เจ้าสาวสลาตัน ตอนที่ 15

เจ้าสาวสลาตัน ตอนที่ 15

นายทะเบียนเอาใบทะเบียนสมรสมาวางตรงหน้าประชากับแววนิล ประชาหยิบปากกา แล้วพยักหน้าให้อึ่ง อึ่งหยิบปากกาใส่มือแววนิล อึ่งจับมือแววนิลจ่อปากกาตรงช่องเซ็นชื่อ
“เขียนชื่อคุณนิลลงไปสิคะ”
อึ่งกระซิบบอก เก่งกาจตั้งท่าเตรียมถ่ายรูป ประชาลุ้น แววนิลเบลอๆ ทำตามขยับมือจะเซ็นชื่อ
“อย่าเซ็นนะนิล”
แววนิลชะงักหันไปมอง ฉลามโดนผลักเซถลาไปบนพื้น แขกพากันตกใจลุกยืน ชานนท์กับจรรยาเดินเข้ามา
ประชาเห็นชานนท์ลุกพรวดไม่คาดฝัน แขกทุกคนตกตะลึง จรรยาเดินไปยืนคุมฉลาม ชานนท์รีบเดินไปหาแววนิล แววนิลลุกยืนแต่โงนเงนหมดสติ ประชาแย่งดึงแววนิลไปประคองไว้ก่อน
“นิล! นายทำอะไรกับน้องสาวฉัน”
ชานนท์ตวาดถามประชา ประชาแกล้งดีใจพูดจาดี
“คุณนิลไม่สบายครับ”
“ส่งนิลมานี่”
“คุณนนท์ใจเย็นก่อนนะครับ ผมส่งคนไปตามหาคุณจนทั่ว ผมดีใจจริงที่คุณยังไม่ตาย คุณไปอยู่ซะที่ไหน ทำไมไม่ติดต่อกลับมาหาผม”
“ตามหาฉัน หรือตามฆ่าฉันกันแน่” ชานนท์รีบหันไปทางเก่งกาจ “ถ้าอยากให้หนังสือพิมพ์คุณขายดีถ่ายรูปผมไว้ แล้วเขียนข่าวไปเลยว่าผมนายชานนท์ถูกไล่ยิงจนตกทะเล โชคดีที่รอดตายมาได้ ส่วนไอ้ฆาตกรที่คิดฆ่าผมก็คือ ผู้ชายคนนี้ โดยมีแม่บ้านของผมร่วมมือด้วย”
ชานนท์ชี้ไปที่ประชา ประชาตีหน้าซื่อ
“คุณชานนท์คุณกำลังเข้าใจผมผิด ผมรักและเคารพคุณมาตลอดไม่มีทางกล้าทำเรื่องเลวๆ แบบนั้น คนที่วางแผนใส่ร้ายผมและคิดฆ่าคุณชานนท์คือคุณนมมณฑาคนเดียว”
“อย่าไปเชื่อมันค่ะ มันจับคุณมณฑาไว้ แล้วมันก็ใช้ไอ้หมอนี่” จรรยาชี้ที่ฉลาม “ไปฆ่าคุณชานนท์ ฉันอยู่ในเหตุการณ์ฉันเป็นพยานได้”
“แกโกหก แกโดนผอ.ไล่ออก ก็เลยแค้นใจ คิดหาเรื่องใส่ร้ายผอ. คำพูดมันเชื่อถือไม่ได้” อึ่งหันไปพูดกับทุกคน
ทุกคนฮือฮา เก่งกาจรีบช่วยสนับสนุน
“ผมจำคุณได้แล้ว ผมเป็นคนทำข่าวคุณเอง คุณเคยทำให้ลูกค้าของสปาเกือบตาย เป็นไปได้ที่คุณจะแค้นคุณประชา”
จรรยาโมโหเกิดความกดดัน
“คุณรับเงินจากมันล่ะสิ ถึงได้คอยเขียนข่าวเชียร์มันตลอด”
เก่งกาจดูมีพิรุธรีบร้อนรนแก้ตัว
“พูดๆ ดีนะครับ ผมฟ้องคุณฐานหมิ่นประมาทได้ ถ้าผู้ชายคนนี้ได้รับคำสั่งจากคุณประชาจริง ผมต้องลงข่าวตามความเป็นจริงอยู่แล้ว” เก่งกาจเดินไปหาฉลาม “คุณได้รับคำสั่งจากคุณประชาให้ไปฆ่าคุณชานนท์จริงหรือเปล่าครับ”
ฉลามมองประชาแล้วมองชานนท์

ที่โกดังร้าง เม่นอาการแย่มากนอนตัวสั่นเทา แป้นยังถูกมัดมืออยู่ขยับเข้าหา
“ไอ้เม่น อดทนไว้ แกๆ อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ” เม่นเริ่มชักกระตุก แล้วนิ่งไป “ไอ้เม่นๆ”
ประตูถูกผลักเข้ามา แป้นรีบเงยหน้ามอง โย่งวิ่งเข้ามา
“ไอ้เม่น”
“เม่นมันตายแล้ว ฮือๆ”
โย่งรีบประคองเม่นเขย่าตัว
“ไอ้เม่น แกทำไมไม่รอฉันวะ ฮือๆ คุณนมล่ะ คุณนมอยู่ไหน”

“คุณนมไม่อยู่แล้ว” โย่งตกใจ

ฉลามอึกอักคล้ายจะสารภาพ
“พูดความจริงมาเลยคุณ ไม่ต้องกลัวใคร”
“ไม่จริงครับ คนที่ว่าจ้างผมคือ คุณมณฑา”
“เห็นมั้ยครับ ผมไม่เคยคิดร้ายกับคุณชานนท์เลย คุณมณฑาโยนความผิดให้ผมแล้วยังคิดทำร้ายคุณแววนิล ผมจะแจ้งตำรวจ แต่คุณนิลรักและเคารพคุณนมมากไม่ยอมให้ผมแจ้งความ”
ชานนท์รู้ว่ามณฑาโดนจับอยู่
“แล้วคุณนมอยู่ไหน นายพูดอยู่ข้างเดียวก็เท่ากับใส่ร้ายเขาเหมือนกัน เรียกเขาออกมาสิ ฉันอยากคุยกับเขา”
“ใช่ ถ้าคุณไม่ได้ขังคุณมณฑาไว้ก็ต้องบอกได้ว่าเขาอยู่ไหนเราจะได้จับเขาส่งตำรวจ”
“ฉันอยู่นี่”
มณฑาเดินเข้ามามีลูกน้องของฉลามประกบพามา ประชาอมยิ้มมีเลศนัย
“คุณมณฑาบอกทุกคนไปเลยค่ะว่า” จรรยาชี้ประชา “มันทำชั่วอะไรไว้บ้าง”
มณฑามองไปที่ประชา นึกถึงคำขู่ของประชา
ในห้องทำงานชานนท์ มณฑาผมยุ่งดูโทรมๆ ยังโดนมัดมือ ฉลามยืนคุมมณฑาไว้
“ฉันขอร้องจะทำอะไรฉันก็ได้ปล่อยคุณหนูกับไอ้เม่นไปเถอะ”
ประชาจับบ่ามณฑา
“ถ้าคุณนมยอมรับว่าเป็นคนฆ่าคุณชานนท์เพื่อหวังฮุบสมบัติในงานแต่งงานของผม ผมจะปล่อยคุณนิลกับไอ้เม่นไปแต่ถ้าไม่ ผมจะฆ่าลูกชายคุณนมก่อน แล้วค่อยทำให้ลูกสาวสุดรักของคุณนมตายด้วยโรคไตกำเริบ”
“ทำไมจะต้องเป็นงานแต่งแกด้วย”
“มันก็แค่แผนสองกันพลาด เผื่อไอ้ชานนท์มันรอดชีวิตโผล่มาในงาน แต่ถ้ามันตายคุณนมก็ไม่ต้องทำอะไร ผมจะปล่อยพวกคุณนมไปทั้งหมดหลังจากคุณนิลจดทะเบียนสมรสกับผมเรียบร้อย”
ปัจจุบัน มณฑามองไปที่แววนิลในอ้อมแขนประชา ห่วงแววนิลกับเม่น
“เรื่องชั่วๆ ทั้งหมด นายประชา ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ ฉันเป็นคนวางแผนเองทั้งหมด เพราะต้องการสมบัติของคุณผู้ชายกับคุณหนูแววนิล”
ประชายิ้มพอใจที่เป็นไปตามแผน
“คุณมณฑาไปช่วยมันทำไม”
จรรยาถามอย่างแปลกใจ ชานนท์มองประชา
“นายมันเจ้าเล่ห์ วางแผนทุกอย่างไว้หมดแล้ว”
“ผู้ร้ายตัวจริงก็ยอมรับกับปากเอง คุณประชาก็น่าจะพ้นข้อสงสัยแล้วนี่ครับ ถ้าคุณชานนท์ไม่มีหลักฐานอื่น ก็น่าจะจบ”
“ถ้าคุณชานนท์ยังไม่เชื่อใจผม ผมยินดีคืนสปาให้ เพราะผมก็ดูแลสปาเพื่อรอคุณนนท์กลับมาตลอด”
เขมิกาเดินปรบมือเข้ามา
“ขอยกย่องว่าบทบาทการแสดงสุดยอด ถ้าไปเล่นหนังเล่นละครคงได้เกิดชัวร์ แต่น่าเสียดายที่ฟ้าส่งฉันลงมาฆ่าซุปตาอย่างนาย”
ทุกคนตกตะลึง จรรยาดีใจสุดๆ
“ขวัญตา”
ชานนท์คาดไม่ถึง ประชาจ้องเขมิกาด้วยความเคียดแค้นที่โดนเขมิกาหลอกว่าเป็นขวัญตา ชานนท์รีบเดินไปหาเขมิกา
“เธอมาที่นี่ทำไม วันนี้มันวันแต่งงานของเธอไม่ใช่หรือ”
“ฉันพาคนๆ หนึ่งมาหาคุณ” เขมิกาหันไปทางเข้า “นายยม” ยมเดินเข้ามา ประชากับฉลามตกใจ “พูดไปนายยม พูดทั้งหมดที่นายเห็น”
ยมมองไปที่ประชา
“วันเกิดเหตุผมเป็นคนขับรถพาคุณผู้ชายไปที่รีสอร์ท แล้วผมก็เห็นกับตาว่า...” ยมชี้ประชา “คุณประชาถือปืนไล่ยิงคุณชานนท์ กับคุณผู้หญิง ไม่เท่านั้นนะครับ เขายังส่งไอ้มือปืนคนนี้” ยมชี้ไปที่ฉลาม “ไปตามฆ่าปิดปากผมที่บ้านเกิด มันคือฆาตกรตัวจริง”
ประชารู้ว่าหมดทางสู้แล้ว ชักปืนออกมาจ่อที่แววนิลที่ยังเป็นลมอยู่
“อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นนังนี่ตายก่อนเป็นคนแรก”
“อย่ายิงนะ/คุณหนู”
ชานนท์กับมณฑาบอกออกมาพร้อมกัน อึ่งตกใจทำอะไรไม่ถูกถอยห่างจากประชา
“นายต้องการอะไรฉันจะให้ ปล่อยน้องสาวฉันมา”
ประชาค่อยๆ ถอยหลังเพื่อไปทางประตูอีกช่อง เยาว์โผล่มาด้านหลังประชา ฟาดแจกันใส่หลังประชาจนแตก ประชาเจ็บปล่อยมือจากแววนิล เยาว์รีบดึงแววนิลมา เขมิกากับชานนท์อาศัยจังหวะนี้พุ่งเข้าหาประชา ประชายิงใส่ ชานนท์กระโจนดึงเขมิกาหลบลูกปืนทันล้มไปด้านข้างทั้งคู่
ประชายิงปืนสาดไปมั่วๆ ใส่ทุกคน แขกเหรื่อร้องกรี๊ดหลบกระสุนกันชุลมุน บางส่วนวิ่งหนีออกจากห้อง
ประชารีบวิ่งไปที่ประตูเพื่อหนี
“เจ้านาย ช่วยผมด้วย”

