มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 7
ที่สตาร์ไดมอนด์ มุกดามองเพชร เพชรกระชากแขนของเธอ
“พี่เพชรจะฆ่าหนูมุกทำไม”
“ยังมีหน้ามาถาม ไม่สำนึกเลยใช่มั้ยว่าทำอะไรลงไป”
“เพชร ฉันว่าเราให้คุณมุกอธิบายคลิปนั้นก่อนมั้ย” เจนจบบอก
“ต้องอธิบายอะไรอีก แกเลิกเป็นสุภาพบุรุษกับผู้หญิงหน้าหนา มารยาจัดคนนี้ได้แล้ว เจนจบ แกก็เห็นแล้วว่าหนูมุกไม่ได้ใสซื่อ เป็นแฟนกันไป เค้าคงต่อเขาบนหัวให้แกทุกวัน”
มุกดาสุดทน ตบผัวะเข้าที่หน้าเพชร
“สำหรับปากที่ไม่เคยให้เกียรติผู้หญิง”
ทุกคนอึ้ง ที่เห็นมุกดาตบหน้าเพชร สาลินีขึ้นทันที เดินเข้ามากระชากมุกดา ตบกลับอย่างแรง มุกดาหน้าสะบัด
“ทำไมคุณเพชรต้องให้เกียรติผู้หญิงอย่างแก แกเป็นใคร มาทำร้ายเจ้านายชั้น นังหนูมุก .. วันนี้แกไม่ตาย อย่าเรียกฉันว่าสาลี่”
สาลินีพุ่งเข้าไปจิกตีมุกดา มุกดาปัดป้อง เจนจบรีบเข้าไปลากสาลี่ออกมา
“หยุดก่อน สาลี่ หยุด ..”
“หยุดทำไม .. สำหรับผู้หญิงหน้าไหว้หลังหลอก แค่นี้ยังน้อยไป”
“หนูมุกไหว้ใคร หลอกใคร พูดสิคะ พูดมาเลย ว่าหนูมุกทำอะไรถึงถูกรุมประณามจากผู้ชายศีลธรรมจัดอย่างคุณ”
สาลินีเปิดลิ้นชักโต๊ะมุกดา แล้วหยิบกุหลาบที่พันสร้อยเพชรออกมา
“แก้ตัวมาสิ ว่านี่ไม่ใช่ของแก”
“สร้อยเพชรแลกกับความลับบริษัท” ชนินทรพูด
“ใช่ค่ะ คุณศักดาเอามาให้หนูมุก”
“เธอก็เลยเอางานที่ทุกคนทุ่มเท ไปแลกกับสร้อยเพชรราคาถูก ๆ อยากได้ทำไมไม่บอกฉันจะเอาเศษๆจากโรงงานเจียระไนให้ก็ได้ แพงกว่าไอ้สร้อยนั่นตั้งเยอะ”
“ถ้าพี่เพชรให้ได้แค่เศษ ก็เก็บไว้เถอะค่ะ เพราะแค่หนูมุกกระดิกนิ้ว คุณศักดาเค้าจะเอาที่แพงกว่านี้มากองให้หนูมุก”
“มุกดา”
“ไม่ต้องเสียงดังค่ะ หนูมุกไม่ได้หูหนวกตาบอดเหมือนพี่เพชร ที่คิดเองไม่ได้ต้องคอยให้คนโน้นคนนี้เอาความคิดมาใส่สมอง”
มุกดามองเพชรอย่างไม่หลบตา
“หนูมุกอาจจะบ้าๆบอๆในสายตาพี่เพชร แต่อย่างนึงที่หนูมุกจะไม่เป็นคือ ..” มุกดามองไปที่ชนินทร “คนทรยศ หนูมุกไม่ได้ขายความลับบริษัทแลกสร้อยเพชร ถ้าทำจริงๆ มุกว่าแลกกับอะดอเรลลา จะคุ้มกว่า จริงมั้ยคะ”
ชนินทรจ้องมุกดาแบบเกลียดชัง สาลินียิ้มเยาะ
“หนูมุกจะบอกให้นะคะ พี่เพชร ..เผื่อจะฉลาดกว่านี้ ..เคยได้ยินมั้ยคะ ถ้าคุณอยากรู้จักศัตรู คุณก็ต้องอยู่กับศัตรู เลิกโง่ซะทีค่ะ”
มุกดาจ้องหน้าเพชรแล้วหันไปจ้องชนินทร เธอหันกลับเดินออกไป เพชรยืนอึ้ง เจนจบมองเพื่อน
“ฉันรู้ว่าคุณมุกมีเหตุผล แต่นายไม่ยอมฟังเธอ แล้วแทนที่นายจะเอาแต่โทษคุณมุกนายควรจะหาคนผิดตัวจริง” เจนจบบอก
เจนจบเดินออกไป เพชรมองตาม ชนินทรกับสาลินีอยู่ด้านหลัง ชนินทรเอ่ยขึ้น
“เจนจบมันหลงหนูมุกจนไม่คิดถึงความเป็นเพื่อน”
“ไม่น่าเลยนะคะ ผู้ชายแสนดีคนนึง โดนผู้หญิงร้อยจริตมารยาปั่นหัว กลายเป็นคนหน้ามืดตาบอด เห็นเพื่อนรักเป็นคนผิด”
เพชรรู้สึกกดดัน
มุกดาเดินออกมาจากสตาร์ไดมอนด์ แววตาเป็นมุกดาที่เข้มแข็ง กำหมัดแน่นด้วยความเจ็บใจ เจนจบเดินมาด้านหลัง
“คุณมุก”
มุกดาเปลี่ยนแววตาเป็นหนูมุก หันกลับมามองเจนจบ
“ผมรู้ว่าคุณมุกบริสุทธิ์”
“ทำไมคุณเจนจบเชื่อล่ะคะ หนูมุกน่าสงสัย แถมยังมีคลิปกับสร้อยเพชรเป็นหลักฐาน”
“ผมเชื่อสัญชาตญาณตัวเอง ผมรู้ว่าคุณมุกเป็นคนดี”
เจนจบกุมมือมุกดาอย่างให้กำลังใจ เพชรเดินออกมาเห็นภาพนั้นก็หลบมอง
“หนูมุกไม่ได้บอกความลับบริษัทกับศักดา .. หนูมุกไม่รู้ว่าใครทำ”
ชนินทรเดินเข้าห้องมาในห้องทำงานของเขา สาลินีเดินตาม
“คราวนี้หนูมุกต้องโดนไล่ออกสถานเดียวใช่มั้ยคะ”
“ขอบใจมากนะ สาลินี ..คุณเป็นพนักงานที่ซื่อสัตย์และจงรักภักดีที่สุด”
“สาลี่รักสตาร์ไดมอนด์และคุณเพชร ..อืมม์ ..รักผู้บริหารทุกคน ทุ่มให้ทั้งตัวและหัวใจเลยค่ะ”
“ความดีของคุณ วันนึงต้องมีคนเห็น”
สาลินียิ้มน้อยยิ้มใหญ่
เพชรกลับเข้ามาในห้องทำงานของเขา คิดถึงภาพที่มุกดาเสนอความคิดเห็น เพชรนึกถึงตอนมุกดาตบหน้า เขาแตะมือที่หน้าเบาๆ แล้วนึกถึงคำพูดที่มุกดาพูดใส่
“หนูมุกไม่ได้หูหนวกตาบอดเหมือนพี่เพชร ที่คิดเองไม่ได้ ต้องคอยให้คนโน้นคนนี้เอาความคิดมาใส่สมอง เลิกโง่ซะทีค่ะ”
เพชรกลับมาคิดเรื่องเจนจบจับมือกับมุกดาแล้วนึกถึงคำพูดของชนินทร
“เจนจบมันหลงหนูมุกจนไม่คิดถึงความเป็นเพื่อน”
เพชรสีหน้า ท่าทางวุ่นวายใจ
“ถ้าคุณอยากรู้จักศัตรู คุณก็ต้องอยู่กับศัตรู”
เพชรกอดอก คิดหนักว่าจะจัดการปัญหานี้ยังไง
ในห้องทำงานคมกฤช คมกฤชเปิดประตูห้องทำงาน เจอบรรพต สมพลยืนรอกันอยู่
“คุณเอาลูกสาวผมไปไว้ที่ไหน”
คมกฤชหน้าตางง สมพลอธิบายต่อ
“หนูรุจาหายไปจากบ้าน”
“แล้วทำไมผมต้องเป็นคนซวยล่ะครับ”
“คุณเป็นผู้ชายที่สนิทกับลูกสาวผมที่สุด เมื่อวานคุณก็ไปหาลูกสาวผม”
“ก็เลยมายัดเยียดความผิดให้ คุณสองคน ผู้ยิ่งใหญ่จากหนังสือพิมพ์นิวส์ไทม์ ตลอดเวลาที่ผ่านมา รุจามาป้วนเปี้ยน ใกล้ผม เพราะคดีเพชร จนผมพลาดเรื่องสำคัญ ผมไม่โทษก็ได้ครับ ว่ารุจามีส่วน ผมผิดเองที่ปล่อยให้ผู้หญิงไม่ได้เรื่องอย่างรุจาเข้ามาวุ่นวาย”
“คุณว่าลูกสาวผม ไม่ได้เรื่อง !!!”
