ไฟรักเพลิงแค้น ตอนที่ 10
คัชพลที่เดินอารมณ์ดีขึ้นมาบนบ้านเจอคนใช้
“นายเล็กมันกลับมาแล้วเหรอ”
“กลับมาแล้วค่ะ อยู่หลังบ้านกับคุณสรัลค่ะ”
คัชพลพยักหน้ารับอย่างอารมณ์ดีแล้วเดินออกไป
ยศสรัลเริ่มหงุดหงิด
“ทำไมนายต้องเดินหนี เวลาพี่ถามถึงคุณวีด้า”
“ผมก็แค่ไปทานข้าวกับเค้า จะเป็นอะไรนักหนาใครมาฟ้องอะไรก็เชื่อไปหมด”
“เล็ก พูดจาให้มันดีๆหน่อย บอกพี่มาตรงๆ ว่าที่ยอมไปทำงานกับเค้าเนี่ย เพราะนายอยากอยู่ใกล้เค้าใช่มั้ย”
“พี่อยากรู้มากใช่ไม๊ ถ้าใช่ พี่จะว่าไง”
“งั้นนายก็ยอมรับแล้วว่า นายชอบเค้า ไม่ใช่แค่เพื่อน”
“โอเค ผมยอมรับก็ได้ ผมชอบเค้า ชอบมากๆด้วย จะให้ทำไงได้ล่ะ”
คัชพลที่อารมณ์ดีเดินเข้ามาได้ยิน
“ทำไมเล็ก แกไปชอบใคร”
ทั้งสองคนเงียบทั้งคู่ คัชพลมองน้องๆ
“มีอะไรกัน เป็นความลับบอกไม่ได้รึไง”
ยศสรัลรีบเปลี่ยนเรื่อง “วันนี้พี่ใหญ่กลับเร็วนะครับ”
คัชพลพยักหน้า “อือ ช่วงนี้คุณวีด้าเค้ายุ่งๆน่ะ อยากจะนัดก็เลยไม่ได้นัดกันซะที” คัชพลนั่งด้วย แล้วซักธัญกรอีก “ไหน แกไปชอบใคร เล่ามาซิ”
ยศสรัลรีบแก้ตัวแทนน้อง “เล็กเค้าไปชอบผู้หญิงที่มีเจ้าของแล้วน่ะครับ”
“เจ้าของนี่แฟนหรือสามี”
“แฟนครับ”
คัชพลหัวเราะ “ถ้าแค่แฟน ก็ยังมีโอกาสนะ”
“ผมไม่คิดจะแย่งเค้ามาเป็นของผมหรอกครับ” ธัญกรบอก
“เค้าไม่เรียกแย่งหรอก คนเราถ้ายังไม่แต่งงาน ก็มีโอกาสเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเองทั้งนั้นแหละ”
ธัญกรมองพี่ใหญ่แล้วถามซ้ำ “พี่ใหญ่คิดอย่างงั้นเหรอครับ”
ยศสรัลรีบสวน “เล็ก พี่ไม่เห็นด้วยนะ ถ้าคิดว่าเค้ามีเจ้าแล้ว เราก็ควรจะอยู่ห่างๆ เพราะถ้าแฟนเค้ารู้เรื่อง เค้าคงไม่พอใจมาก”
คัชพลพูดกับธัญกร “แกเลือกเอาแล้วกัน จะฟังพี่ หรือจะฟังสรัล” คัชพลหัวเราะแล้วเดินออกไป “เออ......วันอาทิตย์นี้ คุณวีด้าจะมาทานข้าวที่บ้านนะ”
ยศสรัลมองหน้าธัญกร ธัญกรโกรธแต่หลบตาไป
วีด้ากำลังพิมพ์อีเมลถึงกำธร
“คุณอาเป็นยังไงบ้างคะ งานที่สิงคโปร์มีปัญหาอะไรบ้างหรือเปล่า วีด้าอยากให้คุณอาพักผ่อนบ้าง เรื่องงานทางนี้ คุณอาไม่ต้องห่วงนะคะ ตอนนี้วีด้ามีแผนที่จะขยายงาน คณะกรรมการก็เห็นด้วย แล้ววีด้าจะส่งแผนงานไปให้ดูนะคะ”
วีด้ากด send แล้วปิดหน้าอีเมล วีด้ากังวลและคิดว่าจะดำเดินแผนยังไงต่อไป
ยศสรัลดูภาพน้องแพร
“..... คุณมีแผนอะไรอยู่รึเปล่านะ”
วีด้ากำลังอ่านเอกสารแล้วเงยหน้าขึ้นชมธัญกร
“ทำงานเรียบร้อยดีนะ”
ธัญกรทำนิ่งๆ
“ไม่น่าเชื่อ”
ธัญกรกวน “ไม่น่าเชื่อว่าผมจะทำได้เหรอ”