ฉลามตะโกนแต่ ประชาไม่สนฉลาม วิ่งหนีออกจากห้องไปเลย เขมิกากับชานนท์ไล่ตาม

ประชาวิ่งหนีมาถึงมุมทางเลี้ยว เขมิกาโผล่มาดักหน้า ประชาจะยิง เขมิกาเตะใส่มือ ปืนหลุด ประชาหันกลับจะวิ่งหนีไปอีกทาง ชานนท์วิ่งมาขวางไว้ ประชาชกชานนท์ ชานนท์หลบได้เตะใส่ประชาเซไปกระแทกผนัง
“นายหมดทางสู้แล้ว ยอมแพ้เถอะ”
เขมิกาเดินเข้าหา
“ใช่ ก้มหน้าก้มตารับกรรมที่ทำไว้จะดีกว่า”
ประชาจ้องเขมิกาอย่างแค้นจัด
“แก แกไม่ใช่ขวัญตา” ประชาโผเข้าบีบคอเขมิกา “ขวัญตาอยู่ไหน แกเอาขวัญตาไปไว้ที่ไหน”
ชานนท์เข้าช่วยเขมิกาทุบหลังประชา ประชาตัวงอ ชานนท์จะจับแขนประชา ประชาหมุนตัวซัดใส่หน้าชานนท์
แม่บ้านเข็นรถใส่พวกผ้าปูเตียงมา ประชาวิ่งไปผลักแม่บ้านแล้วดันรถพุ่งใส่ชานนท์กับเขมิกา ประชาวิ่งหนีเข้าลิฟต์ เขมิกากับชานนท์จะตามเข้าไป ประชารีบกดปิดลิฟต์ ชานนท์ชี้ไปทางบันได
“ทางนี้”
ชานนท์กับเขมิกาวิ่งลงบันได

พนักงานโรงแรมถือแจกันดอกไม้สดยืนรอลิฟต์ ประตูลิฟต์เปิด จังหวะเดียวกับที่ชานนท์กับเขมิกาวิ่งลงบันไดมาแล้วพุ่งตรงมาที่ลิฟต์ ประชาเห็นชานนท์กับเขมิกาจึงรีบแย่งแจกันมาแล้วจับพนักงานเป็นตัวประกัน พนักงานร้องกรี๊ด ชานนท์กับเขมิกาชะงัก ประชาฟาดแจกันกับขอบประตูลิฟต์ให้แตกเป็นปากฉลาม จี้ที่คอพนักงาน
“ไม่อยากเห็นนังนี่ตาย ถอยออกไปห่างๆ”
ชานนท์กับเขมิกาถอยออก ประชาลากตัวประกันถอยหลังไปเรื่อยๆ เพื่อไปที่ทางออก พวกแขกโรงแรมพากันวิ่งหลบ รปภ.เพิ่งวิ่งมาถึงประชาตวาด
“บอกว่าอย่าเข้ามา”
เขมิการีบบอกรปภ.
“ใจเย็น ปล่อยเขาไป”
ประชาลากตัวประกันถอยหลังหนีไปถึงประตูทางออก แท็กซี่วิ่งมาส่งลูกค้าโรงแรม ประชาผลักพนักงานโรงแรมใส่เขมิกากับชานนท์ที่วิ่งตามมาถึง พนักงานถลาไปหาชานนท์รับตัวไว้ พนักงานหญิงเป็นลมชานนท์เลยต้องประคอง เขมิกาพุ่งไปหาประชา ประชาผลักลูกค้าโรงแรมที่ลงจากรถแท็กซี่ใส่เขมิกาแล้วรีบขึ้นไปนั่งด้านข้างคนขับ ใช้แจกันปากฉลามจี้ที่คอคนขับ
“ขับไป เร็ว”
ประชาจะจิ้มคอแท็กซี่ แท็กซี่รีบขับออกไปอย่างเร็ว เขมิกาวิ่งตามแท็กซี่ แต่ไม่ทันแท็กซี่วิ่งออกถนนไป ชานนท์ส่งตัวพนักงานที่เป็นลมให้รปภ. วิ่งมาสมทบกับเขมิกา
“ฉันโทรแจ้งตำรวจแล้วนะ”
“คุณรีบไปดูน้องสาวเถอะ ฉันจะรอให้ข้อมูลกับตำรวจเอง”
ชานนท์พยักหน้า

เช้าวันใหม่ที่บ้านชานนท์ แววนิลหลับที่เตียงยังไม่ฟื้นมณฑานั่งกุมมือซบหน้าข้างเตียงมองอย่างห่วงใย แป้นเดินเข้ามา มณฑารีบถาม
“เม่นมันเป็นยังไงบ้าง หมอว่ายังไง”
แป้นยังไม่ชอบมณฑา เสียงแข็งใส่
“พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่หมอยังไม่ให้กลับบ้าน ดีนะที่คุณผู้ชายให้โย่งมาช่วยพาส่งโรงพยาบาลได้ทันเวลา มันเกือบตายเพราะแม่บังเกิดเกล้าที่รังเกียจมันแท้ๆ” มณฑาสลด แป้นมองหมั่นไส้ “คุณผู้ชายสั่งมาว่า ให้คุณนมรีบไปเก็บเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้เลย”
มณฑาตกใจ
“คุณผู้ชายจะไล่ฉันออกจากบ้านหรือ”
“เปล่า แต่จะพาคุณนมไปมอบตัวกับตำรวจ”
แป้นลอยหน้าบอก มณฑาตื่นตระหนกไม่อยากจากแววนิลไป รีบวิ่งออกจากห้อง

ชานนท์ยืนคุยกับโย่งอยู่หน้าห้องทำงาน
“ฉันต้องสะสางเรื่องวุ่นๆ อีกหลายอย่าง คงไม่ค่อยมีเวลาไปดูแลเม่นได้ทุกวัน ฝากนายช่วยเป็นธุระเรื่องเม่นด้วยนะ”
“คุณผู้ชายห่วงตัวเองบ้างเถอะครับ ไอ้โย่งเห็นคุณผู้ชายแล้วมันปวดหัวใจจริงๆ” โย่งจับหน้าชานนท์ทั้งสองมือ “ดูสิดู หน้าตาซูบผอมลงไปตั้งหลายนิ้ว คุณผู้ชายของไอ้โย่งคงตกระกำลำบากน่าดูแต่ไอ้โย่งมันกลับช่วยคุณผู้ชายไม่ได้เลย” โย่งร้องไห้ ชานนท์เหล่ตามองมือโย่ง
“นายคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงหรือไง ทำเป็นออดอ้อนรำพึงรำพันจนน่าเตะ เอามือออกไป”
โย่งรีบดึงมือออก
“คุณผู้ชายอ่ะ เป็นอย่างนี้ทุกที ไม่เคยเข้าใจความห่วงใยของไอ้โย่งเลย” ชานนท์ตบบ่าโย่ง
“นายก็ผอมไปนะ หน้าซีดตัวแห้งยิ่งกว่าฉันอีกกินให้มันมากๆ หน่อยสิ”
ชานนท์เดินออกไป โย่งยิ้มดีใจที่ชานนท์ห่วงเหมือนกัน มณฑาวิ่งมาขวางหน้าชานนท์
“คุณผู้ชายคะ อย่าส่งนมให้ตำรวจนะคะ นมไม่ได้ร่วมมือกับไอ้สารเลวนั่นฆ่าคุณผู้ชายเลย นมไม่เคยรู้มาก่อนว่ามันหลอกใช้นมเพื่อพาคุณผู้ชายไปฆ่าที่รีสอร์ท นมสาบานได้”
โย่งโกรธเดินเข้ามา
“แล้วทำไมคุณนมไม่บอกตำรวจแต่แรกว่ามันยิงคุณผู้ชาย แต่ไปช่วยมันโกหกว่าคุณผู้หญิงเป็นคนยิง แบบนี้เขาเรียกว่าสมรู้ร่วมคิด อย่าไปให้อภัยนะครับ พาส่งตำรวจเลย”
มณฑารีบจับมือชานนท์
“ประชามันขู่จะลากนมเข้าคุกไปกับมัน นมไม่อยากติดคุก นมห่วงคุณหนู อย่าส่งนมให้ตำรวจเลยนะคะ ขอให้นมได้ชดใช้ความผิดอยู่ดูแลคุณหนูไปจนตายเถอะค่ะ”
ชานนท์ค่อยดึงๆ มือออก
“คุณนมคิดว่ามีความสามารถดูแลน้องผมได้จริงหรือ ที่นิลมีสภาพแบบนี้มันเพราะความห่วงใยผิดๆ ของคุณนมทั้งนั้นโย่ง พาคุณนมไปขึ้นรถ”
ชานนท์เดินนำ โย่งจับมณฑาเดินตาม มณฑาร้องไห้อ้อนวอน

“คุณผู้ชายๆ”

ชานนท์ยืนรอที่รถ โย่งดึงมณฑาออกมา มณฑายั้งตัวไม่ยอมไปที่รถ
 
“ฉันไม่ไป ฉันจะไม่ยอมติดคุกปล่อยฉันนะไอ้โย่ง แกกล้าดียังไงมาถูกเนื้อต้องตัวฉัน ปล่อย” มณฑากัดมือโย่ง วิ่งมาหาชานนท์ “ถ้าคุณผู้ชายจะส่งนมให้ตำรวจคุณผู้ชายจะต้องเสียใจ”
“ผมเสียใจในสิ่งที่คุณนมทำมาตลอดอยู่แล้วครับ”
“แต่ครั้งนี้คุณผู้ชายจะต้องเสียใจที่สุดในชีวิต ถ้าใครต่อใครรู้ว่าคุณท่านกับภรรยาผู้สูงศักดิ์ได้สร้างตราบาปอะไรไว้กับนังขี้ข้าคนนี้ อยากให้โลกรู้ก็พานมไปเลยสิคะ”
มณฑาท้าทายยื่นสองมือให้ชานนท์จับ ชานนท์แปลกใจอยากรู้
“ตามผมไปที่ห้องทำงาน”
ชานนท์เดินนำ มณฑามองโย่งแบบหยิ่งในศักดิ์ศรีแล้วเดินตามชานนท์ไป โย่งบ่นเพราะห่วงชานนท์
“เดี๋ยวได้ใจอ่อนอีก อ่อนตลอด เบื่อจริงๆ คนหล่อใจดีเนี่ย”

ชานนท์มีสีหน้าเจ็บปวดกับความจริงที่รู้จากมณฑา
“ผมไม่เชื่อ พ่อแม่ผมไม่มีทางทำแบบนั้น คุณนมกุเรื่องขึ้นเองเพื่อขู่ผม”
“หลังกรอบรูปของคุณท่าน มีจดหมายที่คุณท่านขออโหสิกรรมกับนมไว้ก่อนท่านเสีย ถ้าคุณผู้ชายได้อ่านก็จะรู้ความจริงทั้งหมดเอง”
ยมขับรถเข้ามาจอดหน้าตึก เขมิกาลงจากรถบอกยม
“ขอบใจมากนะนายยม ตำรวจคงจะต้องเรียกนายยมไปสอบสวนเพิ่มเติมในฐานะพยานอีก”
“น่าเสียดายนะครับที่ตำรวจตามจับมันไม่ได้”
โย่งที่ยืนกระวนกระวายอยู่รีบวิ่งมาหาเขมิกา
“เร็วเถอะครับคุณผู้หญิง คุณนมจะร่ายมนต์ดำใส่คุณผู้ชายอีกแล้ว พูดจาเหมือนข่มขู่คุณผู้ชายยังไงก็ไม่รู้”
“คุณผู้ชายอยู่ไหน” เขมิการีบถาม
“ห้องทำงานครับ”
เขมิการีบไปทันที

