เจ้าสาวสลาตัน ตอนที่ 19

เจ้าสาวสลาตัน ตอนที่ 19

ประชาวิ่งไปบนรางรถไฟ เขมิกาวิ่งไล่
 

“แน่จริงมาตัวต่อตัวสิวะ อย่าวิ่งหนีเป็นหมาจุกตูด”
ประชาเหนื่อยหอบวิ่งช้าลง เขมิกากระโจนคว้าคอเสื้อประชา ประชาศอกกลับเขมิการับทันแล้วถีบท้องประชา หงายไปในลักษณะคว่ำหน้าบนรางรถไฟ เขมิกาตามเข้าไปนั่งคร่อมเอาหัวประชาโขกหมอนรถไฟสองที ประชาแกล้งแน่นิ่งไป
เขมิกาลุกขึ้นปาดเหงื่อ ชานนท์วิ่งตามมาเขมิกาหันไปด้านหลังมองชานนท์
“มันหมดฤทธิ์แล้ว”
ชานนท์เห็นประชาขยับตัวลุกยืน จึงร้องบอกเขมิกา
“ระวัง”
เขมิการีบหันกลับ ประชาถีบท้องเขมิกา เขมิกากระเด็นไปด้านหลังล้มกลิ้งบนรางรถไฟ ชานนท์โกรธมากพุ่งเข้าไปล็อกคอประชา แล้วโยนเข่า ศอก เตะ ต่อย จนล้มกลิ้งออกจากรางรถไฟ นอนแผ่หมดแรง ชานนท์ตามไปขยุ้มคอเสื้อประชา
“บอกมาเอานิลไปซ่อนไว้ที่ไหน”
“น้องแกมันแจ๋วจริงว่ะ”
ประชาพูดยั่วชานนท์ ชานนท์แค้นมากโกรธง้างหมัด เสียงหวูดรถไฟดังมาแต่ไกล ชานนท์เงยหน้ามองเห็นแสงไฟจากรถไฟตรงมา ชานนท์ตกใจมองไปทางเขมิกา

“เข็ม รีบออกจากตรงนั้น”
ชานนท์ร้องบอก เขมิกาพยายามประคองตัวเองลุก แต่พอยืดตัวขึ้นพบว่าเท้าติดกับรางรถไฟ เขมิกาพยายามดึงออกแต่ดึงไม่ได้ มองไปข้างหน้า เห็นแสงรถไฟกำลังตรงมา ชานนท์ยังขยุ้มคอเสื้อประชาอยู่
“เร็วสิ ลุกออกมา”
“ฉันลุกไม่ได้ ขาฉันติดราง”
ชานนท์ตกใจปล่อยมือจากประชา จะวิ่งไปช่วยเขมิกา แต่โดนประชาลุกขึ้นมากอดไว้แน่น ชานนท์ทุบประชา”ปล่อย”
“แกต้องเสียคนที่รักเหมือนฉัน”
รถไฟวิ่งมาใกล้ทุกที เขมิกาพยายามดึงขา ชานนท์มองเขมิกาแล้วพยายามทุบประชา ประชาเจ็บปล่อยมือ ชานนท์จะไปแต่โดนประชารวบขาสองข้างไว้อีกจนล้ม ชานนท์พยายามจะถีบให้กระเด็นแต่ประชากอดขาชานนท์ไว้แน่น
ชานนท์มองไปเริ่มเห็นหัวรถไฟเปิดหวูดเตือนเสียงดัง ชานนท์ทุบหลังประชา ประชาหัวเราะบ้าคลั่งมองไปทางเขมิกา

เขมิกาพยายามดึงขาแต่ไม่หลุด ชานนท์คิดออกใช้ขาสองข้างรัดคอประชา ประชาเริ่มหายใจไม่ออก มือคายจากขาชานนท์ ชานนท์หนีบขามากขึ้น จนประชาค่อยๆ นิ่งไป

ชานนท์วิ่งไปช่วยดึงขาเขมิกา รถไฟกำลังวิ่งตรงมาใกล้ขึ้นทุกทีๆ เขมิกาห่วงชานนท์
“พอแล้ว คุณถอยออกไป” ชานนท์ไม่ยอมพยายามดึง เขมิกาก็พยายามผลักชานนท์ “ไปเร็วสิ อยากจะตายไปด้วยหรือไง”
“ใช่ ถ้าตายเราก็ตายพร้อมกัน”
เขมิการ้องไห้ ผลักชานนท์ แต่ชานนท์ไม่ยอมยังคงพยายามง้างเหล็กให้ถ่างออก ไฟจากรถไฟสว่างโล่ จนสองคนต้องยกมือปิดหน้า
รถไฟวิ่งเข้าหาสองคนเหมือนเหยียบสองคนไปแล้ว รถไฟวิ่งผ่านตรงจุดเขมิกากับชานนท์ไป ไม่เห็นชานนท์กับเขมิกาตรงจุดเดิมแล้ว ชานนท์กับเขมิกานอนกลิ้งอยู่บนพื้นข้างรางรถไฟ ทั้งคู่มองรถไฟที่วิ่งไปแล้ว เขมิกาหันมามองชานนท์
“ฉันคงไม่กล้ากินกล้วยทับไปอีกนาน”
“ขำตายล่ะ ฉันห้ามเธอแล้วยังจะตามมาอีก”
“แส่เรื่องชาวบ้านมันงานหลักของฉันคุณไม่รู้หรือ แล้วคุณนิลล่ะอยู่ไหน”
ชานนท์นึกขึ้นได้ ดึงมือเขมิกาลุกยืน ชานนท์มองไปที่ตึกร้าง
“น่าจะอยู่ในตึกนั่น”
ชานนท์กับเขมิการีบตรงไปทางตึกร้าง ชานนท์ชะงักเหลียวมองตรงจุดที่ประชาแน่นิ่งไปแต่ประชาหายไป
“ประชาหายไป”
เขมิกามองตามตกใจ

