบอกเขาเลยนะว่า ..."
จ๊ะเอ๋ชะงัก จ้องมองต่อศักดิ์ที่ก้าวเดินเข้ามา เธอปากค้างเหมือนถูกมนต์สะกด
"อุ๊ย ผู้ชาย หล่อด้วย"
"บอกเค้าว่าอุ๊ย ผู้ชาย หล่อด้วยเหรอคะพี่"
จ๊ะเอ๋พยักหน้าก่อนนึกได้
"ว้าย ไม่ใช่ย่ะ...บอกเขาว่าพี่ว่างสำหรับเขาเสมอ"
จ๊ะเอ๋กะพริบตาปิ๊งๆ ใส่ต่อศักดิ์ที่ยืนทำหน้าลำบากใจอยู่ด้านหลัง
ผ่านเวลาเล็กน้อย จ๊ะเอ๋กับต่อศักดิ์คุยกันอยู่ที่มุมพักผ่อนหลังเวที จ๊ะเอ๋สีหน้าเซ็งๆ
"มาหาน้องฟ้าหรอกเหรอจ๊ะเนี่ย"
"ครับ พี่จ๊ะเอ๋พอจะรู้ไหมครับว่าฟ้าเขาหายไปไหน"
"อ้าว นี่เธอสองคนเป็นเพื่อนกันจริงรึเปล่าเนี่ย ทำไมถึงไม่รู้ว่าน้องฟ้าเขาไปไหน"
"ผมขอร้องล่ะครับพี่จ๊ะเอ๋ ถ้าพี่รู้ว่าฟ้าอยู่ที่ไหน ช่วยบอกผมด้วยเถอะครับ"
จ๊ะเอ๋เห็นต่อศักดิ์ดูน่าเวทนาจริง เลยยอมบอก
"พี่ก็ไม่รู้อะไรมากนักหรอกนะ รู้แค่ว่าน้องฟ้าเขามาขอแคนเซิลงานที่ติดต่อไว้ทั้งหมด ให้เหตุผลว่าได้งานทำที่ต่างจังหวัด ไม่มีกำหนดกลับ พี่ล่ะเสียด๊ายเสียดายแทนจริงๆ งานอีเวนต์เยอะแยะ พี่ต้องแจกจ่ายให้สาวๆ คนอื่นทำหมดเลย"
" ทำไมฟ้าเขาไม่บอกผม จู่ๆ เขาก็ไป ไม่ลาผมด้วยซ้ำ"
จ๊ะเอ๋มองต่อศักดิ์ด้วยความสงสาร ก่อนนึกอะไรออก
"เออ นี่ แล้วได้ลองไปถามที่โรงพยาบาลที่พ่อน้องฟ้ารักษาตัวอยู่ดูหรือยังล่ะ เผื่อเขาจะมีที่อยู่ปัจจุบันของน้องฟ้าก็ได้นะจ๊ะ"
" จริงด้วยสิ ขอบคุณพี่จ๊ะเอ๋นะครับที่ช่วยผม"
"ไม่เป็นไรจ้ะ...ว่าแต่ ไม่เปลี่ยนใจมาเป็นนายแบบให้พี่จริงๆ เหรอ"
ต่อศักดิ์ยิ้มเจื่อนๆ ขณะที่จ๊ะเอ๋พยายามหว่านล้อมสุดฤทธิ์
เสี่ยซ้งบันดาลโทสะตบหน้าเบิ้มกับบาง
"ไหนพวกแกว่าจัดการไอ้เขตมันได้แล้วไง แล้วทำไมมันถึงส่งไม้ได้ทันเวลา ห๊ะ"
เบิ้มบอก
"ผมขอโทษครับเสี่ย ผมไม่คิดว่าพวกมันจะแก้ปัญหาได้ไว"
"ก็เพราะพวกแกมันโง่น่ะสิ ถึงได้คิดอะไรตื้นๆ ตลอด"
บางรีบนำภาพที่แอบถ่ายไว้มาให้เสี่ยซ้งดูเผื่อจะหายโกรธ ภาพนั้น มีฟ้าสางกำลังช่วยคนงาน
"แต่พวกเราเห็นคนงานป่วยหมด เสี่ยดูภาพสิครับ วุ่นวายมาก"
"ผู้หญิงคนนี้ใคร...หน้าตาสวยดี"
เบิ้มกับบางมองภาพฟ้าสางแล้วส่ายหน้า
"ช่างเหอะ"
"พวกเราสองคนขอโอกาสอีกครั้งนะครับ" บางบอก
"คราวหน้าพวกเราจะไม่ทำให้พลาดเป็นอันขาด" เบิ้มบอก
เสี่ยซ้งเลยโมโหปรี๊ดอีกรอบ ยกเท้าถีบบางกับเบิ้มจนล้มโครม
"พูดยังไม่ทันขาดคำก็โชว์โง่อีกแล้ว ป่านนี้มันรู้แล้วว่าเป็นฝีมือฉัน แล้วแกจะเข้าไปป่วนมันหาสวรรค์วิมานอะไร ห๊ะ"
เสี่ยซ้งเห็นหน้าลูกน้องทั้งสองแล้วหงุดหงิด
"พวกแกสองคนออกไปให้พ้นหน้าฉันเลย เห็นหน้าแล้วหงุดหงิด ไป๊"
เบิ้มกับบางรีบเผ่นออกจากห้องนั้นไปเพราะกลัวโดนอีกรอบ
เสี่ยซ้งขยุ้มเอกสารบนโต๊ะเป็นก้อนกลมด้วยความแค้น ภาพฟ้าสางร่วงลงพื้น
"ไอ้เขต...ฉันต้องจัดการแกให้ได้ คอยดู"
เสี่ยซ้งเก็บภาพฟ้าสางขึ้นมาถือไว้...แววตาครุ่นคิด เจ้าเล่ห์
เช้าวันใหม่ ในห้องครัว หม้อต้มโจ๊กกำลังเดือดปุดๆ อยู่บนเตาแก๊ส ฟ้าสางตักโจ๊กร้อนๆ ใส่ชามใหญ่ โดยมีเมี่ยงชะโงกมองอยู่ข้างๆ