เขมิการีบร้อนเดินมาหน้าห้องทำงานชานนท์ เปิดประตูเข้าไปเจอแต่มณฑานั่งก้มหน้าอยู่ที่โซฟา เขมิกาเข้าไปหา
“คุณผู้ชายล่ะ”
มณฑาเงยหน้ามองเขมิกา มณฑาตาแดงกล่ำ
“ไม่ทราบค่ะ ดิฉันขอตัว”
มณฑาไม่อยากให้เขมิกาเห็นว่าตัวเองร้องไห้จะรีบเดินหนี
“เดี๋ยว” มณฑาหันหลังให้ “ถึงต่อให้คุณนนท์ใจอ่อน ฉันก็จะเอาคุณนมเข้าคุกให้ได้”
มณฑาหันมา
“คุณผู้หญิงเชื่อว่าฉันร่วมมือกับไอ้ประชาหรือคะ”
“ถ้าคุณโลภมากคิดเอาของคนอื่นมาเป็นของตัวเองแบบไอ้ประชาฉันไม่กลัวเลย แต่ฉันกลัวไอ้ความรักบ้าบองี่เง่าของคุณมากกว่า มันเกือบทำให้คนที่คุณบอกว่ารักที่สุด ต้องหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง”
“ถ้าคุณผู้หญิงยังไม่เคยยอมตายแทนใครได้ ก็อย่าพูดดีกว่าค่ะชีวิตเจอมาหมดแล้วทุกอย่าง ฉันทำอะไรอยู่ ฉันรู้ดี”
“จนถึงขนาดนี้แล้ว คุณนมก็ยังไม่รู้ตัวอยู่ดี ว่าสิ่งที่ทำมาตลอดมันคือการปกป้องคุณนิลหรือทำลายคุณนิลกันแน่”
มณฑายังถือดีมองไม่เห็นความผิดตัวเอง เดินออกจากห้อง เขมิกานึกขึ้นได้ว่าต้องไปตามหาชานนท์

เขมิกาเดินกดโทรศัพท์พร้อมกับบ่นไปด้วย
“ในห้องนอนก็ไม่อยู่ โทรศัพท์ก็ไม่รับ ยัยนมมณโฑคุยอะไรกับนายชาเย็นกันนะ”
เข็มเดินผ่านห้องพ่อแม่ชานนท์ เห็นประตูเปิดแง้มอยู่ เขมิกาเดินเข้าไปเห็นรูปพ่อชานนท์จากที่เคยวางอยู่บนหิ้งบูชา ถูกคว่ำหน้าลงมีฝาด้านหลังรูปวางอยู่ข้างๆ เขมิกามองเลยไป ชานนท์นั่งนิ่งอยู่บนเตียงพ่อแม่ ในมือกำจดหมายของพ่อแน่น เขมิกาเดินเข้าไปหา ชานนท์เงยหน้ามอง สายตาดูเจ็บปวดมากจนเขมิการู้สึกได้ เขมิกาถามเสียงอ่อนโยน
“เกิดอะไรขึ้นหรือ ทำไมเข้ามาหมกตัวอยู่ในนี้ ฉันโทรหาก็ไม่ยอมรับสาย”
ชานนท์ไม่ตอบแต่กอดเอวเขมิกา ซบหน้ากับหน้าท้องเขมิกาเหมือนต้องการการปลอบโยน เขมิกาได้ยินเสียงนนท์ร้องไห้ เขมิกาหยุดถาม ลูบผมชานนท์ปล่อยให้ชานนท์ร้องไห้เพื่อปลดปล่อยความเสียใจออกมา

แววนิลลืมตายังมึนๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง ภาพตอนประชาผลักแววนิลล้มไปที่เตียงก่อนปล้ำผุดขึ้นมาในหัว แววนิลจำได้ ลุกนั่งหวาดผวา
“ไม่ ไม่จริง”
ประตูเปิด มณฑาเดินเข้ามา ดีใจ
“คุณหนู คุณหนูฟื้นแล้วหรือคะ”

แววนิลมองมณฑาสายตาแข็งกร้าว เกลียดชัง

เจ้าสาวสลาตัน ตอนที่ 15 (ต่อ)

เขมิกาตกใจมากหลังจากรู้ความจริงจากชานนท์

“คุณนมคือแม่ที่แท้จริงของคุณนิล! เป็นไปได้ยังไง คุณโยนมุกมาแบบนี้ ฉันไปไม่ถูกเลย คุณนมไปเป็นแม่คุณนิลได้ยังไง”
ชานนท์มีสีหน้าดีขึ้นแล้ว
“ฉันไม่อยากจะนึกถึงสิ่งที่พ่อกับแม่ฉันทำ”
“งั้นคุณก็ไม่ต้องเล่าหรอก ฉันเข้าใจ เรื่องที่พ่อแม่เราทำให้เราต้องเจ็บปวด ฉันเองก็ไม่อยากนึกถึงเหมือนกัน”
“แต่ฉันจะไม่ปิดบังเธอ เพราะครั้งหนึ่งเธอก็เคยเป็นคนในครอบครัวของฉัน” เขมิการู้สึกซาบซึ้ง ชานนท์มองไปทางอื่น“คุณนมเล่าว่าพ่อฉันเป็นคนเจ้าชู้ พ่อเข้าหาคุณนมได้คุณนมเป็นเมีย โดยที่คุณนมไม่เต็มใจ พอคุณนมท้อง แม่ฉันก็รู้เรื่องเข้า แม่ฉันช้ำใจจนแท้งลูก”
“น้องของคุณหรือคะ” ชานนท์พยักหน้า
“ตอนนั้นฉันเรียนอยู่ต่างประเทศเลยไม่รู้ว่าแม่เอานิลมาเลี้ยงเป็นลูกแทนน้องที่แท้งไป”
“แล้วเม่นละฮะ”
ชานนท์อึ้งไป ก้มหน้าเหมือนละอายใจแทนแม่ตัวเอง
“แม่ฉันกลัวพ่อไปยุ่งกับคุณนมอีก เลยยกคุณนมให้คนสวนจนเกิดเม่นออกมา”
เขมิกาอึ้ง เกิดความรู้สึกเห็นใจมณฑา

ที่ห้องนอนแววนิล มณฑาจับมือแววนิล ลูบหน้าด้วยความรัก
“ต่อไปนี้ นมจะไม่ให้ใครมาทำร้ายคุณหนูของนมได้อีก พ้นเคราะห์ พ้นโศกไปซะทีนะคะ”
แววนิลจ้องมณฑาตาขวาง ผลักมณฑาเซไป
“ออกไป ออกไปจากห้องนิล ไปให้พ้น แล้วอย่ามาให้นิลเห็นหน้าอีก”
“คุณหนู”

เขมิกายังอยู่กับชานนท์ที่ระเบียงบ้าน
“น่าสงสารคุณนม ต้องตกเป็นเมียเจ้านายจนท้อง แม่คุณก็ใจร้ายแย่งลูกเขาไปแล้ว ยังยัดเยียดให้เขาเป็นเมียคนสวนอีก” เขมิการู้ตัวว่าพูดแรงไป “อุ๊ย ฉันขอโทษ ฉันไม่ควรตำหนิคนที่ตายไปแล้ว”
“ฉันจะให้เขาอยู่ที่นี่ต่อไป เพื่อชดเชยสิ่งที่พ่อแม่ฉันทำกับเขา”
เขมิกาจับมือชานนท์เป็นกำลังใจ
“คุณทำถูกแล้ว ฉันเห็นด้วย”
แป้นวิ่งเข้ามาร้องลั่น
“คุณผู้ชายคะ บ้านจะแตกอีกแล้วค่ะ คุณนิลค่ะคุณนิล”
ชานนท์กับเขมิกาหันขวับ ชานนท์รีบวิ่ง เขมิกาตาม

แววนิลพยายามผลักมณฑาออกจากห้อง
“ออกไปๆ”
มณฑายื้อไม่ยอมไป
“นมไม่ได้ร่วมมือกับไอ้ประชาทำร้ายคุณผู้ชายนะคะ”
“ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น”
“คุณหนูมีสติก่อนสิคะแล้วฟังนมอธิบายก่อน”
“ไม่ๆ ไปๆ ไปให้พ้น”
แววนิลออกแรงผลักมณฑาล้มไปกระแทกผนังห้อง แววนิลจะเข้าไปทำร้ายมณฑา ชานนท์วิ่งเข้ามาดึงแววนิลไว้
“นิล! อย่า นิลจะทำร้ายคุณนมไม่ได้นะ” แววนิลคลุ้มคลั่ง
“เพราะมัน เพราะมันร่วมมือกับไอ้ชาติชั่ว น้องถึงได้ตกนรกทั้งเป็น พี่นนท์ต้องไล่มันไป ลากมันเข้าคุกไปเลย”
ชานนท์ยังไม่รู้เรื่องแววนิลโดนข่มขืน ชานนท์รวบสองแขนแววนิลให้สงบอารมณ์
“นิลหายใจลึกๆ ค่อยๆ สงบสติอารมณ์แล้วฟังพี่ดีๆ”
แววนิลยอมหยุดฟังชานนท์ ชานนท์มองไปทางมณฑา มณฑาร้องไห้ส่ายหน้าไม่ให้ชานนท์พูด
“ไม่นะคะคุณผู้ชาย”
ชานนท์ตัดสินใจหันมาหาแววนิล
“เข้าไปกราบขอโทษแม่ของนิลซะ”
แววนิลตัวแข็ง
“แม่ พี่นนท์พูดอะไรคะ นิลงง นิลไม่เข้าใจ”
ชานนท์มองไปทางมณฑา แววนิลมองตาม มณฑาไม่กล้าสู้หน้าแววนิลก้มหน้าร้องไห้
“คุณนมเป็นแม่ที่แท้จริงของนิล เป็นภรรยาอีกคนของคุณพ่อเรา”
แววนิลส่ายหน้าไม่ยอมเชื่อ

“ไม่จริง พี่นนท์โกหก” แววชี้หน้ามณฑา “คนอาศัยในบ้านเราจะมาเป็นแม่นิลได้ยังไง นิลไม่เชื่อ นิลเป็นลูกคุณหญิง ลูกผู้ดีมีชาติตระกูล ไม่ใช่ลูกคนใช้ ไม่จริง”

แววนิลสะบัดมือชานนท์ แล้ววิ่งหนีออกจากห้อง ชานนท์รีบตาม
 
“นิล”
มณฑาร้องไห้แทบขาดใจเสียใจที่แววนิลไม่ยอมรับเป็นแม่ เขมิกามองสงสาร เดินเข้าไปนั่งยองๆ ตรงหน้ามณฑา
“ให้เวลาคุณนิลหน่อย มันยากที่เขาจะทำใจยอมรับได้ในทันทีแม่ของฉันทิ้งฉันไปตั้งแต่ยังแบเบาะ ถ้าวันนี้เขากลับมาแล้วบอกว่ารักฉัน ฉันก็คงไม่ยอมรับเขาง่ายๆ เหมือนกัน” เขมิกายื่นมือให้มณฑาจับเพื่อลุกยืน “ลุกขึ้นเถอะฮะ ฉันจะพากลับห้อง”
มณฑามองมือเขมิกาเริ่มรู้สึกดีๆ กับเขมิกาเป็นครั้งแรก มณฑาวางมือบนมือเขมิกา เขมิกาบีบมือมณฑาแล้วช่วยประคองให้ลุกยืน

แววนิลวิ่งมาเกาะราวระเบียง ขาดสติกำลังจะปีนเพื่อกระโดดลงไปฆ่าตัวตาย ชานนท์วิ่งเข้ามาจับไว้
“อย่านิล”
แววนิลดิ้นบ้าคลั่ง
“ปล่อยน้อง น้องอยากตาย น้องไม่อยากจะอยู่แล้ว ปล่อย”
ชานนท์โกรธจัดที่แววนิลเอาแต่ใจ ตบหน้าแววนิล
“หยุดคลุ้มคลั่งเหมือนคนบ้าสักที หัดรู้จักเผชิญหน้ากับปัญหาบ้าง ไม่ใช่เอะอะก็จะฆ่าตัวตาย พี่หนีตายอยู่ข้างนอกต้องเจอบเรื่องร้ายกาจสารพัด แต่พี่ก็ไม่เคยยอมแพ้เพราะพี่ห่วงนิล พี่จะตายไม่ได้ แต่นิลกลับอยากตายไปต่อหน้าพี่ ไม่คิดถึงใจพี่ชายคนนี้บ้างเลย”
แววนิลปล่อยโฮตะโกนออกมา
“พี่นนท์ไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นกับน้อง”
“รู้สิ พี่รู้ทุกอย่างจากจรรยา”
“ไอ้ประชามันข่มขืนน้อง พี่นนท์รู้หรือคะ รู้หรือคะ”
ชานนท์ตกตะลึง
เขมิกาประคองมณฑามาได้ยินพอดี มณฑากับเขมิกาช็อก มณฑาส่ายหน้าพึมพำ
“ไม่จริง ไม่จริง”
“นิลว่าอะไรนะ” ชานนท์ถามย้ำ
“ถ้าคุณนมไม่รู้เห็นเป็นใจกับไอ้ประชาตั้งแต่ต้น น้องก็คงไม่โดนแบบนี้ เพราะคุณนมคนเดียว น้องเกลียดคุณนมเกลียดพวกมัน เกลียดๆๆ”
ชานนท์สงสารแววนิลจับใจดึงแววนิลไปกอด แววนิลร้องไห้สะอึกสะอื้น
“พี่ขอโทษ พี่ขอโทษนิล พี่ไม่รู้เลยว่านิลต้องเจอกับเรื่องเลวร้ายขนาดนี้”
ชานนท์ร้องไห้สงสารแววนิล

