xs
xsm
sm
md
lg

สะใภ้หัวแดง ตอนที่ 1

เผยแพร่:   โดย: MGR Online


สะใภ้หัวแดง ตอนที่ 1

กรุงมอสโคว์ รัสเซีย ณ พระราชวังเครมลิน อิริน่า นิคาลาเยฟน่าสาวสวยลูกครึ่งไทยรัสเซีย นุ่งยีนส์เก่าๆ สวมแจ๊คเก็ตเก่าๆ เดินอยู่บนลานสแควร์ปะปนกับนักท่องเที่ยวจำนวนมากมายนานาชาติ เธอเดินมุ่งหน้าไปยังซอยแห่งหนึ่งอย่างคุ้นเคย สีหน้าวิตกกังวลไม่ค่อยมีความสุข ถอนใจเฮือกๆไปตลอดทาง

ในซอยที่เป็นย่านอาหาร อิริน่าเดินมองอาหารตามร้านทั้งหลายแถวนั้นด้วยความอยากกิน เพราะหิวมาก เธอสูดกลิ่นอาหารเต็มปอดกวาดตามองไปทั่วๆ สายตาอีริน่าไปหยุดที่ร้านไก่ย่างที่กำลังถูกย่างควันหอมฉุย เธอก้มหน้ามามองที่มือตนเองที่กำเศษเงินจำนวนหนึ่ง แล้วแบออกมา มีเศษเงินอยู่ไม่มากนัก เธอตัดสินใจตรงไปที่ร้านไก่จ้องมองอย่างอยากได้เต็มที่ คิดว่าขอแบ่งซื้อเขาเท่าที่เงินเรามีก็น่าจะได้
“มีเงินเท่านี้...ซื้อได้แค่ไหน คนขายมองไม่พอใจ”
คนขายไก่โบกมือไล่ตะวาดอิริน่า
“ไม่ขาย...ไปให้พ้นนังขอทาน”
พูดจบเดินหันหลังไม่แยแส อิริน่าปรี๊ดขึ้นมา
“ไอ้บ้า หนอยแน่ะ... ดูถูกว่าเรากระจอกเป็นขอทาน ขอซื้อดีๆไม่ขาย...ก็ขอเป็นหัวขโมยสักครั้งเพื่อแม่”
อิริน่าคว้าไก่ทั้งฟอยล์ที่หุ้มมาอย่างรวดเร็ว แล้วหันกลับวิ่งออกไปทันที คนผ่านมาตะโกนบอกเจ้าของร้าน
“ขโมยๆ”
เจ้าของร้านหันขวับกลับมาเห็นหลังอีริน่าไวๆ ก็วิ่งตามไปทันทีพร้อมตะโกน
“จับมัน จับมันด้วย นังขอทานขี้ขโมยหยุดนะ ตำรวจ...ตำรวจอยู่ที่ไหน”
อิริน่าไม่หยุดวิ่งต่อไป มีเสียงของพริมผู้เป็นแม่ดังในหัวขณะวิ่งหนี
“จำไว้นะอิริน่า แม้ว่าเราจะยากจนค้นแค้นแสนสาหัสเพียงใดต้องนับถือตนเอง อย่าดูถูกศักดิ์ศรีตัวเองการด้วยทำผิดกฎหมาย ไร้ศีลธรรม เช่นขโมยของคนอื่น”
“ค่ะ! มามา อิริน่าจะนับถือตัวเองไม่ดูถูกศักดิ์ศรีของตัวเอง”
อิริน่าเคยให้สัญญากับแม่ เมื่อคิดได้อย่างนั้น ก็คิดจะโยนไก่ทิ้ง

อิรีน่าวิ่งมาถึงตรอกเล็กๆ เธออีริน่าโยนไก่ทิ้ง
“ไม่เอาดีกว่า”
อิรีน่าวิ่งหนีมาชนเข้ากับร่างหนึ่ง ที่วิ่งมาหา ใส่หมวกหลบหน้าไม่เห็นหน้าแต่เดินไม่ตรงเดินเซมาชนเอาอิริน่า แล้วหงายผลึ่งล้มลงไปที่พื้น ไก่ตกลงไปที่ร่างคนนั้น ขวดเหล้าหลุดมือตกแตกเหล้าหกกระจาย
“โอเหล้าของฉัน” นิโคลัยร้องอย่างตกใจ
“เฮ้ย...คนขี้เมา”
อิริน่ารีบโดดหลบหายเข้าในซอย

เจ้าของร้านกับคนมาช่วย และตำรวจพากันวิ่งมาสะดุดเอาร่างที่นอนหงายซึ่งกำลังพยายามจะยันตัวลุกสะดุดกันล้มระเนระนาดเป็นทอดๆ ทุกคนโมโหมากที่ตามอีริน่าไม่ทัน เจ้าของร้านไก่กับคนมาช่วยพากันรุมเตะถีบนิโคลัย
“นี่แน่ะแกช่วยนังหัวขโมยมาลักไก่ฉันไป”
“อะไรกันนี่...มารุมเตะถีบกันทำไม โอ๊ยเจ็บนะ ตำรวจๆ” นิโคลัยร้องลั่น
ตำรวจลุกขึ้นมาได้ จะมาจับกุมเจ้าของไก่กับคนมาช่วย
“นายสองคนโดนจับกุมข้อหาทำร้ายร่างกายผู้อื่นโดยเจตนา”
สองคนตกใจ
“มันร่วมมือกับนังหัวขโมย ขโมยไก่ผม”
“ก็แค่คนเมา...ไม่เกี่ยวกับการขโมยไก่ นายสองคนโดนจับแล้ว”
“อ้าว”
ตำรวจพยักหน้าให้รู้ว่าจับแน่!

อิริน่าแอบซ่อนตัวในถังขยะค่อยๆโผล่หน้ามาจากถังขยะส่ายตามองหา
“เสียงเงียบไปหมดแล้ว ขี้เมาคนนั้นคงเจ็บแย่...เพราะเราแท้ๆ”
แล้วอิริน่าก็ตกใจมาก เมือนึกได้
“...ปาปา”
อิริน่ารีบตะกายออกมาจากถังขยะ

นิโคลัยล้มลงอยู่ใกล้ซอกมุมตึกที่อีริน่าหลบอยู่ หมวกของเขาหล่นออกจากหัวตอนโดนทุบตี แต่มีไก่ในมือมองไก่งงๆ
“ไก่แช่เหล้า บินมาจากไหน”
อิริน่าผวาออกมาดูพ่อที่ฟกช้ำดำเขียวไปหมดทั้งตัวแถมเมาแประ
“ปาปา เมาอีกแล้ว”
นิโคลัยขยี้ตาเพ่งมองมาที่อีริน่า
“ครายน่ะ”
“อิริน่าของปาปายังไงล่ะ...กลับบ้านกันเถิดปาปา มามาไม่สบายรอกินอาหาร...ป่านนี้มามาคงหิวมากแล้ว”
เมื่ออิริน่าพูดถึงแม่ ทำให้นิโคลัยมีสติขึ้นมาบ้าง
“พริม...พริมที่รัก ผมขอโทษ”

อิริน่าฉุดพ่อข้ามาประคองพากันโซซัดโซเซมุ่งหน้ากลับบ้าน

สถานทูตไทยในรัสเซีย...เจตรินกำลังพูด skype แบบเห็นหน้า กับคุณหญิงศรินทิพย์ มารดาของเขาด้วยความไม่พอใจหงุดหงิด
“คุณแม่ทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ”
คุณหญิงศรินทิพย์ทำหน้าๆไม่รู้ไม่ชี้เอาแต่ใจตัวดื้อๆ
“แต่แม่ก็ทำไปแล้วนี่นา”
หน้าของอารดายื่นมาแทนหน้าของคุณหญิงศรินทิพย์ ยิ้มหวานมากๆให้เขา
“เราสองคนเป็นคู่หมั้นกันแล้วค่ะ...นี่พยานรักของเราค่ะ แหวนหมั้นของดา”
อารดายกนิ้วที่มีแหวนหมั้นขึ้นมาชูให้เห็น
“แต่ผมไม่ได้รู้เห็นเป็นใจด้วย” เจตรินบอกอย่างไม่พอใจ
หน้าของคุณหญิงศรินทิพย์ยื่นแทรกเข้ามา
“แม่รู้คนเดียวก็พอแล้ว ที่สำคัญลูกกับอารดาเหมาะสมกัน รู้จักกันมานานมากพอ แม่สัญญากับแม่ของอารดาเอาไว้ตั้งแต่ลูกสองคนเพิ่งเกิดนะจ้ะ”
“ตอนนี้คุณแม่ของอารดาจากไปแล้ว ก่อนจากไปแม่ทวงสัญญากับคุณป้า...คุณป้าสวมแหวนหมั้นนี่ต่อหน้าแม่ของดาแล้ว เป็นอันว่าการหมั้นของเราสมบูรณ์แบบค่ะ”
คุณหญิงศรินทิพย์ช่วยยืนยัน
“แม่จะให้ลูกทั้งสองแต่งงานกันทันทีที่ลูกกลับมาถึงเมืองไทย”
“คุณแม่! ผมไม่ได้รักอารดา ไม่เคยแม้แต่คิดจะรัก หรืออยากจะรัก” เจตรินโวยลั่น
มีเสียงหัวเราะสองเสียงจากอารดา และคุณหญิงศรินทิพย์ดังอย่างมีความสุข

เมื่อกลับมาถึงบ้าน อีริน่ายื่นไก่ไปตรงหน้าพริมที่นั่งเอนตัวพิงโซฟา พริมมองหน้าลูกสาว
“ไก่ กินซะแม่”
“ไปเอาเงินจากไหนมาซื้อน่ะอิริน่า มันแพงนะลูก”
อิริน่ามองหน้าพ่อ ให้พูดตามที่เตี๊ยมกันมา แล้วบอกแม่อย่างอ่อนโยน
“เราสองคนช่วยกันซื้อมามา ปาปาอดเหล้าเอาเงินมาผสมซื้อไก่ให้มามา”
“ใช่จ้ะที่รัก ผมอดเหล้า อีริน่าขายของ”
พริมส่ายหน้า
“โกหกทั้งพ่อทั้งลูก คุณไม่ได้อดเหล้าพูดจาลิ้นยังพันกัน อิริน่าก็ไม่ได้ขายของ”
“แม่กินไก่เถิดนะ มามาต้องการอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการ”
“แต่มันไร้คุณค่าทางจิตใจมันไร้ศีลธรรมและผิดกฎหมาย เพราะมันได้มาไม่ถูกต้อง ถ้ากินเท่ากับแม่ลบศักดิ์ศรีความเป็นคนจนหมดสิ้น อิริน่าบอกความจริงมา นิโคลัยคุณติดการพนัน ติดเหล้า ติดบุหรี่ ยังดีที่ไม่ติดยาเสพติด” พริมถอนใจน้ำตาคลอ “ แม่ให้อีริน่าอยู่ที่รัสเซียนี่อีกต่อไปไม่ได้แล้ว”
ทั้งอิริน่าและนิโคลัยตกใจมาก พริมบอกต่อไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ที่นี่จะทำลายอนาคต และชีวิตตลอดจนความดีงามของอีริน่า แม่จะส่งอีริน่ากลับไปอยู่เมืองไทย”
“กลับไปอยู่เมืองไทย”
อิริน่าส่ายหน้าน้ำตาคลอกอดแม่
“ไม่นะ...อิริน่าจะอยู่กับมามา มามาไม่สบาย อีริน่าจะอยู่ดูแลมามา”
“แม่ดูแลตัวเองได้ แม่หายป่วยแม่จะไปหางานทำ หาเงินค่าตั๋วเครื่องบินส่งอีริน่าไปเมืองไทย”
“แล้วอิริน่าจะไปอยู่ที่ไหนมามา อีริน่าไม่รู้จักใครสักคน” อีรีน่าย้อนถามอย่างงงๆ
“แม่รู้ว่าจะส่งอีริน่าไปอยู่ที่ไหนและกับใคร”
พริมมีสีหน้ามุ่งมั่นมาก อีริน่ากับนิโคลัยแปลกใจที่พริมดูมั่นใจ

เจตรินนั่งทำงานอยู่ในสถานทูตไทย เขามึนงงเซ็งมาก ยูริลูกจ้างชาวรัสเซีย ประจำสถานทูตเล่ามายืนมองด้านหลังยื่นหน้ามาจนชิด เจตรินพึมพำ
“ผมไม่แต่งงานกับอารดา”
“ก็อย่าไปแต่งสิครับ คุณเจตริน”
เจตรินหันมามองตกใจ
“ยูริมาแอบฟังผมบ่นคนเดียว”
“ไม่ได้แอบฟังครับบังเอิญได้ยิน เพราะคุณเจตรินบ่นดังไปนิดหนึ่ง ทุกอย่างแก้ไขได้เสมอครับ ผมขอเสนอตัวช่วยแก้ปัญหาให้ครับ”
“ผมยังคิดไม่ออกว่าจะแกปัญหาได้ยังไง แต่ก็ขอบใจยูริมากที่คิดจะช่วย แต่อีกไม่นานผมจะหมดวาระสี่ปีที่สถานทูตนี่และต้องกลับเมืองไทยแล้วนะยูริ”
“หาภรรยารัสเซียสักคนสิครับ พากลับไปเมืองไทยด้วยกันง่ายจะตาย”
เจตรินส่ายหน้าไม่เห็นด้วย

นิโคลัยถูกลูกน้องสองคนของมิคาอิล หัวหน้าแก๊งมาเฟียซ้อมอย่างหนัก มิคาอิลที่มองอยู่ยิ้มเยาะหัวเราะชอบใจ
“นี่หรือคืออดีตเคจีบีผู้เก่งกาจรุ่งเรืองร่ำรวย ไปเสียทีหลงรักผู้หญิงไทย แต่งงานจนต้องลาออกจากการเป็นเคจีบีมาเป็นหนี้ แกไม่ควรไปติดการพนันนี่นา มันพาชีวิตหายนะโง่แท้ๆ”
“เพราะนายนั่นแหละที่ชวนฉันมาหัดเล่นการพนัน” นิโคลัยโวยวาย
มิคาอิลยิ้มเยาะ
“ฉันไม่เคยติดการพนัน แต่แกมันโง่เองช่วยไม่ได้ แต่ในฐานะที่เราเป็นเพื่อนกันมาก่อน ฉันจะชี้ทางสว่างให้แก มาทำงานกับฉันซะดีๆเพื่อลดหนี้สินและมีเงินใช้สบายๆ”
“ลูกเมียฉันไม่มีวันยอมให้ฉันมาทำงานกับมาเฟียโฉดอย่างแก”
มิคาอิลตบหน้านิโคลัยโดยแรง
“แกรอดูว่าฉันจะทำอะไรแกและเพื่อนบ้านของแก”
มิคาอิลชกนิโคลัยโดยมีสมุนสองคนจับไว้ สมุนซ้อมจนทรุดแล้วลากนิโคลัยให้ตามมิคาอิลออกไป

อิริน่ากับคู่หูอเล็กซ์ เดินเตร็ดเตร่มาถึงหน้าบ้านหาทางขายของให้กับนักท่องเที่ยว
“จะบ้าตาย ขายของไม่ค่อยจะได้ นักท่องเที่ยวสมัยนี้งงมาก อยากซื้อของปลอม แต่อยากได้ของจริงราคาถูก แม่ฉันต้องการอาหารและยา ทำไงดีอเล็กซ์”
“คิดไม่ออก”
“หรือว่าฉันจะไปเอาเหรียญตราของปาปามาขายให้นักท่องเที่ยวที่อยากได้ของจริง”
“ตามใจเถิดอีริน่า”
“งั้นนายรอนี่ อเล็กซ์ฉันจะไปเอาของจริงของปาปาไปขาย”
อิริน่าขยับจะกลับเข้าบ้าน มีเสียงโวยวายของนิโคลัยดังมาด้วยความเจ็บปวด
“บอกว่าจะหาเงินมาใช้หนี้ให้ก็เชื่อกันบ้างสิ”
อิริน่าสะดุดกึกพึมพำ
“เสียงนั่น...”
“แกไม่มีปัญญาหรอก นอกจากจะรับจ้างทำงานให้ฉัน”
อิริน่าหันขวับกลับไปทันทีแล้วกรีดร้อง
“ปาปา”