“ก็มีสักเรื่องมั้ยครับที่รุจาทำแล้วดี พอวันนี้ ลูกสาวแสนดีคุณหายไปจากบ้าน ... ผมก็เป็นแพะรับบาป ผมว่าลงประกาศในหนังสือพิมพ์คุณดีกว่ามั้ยครับ พ่อให้อภัยแล้ว กลับบ้านเถอะลูก”
“คมกฤช .. นายมันแค่เด็กเมื่อวานซืน”
“ครับ ตอนนี้ผมเป็นเด็กเมื่อวานซืน แต่ผมสัญญาเลยว่าถ้าผมเป็นผู้ใหญ่เท่าคุณ ผมจะเป็นผู้ใหญ่ที่น่าเคารพกว่าคุณ ไม่หาเรื่องเด็ก”
บรรพตโกรธมาก เขาจ้องหน้าคมกฤช
“เชิญครับ.. ประตูอยู่ทางนั้น เชิญไปหาลูกสาวคุณที่อื่น”
บรรพต สมพลหน้าชา
“เรื่องลูกสาวฉันจบ .. แต่เรื่องนายกับฉัน ไม่จบ”
บรรพตเดินออกไป สมพลมองคมกฤชแบบตายแน่ๆ คมกฤชสีหน้าหงุดหงิด
“หามาแต่ละเรื่อง ดีจริง ... ยายรุจา” คมกฤชพึมพรำ
ทางเดินในบริษัทคมกฤช บรรพตกับสมพลเดินอย่างรวดเร็ว หน้าตาเอาเรื่อง
“มันเป็นใครมาจากไหน ถึงมาดูถูกลูกสาวฉัน”
“แถมยังเด็ดดมแล้วขยี้ทิ้งแบบนี้” สมพลเสริม
“ยังไม่ได้ดม”
“แน่ใจได้ยังไงครับ ว่ายัง”
“ฉันแน่ใจลูกสาวฉัน”
“ครับ ..ถ้าเวลาผู้ชายมีสติ ผมก็แน่ใจว่า ไม่มีอยากแตะต้องหนูรุจา”
บรรพตมอง สมพลทำหน้าซีเรียส
“แต่นายก็ได้ยิน มันหาว่าหนูรุจามาเกาะแกะมันตั้งหลายครั้ง .. แล้วอยู่ๆ .. หนูรุจาก็หนีหน้าไป เรื่องที่จะกระทบกระเทือนจิตใจสาวน้อยอย่างหนูรุจา..จนตัดสินใจได้ขนาดนี้ .. ตามสัญชาติญาณผู้ชายหล่อๆอย่างผม”
บรรพตมอง สมพลรีบแก้ตัว
“... อย่างเรา .. มันจะมีกี่เรื่องกันล่ะครับ”
“ฉันไม่ปล่อยไอ้ตี๋ปากดีไว้แน่”
ทั้งสองคนเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ไปที่ร้านกาแฟในตึกรุจาที่ทำเป็นกินกาแฟ หลบอยู่ พอมองเห็นพ่อกับสมพลเดินผ่านไป ก็นึกสยอง มองเข้าไปด้านใน เธอหยิบสมุดโน้ต ปากกาออกจากกระเป๋า สีหน้าตัดสินใจแล้วลงมือเขียน
“ฉันหาเรื่องเดือดร้อนมาให้นายอีกแล้ว แต่ฉันก็ไม่อยากกลับไปเดินบนทางที่พ่อเลือกให้”
ในห้องทำงานคมกฤช คมกฤชกอดอก ยืนถือกระดาษโน้ตแล้วหันไปถามเอื้อมดาว
“ใครเอามา”
“ยามค่ะ”
เอื้อมดาวเดินออกไป คมกฤชมองกระดาษโน้ตของรุจา
“ฉันคงไม่ได้ไปลุยกับคุณอีกแล้ว รู้มั้ย ฉันกลัวสุดๆ แต่ก็สนุกสุดๆเหมือนกัน”
ในขณะเดียวกัน รุจาที่อยู่ที่ร้านกาแฟกอดเป้แล้วลุกขึ้น เดินออกไปเหงาๆ คมกฤชที่เห็นข้อความของรุจา เขาทรุดตัวนั่งลง มองไปไกล ในมือถือกระดาษโน้ตรุจา ความผูกพันที่มีขึ้นทีละน้อยทำให้คมกฤชใจหาย
ที่ห้องทำงานเพชร มุกดาเก็บกระเป๋าที่โต๊ะ เพชรมองเธออยู่ มุกดาหันมาถาม
“จะตรวจมั้ยคะว่าหนูมุกขโมยความลับของบริษัทไปหรือเปล่า”
“เธออยากอยู่พิสูจน์ตัวเองมั้ย”
“นี่คือการขอร้องให้หนูมุกทำงานต่อหรือเปล่าละคะ”
“เปล่า”
“งั้นเราก็ไม่มีอะไรต้องพูดกัน ถ้ามีหลักฐานชัดกว่าคลิปนั่น ค่อยเอาตำรวจไปจับหนูมุกที่บ้านได้เลย .. รับรองไม่หนี”
มุกดาสะพายกระเป๋าออกไป เพชรเดินมาดึงแขน
“ถ้าเธอไม่ได้ทำ แล้วใคร”
“พี่เพชรฉลาด..ก็หาเอาเองสิคะ”
เพชรดึงมุกดาเข้ามาใกล้
“เธอไม่อยากพ้นผิด แล้วอยู่ทำงานใกล้ๆฉันเหมือนที่เคยพูดเหรอ”
“ไม่ค่ะ ..”