เขมิกาเปิดประตูออกมาจากห้องมณฑา ปิดประตู มองกลับเข้าไปอีกครั้งแบบไม่สบายใจ แล้วเดินไป ภายในห้อง มณฑานั่งนิ่งครุ่นคิดเรื่องแววนิลโดนข่มขืน
“ถ้าคุณนมไม่รู้เห็นเป็นใจกับไอ้ประชาตั้งแต่ต้น น้องก็คงไม่โดนแบบนี้ เพราะคุณนมคนเดียว”
มณฑานึกถึงคำพูดเขมิกา
“จนถึงขนาดนี้แล้ว คุณนมก็ยังไม่รู้ตัวอยู่ดี ว่าสิ่งที่ทำมาตลอดมันคือการปกป้องคุณนิลหรือทำลายคุณนิลกันแน่”
มณฑารู้สึกผิด เจ็บปวดเหมือนโดนบีบหัวใจ กุมหน้าอกร้องไห้
“นมผิดเอง นมเป็นคนทำร้ายคุณหนูเอง” มณฑาร้องไห้จะขาดใจ แล้วเงยหน้านึกถึงประชาขึ้นมา “ไอ้ประชา แกต้องตาย ฉันจะฆ่าแก”

เขมิกาเดินเข้ามาในห้องอาหาร
“คุณผู้หญิงขา”
แป้นวิ่งไปประคองเอาใจพาเดินมาที่โต๊ะ
“นั่งตรงนี้เลยครับคุณผู้หญิง”
โย่งแย่งเอาใจ ดึงเก้าอี้ให้เขมิกานั่ง แป้นหมั่นไส้
“ไหนบอกว่าเกลียดคุณผู้หญิงเข้าไส้ไง ตอนนี้มาทำเป็นเอาใจ”
“คนเรามันก็เปลี่ยนกันได้ คุณผู้หญิงโคตรเท่อ่ะ ช่วยชีวิตคุณผู้ชายไว้ ไม่มีผู้หญิงคนไหนเก่งสู้คุณผู้หญิงของข้าได้หรอกโว้ย”
เขมิกายิ้มเจื่อนๆ เพราะไม่ใช่คุณผู้หญิง
“แหวะ คุณผู้หญิงของข้า”
“คือความจริงแล้วฉันไม่ใช่...”
มือถือเขมิกาดังขัดจังหวะ เขมิกาดูหน้าจอเป็นชื่อโยธิน
“เฮียโย”
เขมิกาละอายใจไม่รู้จะแก้ตัวกับโยธินยังไง ส่วนอีกใจก็ไม่อยากกลับไปแต่งงาน เขมิกาเลยตัดสายทิ้ง ชานนท์เดินเข้ามา

“ทำไมไม่รับสายล่ะ”

ชานนท์มานั่งหัวโต๊ะ แป้นตักข้าว

“เบอร์ใครก็ไม่รู้ ฉันไม่รู้จัก คุณนิลเป็นยังไงบ้าง”
ชานนท์มองเขมิกาท่าทางมีพิรุธ
“นอนหลับไปแล้ว”
ชานนท์มองมือถือเขมิกา เขมิการีบเก็บ
“ฉันมีเรื่องอยากรบกวน คือฉันยังมีธุระหลายอย่างต้องทำฉันขอค้างที่นี่อีกสักสองสามวันได้มั้ย”
โย่งรีบพูดแซงแทนชานนท์
“ได้เลยครับ แป้นแกรีบไปจัดห้องให้คุณผู้หญิงใหม่ไป”
“ห้องไหนอีกล่ะ” แป้นงง
“คุณผู้หญิงก็ต้องไปนอนห้องคุณผู้ชายสิวะ แต่เอ๊ะยังไงงงทำไมต้องขอพักค้างคืน บ้านนี้ก็บ้านคุณผู้หญิงอยู่แล้ว”
ชานนท์มองหน้าเขมิกา เขมิกาอึกอัก
“ฉันไม่ใช่คุณผู้หญิงของพวกแป้นกับโย่งหรอก เลิกเรียกฉันว่าคุณผู้หญิงได้แล้ว คุณก็ไม่ยอมบอกพวกเขาสักที” เขมิกาพูดกับชานนท์ โย่งกับแป้นมองหน้ากันเลิ่กลั่ก

เขมิกาถือโทรศัพท์เดินไปเดินมา ไม่รู้จะโทรหาโยธินดีหรือเปล่า ชานนท์เดินเข้ามาถึง จูงมือเขมิกาลากเดิน
“ฉันจะพาเธอไปขอโทษคุณโยกับเถ้าแก่เอง ถ้าเขาจะลงโทษเธอ ฉันจะรับผิดแทนเอง”
เขมิกาฉุดมือชานนท์ หยุดเดินตาม
“ฉันจัดการเองได้หรอกน่า”
ชานนท์หันมาพูดเป็นชุด
“จะจัดการยังไง เจ้าสาวหนีมาแบบนี้ ทางโน้นคงวุ่นวายน่าดู ทำไมไม่คิดให้เยอะกว่านี้ ฉันรู้ว่าเธออยากช่วยฉันเพื่อชดเชยความผิดที่ผ่านมา เธอก็ได้ทำไปมากพอแล้ว ไม่ต้องทำเพื่อฉันอีกเข้าใจมั้ย”
เขมิกาตอบสวนไปทันที
“ก็ฉันไม่อยากแต่งงาน”
ชานนท์อึ้งแปลกใจ
“ทำไมไม่อยากแต่ง ก็ เธอ เธอรักกับคุณโยธินมานานแล้วไม่ใช่หรือ”
เขมิกาอึกอักอยากบอกว่าไม่ได้รักโยธินแต่ไม่กล้าพูด
“วันนี้ฉันเครียดมาทั้งวันกับเรื่องคุณนม คุณนิล แล้วก็เรื่องคุณ ฉันๆ เมื่อยปาก ขี้เกียจจะพูดเยอะแล้ว มันปวดกราม”
เขมิกาชิ่งเดินหนีไปทันที
“ยัยเข็มพิษ พูดจามั่วๆ อีกตามเคย”
ชานนท์เซ็งที่ไม่ได้คำตอบ

เช้าวันต่อมาที่สปา เยาว์กับอึ่งยืนต่อหน้าชานนท์ เยาว์กับอึ่งยกมือไหว้
“น้าลาล่ะค่ะ คุณชานนท์รักษาตัวด้วยนะคะ”
“ฉันบอกแล้วว่าไม่เอาเรื่อง น้าก็ช่วยน้องสาวฉันไว้ มันก็ชดเชยกันไปแล้ว น้าเยาว์อย่าคิดมากเลย”
“จริงด้วยแม่ คุณนนท์เขาให้อภัยเราแล้ว เราก็อยู่ต่อเถอะ”
“พูดมาได้ไม่อายปาก ถึงคุณชานนท์ให้อภัยแล้ว แต่ฉันก็ไม่กล้าอยู่สู้หน้าทุกคนหรอก”
“วันนี้เป็นวันดีจะรีบไปไหนละฮะน้าเยาว์” เยาว์ อึ่ง ชานนท์หันไปมองทางประตู เขมิกาเดินเข้ามา “อีกไม่กี่วันลุงชิ้นจะได้รับการปล่อยตัวออกมา ข่าวดีแบบนี้ทุกคนน่าจะมีความสุขไม่ใช่หรือ อย่ามาทำบรรยากาศเสียน่ะน้า”
“พี่ชิ้นพ้นผิดหรือคะ จริงหรือคะ” เยาว์ดีใจ
“พ่อฉันพ้นผิดได้ยังไง” อึ่งถามเสียงสะบัด
“ตอนที่ตำรวจไปค้นบ้านประชาเจอเศษวัตถุระเบิดเป็นแบบเดียวกับที่ฆ่าไอ้อู๋ตาย แล้วก็ยังเจอหลักฐานหลายอย่างที่อู๋โทรติดต่อกับประชาก่อนตาย”
เยาว์ดีใจ อึ่งช็อกงงไม่อยากเชื่อ
“ออกจากบ้านไปแต่เช้า ที่แท้ก็จุ้นจ้านอยู่ที่โรงพักนี่เอง”
“ก็ฉันอยากไปตามเรื่องไอ้ประชา อยากให้ตำรวจจับมันให้ได้เร็วๆ ไม่งั้นฉันนอนไม่หลับหรอก น้าเยาว์ห้ามลาออกนะ”
“น้าทำผิดกับทุกคน น้าละอายใจ”
“ใครๆ ก็ทำผิดได้ทั้งนั้น ดูอย่างฉันสิก็ไม่ดีเด่นักหรอก ฉันก็โกหกทุกคน ความจริงฉันไม่ใช่ขวัญตา แต่ชื่อเข็ม เขมิกา” เยาว์ไม่เชื่อ
“คุณขวัญอย่าพูดล้อเล่นสิคะ น้าหัวเราะไม่ออกหรอก”
“ฉันพูดจริงๆ ฉันไม่ใช่ขวัญตา”
เยาว์ตกใจมาก
“ไม่ใช่คุณขวัญตา ตะแต่ทำไม หน้าตาถึงเหมือนกันนักละคะ”
“เข็มเป็นน้องสาวฝาแฝดของขวัญตาครับ ผมก็มารู้เอาตอนที่หนีตายจากประชาคราวนั้น” ชานนท์บอก
เยาว์กับอึ่งจ้องมองเขมิกาแบบไม่เชื่อสายตา

“ฉันอยากจะขอโทษทุกคนแล้วก็มาบอกลาด้วย”

ภายในศูนย์อาหารของสปา เยาว์จับมือเขมิกา
 
“ในความรู้สึกของพวกเรา คุณขวัญ”
“ไม่ใช่คุณขวัญ คุณเข็มต่างหากน้า” กุ้งแย้ง
“เอ้อ มันติดปาก คุณเข็มยังเป็นเจ้านายที่น่ารักของเราเสมอนะคะ ยังไงเราก็อยากให้คุณกลับมาทำงานที่นี่เหมือนเดิม”
“แล้วฉันจะกลับมาเยี่ยมทุกคนบ่อยๆ แล้วกัน”
เยาว์พยักหน้าให้อึ่งมาขอโทษ อึ่งดูไม่ค่อยเต็มใจ แต่แกล้งขอโทษเพื่อจะได้อยู่ทำงานต่อ
“ฉันขอโทษนะที่ผ่านมาฉันไม่ดีเอง”
“ช่างเถอะ ฉันเองก็รู้ตัวว่ากวนประสาทไว้ไม่น้อย”
กุ้งที่ซ่อนกุหลาบหนึ่งดอกไว้ข้างหลัง รีบยื่นให้เขมิกา
“ถ้าฉันเคยปากไม่ดี ฉันขอโทษด้วยเหมือนกัน”
เขมิกายิ้มรับดอกกุหลาบ คนอื่นๆ ที่ซ่อนกุหลาบไว้ด้านหลังตัวเองเดินมารุมให้กุหลาบเขมิกาคนละดอก
เขมิการู้สึกซาบซึ้งคาดไม่ถึง
“ขอบใจนะ ขอบใจทุกคน”
ห่างออกไป ชานนท์ยืนมองรู้สึกใจหายที่เขมิกากำลังจะจากไปแล้ว