อเล็กซ์ยืนตะลึง

อิริน่าเห็นนิโคลัยโดนซ้อมเลือดกบปากสะบักสะบอม มิคาอิลกำลังเงื้อจะถีบแต่ไม่ทันได้ถีบ เจออิริน่ากระโดดเข้าไปถีบซ้ายขวา สมุนที่จับนิโคลัยไว้ล้มลงไป นิโคลัยยืนงงเซ
มิคาอิลถีบพลาดเซหน้าคะมำ อีริน่ากระโดดชกปลายคางหน้าหงายถีบซ้ำอีกทีหงายผึ่งลงไปกองสิ้นท่า อิริน่ากระโดดไปเหยียบยอดอกมิคาอิล
สมุนสองคนตะกายจะมาช่วยมิคาอิล แต่เจอนิโคลัยตั้งสติได้เล่นงานทีเดียวลงไปกองหมอบ
“แกเป็นใครบังอาจมาทำร้ายปาปาของฉัน”
มิคาอิลที่กำลังสิ้นท่ามองอีริน่าไม่พอใจ
“ปาปาของฉัน นี่ลูกชายแกหรือ เสียดายมากที่ไม่ใช่ลูกสาว”
“เอ้อ...” นิโคลัยอึกอักงงที่มิค่าคิดว่าลูกชาย “คือ ใช่ใช่ ลูกชายฉัน”
อิริน่าดีใจที่มิคาอิลคิดว่าตนเป็นชาย
“แล้วแกเล่า...แกเป็นใคร..”
“เจ้าหนี้ เจ้าชีวิตรายใหญ่ของพ่อแกน่ะสิ นิโคลัยฉันพร้อมยกหนี้แล้ว แถมเงินให้แกด้วย ถ้าแกยอมให้ไอ้ลูกชายของแกมาทำงานกับฉันแทนแก ฉันชอบเด็กหนุ่มเก่งๆมีฝีมือ”
นิโคลัยตวาด
“หุบปากไปเลยอย่าพูดต่อ แล้วช่วยไปกลับเสีย ฉันไม่มีวันให้เขาไปทำงานกับแกเด็ดขาด”
“ปาปา มันคือใครกันแน่” อีรีน่างง
“พ่อแกไม่กล้าบอกหรอก แกเอาเท้าเน่าๆในรองเท้าเหม็นๆของแกออกจากเสื้อหรูๆบนอกหล่อๆของฉัน แล้วฟังเรื่องราวลี้ลับที่แกไม่เคยรู้ให้รับรู้ซะ...ให้ตาย หน้าแกสวยยังกับผู้หญิง ทำไมวะไม่เป็นผู้หญิง”
อิริน่าชักเท้าออก มิคาอิลตาลุกวาวยืนมองหน้าอีริน่า ยื่นหน้ามาจ้องเอาจ้องเอา
“อย่าไปฟังเขาลูก...เข้าบ้านไปเถิด”
“เข้าไปเรียกแม่แกออกมาฟังอีกคนสิอีริน่า หรือว่าจะให้ฉันเข้าไปบอกเขาเอง”
อิริน่าเดินมากั้นประตูไว้
“อย่ามายุ่งกับแม่ของฉัน รีบบอกมาว่าแกอยากบอกอะไร”
นิโคลัยพยายามขอร้อง
“อย่านะมิคาอิล เราเป็นเพื่อนกัน”
“เคยเป็นต่างหาก แต่ตอนนี้แกคือลูกหนี้ของฉัน และเช่าบ้านรังหนูเน่าๆ ที่ฉันเคยเช่าอยู่มาก่อน ส่วนตอนนี้กลายเป็นของฉันไปทั้งหมดแล้ว”
“ปาปาเป็นหนี้เขา” อีรีน่าอึ้งๆ
“แกอยากปลดหนี้ไหม แกมาทำงานให้ฉัน แล้วพ่อแกจะหมดหนี้ทันที”
นิโคลัยมองสายตาพึงพอใจ นิโคลัยมอง อิริน่าส่ายหน้า
“ไม่เด็ดขาดได้โปรดกลับไปเถิดมิคาอิล”
“แกบังอาจไล่นายเรา แกจะต้องโดนสั่งสอน”
สมุนสองคนขยับ อีริน่าขยับ มิคาอิลยิ้มโบกมือห้ามสองคน ตายังมองอิริน่ามีความหวัง
“อย่า” มิคาอิลกระซิบนิโคลัย “ให้โอกาสแกอีกครั้ง..ไปหาฉันพรุ่งนี้ที่ออฟฟิศ เราจะตกลงกันใหม่” มิคาอิลหันมาถามอีริน่า “ทำมาหากินอะไรไอ้หน้าสวย”
“ขายของ”
“อย่าบอกนะว่าไปขายในถิ่นที่ฉันดูแล แกจะไปขายไม่ได้นอกเสียจากว่าจะทำงานให้ฉันเท่านั้น..กลับ”
มิคาอิลพยักหน้าให้ลูกน้องสองคนพากันเดินกลับ และหันมามองอิริน่าแบบโลมเลียมอีกครั้ง อิริน่ามองหน้านิโคลัย ประคองส่ายหน้า
“ปาปาเป็นหนี้เขาเท่าไหร่”
นิโคส่ายหน้าไม่บอก
“พ่อจะใช้หนี้เขาเอง อย่าบอกแม่เรื่องนี้นะลูก”
อิริน่ากลุ้มใจ มีอเล็กซ์อยู่ด้วยตลอดเวลา มองตื่นเต้นตกใจเอามือปิดตาบ้างถ่างนิ้วดูบ้าง

สถานทูตไทยในมอสโก...เจตรินนั่งซึมเหม่อเซ็งมาก เขาบ่นกับยูริมา
“เราต้องไม่แต่งานกับคนที่เราไม่ได้รัก”
“รีบหาคนรักให้ไวที่สุดครับ คุณเจตริน”
“ยูริพูดราวกับว่าคนรักนี่คือขนมหวาน หรือลูกกวาดที่หาได้ง่ายๆตามร้านทั่วไป ผมไม่รักใครง่ายๆหรอกยูริ”
“ของแบบนี้ ถ้ามีบุพเพอาละวาดเมื่อไหร่ มันมาได้กะทันหันแบบ ไม่ทันตั้งตัวนะครับคุณเจตริน”
“ที่นี่ประเทศรัสเซีย ผมไม่ต้องการมีคนรักเป็นคนต่างชาติ”
“ช่างเลือกดีนัก สักวันจะเจอคนรักเป็นสาวรัสเซีย สาวรัสเซียสวยมาก คุณก็เห็นๆ”
“ความรักไม่ได้เกิดจากความสวย มันเกิดจากหัวใจ ไม่เอาละยูริ เลิกพูดเรื่องนี้ ผมกำลังปวดหัว...ไปดีกว่า”
“ไปค้นหาความรัก”
เจตรินส่ายหน้าเดินหนีไป ยูริหัวเราะไล่หลัง

ณ จัตุรัสแดง มอสโก เมืองหลวงของประเทศรัสเซีย เสียงเพลงมาร์ชสวนสนามฉลองวันแห่งชัยชนะดังกระหึ่มไปทั่วท่ามกลางการเฉลิมฉลอง อิน่ากับอเล็กซ์เดินเลียนแบบทหารที่กำลังสวนสนาม ตามจังหวะ เพลงมาร์ช แต่ทันทีที่เห็นนักท่องเที่ยว เดินสวนมาจากด้านตรงข้าม ทั้งคู่เลิกเดินท่าทหารวิ่งไปขายของให้นักท่องเที่ยว

ถนนสายหลักสายหนึ่งของมอสโกรถติดมาก เจตรินซึ่งขับรถมา ขยับตัวชะเง้อมองการจราจรอย่างกระวนกระวาย กดกระจกลง โผล่หน้ามองการจราจร แล้วเห็นว่ารถยังติดยาวมาก เจตรินผลุบเข้ารถ ดูนาฬิกา เห็นว่าเลยเวลานัดไปแล้ว เขาจึงตัดสินใจหักรถออกนอกแถว แล่นเข้าซอยเล็กๆ

บริเวณอาคารสวยแถวจัตุรัสแดง มีนักท่องเที่ยวมากมาย อิริน่าควงอเล็กซ์เข้ามาหยุดตั้งหลัก
“เอาตรงนี้ละ วิ่งหนีลูกน้องมิคาอิลทัน”
อิริน่าล้วงเหรียญจากกระเป๋าพลาง อเล็กซ์ดึงซองพลาสติกใส่แสตมป์ออกมาตรวจตราเตรียมขาย
“แล้ววันนี้นายหายไปไหน จะให้ดูต้นทางลูกน้องมิคาอิลซะหน่อยก็ดันไม่มาซะนี่”
“ผมก็ไปเรียนหนังสือสิพี่ โรงเรียนเปิดเทอมแล้วไม่รู้เหรอ เรียนเยอะๆจะได้ทำงานดีๆ ได้เงินเยอะๆ ไม่ต้องมาแอบ ขายของแบบนี้ ได้เงินมาก็ไม่พอกิน”
อเล็กซ์นึกได้ ชะงักกึก อีริน่ากำเหรียญแน่นแบบระงับความเจ็บจี๊ดจากปมในใจ แต่ไม่ได้โกรธอ เล็กซ์ เธอเสียใจจริงๆ
“ผมขอโทษ ผมไม่ได้จะพูดให้พี่เสียใจเรื่องเรียน”
อิริน่ารีบเปลี่ยนอารมณ์ ทำเป็นแจ่มใส
“พี่รู้...พี่ไม่เป็นไรหรอก ไป...ไปขายของกัน เดี๋ยวลูกน้องมิคาอิลมาแล้วอดขายอีก”
อิรีน่ากับอเล็กซ์หันไปป๊ะกับลูกน้องมิคาอิลยืนหน้าถมึงทึง

“สวัสดีอิรีน่า”

ลูกน้องหน้าไม่ยิ้มเลย อีริน่ากับอเล็กซ์ยิ้มแหะๆ จ๋อยซีด
“สวัสดี”
อิริน่าส่งซิกให้อเล็กซ์รีบหนี เล็กจะเผ่น แต่ลูกน้องรู้ทันดักทาง กระชากคอเล็กตัวลอยห้อยต่องแต่ง
เด็กชายที่ขายของอยู่ห่างออกไปเห็นเหตุการณ์รีบวิ่งหนี จะกลับที่พักไปบอกแม่อีริน่า
“ อีริน่าช่วยด้วย” อเล็กซ์ร้องลั่น
อิริน่าโกรธแต่ก็กลัวๆด้วย ตัวมันใหญ่
“อย่ารังแกเด็ก ปล่อยเดี๋ยวนี้”
“บังอาจเข้ามาขายของในเขตของมิคาอิล รู้ใช่มั้ยจะโดนอะไร”
ลูกน้องกระชากแสตมป์จากเล็ก ทำท่าจะขยำ จริงๆคือจะบีบอิริน่าให้ไปหามิคาอิล เล็กตกใจมาก ของทำมาหากินของคนจน
“อย่า…”
“พวกเราทำมาหากินได้เศษเงินวันละไม่กี่รูเบิล มิคาอิลก็เคยยากจนมาก่อน ทำไมไม่เห็นใจกันบ้าง”
ลูกน้องลามกนิดๆ
“มิคาอิลอยากเห็นใจเธอมาก แต่เธอก็ไม่เห็นใจมิคาอิลเหมือนกัน”
“หากเธอไม่ยอมไปหามิคาอิล ไอ้เปี๊ยกนี่เจ็บแน่ เราจะเผาแสตมป์มันทิ้งด้วย”
ลูกน้องอีกคนยื่นแสตมป์ แล้วจุดไฟแช็กไปจ่อ แต่ยังไม่ให้โดน เล็กยังถูกหิ้วห้อยต่องแต่ง
“อย่านะ ของแพงนะ ฉันยังติดหนี้เขาอยู่เลย”
อิริน่าเจ็บใจ แต่ตัดสินใจ
“ฉันจะไปพบมิคาอิล แต่พวกแกต้องปล่อยเด็ก แล้วคืนแสตมป์ให้เขาด้วย”
“แน่ใจ”
“มิคาอิลรู้ว่าฉันพูดแล้วทำ แต่ถ้าแกรังแกเด็กฉันจะบอกมิคาอิล ลงโทษแก”
อิริน่าจ้องเขม็ง หน้าตาเอาจริง ลูกน้องสองคนมองหน้ากันอึ้งๆ แล้วตัดสินใจปล่อยอเล็กซ์ อิริน่ารีบสั่ง
“วิ่งเร็ว”
อเล็กซ์จะวิ่ง แล้วนึกได้ กระชากแสตมป์จากมือลูกน้องอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งไม่เหลียวหลังเข้าไปในฝูงชน หายวับไป ระหว่างนั้นมีเสียงตะโกน
“อิริน่าระวังตัวด้วย”
อิริน่าออกวิ่งไปอีกทาง ลูกน้องทั้งสองตามอีริน่า

อิริน่าวิ่งวิ่งมาถึงบริเวณค่อนข้างลับตาและเงียบ ลูกน้องสองคนไล่ตามจนทันมาดักหน้า อิริน่าไม่เปิดโอกาสให้พวกมันทันทำอะไร เปิดคิวบู๊ใส่ทันที ลูกน้องมิคาอิลเห็นว่าเป็นผู้หญิงเลยไม่ทำอะไรรุนแรง แค่จะจับตัวไปหามิคาอิล ไม่รู้มาก่อนว่าอีริน่ามีฝีมือ
“เธอโกหก”
“มิคาอิลคงได้พบฉัน แต่ไม่ใช่วันนี้”
อิรีน่าสู้อย่างไม่ยอม ลูกน้องเห็นท่าการต่อสู้ของอีริน่า รู้สึกถึงความแรง ตัดสินใจต่อสู้

เจตรินขับรถมา บ่นไปด้วย
“ยูริช่างพูดบ้าๆ บุพเพอาละวาด รักแรกพบ เหลวไหลสิ้นดี”
เจตรินขับรถออกจากซอยแคบๆ แล้วเลี้ยวออกไปต่ออีกซอย แล้วเขาก็ต้องเบรกรถกะทันหัน ลูกน้องคนหนึ่งลอยหวือกระแทกหน้ารถของเจตริน กระจกร้าวพรืดๆแล้วยุบตัวแตกกระจายเป็นเม็ดๆ
เจตรินเหวอตะลึงงัน กระจกร่วงใส่กราวเต็มเสื้อเต็มหน้าตัก ร่วงไปถึงพื้นรถ ตัวไอ้ยักษ์อุดอยู่ที่ช่องกระจกซึ่งกระจกแตกหมด มันตะกายลุกด้วยความจุกสุดๆ แต่มันยังไม่ทันได้ลุก อีริน่าถีบไอ้ยักษ์อีกคนลอยหวือ เจตรินซึ่งกำลังลงจากรถเห็นเต็มๆตาว่าตัวเล็กถีบตัวใหญ่ลอยได้ เขายังดูไม่ออกว่าคนถีบเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย รีบหลบวูบตามสัญชาตญาณ
ไอ้ยักษ์คนที่สองลอยมาหล่นกระแทกโครมบนกระโปรงหน้ารถ ฝากระโปรงยุบเห็นๆ เจตรินเห็นรถแล้วหน้าแหย อย่างสยองค่าซ่อม อีริน่าม้วนตัวขึ้นหน้ารถโครม รถกระเทือนทั้งคัน เจตรินยิ่งหมดแรง แทบทรุด
อิริน่ายืนบนกระโปรงรถอัดไอ้ยักษ์โครมๆ รถโยกไปมา เจตรินในอาการเหมือนเห็นญาติโคม่า สุดจะทนมอง ทรุดนั่งก้มงุดกุมศีรษะที่พื้น ไอ้ยักษ์คนหนึ่งเห็นป้ายที่แสดงว่าเป็นรถของสถานทูต ตกใจตาเหลือกรีบบอกเพื่อน
“รถสถานทูต”
อิริน่าได้ยินด้วย เงื้อมือเท้าค้างหน้าเหวอ มองเจตรินที่ยังก้มหน้าคอตกอยู่ อีริน่ากระโดดลงมองป้าย
“ชิบจริงๆด้วย รถสถานทูตไทย เผ่นก่อนละนะคุณพี่”
อิริน่าเปิดแน่บ ไอ้ยักษ์สองคนก็วิ่งกระจายหายไปคนละทิศละทาง เจตรินเงยขึ้นพอดี เห็นวิ่งกันกระจาย โดดยืนทันใด โกรธมาก แต่ก็ยังรักษาวาจาสุภาพแบบนักการทูต
เจตรินพูดกับอีริน่าเพราะถือว่าอีริน่าเป็นคนทำ เนื่องจากเป็นคนถีบไอ้ยักษ์ทั้งสอง
“อ้าว...คุณอย่าหนีสิครับ ทำรถราชการพังแล้วหนีไม่มีมารยาทนะครับ”
อิริน่ากำลังวิ่งๆอยู่ขำก้ากแทบวิ่งต่อไม่ไหว
“คุณชายมารยาทงาม รถพังทั้งคันยังด่าไม่เป็นเล้ย ก้ากๆ”
เจตรินปวดใจกับสภาพรถ อีริน่าทำท่าวิ่งถอยหลังกลับมา เจตรินใจชื้นขึ้นมีหวังว่าจะเจรจาเรื่องค่าซ่อม
“ขอบคุณมากครับที่กลับมา คุณมีน้ำใจจริงๆ”
อิริน่า ยังวิ่งถอยหลัง ขำซะไม่มี
“เอ...สงสัยจะเป็นคุณชายนิ่มอ่อนโลกซะมากกว่าแฮะ”
เจตรินหว่านล้อมสุดฤทธิ์ และจริงใจ
“ไม่ต้องห่วงนะครับผมไม่ส่งเรื่องถึงตำรวจ ไม่เรียกร้องค่าซ่อมเกินจริงแน่ครับ”
อิริน่าดึงหมวกปิดหน้า แล้วหยุดวิ่ง โก้งโค้งส่ายก้นให้เจตริน เหมือนเด็กผู้ชายแก่นๆ อิริน่าทำหน้าลิงใส่อีกหน่อย แล้ววิ่งหนีไปเร็วสุดๆ
“ฮึ้ย” เจตรินตกใจเหวอผงะคนส่ายก้นให้
เจตรินมองอีกทีอีริน่าหายไปแล้ว เสียงมือถือของเจตรินที่ทิ้งอยู่ในรถดังแว่ว แต่เสียงยังไม่เข้าหูเจตริน
“เฮ้อ! ร้ายจริงๆเจ้าหนุ่มนี่”
เจตรินได้ยินเสียงมือถือดัง รีบไปหยิบ

“ครับคุณแม่...อะไรนะครับ ผมไม่ว่างครับ”

สะใภ้หัวแดง ตอนที่ 1 (ต่อ)

ตรอกแคบๆมอมแมมในแหล่งคนจน ตรอกเปล่าๆ แสงทึมๆ แล้วอิริน่าเดินหน้าซึมหมดแรงใจเข้ามา ค่อยๆลงนั่งที่พื้น อีริน่าควักเงินที่ขายของได้มาดู อีริน่ามองเงินน้อยนิดในมืออย่างเศร้าเซ็ง
“ได้แค่นี้เอง อย่าว่าแต่ค่ายารักษาแม่เลย ค่าหยอดเครื่องทำน้ำร้อนให้พ่อกับแม่อาบก็ยังไม่พอเลย แล้วจะหาค่าเช่าห้องได้ทันสิ้นเดือนหรือเปล่าไม่รู้”
อิรี่น่าบ่นแต่มีการถอนใจ อีริน่าเป็นคนสู้ชีวิต อีริน่าเงยศีรษะพิงผนังตึก มองขึ้นข้างบน ลำแสงกลางวันเล็กๆทอดลงมาที่พื้นตรอก อีริน่าเงยมองลำแสงนั้นนิ่งอยู่ แม้จะเซ็ง แต่ตายังเหลือแววนักสู้อยู่
“การศึกษาก็น้อยนิด จะไปทำงานอะไรได้ ร้านขายขนมยังไม่รับเลย ก็ขายของมันไปนี่ละ”
อิรีน่าฮึดกระโดดลุกขึ้นท่าสวยๆของนักบู๊
“ลองไปที่โรงแรมดู มันจะไล่ไม่เลิกก็ให้มันรู้ไป”
อิริน่าลุกเดินกระโดดๆ ลั้ลล้าไป อีริน่าพูดไปเรื่อยตามประสาไม่ปล่อยปากว่าง
“เอ...วันนี้วิกเตอร์เข้าเวรเปิดประตูโรงแรมรึเปล่าน้อ...”