ประชาสะบักสะบอมเดินประคองตัวเองมาถึงหลังตึกร้างที่สู้กับชานนท์ ประชามองหาปืนที่กระเด็นไป ประชาเห็นปืนตกอยู่ตรงพื้นดินเก็บขึ้นมา แล้วเดินเข้าตึกร้างไป
ประชาเดินไปที่มุมตึก มีกล่องไม้ใบใหญ่ตั้งอยู่ ประชาดึงผ้าเก่าๆ ที่คลุมปิดด้านบนไว้ ด้านในเห็นแววนิลนอนขดตัว โดนมัดมือ มีผ้ารัดปากไว้ ประชาดึงแววนิลขึ้นยืน
“เธอต้องมากับฉัน ฉันจะยิงทะลุหัวใจเธอให้ไอ้ชานนท์มันได้รู้ซึ้งถึงความเจ็บปวด”

เสียงดังฉึก ประชาตาเหลือกสีหน้าเจ็บปวดสุดๆ แววนิลมองคนที่แทงแล้วตาเบิกกว้าง ประชาค่อยๆ หันไปหาเห็นมณฑายืนจ้องประชาด้วยความแค้น มณฑาแทงท้องประชาอีกที ฉึก!

เขมิกากับชานนท์มองหาประชาอยู่ ชานนท์มองจุดที่ปืนตกแล้วนึกถึงเหตุการณ์ตอนที่สู้กับประชา
ภาพตอนที่ประชาจะยิง ชานนท์คว้าท่อแป๊บน้ำสีฟ้าฟาดใส่ปืนหลุดมือกระเด็นไปไกล ชานนท์มองตรงจุดที่ปืนหลุด ปืนหายไปแล้ว
“ปืนหายไป”

ในตึกร้าง มณฑาบอกกับแววนิล
“นม แก้แค้นให้คุณหนูแล้วนะคะ”
ประชายิ้มร้าย ยกปืนขึ้นยิงใส่ท้องมณฑา
เสียงปืนดังมาจากข้างในเสียงปืนเปรี้ยง! ชานนท์กับเขมิกาตกใจ มองไปที่ทางเข้าหลังตึก

มณฑาตาค้างก้มมองเห็นปืนของประชาจ่ออยู่ที่ท้อง มณฑากุมท้องเซ ประชาเจ็บมากเดินตัวงอๆ ออกไป
แววนิลรีบก้าวออกจากกล่องไม้ คุกเข่าข้างมณฑามองท้องที่เลือดทะลักแต่ช่วยอะไรไม่ได้เพราะมือโดนมัด แววนิลร้องไห้ มณฑาเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตา
“อย่าร้อง นมไม่เจ็บเลยสักนิด มีแต่ความดีใจที่เห็นคุณหนูของนมไม่เป็นอะไรแล้ว”
แววนิลยิ่งร้องไห้ใหญ่จะพูดก็พูดไม่ได้ เขมิกากับชานนท์วิ่งเข้ามา
“นิล! คุณนม!”
เขมิการีบวิ่งเข้าไปก่อนแก้ผ้าปิดปากแววนิล และแก้เชือกที่มัดมือ
“นม! นมอย่าเป็นอะไรนะ”
ชานนท์เข้าไปจะอุ้มมณฑา หันมาสั่งเขมิกา
“เธอรีบขับรถมารอด้านหน้าเร็วเข้า”
เขมิกาจะลุกไปแต่มณฑาร้องห้าม
“ไม่ต้องค่ะ นม นม ไม่มีเวลาแล้ว” มณฑาเอื้อมมือไปหาแววนิล แววนิลรีบจับมือ “คุณหนูต้องทานข้าวให้ตรงเวลานะคะ เสร็จแล้วก็ต้องกินยาทันที ตอนนอนอย่าลืมสวมถุงเท้าด้วยนะคะคุณหนูจะได้นอนหลับสนิท”
“แม่”

แววนิลปล่อยโฮ

เจ้าสาวสลาตัน ตอนที่ 19 (ต่อ)

มณฑาดีใจ ยิ้มมีความสุขที่แววนิลยอมเรียกเธอว่าแม่
“ขอบคุณค่ะ แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับนม” มณฑาหันมาทางชานนท์ ดึงมือชานนท์มาจับมือแววนิล “ ฝาก-คุณ-หนู-ด้วย”
มณฑากระตุกแล้วแน่นิ่งไป
“แม่! แม่!”
แววนิลกอดมณฑาร้องไห้ เขมิกามองรอยเลือดข้างกล่องไม้แล้วไล่สายตาไป เห็นเลือดหยดเป็นทาง
เขมิการีบบอกชานนท์
“ดูรอยเลือดนี่สิ แสดงว่าประชามันก็บาดเจ็บ”
ชานนท์ลุกยืนมองตาม
“แม่แทงมันค่ะ มันก็เลยยิงใส่แม่ อย่าให้มันหนีไปได้นะคะ”
ชานนท์เดินไปตามรอยเลือด