"คุณฟ้าเนี่ยเก่งจังเลยนะคะ ทำกับข้าวเป็นทุกอย่าง เมี่ยงยังทำไม่เป็นเลย ไอ้ที่ทำเป็นคนอื่นก็บอกว่ากินไม่ลง"
ฟ้าสางยิ้มบอก
"แล้วอยากทำเป็นมั้ยล่ะคะ วันหลังฟ้าจะสอนให้"
"จริงเหรอคะ คุณฟ้าใจดีที่สุดเลย"
ฟ้าสางโรยผักชีใส่โจ๊ก จัดไข่ลวกวางในถาดพร้อมกับถ้วยโจ๊ก
"งั้นเดี๋ยวฟ้าเอาไปเสิร์ฟให้คุณเขตที่โต๊ะก่อนนะคะ โจ๊กที่เหลือพี่เมี่ยงทานก่อนได้เลยค่ะ ไม่ต้องรอฟ้า"
ฟ้าสางเดินออกจากห้องครัวไป เมี่ยงลูบปาก แลบลิ้นแผล็บ
"ลาภปากจริงๆ เล้ย นังเมี่ยง"
เมี่ยงจัดการตักโจ๊กให้ตัวเองอย่างไว
ฟ้าสางเดินถือถาดมา มุ่งหน้าจะไปที่ห้องรับประทานอาหาร จู่ๆ ฟ้าสางก็ชะงัก เมื่อเมษากับราตรียืนขวางทางอยู่ ราตรีตรงเข้ามากระชากถาดออกไปจากมือฟ้าสาง
"เอามานี่"
"น้าราตรี ฟ้าขอคืนเถอะค่ะ ฟ้าต้องไปเสิร์ฟอาหารเช้าให้คุณเขตนะคะ"
ฟ้าพยายามแย่งถาดในมือราตรี แต่เมษาตรงเข้าผลักฟ้าสางล้มลงกับพื้น มือครูดกับพื้นจนเลือดออก
"หน้าที่ของหล่อนหมดแล้วย่ะ...นับแต่นี้ต่อไป ฉันจะรับหน้าที่ดูแลรับใช้ให้ถึงเนื้อถึงตัวคุณเขตเอง"
ราตรีส่งถาดต่อให้เมษารับไป ทั้งคู่ยิ้มเย้ยหยันให้ฟ้าสางทื่ยืนอึ้งอยู่
"ส่วนแก...ก็กลับไปอยู่ในครัวเน่าๆ ของแกต่อไปเถอะย่ะ"
"แล้วถ้าไม่จำเป็น ก็ไม่ต้องออกไปเสนอหน้าที่ห้องโน้นล่ะ เนื้อตัวมีแต่กลิ่นสาบ ฉันละอยากจะอาเจียน คุณเขตเองก็คงไม่อยากได้กลิ่นหล่อนเหมือนกัน"
เมษากับราตรีเดินเฉียดหน้าฟ้าสางที่ยังคงกองอยู่กับพื้นไป พร้อมกับหัวเราะเยาะไปด้วย
"ไปกันเถอะลูกจ๋า ป่านนี้คุณเขตคอยอาหารเช้าแย่แล้ว"
ฟ้าสางก้มหน้า ซ่อนน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความเสียใจ
ภายในห้องรับประทานอาหารบ้านเขต เมษากำลังจัดชามโจ๊กไว้บนโต๊ะ พลางอ่อยเขตไปด้วย
สาลี่ยืนมองอย่างหมั่นไส้ ขณะที่ราตรีแอบมองอยู่ด้านนอกห้อง ลุ้นให้เมษาทำคะแนนกับเขตให้ได้
"ดีมาก ลูกเมของแม่"
เขตแปลกใจ
"ฟ้าไปไหนครับ คุณเมษา"
"แหม คุณเขตเรียกซะห่างเหินเชียว เรียกเมว่าเมเฉยๆ ก็ได้ค่ะ"
เมษายิ้มอ่อยให้เขต แต่เขตไม่เล่นด้วย
"เอ่อ...เมก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะว่ายายฟ้าหายไปไหน สงสัยจะออกไปร่อนอ่อยผู้ชายแถวๆ นี้มั้งคะ ได้ข่าวว่ามีแต่คนงานผู้ชายทั้งนั้น แอ๊บสวยแสนดีเนี่ย งานถนัดของยายฟ้าเล้ย"
เขตไม่ได้เชื่อเต็มร้อย เมษาเห็นว่าเขตขรึมนิ่งเลยต้องอ้อนต่อ
"เมเห็นว่ายังไม่มีใครทำอาหารเช้าให้คุณเขต เมก็เลยทำโจ๊กมาให้คุณเขตทาน ลองทานดูสักหน่อยนะคะ"
เมษาตักโจ๊กใส่ชามให้เขต แล้วตักใส่เพิ่มอีกชาม ทำท่าจะนั่งที่โต๊ะกับเขต ราตรียิ้มอย่างยินดีที่เมษาทำได้ดี ขณะที่สาลี่รีบเข้ามาห้าม
"นี่เธอจะทำอะไร"
"ทำอะไร? ก็จะนั่งกินอาหารเช้ากับคุณเขตน่ะสิ ถามได้"
สาลี่ดึงแขนเมษาให้ลุกจากโต๊ะ
"ไม่ได้นะ เธอมาอยู่ที่นี่ในฐานะผู้อาศัย เธอไม่มีสิทธิ์ร่วมโต๊ะกับคุณเขตเป็นอันขาด"
"เอ๊ะ ป้านี่ยังไงนะ!!!"