วีด้ายิ้ม “คุณนี่ ทำอะไรจริงจังก็ทำได้นะ แถมยังทำได้ดีซะด้วย”
ธัญกรมองวีด้า “ก็ผมมีครูดี”
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“เชิญค่ะ”
เลขาเอาจดหมายมาให้
“จดหมายเชิญร่วมงานสัมมนานักธุรกิจเอเชียค่ะ”
วีด้ารับจดหมายมา “ขอบคุณค่ะ”
เลขาเดินออกไป วีด้าอ่านจดหมาย
“จัดที่โรงแรมหรูของภูเก็ต” วีด้ามองธัญกร “พี่ชายคุณต้องไปแน่ๆ งานนี้วีด้าอยากให้คุณไปกับวีด้าด้วย”
ธัญกรมองหน้าวีด้าอย่างงงๆ เพราะยังตามความคิดไม่ทัน วีด้ายิ้มให้ธัญกร
ยศสรัลกำลังอ่านจดหมายเชิญอยู่
“คุณวีด้ากับพี่ใหญ่ต้องไปแน่ๆ”
เสียงเคาะประตูดังขึ้น แล้วคัชพลก็เดินเข้ามา
คัชพลเห็นว่ายศสรัลถือจดหมายเชิญอยู่ “อ่อ ได้จดหมายแล้วเหรอ แล้วจะไปรึเปล่า”
“คิดว่าไปครับ”
“ดีแล้ว สัมมนาทีไร เห็นนายเบี้ยวทุกปี ออกสังคมให้คนรู้จักซะบ้าง”
ธัญกรเดินลงมาจากบันได
“จะไปไหนอีกเล็ก” ยศสรัลถาม
“คุณวีด้าจะมาทานข้าวไม่ใช่เหรอครับ ผมไปดีกว่าจะได้ไม่ต้องอยู่เป็นก้างขวางพี่ใหญ่”
พูดจบธัญกรก็เดินออก ยสสรัลถอนใจและมีสีหน้าหนักใจ
รถวิ่งเข้ามาจอด คัชพลลงมาเปิดประตูแล้วพาวีด้าเข้าบ้านด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“เสียดาย คุณพ่อคุณแม่ไม่อยู่ ท่านบ่นอยากเจอคุณ”
“วีด้าไม่ได้มาแค่วันนี้วันเดียวซะหน่อย”
“นั่นสิครับ”
ต่างคนต่างยิ้มหวานให้กันแล้วพากันเข้าบ้าน
อ่านต่อหน้าที่ 2
ไฟรักเพลิงแค้น ตอนที่ 10 (ต่อ)
คัชพลกับวีด้าเห็นยศสรัลที่ใส่ผ้ากันเปื้อนกำลังตักอาหารใส่จาน คัชพลยิ้ม
“ได้กลิ่นแต่ไกล นึกแล้วว่าต้องเป็นฝีมือนาย”
ยสสรัลหันมาเห็นทั้งสอง
คัชพลบอกวีด้า “สเต็กแซลมอน เมนูเก่งของเค้าล่ะครับ ใครได้กลิ่นเป็นอันรู้ว่าฝีมือสรัลแน่ๆ เค้ามีสูตรเฉพาะไม่เหมือนใคร”
วีด้าพูดกับยศสรัล “วีด้าขอลองชิมบ้างได้มั้ยคะ”
“ได้สิครับ ผมทำเผื่อไว้ให้แล้ว แต่มันไม่ร้อนแรงนะ อาจจะไม่ถูกใจคุณ”
คัชพลส่ายหัวกับน้องชายแล้วสบตากับวีด้า
วีด้าโมโห “รู้ได้ไงคะ ว่าวีด้าชอบอาหารร้อนแรง”
“บุคลิกคุณบอกมั้ง”
คัชพลกระซิบ “อย่าไปถือสาเลยนะครับ”
วีด้ายิ้มรับ
“แล้วเล็กล่ะ”
“ออกไปตั้งนานแล้วล่ะครับ”
“ว่าแล้ว ว่ามันคงไม่อยู่ตามเคย สงสัยจะไปหาหญิงที่มันพูดถึงเมื่อวาน”
“ฮึ ..คงงั้นมั๊งครับ..... สาวคนนี้น่ากลัว เสน่ห์แรง ร้ายกาจไม่เบาเลยเลยครับ”
วีด้ารู้ตัวแต่ก็เถียงยศสรัลไม่ได้
คัชพลตื่นเต้น “นี่นายรู้เหรอ ว่าเล็กชอบใคร ชักอยากเห็นแล้วสิ”
“ผมก็อยากให้พี่ใหญ่เห็นเหมือนกัน” ยศสรัลสบตาวีด้าแล้วเปลี่ยนเรื่อง “ไปรอที่โต๊ะเถอะครับ เดี๋ยวผมให้เด็กยกตามไป”