ชานนท์เดินตามรอยเลือดซึ่งไปหยุดอยู่ตรงประตูห้องเล็กๆ ห้องหนึ่ง ประตูแง้มอยู่ ชานนท์ผลักประตูช้าๆ อย่างระวังตัว เห็นประชานั่งกุมท้องใกล้ตายอยู่มุมห้อง ประชามองชานนท์อย่างเคียดแค้น
“มาเลย ฉันรอแกอยู่” ประชาบอกเสียงอ่อนแรงแล้วยกปืนเล็งไปทางชานนท์ ชานนท์ยืนนิ่งคิดว่าโดนยิงแน่ “ในที่สุดแกก็มีวันนี้ วันที่แกแพ้ฉัน”
ประชาจะเหนี่ยวไก แต่ร่างกายกระตุกกระอักเลือด ปล่อยปืนหลุดจากมือ ประชาค่อยๆ เอียงตัวลงนอน ชานนท์รีบเข้าไปประคองประชา
“ฉันไม่ให้แกตายง่ายๆ หรอก แกต้องอยู่เพื่อชดใช้กรรมที่ทำไว้ ไปหาหมอกับฉัน”
ประชาขยับตัวไม่ได้ ตาเริ่มลอยมองเห็นขวัญตาในชุดสีขาวสวยงามยืนค้ำหัวอยู่ ขวัญตายิ้มให้ ประชายิ้มอย่างมีความสุขเอื้อมมือไปหา
“ขวัญตา”

ประชามือตก สิ้นใจตาย

ชานนท์เดินมาหาเขมิกา เขมิกากับแววนิลยังนั่งอยู่ข้างศพมณฑา เขมิกาลุกยืนเดินไปหาชานนท์
“เจอมันมั้ย”
“ประชาตายแล้ว”
โยธินกับปรียาพาตำรวจเข้ามา
“เข็ม”
เขมิกามองไป ดีใจที่ได้เจอโยธิน รีบวิ่งไปหา
“เฮียโย”
โยธินกอดเขมิกาด้วยความเป็นห่วง
“เมื่อไหร่จะเลิกบ้าดีเดือดสักที เฮียหัวใจจะวาย”
ชานนท์มองคนทั้งคู่กอดกัน รู้สึกเจ็บปวดหัวใจ รีบหันไปทางตำรวจ
“ผู้ร้ายที่ลักพาตัวน้องผมอยู่ทางโน้นครับ”
ชานนท์เดินนำตำรวจไป

ที่บ้านเยาว์ อึ่งเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าใบกะทัดรัดอย่างเร่งรีบ รูดซิบกระเป๋า เยาว์เข้ามาแย่งกระเป๋าไป
“แม่ เอาคืนมานะ ฉันอยู่ไม่ได้แล้ว ถ้าแววนิลรอดกลับมามันต้องแจ้งตำรวจจับฉันแน่ๆ ฉันต้องหนี แม่อย่ามาห้ามฉัน”
“พ่อแก จะพาแกหนี” เยาว์บอก อึ่งอึ้ง

อึ่งหิ้วกระเป๋าออกมาพร้อมเยาว์ ชิ้นยืนรออยู่ที่รถของสปา
“พ่อยืมรถที่สปามาจะไปส่งแกที่หมอชิต แกไปถึงบ้านเกิดพ่อเมื่อไหร่ ติดต่อกลับมาด้วย”
อึ่ง เยาว์ ชิ้น รีบขึ้นรถขับออกไป
ชิ้นขับรถพาอึ่งมาจอดที่หน้าโรงพัก อึ่งตกใจ
“พ่อพามานี่ทำไม”
“มอบตัวเถอะลูกอย่าหนีเลย” เยาว์บอก
“นี่พ่อกับแม่หลอกฉันหรือ ฉันไม่คิดเลยว่าจะทำกับฉันแบบนี้”
อึ่งเปิดประตูวิ่งหนี ชิ้นวิ่งไปจับแขนได้
“พ่อจะช่วยแกต่างหาก”
“พ่ออยากให้ฉันติดคุก นี่หรือเรียกว่าช่วย”
“ให้แกติดคุกก็ยังดีกว่าปล่อยแกหนีไป พ่อไม่อยากเห็นแกโดนตำรวจตามล่า แกจะต้องหนีตลอดชีวิต”
อึ่งพยายามแกะมือชิ้น
“ปล่อยฉันนะพ่อ” ชิ้นร้องไห้
“พ่อผิดเองที่เอาแต่กินไอ้น้ำนรกนั่นจนไม่ได้ทำหน้าที่พ่อที่ดีพ่อรับปากนะ พ่อจะตั้งใจทำงานให้หนักกว่าเดิม พ่อจะเก็บเงินให้ได้มากๆ รอแกพ้นโทษ ชีวิตแกจะได้ไม่ลำบากอีก”
“สำนึกผิดเถอะลูก แกยังมีโอกาสแก้ตัวนะ”
“ฉันไม่บ้าไปกับแม่ด้วยหรอก”
อึ่งสะบัดแขนจากชิ้น แล้ววิ่ง เยาว์ตะโกน
“ประชามันตายแล้ว ถ้าแกไม่มอบตัวก็จะโดนข้อหาสมรู้ร่วมคิด”
อึ่งตกใจหันมา
“คุณนนท์รับปากแล้วว่าจะให้การกับตำรวจว่า แกเป็นคนบอกที่ซ่อนประชา แกจะได้รับโทษน้อยลง”
อึ่งเริ่มคล้อยตาม แต่เสียงเก่งกาจลอยมา
“ผมไม่ได้ทำอะไรผิด ผมไม่รู้เรื่อง”