“ถ้าเธอไม่ผิด ก็อย่าหนี”
“หนูมุกไม่ผิดอยู่แล้ว แต่ที่ไปเพราะอยากให้พี่เพชรสำนึก”
มุกดาเดินเชิดออกไป เพชรขยับตาม แต่ด้วยทิฐิก็หยุด
“ไปเลย .. ฉันไม่ง้อ”
มุกดาเดินออกมาจากห้องทำงานเพชร สาลินีดึงสายรุ้งฉลอง
“เย้ .... ไปแล้วไปลับ อย่ากลับมา”
สาลินีหันไปเทน้ำจากแก้วสาด ประหนึ่งเป็นน้ำมนต์
“ไป้ .. ปีศาจร้ายออกจากบริษัทเรา”
“ระวัง ปีศาจจะกลับมาหลอนนะคะ”
“มาอีก .. ฉันก็จะไล่อีก”
เจนจบเดินมา เห็นมุกดากำลังจะเดินออกไป
“คุณมุก..อย่าไป”
“ไปค่ะ”
มุกดามองไปเห็นเพชรเปิดประตูมามอง ก็หันมายิ้มกับเจนจบ
“หนูมุกก็มีศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิง เราไม่ได้เจอกันที่นี่ เจอกันที่อื่นก็ได้ หนูมุกจะไม่มีวันลืมว่าคุณเจนจบคือเพื่อนที่ดีที่สุด”
มุกดาเดินเชิดออกไป เพชรปิดประตูด้วยความโมโห สาลินีดึงสายรุ้งดีใจไม่หยุด เจนจบมองเพชรแล้วถอนใจ
เพชรเดินไปเดินมาในห้องทำงาน แล้วมองไปที่โต๊ะทำงานมุกดา เขานึกถึงภาพมุกดานั่งสัปปะหงกหลับ นั่งกินขนม เสียบไอพอดร้องเพลงเพี้ยนๆ จนเพชรต้องปิดหู เขาเบือนหน้ากลับมา ไม่อยากนึกถึงภาพมุกดาให้เจ็บใจอีก
ที่ห้องทำงานสงคราม ศักดาเดินเข้ามา สงครามยิ้ม
“คราวนี้แกทำให้ไอ้เพชรแทบกระอัก ตัดหน้ามันเห็นๆ”
“ผมบอกแล้วว่าไอ้เพชรมันไม่ได้เก่งไปกว่าผม”
“แกได้แบบจากสตาร์ไดมอนด์มาได้ยังไง”
ศักดายิ้ม เจ้าเล่ห์ สงครามมองลูก
“ผมมีวิธีก็แล้วกัน”
อีกด้านหนึ่งเพชรกำลังนั่งเลือกแบบใหม่ มรกตเดินพุ่งไปในห้องทำงานเพชร
“แกจะใช้วิธีไหนก็ได้ แต่ต้องเอาตัวหนูมุก กลับมาเดี๋ยวนี้”
เพชรเงยขึ้นมองแม่
“ผมไม่ว่าง ไม่มีเวลาไปทำเรื่องไร้สาระ ผมต้องออกแบบงานใหม่”
“แกเห็นเรื่องงานสำคัญกว่าเรื่องความรัก”
“ผมไม่ได้รักมุกดา เค้าทำให้ผมพลาดงาน”
“แกแน่ใจแล้วเหรอว่าเป็นหนูมุก”
มรกตเดินเข้าหาลูกชาย
“แกเกลียดหนูมุก แกโทษทุกอย่างว่าเค้าผิด ทั้งๆที่แกยังไม่ได้สอบสวนเลย ว่างานมันหลุดออกไปจากใครได้บ้าง”
มรกตเดินเชิดออกไป เพชรหน้าตากดดัน
เจนจบกำลังรีบเลือกแบบงานที่ดีไซเนอร์กำลังวางให้ดูในห้องทำงานของเขา มรกตเข้าห้องมา ดีไซเนอร์ไหว้แล้วรีบเดินออกไป มรกตหันมาสั่งเจนจบ
“ทำยังไงก็ได้ให้หนูมุกกลับมาที่นี่”
“ได้ครับ” เจนจบยิ้ม
“แต่จำไว้นะ เจนจบ ..เธอเป็นเพื่อนสนิทของเพชร เพราะฉะนั้นอะไรที่เป็นของเพื่อน ..เธอก็ไม่ควรคิดจะครอบครอง”
มรกตเดินออกไป เจนจบกำปากกาในมือแน่น
ที่ส่วนต้อนรับเอสเคไดมอนด์ มุกดาปลอมตัวเป็นช่างผู้ชาย รวบผม ใส่หมวก ใส่แว่น ถือกล่องเครื่องมือเดินเข้ามา
“มาซ่อมเคเบิ้ลครับ”
“ไม่ได้นัดไว้” พนักงานท้วง
“เมื่อกี๊มีคนโทรไปที่บริษัท บอกว่าห้องผู้บริหาร ภาพดูไม่ได้”
“ห้องผู้บริหารเหรอ”
มุกดายืนนิ่ง หน้าตาเรียบ ไม่แสดงพิรุธ
ทางเดินในเอสเคไดมอนด์ ประตูห้องสงครามเปิดออก สงครามกับศักดาเดินออกมา
“จะทำอะไร ก็รีบลงมือ ฉันไม่อยากเป็นคนแพ้อีก” สงครามกล่าว
มุกดาเดินมากับพนักงานที่คอยดูแล เห็นสงครามกับศักดายังไม่เดินไปไม่ห่าง เธอย่อตัว ทำเป็นก้มลงผูกเชือกรองเท้าผ้าใบ ถ่วงเวลา สงครามกับศักดาเข้าลิฟต์ไป มุกดาผูกเสร็จพอดี ยืนขึ้น มอง
ในห้องทำงานสงคราม มุกดากำลังขยับสาย เหลือบมองเห็นพนักงานที่มาด้วย กำลังยืนกดบีบี มุกดารีบเอื้อมมือไป ติดเครื่องดักฟังอันเล็กใต้โต๊ะทำงานของสงคราม พนักงานเงยขึ้นมา มุกดากำลังกดรีโมททีวี เช็คช่องว่าเป็นอันเรียบร้อย
คมกฤชมาจอดรถหน้าบ้านมุกดา กดรีโมทอัติโนมัติ รุจาโผล่พรวดเอามือมาแตะกระจกข้างคนขับ หน้าแนบกระจก มองน่ากลัว คมกฤชผวา ถอย รุจายิ้ม คมกฤชเปิดประตูออกมา รุจาสะพายเป้มอง
“ทำไมหนีออกจากบ้าน”
“ก็ไม่อยากอยู่”
“รู้มั้ย ฉันเดือดร้อน”
“รู้”
“รู้แล้วก็กลับบ้านไปสิ”
“ฉันเพิ่งหนีมาไม่ถึงวัน คุณจะไล่ฉันกลับไปง้อพ่อแล้วเหรอ”
รุจามองคมกฤชตาปริบๆ
ที่คอนโดคมกฤช รุจายืนมองห้องที่เป็นระเบียบ กอดเป้ แล้วหันไปยิ้ม
“ขอบใจนะ ที่ให้ฉันอาศัยซุกหัวนอน”
“พอเลย หยุดดราม่า ฉันให้อยู่คืนเดียว พรุ่งนี้กลับบ้าน”
“อย่าพาฉันกลับไปหาพ่อเลยนะ”
“มีเพื่อนอยู่ที่ไหนบ้าง”
“ไม่มี”
“คนบ้าอะไรไม่มีเพื่อน”
“ไปนอนบ้านเพื่อนไม่ได้หรอก ป่านนี้พ่อฉันไปค้นหมดทุกบ้านแล้ว”
รุจากอดเสาไม่ยอมไป คมกฤชกระชากตัวรุจา เธอเซปะทะคมกฤชอย่างแรง หงายลงกันไปที่โซฟา คมกฤชมองรุจาที่นอนทับอยู่บนตัว รุจาสบตาคมกฤช ใจเต้น
“อย่าไล่ฉันไปเลยนะ”
รุจาตัดสินใจซบลงในอกคมกฤช
“เฮ้ย..รุจา”
รุจาหลับตาซบด้วยทั้งเขินทั้งอาย
“ฉันขอร้องนะ ขอร้องเลย เห็นใจฉันเหอะ”
คมกฤชจับหน้ารุจาขึ้น เห็นมือคมกฤชประคองหน้ารุจา รุจามองแววตาขอร้องสุดชีวิต
“ฉันไม่รู้จะไปพึ่งใครแล้ว ฉันไม่อยากทำตามเส้นชีวิตที่พ่อขีดให้ ฉันอยากเป็นตัวของฉันเอง เกิดมาฉันยังไม่ได้ทำอะไรอีกตั้งหลายอย่าง.. แต่พอมาเจอคุณ ชีวิตฉันสนุก แต่ละวันไม่ซ้ำกันเลย ช่วยฉันหน่อยนะ ช่วยฉันด้วย”
“เธอนี่...”
คมกฤชพูดไม่ออก
“คุณจะให้ฉันทำอะไร. ... เพื่อแลกเปลี่ยน .. ฉันก็ยอม”
“เธอคิดว่าฉันจะทำอะไร ..”
คมกฤชผลักรุจาออกห่าง แล้วลุกขึ้น
“ฉันไม่ใช่พวกหื่นกาม”
คมกฤชหยิบกุญแจกับคีย์การ์ดวางไว้
“ล็อคให้ดี พรุ่งนี้ออกไปจากห้อง แล้วเอาไปคืนไว้ที่คุณเอื้อมดาว เลขาฉัน”
คมกฤชออกไปเลย รุจามองหน้าจ๋อย
“ฉันแค่หมายความว่าจะปัดกวาดเช็ดถูห้องให้ ไม่ได้ยอมเป็นเมียสักหน่อย”
มุกดากับคมกฤชเดินคุยกันมาที่สะพานแห่งหนึ่ง
“ใจร้ายไปหรือเปล่า พี่กฤช รุจาเค้าก็ดูซื่อๆไม่มีพิษไม่มีภัย”
“ซื่อบื้อน่ะสิ กี่ครั้งแล้วทำฉันเดือดร้อน แล้วทางแก ติดเครื่องดักฟังแล้วได้อะไรหรือยัง”
“ยัง”
“แล้วที่เคยคุยกับศักดา มันหลุดพิรุธอะไรมาบ้าง”
“มันยังไม่ไว้ใจหนูมุกขนาดพูดอะไรเยอะ คงอ่อยไว้ล้วงความลับ”
“ระวังจะอยากล้วงไปถึงในร่มผ้า”
“ทำอย่างงั้นมันก็คงปางตาย ... ศักดาน่ะ ใช้หนูมุกเป็นตัวหลอกเพื่อปิดบังว่าติดต่อกับคนในสตาร์ไดมอนด์อยู่”
“สงสารคุณเพชรเหมือนกัน คนใกล้ตัวเป็นพิษ แกจะไม่ช่วยอะไรเค้าหน่อยเหรอ”
“ช่วยสมน้ำหน้าไปแล้ว”
“ออกมาจากบริษัทอย่างงี้ แล้วจะจับหนอนบ่อนไส้ได้ยังไง”
“ใครว่ามุกออกแล้วออกเลยล่ะ ..”