ยศสรัลเดินผ่านวีด้า
“ไปครับ” คัชพลหยิบจานที่เหลือพร้อมทั้งโอบเอววีด้าเดินออกไป
ยศสรัลถอดผ้ากันเปื้อนทิ้งอย่างหงุดหงิดและโมโห ยศสรัลพยายามเลิกคิดแล้วแต่ยังฮึดฮัดไม่หายหงุดหงิด
วีด้านั่งคุยอยู่กับคัชพล
“วีด้าอยากชวนคุณไปดูที่ ที่วีด้าจะซื้อน่ะค่ะ อยากแชร์ไอเดียกับคุณด้วยว่าจะทำอะไรยังไงบ้าง”
คัชพลยิ้มดีใจ “เอาสิครับ ผมรู้สึกดีจังที่คุณไว้ใจผม”
“วีด้าคิดโครงการไว้ เผื่อคุณจะสนใจมาลงทุนด้วย”
“คุณนี่ชักเก่งขึ้นทุกวันเลยนะครับ ตอนนี้ในวงการนักธุรกิจไม่มีใครโดดเด่นเกินคุณแล้วรู้มั้ย”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ วีด้าสนุกก็ทำไป”
คัชพลจับมือวีด้าขึ้นมาหอม
“อยู่ใกล้คุณผมมีความสุขจริงๆ ผมคิดถึงคุณมากเลยรู้มั้ย”
“วีด้าไม่เชื่อหรอกค่ะ คุณอาจจะปากหวานจนเคยตัว”
“สาบานได้ ผมไม่เคยโกหก .....กับคุณ”
“แสดงว่าเคยโกหกมาเยอะ”
คัชพลหัวเราะ “นั่นมันเมื่อก่อน”
วีด้าหัวเราะ คนใช้เดินเข้ามา
“คุณคัชพลคะ ท่านโทรมา จะเรียนสายด้วยค่ะ”
คัชพลหันมาหาวีด้า “เดี๋ยวผมไปรับโทรศัพท์คุณพ่อก่อนนะครับ”
คัชพลเดินออก คนใช้เดินตาม วีด้ามองตามแล้วคิดก่อนจะเดินออกไปอีกทาง
วีด้าเดินมาเห็นยศสรัล วีด้าแอบย่องไปอีกทางหนึ่ง สรัลหันเห็น วีด้าแล้วมองทั่วบ้าน ผ่านไปทางห้องบัญชา สรัลเดินตาม วีด้าหยุดหน้าห้องบัญชา แล้วลองไปจับประตู ประตูล็อค วีด้ายืนคิด
“ทำไมต้องล็อค”
“จะเข้าห้องน้ำใช่มั้ยครับ คุณนี่ถ้าจะความจำสั้นนะ นั่นห้องพ่อผม”
วีด้าเจ็บใจที่เจอยศสรัลอีกแล้ว วีด้าจะเดินออก ยสสรัลขวางไว้ ไม่หลบ
“คุยกันก่อน ... ผมไม่รู้นะว่าคุณต้องการอะไร แต่คุณกำลังทำตัวน่าสงสัย คุณจงใจเข้าหาพี่ใหญ่ใช่มั้ย หรือจงใจเข้าหาครอบครัวผม คุณต้องการอะไรกันแน่”
“ชั้นจะไปห้องน้ำ”
“ผมยังไม่ให้คุณไป จนกว่าคุณจะบอก”
วีด้าจะเดินไป ยศสรัลจับแขนไว้
“ปล่อยชั้นนะ”
“ตอบผมมาก่อน”
“ไม่ปล่อยใช่มั้ย” วีด้าเข้าใกล้แล้วกระซิบ “ชั้นจะได้ร้องตะโกนให้คุณคัชพลได้ยินว่าคุณกำลังลวนลามชั้น”
ยศสรัลหัวเราะ
“คุณนี่มันมารยาเก่งจริงๆ”
วีด้ายิ้ม “ขอบคุณที่ชมค่ะ ...ปล่อย”
ยศสรัลหมุนข้อมือทีเดียวมือวีด้าก็ไขว้ไปข้างหลัง ยศสรัลรวบเอวแล้วดึงมาปะทะตัวก่อนจะโน้มเข้าไปหา
ยศสรัลกระซิบ “แบบนี้ถึงจะใกล้เคียงคำว่าลวนลาม”
“นี่... คุณ”
วีด้าโกรธจึงสะบัดหน้ามองทำให้แก้มไปชนหน้ายศสรัล วีด้าสะบัดกลับทันที
“โอ๊ะ... แก้มคุณมาชนผมเองนะ” ยศสรัลว่า
ยศสรัลยิ้มยั่ว วีด้าเอนหน้าหนี ยศสรัลขำก่อนจะปล่อยวีด้าออก วีด้าหันกลับมามอง