อึ่งมองไปทางหน้าโรงพัก

ขณะนั้น เก่งกาจโวยวายอยู่หน้าโรงพักไม่ยอมเข้าไป
“ผมไม่ได้ให้ความช่วยเหลือนายประชา ผมแค่ทำข่าวตามหน้าที่ คุณไม่มีสิทธิ์ลิดรอนเสรีภาพของผม”
“ใจเย็นคุณ ผมแค่เชิญตัวมาสอบสวนเท่านั้นครับ”
อึ่งวิ่งเข้ามารีบบอกตำรวจ
“คุณตำรวจคะ ถ้าฉันเป็นพยานว่าไอ้หมอนี่รับเงินไอ้ประชา ให้เขียนข่าวล่อคุณชานนท์มาฆ่าในวันแต่งคุณแววนิล ฉันจะได้ลดหย่อนโทษมั้ยคะ”
ชิ้น เยาว์วิ่งตามมา เก่งกาจชี้หน้าอึ่ง
“เฮ้ยพูดอย่างนี้มันใส่ร้ายกันนี่หว่า คอยดูนะฉันจะเขียนข่าวเล่นแกให้อยู่ไม่เป็นสุข”
“กูทนไม่ไหวแล้วขอสักที” ชิ้นชกใส่หน้าเก่งกาจจนเซล้มไปที่พื้นร้องโอดโอย ตำรวจตกใจ ชิ้นรีบยิ้มแย้มบอกตำรวจ “ผมต้องเสียค่าปรับเท่าไหร่ครับคุณตำรวจ”

เช้าวันใหม่ที่บ้านชานนท์ เขมิกาอยู่ในชุดดำไว้ทุกข์ให้มณฑา
“เฮียเล่นตลกอะไร รู้บ้างหรือเปล่าว่าปู่กับป๋าคิดโกรธจนความดันพุ่งกระฉูดแล้ว”
เขมิกาต่อว่าโยธิน
“เฮียก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอก แต่เฮียได้ยินปิ้งคุยกับเข็มเฮียเลยรู้ว่าเข็มมีคนอื่นในใจ” เขมิกาตกใจ
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ ไอ้ปิ้งมันพล่ามไปเอง เข็มไม่ได้เออออไปด้วยสักหน่อย”
“เข็มเลิกหลอกตัวเองเถอะ เห็นชัดๆ ว่าเข็มเอาตัวเข้าเสี่ยงเพื่อเขาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง”
“เขาเป็นเพื่อนเข็ม เฮียก็รู้นี่ว่าเข็มไม่เคยทิ้งเพื่อน”
“งั้นเข็มกล้าบอกมั้ยว่าเข็มรักเฮีย”
เขมิกาอึกอักเลี่ยงไปตอบอย่างอื่น
“คงไม่ต้องมาบอกรักกันหรอกมั้งมันเรื่องเด็กๆ เขาทำกันเฮียเป็นคนสำคัญสำหรับเข็มก็โอแล้ว”
“รักเฮียหรือเปล่า”
เขมิกาไม่ยอมตอบ โยธินแกล้งดึงเขมิกาเข้ามาจะจูบ เขมิการีบผลักโยธินออกอย่างแรง
“อย่าทำบ้าๆ นะเฮีย”
โยธินยิ้มออกมา ไม่โกรธ
“แค่นี้เฮียก็ได้คำตอบแล้ว” โยธินเดินไปจับข้อมือเขมิกา “เรากลับไปหาปู่ด้วยกัน เฮียอยากให้มันจบ”
เขมิกาคิดๆ แล้วยอมเดินตามโยธินไปที่รถ

ทางออกหน้าตึก ชานนท์ใส่ชุดดำประคองแววนิล มีปรียา เม่นกับแป้นตามหลัง เดินออกมาเพื่อไปวัด ชานนท์หยุดมองเห็นโยธินกับเขมิกาขึ้นรถไปด้วยกัน โย่งจะช่วยชานนท์
“ผมจะไปชวนคุณผู้หญิงไปวัด แล้วไล่ไอ้หมอนั่นกลับไป” โย่งบอก
“พอได้แล้วโย่ง อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำว่าเขาแต่งงานกันแล้ว” ปรียามองชานนท์ ลังเลที่จะบอกความจริงกับชานนท์ ชานนท์หันมาสั่งโย่ง “นายอยู่เฝ้าบ้านให้ดี วันนี้ฉันจะอยู่วัดจนถึงค่ำๆ”
“ครับคุณผู้ชาย” โย่งจ๋อย