มุกดายิ้มเจ้าเล่ห์
อ่านต่อหน้าที่ 2
มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 7 (ต่อ)
คมกฤชกลับมาที่คอนโดเปิดประตูเข้ามาเปิดไฟแต่ไม่เห็นรุจา คมกฤชมองไป เห็นกระดาษแผ่นใหญ่ ติดไว้ที่ผนังเขาเดินมาอ่านลายมือรุจา เขียนคำว่าขอบคุณเล็กบ้าง ใหญ่บ้างเต็มกระดาษล้อมรอบหัวใจ ตรงกลาง ที่เขียนว่า ...ลาก่อน มีภาพการ์ตูนลายเส้นญี่ปุ่น เป็นรูป เด็กผู้หญิงผมสั้นกำลังขยี้ตา ร้องไห้ น้ำตากระเด็นหลายหยด คมกฤชแตะตรงหัวใจที่เขียนว่า ลาก่อน
ในห้องประชุมสตาร์ไดมอนด์ เพชรโยนเอกสารออกแบบทั้งปึกลงหน้าวงทำงานที่มีเจนจบ สาลินี ชนินทร
“คอนเซปต์เก่าๆ ..เอาไปแข่งกับศักดา ..ยังไงก็ไม่ชนะ ฉันต้องการไอเดียใหม่ๆ”
“ฉันโทรหาคุณมุก แต่เธอไม่รับสายเลย”
“โดนไล่ออก แล้วจะโทรหาทำไม” ชนินทรกล่าว
“เพชรยังไม่ได้ไล่คุณมุก”
ชนินทร สาลินีมองเพชร
“เซ็นคำสั่งไล่ออกตอนนี้เลยมั้ยคะ เดี๋ยวสาลี่พริ้นท์ให้”
“ไม่ต้อง ..”
เพชรเห็นสายตาชนินทรที่จ้องมา ก็เกรงใจ
“เรื่องหนูมุกไว้ทีหลัง เอาเรื่องงานลูกค้าก่อน”
“เดี๋ยวฉันจะเรียกดีไซเนอร์ทั้งหมดมาประชุม” เจนจบบอก
“เรียกด่วน”
เพชรมองไปเห็นมรกตเปิดประตูโผล่หน้าเข้ามาดู
“ไงจ๊ะ ... ขาดหนูมุกไปสักคน .. ท่าทางจะทำงานสนุก เข้าขากันเลยทีเดียว”
มรกตเยาะแล้วปิดประตูออกไป
“ไม่มีหนูมุก ชีวิตพวกเราไหลลื่น เข้าขากันยิ่งกว่าเดิมอีกนะคะ”
สาลินีมองไปที่ผู้ชายทีละคน ด้วยสายตาระริก ทุกคนรีบก้มหน้า ไม่ยอมสบตาด้วยความกลัว
ในรถมุกดาที่จอดริมถนน มุกดากำลังสวมหูฟังที่ต่อกับคอมพิวเตอร์ ตามองไปเห็นตึกเอสเคไดมอนด์ตรงหน้า สัญญาณเสียงในจอขึ้นๆลงๆ
“ไอ้เพชรมันยังไม่ยอมแพ้” เสียงของศักดาดังขึ้น
ในห้องทำงานสงคราม ศักดาคุยกับพ่อ โดยไม่รู้ว่ามีเครื่องดักฟังวิทยุติดอยู่ใต้โต๊ะทำงานสงคราม
“มันพยายามนัดลูกค้า เอางานไปเสนอแข่งกับเรา” ศักดาพูด
“อย่าให้ลูกค้ารายนี้หลุดมือ ฉันต้องได้ทั้งชื่อทั้งเงิน”
“ครับ พ่อ..”
“คนของแกในสตาร์ไดมอนด์จะช่วยขวางได้แค่ไหน”
ศักดายิ้ม สงครามมองแล้วซัก
“คนของแก มันชื่ออะไร”
ในรถมุกดา ที่จอดริมถนน มุกดานิ่วหน้า ฟัง ลุ้นว่าจะเป็นชื่อใครที่หลุดออกมา ที่ห้องทำงานสงคราม ศักดายิ้มให้พ่อ
“ถึงเวลานั้น พ่อก็รู้เอง มะรืนผมจะเอาเพชรไปให้ลูกค้าเลือก พ่อเตรียมของให้ด้วยแล้วกัน”
มุกฟังแล้วคิด
“มะรืน...” มุกดาพูดเบาๆ
มุกดานั่งตรงหน้าธีรพัฒน์ในห้องทำงานธีรพัฒน์ สีหน้าขอร้อง
“เรื่องสำคัญจริงๆค่ะ มุกรู้ว่าพี่ธีช่วยมุกได้”
“มันก็พอช่วยได้นะ น้องมุก แต่มันจะเหมาะหรือเปล่า มันเป็นความลับ”
“นั่นไงคะ เพราะเป็นความลับสุดยอด มุกถึงต้องมาอ้อนวอนพี่ธี ตำรวจดีดีอย่างพี่ธี คงไม่อยากเห็นมุกหมดอนาคตใช่มั้ยคะ”
มุกดายิ้มหวานจนธีรพัฒน์เผลอยิ้มตอบใจอ่อนยวบ
ที่ห้องประชุมสตาร์ไดมอนด์ เพชรลุกออกมาเดินยืดเส้นยืดสาย มือถือดังขึ้น เพชรมองเบอร์
“หนูมุก”
เพชรมองซ้ายมองขวา กลัวใครมาเห็น เดินห่างออกมา แล้วกดรับ ในขณะเดียวกันที่กองปราบ มุกดากำลังเดินออกมา
“ปล่อยให้หนูมุกรอนานเป็นชาติเลยนะคะ พี่เพชร กำลังคิดอยู่ ว่าจะรับหรือไม่รับดี”
เพชรสีหน้าเจ็บใจ ถามกลับ
“มีอะไร จะโทรมาขอโทษ สำนึกผิดใช่มั้ย”
มุกดาหยุดเดิน หน้าตาเคืองกรอกเสียงประชด
“หนูมุกไม่ผิด และไม่ขอโทษ แต่ที่โทรมา เพราะอยากทำให้พี่เพชรตาสว่าง”
“ฉันก็ไม่ได้หลับหูหลับตาอย่างที่เธอพูด มีอะไร รีบพูด ฉันไม่ใช่คนว่างงาน”
“เหรอคะ นึกว่ากำลังระดมสมอง ช่วยกันออกแบบงานใหม่ไปเสนอลูกค้า”
“หนูมุก ถึงทุกคนที่บ้านฉันเป็นพวกเธอ แต่อย่านึกว่าจะทำอะไรก็ได้”
“ไม่ได้แค่นึก .. แต่หนูมุกทำแน่ ฟังให้ดีนะคะ”
“ก็พูดมาสิ”
“ถ้าอยากได้งาน ก็ออกมาเจอตามที่หนูมุกนัด .. ไม่ต้องบอกใครว่าจะไปไหน”
“จะหลอกฉันไปฆ่าหมกป่ารึไง”
“อย่างพี่เพชรน่ะ ฆ่าหมกบ่อส้วมดีกว่าค่ะ กลิ่นเหม็นเน่าสูสีกัน ..จำไว้นะคะ มาเจอหนูมุกตามนัด ไม่ต้องบอกใครทั้งนั้น ว่ากำลังไปไหน”
เพชรนิ่งคิด มุกดายิ้ม แววตามีแผน
ณ เหมืองบุษราคัม เหมืองพลอยกว้างสุดลูกหูลูกตา คนงานนับร้อยกำลังทำงาน เพชรกับมุกดาเดินก้าวมามอง
“นี่เหรอคะ เหมืองของสตาร์ไดมอนด์”
“หนึ่งในเหมืองที่เรามี ...เธอนัดฉันมาไกลถึงนี่ทำไม”
“หนูมุกก็คงอยากมาเช็คความร่ำรวยของพี่เพชร”
“เห็นแล้ว ก็กลับไปได้”
“ไม่สนใจธุระของหนูมุกเหรอคะ”
เพชรมอง มุกดายิ้มกว้าง
.หนูมุกอยากมาสวีทกับพี่เพชรสองต่อสอง”
มุกดาหัวเราะ เพชรไม่เบือนหน้า แต่คราวนี้จ้องมองรอยยิ้มของมุกอยู่นาน
“ที่จริงอยู่กับเธอก็ดีนะ ... เหมือนดูตลกก่อนบ่ายคลายเครียด”