เมษาจะผลักสาลี่ออก แต่จังหวะนั้น สายตาเธอเห็นราตรีแอบดูอยู่ ทำไม้ทำมือส่งสัญญาณชี้ไปทางเขต เธอนึกได้ มองหน้าเขตแบบเกรงๆ
เขตหน้านิ่ง เริ่มทานโจ๊ก ไม่ได้คิดจะชวนเมษาร่วมโต๊ะด้วยเลย
บดินทร์ในเครื่องแต่งกายออกกำลังครบชุด ขี่รถจักรยานมาตามถนน ดำกำลังจะเดินไปทำงานที่โรงเลื่อย โบกมือทักทายบดินทร์
"อรุณสวัสดิ์ครับคุณดิน ออกกำลังกายแต่เช้าเลยนะครับ"
บดินทร์ยิ้มพร้อมโบกมือให้ แต่ไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่ขี่จักรยานผ่านดำไป
บริเวณถนนใหญ่ รถของพลอยใสเลี้ยวปราดเข้ามา ผ่านป้ายชื่อโรงเลื่อยศักดิ์สุวรรณ พลันเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น พลอยใสกดรับสาย
"คุณพลอยขา อยู่ที่ไหนแล้วคะ น้าทนดูแทบไม่ไหวแล้วนะคะ"
"จะถึงแล้วค่ะ น้าสาลี่"
พลอยใสกดปุ่มตัดสายแล้วโยนมือถือบนเบาะข้างคนขับ มือถือกระเด้งตกไปที่พื้นรถ พลอยใสก้มลงจะเก็บมือถือ
รถของพลอยใสมาถึงทางแยกพอดี บดินทร์ขี่จักรยานออกมาจากทางเลี้ยว ก็ตกใจที่เห็นรถกำลังพุ่งเข้าหาตัว บดินทร์หักเลี้ยวจักรยานตกคูน้ำข้างทางไป
"เฮ้ย"
พลอยใสเงยหน้าขึ้นมา เห็นรถกำลังพุ่งเข้าหาบดินทร์ก็ตกใจ รีบหักพวงมาลัยรถหลบอย่างรวดเร็ว
"แอร๊ย"
รถของพลอยใสพุ่งเข้าหาต้นไม้ใหญ่ แต่เดชะบุญที่พลอยใสเหยียบเบรกได้ทัน พลอยใสนิ่งช็อกอยู่ในรถ
"ตะ...ตายรึเปล่านะ"
ทันใดนั้น ประตูรถของพลอยใสก็ถูกกระชากเปิดออก เสียงบดินทร์ดังขึ้น
"นี่คุณ...ไม่คิดจะลงจากรถมาดูผลงานของตัวเองเลยรึไง"
พลอยใส เห็นบดินทร์เนื้อตัวเปียกโชก มีเศษหญ้าเศษใบไม้ติดตามตัวเต็มไปหมด
"หา...ไอ้คนขี่จักรยานเมื่อครู่นี้ คือ นายงั้นเหรอ"
"ก็ใช่น่ะสิ...นี่คุณขับรถประสาอะไรห๊ะ เกือบจะชนผมตายแล้วรู้มั้ย"
เธอตั้งสติได้
"น่าเสียดาย เมื่อครู่นี้ฉันไม่น่าหักหลบเลย"
"ถ้าทำแบบนั้น คุณก็ฆ่าคนตายโดยเจตนาเลยนะ"
"ฉันถือว่าฉันได้ช่วยโลกให้มีผู้ชายห่วยๆ อย่างนายลดลงอีกคนต่างหากล่ะ...หลบไป"
พลอยใสกระชากประตูปิด แล้วตั้งลำรถใหม่ ก่อนจะขับออกไปอย่างรวดเร็ว บดินทร์มองตามไปอย่างเคืองๆ
"ยายแสบ ไร้น้ำใจเอ๊ย"
บดินทร์ก้มมองตัวเองที่เลอะเทอะไปหมด แล้วส่ายหน้าอย่างสุดเซ็ง
อ่านต่อหน้า 3
เมียเถื่อน ตอนที่ 8
เขตนั่งกินโจ๊กอยู่ที่โต๊ะเงียบๆ เมษายืนหน้าหงิกอยู่เยื้องไปทางด้านหลังเล็กน้อย แอบเซ็งที่เขตไม่มีทีท่าจะสนใจเธอเลย
ราตรีส่งสัญญาณให้เมษาทำคะแนนกับเขต เมษามองไปรอบๆ แล้วเห็นเหยือกน้ำวางอยู่ใกล้ๆ
เมษาแกล้งเทน้ำลงกับพื้นแล้วทำเป็นจะลื่นล้ม
"ว้าย!"