พริมและอิริน่ากำลังต่อว่านิโคลัยอยู่ภายในบ้าน
“ไหนปาปาว่ามันเป็นคนเลว เป็นมาเฟียใจแคบ อำมหิตคิดแต่เรื่อง เลวร้ายในหัว แล้วยอมไปทำงานกับมันทำไม”
“ปา ปา เอ้อ...” นิโคลัยพูดไม่ออก
“เป็น...”
อิรีน่าจะพูดว่าเป็นหนี้ แต่นิโคลัยขยิบตาแต่ไม่รอดพ้นสายตา พริ้มที่แอบสังเกตตลอดเวลา
“ปาปาอยากมีเงินมารักษาแม่”
“บอกกี่ครั้งแล้ว ถ้ามันเป็นเงินสกปรก ชาติหน้าก็อย่าได้เอามารักษาฉัน ฉันยอมตายเสียดีกว่า”
“อย่าดื้อสิที่รัก ขอเพียงให้คุณหาย จากนั้นเราจะเริ่มต้นกันใหม่ ผมกำลังพยายามเลิกเหล้า บุหรี่”
“พยายามมาตั้งแต่คุณลาออกจากงาน จนป่านนี้ลูกโตยังไม่สำเร็จ พยายามไปจนตายก็อย่าหวัง มองหน้าคุณก็รู้ว่าติดการพนันเป็นหนี้มัน และอาจกำลังก้าวหน้าไปถึงขึ้นเป็นทาสยาเสพติด เพราะไปทำงานกับคนเลวอย่างมัน”
ขณะที่สองคนเถียงกัน อิริน่าส่ายหน้า แล้วเลี่ยงออกมา

ในห้องนอนพริมกับนิโคลัย อิริน่ารวบรวมเหรียญสัญลักษณ์โบราณของเก่าสารพัดของพ่อยัดใส่กระเป๋าแจ๊คเก็ต
ด้านนอก นิโคลัยพยายามอธิบายกับพริม
“ผมจำใจทำงานกับมัน เพราะมันต้องการให้อีริน่าไปทำงานกับมัน พริมก็รู้ว่ามันน่ากลัวแค่ไหน ถ้าลูกไปทำงานกับมัน ที่รักอย่าโกรธผมเลย ผมทำไปเพื่อปกป้องลูกของเรา”
พริมถอนใจพยักหน้า ขณะนั้นอีริน่าก็ย่องผ่านหน้าสองคน
“จะไปไหนลูก”
อิริน่าชะงักอึกอัก
“เอ้อ ไปเอ้อ หาที่ขายของแหล่งใหม่น่ะ”
แล้วอิริน่าก็รีบร้อนออกไป ทำเหรียญตกลงมาอันหนึ่ง
“เอ๊ะ” สองคนร้องออกมาพร้อมกัน
“นั่นมันของของปาปา”
“มันคือเกียรติยศของปาปาลูกจะเอาไปไหน”
“เอาไปขายให้ได้เงินบริสุทธิ์มาซื้ออาหารมารักษาแม่ เพราะว่าเหรียญนี่ มันกินแทนอาหาร และยารักษาโรคของแม่ไม่ได้”
อิริน่ารีบก้มลงเก็บแล้ววิ่งหนีไปโดยเร็ว สองคนมองหน้ากัน
“ฉันทนต่อไปไม่ได้แล้ว ต้องรีบหาเงินมาซื้อตั๋วให้อิริน่ากลับเมืองไทย ให้เร็วที่สุดเพราะกลัวเหลือเกินว่าสักวัน ไอ้มิคาอิลนั่นมันจะรู้ว่า
“เฮ้อ”
สองคนซึมเศร้ากอดกัน

เจตรินหงุดหงิดมาก เมื่อมาพบคุณหญิงศรินทิพย์ที่ โรงแรมหรูของรัสเซีย
“จู่ๆก็มา ไม่บอกไม่กล่าว แถมให้คุณแม่โทรมานำร่อง เอาคุณแม่มาบังคับจิตใจกัน”
ขาดคำพึมพำอารดาผวามากอดเกาะเจตรินไว้แน่น
“เจตขาดามาตั้งแต่เมื่อวาน โทรหา เจตก็ไม่รับโทรศัพท์ ดาไม่รู้ว่าจะไปเที่ยวไหน ดาไม่อยากไปเที่ยวกับทัวร์ มันไม่เป็นส่วนตัว อุตส่าห์ดั้นด้นมาคู่หมั้นตั้งไกล ถ้าไม่ได้คุณแม่โทรมาดักไว้ก่อน ให้มาหาดาวันนี้ เจตคงแกล้งเฉยต่อไป”
เจตรินอึดอัดอายคนที่โดนอารดากอด
“ผมไม่ได้เฉย ผมไม่ว่างต้องไปทำงานกับท่านทูต ดาครับ คนมองกันใหญ่แล้ว ไปนั่งกันเถิดครับ”
เจตรินค่อยๆดันมืออารดาออกไป อารดายังกุมมือเจตรินต่อไว้แน่น ยิ้มอย่างมีชัย

ด้านนอกโรงแรมหรู อีริน่าเดินมามองที่ประตู มองประตูแต่ไม่เห็นภายในเพราะแสงสะท้อนที่กระจก อิริน่าเดินระวังตัวหาช่องทางแอบเข้าไป โรงแรมนี้อิริน่ามาบ่อยและโดนไล่ทุกครั้ง แต่ก็ยังมาเพราะโขกราคานักท่องเที่ยวได้หลายเท่ากว่าที่เดินเร่ขาย วิกเตอร์เพื่อนอิริน่าเป็นดอร์แมน แอบช่วยให้อิริน่าเข้าโรงแรม แต่ก็ระวังตัวสุดๆกลัวโดนไล่ออก
อิริน่าเดินเบี่ยงหลบๆมาด้านข้างประตู โผล่หน้ามานิดเดียวเพ่งมองเข้าข้างใน ขณะที่ด้านใน วิกเตอร์ยืนตรงตัวแข็งรอบริการเปิดประตูให้แขก แต่ที่ตัวแข็งคือเห็นก่อนแล้วว่าอิริน่ามา ผู้จัดการโรงแรมเดินตรวจความเรียบร้อยอยู่ไม่ห่างนัก อิริน่าดีใจใช้นิ้วเคาะกระจกเบาๆเรียก วิกเตอร์ค่อยๆบิดคอไปมองอีริน่า บิดแต่คอตัวไม่หัน เหมือนหุ่นยนต์ อิริน่าทำสัญญาณให้เปิดประตู
วิกเตอร์ทำท่าทางแบบแข็งๆให้รู้ว่าผู้จัดการอยู่แถวนั้น ทำท่าเชือดคอตัวเองว่าร้ายแรง มายถึงจะโดนไล่ออก ผู้จัดการเห็นท่าทางวิกเตอร์แปลกๆ เดินมาดู อีริน่าผลุบหลบ วิกเตอร์นิ่งตัวตรงแข็งแบบรักษาหน้าที่ ผู้จัดการเมียงมองแล้วไปทางอื่นต่อ
แขกต่างชาติของโรงแรมเดินมาที่ประตูโรงแรม วิกเตอร์เปิดประตูให้อย่างนอบน้อม อีริน่าฉวยโอกาสผลุบตามหลังเข้ามายืนลับๆล่อๆอยู่ข้างแขกต่างชาติของโรงแรม
“สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับครับ”
แขกต่างชาติยิ้มให้วิกเตอร์ พูดภาษารัสเซีย
“ขอบคุณ”
“วิกเตอร์ดีใจมาก ชาวต่างชาติพูดรัสเซียด้วย ตอบเป็นภาษารัสเซีย
“ยินดีมากครับท่าน”
แขกต่างชาติเดินไป อีริน่าพูดไทยด้วย
“เชอะ ยินดีต้อนรับ แต่ไม่ยอมเปิดประตู”
“อิรีน่าจะไปไหนก็รีบไปเลย อย่าให้โดนจับได้ล่ะ เดี๋ยวฉันโดนไล่ออก งานยิ่งหายากอยู่”

อิริน่าค้อนอย่างหมั่นไส้ แล้วรีบเดินแฝงแขกคนนั้นคนนี้บังตัวเอง มองหาคนที่จะขายของให้ไปด้วย

ในลอบบี้โรงแรม…อารดาต่อว่าเจตรินที่ทำเฉยๆไม่ดีใจที่ได้พบเธอ
“ทำไมเจตไม่ตื่นเต้นยินดีที่ได้พบหน้าคู่หมั้นเป็นวันแรก”
“ทำไมผมต้องตื่นเต้น เพราะก่อนหน้าที่จะเป็นคู่หมั้นเราก็พบกันมานานเป็นสิบปี”
“พูดจาไม่ให้กำลังใจกันเลยนะคะที่รัก”
“ที่รักหรือครับ เราเป็นเพื่อนกัน” เจตรินแย้งไม่พอใจ
“แต่ตอนนี้เราเปลี่ยนจากเพื่อนมาเป็นคู่หมั้น แปลว่าเรากลายเป็นคู่รักกัน โดยปริยาย พรุ่งนี้เช้าดาต้องไปแอมสเตอร์แดมกับคณะทัวร์ คืนนี้เจตพาfาไปดินเนอร์ ไปดูบัลเล่ต์บอลซอยล์นะคะ”
“เสียใจครับคืนนี้โรงละครงดแสดงหนึ่งวันพอดี มีแต่ละครสัตว์จะดูไหม”
“โอยจะบ้าตาย นี่ถ้าไม่รักไม่คิดถึงจนใจแทบขาด ดาไม่มาหรอกค่ะ ถ้าอย่างนั้นเราดินเนอร์แล้วไปเที่ยวเรดสแควร์”
เจตรินส่ายหน้าอีกครั้ง
“เสียใจด้วยอีกครั้งนะครับ คืนนี้มีสังสรรค์เป็นการภายใน ระหว่างท่านทูตทั้งหลายแต่ละประเทศครับ”
อารดาร้องไห้เหมือนเด็กๆออกมา เจตรินตกใจ คนแถวนั้นตกใจมองมาแปลกใจ
“ฮือๆ ใจร้าย เห็นงานดีกว่าคู่หมั้น”
“ผมขอโทษ”
“อย่างนั้นถ้ากลับมานี่ดาจะวนมาอีกครั้ง แล้วพาดาเที่ยวให้สนุกนะคะ”
“เสียใจอีกแล้ว คือผมครบวาระสี่ปีที่นี่กำลังเตรียมตัวกลับเมืองไทยเดือนหน้า”
“ถ้าอย่างนั้นดาจะกลับไปรอแต่งงานกับคุณเดือนหน้า ก็ดีไปอีกแบบ ขอบคุณมาก”
“ดาครับ ผมรีบมาพบดาและต้องรีบกลับไป ดาไปสมทบกับคณะทัวร์ของดานะครับ”
เจตรินตาลุก อารดากระโดดเกาะ อิริน่าเดินมาไม่ทันจำได้ว่านั่นคือโจทย์ของเธอ กำลังส่ายตาหานักท่องเที่ยวจะขายเหรียญของพ่อ เลยมาชนกันเอากับอารดาที่ผวามาเกาะเจตริน
“ว๊าย ไอ้บ้าจะมาล้วงกระเป๋าฉัน ว๊ายช่วยด้วยมันจะมาล้วงกระเป๋า”
“เฮ้ย” อิรีน่าร้องอย่างตกใจ
“ไม่ใช่หรอกแค่เดินชนกัน มือเขาไม่ได้ล้วงกระเป๋าดาสักหน่อยแต่ ล้วงกระเป๋าตัวเขาเองต่างหาก” เจตรินแย้ง
“ถ้าอย่างนั้น มันตั้งใจมาชนเพื่อนลวนลามดา”
“ฉันมาขายของต่างหาก”
ทั้งเจตรินและอารดาตกใจ
“คนไทย”
สองคนพยายามมองหน้า อิริน่ามองไปที่เจตรินแล้วสะดุ้ง เพราะจำได้
“อีตาบ้านี่เอง เอายังไงดีล่ะ” อิน่าพยายามก้มหน้าหลบหมวกลงต่ำไว้
“แต่งตัวมอมแมมเหมือนขอทาน อย่ามาอ้างว่าจะมาขายของ พนักงานให้ มันเข้ามายังไง ไปให้พ้นนะ ไปไม่อย่างนั้นจะเรียกคนมาไล่แก ทำให้อับอายขายหน้าคนไทยหมด ดันมาขอทานถึงมอสโคว์ หรือว่าแม่แกมา หากินถึงที่นี่เท่านั้นเอง
อิริน่าหันไปคว้าขวดซอสยกมาสาดเทไปบนหัวและหน้าของอารดา
“นี่แน่ะดูถูกแม่ฉัน แกนั่นแหละท่าทางเหมือนกำลังอยากนอนกับไอ้บ้านี่ กลางลอบบี้โรงแรม”
“อร๊าย”
อิริน่าหันกลับแต่เกรงว่าเจตรินจะจำหน้าได้ จึงหันกลับ แต่เจตรินกลับดึงแขนไว้
“เดี๋ยว”
อิริน่าสะบัดแล้วเดินหนีออกไป
“มันทำร้ายดา มันทำร้ายดา ตามไปเอาเรื่องมันเรียกตำรวจจับมันค่ะ”
“ดาไปด่าถึงแม่เขาทำไม เขาคือคนไทยผมต้องดูแลเขา ผมจะคุยกับเขา ดารีบไปห้องน้ำล้างหน้าตานะ”
เจตรินบ่นกับตนเองว่าทำไมมีคนไทยแยะจริง วันก่อนก็คนหนึ่งแล้ว เจตรินยังจำไม่ได้ไม่ทันเห็นหน้าถนัดไม่สนใจตามอีริน่าไป อารดาวิ่งตามไปทันทีเกาะไว้แน่น
“ไม่ค่ะ จนกว่าดาจะตามไปตบหน้าสั่งสอนมันก่อน”
เจตรินออกจะระอาอารดา

อิริน่ารีบร้อนเดินหนีเจตรินออกมา วิกเตอร์เปิดประตูแปลกใจถามเบาๆ
“ทำไมออกมาเร็วจัง”
“ขืนอยู่อาจเตะหน้าคนปากเสียได้น่ะสิ”
“ทำไม”
อิริน่าไม่สนออกมาเลย เห็นเจตรินตามมาติดๆ
“เดี๋ยว ฉันอยากพูดด้วย”
“อย่ามาทำหนีนะไอ้ขอทาน ฉันจะเล่นงานแกเดี๋ยวแหละ”
อิริน่าไม่หยุด อารดาหันรีหันขวาง ทุกคนมองอารดาเป็นตัวตลก อารดาหันไปคว้ากระป๋องจาก รปภ.มาปาใส่หัวอีริน่าด้านหลัง
“อย่า...”
อารดาปาไปแล้ว อิริน่าหูดีมากได้ยินเสียงลมเป่าด้านหลัง หันกลับมาย่อตัวแล้วคว้ากระบองอันนั้นปาใส่หน้าอารดาทันที
“โอ๊ย กรี๊ดๆช่วยด้วย จับมันไว้ จับมันไว้”
ขณะที่อิริน่ากำลังปาของกลับใส่หน้าอารดา เจตรินจำได้ทันที
“นายนี่เอง อย่าหนีสิ”
“แย่แล้ว”
อิริน่าวิ่งแน่บทันที เจตรินวิ่งตามลืมสนใจอารดาที่โดนกระป๋องปากลับมาหงายผึ่ง
“ว๊าย ช่วยด้วย เฮลพ์มีพลีส เจตอย่าหนีดาสิคะ เฮลพ์มี เราเป็นคู่หมั้นกันนะคะ”
อิริน่าได้ยินเต็มสองหูตะโกนแบบไม่หันไปมอง
“กลับไปช่วยคู่หมั้นนายซะ วิกเตอร์กับรปภ. ผวามาหาดา ด่าแว๊ดใส่”
“ใครต้องการความช่วยจากพวกแก ไอ้บ้า จำไว้ไอ้เด็กบ้า ฉันจะกลับมาฆ่าแก”

อารดาสะบัดแล้วยันตัวลุกเดินกะเพลกกลับไปในลอบบี้ ท่ามกล่างการกลั้นยิ้มของทุกคนที่เห็นสภาพ

อิริน่าวิ่งหนีเจตรินมาถึงปากซอย เจตรินตามมาติดๆ
“บอกว่าอย่าหนี”
บนถนนรถคันสวยขอมิคาอิลกำลังแล่นมา แล้วมิคาอิลก็เห็นอีริน่าวิ่งหนี โดยเจตรินตามมาติดๆ
“ลูกชายไอ้นิโคลัยวิ่งหนีใครมา”
มิคาอิลจอดรถ จะลงไปจากรถ ที่เจตรินรวบรวมพละกำลังกระโดดใส่ด้านหลังมือก็ยื่นไปแต่คว้าได้เพียงหมวกของอิริน่า หมวกอีริน่าติดมือเจตรินมา อีริน่าหันกลับมาผมยาวสยายปัดตกลงมาเคลียร์แก้มกลายเป็นหน้าสาวน้อยสวยงามผมแดง เจตรินยืนตะลึงทั้งแปลกใจทั้งตื่นตาตื่นใจในความสวยของอีริน่า มิคาอิลตะลึงเช่นกัน
“เด็กผู้หญิง”
เจตรินหายตะลึง
“เด็กผู้หญิง”
อิริน่าไม่พอใจมากที่เจตรินจับได้ว่าเป็นผู้หญิง
“แล้วไง จะทำร้ายผู้หญิงหรือ ใส่ร้ายกันวันก่อนยังไม่พอใจใช่ไหม ฉันก็แค่วิ่งหนีคนร้ายใครจะอยากทำรถนายพัง อยากได้เงินค่าซ่อมรถใช่ไหม นายต้องซื้อของฉันก่อนแล้วจะคืนให้ก็ได้ ฉันน่ะแมนมากกว่านายอีกนะ”
เจตรินทนฟังแล้วทำใจนิ่งพูดเรียบๆ
“เรื่องค่าเสียหายเลิกพูดกัน”
“โอเค.ไปละ...กลับไปหาคู่รักนายซะ”
“เดี๋ยว ฉันเป็นเจ้าหน้าที่สถานทูตไทยประจำที่นี่ มีหน้าที่สอดส่องดูแลทุกข์สุขของคนไทยทั้งหมด หนูมีปัญหาอะไรมาคุยกันก่อนได้ไหม”
“ได้ ถ้านายยอมซื้อของเก่าของฉัน รูเบิ้ลไม่รับขอเป็นดอลล่า”
อิริน่าเปิดของแกะออกมาให้ดู เจตรินหยิบมาอันหนึ่ง
“เท่าไหร่”
“สิบดอลล่า”
“ให้ยี่สิบด้วย มาคุยกันได้หรือยัง”
เจตรินส่งเงินอีริน่าส่งของ ขณะคลี่กระเป๋ามา อีริน่าเห็นเงินเป็นปึกทั้งดอลล่าและรูเบิ้ล อีริน่าซึ่งกำลังจะผละหนีชะงักตาลุกวาวพึมพำ
“เงินค่ารักษาแม่เรา”
แล้วอีริน่าก็ยิ้มหวานให้เจตรินซึ่งถึงกับงงไป
“หนูมาอยู่ที่นี่ในลักษณะไหน แม่แต่งงานกับคนรัสเซียใช่ไหม”
อิริน่าทำกุมขมับปวดหัว ทำท่าจะเป็นลมทำหายใจหอบ
“โอย...อาการโรคหัวใจกำเริบ หายใจไม่ทันแล้ว”
อิริน่าทำเซเจตรินประคอง
“แย่แล้ว”
อิริน่าฉวยกระเป๋าเงินของเจตริน ที่ยัดใส่กระเป๋ากางเกงหรือเสื้อนอกทันที
“ขอบคุณมาก ค่อยยังชั่วแล้ว ไปก่อนนะ”
อิริน่าวิ่งสุดชีวิต
“เดี๋ยว”
อิริน่าไปแล้ว มิคาอิลขยับจะไปหาเจตรินเล่นงาน
“ที่แท้มันกีดกันลูกสาวเอาไว้ให้ไอ้ผู้ชายคนนี้นี่เอง มันจึงปิดบังไม่ให้เรารู้ ขอบใจแกมากที่มีลูกสาวสวยขนาดนี้ไอ้นิโคลัย”
แล้วมิคาอิลก็ชะงักกึก เมื่อเห็นป้ายทะเบียนรถของเจตรินบ่งบอกว่าเป็นรถทูต
“รถทูต ไอ้บ้านนั่นมันเป็นคนของสถานทูต ท่าทางจะตำแหน่งไม่เล็ก”
มิคาอิลถอยกลับมาที่รถ รื่นเริงอารมณ์ดีมากๆ