ชานนท์ประคองแววนิลไป ปรียา เม่น แป้นเดินตาม

เจ้าสาวสลาตัน ตอนที่ 19 (ต่อ)

ที่ศาลาวัด ชานนท์ยืนคิดถึงเขมิกา ปรียายืนมองชานนท์กำลังต่อสู้กับความผิดถูกในใจ ชานนท์หันมาเห็น
“ข้างในเรียบร้อยแล้วหรือ” ชานนท์ถามขึ้นมา
“เออ ค่ะ” ชานนท์จะเดินไปดู ปรียารีบเรียก “พี่นนท์คะ ปรียามีเรื่องอยากจะบอก” ชานนท์หันมามองสงสัย
“คือ คือว่า เรื่องแต่ง...” ปรียาจะบอกความจริงเรื่องโยธินกับเขมิกา แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ “เออ แต่งดอกไม้หน้าศพน่ะค่ะ เขาแต่งสวยมากค่ะ ราคาคงแพงน่าดู”
“คุณนมเป็นแม่ของนิล พี่สมควรทำ”
ชานนท์เดินเข้าด้านใน ปรียาสองจิตสองใจ ใจหนึ่งก็ยังรักชานนท์อีกใจก็รู้สึกผิด

วันต่อมาที่โรงพยาบาล บัณฑิตดื่มน้ำแล้วส่งแก้วให้อิงอร ตอนนี้บัณฑิตอาการดีขึ้นมาก
“ลูกเรามีความรักแล้วนะ คุณรู้บ้างหรือเปล่า” บัณฑิตถามอิงอร
“ผู้ชายคนนั้นเป็นใครหรือคะ”
“คุณชานนท์”
“จริงหรือคะ อรคิดไว้ไม่มีผิด แล้วพี่รู้ได้ยังไงคะ”
“เข็มสารภาพกับพ่อพี่เอง แต่พ่อคงไม่ยอมให้คบกัน”
“นี่เขาจะบงการชีวิตลูกหลานไปถึงไหน ฉันรู้ตัวว่าไม่มีสิทธิ์ในตัวเข็ม แต่ฉันไม่ยอมหรอก ฉันต้องหาทางช่วยลูกให้ได้”
อิงอรบอกอย่างมุ่งมั่น

ขณะนั้นปิ้งกำลังเฝ้าอยู่แถวหน้าห้องบัณฑิต จุมพลเดินตรงมาปิ้งตกใจเลิ่กลั่กจะเข้าไปแจ้งข่าวอิงอร แต่จุมพลกระชากคอเสื้อไว้
“เจอหน้าข้าก็ต้องตกใจด้วยหรือ”
ภายในห้อง
“เข็มคงดีใจถ้ารู้ว่าแม่เป็นห่วงเขาขนาดนี้” บัณฑิตแตะมืออิงอร “พี่ขอบใจมาก”
“ฉันแค่อยากทำหน้าที่แม่บ้างเท่านั้น”
“อร เป็นไปได้มั้ยถ้าเราจะกลับมาเป็นครอบครัวเดียวกัน”
อิงอรตกใจยังไม่กล้าตอบ จุมพลเข้ามาเห็นอิงอร บัณฑิตรีบชักมือกลับ
“เอ็งยังไม่เข็ดอีกหรือไอ้ฑิต อยากให้ผู้หญิงใจง่ายคนนี้สวมเขาให้เอ็งอีกรอบหรือไง”
อิงอรโกรธ
“ในความคิดของคุณพ่อ คนที่ทำผิดก็ต้องเป็นคนเลวไปตลอดชาติหรือคะ”
“เลิกมาตามตื๊อลูกชายฉันสักที”
จุมพลคว้าข้อมืออิงอรจะลากไป แต่อิงอรใช้อีกมือจับปลายเตียงไว้
“หนูไม่ไป”
“พ่อครับ พอเถอะครับ”
เขมิกากับโยธินวิ่งเข้ามา
“ปู่”
เขมิกาเข้าไปดึงแขนอิงอรออกจากจุมพล ส่วนโยธินจะดึงจุมพลออกห่าง แต่จุมพลไม่ยอมถอย
“ใจเย็นครับปู่ เดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งไป”
“ทุกคนอย่ามายุ่ง”
อิงอรเจ็บข้อมือ
“โอ๊ย หนูเจ็บนะคะ” อิงอรผลักจุมพลเซไป โยธินประคองจุมพลไว้ เขมิกาตกใจ
“เดี๋ยวนี้เอ็งอยู่ข้างแม่แล้วใช่มั้ยไอ้เข็ม”
บัณฑิตปวดหัวอาการทรุด
“โอ๊ย”
“ไอ้ฑิต/พ่อ/พี่ฑิต”
ทุกคนตกใจ วิ่งไปรุมเตียง โยธินรีบวิ่งออกไปตามหมอ เขมิการีบบอกอิงอร
“แม่กลับไปก่อนนะ แล้วเข็มจะส่งข่าวให้รู้ นะแม่”