ราตรียิ้มชอบใจในความหัวไวของเมษา
"มันต้องอย่างนี้สิ ลูกแม่"
เขตรีบลุกขึ้นไปดูเมษา
"เป็นอะไรไปครับ คุณเมษา"
"ใครก็ไม่รู้ทำน้ำหกไว้...เมไม่ทันระวังเลยลื่นหกล้มน่ะค่ะ"
"คุณเมษาเจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ"
"เมไม่เป็นไรค่ะ"
"คุณเมษาค่อยๆ ลุกนะครับ"
เขตพยุงเมษาให้ลุกขึ้นยืน เมษาแกล้งทำเป็นเจ็บข้อเท้า เซไปพิงตัวเขตไว้
"อุ๊ย...เมยืนไม่ไหวค่ะ สงสัยจะข้อเท้าแพลงแน่ๆ เลย คุณเขตพาเมไปนั่งได้ไหมคะ"
เมษาโอบแขนรอบคอเขต ยั่วยวน กะให้เขตอุ้ม
จังหวะนั้น สาลี่เดินนำพลอยใสเข้ามาที่ประตูห้องรับประทานอาหารพอดี
"เร็วๆ ค่ะ คุณพลอยใส น้าปล่อยไว้สองคน ไม่รู้ป่านนี้คุณเขตถูกคาบไปรับทานหรือยัง... ว้าย... สงสัยจะไม่ทันแล้ว"
พลอยใสเห็นภาพเมษากอดคอเขตอยู่ ตาลุกวาวด้วยความโกรธ
"พี่เขตคะ"
เขตรีบแกะมือเมษาออก แล้วเดินมาหาพลอยใส
"น้องพลอย มาแต่เช้าเชียวนะครับ จะมาทำไมไม่บอกพี่ก่อน พี่จะได้ให้คนเตรียมอาหารเช้าไว้ให้"
"ถ้าพลอยโทร.มาก่อน พลอยก็อดได้เห็นอะไรดีๆ น่ะสิคะ"
พลอยใสจ้องหน้าเมษาแบบเอาเรื่อง เมษาจ้องตอบไปไม่ยอมลดละ
"คุณเขตคะ ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันคะ"
สาลี่ชิงตอบ
"ต้าย เธอนี่ตาต่ำเป็นตาตุ่มจริงๆ เลยนะ ฉันจะบอกให้เอาบุญว่า ผู้หญิงคนที่เธอเห็นอยู่นี่คือคุณพลอยใส ว่าที่คู่หมั้นของคุณเขตย่ะ"
ราตรีที่แอบดูอยู่ อ้าปากค้าง
"หา...ว่าที่คู่หมั้น"
เมษาอึ้งไม่แพ้กัน แต่ทำเป็นไม่สนใจ
"ก็แค่ว่าที่คู่หมั้น อาจหวืดก็ได้"
"ปากเหรอนั่น มาอาศัยบ้านเค้าอยู่ หัดพูดจาให้ดีๆ หน่อย"
พลอยใสเข้าไปควงแขนเขต แสดงความเป็นเจ้าของ
"พี่เขตกับฉันอาจจะยังไม่ได้หมั้นกัน เพราะเรามีแพลนจะแต่งงานกันเลยต่างหาก หวังว่าพวกแมลงหวี่แมลงวันแถวนี้จะเข้าใจ แล้วก็เลิกมายุ่งกับพี่เขตเสียทีนะคะ"
เขตวางเฉยไม่ค้านหรือห้ามพอใจที่กำจัดเมษาไปได้
เมษาโกรธ แต่ไม่รู้จะทำยังไง เลยสะบัดหน้าพรืดจะเดินออกไปจากห้อง แต่ดันเหยียบน้ำที่ตัวเองเทไว้จนลื่นแล้วล้มจริง
"ว้าย"
เมษานิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด พลอยใสยิ้มเยาะด้วยความสมเพช
"น้าสาลี่คะ...ช่วยสงเคราะห์พาผู้หญิงคนนี้ออกไปทีเถอะค่ะ"
"ได้ค่ะ คุณพลอย"
สาลี่เข้าไปช่วยพยุงเมษาออกไปจากห้อง เมษาสะบัดสาลี่ออก
"ไม่ต้องมายุ่ง"
เมษาเดินกะเผลกๆ ออกไปจากห้อง พลอยใสมองตามไปอย่างไม่ชอบใจ
ผ่านเวลาเล็กน้อย ที่หน้าเรือนหลังเล็ก เมษากับราตรีกำลังคุยกันอยู่
"ฉันไม่ยอมนะแม่ คุณเขตมีปลอกคอซะแล้ว จะทำไงดี"
"เรื่องแค่นี้แกคิดไม่ออกเหรอเมษา แค่ว่าที่คู่หมั้น มันอาจจะแทงกั๊กแกก็ได้ ถึงจะหมั้นแล้วก็ถอนหมั้นได้ แต่งแล้วก็ยังหย่าได้ ไม่เห็นจะเป็นปัญหา"
"แม่จะให้ฉันไปแย่งชิงผู้ชายกับยายว่าที่คู่หมั้นไฮโซนั่นเหรอ ฉันว่านังนั่นท่าทางจะไม่หมูเหมือนอย่างนังฟ้านะ"
เมษามองตรงไปข้างหน้า ชะงัก ชักสีหน้าขึ้นมาทันที
"พูดถึงก็มาเชียว ตายยากชะมัด"