มุกดายิ้มระรื่น เพชรหันกลับไปมองเหมือง มุกดาหันไปมองตาม เห็นเหมืองบริเวณกว้างใหญ่สุดสายตา
อีกด้านหนึ่งที่ห้องทำงานเพชร เจนจบผลักประตูห้องเข้ามา พร้อมแฟ้มงาน กับกองหนังสือเป็นตั้ง
“เพชร ..ฉันเอาแบบใหม่ๆมาให้ดู”
เจนจบโผล่หน้าจากกองหนังสือ มองไม่เห็นใครในห้อง
ที่รีสอร์ทแห่งหนึ่ง เพชรกับมุกดาเดินมาริมทะเล มุกดามองขึ้นไปที่รีสอร์ท
“นั่นค่ะ ธุระของหนูมุก”
เพชรมองไปที่ศาลา ของรีสอร์ทริมทะเล เห็นคู่รักลูกสาวนายก แพรวา สาวเซเลบสวยอ่อนหวานกับ ลูกชายนักธุรกิจ เมษา ที่บุคลิกสปอร์ตแมน กำลังเดินลงมา ตามติดห้อมล้อมด้วยบอดี้การ์ดอีก 4 นาย เพชรหันมามองมุกดา
“เธอรู้ว่าลูกสาวท่านนายกอยู่ที่นี่”
“ลูกค้าอยู่ตรงหน้า มัวอ้าปากค้างอยู่ได้”
แพรวากับคนรักเดินชมทะเลกันมา เพชรเข้าไปทักทาย
“สวัสดีครับ คุณแพรวา ไม่นึกเลยว่าโชคดีจะได้เจอคุณแพรวา”
“สวัสดีค่ะคุณเพชร คุณเพชร สตาร์ไดมอนด์ที่จะทำชุดหมั้นให้เราไงคะ เมษา”
เมษาจับมือทักทายกับเพชร
“คุณเพชรมาพักที่นี่เหรอคะ”
“ครับ ..”
“รีสอร์ทของเมษาเค้าน่ะค่ะ”
“โรแมนติคมากครับ” เพชรชม
“เดี๋ยวผมจะให้สั่งลูกน้องดูแลห้องให้เป็นพิเศษนะครับ”
แพรวามองเลยไปที่มุกดา
“เรากำลังทำสวีทรูม อยากให้คุณเพชรกับแฟนช่วยพักแล้วคอมเมนท์ให้หน่อย”
มุกดากับเพชรฟังแล้วยิ้มไม่ค่อยสุด
“ครับ ยินดีเลยครับ จริงมั้ยจ้ะ หนูมุก” เพชรทำเสียงหวาน
“จริงค่ะ พี่เพชร” มุกดาหวานตอบ
ทั้งสองคนยิ้มหวานเชื่อมให้กัน
กระเป๋าของมุกดากับเพชรวางในห้องพัก เพชรกับมุกดาที่อยู่คนละด้านหันมาเผชิญหน้า
“ฉันจะย้ายไปอยู่ห้องอื่น”
“เอาเลยค่ะ หนูมุกก็อยากนอนห้องสุดโรแมนติคนี่คนเดียว”
“ยังไงก็ขอบใจ ที่ให้ฉันมาเจอคุณแพรวา ลูกสาวท่านนายก”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูมุกชอบทำบุญ ช่วยเหลือสัตว์โลกตกยาก อับจนหนทาง”
“เธอรู้ได้ไงว่า สองคนนั่นอยู่ที่นี่”
“หนูมุกก็คนรู้จักที่พึ่งพาได้ ช่วยบอกว่าใครอยู่ตรงไหน”
“อ๋อ... อยากทำดี ลบล้างความผิดตัวเอง”
“ไม่เลยค่ะ ..หนูมุกไม่ผิด บอกแล้วที่ทำ เพราะเวทนา..ว่าที่สามี”
มุกดาลงไปนั่งโพสท่าสบายใจแบบครองเตียง เพชรมองทั้งหมั่นไส้ทั้งอยากดีดสักป๊าบ
คมกฤชเดินคุยมือถืออยู่ที่กรมตำรวจ ธีรพัฒน์เดินอยู่ใกล้หันมอง
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ คุณเจนจบ ว่ามุกไปไหน ครับ..ครับ ถ้ารู้จะบอกครับ”
คมกฤชวางสายไป ธีรพัฒน์หันมาถาม
“ก็น้องมุกไปหาลูกสาวนายกไง ฉันอุตส่าห์เช็คเพื่อนที่เป็นการ์ดเค้าให้”
“เออน่า ... ไอ้มุกมันสั่งว่าอย่าบอกใคร”
“ครับ คุณพี่เขย”
“พี่บอกอีกที ย้ำชัดๆ .... พี่ยังไม่อยากมีน้องเขย” คมกฤชตบบ่าเพื่อน
ธีรพัฒน์ทำก้มหน้ารับคำ
“วันนี้ฉันจะตามไอ้นักแข่งรถ .. ฉันมั่นใจ มันพาเราไปเจอแก๊งค์ปล้นแน่ๆ”
“ฉันช่วยมั้ย สองหัวดีกว่าหัวเดียว”
“อย่าเพิ่ง ฉันไม่อยากให้มันไหวตัวว่าตำรวจกำลังตามล่า แกทำเป็นหาไม่เจอน่ะดีแล้ว ปล่อยข่าวหลอกไปเรื่อยๆให้พวกมันตายใจ”
ธีรพัฒน์มองเพื่อนอย่างเห็นด้วย
ริมสระน้ำในรีสอร์ท มุกดานั่งกินลมชมวิว จิบเครื่องดื่ม อ่านหนังสือสบายใจ เพชรเดินมา
“เราไม่ได้มาพักผ่อน”
“อะไรอีกล่ะคะ พี่เพชร หนูมุกกำลังดื่มด่ำ ซึมซับความงามของธรรมชาติ”
“คุณแพรวาเค้าเชิญเราไปงานเลี้ยงวันเกิด ไพรเวทปาร์ตี้คืนนี้”
“ก็ไปสิ ต้องให้หนูมุกบอกเหรอคะ ว่าพี่เพชรต้องสนิทสนม เอาอกเอาใจเค้าไว้ จะได้ขายของได้”
เพชรมองรำคาญ ดึงมุกดาขึ้นมา
“เค้าเชิญเราสองคน”
“หนูมุกไม่ไป หนูมุกติดละครหลังข่าว”
มุกดาเดินหนี เพชรเดินตาม
“แต่คุณแพรวาเค้าเข้าใจว่าเรา..มาด้วยกัน แบบ..”
“.. สามีภรรยา”
“แค่คู่รัก ไม่ใช่สามีภรรยา”
“อีกหน่อยก็ใช่ค่ะ”
“เราต้องไปด้วยกัน เค้ามีธีมงานด้วย”
“อะไรคะ”
“คู่รักเต้นรำ”
“ดีสิคะ หนูมุกจะได้เต้นอย่างที่อุตส่าห์เรียนมากับพี่เพชร อวดชาวโลกให้อึ้ง ทึ่ง เสียว พี่เพชรไม่ต้องกลัวนะคะ หนูมุกไม่เหยียบเท้าพี่เพชรให้อายขายขี้หน้าชาวบ้านหรอกค๊า”
มุกดาหน้าตากวน หัวเราะสะใจ จนเพชรเริ่มเสียวว่าจะเจออะไรบ้าง
ที่สตาร์ไดมอนด์ ชนินทรมองเจนจบที่พยามกดหาเพชร สาลินียืนหน้าเครียด
“ติดต่อไม่ได้เลยเหรอ เจนจบ” ชนินทรถาม
“ปิดเครื่อง ที่บ้านบอกว่าขับรถออกไปตั้งแต่เช้ามืด”
“แสดงว่าตั้งใจจะไปไหน”
“หรือว่าเครียดเรื่องงาน แล้วก็เลย..ก็เลย คิดจะไปจบชีวิตหนุ่มหล่อ”
“หยุดเพ้อเจ้อสักห้านาที คุณสาลี่”
เสียงเมสเสจเครื่องเจนจบดัง เจนจบรีบเปิด
“เมสเสจจากเพชร .. มีธุระด่วน ไม่ต้องห่วง ..”