เมื่อกลับมาบ้าน ชานนท์นั่งกลุ้ม โย่งเดินเข้ามา
“คุณผู้หญิงรอคุณผู้ชายอยู่ที่รถแล้วครับ” ชานนท์นั่งนิ่งไม่อยากไปส่งเขมิกา “คุณผู้ชายไม่อยากให้คุณผู้หญิงไป ก็อ้อนวอนให้อยู่ที่นี่ต่อไปสิครับ โย่งไม่เห็นว่ามันจะยากตรงไหน” ชานนท์ดุใส่
“เขาไม่ใช่คุณผู้หญิงแล้ว จะไปให้เขาอยู่ต่อได้ไง”
โย่งลืมตัวนั่งข้างชานนท์ทำตีซี้เหมือนเพื่อน
“คุณผู้ชายก็ทำเหมือนพวกเราเนียนๆ ไปว่าเป็นคุณผู้หญิง ถ้าไปขอร้องให้อยู่ต่อ คุณผู้หญิงใจอ่อนอยู่แล้ว”
ชานนท์มองโย่งที่ทำตัวสนิทเกินเหตุ โย่งรู้ตัว “อุ๊ย! อินมากไปหน่อย”
โย่งรีบลุกยืน
“อย่าพูดเหลวไหลแบบเมื่อกี้อีกนะ คุณเข็มเขามีแฟนแล้ว เขาจะต้องกลับไปแต่งงานกับแฟนเขา”
“ก็เพราะอย่างนี้นี่แหละ คุณผู้ชายถึงต้องรีบรั้งคุณผู้หญิงไว้ให้ได้ ไม่อย่างนั้นถ้าคุณผู้หญิงแต่งงานไป คุณผู้ชายนั่นแหละจะต้องชีช้ำ เดี๋ยวจะหาว่าโย่งไม่เตือน” โย่งเสียงดัง ชานนท์เริ่มคิดตามโย่ง รีบลุกเดินออกไป

เขมิกายืนรอชานนท์เพื่อไปส่ง ชานนท์เดินเข้ามามองเขมิกาท่าทางลังเล
“ถ้าคุณไม่ว่าง ฉันนั่งแท็กซี่ไปเองก็ได้นะ”
“ฉันบอกว่าจะไปส่งที่รถทัวร์ ก็ต้องไปสิ”
เขมิกาพยักหน้าในใจก็ไม่อยากไปเหมือนกัน ชานนท์เดินนำไปก่อน เขมิกาเดินตาม จู่ๆ ชานนท์หันกลับมา
“เดี๋ยวก่อน ฉันมีเรื่องอยากถาม”
“อะไรหรือ”
ชานนท์รวบรวมความกล้า
“เมื่อวานนี้ที่เธอบอกฉันว่าไม่อยากแต่งงาน มันเพราะอะไรหรือ บอกเหตุผลได้มั้ย”
“คุณจะอยากรู้ไปทำไม”
“เพราะเหตุผลของเธออาจทำให้ฉันตัดสินใจบางอย่างได้”
“ตัดสินใจเรื่องอะไรหรือ แล้วทำไมมันต้องเกี่ยวกับเหตุผลที่ฉันไม่อยากแต่งงานด้วย”
“อย่าเพิ่งซักไซ้ได้มั้ย รีบบอกเหตุผลของเธอมาก็พอ”
“เอ๊ะ คุณนี่ยังไง จะเอาแต่เผด็จการอยู่เรื่อย”
ชานนท์จับบ่าเขมิกาสองข้าง
“รีบบอกมา ทำไมเธอถึงไม่อยากแต่งงาน”
“ก็ฉัน ฉันไม่ได้รั...”
เขมิกาตัดสินใจจะบอกความจริงว่าไม่ได้โยธิน แต่เขมิกาก็ต้องชะงักเมื่อมองไปข้างหลังชานนท์ เห็นโยธินกับปรียาเดินเข้ามา เขมิกาไม่กล้าพูดความจริงให้โยธินได้ยิน รีบถอยห่างจากชานนท์ไม่ให้โยธินเห็นว่าชานนท์จับบ่าอยู่
“ที่ไม่อยากแต่งงานเพราะฉันเกิดกลัวขึ้นมา ฉันไม่เคยมีแฟนพอจะต้องมีครอบครัวขึ้นมาจริงๆ ฉันก็สติแตก

พอดีกับนายยมมาตามหาคุณ ฉันก็เลยถือโอกาสหนีมาที่นี่ซะเลย”

เจ้าสาวสลาตัน ตอนที่ 15 (ต่อ)

โยธินกับปรียาหยุดฟังไม่รู้ว่าเขมิกาเห็นโยธินแล้ว ชานนท์หันหลังอยู่ก็ไม่รู้ว่าโยธินมา ชานนท์ผิดหวังกับคำตอบของเขมิกา
“อย่างงั้นหรือ งั้นฉันก็ตัดสินใจถูกแล้วที่อยากให้เธอกลับไปหาคุณโยธิน” 
โยธินได้ยินรู้สึกสบายใจเลิกสงสัยชานนท์กับเขมิกา
“เข็ม”
ชานนท์ตกใจหันกลับมาเห็นโยธินกับปรียา ปรียารีบเดินไปหาชานนท์
“พี่นนท์ เรื่องทางนี้เรียบร้อยแล้วใช่มั้ยคะปรียาติดต่อพี่นนท์ไม่ได้ ก็เลยโทรไปที่สปา คุณเยาว์บอกว่าประชาหนีไปแล้ว”
“จ๊ะ เรื่องจบแล้ว ปรียาก็กลับมาที่นี่ได้แล้วนะ”
ปรียาดีใจ เขมิกามองหน้าโยธินแบบจ๋อยๆ เพราะรู้สึกผิดมาก โยธินยิ้มให้เขมิกา
“เฮียเป็นห่วงแทบแย่ เห็นเข็มปลอดภัย เฮียก็สบายใจแล้ว”
ชานนท์มองคนทั้งคู่

ปิ้งอยู่หน้าตึกกำลังลูบไล้รถคันหรูของชานนท์
“โห ไอ้คุณนนท์มันรวยจริงๆ ด้วยโว้ย เมื่อไหร่ฉันจะมีวาสนาดีอย่างนี้บ้างวะ”
ปิ้งมองกระจกประตูเข้าไปในตัวรถ โย่งเดินมาจากด้านข้างตึกเห็นปิ้ง
“เฮ้ย ทำอะไร”
โย่งวิ่งเข้าไปล็อกคอปิ้ง ปิ้งสะบัด
“โอ๊ยๆ อะไรวะเนี่ย”
ปิ้งสะบัดหลุดผลักโย่งออกไป ต่างคนต่างกำหมัดตั้งท่าจะบู๊กัน
“แกไอ้หัวขโมย เข้ามาขโมยรถถึงในบ้านเลยหรือวะ”
“ท่าทางดูดีมีสกุลรุนชาติอย่างฉันนี่หรือขโมย ฉันเป็นแขกนะโว้ย ต้อนรับกันอย่างนี้หรือ ไอ้ตาถั่ว”
“เป็นแขกก็ไปขายผ้าอยู่พาหุรัดสิ มาลับๆ ล่อๆ อยู่แถวนี้ทำไม”
พวกชานนท์เดินออกมา
“มีปัญหาอะไรกัน”
ปิ้งเห็นชานนท์ดีใจมาก เสียงดังโหวกเหวก
“ไอ้คุณนนท์ โอ๊ย คิดถึงเป็นบ้าเลยโว้ย”
ปิ้งวิ่งไปกอดชานนท์อย่างสนิทสนม โย่งเห็นหวงชานนท์รีบเข้าไปแยกปิ้งออก
“เฮ้ยๆ นี่เจ้านายฉัน ถอยออกไปห่างๆ เลย ห่างๆ เลย คุณผู้ชายครับ ไอ้หมอนี่มันท่าทางน่าสงสัย เรียกตำรวจเลยมั้ยครับ”
“เขาชื่อปิ้ง เป็นเพื่อนฉันเอง”
ปิ้งยืดเชิดใส่โย่ง
“ได้ยินหรือยัง” ปิ้งชี้ชานนท์กับตัวเอง “เพื่อนซี้โว้ยเพื่อนซี้”
โย่งหมั่นไส้
“ปู่ให้มาตามสิท่า” เขมิกาถามปิ้ง
“โห กลับไปล่ะระเบิดลงแน่ เตรียมใส่หมวกกันน็อกได้เลย”
“เรารีบกลับดีกว่าเข็ม ปู่จะได้หมดห่วง ผมลาเลยนะครับ”
โยธินลาชานนท์
“โชคดีครับ”
ชานนท์มองเขมิกา เขมิกายิ้มเจื่อนๆ ให้แล้วเดินตามโยธินไปที่รถ ปิ้งเดินกวนๆ ผ่านหน้าโย่งตามเขมิกาไป
โยธินกำลังเปิดประตูด้านหลังให้เขมิกา เสียงมือถือเขมิกาดัง เขมิกาเห็นชื่อจรรยารีบรับสาย
“จรรยาไหนบอกว่าจะกลับมาทำงานที่สปาไง ทำไมหายเงียบไปล่ะ”
“ฉันกำลังซุ่มเซอร์ไพรซ์เธอกับคุณชานนท์อยู่ เย็นนี้เธอชวนสุดที่รักของเธอมาที่บ้านฉันนะ ห้ามปฏิเสธเด็ดขาด ไม่งั้นฉันโป้ง” จรรยาตัดสายทันทีหลังจากพูดจบ

เขมิกาตัดสายหันมามองหน้าโยธิน

เขมิกามาที่ห้องเช่าจรรยาพร้อมชานนท์ จรรยาที่ยืนรออยู่กลับจ้องไปที่ชานนท์ก่อนแล้วยิ้มออกมาอย่างดีใจ
 
“ฉันซาบซึ้งใจมากที่เจ้านายมา ขอบคุณนะคะที่ให้เกียรติ”
“ไหนบอกว่าจะกลับไปทำงานที่สปา ทำไมหายเงียบไปเลย”
“นั่นสิ มีแต่คนถามถึงเธอ”
“ฉันมัวแต่เข้าครัวฝึกทำอาหารเพื่อเตรียมงานฉลองเล็กๆ ที่เธอกับคุณชานนท์ได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีก นั่นไง ผลงานฉัน”
เขมิกากับชานนท์มองไป มุมสวนมีโต๊ะอาหาร บนโต๊ะมีอาหารฝรั่งจัดจานอย่างสวยงาม รอบโต๊ะอาหารประดับเป็นซุ้มน่ารัก เขมิการีบเดินไปดู
“โห นี่ฝีมือเธอหรือจรรยา ไปเป็นเชฟก็เกิดนะเนี่ย”
“ฉันเคยเรียนมา แต่ก็ร้างมือไปนาน” จรรยาจับมือเขมิกา “ทั้งหมดเนี่ย เพื่อเธอเลยนะขวัญ” จรรยาบอกแต่ เหลือบตามองชานนท์
เขมิกาอึ้งซึ้งใจมาก ยิ่งไม่กล้าบอกความจริงกับจรรยา เขมิกามองหน้าชานนท์