“ไม่หอมแฮะ”
ยศสรัลเช็ดจมูกแล้วส่ายหน้า วีด้าโกรธจัดจึงเดินออกไป ยศสรัลมองตามแล้วยิ้มสะใจ
ยศสรัลนั่งคิดสงสัยเรื่องวีด้า ธัญกรเดินเข้ามาในห้อง
“กลับมาแล้วเหรอเล็ก”
เล็กเดินลงไปนั่งกับพี่ชาย
“คุณวีด้ายังอยู่อีกเหรอครับ”
ยศสรัลมองหน้าน้องชาย คัชพลกับวีด้าเดินเข้ามา
“อ้าว อยู่นี่กันหมดเลย”
ยศสรัลอึดอัด ธัญกรมองดูพี่ชายกับวีด้าแล้วก็หงุดหงิด
“พี่ใหญ่ยังไม่ปล่อยคุณวีด้ากลับอีกเหรอครับ”
คัชพลหัวเราะ “พูดดีๆเดี๋ยวพี่เสียหมด พึ่งจะหัวค่ำ ห่วงเจ้านายรึไง”
ยศสรัลกับวีด้าหวาดระแวงและอึดอัด
“ตามสบายนะครับ ผมขอตัว” ธัญกรบอก
คัชพลบ่น “แกเป็นอะไรเล็ก ไปหงุดหงิดอะไรมา ?” คัชพลพูดกับวีด้า “อยู่ที่ทำงาน มันทำตัวแบบนี้รึเปล่า คุณอย่าไปตามใจมันนะ”
“ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะพี่ใหญ่ อย่าพูดถึงผม เหมือนผมเป็นเด็กห้าขวบ”
“ก็แกมันทำตัวอย่างงั้นจริงๆ”
ธัญกรโมโห “หยุดสั่งสอนผมได้แล้ว! อย่าทำตัวเป็นพ่อผม”
ธัญกรเดินออกไป คัชพลโมโหจึงลุกจะตาม
“ไอ้เล็ก!” คัชพลเดินตามน้องชาย
วีด้ารีบลุกขึ้นมาห้าม “คุณใหญ่”
คัชพลหยุดแต่ยังโมโหจึงมองตามน้องชาย ยศสรัลลุกขึ้นแล้วเดินเข้าหาวีด้า
“คุณเป็นต้นเหตุอีกแล้วนะ”
วีด้าชำเลืองมองยศสรัล ยศสรัลเดินผ่านพี่ใหญ่
“เดี๋ยวผมจัดการให้ครับ” ยศสรัลบอก
“นิสัยมันแย่ขึ้นทุกวัน” คัชพลเดินกลับไปหาวีด้า
“ผมขอโทษนะวีด้า”
วีด้าพูดอย่างจริงใจ “อย่าอารมณ์เสียเลยค่ะ เด็กผู้ชายทุกคน ไม่ชอบให้ใครมองว่าเป็นเด็ก”
คัชพลคิด “ช่างมัน” คัชพลเข้ามาพูดใกล้ๆ วีด้า “ผมคงไม่ทำให้คุณเซ็งซะก่อนนะ”
“ไม่หรอกค่ะ”
ยศสรัลยิ้มเหยียดแล้วเดินออก วีด้ายิ้มแล้วเบี่ยงลงนั่ง เธอหยิบหมอนมากันตัวเอง คัชพลลงนั่งคู่ด้วยแล้วโอบไหล่
อ่านต่อหน้าที่ 3
ไฟรักเพลิงแค้น ตอนที่ 10 (ต่อ)
ธัญกรเดินเข้าห้องนอนแล้วปิดประตูอย่างแรง เขาเดินชนโต๊ะ แล้วก็โมโหจึงถีบโต๊ะ แล้วนั่งลงอย่างร้อนรุ่ม
คัชพลเปิดประตูรถให้วีด้าที่จอดอยู่ที่ลานจอดรถ วีด้าลงรถมา คัชพลจับมือ
“เมื่อไหร่คุณถึงจะให้ผมไปส่งไปรับที่บ้าน”
“เมื่อชั้นไว้ใจคุณได้ค่ะ”
คัชพลยิ้ม “ตกลง ผมให้สัญญา”
คัชพลโน้มตัวเข้ามาหาวีด้า วีด้าถอยแล้วหยุด คัชพลหอมแก้ม
“ขับรถดีๆนะครับ”
วีด้ายิ้มให้แล้วหันหลังเดินไปที่รถ วีด้าเปลี่ยนรอยยิ้มเป็นความแค้น คัชพลยังคงมองตามวีด้าอย่างมีความสุข
ตกกลางดึก วีด้าในชุดนอนยืนคิดอยู่ริมหน้าต่างห้องนอนของเธอ
วีด้านึกถึงตอนที่คัชพลกอดและหอมวีด้าแล้วจะกดตัวลงโซฟา วีด้าดันออก
“อย่าค่ะ..”