ที่อู่แต่ง ขุนพลกำลังดูช่างแต่งเครื่อง วินมอเตอร์ไซค์ขับผ่านร้าน ขุนพลมองมาจากในร้าน เห็นวินใส่หมวกทึบจอดรถส่งคน วินขับรถออกไป ขุนพลหันกลับมาสนใจรถ วินคนนั้นขับมาจอดที่วินเยื้องร้านแต่งรถ วินเปิดหมวกทึบออก เห็นเป็นคมกฤช ที่ก้มลงทำเป็นเช็ดรถ ซุ่มมองตรงไปที่ขุนพล
ล้อรถแต่งของขุนพลที่แล่นเร็วบนถนน รถขุนพลแล่นฉิว ในรถขุนพลเปิดเพลงแดนซ์ดังสนั่น สมราคาเครื่องเสียงราคาแพง คมกฤชแต่งชุดวิน ใส่หมวกกันน็อคสีทึบมีผู้โดยสารเป็นผู้หญิงนักศึกษานุ่งสั้นซ้อนท้ายขับตามมา ขุนพลเลี้ยวเข้าซอยสักพักคมกฤชเลี้ยวตาม ขุนพลขับเลี้ยวเข้าคอนโด คมกฤชขับมอเตอร์ไซค์เลยไป แล้วจอดริมถนน ผู้โดยสารผู้หญิงถอดหมวกคืนคมกฤช คมกฤชส่งแบงค์พันให้ผู้โดยสารที่จ้างมาซ้อน เขาหันไปมองที่ชื่อคอนโด
ณ หน้าผาแห่งหนึ่ง เพชรกับมุกดาเดินมาหยุดมองไปไกล
“ฉันรู้ว่าเธออยากจะพิสูจน์ตัวเอง ว่าไม่ใช่คนขายความลับบริษัท”
“เชื่อได้ไงคะ หนูมุกอาจจะแกล้งวางแผนซ้อนแผน หลอกพี่เพชรอีกต่อ”
“ก็แสดงว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงบ้าๆบอๆ เหมือนที่ฉันเคยว่า”
“แล้วถ้าหนูมุกหลอกพี่เพชรละคะ”
“ถ้าเป็นเธอหลอก ..ฉันก็คงไม่โกรธ โกรธไม่ลง”
“แล้วถ้าเป็นโจรสาวแทงโกสุดเซ็กซี่คนนั้นหลอก”
“ฉันก็คงผิดหวัง”
“น่าสงสารจัง อุตส่าห์ได้เจอสาวในฝัน .. แต่ก็พลาด พลาดตลอด ... หนูมุกสงสารผู้ชาย หล่อ รวย หรู อาภัพรักอย่างพี่เพชรจัง”
เพชรยิ้มไม่ถือสามุก แล้วหันไปป้องปากตะโกน
“ขอโทษนะ ... หนูมุก”
เสียงคำว่า ขอโทษ ของเพชรสะท้อนดังก้อง ลมพัดมาแรง มุกดาถูมือหนาวๆ เพชรมองแล้วเอื้อมมือไปกุมมือมุกดา มุกดาหันมองแปลกใจ
“ป่วยขึ้นมา ฉันขี้เกียจแบกเธอลงไป”
“จับแค่นี้ หนูมุกคนสวยไม่ใจอ่อนหรอกนะ”
“โชคดีของฉัน .. โน่น ... พระอาทิตย์ตกแล้ว ..”
เพชรกุมมือมุกดา ยิ้มกันอย่างรู้สึกดีดี มองบรรยากาศสวยงามยามตะวันลับเหลี่ยมเขา อีกด้านหนึ่งที่ลานจอดรถคอนโดคมกฤช คมกฤชลงจากรถ กดล็อค กำลังจะเดินขึ้นตึก คมกฤชกดลิฟต์ รู้สึกเหมือนถูกตาม
ที่งานปาร์ตี้วันเกิดในรีสอร์ท แสงไฟประดับ ในงานวันเกิดเล็กๆ เรียบง่าย เป็นกันเองในศาลากลางสวนทุกคนแต่งตัวลำลอง ดูดี แพรวายืนเคียงข้างเมษา ยิ้มแย้มทักทายแขก เพชรที่ยืนจิบเครื่องดื่มมอง แพรวาเดินมาทัก
“คุณหนูมุกยังแต่งตัวไม่เสร็จเหรอคะ”
“ครับ ..ช่างเลือกน่ะครับ”
เพชรยิ้มตอบ มุกดาที่อย่ในห้องพักออกมาจากห้องน้ำ ผ้าขนหนูเช็ดผม อีกมือคุยมือถือ
“พี่กฤชระวังตัวนะ พวกมันอาจจะหันมาตามพี่กฤช”
คมกฤชเปิดประตูเข้ามาในห้อง มองอย่างระแวง ยังไม่เปิดไฟ คมกฤชมองในความมืด ยังไม่เห็นคนเขาเลื่อนมือไปค่อยๆเปิดไฟเห็นไม่มีอะไรผิดปกติ
“พี่กฤช อย่าเพิ่งลุยเดี่ยวไปคอนโดพวกมัน รอมุกกลับไปก่อนได้มั้ย”
คมกฤชกดปิดสาย แล้วตัดสินใจ ปิดมือถือ หันมาเลือกปืน
มุกดาพยายามกดมือถือหาพี่อีกที
“ปิดเครื่องทำไมนะ”
มุกดาวางมือถือ สีหน้าว้าวุ่น เสียงโทรศัพท์ในห้องดัง มุกดาไปรับ
“ค่ะ หนูมุกรีบอยู่ค่ะพี่เพชร .. ค่ะ..เดี๋ยวลงไป”
มุกดาวางสาย หันมาสีหน้าพะวักพะวง อยากไปช่วยพี่ แต่อีกทางก็ต้องอยู่ร่วมงานกับเพชร
คมกฤชที่เตรียมพร้อม กำลังจะเดินไปที่ประตูห้อง เสียงเปิดประตูด้านหลังดัง คมกฤชหันหลัง ชักปืนเล็งไปในความมืดทันที
อ่านต่อหน้าที่ 3
มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 7 (ต่อ)
ที่หัองพักในรีสอร์ท มุกดาลุกขึ้นแล้วมองไปด้านนอกด้วยแววตาที่เป็นกังวล
“ขอให้ปลอดภัยนะ พี่กฤช”
ที่คอนโดแห่งหนึ่ง ภายในห้องของคมกฤชคมกฤชกำลังยกปืนขึ้นเล็งเตรียมเหนี่ยวไก เขาเห็นร่างคนค่อยๆ โผล่ออกมาจากอีกห้อง
คมกฤชพุ่งเข้าไปล็อค ร่างอันบอบบางดิ้น คมกฤชเหวี่ยงร่างนั้นทุ่มลงไป แต่ร่างที่บอบบางนั้นไม่ยอม เหนี่ยวคอคมกฤชจนล้มลงไปด้วย คมกฤชที่ล้มทับลงบนร่างอันบอบบางนั้นพยายามจ้องมอง
“ฉันเอง” รุจาบอก
“เธอเอง” คมกฤชพูด
“เอ่อ ...”