ในโรงแรม...เจตรินกลับมาหาอารดาแล้ว อารดาหงุดหงิดมาก
“จับมันส่งตำรวจไปแล้วใช่ไหมคะเจต”
“ผมซื้อของของเขา เขาแค่มาขายของไม่ได้มาคิดร้ายอะไร”
“ปาหน้าดาจนหัวโนนี่นะคะไม่ทำร้าย”
“ดาจงใจทำร้ายเขาก่อน เขาแค่ป้องกันตัว”
“ดาจะไปฟ้องคุณหญิงแม่ว่าเจตไม่เหลียวแลดา”
“จะไปฟ้องยังไงก็ช่างเถิดครับ ตอนนี้เราจะต้องแยกกันแล้ว ผมจะรีบกลับไปทำงานกับท่านทูต”
“ถ้าอย่างนั่นพาดาไม่ส่งที่ห้องพักก่อนนะคะ” อารดามีแผน
“ไม่ทันแล้วครับ ผมขอตัว”
เจตรินหันกลับอารดาดึงแขนไว้
“เดี๋ยวก่อนค่ะ ไอ้เด็กบ้านั่นมันชื่ออะไรคะ”
“ไม่ใช้ไอ้ แต่เด็กนั่นเป็นผู้หญิง”
“ผู้หญิง”
เจตรินรีบเดินหนีไปทันที
“ผู้หญิงตายแล้วมันจ้องมาจับเจต เจต เจตกลับมานะ”
แต่เจตรินไปแล้ว อารดากระทืบเท้าเร่าๆ
“เจตจะไปหาอีเด็กนั่น ไม่ยอม ไม่ยอมๆ”

นิโคลัยตบหน้าหันไปหันมามีสมุนสองคนจับตัวไว้
“แกโกหก ที่แท้ลูกแกไม่ใช่ผู้ชายแค่เป็นสาวน้อยสวยงาม เอาหล้ากรอก ปากมันเข้าไปอีกแยะๆ”
นิโคลัยหันหน้าหนี
“ฉันสัญญากับลูกเมียว่าจะไม่แตะต้องเหล้าอีก”
มิคาอิลดึงหน้าหันกลับมาแล้วกระชากเหล้ามายัดปากนิโคลัย
“ฉันไม่สนใจ แต่ฉันต้องการให้แกเอาเงินสามหมื่นรูเบิ้ลมาคืนฉัน”
“ฉันหาไม่ทันหรอก เมียฉันกำลังป่วย”
“ถ้ายังไม่มีเงินส่งลูกสาวมาให้ฉัน บอกตรงๆฉันหลงใหลลูกสาวแก มากว่ะไอ้พ่อตา ตกลงไหม”
“ฉันทำกับลูกสาวอย่างนั้นไม่ได้หรอก”
มิคาอิลทุบหัวนิโคลัยโดยแรง แล้วชกท้องเตะใส่เป้า ซ้อมจนล้มฟุบไปกอง
“เอามันไปขัง แล้วฉันจะเริ่มสั่งสอนมันด้วยวิธีที่มันจะต้องเปลี่ยนจากคนกลายเป็นหมา”

มิคาอิลยิ้มเยาะมองหน้านิโคลัยที่สะบักสะบอม

อิริน่าเดินอารมณ์ดีมากๆ มาตาม ผิวปาก มือหนึ่งเคาะกระเป๋าเงินของเจตรินไปด้วย แล้วอีริน่ารีบผลุบเข้ามุมของตัวเอง อีริน่าอยู่ในมุมสำราญรีบเปิดกระเป๋าเงินดู แล้วตาโตแทบหลุดออกมา
“หูย....รวยมากนี่หว่า”
ธนบัตรมากมายในกระเป๋ากับเครดิตการ์ด นามบัตร เธอมองกระเป๋าเงินอย่างสะใจ เธอนึกย้อนถึงตอนที่ล้วงกระเป๋าเจตริน ที่เธอแสร้งทำเป็นโรคหัวใจกำเริบเซไปซบ เจตรินประคอง เธอดึงกระเป๋าเงินออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา แล้วเอากระเป๋าเงินซุกในเสื้อโค้ช แล้วรีบเดินจากไป
ปัจจุบัน อีริน่ากรีดเงินดูอย่างแสนสุข
“สมน้ำหน้า ทั้งนายทั้งคู่หมั้นตัวร้ายของนายร้ายกับฉัน นายก็ต้องชดใช้ฉัน ฮ่าๆ จะใช้ให้หมดกระเป๋าเลย”
อิริน่าหน้าจ๋อย
“แม่พริมสอนให้ซื่อสัตย์ ไม่คดโกง ไม่ลักขโมย ไม่เอาของของคนอื่นมาเป็นของเรา”
อิริน่ายุ่งยากใจ ความดีงามกับความจำเป็นตีกัน
“แต่เงินนี่ซื้อยา ซื้ออาหาร จ่ายค่าเช่าที่พัก หยอดเครื่องทำน้ำร้อนได้ตั้งหลายเดือน แม่พริมจะมียากินจนหายป่วย”
อิริน่าพูดกับกระเป๋าราวพูดกับเจตริน
“แล้วนายจะได้บุญกุศลด้วยนะนายเจตริน ที่ช่วยให้คนยากคนจนผ่านพ้นความลำบากไปได้ แม้จะชั่วเวลาไม่นานก็ตาม”
อิริน่าคิดๆ หน้าเศร้าลง ความผิดชอบชั่วดีตีกัน

เจตรินแต่งตัวเต็มยศเตรียมไปงานกับท่านทูต ระหว่างนั้นเขาคิดถึงอีริน่าที่โดนกระชากหมวกหลุดกลายเป็นสาวน้อยสวยงาม
“เด็กนั่นมีปัญหาแน่ๆ ถึงขั้นต้องปลอมตัวเป็นผู้ชายไปขายของ ไม่พ่อก็แม่ต้องเป็นคนไทยต้องไปค้นหาประวัติของเด็กนี่ให้ได้”

ร้านขายยาในย่านคนจน... ดิมิทรี เจ้าของร้าน ส่งยาให้ลูกค้ารับเงิน ลูกค้าออกจากร้านไป อีริน่าเดินสวนเข้ามา
“สวัสดีอิริน่า หายไปหลายวันนะ แม่สบายดีหรือยัง”
อิริน่านั้นเป็นที่รักของดิมิทรีเพราะกตัญญูต่อพ่อแม่
“หายดี ลุงดิมิทรีก็ไม่เห็นหนูมาที่นี่ละสิ”
ดิมิทรีหัวเราะอย่างอารมณ์ดี พลางหยิบขวดยาที่อิริน่าซื้อประจำมาเตรียมแบ่งใส่ซอง
“จะไม่มาทักทายพูดคุยกันเลยเหรอ”
ริน่าล้วงเงินทั้งหมดที่ขายของได้ออกมาวางให้ดู
“หนูมีเงินแค่นี้ละค่ะลุงดิมิทรี”
“มีแค่นี้ลุงก็เอาแค่นี้ แต่หนูเอายาไปให้แม่เท่าเดิม แม่จะได้กินต่อเนื่อง หายป่วยเร็วๆ”
อิริน่าน้ำตาซึมด้วยความตื้นตัน
“ขอบคุณมากค่ะลุงดิมิทรี แม่หายแล้ว แม่คงมาขอบคุณลุงด้วยตัวเอง”
“อย่าลืมทำคาต๊อชก้ามาฝากด้วย”
“จะทำสุดฝีมือเลยค่ะ เดี๋ยวจะไปเอามันฝรั่งที่ป้ามาเรีย”
อิริน่าไป ดิมิทรีมองตามด้วยความเอ็นดู
“เป็นเด็กดีจริงๆ”

เจตรินจะออกไปข้างนอก เขาพยายามหากระเป๋าเงิน แต่ไม่พบ
“กระเป๋าเงินของเรา”
เขาพยายามนึกว่าหายไปตอนไหน แล้วมั่นใจว่าเป็นฝีมืออีรีน่าแน่ๆ
“เด็กนั่นมันตัวแสบ หลอกล้วงกระเป๋าเรา บ้าจริง”
เจตรินยกหูหายูริทันที
“ยูริ ผมต้องการตามหาเด็กผู้หญิงลูกครึ่งไทยรัสเซียคนหนึ่ง ฐานะยากจนด่วน”
เจตรินหงุดหงิดมาก รีบโทรหายูริบอกข้อมูลของอิรีน่าเท่าที่เขารู้ ยูริฟังแล้วถึงกับกุมขมับ
“มีข้อมูลแค่เนี้ย แล้วจะหากันได้ง่ายๆหรือนี่ เฮ้อ คุณเจตริน เฮ้อ”


ตลาดสดย่านคนจนของมอสโก ป้ามาเรียกำลังคุยกับเพื่อนแม่ค้า 3-4 คน หัวเราะกันสนุกสนาน อิริน่าเดินร่าเริงเข้ามาหากลุ่มป้ามาเรีย
“มาแล้วอิริน่าคนสวย วันนี้ได้มันฝรั่งที่เขาคัดทิ้งเยอะเลย”
“ขอบคุณค่ะป้ามาเรีย สวัสดีค่ะคุณป้าทุกคน”
ป้าๆทั้งหลายตอบสวัสดีด้วย รู้จักสนิทกันหมด อีริน่าหยิบกระสอบขนาดเล็ก
“นี่ใช่ไหมคะ”
“ใช่แล้ว” มาเรียหยิบอีกถุงส่งให้ “ฝากไปให้ครอบครัวอเล็กด้วย”
“ได้ค่ะ”
อิริน่าจูบแก้มมาเรีย แล้วจะไป
“เดี๋ยวก่อนอิน่า มีอะไรจะให้อีกอย่าง”
มาเรียหยิบห่อย่อมๆมาเปิดให้ดูแบบให้ดูของดีที่ภูมิใจ มันคือหมูสามชั้นดิบ
“เอาไปให้แม่ ได้อาหารดีๆในฤดูหนาวแม่จะได้ไม่ป่วย”
อิริน่าน้ำตาซึม กอดมาเรียแน่น แล้วจูบแก้มซ้ายขวา
“ขอบคุณค่ะป้ามาเรีย หนูเองคงหาเงินไม่ได้มากพอที่จะซื้อ”
“ไม่เป็นไร เราอยู่ชุมชนเดียวกัน เราช่วยกันอยู่แล้ว”
“หนูหวังว่าสักวันหนูจะมีโอกาสตอบแทนป้าๆลุงๆในชุมชนบ้าง”
“เป็นคนดีก็ถือว่าตอบแทนชุมชนแล้วละอีริน่า รีบไปเถอะแม่จะรอ”

สองคนแตะแก้มลากัน

สะใภ้หัวแดง ตอนที่ 1 (ต่อ)

เมื่อกลับมาที่ที่พัก อิริน่าวางกระเป๋าเงินของเจตรินบนเตียง แล้วหยิบกระป๋องสะสมเงินออกมาเปิดดู ในนั้นมีเงินอยู่ไม่น้อย แต่เป็นเหรียญส่วนใหญ่ ธนบัตรก็ราคาน้อยมาก อิริน่ามองเงินแล้วถอนใจ
“ยังได้ไม่เท่าไหร่เลย เก็บมาตั้งนานยังได้ไม่เท่าเงินในกระเป๋านายนั่นเลย ต้องเก็บอีกกี่ชาติถึงจะได้เรียนหนังสือ อีกกี่ชาติถึงจะซื้อตั๋วเครื่องบินไปประเทศไทยได้...ช่างไกลเกินฝันจริงๆ เอาให้พ่อกับแม่ใช้ดีกว่า”
“ทำอะไรอยู่จ้ะลูก”
พริมยิ้มโผล่มา อีริน่าหันขวับดูกระเป๋าของเจตริน ตาเหลือก ปรู๊ดไปนั่งทับไว้ พริมสะดุดใจนิดหนึ่งกับอาการออกทางพิรุธของลูก แต่นิ่งไว้
“นับเงินค่ะ หนูรวยใหญ่แล้ว” อีรีน่าให้แม่ดูกระป๋อง “หนูจะให้พ่อกับแม่เป็นของขวัญนะคะ”
“ลูกเก็บไว้ใช้เองเถอะจ้ะ ทำงานงกๆเหนื่อยทุกวัน”
“ไม่เอา...จะให้...แม่คะเราไม่มีญาติอยู่ที่ประเทศไทยเลยเหรอคะ แม่ตัวคนเดียวจริงๆเหรอคะ”
พริมตาแวบประกายเจ็บปวดวาบหนึ่ง แล้วข่มให้จางหาย
“อิริน่าถามแม่หลายครั้งแล้วนะ เกินร้อยครั้งแล้วมั้ง”
อิริน่าเล่นด้วย
“ไม่จริงค่ะ เพิ่ง 99 ครั้งเองค่ะ”
แม่ลูกหัวเราะกัน พริมแอบสังเกตแน่ใจว่าอีริน่ามีพิรุธ เสียงเคาะประตู ตามด้วยเสียงลูกน้องมิคาอิล
“เปิดประตูหน่อย พานิโคลัยมาส่ง”
อิริน่าลุก แล้วนึกได้ว่านั่งทับกระเป๋าอยู่ ทำเป็นเซนั่งลงไปใหม่
“อุ๊ย”
พริมเหลือบตาแว่บอย่างรวดเร็ว เห็นปลายกระเป๋าแวบๆ ยังดูไม่ออกว่าอะไร แต่แน่ใจว่าอิริน่ามีลับลมคมนัยแน่
“ลูกไม่ต้องออกไปหรอกจ้ะ แม่จัดการเอง”

สมุนสองคนโยนนิโคลัยลงหน้าประตู พริมเปิดออกมาเห็นตรงหน้าหวีดร้องตกใจมาก
“นิโคลัย” พริมมองหน้าสองคน “ทำร้ายเขาทำไม”
สองคนหัวเราะชอบใจ
“นายสั่งมาบอกเธอฐานกรุณาว่า...ถ้าไม่อยากให้มันถูกทำร้ายอีก ส่งลูกสาวคนสวยของพวกแกให้นาย”
อิริน่าโผล่ตามออกมาในมือยังถือกระเป๋าของเจตแอบไว้ในมือ
“ปาปา...พวกแกอีกแล้ว”
“กลับเข้าไปในบ้านเดี๋ยวนี้ อีริน่า”
“ไม่ มันทำร้ายปาปา”
อิริน่ากระโดดใส่สองคน ที่ถอยออกไปหัวเราะแล้วออกไปจากที่นั่น
“มาช่วยกันพาปาปาเข้าไปทำแผลข้างในเร็วๆเข้า”
สองแม่ลูกช่วยกันประคองนิโคลัยเข้าไปในบ้าน อิริน่าทำกระเป๋าเจตรินหล่น พริมเห็นเงินแล่บออกมา
“เอ้อ กระเป๋าหล่น”
“แม่เห็นแล้ว และรู้ว่าไม่ใช่ของลูก”
“รีบพาปาปาเข้าบ้านก่อนเถิด”
อิริน่าทำขมีขมันพาพ่อเข้าบ้าน

อิริน่าดูแลพ่อเรียบร้อยแล้ว พริมน้ำตาซึม
“ช่างใจร้ายเหลือเกิน นิโคลัยโธ่”
“ปาปาอ่อนเพลียเจ็บมากด้วย ดื่มเข้าไปแยะด้วย หลับไปแล้วแม่ ให้เขาพักผ่อนเถิด”
“อิริน่าต้องระวังตัวนะ แม่กลัวพวกมันมาจับตัวหนูไปแม่คงขาดใจตาย”
“ค่ะ อีริน่าจะระวังตัว บางทีเราอาจมีเงินไปช่วยใช้หนีให้พ่อก็ได้นะแม่”
“เงินมากมายขนาดนั้น เหลวไหลน่าอีริน่า ไปพักผ่อนได้แล้ว”
อิริน่าเดินมากอดหอมแม่แล้วเดินจากไป พริมมองตามสงสัยมาก

เที่ยงคืน...เจตรินนั่งหงุดหงิดเรื่องโดนอิริน่าล้วงกระเป๋า
“ฉันต้องรู้ให้ได้ภายในวันสองวันนี้ ว่าเธอเป็นใครแม่สาวผมแดงไทยรัสเซีย แต่ที่แน่ๆเธอมีปัญหาเรื่องเงิน เพราะอะไร”
เสียงมือถือดังขึ้น เจตรินมองแล้วรับถอนใจ
“ครับดา”
“นี่ก็แค่เที่ยงคืนทำไมเจตไม่มาหาดา สั่งลากันก่อนจากนะคะ เจต”
“ผมเพิ่งเดินเข้าห้องมาเดี่ยวนี้ พรุ่งนี้ผมต้องตื่นตีห้าติดตามท่านทูตไปประชุม”
“โอ๊ย วันๆชีวิตเจตมีแต่ท่านทูตๆ สถานทูต ๆ แต่งงานกันแล้ว จะได้เจตต่อหน้าวันวันละกี่นาทีคะ”
“ก็คงไม่กี่นาทีหรอก โชคดีนะครับ เดินทางปลอดภัยครับดา”
“ค่ะ แต่ว่า...”
“แบตหมดพอดี แค่นี้นะครับ”
เจตรินตัดสายทันทีแล้ว ถอนใจ