พลอยใสกับสาลี่เดินมาถึงหน้าเรือนเล็ก ประจันหน้ากับราตรีและเมษา
" พวกแกสองคนมาที่นี่ทำไม"
สาลี่ออกหน้าแทนพลอยใส
"ที่มาอาศัยเกาะคุณเขตกินอยู่ ถ้ายังทำตัวซ่าไม่เลือกที่ ระวังจะไม่มีที่ให้เกาะ"
"หนอย อีป้า ปากดีนักนะ...เจออีกสักดอกดีมั้ย"
เมษาเงื้อมือจะตบสาลี่ พลอยใสมองจ้องหน้าเมษาเขม็งด้วยมาดคุณหนูที่มีอำนาจ
"ห้ามทำอะไรคนของฉันเด็ดขาด ไม่งั้นจะหาว่าฉันไม่เตือน"
"อยากโดนอีกคนใช่มั้ย ได้เลย"
เมษาเงื้อมือจะตบพลอยใส ทันใดนั้นราตรีคิดแผนการร้ายได้ เลยจับแขนเมษาไว้พร้อมกับตวาดเสียงดัง
"เมษา หยุดเดี๋ยวนี้นะ"
"แม่...แม่มาห้ามฉันทำไม ฉันกำลังจะตบ"
"เลิกวุ่นวายซะที นี่เป็นคำสั่งของแม่"
เมษาฮึดฮัด
"แม่อะ"
เมษาสะบัดหน้าหนีไปนั่งอีกมุม ราตรีหันมายกมือไหว้ขอโทษพลอยใส พลอยใสงง รับไหว้แทบไม่ทัน
"ฉันต้องขอโทษคุณหนูด้วยนะคะ ลูกสาวฉันไม่ค่อยได้รับการอบรมเท่าไหร่"
สาลี่ประชด
"รู้ตัวด้วยเหรอยะ"
พลอยใสเห็นราตรีพูดดีด้วย ก็เลยอ่อนลง
"ไม่เป็นไรค่ะ ทีหน้าทีหลัง คุณก็ช่วยบอกเขาด้วยนะคะว่าให้อยู่ในที่ที่ควรอยู่ อย่ามักใหญ่ใฝ่สูงจนเกินไป"
"ค่ะ แล้วฉันจะบอกให้นะคะ"
พลอยใสพยักหน้ากับสาลี่ จะเดินออกไป แต่ราตรีเรียกไว้
"คุณคะ...ฉันต้องขอโทษอีกเรื่อง เรื่องลูกเลี้ยงของฉัน"
"ฟ้าสางน่ะเหรอคะ" พลอยใสถาม
"ใช่ค่ะ...ฉันส่งมันมาที่นี่ก็เพราะจะให้มาทำงานใช้หนี้เฉยๆ ไม่คิดเลยว่ามันจะมายั่วยวนให้คุณเขตหลงจนโงหัวไม่ขึ้นแบบนี้"
สาลี่ไม่ไว้ใจ
"คุณหนูพลอยคะ น้าว่าเราไปกันดีกว่า"
สาลี่จูงพลอยใสเดินต่อ ราตรีพูดต่อทันที
"ฉันก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน ฉันเข้าใจหัวอกของคุณนะคะคุณพลอย"
" เข้าใจแล้วยังไงคะ คุณจะทำอะไรได้"
"ทำได้สิคะ...ให้ฉันจะช่วยกำจัดฟ้าสางออกไปจากชีวิตของคุณพลอยดีไหมคะ"
ราตรีกับพลอยใสจ้องตากันอย่างวัดใจ
ในสวนบ้านเขต พลอยใสกับสาลี่เดินมุ่งหน้ากลับตึกใหญ่
"น้าว่าคุณหนูพลอยอย่าไปเชื่อที่ยายคนนั้นพูดเลยนะคะ คนอย่างยายนั่นปลิ้นปล้อนจะตาย เชื่อถือไม่ได้หรอกค่ะ"
"เค้าอาจจะพูดจริงก็ได้"
พลอยใสเดินนำไป สาลี่หยุดยืนส่ายหน้า
"คุณหนูพลอย ทำไมเชื่อคนง่ายจริงๆ เลย... อ้าว คุณหนูคะ รอน้าด้วย"
สาลี่วิ่งตามพลอยใสไปที่บ้าน
ราตรียืนมองตามพลอยใสกับสาลี่ที่เดินจากไป มีรอยยิ้มเยาะที่มุมปาก เมษาเดินมาหยุดข้างๆ แม่โวยวาย
"แม่บ้าไปแล้วเหรอ...นึกยังไงถึงจะไปช่วยยายไฮโซนั่นน่ะ"
ราตรีหยิกแขนลูกสาว
"นี่แน่ะ แกหาว่าฉันบ้าเหรอ"
"โอ๊ย แม่... ก็มันจริงนี่ จู่ๆ แม่อาสาไปช่วยพวกมันทำไม"
"ฉันไม่โง่ขนาดนั้นหรอกย่ะ... ที่ฉันทำดีกับมัน ก็เพราะจะทำให้มันตายใจก่อน แล้วค่อยยืมมือมันกำจัดนังฟ้า"
เมษาค่อยๆ คลี่ยิ้ม
"แล้วหลังจากนั้นเราก็ค่อยกำจัดยายไฮโซนั่นทีหลังใช่มั้ยแม่"
"เรียนรู้ไวอย่างนี้ สมกับเป็นลูกสาวราตรีหน่อย"
"อยู่แล้วแม่จ๋า"
สองแม่ลูกกอดกัน พลางกรี๊ดกร๊าดกับแผนการอันแยบยล