เขมิกากับชานนท์นั่งใกล้กัน เขมิกาหันไปในบ้านดูว่าจรรยาออกมาหรือยัง
“ฉันจะบอกยังไงดีอ่ะ จรรยาดีกับฉันเพราะคิดว่าฉันเป็นพี่ขวัญ ถ้ารู้ว่าฉันไม่ใช่ เขาคงฆ่าฉันแน่”
“ก็อย่าบอก”
“คุณแนะนำแบบนี้ได้ยังไง เท่ากับฉันเลวขึ้นหิ้งเลยนะ”
“เธอมานี่ก็เพื่อสารภาพผิดกับเขา แล้วยังมาถามฉันอีกทำไม ตัวเธอรู้อยู่ว่าต้องทำอะไร”
“ก็ใช่นั่นแหละ แต่ช่วยพูดให้ฉันมีกำลังใจหน่อยไม่ได้หรือไง”
ชานนท์วางมือบนมือเขมิกา นึกว่าจะพูดซึ้ง
“ฉันจะอยู่ข้างเธอ ถ้าเธอโดนจัดหนัก ฉันจะเป็นคนพาเธอส่งโรงพยาบาลเอง”
เขมิกาแป่ว คว้าส้อมจะทิ่มหน้าชานนท์ แต่จรรยาเดินออกมาก่อน
“ดูสิ เตรียมทุกอย่างพร้อมดันลืมไฟแช็ก” จรรยาจุดไฟที่เทียน แล้วยกแก้วไวน์ “ขอให้เธอกับคุณนนท์อยู่ครองคู่กันอย่างมีความสุขตลอดไปอย่าได้มีมารคนไหนมาผจญให้ต้องพรากจากกันอีก ไชโย” จรรยายื่นแก้วออกไป เขมิกากับชานนท์ยกแก้วลุกยืน เขมิกาอึกอักยังไม่ชนแก้วด้วย จรรยามองเขมิกางงๆ สงสัยว่าเขมิกาเป็นอะไร “อ้าว ชนกันหน่อยสิ”
เขมิกามองหน้าชานนท์ขอพลังใจ
“เพื่อนเธอเขามีเรื่องอยากสารภาพ มันอาจทำให้เธอรู้สึกแย่แต่ ฉันยืนยันได้ว่าเขาเองก็เสียใจไม่น้อย และยังคงอยากเป็นเพื่อนกับเธอต่อไป”
ชานนท์บอก จรรยายิ่งงง หันมามองเขมิกา
“คุณชานนท์หมายความว่ายังไงหรือขวัญ เธอทำอะไรผิด”
“ฉันเข้ามาอยู่บ้านคุณนนท์เพราะต้องการตามหาพี่สาวที่หายตัวไป พี่สาวของฉัน เขาชื่อขวัญตา ส่วนฉันเป็น
น้องสาวฝาแฝดชื่อเขมิกา” จรรยาช็อกปล่อยแก้วตกแตก เขมิกาพูดรัวเร็วเพราะห่วงจรรยา “ฉันขอโทษ ฉันไม่อยากโกหกเธอแต่ฉันจำใจ ฉันรู้สึกผิดมาตลอด ผิดทุกครั้งที่มองหน้าเธอ ฉันพูดจริงๆ นะ”
“จรรยา ถ้าเธอจะโกรธให้โกรธฉันแทน ต้นเหตุทั้งหมดมันเริ่มจากตัวฉันเอง”
จรรยาทนไม่ไหวกรีดร้องออกมาเหมือนคนบ้า แล้วปัดจานชามบนโต๊ะหล่นแตก วิ่งหนีออกจากบ้าน เขมิกาวิ่งตาม
“จรรยาๆๆ”

ชานนท์ตามไปอีกคน

เขมิกาวิ่งตามหาจรรยา แต่หาไม่เจอ
 
“จรรยาๆ”
ชานนท์วิ่งมาสมทบ
“ฉันคิดว่าเขาคงไม่อยากคุยกับเธอตอนนี้ ปล่อยเขาไปสักพักเถอะ ให้เวลาเขาหน่อย แล้วฉันจะพูดกับเขาเอง
เธอควรกลับไปที่คอนโดได้แล้ว คุณโยเขารอเธออยู่ที่นั่นไม่ใช่หรือ”
“จรรยายังเป็นแบบนี้ ฉันจะกลับบ้านไปอย่างสบายใจได้ยังไง ฉันต้องอยู่เคลียร์กับจรรยาให้รู้เรื่องก่อน”
เขมิกาหยิบมือถือมากดโทรหาโยธิน
“โทรหาใคร”
“เฮียโย ฉันจะให้เขากลับบ้านไปก่อน” ชานนท์รีบแย่งมือถือจากมือเขมิกาเอามาพูดเอง “เฮ้ย คุณจะทำอะไร”
“ว่าไงเข็ม” โยธินหน้าเปลี่ยน “อ้าว คุณชานนท์หรือครับ”
เขมิกาจะแย่งมือถือคืน
“เอาคืนมานะ ฉันบอกแล้วไงว่าไม่กลับ”
ชานนท์เอามือยันหน้าผากเขมิกาไว้ไม่ให้เข้าถึงตัว ปากก็คุยมือถือไปด้วย เขมิกายื่นมือจะแย่งก็ยื่นไม่ถึง
“พอดีว่าเข็มเขามีปัญหาเก่าๆ ที่ยังสะสางไม่ลงตัว พรุ่งนี้เขาคงยังกลับบ้านไม่ได้ คุณโยธินช่วยอยู่รอที่คอนโดสักวันสองวันจะได้มั้ยครับ แล้วผมจะไปส่งเข็มที่คอนโดด้วยตัวเอง”
“คุณ”
“ขอบคุณครับ”
ชานนท์รีบตัดสายส่งมือถือคืนเขมิกา เขมิกาคว้าไปแบบไม่พอใจ
“จะให้เฮียโยอยู่รอทำไม คุณนี่ติดนิสัยบงการลูกน้องจนเคยตัว”
“ขืนให้คุณโยธินกลับไปก่อน ปู่ของเธอจะยิ่งโกรธกว่าเก่าอาจจะบุกมาถึงกรุงเทพฯเลยก็ได้”
เขมิการู้ว่าชานนท์ห่วง จะแกล้งให้ชานนท์ยอมรับ
“ปัญหาของฉันเกี่ยวไรกับคุณ”
“ปัญหาของเธอมันก็ปัญหาของฉัน”
เขมิกายิ้มดีใจ
“ยอมรับแล้วล่ะสิว่าห่วงฉันเป็นเหมือนกัน แบบนี้รักตายเลย”
ชานนท์บึ้งใส่ รีบแก้ตัวรักษาฟอร์ม
“ใครอยากไปรักกับเธอ เธอหนีงานแต่งมาอยู่ที่บ้านฉัน ฉันไม่อยากตกเป็นจำเลยของปู่เธอมากกว่า แค่นึกถึงตอนที่เถ้าแก่โกรธฉันก็ขนหัวลุกแล้ว”
ชานนท์เดินกลับไปทางเดิม เขมิกาบ่นไปคนเดียว
“เอ้อ ไม่ห่วงก็อย่าห่วง ยังกะสนนักนี่”
ชานนท์ได้ยินเดินอมยิ้มเอ็นดูเขมิกา เขมิกาเดินตามไล่เหยียบเงาชานนท์แบบหมั่นไส้น่ารัก เงาเกิดจากแสงไฟจากเสาไฟฟ้าตอนค่ำ ชานนท์หันหลับมาดู เขมิกาทำเป็นหยุดเหยียบเงาเดินตามปกติ

ที่คอนโดโยธิน ปิ้งวางกล่องข้าวบนโต๊ะ
“อ้าว ตกลงลูกพี่ยังไม่กลับมาหรือครับ”
โยธินหยิบกล่องข้าวออกจากถุงเปิดดู
“ถ้าปู่โทรถามก็พูดให้ตรงกันนะว่าฉันรีบพาเข็มกลับทันทีไม่ได้เพราะรถเสีย”
โยธินนั่งเตรียมกิน
“ดูคุณโยไม่ค่อยหวงพี่เข็มเลยนะครับ” โยธินเงยหน้า
“หวงกับใคร กับคุณชานนท์นะหรือ สบายใจได้น่าคุณชานนท์เขาคบอยู่กับคุณปรียา อีกไม่นานน่าจะได้ข่าวดี”
ปิ้งพึมพำหันไปพูดทางอื่น

“ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย”

เช้าวันใหม่ มณฑายกอาหารมาหน้าห้องแววนิล ปรียาเดินมาอีกทาง
 
“คุณนมคะ” มณฑาหันมา ปรียาเดินมาจับถาด “ให้ปรียาเป็นคนเอาไปให้เองดีกว่าค่ะ”
มณฑายังหยิ่งๆ ตามนิสัย
“ขอบใจ แต่ฉันยังอยากทำหน้าที่ของฉันอยู่ ตามปกติ”
ปรียาปล่อยมือ แววนิลตะโกนออกมา
“ปรียา ต่อไปนี้เธอมาคอยดูแลฉัน คนอื่นไม่ต้อง”
มณฑาสะอึก ผิดหวัง ปรียาจับถาด มณฑายอมปล่อยมือแต่โดยดี ปรียาเข้าห้องแต่ประตูยังแง้มหน่อยๆ มณฑามองผ่านช่องประตูเข้าไป แววนิลนั่งบนเตียงร้องไห้จับมือปรียา
“ฉันไม่อยากเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้น เธออย่าให้เขาเข้ามาในห้องฉันนะ ไม่งั้นฉันจะหนีไปจากที่นี่”
ปรียากอดแววนิล
“จ๊ะ”
มณฑาเสียใจร้องไห้ รีบเดินไปให้พ้นจากห้องแววนิล

เขมิกาเดินเข้าไปในบ้านจรรยา
“จรรยา เธออยู่หรือเปล่า” เขมิกาเห็นประตูห้องนอนเปิดไว้จึงตัดสินใจเดินเข้าไป “จรรยา”
เขมิกามองไปที่เตียงนอนไม่เห็นจรรยากำลังจะหันหลังออก แต่สายตาสะดุดรูปที่ติดบนผนังหัวเตียงนับร้อยรูป
เขมิกาเพ่งมองรูปบนผนัง เป็นภาพชานนท์ในอริยบทต่างๆ ในสปา ติดเต็มผนัง

เยาว์เดินนำชานนท์เข้ามาในแผนกน้ำมันหอมระเหยที่จรรยาเคยนั่งทำงานแล้วชี้ที่เพดาน
“เวลาฝนตก จะมีน้ำหยดลงมาตลอดเลยค่ะ”
“ผมว่าน่าจะมีรอยร้าวมาจากด้านนอก อาจจะต้องมีการฉาบปูนกันใหม่ พรุ่งนี้ลุงชิ้นก็จะได้ออกมาแล้วไม่ใช่หรือครับจะได้มอบหมายงานนี้ให้เป็นงานแรกของแกเลย”
เยาว์ยิ้มแย้มมีความสุข
“ใช่ค่ะ”
ชานนท์แหงนหน้ามองเพดานอีกที แล้วมองตู้ไม้ใต้เพดานเห็นคราบน้ำบนตู้ไม้
“เราต้องย้ายตู้ไม้ออก ไม่งั้นไม้บวมหมด” ชานนท์เปิดตู้ไม้ ในตู้มีตะกร้าพลาสติกใส่สมุนไพรเรียงกันเต็มตู้ ชานนท์หยิบตะกร้าดู “เชื้อราเต็มเลยครับ คงชื้นเพราะน้ำที่หยดลงมา”
เยาว์รีบหยิบดู
“จริงหรือคะ”
“ต้องเอาออกไปทิ้งให้หมดเลยครับ ผมช่วย”
เยาว์รีบหยิบๆ ตะกร้าซ้อนๆ กัน แต่ตะกร้าใบหนึ่งหลุดมือหล่นลงมา
“อุ๊ย แม่ๆ”
สมุนไพรหกจากตะกร้าและมีรูปนับสิบใบที่อยู่ในตะกร้าด้วยกระจายบนพื้น เยาว์ก้มเก็บ
“รูปของใครเนี่ย สงสัยจรรยาคงลืมทิ้งไว้ตอนโดนไล่ออก” เยาว์หยิบๆ ขึ้นดู แปลกใจมาก “ว้าย ทำไมทำแบบนี้ คุณนนท์ดูสิคะ”
เยาว์ส่งรูปทั้งหมดให้ชานนท์ ชานนท์รับมาดู รูปเป็นภาพแอบถ่ายชานนท์คู่กับขวัญตาในสปา แต่จรรยาตัดหน้าตัวเองแปะทับหน้าของขวัญตาแทน ชานนท์ทั้งงงทั้งตกใจ

ที่บ้านเช่าจรรยา เขมิกายืนมองรูปบนผนังอย่างไม่เข้าใจ
“ทำไมมีรูปนายชาเย็นเต็มไปหมด อย่างกับติ่งดารา”
จรรยาเดินออกมาจากมุมมืดมาหยุดยืนด้านหลังเขมิกา สีหน้าเฉยชาแววตาแข็งๆ เหมือนคนเป็นโรคจิต
“มาทำไม”
จรรยาถามเสียงแข็งผิดจากเดิม เขมิกาสะดุ้งเฮือกรีบหันขวับไปข้างหลัง
“โอ๊ย ตกใจหมด จรรยา! คือ ฉันเห็นประตูบ้านเธอเปิดอยู่ก็เลยถือวิสาสะเดินเข้ามา ฉันๆ อยากมาอธิบาย”
“แกไม่ใช่ขวัญ มันก็ไม่มีความหมายอะไรอีก”
“ฉันไม่ได้อยากจะหลอกเธอจริงๆ นะ ฉันเสียใจ”
จรรยาร้องไห้แบบคนไม่ปกติ
“ฉันก็เสียใจ เสียใจมากกว่าเธอหลายร้อยพันเท่า หัวใจฉันแตกสลายก็เพราะเธอ”
“จรรยา ฉันขอโทษ”
จรรยาหยุดร้องไห้เปลี่ยนเป็นดุดันจับบ่าเขมิกาทั้งสองข้างเขย่า