“เอ่อ..อะไร” คมกฤชถาม
“ตัวหนักอ่ะ”
คมกฤชลุกพรวดขึ้นไปเปิดไฟ แล้ววางปืนลง
“ที่จริงฉันก็ไปแล้ว แต่ไม่รู้จะไปไหน ..ฉันเลยกลับมา แต่กลัวนายเห็น แล้วจะโกรธ”
“กลัวโกรธ” คมกฤชขึ้นเสียง “ถ้าฉันยิงเธอขึ้นมา จะเป็นยังไง”
“ก็..ตาย”
คมกฤชเข้ามากระชากและเขย่ารุจาด้วยความโมโห
“นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ไม่ใช่เรื่องตลก ฉันยิง เธอตาย .. ตายเพราะความคิดมักง่ายของตัวเอง ส่วนฉันติดคุก แล้วคนที่เสียใจที่สุด ใคร .. พ่อเธอ”
“ฉัน ..” รุจาอึกอัก
“อย่าพูดพล่อยๆว่าเสียใจ ถ้าจะเสียใจ วันหลังต้องคิดก่อนทำ”
คมกฤชเสียงดัง รุจาน้ำตาหยดเผาะ
“ฉันขอโทษ”
“ออกไป”
รุจาเงยหน้ามองทั้งน้ำตา
“ออกไป” คมกฤชเน้นเสียง
รุจาหยิบกระเป๋า วางคีย์การ์ดและกุญแจลงบนโต๊ะ แล้วเดินผ่านคมกฤชที่มีสีหน้าโมโหออกไป
เสียงประตูปิด คมกฤชหันกลับไปมอง
รุจาเดินปาดน้ำตาร้องไห้มาตามทางเดินภายในคอนโดที่คมกฤชอยู่ แล้วเธอก็สะอื้นแรงขึ้น แรงขึ้นเรื่อยๆ
ที่งานปาร์ตี้วันเกิดในรีสอร์ทแห่งหนึ่ง เพชรมองบรรยากาศรอบๆที่มีเพลงเต้นรำบรรเลง คู่เต้นรำหลายคู่กำลังเต้นอยู่ในฟลอร์
แพรวากับเมษาหันมามองเพชรที่ยืนอยู่คนเดียว เพชรยิ้มให้แล้วหันมาบ่นพึมพำ
“แต่งนานก็ใช่ว่าจะสวย”
เพชรขยับตัว เขาหันไปเห็นมุกดาในชุดแม๊กซี่เดรสสีสันดอกไม้สดใส เผยผิวกายขาวสดใส
มุกดาเดินมา เพชรมองจ้องตกตะลึงกับความสวยของมุกดา
มุกดารู้ว่าเพชรจ้องอยู่ ก็แกล้งทำเป็นสะดุดหินแล้วเซ ทำให้เพชรรีบเข้าไปประคอง
เพชรกับมุกดาสบตากัน ทั้งคู่จ้องมองค้าง เพชรแก้เขินด้วยการประชด
“นึกว่าตัวเองสวย เลยต้องโก๊ะ ต้องซุ่มซ่ามตลอด”
“สวยไม่ สวย พี่เพชรก็ตะลึงกับหนูมุกไปสามวิ”
เพชรรีบดันมุกดาให้ยืนขึ้น มุกดายืนยิ้ม
“เข้าใจหาชุดนี่ พอดูได้ แต่อย่าทำให้ฉันขายหน้า เรื่องเต้นรำล่ะ”
“พี่เพชรต่างหาก ระวังจะหมุนไปเหยียบเท้าลูกค้า”
มุกดาจะเดินเข้างาน แต่เพชรกระแอมขึ้น มุกดาจึงหันมา เพชรยื่นแขนไปให้มุกดาเกาะ
“ไม่เคยเข้าสังคมหรือไง” เพชรบอก
มุกดาค้อนแล้วคล้องแขนควงเพชรเดินเข้างานพร้อมกัน ทั้งคู่เดินผ่านซุ้มดอกไม้สวย
ทั้งเพชรและมุกดากลายเป็นจุดเด่นของทุกสายตาที่รู้สึกว่าทั้งสองหล่อสวยเหมาะสมกัน
คมกฤชขับรถออกมาที่ด้านหน้าคอนโด สายตามองไปเห็นรุจานั่งปาดน้ำตาอยู่ข้างกำแพงคอนโด รุจาเงยมาเห็นคมกฤชอยู่ในรถ
ทั้งสองมองกันอยู่พักนึง ก่อนที่คมกฤชจะเร่งรถผ่านไป
รุจามองตามด้วยสายตาละห้อย เธอรู้สึกอาลัยอาวรณ์
ทันใดนั้นเอง รถคมกฤชก็ถอยกลับมา รุจามีสีหน้าแปลกใจ คมกฤชมองรุจา ทั้งสองคนมองจ้องกันอย่างตัดสินใจ
ที่งานปาร์ตี้วันเกิดในรีสอร์ท เพชรกับมุกดากำลังเต้นรำอยู่ท่ามกลางคู่เต้นอื่นๆ พอถึงเพลงช้าทุกคู่สโลว์ซบกัน ท่ามกลางแสงเทียนวับแวม
เพชรกับมุกดายืนตัวแข็งไม่ยอมเข้าใกล้ชิดกัน มุกดามองคู่เต้นรำที่อยู่รอบๆ แล้วแกล้งแหย่เพชร
“เพลงเพราะจังเลย ดูสิคะ เค้าซบกันชิ้ดชิด”
เพชรดึงเอวมุกดาเข้ามาใกล้ มุกดายังแกล้งต่อ
“ถ้าพี่เพชรรักหนูมุกสักนิ้ด ก็คงดี”
“อย่าฝันเยอะ เดี๋ยวเจ็บหนัก” เพชรเบรค
“หนูมุกฝันไม่ได้เหรอคะ ว่าจะเป็นแฟนคนหล่อๆ รวยๆ”
“ทำไมไม่อยากเป็นแฟนกับผู้ชายดีดี”
“ไม่มีหรอกค่ะ .. ดูอย่างพี่เพชรสิคะ ยังมีแค่หล่อกับรวย”
เพชรโมโห เขาดึงรั้งเอวมุกดาเข้ามาใกล้อีก
“ฉันดีด้วย ดีมาก”
“ทีกะหนูมุก .. ไม่เห็นดี โหดเหี้ยม โหดร้าย ทำลายน้ำใจตลอดเวลา”
เพชรมองมุกดาแล้วอ่อนลง
“งั้นถือว่าฉันทำเป็นคำขอบใจแล้วกันนะ”
เพชรโอบมุกดาเข้ามาแนบลงไปที่อกอย่างนุ่มนวล แต่มุกดาขืนตัวไว้
“ครูสอนว่าไง ซบลงที่อกสิ” เพชรบอก
มุกดาซบลงกับอกเพชรแล้วกลั้นยิ้ม
“หนูมุกได้ยินเสียงหัวใจพี่เพชรด้วย”
“จังหวะอะไร”
“จังหวะเลิฟ ... เลิฟหนูมุก”
“เข้าข้างตัวเองตลอด”
“วันนี้ไม่รัก อีกหน่อยก็ต้องรัก”
เพชรก้มลงมอง จังหวะเดียวกับที่มุกดาเงยขึ้นมาสบตา สองคนมองกัน ชั่วแวบหนึ่งมีความรู้สึกใกล้ชิดเกิดขึ้น
“วันนี้ไม่รัก วันไหนๆก็ไม่รัก”
เพชรพูดยิ้มๆ มุกดาก็ยิ้ม
“หนูมุกจะรอดู”
เพชรกระชับอ้อมกอด ดึงมุกดาเข้ามาแนบอก ทั้งสองเต้นกันไปท่ามกลางบรรยากาศโรแมนติค
ภายในห้องของภูผาเต็มไปด้วยบรรยากาศหม่นทึมและหดหู่ บนโต๊ะมีแก้วเครื่องดื่มหลากสี มีเสียงเพลงเซ็กซี่คลอเบาๆ
ภูผาจิบเครื่องดื่ม ขุนพลนอนเล่นเกมส์รถแข่งในมือถืออยู่
แมงมุมส่งสายตาโลมเลียไปทางบลูตลอดเวลา แต่บลูมีสีหน้าไม่เล่นด้วย เธอหันไปทางขุนพล
“เบื่อ .. ไปขับรถกันเล่นเถอะ ขุนพล”
ภายในรถที่จอดอยู่ริมถนนเปลี่ยวแห่งหนึ่งบลูขยับตัวขึ้นมานั่ง เธอกลัดกระดุมเสื้อทีละเม็ด ขุนพลพลิกตัวพิงเบาะรถแล้วเอื้อมไปหยิบเสื้อที่พื้น
“ถ้าไม่มีแมงมุมในห้อง เราก็สนุกได้... ไม่ต้องออกมาถึงนี่” ขุนพลบอก