อิงอรยอมไป

เวลาผ่านไป ที่ห้องทำงานหมอ จุมพลกับเขมิกาเข้ามาคุยกับหมอเรื่องอาการของบัณฑิต
“ผมบอกตามตรงนะครับเถ้าแก่ ตั้งแต่คุณอิงอรมาเยี่ยมคุณฑิตอาการเขาก็ดีขึ้นเป็นลำดับ”
“มันกินยาทุกวันก็ต้องดีขึ้นสิหมอ ไม่เห็นจะเกี่ยวกับใคร” จุมพลแย้ง
“กำลังใจของคนไข้เป็นสิ่งที่สำคัญกว่ายาหรือการรักษาใดๆ นะครับ”
เขมิการีบสนับสนุน
“อาหมอมีความรู้มากกว่าเรานะปู่ เชื่อหมอเหอะ”
“ไม่ต้องออกความเห็น” จุมพลดุแล้วคุยกับหมอต่อ “หมอช่วยหาพยาบาลพิเศษเก่งๆ ให้ผมสักคนนะครับ”
หมอมองหน้าเขมิกา เขมิกาส่ายหน้า
“ครับ ผมจะจัดการให้”
หมอตอบรับคำขอของจุมพล

ห้องรับแขกบ้านจุมพล จุมพลนั่งที่โซฟา โยธินพับเพียบที่พื้นกราบเท้าจุมพล
“ข้าไม่โกรธเอ็งหรอก ข้ารู้ว่าสาเหตุมันมาจากใคร” จุมพลมองเขมิกา แล้วพูดขึ้นมา “ยังจำคำสัญญาระหว่างเราได้ใช่มั้ย”
“จำได้ปู่”
เขมิกาตอบรับเสียงอ่อย โยธินมองเขมิกาแบบสงสัยว่าสัญญาอะไร

โยธินกับเขมิกาเดินออกมาหน้าบ้าน โยธินจึงถามเรื่องที่สงสัย
“สัญญาอะไรกับปู่หรือเข็ม”
เขมิกาไม่ยอมบอก
“เรื่องแม่น่ะ ไม่มีอะไรหรอก เฮียจะกลับบ้านเลยใช่มั้ย”
“อื้อป๋าคงด่าขี้หูร่วงแน่ๆ เฮียไปนะ”
โยธินจะไป เขมิการีบถาม
“เรายังเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิมหรือเปล่าเฮีย” โยธินขยี้หัวเขมิกาแล้วยิ้มให้ เธอกอดโยธินร้องไห้ “เข็มรักเฮียนะ”
โยธินดันหัวเขมิกาออก
“เกิดเสียดายเฮียขึ้นมาละสิ อย่าหวังเลยว่าเฮียจะเปลี่ยนใจ หล่อไม่บันยะบันยังอย่างเฮีย สาวแก่แม่หม้ายรอต่อคิวอีกเพียบ”

เขมิกายิ้มออก

เช้าวันใหม่ที่โรงพยาบาล จุมพลยืนมองบัณฑิตที่นอนหลับสนิทเห็นในมือบัณฑิตกำรูปไว้ จุมพลดึงมาดูเป็นรูปถ่ายครอบครัว มีบัณฑิตกับอิงอรอุ้มลูกแฝดคนละข้าง บัณฑิตไอขึ้นมาแรงๆ หลายที จุมพลตกใจรีบลูบหน้าอกลูก
เวลาผ่านไป ที่โรงแรมภายในห้องพักอิงอร อิงอรนั่งมองรูปครอบครัวใบเดียวกับบัณฑิตแล้วน้ำตาหยด เสียงเคาะประตูดังขึ้น อิงอรเดินไปเปิดประตูพบจุมพลยืนอยู่หน้าห้อง

อีกด้านหนึ่งที่บ้านชานนท์ เม่นนั่งเอากิ่งไม้เขียนที่พื้นดินคำว่า “แม่” หลายคำ เขียนไปร้องไห้ไปเพราะคิดถึงมณฑา ห่างออกไปแววนิลยืนมองที่เม่นเขียนอยู่ห่างๆ อยากร้องไห้ แววนิลเดินเข้าไปหา เม่นเงยหน้าเห็นกลัวโดนด่า ลุกยืนจะเดินหนี
“อย่าเพิ่งไป” แววนิลบอกเสียงดุ เม่นหวาดกลัวค่อยๆ หันมาหา ไม่กล้ามองหน้าแววนิล แววนิลเดินเข้าหา กำมือไปข้างหน้า “แบมือมา” เม่นกลัวส่ายหน้า เธอจึงตวาด “บอกให้แบมือไง อยากโดนตีหรือ”
เม่นรีบยื่นมือออกมา แววนิลกำมือคว่ำแล้ววางช็อกโกแลตที่เป็นเม็ดมีกระดาษห่อไว้หลายเม็ด เม่นมองตาโต ยิ้ม
“ช็อกโกแลต”
“มานั่งตรงนี้”
แววนิลบอกเสียงอ่อนลง แล้วดึงมือเม่นมานั่งใต้ต้นไม้ หยิบช็อกโกแลตจากมือเม่นมาแกะกระดาษออกแล้วยื่นให้เม่น เม่นรีบรับไปยัดเข้าปาก เคี้ยวอร่อยแล้วยกนิ้วโป้ง
“โคตรเจ๋งเลย” แววนิลยิ้ม
“ถ้าอยากกินอีกบ่อยๆ ต้องเรียกฉันว่า พี่สาวคนสวย จำไว้นะ”
เม่นรีบเรียกทันที
“พี่สาวคนสวย”
เม่นก้มแกะช็อกโกแลตยื่นไปที่ปากแววนิล แววนิลยิ้มแล้วกิน