อิริน่าพยายามหาที่ซ่อนกระเป๋าเงินของเจตริน เธอไม่ได้คิดจะเอาของเขาแล้ว คิดจะคืนแต่อยากให้ของเขาปลอดภัยไว้ก่อน เสียงพริมเย็นเยียบดังขึ้น
“จะหาที่ซ่อนของที่ถือในมือนั่นใช่มั้ย”
อิริน่าตกใจสุดๆ หันขวับ
“แม่...”
พริมโกรธ ปรี่มาที่ลูก อิริน่าจ๋อยมาก พริมดึงกระเป๋าไปจากมืออิริน่า เปิดดูคร่าวๆ เห็นเงินมากมาย พริมเงยมองลูกเขม็งด้วยสายตาตำหนิและเจ็บปวด อิริน่าเสียใจ ตกใจ
“แม่ฟังหนูอธิบายก่อนนะ”
“ฟังคำแก้ตัวน่ะเหรอ”
“ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่”
“ตั้งแต่เลี้ยงลูกมา แม่เสียใจที่สุดก็วันนี้เอง ลูกก็รู้อิริน่าว่าแม่สอนอะไร อบรมอะไรลูกบ้าง แล้วนี่อะไร อย่าบอกนะว่าเขาทำหล่นแล้วลูกเก็บได้ ไม่งั้นคงไม่หาที่ซ่อนให้วุ่นอย่างตะกี้นี้ แม่ผิดหวังตัวเองจริงๆที่ไม่อาจสอนลูกให้เป็นคนดีได้”
พริมน้ำตาค่อยๆ ซึมออกมา อิริน่าน้ำตาไหลพราก เสียใจที่ทำให้แม่เสียใจ เธอก้มลงกราบเท้าแม่

“หนูขอโทษค่ะ หนูยอมรับผิด หนูขโมยกระเป๋าเขามาจริง หนูโกรธที่พวกเขาดูถูกคนจน เลยอยากทำให้เขาเดือดร้อนบ้าง”

พริมสะอื้นฮัก น้ำตาไหลไม่หยุด
“แต่หนูไม่ได้เอาเงินเขาใช้เลยค่ะแม่ หนูคิดจะเอาไปคืนเขา แต่ยังไม่กล้า หนูกลัวเขาบอกตำรวจจับหนูค่ะ”
พริมลงนั่งกอดลูก เธอพูดในอารมณ์ที่คิดถึงเรื่องของตัวเองในอดีตไปด้วย
“อารมณ์ชั่ววูบทำลายชีวิต ทำลายอนาคตคนมามากต่อมากแล้วลูก หนูอยากทำให้เขาเดือดร้อน คนที่มีเงินมากขนาดนี้เขาคงเดือดร้อน แค่วันเดียวหรือชั่วโมงเดียว แต่เราเสียชื่อเสียงไปตลอดชีวิตเพราะ ถูกเขาตราหน้าว่าเป็นขโมย ถ้าเขาแจ้งตำรวจเราต้องติดตะรางอีก ทำร้ายตัวเองยับเยินขนาดนี้ทำไมกันลูก”
อิริน่านิ่งอึ้ง รู้สึกว่าตัวเองผิดยิ่งนัก
“พรุ่งนี้เอาไปคืนเขาเลยนะลูก แม่จะไปกับลูกด้วย”
พริมหานามบัตรที่จะติดต่อ ดึงมาจากระเป๋าดู แล้วช็อกสุดๆเมื่อเห็นนามสกุลของเจตริน เป็นนามสกุลที่พริมจะไม่มีวันลืมชั่วชีวิต
“เจตริน ไอศูรย์ศรินทร์...ไอศูรย์ศรินทร์”
พริมมือเย็นเฉียบ สั่นไปทั้งตัว
“ ไอศูรย์ศรินทร์”

วันรุ่งขึ้น...อิริน่าถือถ้วยกาแฟร้อนมาให้นิโคลัย
“สวัสดียามเช้าค่ะปาปา กาแฟค่ะ”
“ขอบใจลูก”
นิโคลัยโอบไหล่ อิริน่าอิงพ่อด้วยความรัก
“ปาปาขอโทษที่ตกงานทำให้ลูกต้องลำบาก ต้องไปขโมยเงินคนเขา”
“ปาปาไม่ต้องขอโทษหนูหรอกค่ะ ปาปากับมามาเลี้ยงหนูมาจนโต ตอนนี้หนูเป็นผู้ใหญ่ แข็งแรง” อิรีน่าทำท่าเบ่งกล้าม นิโคลัยขำ “หนูต้องช่วยหารายได้เข้าครอบครัว”
นิโคลัยกอดลูกอย่างรักยิ่ง
“แต่ปาปาก็ต้องหางานทำให้ได้”
“พอแม่หายป่วย ทำขนมไทยส่งตามร้านได้ต่อ ปาปาก็รับจ้างแม่ตีไข่กับส่งขนมไงคะ หนูก็อยู่แผนกเก็บล้าง แค่นี้เราสองคนก็รวยแย่แล้ว”
สองคนพ่อลูกหัวเราะกัน นิโคลัยขยี้ผมลูกแล้วดึงศีรษะมาจูบ แล้วกอดลูกนิ่งอยู่ หน้าค่อยๆคลายนิ่งลง ตาเริ่มหมอง ยังไงก็ยังมีปมที่ไม่มีงานทำ
“แต่ปาปาเป็นหัวหน้าครอบครัว ปาปาต้องหาเงินเลี้ยงครอบครัวด้วย”
อิริน่าหน้าค่อยๆนิ่งลงแบบมีเรื่องอยากรู้คาใจ สักครู่
“ปาปาคะ”
“อะไรลูก”
“ทำไมมามาตกใจนามสกุลเจ้าหน้าที่สถานทูตไทยคะ”
“เขานามสกุลอะไรเหรอ”
“นามสกุลไอศูรย์ศรินทร์ค่ะ”
นิโคลัยเงียบกริบทันใด รู้จักนามสกุลนี้ดี

ในสถานทูต...ยูริสืบเรื่องอีริน่าได้พอสมควร
“ขอบใจเรื่องที่ยูริสามารถสืบได้ว่าพ่อแม่เด็กไทยลูกครึ่งรัสเซียคนนั้น”
“ครับ มียูริซะอย่าง ได้หลายอย่างตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ”
“เก่งมาก”
ยูริยกหูโทรจากภายในพยักหน้าหงึกๆแล้ววางหันมายิ้มกับเจตริน
“มีผู้หญิงสาว และสวยมากมาขอพบคุณเจตรินครับ นางรออยู่ที่หน้าประตูสถานทูต”
“ใคร หรือว่าคู่หมั้นผม เอ...แต่เธอก็กลับไปแล้วเมื่อเช้ามืด”
“หรือว่ากามเทพอาละวาดฟาดงวงงาเข้าให้แล้ว”
เจตรินส่ายหน้าแบบยูริเหลวไหลแล้วลุกออกไป ยูริชะเง้อมองตาม

เจตรินเดินออกมาจากสถานทูตไทย อีริน่าที่ยืนหลบมุมอยู่ เดินมาหาอย่างกลัวๆกล้าๆ
“คุณ... คุณ…”
เจตรินรู้สึกว่าเสียงเรียกตัวเอง เลยหยุดเดินหันมอง แล้วหน้าเข้มเอาเรื่อง อีริน่าหยุด
“เธอนี่เอง วันนี้มาก่อเรื่องถึงสถานทูตเลยเหรอ”
อิริหน้าชักของขึ้นนิดๆ แต่พยายามข่มใจ ตัวเองทำผิดไว้ ยื่นกระเป๋าเงินให้เจตริน
“ฉันเอา...นี่...มาคืน”
เจตรินยังไม่รับ
“โจรกลับใจ กลัวตำรวจหรือไง”
“หยุดเรียกฉันเป็นโจรซะที โจรไม่ล้วงกระเป๋าหรอก จะฆ่าคุณเอาด้วย
“ลักขโมยก็เข้าข่ายโจรทั้งนั้นละ ไม่งั้นจะมีคำว่าโจรกรรมเหรอ”
อิริน่าเหม็นหน้าเจตรินมาก
“รับของคืนไปซะที ฉันจะรีบกลับบ้าน แม่ฉันไม่สบาย”

เจตรินฉุกคิดขึ้นได้ เรื่องพริมที่เป็นเหมือนหญิงไทยลึกลับ ไม่ยอมแจ้งรายละเอียดใดๆไว้ที่สถานทูต เจตรินอยากพบเธอขึ้นมา เพราะในอดีต ขณะที่เจตรินยังเป็นเด็ก เกิดเรื่องร้ายในครอบครัวขึ้น...เจตรินมารู้เรื่องตอนที่โตแล้วมาเลาๆว่าคนรักของอาหนีเข้าป่าหลังการชุมนุม อาพยายามตามกลับ แต่อาตายเพราะกระสุน ซึ่งสำหรับเจตรินยังเป็นปัญหาว่าเป็นอุบัติเหตุหรือคนรักของอาจงใจยิง แต่คุณหญิงศรินทิพย์ มารดาของเขาสรุปเลยว่าอาถูกคนรักจงใจฆ่า และสองครอบครัวตัดขาดกันตั้งแต่ตอนนั้น เจตรินทราบว่ามีชายรัสเซียช่วยคนรักของอาออกจากป่า แล้วอาจมาอยู่รัสเซีย แต่คนรักของอาไม่ได้ชื่อพริม และจำเค้าหน้าไม่ได้แล้ว
“เธอทำความผิดที่เห็นชัดๆอย่างน้อยสองกระทงเธอต้องชดใช้”
“จะให้ชดใช้ยังไง ฉันจนมากนะ ฉันไม่มีเงินหรอก”
“พาฉันไปพบแม่พริมของเธอ”
“รู้จักชื่อแม่ฉันด้วย”
“แน่นอน ฉันเป็นใคร” เจตรินยืด
อิริน่าหมั่นไส้ กัด
“เป็นคนชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องของคนอื่น”
“ฮึ้ย แรงไปมั้ย”
“จะไปพบแม่ฉันทำไม”
“ฉันจะบอกแม่เธอเอง”
“งั้นก็ลืมไปได้เลย”
“งั้นคุยกันเรื่องทำรถสถานทูตพัง แล้วล้วงกระเป๋าฉัน”
เจตรินไม่ได้คิดจะเอาเรื่องจริงจัง แค่ขู่ๆต่อรอง อยากรู้เรื่องพริม
“ไม่คุย ถ้าจะแจ้งตำรวจจับฉัน ฉันก็จะแจ้งเหมือนกันที่คุณทำอนาจารฉันที่โรงแรม”
เจตรินอึ้ง เขินหน่อยๆ
“เอามั้ยล่ะ ต่างคนต่างรับโทษ ฉันว่าของฉันไม่น่าอับอายขายหน้าเท่าคุณหรอก คุณน่ะต้องเอาปี๊บคลุมหัวเลยน้า...”
เจตรินปวดหัวเลย
“เด็กอะไร แสบจริงๆ”
อิริน่าเป็นต่อขึ้นมา
“คริคริ มีเรื่องกับสุภาพบุรุษนักการทูตนี่ฉันชอบจริงๆ”
เจตรินอยากเบิร์ดกระโหลกอิริน่า
“ตกลงจะเอาเรื่องฉันหรือว่าเอาของคืน”
ยูริเดินมาขัดจังหวะ
“คุณเจตครับ ท่านทูตเชิญครับ”
จังหวะที่เจตรินหัน อิริน่าฉวยโอกาสปากระเป๋าเงินใส่เจตรินอย่างแรงแล้ววิ่งหนีไป เจตรินไม่ทันระวังตัว เสียหลักเซไปหน่อย เจตรินมองตามหลังอีรีน่า ทั้งขำทั้งระอา แล้วเก็บกระเป๋าที่พื้น
“แก่นแก้วเหลือรับจริงๆเล้ย...คุณยูริได้รายละเอียดของเด็กคนนี้ให้ผมหรือยังครับ”
“ได้แล้วครับ”

“เสร็จฉันละ ยายเด็กแสบ” เจตรินสมใจมาก

เจตรินเดินมาบริเวณที่พักอิรีน่า ขณะที่เดินมองหา อีรีน่าที่เห็นเขาก่อน พรวดเข้ามาขวาง
“นึกว่าหาที่พักฉันเจอน่ะเก่งนักหรือไง”
เจตรินอมยิ้มอ่อนๆนิ่งๆ
“มารยาทดีนักหรือไงบุกบ้านคนอื่น โดยเขาไม่ได้เชิญแล้วก็ไม่เต็มใจน่ะ”
“ผมจำเป็นต้องคุยกับคุณแม่คุณจริงๆนะ”
“แต่แม่ฉันไม่มีความจำเป็นต้องคุยกับคุณ”
“อิรีน่าเป่าปากเสียงแหลมยาว เด็กๆมากมายกรูกันออกมาล้อมเจตริน ถือไม้บรรทัดบ้าง กิ่งไม้เล็กๆบ้าง ก้อนหินเล็กๆบ้าง และส่วนใหญ่มีไข่เน่า ทั้งหมดดูน่ารักในสายตาของเจตริน
“หัวโจกนักเลงเจ้าถิ่นหรือนี่ ลูกสมุนเต็มเลย”
“ลองดูสิ เจอไข่เน่าเข้าใบนึง สูทคุณซักกันเจ็ดหนยังไม่หายเหม็นละ”
อิรีน่าทำอาการส่งซิก เด็กๆเดินผลักดันเจตริน ทำให้เจตรินต้องเดินไปโดยปริยาย
“ถึงฉันจะจน การศึกษาน้อยกว่าคุณ ก็ไม่ใช่ว่าคุณจะละเมิดสิทธิส่วนบุคคลของฉันได้ตามใจคุณ คุณเป็นผู้ใหญ่ ทำงานที่ถือว่าเป็นหน้าตาของประเทศ คุณไม่ควรทำอะไรอย่างนี้”
เจตรินจุกสุดๆโดนเด็กด่า
“ ผมขอโทษ...ขอโทษมากๆ...”
“คุณเจตริน ใช่ไหมคะ”
เสียงพริมดังขึ้น เจตรินกับอีรีน่าหันขวับไปมอง เห็นพริมถือกล่องขนม ยิ้มน้อยๆอ่อนโยน หน้าตาอ่อนหวานสวยงามอยู่กลางแสงสวย พริมนั้นคาดเจตนาของเจตรินได้ว่าน่าจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับอดีตของเธอ จึงมาเพื่อตัดความสงสัย
“คุณพริม”
เจตรินมองขนมอย่างชื่นชม อีรีน่าคุมเชิงอยู่ใกล้แม่ เด็กๆถอยไปเล่นห่างไปแถวๆนั้นเผื่อลูกพี่เรียกใช้
“ฝีมือชั้นสูงเลยนะครับนี่ แค่เห็นก็เชื่อได้เลยครับว่าอร่อย” เจตรินยิ้มให้พริม
พริมยิ้มรับอ่อนๆ อีรีน่าขัด...
“แหงอยู่แล้ว พูดได้แค่นี้เงียบไปเลยเหอะ”
“อิรีน่า...” พริมปราม
อิรีน่าเงียบ แต่แอบทำหน้าใส่ เจตรินเห็นแต่รักษากิริยา มองพริมแบบขอคำตอบ พริมพูดนุ่มนวล แต่โกหกล้วนๆ พยายามพูดสั้นที่สุด
“ดิฉันเป็นลูกแม่ค้าค่ะ ครอบครัวทำขนมไทยขาย ถือว่ายากยากจน พ่อแม่มีลูกเยอะ วันนึงดิฉันพบกับพ่อของอิรีน่า เขาโก้ รวย ดิฉันอยากหลุดพ้นความยากจนเสียที ตัดสินใจหนีตามเขา เรื่องของดิฉันมีแค่นี้เองค่ะ”
ระหว่างพริมพูด อิรีน่าตั้งใจฟัง เพราะไม่ค่อยรู้เรื่องของแม่ เจตรินจับตาแบบจะจับผิด แต่อย่างมีมารยาท ยังไม่ปักใจเชื่อที่พริมบอก แต่ก็รักษากิริยา
“แต่คุณพริมไม่ติดต่อ ไม่เข้าร่วมกลุ่มกับคนไทยที่นี่เลย...”
“ดิฉันไม่อยากให้ใครตามเจอค่ะ ไม่อยากบอกเรื่องของตัวเองให้ใครทราบ ครอบครัวคงตัดเป็นตัดตาย ลูกสาวหนีตามผู้ชายเป็นเรื่องอับอายขายหน้ามาก” พริมบอกด้วยความรู้สึกจริงๆ
“แต่เรื่องผ่านไปนานมากแล้วนะครับ อย่างน้อยก็ยี่สิบหรือเกือบยี่สิบปี”
พริมนิ่งอึ้ง สะเทือนใจแต่เก็บไว้ภายใน

วันต่อมา เจตรินคุยกับยูริอยู่ที่สถานทูต...ยูริพยักหน้าหงึกๆรับรู้เรื่องเบื้องหลังของพริม แม่ของอิรีน่า
“คนไทยนี่ถือมากเรื่องหนีตามผู้ชาย” เจตรินเล่า
“หนีตามผู้ชายที่เป็นเคจีบีนี่มีศักดิ์ศรีนะครับ คุณเจตริน แปลกแท้ๆ แค่บอกพ่อแม่ตรงๆก็ได้ นอกเสียจากว่าพ่อแม่ไม่ต้องการเขยต่างชาติ”
“แสดงว่าพวกเขารักกันมาก แต่ผมว่ามันน่าจะมีอะไรมากกว่านี้ที่เรายังไม่ทราบ ผมจะต้องสืบต่อไปว่าทำไม เด็กคนนี้ถึงต้องอยากได้เงิน ถึงขั้นล้วงกระเป๋าผม ทั้งที่ดูจากคุณพริมเธอมีลักษณะกุลสตรีผู้ดีไทยมากๆ ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอคือลูกสาวแม่ค้าทำขนมผู้ยากไร้ เพราะขนมนั่นมันบ่งบอกว่ามาจากในรั้วในวัง”
เจตรินคิดหนัก ยูริยื่นหน้ามากระซิบ
“อะไรไม่สำคัญเท่ากับว่าเธอสวยเหลือเกิน ถ้าไม่ขัดผมขอเธอแต่งงานแล้ว”
“เธออายุสิบแปด ยังไม่บรรลุนิติภาวะ”
“ถ้าเธอแต่งงานเธอจะบรรลุนิติภาวะทันทีครับ”
เจตรินหันมาทำตาเขียวใส่ เดินหนีไปทันที