คัชพลยังไม่หยุด
“ถ้าทำแบบนี้ เท่ากับดูถูกวีด้านะคะ”
คัชพลหยุด “ขอโทษ ผมจะไม่ทำอีก”
วีด้าลุกนั่ง
“คุณทำให้ผมรู้สึกกับคุณ มากกว่าความชอบ ผมรักคุณนะวีด้า” คัชพลบอก
วีด้าระวังตัว
เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในอดีต วีด้าก็ทำหน้านิ่งเฉย
งานเลี้ยงจัดอยู่บนดาดฟ้าเรือสำราญ ป้ายที่เวทีเขียนว่า “งานสัมมนานักธุรกิจเอเชีย ปี 2556” แขกรื่นเริงภายหลังงานสัมมนาที่เสร็จสิ้นไปแล้ว
“การสัมมนาครั้งนี้คึกคักกว่าครั้งก่อนๆนะ ลู่ทางการทำธุรกิจก็ยังมีแนวโน้มไปได้สวย ผมว่าธุรกิจในเมืองไทยก็ยังน่าลงทุนอยู่” นักธุรกจิคนหนึ่งพูด
“ครับ นักธุรกิจรุ่นใหม่ก็มากขึ้น ดูอย่างคู่นั้นสิ” นักธุรกิจอีกคนพยักเพยิดไปทางวีด้าและคัชพล “มีแนวคิดใหม่ ไฟแรง เมืองไทยไม่ซบเซาแน่ๆ”
คัชพลยืนจับมือกับวีด้าแล้วคุยกัน
“พวกผู้ใหญ่เค้าชื่นชมคุณกันใหญ่เลยนะ ผมพลอยปลื้มไปด้วยเลย” คัชพลบอก
“เค้าก็ชมคุณใหญ่เหมือนกันแหละค่ะ” วีด้าว่า
“เป็นโชคดีของผม ที่ได้เป็นแฟนกับคุณ”
วีด้ายิ้มหวาน ธัญกรยืนมองอยู่มุมหนึ่งด้วยความหึงและหงุดหงิด ยศสรัลที่อยู่กับกลุ่มเพื่อน อีกมุมเหลือบมองมาเหมือนกัน
วีด้าเดินผ่านธัญกรโดยไม่สนใจธัญกร ธัญกรมองตามแล้วก็เซ็งมากจึงแยกออกไปยืนคนเดียว ยศสรัลมองตามธัญกรที่เดินออกไปแล้วมองคัชพลที่โอบเอววีด้าแล้วพาไปคุยกับผู้หลักผู้ใหญ่
พิธีกรขึ้นไปประกาศบนเวที
“ขออนุญาตครับ เป็นยังไงกันบ้างครับงานสัมมนาในปีนี้ เชื่อว่าทุกท่านคได้เห็นแนวทางในการทำธุรกิจในปีต่อๆไปกันแล้ว แต่ตอนนี้ขอให้พักเรื่องงานไว้ก่อน แล้วขอเชิญแขกทุกท่าน พักผ่อนตามอัธยาศัย แล้วเจอกันที่งานปาร์ตี้ด้านล่างของโรงแรมนะครับ”
แขกเฮฮาและปรบมือกัน คัชพลกับวีด้ายิ้มให้กันแล้วควงกันออกไป ยศสรัลยืนคุยกับเพื่อนนักธุรกิจ
“พี่ชายนายนี่ไม่ห่างจากคุณวีด้าเลยนะ”
“ใกล้จะมีข่าวดีรึยัง”
“ไม่รู้สิ เดี๋ยวเจอกันที่งานปาร์ตี้นะ” ยศสรัลเดินแยกไป
เพื่อนพยักหน้าแล้วคุยกันต่อ
คัชพลเดินมาส่งวีด้าหน้าห้องแล้วจะหอมแก้ม แต่วีด้าเบี่ยงออก
คัชพลน้อยใจ “ทำไมล่ะ”
“เดี๋ยวใครมาเห็นค่ะ”
คัชพลยิ้มขำ “ผมขอโทษครับ แต่คุณก็ผิดนะ”
วีด้างง “ฉันผิดอะไร”
“ก็ผิดที่คุณน่ารักซะขนาดนี้ ผมถึงอดใจแทบจะไม่ไหว”
วีด้าตัดบท “วีด้าไปอาบน้ำ แต่งตัวดีกว่า”
“ก็ได้ครับ เดี๋ยวเจอกันนะครับ”
“ค่ะ” วีด้าเดินเข้าห้อง
คัชพลยืนยิ้มอยู่ครู่หนึ่งแล้วเดินจากไป
ธัญกรยืนเกาะขอบหน้าต่างแล้วเหม่อมองไปข้างหน้า มือหนึ่งถือแก้วไวน์กำลังจะยกดื่ม แต่ยศสรัลเข้ามาแตะมือห้ามไว้
“อย่าดื่มเลย มันไม่ช่วยแก้ปัญหาให้นายหรอก”
ธัญกรหันมาในสภาพน้ำตาคลอ “พี่สรัล..”