ผ่านเวลาเล็กน้อย บริเวณลานหลังบ้านที่ใช้เป็นที่ตากผ้า เมี่ยงกำลังตากผ้า ฟ้าสางเดินมาหา
"ให้ฟ้าช่วยนะคะ พี่เมี่ยง"
"อุ๊ย คุณฟ้าขา ไม่ต้องมาช่วยเมี่ยงหรอกค่ะ คุณฟ้าไปนั่งสบายๆ ตรงโน้นดีกว่า"
เมี่ยงรุนหลังฟ้าให้ไปนั่งพักใต้ต้นไม้ ทั้งคู่ชะงักเมื่อเห็นบดินทร์เดินจูงรถจักรยานที่พังจากเหตุการณ์ที่เจอกับพลอยใส กลับมา เสื้อผ้าเลอะเทอะ เปียกม่อล่อกม่อแลก
" คุณดิน...เกิดอะไรขึ้นคะ"
บดินทร์ยิ้มแหยๆ ให้สองสาว
อ่านต่อหน้า 4
เมียเถื่อน ตอนที่ 8
ภายในห้องครัว ฟ้าสางยื่นเสื้อคลุมอาบน้ำของเขตให้บดินทร์
"คุณดินไปอาบน้ำอาบท่าให้สะอาดก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวเสื้อผ้าที่เปื้อน ฟ้าจะซักให้"
"ไม่ต้องดีกว่าครับคุณฟ้า บ้านผมใกล้แค่นี้เอง เดี๋ยวก็ถึง"
"คุณดินเดินตากแดดไปทั้งตัวเปียกๆ แบบนี้ เดี๋ยวก็ไม่สบายกันพอดี เชื่อฟ้าเถอะนะคะ"
"งั้นเดี๋ยวเมี่ยงเดินไปเอาเสื้อผ้าคุณดินที่บ้านมาให้เปลี่ยนเองค่ะ"
บดินทร์ครุ่นคิดก่อนพยักหน้า
"เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ"
บดินทร์รับเสื้อคลุมอาบน้ำกับผ้าขนหนูไป
ผ่านเวลาเล็กน้อย บดินทร์ออกจากห้องน้ำมาในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำ ฟ้าสางกำลังจัดการงานในครัวอยู่ หันมาพูดด้วย
"อีกประเดี๋ยวพี่เมี่ยงก็คงเอาเสื้อของคุณดินมาให้"
"ขอบคุณครับคุณฟ้า"
ฟ้าสางยิ้มตอบ แต่แล้วสายตาฟ้าสางก็เหลือบไปเห็นแผลที่หน้าแข้งของบดินทร์ที่เกิดจากการครูดกับพื้นถนนตอนเกิดอุบัติเหตุ
"ตายจริง คุณดินเป็นแผลนี่คะ... มาค่ะ เดี๋ยวฟ้าทำแผลให้"
"ไม่ต้องหรอกครับ คุณฟ้า ไกลหัวใจตั้งเยอะ"
"ไม่ได้หรอกค่ะ ปล่อยทิ้งไว้แบบนี้เชื้อโรคจะเข้านะคะ"
ฟ้าสางเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลที่มีติดครัวไว้อยู่แล้วออกมา
"คุณดินนั่งลงดีกว่าค่ะ ฟ้าจะได้ทำแผลได้สะดวกหน่อย"
บดินทร์นั่งลงที่เก้าอี้ ฟ้าสางคุกเข่าลงตรงหน้าบดินทร์แล้วเริ่มทำแผล
บดินทร์มองฟ้าสางอย่างชื่นชม ก่อนจะสะดุ้งเพราะฟ้าสางใช้สำลีแต้มแอลกอฮอล์มาเช็ดแผลให้
"โอ๊ย...แสบจังครับคุณฟ้า"
"คุณดินอยู่นิ่งๆ สิคะ"
เขตเดินมาใกล้ถึงประตูครัว ได้ยินเสียงบดินทร์กับฟ้าสางคุยกัน
บดินทร์ครา
"คุณฟ้าครับ ผมไม่ไหวแล้ว"
"อีกนิดนะคะคุณดิน เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว"
เขตมองเข้าไปในครัว เห็นบดินทร์นั่งหันหลังให้ เห็นฟ้าสางคุกเข่าอยู่ตรงหน้าบดินทร์ ก็ตาลุกวาวเข้าใจผิด
เขตก้าวเข้าไปในห้อง คำรามเสียงดัง
"ไอ้ดิน"
ฟ้าสางกับบดินทร์หันมาด้วยความแปลกใจและตกใจ
เขตคำรามลั่นจากตรงหน้าประตูครัว
"ไอ้ดิน"
ฟ้าสางกับบดินทร์หันมาด้วยความแปลกใจและตกใจ
"คุณเขต! - พี่เขต!"
เขตเห็นบดินทร์ดึงเสื้อคลุมอาบน้ำลง เลยยิ่งเข้าใจผิดเข้าไปใหญ่ เขตพุ่งเข้ามากระชากคอเสื้อบดินทร์
"แกกล้าดียังไง ถึงมาทำเรื่องเลวๆ ในบ้านฉัน"
บดินทร์งง
"ผมทำอะไรครับพี่เขต"
"แกยังจะมีหน้ามาถามอีก!"