บริเวณที่พักของอิรีน่า...อิรีน่าเดินพรวดๆ หน้าบูด เจตรินตามติด เด็กๆวิ่งตามเป็นพรวน แต่ตามห่างๆ
“อ๊ะๆ แค่นี้หนีแล้วเหรอ ไหนว่าเก่งนักยังไงล่ะ”
อิรีน่าหยุดกึก หันขวับ เจตรินเบรกกึกแทบไม่ทัน หวิดจะหน้าชนหน้า
“เฮ้ย” ทั้งคู่ร้องออกมาพร้อมกัน
อิรีน่าชกหน้าเจตรินทันใด เจตรินหลบไวมาก ปัดหมัดทัน
“โห หมัดไวสายฟ้าแลบจริงๆ นี่ถ้าผมไม่มีความเร็วระดับแสงคอมิหลุดไปแล้วเหรอนี่”
อิรีน่าแหวะหมั่นไส้ เงื้ออีก เจตรินจับข้อมือบิด อีรีน่าจะแก้ทาง แต่เจตรินรู้ทาง ล็อคได้ แก้ไม่หลุด
“ผมก็พอมีวิชานะครับ ไม่ใช่หมูขึ้นเขียงให้คุณสับง่ายๆ ตอนเรียนน่ะผมแชมป์เหรียญทองยูโดเอเชี่ยนเกมส์ระดับไปโอลิมปิกด้วยนะครับ”
“แหวะ ขี้โม้”
“คุยกันดีๆนะครับ ผมจะได้รายงานคุณพริมได้ว่า ลูกสาวความประพฤติดีกับแขก สมกับที่คุณพริมอบรมมาดี”
อิรีน่านิ่งๆแบบจะไม่ออกฤทธิ์ เจตรินค่อยคลายมือ อิรีน่าอัดผัวะ เจตรินหลบได้ จับไว้อีกตัวชิดกันแบบเจตรินซ้อนหลังอิรีน่า ท่าทีดูเหมือนกำลังกอดอิรีน่า ยังไม่ทันพูดอะไรกัน เสียงอารดาแปร๊ด ดังแหวกอากาศ
“อ๊าย...นังหน้าด้าน”
เจตรินปล่อยอีรีน่าพร้อมๆกับที่หันมอง เจตรินรู้ทันทีว่า ความปวดหัวกำลังจะมาเยือน”
อิรีน่ามองสมน้ำหน้าเจตรินแบบขำจนตาวับ อารดาเดินพุ่งมาเหมือนสลาตันทั้งอารมณ์และอาการ หน้าตาเหมือนจะกินอิรีน่า ถึงตัวแล้วกระชากเจตมาล็อคแขนลากไปเลย อเล็กซ์ดูออกว่าจะเกิดเรื่อง ทำสัญญาณให้เด็กๆ ลูกสมุนเตรียมพร้อม อีรีน่าแอบส่งซิกให้เด็กๆเฉยไว้ก่อน

อารดาลากเจตรินห่างออกมาจากพวกอีรีน่า เจตรินต่อว่าอารดาไม่พอใจมาก
“ไหนว่ากลับไปแล้วตั้งแต่เช้ามืด”
“ดาทิ้งตั๋วใบเก่า ตีตั๋วใหม่จองโรงแรมต่อ จ้างไกด์พิเศษมาคอยบริการเพื่อตามรังควาญนังตัวดีนั่น”
“เหลวไหล อย่าไปยุ่งกับเธอนะ”
“ปกป้องมันหรือ มันก็แค่นังลูกโสเภณีมาหากินถึงที่นี่ แล้วโดนแมงดาถีบหัวทิ้ง”
“หยุดประณามคนอื่นให้เสียหาย โดยที่ยังไม่รู้จักเขาจริงๆ”
“ทำไมจะไม่รู้ว่ามันคือนังลูกโสเภณีอันธพาลที่ทำร้ายดาวันก่อน มันพยายามแย่ง เจตไปจากดา เจตอย่าบ้าไปหลงคารมมันทีเดียวนะ ดาจะกลับไปฟ้องคุณแม่จะไปฟ้องท่านทูตถึงสถานทูต”
“ตามใจ อยากจะไปให้คนเขาดูแคลนเอาก็แล้วแต่”
อารดามองอย่างตัดพ้อ
“แหม ก็ดาน้อยใจนี่คะ ไม่ไปก็ได้พาดาไปเที่ยวนะคะ ดายอมสละเวลาอันมีค่าของดาอยู่ต่อกับเจตแล้วนะคะ”
เจตรินส่ายหน้าปลดมือเธอออก
“ผมต้องทำงาน”
“ทำงานด้วยการมาเกาะติดนังลูกโสเภณี”
“เขาไม่ใช่ลูกโสเภณี และการติดตามเขาคือหน้าที่ของผม นี่แหละงานของผม”
“อร๊ายๆ นังลูกโสเภณีจะแย่งคู่หมั้นฉัน”

อารดากรี๊ดลั่นด้วยความขัดใจ

อิรีน่าและพวกได้ยินเสียงของอารดาดังมาเต็มๆ
“ต๊าย เสียงของเธอช่างน่ากลัว” อิรีน่าบ่น
“เสียงเธอเหมือนนางเดวิลไม่มีผิด เธอกำลังพูดว่าอะไร” อเล็กซ์ฟังไม่ถนัด
“กำลังด่าแม่ฉัน ทนไม่ได้แล้ว”
อิรีน่าพรวดไปทันที อเล็กซ์และเด็กๆตามเป็นพรวน

อารดาลากเจตรินกลับ อิรีน่าตามมาด้วยยิ้มขำจะมายั่วประสาท
“นังหน้าด้าน ล่อลวงเจตมาถึงนี่เชียวเหรอแก” อารดากรี๊ดใส่
อิรีน่ายั่วประสาท
“โฮะ โฮะ โฮะ สามีของคุณผู้หญิง...”
“ฮึ้ย...”
เจตรินสะดุ้งฮือก
“เอ๊ย มะช่าย คู่หมั้นของคุณผู้หญิงโตจนน้องหมาโดดเลียปาก ไม่ถึงแล้วยังโง่ให้เด็กเอ๊าะๆ อย่างฉันล่อลวงได้อีกเหรอค้า...”
เจตรินระอาความแสบของอีรีน่า อารดาคิดคำด่าไม่ออก
“นังต่ำ ต่ำๆ”
อิรีน่ายั่วต่อ แกล้งหวานกับเจตริน
“เขามาเพราะแรงดึงดูดของหัวใจต่างหากล่ะคะ...เรายังคุยกันไม่จบเลยนี่คะคุณเจต...คิดถึงจะตาย ทำไมคุยแค่สองชั่วโมงเองค้า....”
เจตรินไม่กล้าพูดดัง
“ฮึ่ย ยัยปลาไหล”
อารดาจี๊ดปรี๊ด
“นังหน้าสังกะสีขึ้นสนิม ดูหนังหน้าตัวเองซะก่อน หนังแรดยังไม่หนาเท่าหน้าเธอ”
“นังหนังหน้าซิลิโคน”
“อูย” เจตรินสะดุ้ง แต่ก็แอบขำ
“อุ๊ย ไม่ใช่ เชยแล้ว นังหนังหน้าโบท็อกซ์”
อารดาจะเข้าไปตบ เจตรินพยายามดึงเธอห่างจากอีรีน่า
“ดาครับ ผมขอ”
“ไม่ได้ค่ะ ถึงขอได้ก็ไม่ให้ค่ะ วันนี้มาถึงที่แล้วยังไงต้องสั่งสอนนังหนังหนานี่ให้ได้”
“มาถึงที่...จะมาถึงที่ตายรึเปล่าน้อ...”
“อ๊าย นังปากเป็ด”
อารดาพรวดเข้าหาอีรีน่า เจตรินคว้าไม่ทัน เซแซดๆ อิรีน่าดีดนิ้วส่งสัญญาณรู้กันว่าเอาแค่ขู่เบาะๆก่อน อเล็กซ์นำเด็กๆทั้งโขยง วิ่งกรูกันเข้าล้อมอารดา บางส่วนยืนเป็นองครักษ์อีรีน่า อารดาหยุดกึก เด็กล้อมเต็ม ไปต่อไม่ได้ พยายามจะดันไป แต่ไม่สำเร็จ เด็กดึงเสื้อดึงกระเป๋า ดึงแขนวุ่นวาย อารดารังเกียจ กลัวเชื้อโรคสุดๆ
“ว้าย อย่ามาถูกตัวฉันนะ อี๋สกปรก เด็กบ้า เด็กผีทะเล ผีภูเขา ผีทุ่งหญ้า ผีหิมะ ผีทะเลทราย...ว้าย”
อิรีน่าขำ แต่รู้ว่าเด็กจะไม่ทำอะไรนอกคำสั่ง เจตรินแอบขำ แล้วเก๊กหน้าว่าอีรีน่า
“เล่นอะไรเหลวไหลจริงคุณ”
อิน่าเก๊กหน้า
“ไม่เหลวไหล ฉันเอาจริง”
“หนังหนายกกำลังแรดสิบตัว ใช้แรงงานเด็กเป็นโล่มนุษย์ ไม่รู้จักอายหรือไง” อารดาโวย
“พวกเราเป็นองครักษ์พิทักษ์อีรีน่า”
อเล็กซ์โต้ อีรีน่ายิ้มเยาะ
“หนังหนายกกำลังสิบแล้วนี่ อายทำไม ส่งแขก”
อเล็กซ์นำสมุนเด็กล้อมอารดาพาเดินแบบกดดันให้กลับไป อารดาวี้ดกรี๊ด แหวกเด็กไปจนได้
จะไปหาอิรีน่าก็โดนเด็กดักหน้าดักหลัง แทบหน้าคะมำ เด็กๆเอาไข่เน่าออกมาชู
“ระเบิดไข่เน่า”
อารดาชะงักกึก เหวอสุดๆ เจตรินแอบหันไปหัวเราะแบบกลั้นไม่อยู่ เด็กๆทำท่าจะขว้างไข่เน่า อารดาวิ่งเตลิดเปิดเปิง เด็กๆเงื้อไข่วิ่งตามไปเป็นหาง ขู่ไปงั้นแหละไม่มีคำ สั่งให้ขว้าง บางคนทำไข่เน่าแตกใส่ตัวเอง ดม เหม็นแหวะ เพื่อนๆก็เหม็นแหวะขำกันไป แต่ยังวิ่งตามต่อ

พริมซึ่งอยู่ในห้องตามลำพัง น้ำตาซึมๆดูรูปครอบครัว พลเอกกันต์ และคุณหญิงพรรณราย พ่อแม่ตัวเองและกมลกันต์ น้องชายที่รักกันมาก ทุกคนในภาพมีความสุขมาก พริมแต่งชุดนักศึกษามหาวิทยาลัย กอดคอกมลกันต์อย่างรักใคร่ พริมเงยหน้าจากรูป สักครู่พริมตัดสินใจ ซ่อนรูปไว้ในที่ที่อิรีน่าจะไม่มีทางหาเจอ


อารดากลับมาที่ห้องพักของโรงแรม เธอโทรไปฟ้องคุณหญิงศรินทิพย์ที่กรุงเทพ
“คุณแม่ขา อีหน้าสังกะสีขึ้นสนิม มันแย่งเจตไปแล้วค่ะ”
“อะไรกัน ไม่จริงหรอก เป็นไปไม่ได้”
“เป็นไปแล้วค่ะ มันเล่นงานดาจนหน้าแหก มันยกพวกมาทำร้ายดา แต่เจตกลับเข้าข้างมัน ดาอุตส่าห์เสียเงินเสียทองอยู่ต่อ เพื่อทำนุบำรุงความรักของดากับเจต แต่เจตปล่อยให้ดาตบมือข้างเดียวค่ะ”
“แม่ว่าหนูดากลับมาก่อนเถิดลูก มาตั้งหลักรอเจตอยู่ที่บ้านเรา ยังไงอีกไม่นานเจตก็ต้องกลับมาแต่งงานกับหนูที่กรุงเทพ ไปทะเลาะตบตีกับที่นั่นมันไม่มีวันชนะง่ายๆหรอก มีแม่อยู่ด้วยก็ว่าไปอย่าง”
“ดาจะยอมเชื่อคุณแม่ ดาจะกลับไปตั้งหลักรอเจตที่บ้านเราค่ะ ฮือๆ”
อารดาร้องไห้วางหูไปด้วย

อิรีน่าหน้าบูด เดินหนีพรวดๆ เจตรินตามขำๆ อารมณ์ของเธอ
“จะคุยกันได้หรือยัง”
“ไม่คุย...อย่ามาอวดเศรษฐีที่นี่ ฉันจน แต่ฉันไม่มีวันเป็นทาสเงินของคุณ”
“ผมไม่ได้อวดเศรษฐี ผมจะหาทุนให้คุณเรียน ทุนมีเยอะแยะ”
“ฉันไม่ต้องการ ไม่ต้องมายุ่งกับชีวิตฉัน”
“อย่าเอาแต่ใช้อารมณ์ ทำเพื่อพ่อแม่ ทำไม่ได้หรือไง”
อิรีน่าอึ้งทันใด
“คุณต้องมองความจริงของตัวเอง พ่อแม่คุณลำบาก พ่อไม่มีงานทำ อายุก็เยอะแล้ว แม่คุณสุขภาพไม่แข็งแรง แต่ยังต้องทำงานหาเงิน”
อิรีน่าสะเทือนใจ บาดใจ เจตรินพยายามเกลี้ยกล่อม
“คุณเป็นคนเดียวของครอบครัวที่อยู่ในสภาพดีที่สุด มีอนาคตที่สุด แต่ทำตัวเหมือนเด็กเร่ร่อน กะล่อนไปวันๆ”
อิรีน่าน้ำตาเอ่อ
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้”
“ไม่หยุด จนกว่าคุณจะยอมรับทุนเรียนต่อ”
อิรีน่าผลุนผลันจะไป ไม่อยากร้องไห้ต่อหน้า เจตรินจับไว้ อีรีน่าน้ำตาร่วงเผาะร้องไห้ เจตรินจับไว้อย่างปลอบประโลม พูดด้วยอย่างอ่อนโยน
“ได้ไหม...ทำเพื่อพ่อแม่ได้ไหม”
อิรีน่าร้องไห้ ค่อยๆเอนซบร้องไห้กับไหล่ของเจตรินที่สบายใจ เพราะรู้ว่า กล่อมเธอได้สำเร็จ
“เตรียมตัวเรียนนะ จะได้เป็นกำลังเลี้ยงดูพ่อแม่ยามท่านแก่ตัวลง ฉันหาทุนให้เธอเรียนจนจบมหาวิทยาลัยได้แน่นอน เธออยากจะขายของให้นักท่องเที่ยวต่อไปก็ได้ แต่ขอให้ทำวันหยุด แล้วฉันไม่อยากให้เธอเป็นไกด์ผี อยากเป็นไกด์ก็ไปสอบไกด์ให้ได้ก่อน ขอแค่นี้ได้มั้ย”
อิรีน่าหายสะอื้นแล้ว ยังนิ่งอยู่
“ได้มั้ย”
อิรีน่านิ่งอีกนิด ความรู้สึกข้างในเริ่มรู้สึกดี แล้วพยักหน้า โดยไม่มองหน้าเจตริน
“ดี ขอบใจที่เชื่อฉัน”
เจตรินเอาผ้าเช็ดหน้าใส่มืออิรีน่า

“ไป อิรีน่าหยุดหัวเราะน้ำตายังเลอะแก้มอยู่บ้าง”

สะใภ้หัวแดง ตอนที่ 1 (ต่อ)

ค่ำคืนนั้น คุณหญิงศรินทิพย์โทรมาต่อว่าเจตริน
“เจตทำเกินไปแล้วลูก อารดาเป็นคู่หมั้นของลูกนะ ปล่อยให้นังลูกโสเภณีมาย่ำยีได้ยังไง”
“คุณแม่”
“อดอยากปากแห้งนัก ก็ใช้งานมันแค่ชั่วครู่ชั่วยามก็พอแล้ว นี่เอามันมาฉีกหน้าหนูดาเขาได้ยังไง เสียดายที่แม่ไม่ได้ไปกับเขาด้วย หาไม่ละก็แม่จะตบหน้านังบ้านั่นสั่งสอนให้ดู”
“คุณแม่”
“อย่าไปยุ่งกับมันอีกนะ ถ้าไม่อยากมีปัญหากับแม่”
“คุณแม่ ๆ ให้ผมพูดบ้างสักคำได้ไหมครับ คนที่คุณแม่ควรจะห้ามคืออารดาไม่ใช่ผม ท่านทูตให้ผมมาดูแลทุกข์สุขของครอบครัวเด็กนี้ เพราะแม่เขาคือคนไทย แต่ตกสำรวจจากทางเราครับ ผมไม่อาจละเลยงานที่ท่านทูตสั่งนะครับ”
“อ้อ...อย่างนั้นหรือลูก...เอาละระวังอย่าให้อารดาเขาเข้าใจผิดอีก แม่ไม่อยากให้เขาเสียใจ แค่นี้นะ”
คุณหญิงศรินทิพย์วางสายไป เจตรินถอนใจ
“ไม่อยากให้อารดาเสียใจ แต่ยอมให้ลูกชายของคุณแม่เสียใจเอง ตกลงใครเป็นลูกคุณแม่กันแน่ เฮ้อ น่าสงสารเด็กคนนั้น อายุขนาดนี้กำลังอยู่ในวัยเรียนแท้ๆแต่ต้องมาตะลอนขายของ หาเลี้ยงตังเองและช่วยพ่อแม่”
เจตรินถอนใจสงสารอิรีน่า

นิโคลัยเดินออกมาจากในบ้าน สมุน 2 คนของมิคาอิลตามมาประกบ
“อะไรกันอีกเล่า” นิโคลัยไม่พอใจ
“นายให้มาเรียกแกไปพบ”
“เพื่อตกลงกับเป็นครั้งสุดท้ายเรื่องลูกสาวของแก”
“ไม่มีอะไรจะตกลง” นิโคลัยตวาด
สมุนสองคนชักปืนออกมา
“กำลังรอเมียใช่ไหม จะให้กินลูกปืนคนละนัด แกนัดเมียแกนัด”
“จากนั้น ก็เหลือลูกแกเพียงลำพัง”
นิโคลัยหมดทางเลือก พยักหน้าตามสองคนออกไป ขณะที่อเล็กซ์แอบมอง พริมกับอิรีน่าเดินมาหานิโคลัยด้วยกัน
“นิโคลัย...นิโคลัย เอ๊ะ ปาปาหายไปไหน ไหนบอกว่าจะออกมารอแม่หน้าบ้าน” พริมร้องเรียก พลางบ่น
“หรือว่าพ่อเดินไปแถวนี้ เดี๋ยวคงกลับมา”
อเล็กซ์วิ่งมากระซิบอีรีน่า ที่สีหน้าตกใจ
“อะไรหรือเล็กซ์” พริมหันมาถาม
อิรีน่าหันมาขยิบตาส่ายหน้าเล็กๆ ไม่ให้บอกพริม
“ไม่มีอะไร”
“ถ้าอย่างนั้นแม่เอาขนมไปส่งก่อน”
“ค่ะ แม่...”
พริมออกเดินถือขนมไป อีรีน่าหันมาถามทันทีว่าพ่อถูกจับไปทางไหน อเล็กซ์ชี้ไปตามทางทันที