ที่โรงพยาบาล ห้องพักบัณฑิต เขมิกาเปิดประตูเข้ามาเจออิงอรดูแลเช็ดหน้าให้บัณฑิต บัณฑิตยังหลับอยู่
เขมิกาตกใจกลัวจุมพลมาเจอ
“แม่ ออกมาก่อน เข็มไม่อยากให้เกิดเรื่องอีกพ่อจะทรุดเอา”
“ไม่เป็นไรหรอกเข็ม”
“แต่ปู่”
“ตาแก่จอมโหดของเข็มเป็นคนอนุญาตแม่เอง”

เขมิกางง อิงอรจึงเล่าเหตุการณ์ตอนที่จุมพลไปหาเธอที่โรงแรม

เจ้าสาวสลาตัน ตอนที่ 19 (ต่อ)

ภาพเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ จุมพลมองรอบห้องพักอิงอรแล้วพูดเหยียดหยาม
“ฮึ อุตส่าห์หอบลูกหนีไป คิดว่าจะได้ดีกว่านี้เสียอีก”
“ถ้าจะมาเพื่อพูดเสียดแทงใจหนูไม่มีผลหรอกค่ะ เพราะคำชื่นชมหนูแต่ละคำของคุณพ่อ หนูชิน คุณพ่อมาถึงนี่ต้องการอะไรคะ ถ้าจะมาไล่หนูเหมือนทุกครั้ง คุณพ่อคงต้องผิดหวัง”
“ฉันอนุญาตให้เธอไปดูแลไอ้ฑิตได้” จุมพลพูดสวน อิงอรช็อกคาดไม่ถึง
“จริงหรือคะ”
“อย่าดีใจว่าฉันอภัยให้เธอ ที่ยอมอ่อนข้อให้เพราะไม่อยากให้ลูกชายฉันอาการทรุดลงไปอีก”

ปัจจุบัน หลังจากรู้เรื่องทั้งหมด เขมิกามองไปที่บัณฑิต
“แต่แม่คงมาทุกวันไม่ได้นะลูก เพราะช่วงนี้แม่คงยุ่งๆ ต้องเตรียมตกแต่งร้าน”
“ตกแต่งร้าน แม่จะทำอะไรหรือ” อิงอรยิ้ม

เช้าวันใหม่ที่บ้านชานนท์ เม่นกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย แววนิลมองไปที่หัวโต๊ะว่าง ไม่มีชานนท์
“พี่นนท์ล่ะแป้น”
“คุณผู้ชายหมกตัวอยู่ในห้องคุณท่านตั้งนานแล้วค่ะ หนูไปเรียกก็บอกว่าไม่อยากกินอะไร”
“ขนาดกาแฟสักแก้วยังไม่แตะเลยครับ” โย่งบอก
“ไม่สบายหรือเปล่า ไม่มีใครคิดจะเข้าไปดูเลยหรือ”แววนิลบอกอย่างเป็นห่วง เม่นยกมือขึ้น
“ผมรู้ๆ คุณผู้ชายคิดถึงนางฟ้า”
ปรียากำลังจะตักข้าว ปล่อยช้อนตกจากมือ แววนิลมองปรียา ปรียารีบลุกยืน
“ฉันอิ่มแล้ว”
ปรียาเดินออกไป แววนิลมองสงสัย

ปรียายืนหน้าอยู่หน้าห้องพ่อแม่ของชานนท์มีอาการลังเลแล้วฮึด ตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป แล้วเธอก็เห็นชานนท์นั่งพิงเตียงหลับตานิ่ง จึงเดินเข้าไปหา ชานนท์รู้สึกมีคนเข้ามา ค่อยๆ ลืมตา
“พี่สั่งแป้นไปแล้วนี่ว่าอย่าให้ใครเข้ามากวน”
“ถ้าพี่นนท์คิดถึงคุณเข็ม ก็ไปหาเขาเถอะค่ะ”
“ออกไปเถอะ พี่ไม่อยากทะเลาะด้วย”
ชานนท์หลับตา ปรียาจึงตัดสินใจบอกความจริง
“คุณเข็มยังไม่ได้แต่งงาน คุณโยธินเป็นคนบอกกับปรียาเอง”

ชานนท์ลืมตาตกใจ โย่งแอบดูอยู่หน้าประตู

โย่งรีบมาบอกแป้น แป้นร้องลั่น
“จริงหรือวะ”
“จะโม้ทำไมเล่า ฉันได้ยินมากับหู”
แป้นกรี๊ดกระโดดกอดคอโย่ง
“ดีใจจริงโว้ย คุณผู้หญิงจะกลับมาแล้ว”
โย่งกอดตอบกระโดดไปด้วยกัน
“คุณผู้ชายขายออกแล้ว ฮิ้วๆ”
พอโย่งกับแป้นหยุดกระโดด ต่างคนต่างรู้ตัวว่ากอดกันอยู่ รีบผลักอีกฝ่ายออกไป
“เฮ้ย”