เขตโมโหอารมณ์พุ่ง หึงฟ้าสางจนหน้ามืดแต่ไม่รู้ตัว เงื้อหมัดชกตูมเข้าที่หน้า บดินทร์ล้มคว่ำ กวาดข้าวของในครัวลงกับพื้นเสียงดังโครมคราม
ฟ้าสางกรีดร้องตกใจ แล้ววิ่งไปดูอาการบดินทร์
"คุณดิน"
เขตยิ่งแค้นหนักขึ้น
สาลี่ ราตรีและเมษาวิ่งเข้ามาดู หน้าตาตื่น
"ตายแล้ว มีเรื่องอะไรกันคะ คุณเขต คุณดิน"
"คุณนมก็ลองถามนายดินดูสิครับว่ามันทำอัปรีย์อะไรในบ้านผม"
สาลี่เห็นฟ้าประคองบดินทร์ในชุดไม่เรียบร้อย สาลี่มองฟ้าสางอย่างเกลียดชัง
"นี่เธอเป็นต้นเหตุใช่มั้ย... ฉันอยู่ที่นี่มาตั้งแต่ผมดำจนสองสี คุณเขตกับคุณดินไม่เคยทะเลาะกันสักครั้ง แต่พอเธอเข้ามา ดูสิว่าเกิดอะไรขึ้น เธอมันตัวซวยชัดๆ"
ฟ้าสางตกใจ
"ฟ้าเปล่านะคะ"
"อย่าแก้ตัว ฉันไม่เชื่อหล่อนหรอกย่ะ"
บดินทร์แทรกขึ้น
"เดี๋ยวก่อนครับคุณนม พี่เขต... ผมว่ามันชักจะไปกันใหญ่แล้ว ผมกับคุณฟ้าไม่ได้ทำอะไรอย่างที่ทุกคนเข้าใจกันนะครับ"
"แล้วที่ฉันได้ยินเสียงแกครวญคราง แล้วไหนยังคำพูดสองแง่สามง่ามนั่น แกจะแก้ตัวว่ายังไง"
บดินทร์ลุกขึ้นไปหยิบขวดแอลกอฮอล์แล้วถลกหน้าแข้งให้ทุกคนดู
"รถจักรยานของผมล้มจนเป็นแผลที่หน้าแข้ง คุณฟ้าเลยช่วยทำแผลให้ แล้วทีนี้แอลกอฮอล์มันแสบ ผมก็เลยครางออกมา"
เขตกับสาลี่หน้าเจื่อน สาลี่เถียงแบบเสียฟอร์ม
"แล้วทำไมคุณดินต้องแต่งตัวแบบนี้ด้วยล่ะคะ"
"ก็ตอนรถล้ม ผมตกลงไปในคูน้ำ เสื้อผ้าเปียกหมด คุณฟ้าเลยอาสาซักเสื้อให้น่ะสิครับ"
เขตอึ้งไป ก่อนจะพูดออกมาแบบเสียฟอร์ม
"ฉันขอโทษแกด้วยก็แล้วกันที่เข้าใจแกผิดไป เดี๋ยวแกรีบไปแต่งตัวใหม่ซะ ฉันจะชวนแกออกไปธุระข้างนอก"
"แล้วคุณฟ้าล่ะครับพี่เขต พี่จะไม่ขอโทษเธอหน่อยเหรอ"
เขตเหลือบมองฟ้าสาง แววตาดูโกรธๆ เพราะเจ็บใจที่ฟ้าสางเป็นห่วงบดินทร์
"คงไม่จำเป็นหรอก"
เขตเดินออกไปหน้าตาเฉย
ราตรีกับเมษาเก็บข้อมูลทุกอย่าง สาลี่หันไปไล่สองแม่ลูกออกจากครัว
"เอ้า มายืนทำอะไรกันอยู่ล่ะยะ หมดเรื่องแล้ว จะไปไหนก็ไปไป๊"
ทั้งสองเดินออกไปพร้อมสาลี่ บดินทร์หันมาหาฟ้าสาง
"ผมขอโทษนะครับคุณฟ้า เพราะผม คุณฟ้าเลยต้องมาเจอเรื่องแบบนี้"
ฟ้าสางส่ายหน้า
"ไม่เป็นไรค่ะ ฟ้าเจอเรื่องแบบนี้มาจนชินแล้ว คุณดินไม่ต้องห่วงฟ้าหรอกค่ะ"
ฟ้าสางน้ำตาซึมๆ บดินทร์เอื้อมมือไปจะเช็ดน้ำตาให้
ประตูครัวด้านหลังเปิดออก เมี่ยงเข้ามาแบบไม่รู้อีโหน่อีเหน่ บดินทร์ชักมือกลับ
"มาแล้วค่า เสื้อผ้าชุดใหม่ของคุณดิน อ้าว... เกิดอะไรขึ้นคะ แผ่นดินไหวหรือไง ทำไมครัวเละไปหมดแบบนี้ล่ะคะ"
เมี่ยงหน้าตาเหรอหรา ไม่รู้เรื่องรู้ราว แต่ไม่มีใครตอบ
สองแม่ลูกเดินออกมาถึงโถงหน้าบ้าน เมษาหน้าหงิก บ่นกับแม่
"แม่...ฉันว่างานนี้ไม่หมูอย่างที่คิดแล้วล่ะ"
"อะไรอีก หรือว่าแกจะถอดใจง่ายๆ"
"ไม่ใช่อย่างนั้น...แต่ฉันว่าอีตาเขตท่าทางจะหลงนังฟ้าเอามากๆ"
"แล้วยังไง ลูกเมของแม่ทั้งสวยทั้งเซ็กซี่กว่าเป็นล้านเท่า เอาชนะอีนังฟ้าได้สบายๆ อยู่แล้ว"
เมษาเชิดหน้า มั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองมากเช่นกัน
"ของมันแน่อยู่แล้วแม่ ยังไงๆ นายเขตนั่นก็ต้องมาสยบอยู่แทบเท้าหนูวันยังค่ำนั่นแหละ"
ทั้งสองเดินผ่านห้องรับแขก ราตรีชะงักฝีเท้า มองเข้าไปด้านใน
"อ้าว แม่ มัวแต่ทำอะไรอยู่"
ราตรีโบกมือไล่
"แกกลับบ้านไปก่อน ฉันขออยู่สำรวจต่ออีกหน่อย"
ราตรีกับเมษามองหน้าอย่างรู้ทันกัน
ในห้องรับแขก ราตรีเดินสำรวจในห้อง เปิดประตูตู้โชว์แต่เปิดไม่ออก ก็ทำหน้าขัดใจ ก่อนจะหันไปดูของโชว์ที่วางบนโต๊ะ
"ในนั้นไม่ได้ เอาตรงนี้ก็ได้วะ"
ราตรีเหลียวซ้ายแลขวา พอเห็นทางสะดวก ก็หยิบเอาของโชว์ที่พอดูดีมีราคาเข้ากระเป๋าตัวเองแล้วเดินสำรวจต่อ
บริเวณประตูห้องรับแขก บัญชาเพิ่งเดินเข้ามาในบ้าน เห็นราตรีเข้าพอดี แต่ราตรีไม่รู้ตัว เธอหยิบของอีกชิ้นมาสำรวจ แล้วหันมาเห็นบัญชาเข้าพอดี ก็สะดุ้งตกใจ
"คุณบัญชา!"