นิโคลัยถูกลูกน้องจับตัวมาที่บ้านมิคาอิล
“ไม่! ฉันไม่ยอมให้อีรีน่าทำงานกับแกเด็ดขาด” นิโคลัยบอกเสียงเข้ม
มิคาอิลยังทำเป็นอารมณ์ดี
“ทำไมนิโคลัย แกจะให้อีรีน่าเร่ร่อนขายของที่ระลึก ทำงานล้างตลาดเลี้ยงแกไปจนตายงั้นเหรอ”
นิโคลัยอึ้ง จุก ละอายใจ
“ฉันรักอีรีน่า อยากให้อิรีน่าทำงานที่ได้เงินดีๆ ต่อไปฉันก็จะเป็นลูกเขยของแกอยู่แล้ว อิรีน่าเป็นเมียฉัน แกกับเมียของแกก็จะสบายไปตลอดชีวิต เป็นพ่อตาแม่ยายมหาเศรษฐี ฮ่าๆ”
“ไม่มีวันที่แกจะได้อีรีน่า ถึงแกจะรวย แต่เงินของแกสกปรก”
มิคาอิลโกรธ
“รอเงินสะอาด แล้วแกมาอ้อนวอนให้ฉันหางานให้ทำไม ฉันทนแกดูถูกฉันไม่ได้อีกแล้ว...จัดการเอามันไปมัดไว้ เดี๋ยวฉันจะทำให้มันเป็นทาสสินค้าที่มันดูถูก จนมันต้องมาอ้อนวอนขอเสพแทบเท้าฉัน”
มิคาอิลขึ้นข้างบน ลูกน้องมิคาอิลกรูกันจะจับตัวนิโคลัย นิโคลัยสู้ ฝีมือนิโคลัยเยี่ยมมาก ฝึกมาอย่างดี ไหวพริบลูกล่อลูกชนดีมาก แม้แรงสู้หนุ่มๆไม่ได้เพราะวัย แต่ไหวพริบเหนือชั้นกว่ามาก สู้ด้วยสมอง ลูกน้องหลายคนก็จริง แต่กินนิโคลัยไม่ได้ง่ายๆ สักครู่ นิโคลัยเพลี่ยงพล้ำ โดนลูกน้องมิคาอิลรุม กำลังจะจับตัวได้ ร่างหนึ่งโดดพรวดเข้าถีบลูกน้องคนหนึ่งกระเด็นไป แล้วซัดอีกคนกระเด็น ด้วยท่าบู๊ที่สวยงามยอดเยี่ยม
ร่างนั้นคืออิรีน่า นิโคลัยรีบลุก อิรีน่าไปยืนชนหลังกับพ่อ ตั้งท่าพร้อมจะบู๊
“ปาปา ประสานพลัง ประสานใจ”
นิโคลัยตอบรับตั้งท่าบู๊
“ประสานพลัง ประสานใจ”
ลูกน้องมิคาอิลเข้าลุย สองพ่อลูกช่วยกัน ฝีมือเยี่ยมยุทธ์ ท่าบู๊ขอิรีน่าเป็นท่าเฉพาะตัว ผสมผสานไทย
ฝรั่ง-จีน-กึ่งๆยิมนาสติกด้วย มิคาอิลลงบันไดมา ชะงักเมื่อเห็นอีรีน่าช่วยบู๊กับนิโคลัย มิคาอิลพอใจที่อิรีน่ามา กอดอกพิงผนังดูการต่อสู้ อย่างใจเย็น มิคาอิลถือเข็มฉีดยาซึ่งดูดยาเสพติดใส่ไว้เรียบร้อยแล้วไว้ด้วย
กลุ่มบู๊ ลูกน้องพยายามแยกพ่อลูกออกจากกัน อิรีน่าชุลมุนสู้กับลูกน้อง จังหวะหนึ่งผ้าเช็ดหน้าของเจตรินหล่น อิรีน่าเห็น ชะงักไปชั่วเสี้ยววินาที ใช้ท่ายิมนาสติกสวยๆเก็บ แต่จังหวะที่อีรีน่าชะงัก ลูกน้องเข้าจู่โจมจับได้ตอนอิน่าเก็บผ้าเช็ดหน้าใส่กระเป๋าได้พอดี อีรีน่าถูกลูกน้อง 2-3 คนล็อคตัวลากไป ดิ้นไม่หลุด เธอเตะถีบไปเรื่อย ไม่ร้องขอให้ปล่อย มั่นใจในฝีมือว่าจะหลุดได้ แต่ในที่สุดก็ไม่หลุด โดนล็อคทั้งแขนทั้งขาในท่าที่ดิ้นแทบไม่ได้ถูกยกตัวไป

เจตรินมาหาอิรีน่าที่บ้าน ตกใจมากกับสิ่งที่อเล็กซ์บอก...
“อะไรนะ พ่อของอิรีน่าถูกมาเฟียมาจับตัวไป”
“ใช่”
“อิรีน่าตามไปช่วยพ่อ โอ จะบ้าตาย”
“ใช่”
“พวกมาเฟียอยู่ที่ไหน”
อเล็กซ์ส่ายหน้า แต่เจตรินว้าวุ่นมาก ห่วงอีรีน่า
“โธ่ อิรีน่า เธอช่างกล้าจนบ่าบิ่น ไม่เกรงกลัวอันตรายบ้างเลยหรือ”
เจตรินหันรีหันขวาง แล้วนึกขึ้นได้ โทรหายูริทันที

นิโคลัยเห็นอิรีน่าถูกจับไป จึงเสียสมาธิไปแวบเดียว โดนล็อคตัวไว้ได้แน่นหนา
“อิรีน่า...ปล่อยอิรีน่านะเว้ย”
นิโคลัยโดนล็อคตัวลากไป มิคาอิลลงจากบันไดช้าๆด้วยมาดผู้ชนะ นิโคลัยถูกลากตัวมาบังคับคุกเข่าต่อหน้ามิคาอิล อิรีน่าโดนลูกน้องล็อคยันผนังไว้
“มิคาอิล แกจะทำยังไงกับฉันก็ได้ แต่ปล่อยอิรีน่าไป” นิโคลัย พยายามอ้อนวอน
“ฉันทำแกแน่ แต่อิรีน่านี่สิ...” มิคาอิลมองอิรีน่าหื่นๆเขย่าประสาทนิโคลัย “ลูกแกะสาวแรกผลิเนื้อนิ่มๆหวานๆมาจ่อถึงปากแล้วน่ะนิโคลัย ใครไม่กินก็ต้องไปเกิดใหม่เป็นไส้เดือนห้าร้อยชาติเลยนะ”
“อย่านะ”
อิรีน่ากลัวเหมือนกัน แต่ทำเป็นไม่กลัว
“อย่าไปกลัวมันปาปา มามาเคยบอกลูกว่าหมาเห่าไม่กัด”
มิคาอิลเดินไปจับหน้าอิรีน่า ยื่นหน้าหน้าชิดกัน อิรีน่าสะบัดไม่หลุดมือ มิคาอิลแข็งแรงมาก
“อิรีน่าที่รักว่าสามีในอนาคตอย่างนี้ เดี๋ยวมีเฮนะจ๊ะ อิรีน่าอาจได้สามีโดยไม่ต้องเข้าโบสถ์ทำพิธีนะจ๊ะ”
มิคาอิลจูบแก้มอิรีน่าทีหนึ่ง อิรีน่าถ่มน้ำลายใส่ มิคาอิลโกรธแต่หัวเราะกลบ
“วันนี้เธอเป็นเมียฉันแน่อีรีน่า รอฉันจัดการพ่อเธอก่อน”
“อย่าทำอะไรปาปานะ”
“ที่อาณาจักรของฉันนี่ สามีคือพระเจ้าของครอบครัวคือผู้ออกคำสั่ง ภรรยาไม่มีสิทธิสั่งสามี เข้าใจ๊”
มิคาอิลบีบหน้าอีรีน่า แล้วเหวี่ยงหน้าเธอแรงจนหน้าหัน อีรีน่าเจ็บใจ สะกดความหวาดหวั่นความโกรธ มิคาอิลมาที่นิโคลัย ตบหน้านิโคลัยแรง อิรีน่าเห็นเข็มฉีดยา เดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็ร้องห้าม
“อย่านะมิคาอิล อย่าทำอะไรพ่อฉัน แกจะเอายังไงว่ามา แต่อย่าทำร้ายพ่อฉัน”
มิคาอิลหัวเราะสมใจสะใจ
“ได้ยินลูกกตัญญูพูดแล้วใช่มั้ยนิโคลัย แกนี่มันโชคดีนะ ที่ฉันรักลูกแก เพราะฉันอาจจะใจอ่อนให้”
นิโคลัยเห็นเข็มแล้วเหมือนกัน รู้ว่าอะไรจะเกิดกับตัวเอง
“ไอ้เลว”
มิคาอิลหน้าเหี้ยม สั่งลูกน้อง
“ลากไปห้องโน้นทั้งสองคน”

อิรีน่า และนิโคลัยถูกลากไป

ยูริมาพบเจตรินมาเล่าเรื่องมิคาอิล เจตรินตกใจมาก
“มาเฟียใหญ่ที่สุดในมอสโคว์ชื่อมิคาอิล เคยเป็นเคจีบีเก่าเหมือนกับนิโคลัยพ่อของอิรีน่า”
“ครับ เขาค้าขายทุจริตผิดกฎหมาย รีดไถในแหล่งทำมาหากินของคน ยากจนอ้างว่าเป็นการคุ้มรองครับ”
“แหล่งทำมาหากินของเขาอยู่ที่ไหน เราจะพบเขาได้ยังไง” เจตรินถามอย่างกังวล
“ยากมากครับ นอกเสียจากว่าเขาต้องการพบคนคนนั้นเอง เดายากว่าเขาเอาตัวนิโคลัยไปไหน คงมีเพียงแต่อีรีน่านั่นแหละที่เดาถูก และตอนนี้เธอกับพ่ออาจตกอยู่ในอันตราย”
“ยูริเก่งจะตาย อะไรอะไรก็สืบได้ทั้งนั้นในมอสโคว์”
ยูริทำท่าภาคภูมิใจมาก เจตรินยกนิ้วให้

นิโคลัยโดนมัดแน่นหนาทั้งมือทั้งเท้า ที่เก้าอี้ มิคาอิลยืนจังก้าตรงหน้านิโคลัย เตรียมฉีดยาเสพติด อิรีน่าถูกลูกน้องล็อคตัวไว้ ไม่โดนมัด เธอเห็นว่าพ่อไม่รอดแน่จึงร้องบอก
“ฉันตกลงมิคาอิล ฉันจะทำงานให้”
มิคาอิลหัวเราะสมใจ นิโคลัยสวน
“ไม่! แกฆ่าฉันให้ตายก่อน มิคาอิล”
“ปาปา” อิรีน่าห้ามกึ่งวอนห่วงๆ
“ก็ได้”
มิคาอิลเอาปืนออกมาขึ้นลำ จี้หัวนิโคลัย
“มิคาอิลฉันยืนยัน ฉันรักษาคำพูด ปล่อยพ่อฉันไปเถอะ”
มิคาอิลไล้แก้มอีรีน่า
“ดีมากจ้ะที่รัก ผู้หญิงของมิคาอิลต้องใจถึงอย่างนี้”
มิคาอิล เอานิ้วแตะปากตัวเองไปแตะปากอีรีน่า แล้วไปเหี้ยมกับนิโคลัยต่อ
“ฉันจะปล่อยแก แกต้องสำนึกนะว่าแกรอดครั้งนี้เพราะลูกแก”
มิคาอิลทำหน้าเป็นสัญญาณ ลูกน้องเอาอะไรมามัดแขนเตรียมให้ฉีดยา อิรีน่าร้องลั่น
“มิคาอิล แกรับปากแล้วนะ”
“ใจเย็นๆที่รัก ว่าที่สามีไม่ฆ่าว่าที่พ่อตาหรอก แค่จะเติมความสุขให้ก่อนปล่อยไปแค่นั้นเอง ว่าที่พ่อตาจะมีความสุขล้น ในขณะที่รออีรีน่ากับฉันขึ้นสวรรค์ด้วยกัน”
“ไอ้เลว...ปาปา... อย่า มิคาอิลอย่า ฉันขอ...”
มิคาอิลฉีดยาเสพติดใส่แขน นิโคลัยอึดมาก อีรีน่าร้องไห้สงสารพ่อ ดิ้นจะไปช่วยแต่ไม่สำเร็จ
“นี่ถือเป็นการลงโทษแกที่บังอาจเหิมเกริมกับฉัน”
มิคาอิลฉีดเสร็จขว้างเข็มไปกระทบผนังห้อง เข็มแตก
“แล้วแกจะรักมันสุดชีวิตเลยนิโคลัย รักจนต้องซมซานมาหาฉันทุกวัน...พาอีรีน่าไปห้องนอนฉัน”
ลูกน้องลากอิรีน่าไป เหลือลูกน้องข้างล่างไว้บ้าง เป็นบอดี้การ์ดให้มิคาอิล
“อย่า...มิคาอิล” นิโคลัยพยายามร้องห้าม
มิคาอิลหัวเราะเย้ยยียวน
“แกคงมีมารยาท ไม่ยุ่งเรื่องลับเฉพาะของผัวเมียนะนิโคลัย”
มิคาอิลหัวเราะชอบใจ ขึ้นบันไดไป 2-3 ขั้น มือถือดังขึ้น เขากดรับสายอย่างอารมณ์ดี
“ว่าไง...เมืองไทยอยากได้อะไรเพิ่ม” มิคาอิลฟังแล้วโกรธวับ “ปปส. บุกสาขาที่พัทยา...หมดไปเท่าไหร่... สามร้อยล้านบาท ข้อมูลส่งมาที่นี่แล้วด้วย ไอ้ชั่ว ไหนแกบอกไม่มีน้ำยาไง”
มิคาอิลปิดมือถือ โกรธฟืดฟาด ตะโกนเรียกลูกน้อง
“เฮ้ย พวกข้างบนลงมาให้หมดเว้ย เผ่นก่อน เดี๋ยวตำรวจมา”
มิคาอิลรีบไป ลูกน้องข้างบนวิ่งกรูกันลงมา อิรีน่าวิ่งตามเป็นคนสุดท้าย

อิรีน่าพานิโคลัยกลับมานอนพักที่บ้าน เขาอยู่ในสภาพเมายามาก พริมวิตกกลัวอิทธิพลของมิคาอิล
“ครอบครัวจะอยู่ไม่เป็นสุขแล้วลูก อิทธิพลของมิคาอิลมากแค่ไหนลูกก็รู้ดี”
“ลูกถึงยอมไปทำงานกับมัน”
“แต่แม่ไม่อยากให้ลูกทำงานกับเขา อันตรายรอบด้าน เราก็รู้กันอยู่ว่า มิคาอิลทำธุรกิจชั่วร้าย ผิดกฎหมาย”
อิรีน่านิ่งไป สองแม่ลูกคิดหาทางออก พริมคิดถึงเจตรินขึ้นมา แต่ไม่ค่อยแน่ใจว่าเขาจะช่วยได้

ในสถานทูต...เจตรินยกมือขอบคุณท่านทูต
“ผมกราบขอบพระคุณท่านทูตมากครับ ที่ท่านยินดีให้ความช่วยเหลือครอบครัวของเด็กไทยลูกครึ่งรัสเซียคนนั้น”
“ผมอยากรู้จริงๆว่าผู้หญิงไทยคนนั้นคือใครกันแน่ ทำไมเธอต้องปิดบังชาติกำเนิดและความเป็นมาของตัวเองด้วย” ท่านทูตสงสัย
“ผมพยายามจะให้เธอบกความจริง แต่ดูเหมือนว่าเธอไม่สบายใจอะไรหลายๆอย่างครับ”
“เอาเป็นว่าเราจะช่วยเหลือเธอและลูกสาว ไม่ว่าเธอจะปิดบังอะไรเอาไว้ แปลกมาก มีแต่คนทำผิดกฎหมายเท่านั้นที่ต้องการปิดบัง คนดีๆที่ไหนไม่ต้องการความช่วยเหลือ”
ท่านทูตพยายามคิด หาเหตุผล

อิรีน่าพยายามถามถึงเรื่องราวของแม่ในเมืองไทย
“แม่ไม่เคยพูดถึงเรื่องเมืองไทยให้อีรีน่าฟังสักครั้ง แล้วทำไมจู่แม่ถึงคิดจะส่งอิรีน่าไปเมืองไทยคะ”
“มันจำเป็นจนถึงที่สุด แม่ก็ตัดสินใจทำแบบนี้เพราะมันคือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับลูกอิรีน่า”
“ทำไมแม่กับพ่อไม่ไปกับอิรีน่าคะ”
พริมถอนใจ น้ำตารื้นเมื่อคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา....