“ฉันอุตส่าห์ทุ่มเทเพื่อขวัญทุกอย่าง เพื่อให้เธอได้สมหวังกับคุณชานนท์ ฉันเลือกเธอให้เป็นตัวแทนของฉัน เป็นจิตวิญญาณของฉัน แต่ตอนนี้เธอไม่ใช่ขวัญตา ความฝันของฉันมันจบสิ้นแล้ว เพราะเธอ”

เจ้าสาวสลาตัน ตอนที่ 15 (ต่อ)

เขมิกาสะบัดตัวถอยหลัง
“เธอพูดอะไรของเธอ ยิ่งฟังก็ยิ่งงง พี่สาวฉันเป็นตัวแทนของเธอ หมายถึงอะไรฉันไม่เข้าใจ”
จรรยามองไปที่ผนัง เดินไปเอื้อมมือลูบไล้บรรดารูปชานนท์บนผนังไปมา ยิ้มอย่างมีความสุข
จรรยานึกถึงเหตุการณ์ที่สระจากุชชี่ในสปา ชานนท์นั่งพักผ่อนอยู่ในสระ จรรยาแอบอยู่ตามมุม มองชานนท์อย่างเคลิบเคลิ้มฝันหวาน รักอย่างสุดซึ้ง ชานนท์หันหน้าไปเห็นจรรยา จรรยาสะดุ้งรีบพูดแก้ตัวแต่ดูร้อนรน
“ขอโทษค่ะ”
จรรยารีบเดินหนีหลบไป

ทางด้านชานนท์ ชานนท์กำลังดูรูปที่โดนจรรยาแอบถ่ายเป็นรูปตัวเองอยู่ในสระจากุชชี่ ชานนท์เงยหน้าบอกเยาว์
“ตอนที่ผมเห็นเขาแอบดูผม ผมก็ไม่ทันได้คิดอะไร แต่พอมาเห็นรูปแอบถ่ายพวกนี้ มันก็แปลกๆ นะครับ”
“ไม่ใช่แค่แปลกนะคะ ผู้หญิงปกติที่ไหนจะคอยแอบดูผู้ชายไปทุกที่” เยาว์หยิบรูปดู “แถมยังเอาหน้าตัวเองแปะทับหน้าคุณขวัญ ทำอย่างกับว่าอยากเป็นคุณขวัญซะเอง คุณพระช่วย หรือจรรยาจะหลงรักคุณนนท์” เยาว์ตกใจ
ชานนท์เริ่มปะติดปะต่อเรื่องราว นึกถึงวันที่เจอจรรยาที่ทะเล
จรรยายกมือจะฟาดหน้าชานนท์ พอเห็นว่าเป็นชานนท์จรรยายกมือค้าง ชานนท์เห็นหน้าจรรยาชัดๆ
“จรรยา”
จรรยาดีใจสุดขีด
“คุณชานนท์ คุณๆ ยังไม่ตายจริงๆ ด้วย ฮือๆๆ”
จรรยาปล่อยโฮกอดคอชานนท์ ชานนท์งงๆ เจ้าของร้านก็มองงงไปด้วย
“ถ้าจรรยาชอบผมถึงขนาดนี้ ทำไมถึงเชียร์ขวัญให้แต่งงานกับผม” ชานนท์ถามเยาว์
“แบบนี้ไม่ปกติแล้วนะคะ” ชานนท์ลุกยืนทันที เดินรีบร้อนออกจากห้อง เยาว์ตะโกนถาม “คุณนนท์จะไปไหนคะ”

จรรยาแนบแก้มกับรูปชานนท์บนผนัง เคลิบเคลิ้ม
“เขาเป็นเทพบุตรในฝันของฉัน ฉันรักเจ้านายค่ะรักมานานแล้ว แต่ไม่มีวันที่เจ้านายจะมองมาที่ฉัน ไม่มีวันเป็นไปได้” เขมิกาอึ้ง จรรยาหันขวับมาทางเขมิกา สายตากร้าว เสียงดุดัน “ฉันจึงให้เธอเป็นตัวแทนของฉันไงเล่า ถ้าเธอได้แต่งกับเจ้านาย ฉันก็สมหวัง” จรรยายิ้มมีความสุข แล้วเปลี่ยนเป็นโกรธอีก “แต่เธอไม่ใช่ขวัญตาแล้ว” จรรยาจู่โจมเข้าบีบคอเขมิกา “แกต้องตาย ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้แกได้แฟนฉันไปครอบครอง ฉันจะฆ่าแก”
เขมิกาหายใจไม่ออกพยายามแกะมือจรรยา จรรยาบีบแรงขึ้น
“แกไม่ใช่ขวัญตา ไม่ใช่ตัวแทนของฉัน”
เขมิกาโขกหัวใส่หน้าผากจรรยา จรรยาเจ็บปล่อยมือเขมิกา จรรยาชักมีดออกมา จ้วงแทงเขมิกา เขมิกาเบี่ยงหลบล้มลงไปที่พื้น เขมิกาถดหนี จรรยาง้างมือเดินเข้าหา เขมิกาผลักเก้าอี้สตูลใส่จรรยา จรรยาหน้าคะมำ
“เธอมันบ้าไปแล้ว”
เขมิการีบลุกขึ้นวิ่งหนีออกจากห้อง จรรยาถือมีดไล่ตาม
เขมิกาวิ่งไปมองข้างหลังไป เห็นจรรยาไม่ตามมาแล้ว โล่งใจ เขมิการีบกดโทรศัพท์หาชานนท์ ตาก็คอยมองว่าจรรยาจะตามมามั้ย
ชานนท์กำลังขับรถมุ่งสู่บ้านจรรยา ชานนท์ดูกระวนกระวาย มือถือดังชานนท์รีบรับสาย
“ฮัลโหล คุณนนท์”
ชานนท์เป็นห่วงเขมิกามาก
“เธอไปหาจรรยาหรือเปล่า”
“จรรยา จรรยาเขาไม่ปกติ ความจริงแล้วเขาหลงรักคุณแต่มโนเอาว่าพี่ขวัญเป็นตัวเอง พอรู้ว่าฉันไม่ใช่พี่ขวัญเขาก็จะฆ่าฉัน”
ด้านหลังเขมิกา จรรยาถือมีดเดินเข้ามาช้าๆ
“จรรยาเป็นตัวอันตราย เธอต้องรีบออกมาจากบ้านจรรยาให้เร็วที่สุด ออกมาเดี๋ยวนี้”
“ฉันหนีออกมาแล้ว โอ๊ย”
จรรยาล็อกคอเขมิกา ง้างมีดขึ้น เขมิกาเหลียวมองกรี๊ด มือถือหล่น ชานนท์ตกใจ
“เข็มๆๆ”

ชานนท์เหยียบคันเร่งมิด รถพุ่งไปอย่างเร็ว

จรรยาจ้วงแทงอกเขมิกา เขมิกาจับข้อมือจรรยาไว้ไม่ให้แทงลงมา ออกแรงดันกัน ลุ้นๆ เขมิกาหมุนตัวบิดแขนจรรยาโยนเข่าใส่ท้อง จรรยาตัวงอจุก
 
“ฉันไม่อยากทำร้ายเธอ เธอกำลังป่วยนะจรรยา ไปกับฉันดีๆ เถอะ ฉันจะพาเธอไปหาหมอ”
เขมิกาคิดว่าจรรยาหมดฤทธิ์แล้ว เดินเข้าไปจะไปพยุงจรรยา จรรยาเงยหน้าเอาที่ช็อตไฟฟ้าอันเล็กจี้ใส่เอวเขมิกา เขมิกาตัวกระตุกล้มลงหมดแรง ขยับตัวไม่ได้แต่ยังพอมีสติอยู่ จรรยายิ้มแบบจิตๆ
“ฉันไม่ได้ป่วย แกอย่ามาใส่ร้ายฉันเหมือนไอ้พวกหน้าโง่ที่บ้านเด็กสงเคราะห์นะ ฉันปกติดี ฉันไม่อยากโดนฉีดยา ฉันไม่อยากฉีดยา” จรรยาชี้มีดไปที่เขมิกา “แก ฉันหนีออกมาแล้วแกยังจะตามมารังควานฉันอีกหรือ แกตายซะเถอะ”
จรรยาแทงลงไปประมาณว่าเขมิกาต้องตายแน่ เขมิกาตะลึงมองมีดที่กำลังแทงลงมาแล้วหลับตา
ชานนท์เข้ามาทันจับมือจรรยาง้างไว้ทัน จรรยาเห็นหน้าชานนท์หวาดกลัวเพราะกลัวชานนท์รู้ว่าตัวเองหลงรัก
“คุณชานนท์”
จรรยาถอยหลังหนี ยกมีดจ่อคอตัวเอง
“อย่าจรรยา อย่าทำอย่างนั้นนะ ฉันไม่ได้มาทำร้ายเธอ”
เขมิกามองชานนท์ ชานนท์พยุงเขมิกาลุกยืน
“เจ้านายจะรักมันไม่ได้นะ มันไม่ใช่ขวัญตา”
“เธอเข้าใจผิดแล้ว คนที่ยืนอยู่ข้างฉันนี่คือขวัญตา” ชานนท์โกหก
จรรยามองหน้าเขมิกา เขมิกาเริ่มขยับตัวได้หันไปมองหน้าชานนท์ ชานนท์พยักหน้าน้อยๆ เชิงรู้กัน
“ใช่ ฉันขวัญไงจรรยา เธอจำเพื่อนรักของเธอไม่ได้หรือ”
จรรยาคิดๆ แล้วยิ้มออกมา
“ขวัญ เธอจริงๆ ด้วย เธอกลับมาก็ดีแล้ว อย่าให้ใครแย่งเจ้านายไปนะ ฉันจะคอยช่วยเธอ เหมือนตอนนั้นไงตอนที่เธอมาทำงานใหม่ๆ”
จรรยานึกถึงเหตุการณ์ในอดีตตอนที่เธอถูกตะขาบกัด ขวัญตาเงยหน้ามองประชากับชานนท์
“ใครมีกุญแจบ้างคะ”
ชานนท์หยิบส่งให้ทันที
“ฉันมี”
ขวัญตารับมา กดกุญแจไปที่บาดแผล ให้แผลตรงกับรูกลมๆ ของกุญแจ แล้วออกแรงกด เลือดไหลออกมา“โอ๊ย เจ็บ” จรรยาร้อง
“ทนหน่อยนะ เราต้องรีดพิษออก” ขวัญตาบอกจรรยา แล้วพูดกับชานนท์ “คุณแรงดีกว่าช่วยกดทีค่ะ กดให้แรงสุด ให้เลือดออกมามากที่สุด”
อีกเหตุการณ์
“มีพนักงานไม่เต็มใจทำงานอย่างนี้ ไล่ออกไปเลยดีกว่า”
ลูกค้าบอก ประชาพูดนุ่มนวล เสียงเบาๆ กับขวัญตา
“เธอออกไปก่อนนะ”
“ฉันยอมโดนไล่ออกค่ะ ถ้าทำให้เด็กในท้องปลอดภัย” ขวัญตาบอก
“เธอหมายความว่ายังไง” ชานนท์แปลกใจ
ขวัญตาหันไปทางเยาว์

“น้าเยาว์สอนขวัญเองไม่ใช่หรือคะ ว่าการนวดกดจุดที่เท้าห้ามทำให้คนท้อง เพราะฝ่าเท้าเป็นศูนย์รวมของเส้นประสาททั้งหมด ถ้านวดสุ่มสี่สุ่มห้าไป อาจมีผลกับเด็กในท้อง”