“พี่เคยเตือนแล้ว ว่าอย่ายุ่งกับคุณวีด้า”
ธัญกรเสียใจ “ผมก็ไม่อยากเป็นแบบนี้ แต่เค้าไม่เห็นผมอยู่ในสายตาเลย แล้วจะชวนผมมาทำไม”
“เค้าคงต้องการให้เล็กเห็น จะได้ไม่ต้องไปคิดอะไรกับเค้า” ยศสรัลจับไหล่น้องชายเพื่อปลอบใจ “พี่เข้าใจ ว่าความรักมันห้ามกันไม่ได้ พี่อยากให้เล็กตั้งสติ พยายามตัดใจจากเค้า มันจะเป็นผลดีกับเล็กมากกว่า”
ธัญกรเจ็บปวด “ผมจะพยายาม”
ยศสรัลสงสารน้องชาย เขาหนักใจและเริ่มโกรธวีด้ามากขึ้น
วีด้าที่อยู่ในชุดใหม่สวยงามกำลังจะเดินไปห้องอาหาร เธอเห็นคัชพลคุยกับนักธุรกิจแล้วก็รู้สึกเบื่อๆ จึงยังไม่อยากเข้าไป วีด้าเปลี่ยนใจโดยเดินขึ้นไปทางดาดฟ้า
วีด้าเดินขึ้นมาเห็นยศสรัลยืนชมวิวอยู่ก็ชะงัก ยศสรัลหันมาเห็นวีด้า ต่างคนต่างมองกันแล้วก็อยากจะพูดแต่ก็ไม่พูดอะไรกัน แล้ววีด้าก็เดินผ่านไปโดยทำไม่สนใจ ยสสรัลมองตามวีด้าที่ไปยืนรับลมเงียบๆ
อ่านต่อหน้าที่ 4
ไฟรักเพลิงแค้น ตอนที่ 10 (ต่อ)
คัชพลเคาะห้องวีด้าแล้วรออยู่ครู่หนึ่งแต่ไม่เห็นวีด้ามาเปิดจึงเคาะใหม่
“วีด้าครับ” คัชพลเคาะอีกแต่ก็ยังเงียบ “เอ๊ะ หรือว่าจะออกไปแล้ว”
คัชพลมองหาแล้วเดินไปมองหาที่มุมนั้นมุมนี้ไปด้วย
ยศสรัลเดินเข้าไปหาวีด้า พอวีด้ารู้สึกตัวเขาก็หันกลับมามอง
“จะมาหาเรื่องอะไรชั้นอีก”
“รอนายเล็กเหรอ เอ๊ะ ไม่ใส่สิ ต้องพี่ใหญ่ต่างหาก หรือว่านายเล็ก หรือกำลังสับรางอยู่”
วีด้าโมโห “นี่คุณ ชั้นจะรอใครมันก็เรื่องของชั้น แต่ที่ชั้นเห็น คนที่เข้ามาหาชั้นคนแรกก็คือคุณ”
ยศสรัลโกรธจึงฉุดมือวีด้า “คุณกำลังทำให้นายเล็กมันเป็นบ้า คุณรู้มั้ยว่าคุณทำอะไรลงไป”
วีด้าอึ้งไปเหมือนกัน
“ชั้นไม่ได้ตั้งใจ”
ยศสรัลหัวเราะ “ไม่ตั้งใจ แต่คุณจงใจ!! ผมจะทำยังไงกับคุณดี”
วีด้าเริ่มกลัวจึงพยายามแกะมือยศสรัลออก แต่ยศสรัลไม่ปล่อย เขากระชากวีด้าเข้ามาประชิดตัว
“ปล่อย ชั้นเจ็บนะ”
“คนอย่างคุณเจ็บเป็นด้วยเหรอ”
คัชพลขึ้นมาเห็นยศสรัลกับวีด้าแทบจะกอดกันก็ทั้งตกใจ ทั้งโกรธ
“ไอ้สรัล!”
ยศสรัลรีบปล่อยมือ วีด้าถอยหลังออก คัชพลเข้าไปผลักยศสรัล
“แกทำอะไร”
ยศสรัลเงียบ ไม่ตอบอะไร
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”วีด้าบอก
ยศสรัลมองวีด้าพลางคิดว่าทำไมถึงไม่ฟ้องคัชพล
“ไม่มีอะไรได้ยังไง ก็ผมเห็นมันจับมือ และกอดคุณอยู่” คัชพลบอก
ทุกคนเงียบ คัชพลรอคำตอบด้วยความโกรธ
“เอ่อ.. วีด้าจะล้ม แล้วคุณสรัลมารับไว้ค่ะ คุณใหญ่อย่าเข้าใจผิดนะคะ”
ยศสรัลมองวีด้าว่าเธอช่วยเค้าไว้
“เอาเป็นว่าผมขอโทษคุณวีด้ากับพี่ใหญ่ก็แล้วกันครับ”
คัชพลมองยศสรัลอย่างระแวงแล้วก็หันมามองวีด้า วีด้ายิ้มให้คัชพล
“ลงไปข้างล่างกันเถอะค่ะ วีด้าหนาวแล้ว”
คัชพลยิ้มให้วีด้าแล้วหันมาพูดกับน้องชาย
“ขอบใจมากนะ ที่ช่วยดูแลแฟนพี่”
คัชพลมีสายตาไม่ไว้ใจน้องชายเป็นครั้งแรก สองพี่น้องมองหน้ากันแล้วคัชพลก็เดินออกไปกับวีด้า ยศสรัลทั้งกังวลใจทั้งโกรธตัวเอง
ณ งานปาร์ตี้ แขกเหรื่อดื่มกินและคุยกันอย่างออกรส วีด้ายืนจิบน้ำสีสวยอยู่ที่มุมหนึ่ง นักธุรกิจหนุ่มเข้ามาคุยด้วย แต่คัชพลที่เดินตามมาเห็นเข้าเดินเข้าไปหาวีด้าแล้วส่งสายตาไม่พอใจหนุ่มคนนั้น หนุ่มนักธุรกิจก้มหัวให้นิดนึงเป็นการขอโทษ แล้วถอยออกไป วีด้าไม่ได้สนใจ เธอหันมองยศสรัล คัชพลมองตาม ยศสรัลยืนอยู่มุมหนึ่งกับเพื่อนนักธุรกิจโดยไม่ได้สนใจ คัชพลหงุดหงิด
คัชพลยิ้ม “ผมเผลอแป๊บเดียว มีหนุ่มแอบมาจีบคุณซะแล้ว”
วีด้ายิ้มตอบ “อย่าบอกนะว่าคุณหึง มันไม่น่าจะใช่นิสัยคุณเลย”
คัชพลโอบเอวเข้ามาใกล้ ไม่ได้หึง” คัชพลกระซิบ “แต่หวงมาก”
วีด้าเริ่มกังวลแต่ก็ฝืนยิ้มให้ ยศสรัลหันไปมองน้องชายก็เห็นธัญกรที่เมาเกือบพับกับโต๊ะ ยศสรัลเดินออกมาหาธัญกร ธัญกกำลังมองมาทางวีด้าด้วยสีหน้าเจ็บปวด ยศสรัลลูบหลังน้องชายเพื่อปลอบใจ
ธัญกรเมาเซไปชนวีด้าแล้วจะเซไปล้มที่โต๊ะค็อกเทล แต่ยศสรัลรีบเข้าไปคว้าตัวเขาได้ก่อน
“เล็ก!”