ในอดีต เกิดเหตุการณ์ชุลมุน หกตุลา พริมนั่งดูเหตุการณ์จากจอทีวีอย่างตื่นตระหนก เพราะเหตุการณ์รุนแรงมาก
“อยู่ไม่ได้แล้ว”
พริมลุกพรวดขยับตัวทำท่าจะออกไปนอกบ้านทันทีมองไปที่ลิ้นชักเปิดดู ในลิ้นชัก เห็นปืนกระบอกหนึ่งวางอยู่
“ขอโทษนะคุณพ่อ ลูกแค่จะเอาไปป้องกันตัวเองเท่านั้นค่ะ”
พริมถือปืนทำท่าจะซุกลงไปในกระเป๋าที่อยู่ใกล้ตัว ทันใดจิรายุคนรักของพริมรีบร้อนเข้ามา
“ปืน นั่นนั่นจะเอาปืนไปไหนที่รัก”
“จิรายุ” พริมชะงัก
“จะออกไปดูเหตุการณ์ใช่ไหม ได้โปรด อย่าออกไปมันอันตรายมาก”
“ไม่กลัวหรอกค่ะ จะไปเสียอย่างเห็นหน้าเพื่อนๆในทีวีแล้วทนไม่ได้ ขอทางด้วยค่ะ”
“ผมไม่ให้ไป ต้องขัดใจกับซะแล้วสำหรับเรื่องนี้”
จิรายุขวางไว้พริมผลักไส
“อย่ามาขวางค่ะ”
“อย่าไปนะ”
“จะไป”
“ถ้าอย่างนั่นอย่าเอาปืนไปนะที่รัก”
“จะเอาไปค่ะ”
จิรายุแย่งปืน ดึงกันไปแย่งกันมา ปืนลั่นทันที
“โอ๊ย”
“จิรายุ”
พริมตะลึงกรีดร้อง จิรายุเลือดท่วมตัว

ปัจจุบัน ริมน้ำตาไหลพราก
“โธ่ๆ”
อิรีน่าผวาไปกอดแม่
“แม่ร้องไห้ทำไมคะ แม่เป็นอะไรคะ แม่เกิดอะไรขึ้น”
พริมรีบปรับสีหน้าและอารมณ์พยายามข่มใจ
“แม่เสียใจห่วงลูกกลัวจะไม่รอดพ้นเงื้อมมือของมิคาอิล”
“แม่จ๋า อิรีน่าจะเอาตัวรอดจากพวกมันให้ได้ค่ะ แม่ไม่ต้องกังวลนะคะ”

อิรีน่าเช็ดน้ำตาให้แม่ ซบกับอกแม่ กอดแม่ พริมกอดลูกไว้

เช้าวันใหม่...พริมไปหยิบนามบัตรของเจตรินดู
“คุณเจตริน...คุณจะช่วยอิรีน่าได้มั้ยนะ”
พริมคิดหนัก แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจโทร

เจตรินนอนหลับงัวเงียเสียงโทรดัง
“ใครโทรมาปลุกแต่เช้า คุณแม่แน่ๆ ไม่อยากรับ”
เจตรินเอาผ้าห่มคลุมหัว เสียงโทรเงียบไป เขาเอาผ้าออกมาห่มปกติ เสียงโทรดังอีก เจตรินสะดุ้ง จะเอาผ้ามาปิด แต่ชะงัก คิดขึ้นมาได้
“เกิดไม่ใช่คุณแม่ แต่ที่สถานทูตมีเรื่องด่วน”
เจตรินตัดสินใจรับโทรศัพท์
“ฮัลโหลครับ ผมเจตรินพูด”
“ขอโทษที่รบกวนแต่เช้าค่ะ ฉัน แม่ของอีรีน่าค่ะ” เสียงพริมแบบเกรงๆ
เจตรินดีใจมาก
“คุณพริม...ผมยินดีที่คุณพริมโทรมา ผมยินดีที่จะรับใช้เสมอครับ บอกผมได้ทุกอย่างครับ”
“ขอบพระคุณมากค่ะ ขอความกรุณามาพบกับดิฉันจะได้ไหมคะ”
“ยินดีที่สุดครับ บอกสถานที่มาเถิดครับ”
เจตรินตั้งใจฟังอย่างเต็มที่

พริมหน้านิ่ง แต่งตัวเงียบๆ จะออกข้างนอกไปพบเจตริน นิโคลัยหน้ารู้สึกผิด งอนง้ออยู่ข้างๆ แบบง้อมาสักระยะแล้ว
“พริมอย่าเย็นชากับผมอย่างนี้ ผมสำนึกแล้วว่าผมทำผิดมาก ผมขอโทษ พริมยกโทษให้ผมนะ พริมจ๋า...สามีสำนึกบาปแล้วจริงๆ ยกโทษให้สามีด้วย”
พริมคุกเข่าลงพลางจับมือ พริมดึงมือออกเบาๆ
“ฉันเตือนคุณตลอดมาเรื่องคบกับมิคาอิลจะทำให้ครอบครัวเดือดร้อน ทำไมต้องรอให้เกิดเรื่องก่อนคุณถึงจะสำนึกล่ะคะ นิโคลัย”
นิโคลัยยังคงคุกเข่า อึ้ง ชี้แจงไม่ได้ มองวิงวอนพริม
“หากคนที่เดือดร้อนเป็นแค่คุณกับฉัน ฉันจะไม่ว่าเลย แต่นี่คนเดือดร้อนคือลูก แล้วคุณก็ช่วยไม่ได้ด้วย”
นิโคลัยรู้สึกผิดสุดๆ
“ผมช่วยได้ ผมจะช่วย แม้ต้องเอาชีวิตผมแลกผมก็ยอม”
“พูดตอนนี้ไม่มีประโยชน์แล้วค่ะ ฉันจะออกไปธุระนะคะ อาหารอยู่ในตู้เย็น”
พริมไป นิโคลัยมองตาม เสียใจปวดร้าวจนน้ำตาคลอ แล้วค่อยๆลุกยืน ให้คำมั่นกับตัวเอง
“พ่อจะช่วยลูกให้ได้ อีรีน่า”

เจตรินกับพริมนัดคุยกันที่สวนสาธารณะแถวสถานทูต เจตรินรับรู้ถึงปัญหาของอีรีน่าแล้วคิดหนักว่าจะช่วยเธออย่างไรดี ในที่สุดก็ตัดสินใจ
“ผมจะช่วยอิรีน่าครับ”
พริมดีใจมากจนน้ำตาซึม
“ขอบคุณมากค่ะ คุณเจตริน ขอบคุณจริงๆ”
“แต่อิรีน่ายังไม่บรรลุนิติภาวะ ผมขอตรวจสอบดูก่อนนะครับ ว่าจะช่วยอย่างไร อาจต้องใช้เวลา แต่ผมจะทำให้เร็วที่สุด”
“แค่คุณรับปากดิฉันก็ดีใจมากแล้วค่ะ ขอบคุณที่สุดจริงๆ” พริมรู้สึกสบายใจขึ้น

ในห้องทำงานของเจตรินที่สถานทูต เจตรินปรึกษาเรื่องอีรีน่ากับ ยูริ และฤดี เสมียนของสถานทูตที่สนิทกัน
“ผู้หญิงต่างชาติจะไปเมืองไทย ดีที่สุดก็แต่งงานกับผู้ชายไทย” ยูริออกความเห็น
“จะให้แต่งกับใครล่ะที่พ่อแม่เขามั่นใจได้ว่าลูกสาวเขาจะปลอดภัย ไม่โดนหลอกลวง...เท่าที่ดูว่าจะดีก็มีแต่นักศึกษาทั้งนั้น ไปจับลูกชายเขาแต่งงานพ่อแม่เขาได้เล่นงานถึงสถานทูตแน่” เจตรินคิดหนัก
“ก็แต่งกับคุณเจตไงคะ” ฤดีโพล่งขึ้น
“เฮ้ย” เจตรินสะดุ้งโหยง

เมื่ออยู่กับยูริในห้องทำงานตามลำพัง เจตรินเดินไปเดินมาอย่างเครียดหนัก
“ผมมีคู่หมั้นแล้ว คุณก็ทราบนี่ครับคุณยูริ แล้วยัยเด็กนั่นก็...ฮึ่ย...แสบสุดจะบรรยาย ขืนผมแต่งงานจดทะเบียนด้วย เท่ากับผมเต็มใจไปยืนในกองไฟของพญามัจจุราชเลยนะครับ”
“พญามัจจุราช อูย อันนี้ฝรั่งไม่เข้าใจครับ” ยูริยิ้มแหยๆ

ทันทีที่อิรีน่ารู้เรื่องจากฤดี เธอก็ร้องเสียงดังลั่น...
“ไม่ !”
ฤดีสะดุ้งเสียงดัง พริมหน้านิ่งปนขำนิดๆ
“ไม่ๆ...ไม่ค่ะ”
พริมทั้งขำทั้งกังวล
“ฟังแม่ก่อนลูก”
“ศีรษะเด็ด เท้าขาด หนูก็ไม่แต่งงานกับอีตาผู้ดีขี้เก๊กนั่น ไม่มีวัน”
“แต่ว่าคุณเจตรินหวังดีนะคะน้องอีรีน่า”
อิรีน่าหันขวับไปจ้องฤดีเป๋ง ตาแข็ง หน้าตาเกเร เอาเรื่อง
“หุบ!....ทั้งปาก ทั้งขา”
ฤดีสะดุ้ง หุบทั้งสองอย่าง
“อิรีน่า” พริมปราม
อิรีน่ายังจ้องขู่ฤดี ไม่มองพริม
“ตัวเองอยู่เป็นป้าทึนทึกแล้วเก็บกดหรือไง ถึงเที่ยวจับคู่ให้คนอื่นน่ะ”
ฤดีเหวอสุดๆ พูดแทบไม่ออก เบาๆ
“ ว้าย ยัยเด็กปากร้าย ฮือๆ พูดย้ำปมแผลเป็นอะ”
พริมดุ แต่ไม่เสียงดัง
“อิรีน่า เสียมารยาทที่สุดเลยนะ ขอโทษคุณฤดีเดี๋ยวนี้”
“ขอโทษค่ะ....มาจากไหนกลับไปที่นั่นเลยนะคะ”
ฤดีเหวอปากหวอ พริมระอามาก อิรีน่าพูดต่อเนื่องแบบไม่ให้มีช่องว่าง
“ที่นี่ไม่ต้อนรับแม่สื่อแม่ชัก มีแต่จะทำให้...ชักแหง่กๆ”
อิรีน่าย่างสามขุมเข้าหาฤดี หน้าตาท่าทางขู่สุดๆ ฤดีลุกผึง วิ่งไปที่ประตู
“ว้าย...กลัวแล้ว...ไปแล้วค่า...”
อิรีน่าโยนตุ๊กแกไปโดนตัวฤดีแล้วเด้งหล่น ดักหน้าฤดี
“ตั๊บแก” อิรีน่าเสียงดัง
ฤดีสะดุ้งเฮือก เห็นตุ๊กแก ปากคอสั่น กรี๊ดสนั่น
“ อ๊าย”
ฤดีโดดหย็องแหย็งดูตลก แล้วโดดเปิดประตูผิดๆถูกๆออกไปจนได้ ประตูปิดโครม อิรีน่าหัวเราะชอบใจ
“ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ ไม่รู้จักอีรีน่าซะแล้ว”
พริมตีเผียะ
“โอ๊ย” อิรีน่าร้องลั่น
“ไม่รู้จักแม่ของอีรีน่าซะแล้ว”
“แม่อ้ะ หนูยังเด็กอยู่เลย เรื่องอะไรแม่จะให้หนูแต่งงาน หนูไม่ยอมนะคะ”
พริมหวาดวิตก อิรีน่ามองพริมยังงอนๆแต่ห่วงใย แล้วตาวับ คิดอะไรได้

นิโคลัยไปหามิคาอิลที่บ้านเพราะอยากยา ลูกน้องคนหนึ่งถือเข็มยาเสพติดแบบยั่ว มิคาอิลบ้องหูลูกน้องสองคนที่เห็นอิรีน่า
“พวกแกนี่มันโง่ยิ่งกว่าคำว่าโง่อีก เจออิรีน่าแล้วไม่เอาตัวมาให้ฉัน”
“ผมขอโทษครับนาย”
“ขอโทษแล้วมันหายโง่มั้ย”
ลูกน้องเงียบ มิคาอิลมองอย่างขัดใจ เซ็ง หันไปเล่นงานนิโคลัยต่อ

“ว่าไง อิรีน่าไปที่สถานทูตไทยทำไม”

เจตรินเดินมากับอีรีน่า สักครู่อีรีน่าเห็นอะไรบางอย่าง ชะงักกึก โกรธ ตาลุก วิ่งพรวดไปทันที
“เดี๋ยว” เจตรินห้ามไม่ทัน วิ่งตามไป
พริมถูกลูกน้องของมิคาอิลฉุดกระชากลากตัว
“ฉันไม่ไป ปล่อยนะ” พริมร้องลั่น
“ไม่ไปหานิโคลัยเหรอ”
พริมชะงักกึก ลูกน้องหยุดด้วย
“พวกแกทำอะไรนิโคลัย”
ลูกน้องยังไม่ทันตอบ อีรีน่าลอยตัวเข้ามาถีบโครม ล้มกันระเนระนาด แล้วบู๊ต่อเลย
“อิรีน่าอย่าลูก” พริมร้องห้ามอย่างตกใจ
“แม่หลบไปค่ะ”
เจตรินพาพริมไปอยู่ห่างจากวงบู๊ แล้วไปช่วยบู๊กับอิริน่า พริมช่วยตามมีตามเกิด เอาเศษไม้บ้างหินบ้าง
ก้อนดินบ้างขว้างใส่ ถูกบ้างผิดบ้าง โดนผู้ร้ายบ้าง โดนเจตรินบ้าง โดนอิรีน่าบ้าง บรรยากาศวุ่นวายไปหมด
ขณะเดียวกัน รถของสถานทูตฝรั่งเศสแล่นเร็วมาจอดพรวด รปภ. รีบลงมา พร้อมๆกับเจ้าหน้าที่สถานทูต
“หยุดนะ”
รปภ.เป่านกหวีดดังลั่น เข้าจัดการกับผู้ร้ายที่กะชากพริมอยู่ ผู้ร้ายหนีไป ผู้ร้ายที่เหลือเห็นเพื่อนหนี หนีด้วย
อิรีน่าวิ่งไปที่แม่
“แม่”
อิรีน่ากับเจ้าหน้าที่หญิงฝรั่งเศสประคองพริม เจตรินเข้ามา
“ขอบคุณค่ะ” อีรีน่ายังไม่รู้ว่าเจ้าหน้าที่มาทำไม แต่ก็ขอบคุณที่มาช่วยเหลือ
“ขอบคุณมากค่ะ” พริมยิ้มให้เจ้าหน้าที่หญิง
“ไม่เป็นไรค่ะ”
อิรีน่ามองเจ้าหน้าที่อย่างฉงน แล้วมองแม่เหมือนจะถามว่าพวกเขามาทำไม

พริม อิรีน่า และเจตรินอยู่ด้วยกัน พริมอธิบายอิรีน่า ในขณะที่เจ้าหน้าที่และ รปภ. ยืนอยู่
ที่รถ เจ้าหน้าที่โทรมือถือสักครู่แล้วตัดสาย หลังจากรายงานเจ้านายว่าเกิดเหตุกับพริม แต่พริมจะยังไม่ไปด้วย แล้วเข้ารถ รถออกไป
“แม่โทรไปหามาดามแคทเทอรีน ภรรยาท่านทูตฝรั่งเศสจ้ะ มาดามแคทเทอรีนเป็นเพื่อนเก่าของแม่...”
เจตรินมองพริมอย่างสงสัยมากเรื่องภูมิหลังของพริม พริมนึกได้หันมองเจตริน แล้วหันพูด
กับอิรีน่าต่อ ทำนองส่งข้อความถึงเจตริน ซึ่งเป็นเรื่องจริง
“จริงๆมาดามเป็นเพื่อนเก่าของปาปา แต่เมื่อปาปาแนะนำให้รู้จักแม่ มาดามเปลี่ยนใจ รักแม่มากกว่าปาปา”
เจตรินไม่เชื่อ แต่หน้านิ่งรักษามารยาท
“แม่ขอไปทำงานกับมาดามหลังจากลูกแต่งงานกับคุณเจตริน...”
อิรีน่าหน้าเขินนิดหนึ่ง ตวัดตามองเจตรินแวบ เจตรินหน้านิ่งรักษามารยาท
“ท่านบอกว่าวันนี้ท่านจะส่งรถมารับแม่ไปคุยว่าแม่มีเรื่องเดือดร้อนอะไร”
อิรีน่านิ่งอึ้งอย่างรู้สึกผิดที่ทำให้แม่เดือดร้อน เจตรินมองแม่ลูกอย่างเห็นใจ พริมกอดอีรีน่าแล้วคลาย
“พริมแต่งงานกับคุณเจตริน แล้วไปอยู่เมืองไทยนะลูก แม่ขอร้อง อีรีน่าไม่ต้องห่วงแม่กับพ่อ เรามีที่อยู่ที่ปลอดภัยแน่นอน”
อิรีน่ามองแม่น้ำตาเริ่มซึม ห่วงแม่สุดหัวใจ สองแม่ลูกมองกัน น้ำตาคลอทั้งคู่
“นะลูก...”
อิรีน่าโผกอดแม่ สองแม่ลูกกอดกัน เจตรินมองอย่างเห็นใจ

มิคาอิลและลูกน้องอยู่หน้าประตูห้องอิรีน่า ลูกน้องยิงล็อคประตูพัง แล้วเปิดให้มิคาอิลเข้าไป
ห้องมืด ไม่มีคนอยู่
“พังให้หมด”
ลูกน้องแยกย้ายกันพังข้าวของในห้อง มิคาอิลทั้งโกรธ และ อาฆาต
“คิดว่าจะหนีฉันพ้นหรืออิรีน่า”
ระหว่างมิคาอิลกับอิรีน่านั้น มิคาอิลสามารถหาผู้หญิงที่สวยกว่า รวยกว่า และเหนือกว่าอิรีน่าได้ แต่ที่ยังตามอิรีน่าเพราะนอกจากชอบและมองว่าอีรีน่าเป็นสินค้าฉันเลิศ ราคาสูงมากแล้ว ยังแค้นที่ถูกหยาม และเสียหน้าที่อิรีน่าไม่ใยดีไม่ยอมสยบแล้วยังตอบโต้มิคาอิลอีกด้วย

นิโคลัยที่ถูกขังอยู่ ตกใจมากกับสิ่งที่มิคาอิลบอก
“อะไรนะแกไปพักบ้านฉันพินาศหมดแล้ว โธ่”
“โทษฐานที่ลูกแกมันไม่ยอมสยบฉัน แถมหาตัวช่วยเป็นไอ้หนุ่มหน้าใสในสถานทูต ฉีดยามันเร็วๆเข้า”
นิโคร้องเจ็บปวดโดนฉีดยา เข้าไปอีกแต่ดิ้นรนไม่ได้ มิคาอิลมองหัวเราะชอบใจ
“ไม่นะ อย่านะ”
“แกต้องเป็นทาสฉัน ฉันจะส่งให้แกไปจับตัวลูกสาวของแกมาเป็นทาส ฉันอีกคนไอ้หน้าโง่ ลูกแกมันร้ายกาจนัก ฉันต้องเอาชนะมันให้ได้”
“ไม่ๆ”
นิโคลัยสงบลงสบายใจ เพราะยาที่ได้รับ เปลี่ยนเป็นสะลึมสะลือ
“พวกแกไม่มีที่ซุกหัวนอน แล้วดูสิว่าแกจะมีปัญญาไปหาที่ไหนซุกหัวนอน”
มิคาอิลซ้อมนิโคลัยต่ออย่างสะใจ

อิรีน่า พริม และเจตริน เข้ามาที่ห้องพัก แล้วผงะตกใจ เพราะเละเทะยับเยินไปหมดทั้งห้อง
“แม่ ห้องของเรา” อิรีน่าบอกอย่างใจเสีย
“มิคาอิล” พริมรู้ดีว่าใครทำ
“พวกคุณอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว”
อิรีน่าส่ายหน้าอยากจะร้องให้
“อิรีน่าจะไปตามหาพ่อ”
“ตอนนี้ไปไมได้ มันไม่ทำอะไรพ่อเธอหรอก เพราะมันยังต้องการต่อรองกับเธอไปกับผมนะ คุณพริม อิรีน่า ไปพักที่บ้านของผม เพื่อความปลอดภัย”
อิรีน่ากับพริ้มพยักหน้า ให้เจตริน
“ทำไมเราถึงไม่มีทางเลือกเลยแม้แต่น้อยนะคะแม่”

อิรีน่าร้องให้ พริมกอดลูกไว้ สงสารมาก
 
จบตอนที่ 1 
กำลังโหลดความคิดเห็น