ทุกคนมองลูกค้าที่ท้องแบน
“เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันท้องอ่อนๆ”
ปัจจุบัน จรรยาเปิดเผยความจริงทั้งหมด
“เราวางแผนร่วมกันทั้งหมด ทั้งเอาตะขาบมาปล่อยเอง ทั้งจ้างผู้หญิงท้องมาเป็นลูกค้าของสปา เพื่อทำให้เจ้านายประทับใจในตัวเธอแล้วเราก็ทำสำเร็จ เธอได้แต่งงานกับเจ้านายแทนฉัน มันทำให้ฉันมีความสุขมาก”
ชานนท์กับเขมิกาอึ้งไปทั้งคู่ เขมิกาตัดสินใจเดินเข้าหาจรรยาช้าๆ ยื่นมือออกไป
“งั้นเรากลับไปด้วยกันเถอะนะ ฉันจะให้เธอไปอยู่บ้านคุณนนท์กับฉันด้วย ส่งมีดมาให้ฉัน”
จรรยาเชื่อยื่นมีดให้เขมิกา แต่พอเขมิกาจะรับมีด จรรยากลับสติแตกขึ้นมาอีก
“ไม่ แกไม่ใช่ขวัญ แกโกหกฉัน”
จรรยาจ้วงมีดแทงเข้าท้องเขมิกาบริเวณด้านข้าง เขมิกาตกใจตาค้าง
“ขวัญ ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
จรรยาตกใจ ชานนท์ปรี่เข้ามาใช้เครื่องช็อตไฟฟ้าของจรรยาจี้ที่ตัว จรรยาชักกระตุกปล่อยมีดหลุดมือ หมดฤทธิ์สลบไป เขมิกาตัวงอมือกุมท้อง ชานนท์วิ่งเข้าไปประคอง
“เธอเป็นยังไงบ้าง อดทนไว้นะ” เขมิกาทรุดลงในท่าคุกเข่า ร้องเสียงดัง “เข็ม”
“โอ๊ย ตะโกนเข้ามาได้หูจะดับ ฉันไม่ได้เป็นอะไร” เขมิกายกปลายเสื้อด้านข้างให้ดู เป็นรูโหว่รอยมีด “นี่ดูซะให้เต็มตา ฉันยังไม่ถึงคราวตาย มีดมันก็เลยจิ้มมาที่เสื้อแทน เสียดายเสื้อชะมัด แพงนะเนี่ยตัวละตั้งร้อยแปดสิบ”
ชานนท์โมโหเขมิกาอุตส่าห์ห่วง ชานนท์ไปอุ้มจรรยาพาเดินออกจากสวน เขมิกาลุกยืนโวยวาย
“อ้าว แล้วฉันล่ะ ฉันก็ยังไม่ค่อยมีแรงเหมือนกันนะ”
“เดินมาเองสิ”
ชานนท์ตะโกนกลับมาแล้วเดินไปเลย เขมิกาวิ่งตาม

ชานนท์พาจรรยามารักษาที่สถานบำบัดโรคจิต จรรยาดิ้นคลุ้มคลั่ง เจ้าหน้าที่โรงพยาบาล ช่วยกันจับล็อก
“ปล่อยฉัน ฉันไม่ได้บ้า ฉันจะไปหาแฟนฉัน นังเข็ม แกจะมาแย่งแฟนฉัน ฉันไม่ยอม ปล่อย”
หมอรีบฉีดยาระงับประสาท จรรยาค่อยๆ หยุดดิ้น นิ่งลง เจ้าหน้าที่ช่วยกันหมัดแขนเสื้อผูกติดกันเพื่อไม่ให้จรรยากระดิกตัวได้ จรรยาค่อยๆ หลับตา
ที่หน้าห้อง ชานนท์กับเขมิกายืนมองผ่านกระจก สายตาสงสารเห็นใจ หมอเดินออกมา ชานนท์รีบถาม
“เขาจะมีอาการแบบนี้ไปอีกนานมั้ยครับ”
“คงอีกสักระยะครับ ในขั้นต้นเราคงต้องรักษาด้วยยาทางจิตเวชไปก่อน รอจนผู้ป่วยสงบขึ้น ก็จะรักษาทางจิตใจควบคู่กันไป แต่เสียดายเท่าที่เราดูประวัติ ผู้ป่วยรายนี้หยุดการรักษาไปนาน ทำให้มีอาการกำเริบรุนแรงขึ้นกว่าเก่ามาก”
“ผมจะหมั่นมาคุยกับคนป่วยบ่อยๆ ครับ เผื่อเขาจะดีขึ้น”
“ถ้าทำได้อย่างนี้ก็จะดีมากครับ ถ้าผู้ป่วยพอพูดจารู้เรื่องแล้วทางเราจะแจ้งให้ทราบอีกทีนะครับ”
“ขอบคุณครับหมอ”
หมอยิ้มให้แล้วเดินไป เขมิกาถอนใจ
“ถึงตอนนี้ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนดีๆ อย่างจรรยาจะป่วยทางจิตรุนแรงขนาดนี้”
“พี่สาวเธอก็คงไม่แตกต่างจากจรรยา ถึงสามารถทำในสิ่งที่คนธรรมดาเขาไม่ทำกัน”
“พี่ขวัญวางแผนหลอกคุณตั้งแต่ต้น คุณคงเกลียดเขาเข้ากระดูกดำเลยสิ”
“ไม่แล้วล่ะ” ชานนท์มองไปที่จรรยา “ฉันไม่เกลียดอีกแล้ว รู้สึกสงสารมากกว่า”

เขมิกากับชานนท์เดินคู่กัน โยธินโทรเข้ามา เขมิการับสาย
“ฮัลโหล โอเคเฮีย เข็มเสร็จธุระพอดี” เขมิกาตัดสายหันมาทางชานนท์ “เฮียโยมารอรับฉันที่ด้านหน้าแล้ว ฉันไปละนะ”
เขมิกายื่นมือให้ชานนท์จับ ชานนท์มองมือเขมิกาแล้วจับตอบแทนการอำลา ต่างคนต่างค่อยๆ ดึงมือจากกันเขมิกาอึกอักไม่กล้าชวนตรงๆ
“เออ คุณ จะออกไปส่งฉันที่รถด้วยกันมั้ย แต่ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะ”
“ฉันคงต้องขอตัว เพราะทางสถานบำบัดเขาอยากได้ข้อมูลเกี่ยวกับจรรยาเพิ่มเติม ฉันคงต้องรีบไปพบเขา เดินทางปลอดภัยนะ”
ชานนท์พยายามทำตัวปกติเดินจากไปอีกทาง เขมิกาจ๋อยที่ชานนท์ดูไม่อาลัยอาวรณ์กันเลย
“ไปส่งหน่อยก็ไม่ได้ คนใจดำ”
เขมิกามองหลังชานนท์ที่เดินเลี้ยวหายไปจนลับตา เขมิกาเสียใจรีบปาดน้ำตาแล้วฮึดทำใจให้เข้มแข็งเดินไปที่ทางออกหน้าตึก

ชานนท์ยืนอยู่ตรงมุมระเบียง มองออกไปด้านนอกตรงลานจอดรถ ภาพระยะไกลเห็นโยธินยิ้มแย้มให้เขมิกาเปิดประตูรถให้ ปิ้งขับรถเคลื่อนออกไป
“ฉันส่งเธอตรงนี้แล้วกันนะเขมิกา ลาก่อน”
ชานนท์เศร้าแต่ไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว
ในรถโยธิน เขมิกามองไปด้านหลังที่รถเคลื่อนห่างออกมาแต่ไม่เห็นชานนท์
“ลาก่อน นายชาเย็น”
เขมิการีบหันกลับมาหน้ายังเศร้าอยู่ ปิ้งแอบมองทางกระจกส่องหลัง รู้ว่าเขมิกากำลังเสียใจ ปิ้งสงสาร
โยธินหันมามองเขมิกา เขมิการีบปรับสีหน้ายิ้มให้โยธินทันที โยธินจับมือเขมิกา
“ง่วงมั้ย ง่วงก็นอนพิงเฮียได้นะ”

เขมิกาอยากร้องไห้เลยเอียงตัวซบบ่าโยธิน เขมิการ้องไห้ออกมาแต่ไม่ให้โยธินได้ยินเสียง

ปิ้งขับรถเข้ามาจอดหน้าบ้านจุมพล เขมิกากับโยธินลงจากรถ เขมิกา โยธินเดินไปที่ประตูทางเข้าบ้าน ปิ้งวิ่งตาม จุมพลกับสมคิดเดินมาหยุดที่ประตู
“ปู่ ปู่ฟังเข็มอธิบายก่อนนะ”
“ข้ารอเอ็งมาหลายวันพอแล้ว ไม่อยากกลับก็ไม่ต้องกลับมา”
จุมพลปิดประตู แต่ปิ้งพุ่งไปอย่างเร็ว
“เถ้าแก่ อย่าเพิ่งปิด” แขนปิ้งยื่นเข้าไปที่ช่องประตู โดนหนีบจังๆ “โอ๊ย”
“เข็มขอโทษ เข็มรู้ว่าเข็มผิด “
“รู้แล้วยังกล้าทำ มันแย่ยิ่งกว่าทำไปเพราะไม่รู้ ต่อไปนี้เอ็งอยากไปไหนก็ไป อยากทำอะไรก็ทำ อย่ามาให้ข้าเห็นหน้าอีกไอ้ปิ้ง เอามือเอ็งออกไป”
“ไม่ออก เถ้าแก่ใจดำ ไล่หลานตัวเองได้ลงคอ”
“ข้าไม่ได้ไล่แค่ไอ้เข็ม ข้าจะไล่เอ็งด้วย”
จุมพลจะปิดประตูให้ได้ ปิ้งยิ่งเจ็บ
“จ๊าก ขาดแล้วขาด มือฉัน”
“ถ้าปู่ไล่เมียในอนาคตผมไป แล้วผมจะหาเจ้าสาวที่ไหนมาแต่งงานใหม่อีกรอบล่ะครับ” โยธินบอก สมคิดกล่อมจุมพล
“ไอ้โยมันพูดถูก งานแต่งล่มก็แต่งใหม่ได้ ผมไม่ยอมให้ลูกชายผมเป็นพ่อหม้ายขันหมากหรอกนะครับ เสียชื่อป๋าคิดยอดนักรักหมด”
“รีบๆ ตกลงไปเถอะเถ้าแก่ ไอ้ปิ้งจะกลายเป็นไอ้ด้วนอยู่แล้ว”
จุมพลคิดๆ เปิดประตูออก มองเขมิกา
“เอ็งว่าไง จะยอมแต่งอีกรอบมั้ย”

เวลาผ่านไปที่โรงพยาบาล เขมิกานั่งกุมมือบัณฑิต
“ถ้าเข็มไม่ยอมแต่ง ปู่คงตัดขาดเข็มแหงๆ ตอนที่พ่อเอาแต่เมาเหล้าไม่กล้าไปตามหาแม่ พ่อก็คงกลัวปู่ตัดพ่อตัดลูกเหมือนกันใช่เปล่า เมื่อไหร่พ่อจะตื่น เข็มกลุ้มมากเลย”
เขมิกาก้มหน้าที่ขอบเตียง ยกมือพ่อวางบนหัวเหมือนอยากให้พ่อลูบหัวปลอบโยน นิ้วโป้งของบัณฑิตกระดิกนิดๆ แต่เขมิกาไม่รู้

วันใหม่ที่สปา คนงาน 2 คนอยู่บนนั่งร้าน กำลังโบกปูนปิดรอยร้าว ชิ้นยืนที่พื้นกำลังโบกปูนปิดรอยร้าวด้านล่าง เหนือหัวชิ้น คนงานขยับขาชนกระแป๋งใส่ปูนหล่น ชานนท์เดินเข้ามาเห็นรีบพุ่งเข้าไป ชานนท์ดึงชิ้นหลบทัน กระแป๋งตกพื้น
“ระวังหน่อย” ชานนท์เตือนคนงาน
“ครับๆ ขอโทษครับ ขอโทษครับลุง”
“เอ้อ นึกว่าฟาดเคราะห์โว้ย”
“ผมว่าลุงไม่ต้องลงมือทำเองหรอก กำลังอยู่ในช่วงอดเหล้าอยู่ไม่ใช่หรือครับเรี่ยวแรงมันจะไม่ไหวเอา”
“โอ๊ย ร่างกายผมยังปึ้ก งานพวกนี้กระจอก ผมลุยได้หมดไม่แพ้คุณขวัญ เอ๊ย คุณเข็มหรอกนะครับ”

ชานนท์ยิ้มเศร้า มองชิ้นกับคนงานทำงาน คิดถึงเขมิกาขึ้นมา


จบตอนที่ 15