คัชพลรีบเข้าไปหาวีด้า
“เป็นอะไรรึเปล่าครับวีด้า”
“ไม่ค่ะ”
คัชพลหันไปมองน้องชายด้วยสีหน้าไม่พอใจ แล้วก็รีบเดินเข้าไปหา คัชพลมองธัญกรที่คอพับคออ่อนด้วยความโมโห
“ทำไมทำตัวเหลวไหลอย่างนี้นายเล็ก ไม่อายเค้าบ้างรึไง”
ธัญกรพูดเสียงอ้อแอ้ “ผมจะไปหา..” ธัญกรชี้ไปทางวีด้าอย่างอ่อนแรง เลยไม่รู้ว่าชี้ใครกันแน่
คัชพลและยศสรัลมองตามก็เห็นวีด้ายืนมองอยู่ คัชพลไม่สงสัยอะไรแต่ยศสรัลรู้ดีจึงรีบจับมือธัญกรลง
“ผมจะพาเล็กไปนอนก่อนนะครับ”
พนักงานช่วยประคองแทนยศสรัล
“ดี รีบไปเลย” คัชพลหันไปขอโทษแขก “ขอโทษนะครับ ไม่มีอะไรแล้วครับ”
ยศสรัลเดินนำ พนักงานหิ้วปีกธัญกร ทั้งหมดเดินผ่านวีด้าแล้วหยุดมองวีด้าอย่างโกรธๆ ก่อนจะเดินไป วีด้ามองตามสีหน้าหนักใจ
คัชพลเดินมาส่งวีด้าที่ห้อง
“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง ฝันดีค่ะ”
“ผมยังไม่อยากกลับเลย ขอเข้าไปคุยกับคุณต่อได้มั้ย”
“ไม่ดีมั้งคะ”
“ผมยังไม่สบายใจนะ เรื่องคุณกับ..สรัล”
วีด้าถอนใจ คัชพลรีบแก้ตัว
“ผมก็ไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน คงเป็นเพราะ ผมรักคุณ รักจนไม่อยากให้ใครเข้าใกล้ ผมขอถามคุณตรงๆนะ ว่าคุณแค่ชอบ หรือรักผม”
วีด้าปฏิเสธไม่ออก “เอ่อ...”
“ว่าไงครับ”
“ค่ะ ชั้น...ชอบคุณ”
คัชพลยิ้ม “แล้วเมื่อไหร่จะรักผม”
คัชพลจ้องตาวีด้า วีด้ามองตอบ คัชพลก้มลงจะจูบ เมื่อเข้าใกล้ วีด้าก็หลบออกแล้วดันคัชพลออก ก่อนจะเดินเข้าห้อง คัชพลเดินตาม
คัชพลกับวีด้ามองหน้ากัน คัชพลล็อคห้อง
“คุณใหญ่ อย่าทำแบบนี้นะคะ”
วีด้าตั้งสติ คัชพลจับแขนวีด้าแล้วพูด
“เราใช้เวลากันมามากแล้ว ผมไม่อยากเสียเวลาอีกแล้ว ผมไม่อยากสูญเสียคุณ”
คัชพลเดินเข้าหาแล้วเล้าโลม วีด้าหาวิธีเลี่ยง
“ทำไมล่ะวีด้า อย่าปฏิเสธผมอีกเลยนะ”
คัชพลโอบวีด้า วีด้านิ่งมอง คัชพลยิ้มให้ คัชพลจะขยับมือ วีด้าแตะมือคัชพลเบาๆ
“วีด้าจะเสียใจมาก ถ้าคุณใหญ่ทำแบบนี้ วีด้าคงเห็นตัวเองไม่มีค่า”
คัชพลหยุดกึก วีด้าถอยออก
“เพราะเรายังไม่ได้แต่งงานกัน วีด้าอาจจะหัวสมัยใหม่ แต่วีด้าก็ถือสาเรื่องพวกนี้” วีด้าหันหลังใส่
คัชพลกอดจากด้านหลังด้วยความดีใจ “งั้นเราแต่งงานกันนะวีด้า กลับไปผมจะรีบให้ผู้ใหญ่ของเรา คุยกันเรื่องนี้”
วีด้าคิดเพื่อหาทางออก คัชพลจับวีด้าพลิกกลับแล้วมองหน้ากัน วีด้าอึกอัก คัชพลจ้องอย่างสังเกต
“คุณไม่อยากแต่งงานกับผมเหรอ”
วีด้าคิดหนัก “หมั้นกันก่อนได้มั้ยคะ วีด้าอยากให้ครอบครัวเราสนิทกันมากขึ้นกว่านี้ก่อน”