บัญชาจับผิด
"คุณราตรีมาทำอะไรในนี้ครับ"
ราตรีรีบคิดหาเรื่องโกหก
"คือ...ดิฉันอยู่ที่เรือนหลังเล็ก ไม่มีอะไรทำ ก็เลยเข้ามาดู เผื่อว่าจะพอช่วยหยิบจับอะไรได้บ้างน่ะค่ะ"
ราตรีแกล้งทำเป็นจัดของบนโต๊ะเสียใหม่ให้บัญชาเห็น
"คุณราตรีไม่ต้องทำก็ได้ครับ เพราะคุณเขตไม่ได้มอบหมายงานอะไรให้คุณทำเป็นพิเศษ"
ราตรีตีหน้าเศร้า
"ดิฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ คุณเขตอุตส่าห์กรุณาให้ดิฉันกับลูกมาพึ่งพาอาศัย ดิฉันจะนิ่งดูดายได้อย่างไรกันคะ"
"อืม ถ้าทำแล้วสบายใจขึ้น คุณราตรีก็ทำไปก็ได้ครับ"
ราตรีกราบขอบพระคุณแทบอกบัญชา ตั้งใจอ่อยและกระแซะเต็มที่
"ขอบคุณคุณบัญชามากนะคะที่เข้าใจดิฉัน...นี่ถ้าพี่ปรีดายังอยู่ ดิฉันคงไม่ต้องตกระกำลำบาก มารบกวนคุณเขตแบบนี้ คิดๆ ไปแล้วก็ดิฉันก็น้อยใจโชคชะตาวาสนาเหลือเกินค่ะ"
ราตรีบีบน้ำตาดูสมจริง บัญชาเห็นแล้วสงสาร หยิบผ้าเช็ดหน้าให้ซับน้ำตา เธอรับไว้ แต่ไม่หยุดร้อง บัญชาทำอะไรไม่ถูก เลยลูบไหล่ปลอบใจราตรี
"ไม่ต้องร้องนะครับคุณราตรี... ยังไงซะก็ถือว่าที่นี่เป็นบ้านของคุณก็แล้วกันนะครับ"
ราตรีแอบหันมาอีกด้าน ลอบยิ้มไม่ให้บัญชาเห็น แล้วจงใจกอดบัญชาไว้ไม่ปล่อย
"ขอบคุณคุณบัญชามากนะคะที่เมตตา"
บัญชาเริ่มรู้สึกว่าไม่เหมาะสมพยายามจะดันให้ราตรีออกห่าง แต่ก็ไม่อยากทำให้ราตรีอาย
"ผมว่า...คุณราตรีปล่อยผมก่อนดีกว่านะครับ"
ราตรีก็ยังกอดแน่นไม่ยอมปล่อย...
บัญชาเห็นสาลี่กำลังเดินมาพอดี บัญชาเลยต้องผลักราตรีแรงขึ้น จนเธอแทบร่วง แต่ยังทรงตัวอยู่ สาลี่มองแบบสแกนไปทั่วอย่างจับผิด
"เอ๊ะ เมื่อกี้ มีอะไรกันหรือเปล่าคะ"
"อะไร ยังไง ที่ไหน ไม่มีนี่คะ" ราตรีว่า
"ผมขอตัวก่อนนะครับ"
บัญชารีบชิ่งหนีไปคนแรก ราตรีเลยถือโอกาสไปบ้าง ขืนอยู่นานกลัวความลับที่หยิบของไปจะแตก
"ดิฉันเหมือนกันค่ะ"
บัญชากับราตรีต่างแยกย้ายไปคนละทาง
สาลี่มองคนโน้นทีคนนี้ทียังไม่หายสงสัย แล้วสายตาสาลี่ก็สังเกตเห็นว่ามีของโชว์หายไป
"เอ๊ะ... หายไปไหน หรือคุณเขตจะหยิบไป"
บริเวณเรือนหลังเล็ก ราตรีเอาของที่ขโมยมาได้อวดเมษา
เมษาตาโต เอื้อมมือมาจะหยิบไปดู แต่ราตรีตีมือ ... เพี้ยะ!
"โอ๊ย แม่ ขอดูหน่อยก็ไม่ได้!"
"ไม่ได้ ฉันจะเอาไปต่อทุน"
"แม่จะเข้าบ่อนอีกแล้วล่ะสิ"
"อยู่เฉยๆ น่าเบื่อจะตาย ฉันก็ต้องหาอะไรแก้เซ็งทำบ้างสิ"
เมษากอดราตรีแบบประจบๆ
"ถ้าแม่เล่นได้ ขอส่วนแบ่งฉันบ้างนะ ฉันจะได้เอาไปช้อปปิ้งบ้างอะไรบ้าง นะจ๊ะแม่จ๋า อยู่ที่นี่สปาก็ไม่ได้เข้า ดูสิ ผิวชักหมอง"
ราตรีมองค้อนลูกสาว แต่ไม่ได้โกรธจริงจังอะไร
"อยากได้เงิน ก็รีบๆ จับนายเขตให้ได้สิ"
"คืนนี้เลยมั้ยล่ะแม่"
"ให้ไว"
สองแม่ลูกยิ้มแย้มให้กันอย่างร้ายๆ
อ่านต่อตอนที่ 9