ชานนท์นั่งทำงานอยู่ในห้องทำงาน แววนิลเปิดประตูเข้ามา
“ทำไมพี่นนท์ยังมานั่งอยู่นี่อีกคะ” ชานนท์ไม่เงยหน้าง่วนกับงาน แววนิลไปดึงแฟ้มออก “น้องรู้เรื่องยัยเข็มพิษจากปรียาแล้ว พี่นนท์ต้องรีบไปหาเขานะคะ ไปบอกตรงๆ ว่าพี่นนท์รักเขา หรือไม่ก็ขอแต่งงานไปเลย”
ชานนท์ยิ้มขำๆ
“นิลไม่ได้เกลียดเขาแล้วหรือ”
แววนิลรู้ตัวว่าเผลอหลุดปากไป
“ก็ ก็ยังเกลียดอยู่แหละค่ะ แต่รำคาญคนบ้านนี้ ทั้งไอ้โย่งนังแป้น ยังมีเจ้าเม่นอีกคนอยากให้ยัยทอมมาอยู่บ้านนี้กันเหลือเกิน”
“ขอบใจนะนิล”
แววนิลจับมือชานนท์
“ที่ผ่านมาน้องไม่เคยทำให้พี่นนท์มีความสุขเลยสักครั้ง ต่อไปน้องจะรักตัวเองให้น้อยลง แล้วหัดห่วงคนอื่นให้มากขึ้น พี่นนท์เหนื่อยกับน้องมามากแล้ว ตอนนี้พี่นนท์ทำเพื่อตัวเองบ้างเถอะค่ะ น้องจะไม่ขวาง ไม่ห้ามอะไรเลย”
ชานนท์ลุกยืนเดินไปคิดหนัก
“พี่เองก็อยากทำอย่างนั้น แต่ปู่เขาไม่ต้อนรับพี่”
เสียงมือถือชานนท์ดัง ชานนท์รับสาย เสียงเยาว์พูดมาทางโทรศัพท์
“คุณนนท์คะ มีลูกค้าสนใจเฟรนไชน์ของเรา น้าจะให้คุยกับผู้จัดการ เขาก็ไม่ยอมยืนยันจะคุยกับคุณนนท์คนเดียว”
ชานนท์ตัดสายบอกกับแววนิล
“พี่ต้องรีบไปสปา”

ว่าแล้วชานนท์ก็รีบเดินออกไป

ชานนท์เดินตรงมาหน้าห้องทำงานที่สปา เยาว์ยืนร้อนใจรออยู่
“เขารออยู่ข้างในค่ะ”
“เขาเคยมาที่นี่หรือเปล่า”
“คุณนนท์เข้าไปดูเองเถอะค่ะ”
ชานนท์เปิดประตูเข้าไป เห็นอิงอรนั่งอยู่ที่โซฟา อิงอรลุกยืนยิ้มให้
“พบกันอีกแล้วนะคะ”

วันต่อมาที่แพปลาของจุมพล เขมิกากับปิ้งช่วยกันเอาอุปกรณ์งานไม้ขึ้นท้ายรถกระบะ อิงอรโทรเข้ามาหาเขมิกา
“เข็มถึงโรงแรมหรือยังลูก”
“กำลังจะออกฮะแม่ ฮะแล้วเจอกัน” เขมิกาตัดสาย “ไปกันได้แล้วปิ้ง”

เวลาผ่านไป ที่ห้องกระจกชั้นล่างของโรงแรมกำลังถูกตกแต่งให้เป็นสปา โดยมีเขมิกากับปิ้งกำลังช่วยกันทำเคาน์เตอร์ไม้จนเป็นรูปร่าง แต่ยังไม่เสร็จ เขมิกาเดินออกมายืดเส้นยืดสายตรงทางเข้าสปา เห็นอิงอรเดินคู่มากับชานนท์ เขมิกาตกใจเพราะสัญญากับจุมพลไว้ เขมิการีบกลับเข้าข้างในวิ่งหาที่หลบ
“ตรงไหนดีวะ”
ปิ้งวางอุปกรณ์
“อ้าวๆ ทำไรเนี่ยลูกพี่”
เขมิการีบไปหลบหลังเคาน์เตอร์
“อยู่เฉยๆ นะอย่าบอกไปว่าฉันอยู่ตรงนี้”
อิงอรเดินเข้ามากับชานนท์ ปิ้งดีใจเมื่อเห็นชานนท์
“เฮ้ยไอ้คุณนนท์มาได้ไงเนี่ย”
ชานนท์ยิ้มแย้มล้อเล่นกับปิ้ง
“ก็ขับรถมาน่ะสิ”
“ฉันชวนเขามาเอง เข็มล่ะปิ้ง”
เขมิกากระตุกขากางเกงปิ้ง ปิ้งโกหก
“เออๆ พี่เข็มหรือครับ ออกไปซื้อๆ ซื้อกาแฟครับ”
ปิ้งขยิบตาบอกชานนท์ว่าเขมิกาอยู่ใต้เคาน์เตอร์ อิงอรก็มองตาม ชานนท์จึงแกล้งพูดเสียงดัง
“พูดถึงกาแฟผมเปรี้ยวปากขึ้นมาทันที เราออกไปหากาแฟกินสักถ้วยดีมั้ยครับ นายด้วยปิ้งฉันเลี้ยงเอง”
อิงอรรีบสนับสนุน
“ก็ดีเหมือนกัน”

อิงอรเดินนำ ปิ้งตาม ชานนท์ปิดท้ายออกจากห้อง
 
จบตอนที่ 19