คัชพลยิ้มดีใจ “ตกลง พอกลับไป เราจะหมั้นกันเลย”
“วีด้าขอเวลาเคลียร์งาน 3-4 เดือนนะคะ”
คัชพลนิ่วหน้า
วีด้าทำเป็นประจบโดยการกอดเอวกลับ “นะคะ ให้วีด้าเคลียร์งานก่อน”
พอโดนกอดคัชพลก็ทำตาหวานใส่แล้วจะเล้าโลมต่อ แต่วีด้าผลักออก
“พอแล้วค่ะ ไปนอนได้แล้ว”
คัชพลทำหน้าเสียดาย แต่ก็ยอมออกไป
“ไปก็ได้ครับ” คัชพลจับหน้าวีด้ามาจูบหน้าผาก “ฝันดีนะครับ” คัชพลเดินออกไป
วีด้าล็อคห้องแล้วก็ขาอ่อนแรงจึงทรุดลงนั่ง
“นี่ชั้นต้องหมั้นจริงๆเหรอเนี่ย”
คัชพลเดินออกจากห้องวีด้าแล้วก็ยืนยิ้ม ก่อนจะหันมาเห็นยศสรัล ยศสรัลตกใจ คัชพลยิ้มให้
“แกจะไปไหน”
“ผมมาดูเล็ก แล้วก็กำลังจะไปนอนแล้ว” ยศสรัลเดินผ่านไป
คัชพลมองตามนิดนึงแต่ไม่ได้สนใจยศสรัลเท่าไหร่ คัชพลยิ้มอย่างมีความสุขขณะเดินออก ยศสรัลมองห้องวีด้าแล้วยืนพิงประตูเพราะปวดหัวมาก
เวลาผ่านไป ยศสรัลนอนก่ายหน้าผาก เขานึกถึงตอนที่คัชพลเดินออกมาจากห้องวีด้า ยศสรัลรู้สึกเจ็บปวดอย่างหาเหตุผลไม่ได้
ยศสรัลเดินมาที่ชั้นดาดฟ้า จังหวะเดียวกับที่วีด้าเดินเหม่อมาเพราะคิดเรื่องหมั้น เธอเดินออกมาที่ระเบียงชั้นล่าง ยศสรัลกับวีด้าออกมายืนตำแหน่งเดียวกัน แต่ไม่เห็นกัน ทั้งสองคนถอนใจ หันพลิกตัว พิงระเบียง พร้อมกัน
วีด้าเดินไปตามทางเดินของตึกโรงพยาบาล คนไข้ตามที่ต่างๆ มีอาการแตกต่างกันไป นางพยาบาลเดินไปเดินมา
แม่ของวีด้านั่งอยู่ที่ม้านั่งโดยมีดวงตาเหม่อลอย พยาบาลดูแลอยู่ วีด้าเดินเข้ามา พยาบาลหันไปเห็น
“วันนี้แม่เป็นยังไงบ้างคะ”
“คนไข้อาการดีขึ้นมากเลยนะคะ เมื่อเช้ายิ้มให้ดิฉันด้วย”
วีด้ายิ้มดีใจ “ดิฉันขออยู่กับแม่สักพักได้ไหมคะ”
พยาบาลรับคำแล้วเดินไปนั่งลงข้างแม่วีด้า ก่อนจะเอาผลไม้ที่เตรียมมาในกล่องให้แม่วีด้ากิน
“แม่คะ หนูจะมาบอกแม่ ......หนูได้ใกล้ชิดศัตรูของเราแล้ว และหนูต้องหาทางเล่นงานมันให้ได้” ีด้าคิดในใจว่าพวกมันต้องได้รับผลกรรมที่มันทำไว้กับครอบครัวเรา
วีด้าทำท่าเหมือนจะขอความอบอุ่นและกำลังใจ โดยที่แม่ก็ไม่รู้เรื่อง
ธัญกรเดินมาถึงหน้าห้องทำงานของวีด้า
“คุณวีด้า ยังไม่เข้ามาเหรอครับ” ธัญกรถาม
“ยังค่ะ คุณธัญกร” เลขาตอบ
“ไปไหนทราบไหมครับ”
“ไม่ได้แจ้งไว้นะคะ คุณธัญกรมีธุระอะไรฝากไว้ไหมค่ะ เดี๋ยวคุณวีด้ามา ดิฉันจะได้แจ้งให้ทราบ”
“อ่อ ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณครับ”
ธัญกรเดินหัวเสียออกไปโดยพยายามกดโทรศัพท์ต่อไป
อ่านต่อตอนที่ 11