“เอาน่า ... เดี๋ยวได้เงินครบ ก็เจอกันจนเบื่อ”
ขุนพลกอดรัดบลูแล้วจูบซุกไซ้ซอกคอ บลูหัวเราะระริก
“อย่าเผลอทำต่อหน้าแมงมุมล่ะ” บลูบอก
“ทำไม กลัวไอ้แมงมุมยักษ์มันหึงเหรอ”
“เปล่า” บลูยิ้มอย่างเอาใจ “เดี๋ยวเค้าเอาไปฟ้องภูผา .. เราก็อดมานั่งรถเล่นกันบ่อยๆสิ”
บลูยิ้มแล้วหอมขุนพลก่อนเหนี่ยวคอเขาให้นอนลงไป
ณ ลานจอดรถของคอนโดภูผา ขุนพลกับบลูกำลังเดินจะเข้าไปในคอนโด ทันใดนั้นเอง รถคมกฤชก็เลี้ยวเข้ามาจอด
คมกฤชหันมา รุจานั่งกอดกระเป๋ายิ้มอยู่ข้างๆ
“ฉันรู้ว่านายเป็นผู้ชายที่ใจดีที่สุดในโลก ยังไงนายก็ไม่ทิ้งฉันไว้หน้าคอนโด”
“ผู้หญิงบ้าอะไร เกาะติดยังกับตุ๊กแก นั่งอยู่ในรถ..อย่าลงไป ฉันเสร็จธุระ เดี๋ยวจะพาไปส่งบ้าน”
คมกฤชมองรุจา รุจาพยักหน้า
“จ้ะ ..กลับบ้านก็กลับ”
คมกฤชเปิดประตูเดินลงไป ส่วนรุจาเหลียวมองอย่างอยากรู้ คมกฤชเดินออกมาแล้วมองไปแต่ละช่องจอดรถ
ที่ซองจอดรถมุมสุด คมกฤชเห็นรถขุนพลจอดอยู่ เขาเดินเข้าไปใกล้ เหลียวมองไม่เห็นยาม คมกฤชจึงโยกรถแรงๆ จนเสียงสัญญาณกันขโมยดังขึ้น
เสียงโทรศัพท์ภายในห้องของภูผาดังขึ้น แมงมุมที่อยู่ใกล้หันไปรับ
“ว่าไง” แมงมุมนิ่งฟัง
แมงมุมตะโกนบอกขุนพลที่เดินตามบลูเข้าห้องมาทันที
“ขุนพล ..รถแกโดนงัด”
ขุนพลหันขวับ “ใครวะ”
ที่ลานจอดรถคอนโดภูผา รุจานั่งกระสับกระส่ายอยู่ในรถเพราะรอไม่ไหว เธอเปิดประตูก้าวลงมาเดินย่องๆ มองหา
ขุนพลวิ่งออกมาจากประตูทางที่เชื่อมกับลานจอดรถ สัญญาณรถยังดังไม่หยุด รุจาเห็นขุนพลก็หลบวูบลงไปที่ข้างรถ
ขุนพลวิ่งมาที่รถ ยามกำลังยืนหันรีหันขวางอยู่ ขุนพลกดรีโมทปิดสัญญาณ แล้วหันมาตะคอกใส่ยาม
“เฝ้าประสาอะไรวะ .. รถฉันหาย แกไม่มีปัญญารับผิดชอบ ..เห็นตัวโจรหรือเปล่า”
ยามถึงกับหงอแล้วส่ายหน้า ขุนพลมองไปรอบๆ ไม่เห็นใคร ก็เดินหัวเสียกลับไป
ที่ท้ายรถสุดมุมอีกด้าน รุจาโผล่หน้ามาพร้อมมือถือที่ถ่ายคลิปขุนพลเอาไว้
“พวกแกเสร็จฉันแน่” รุจาพึมพำก่อนจะค่อยๆย่องตามไป
ขุนพลกดลิฟต์ เขามองไปรอบๆ แต่ไม่เห็นใคร ลิฟต์เปิด ขุนพลก้าวเข้าไป ลิฟต์ปิด
คมกฤชลงมาจากบันไดด้านบนที่ซุ่มมองขุนพลอยู่ คมกฤชมองไปที่เลขลิฟต์ที่หยุดอยู่ที่ชั้นสูงๆ
คมกฤชกดให้ลิฟต์เปิดแล้วจึงเดินเข้าไป ลิฟต์ปิด
รุจาย่องมาที่หน้าลิฟต์ที่เพิ่งปิดไป
ลิฟต์เปิด ขุนพลออกจากลิฟต์แล้วเดินตรงไปที่ห้อง เขาเสียบคีย์การ์ดที่หน้าประตูห้อง
ประตูลิฟต์อีกตัวเปิด คมกฤชก้าวออกมาแต่เขาไม่เห็นใครที่ทางเดิน
ขุนพลเข้ามาในห้องของภูผา เขาโยนคีย์การ์ดลงบนโต๊ะ
“จับได้มั้ย” ภูผาถาม
ขุนพลนั่งลงที่โซฟา “ไม่ได้ ... ไม่งั้นมันลิ้นลากแน่”
บลูถือเครื่องดื่มเดินอ้อมหลังโซฟาไป เธอลากมือผ่านไหล่ขุนพลอย่างช้าๆ ขุนพลเงยหน้ามอง
“ดุเดือด ถึงใจจริงๆ” บลูบอก
แมงมุมเห็นสายตาของทั้งคู่ที่มองกันแล้วก็หงุดหงิด จึงเปิดประตูพรวดออกไปจากห้อง
ภูผามองอาการหึงของแมงมุมด้วยสายตานิ่ง
รุจาโผล่ออกมาจากลิฟต์ เธอกำลังถ่ายคลิปด้วยมือถือไปรอบๆ เพื่อเก็บเป็นหลักฐาน แมงมุมออกมาจากห้องพอดี แมงมุมหันขวับไปทางลิฟต์เพราะรู้สึกว่ามีคน
ที่บันไดหนีไฟ รุจาเพิ่งถูกเอามือปิดปากและลากออกไป
แมงมุมวิ่งมาแล้วหยุดมองไปทางซ้ายและขวา แต่ก็ไม่เห็นใคร
แมงมุมกวาดสายตาไปที่ประตูหนีไฟทันที
แมงมุมเปิดประตูหนีไฟออกมา คมกฤชกำลังปิดปากรุจาพร้อมกับเบียดตัวเธอให้ติดผนังทางหนีไฟ
รุจามองลงไปข้างล่างแล้วต้องเบือนหน้ากลับมาเพราะกลัวความสูง
คมกฤชเห็นว่ารุจจากลัวจึงกดรุจาซบลงกับอก รุจากอดคมกฤชแน่นด้วยความกลัว
แมงมุมก้าวออกมายืนมองวิวไปรอบๆ และรับลม แมงมุมรู้สึกผ่อนคลายขึ้น
ด้านหลังประตูหนีไฟ คมกฤชกับรุจากอดกันตัวกลมพร้อมกับกลั้นหายใจนิ่ง
ไฟที่งานปาร์ตี้ในรีสอร์ทดับลงไปเยอะแล้วเพราะจบงานปาร์ตี้แล้วพนักงานกำลังเดินเก็บข้าวของ เพชรกับมุกดานั่งมอง
“ความสุขมันหายไปเร็วจริงๆ” เพชรเอ่ย
“พูดยังกับว่าตัวเองทุกข์ที่เกิดมา หล่อ รวย ล้น เหลือเฟือ” มุกดาแขวะ
“คนรวยไม่ได้มีความสุขเสมอไปนะ”
“หนูมุกลืมไปว่ายังหาเพชรไม่เจอ”
เพชรลุกขึ้น มุกดาทำเป็นเปรยออกมา
“พี่กฤชของหนูมุกต้องจ่ายค่าประกันจนหมดตัวแน่ๆ เพราะป่านนี้ยังไม่รู้เลยว่าใครขโมยอะดอเรลลา”
เพชรหันมามองมุกดาแล้วพูดขึ้น
“ฉันมีข้อเสนอ”
มุกดาหันไปมองทันที “คมกฤชไม่ต้องจ่ายเงินประกัน .. แต่เธอต้องไปบอกแม่ ว่าจะไม่แต่งงานกับฉัน ..เด็ดขาด”
“แสดงว่าหนูมุกมีค่าตัวพันล้าน ว้าว...พี่เพชรยอมทุ่มเงินซื้อความสุขให้ตัวเองอย่างนี้ทุกเรื่องเลยเหรอคะ”
“ฉันหาได้มากกว่าพันล้าน .. ถ้าไม่ต้องมานั่งเครียด”
“เครียดที่ต้องแต่งงานกับหนูมุก มันทำให้ชีวิตพี่เพชรลำบากกว่าการตามหาคนที่ทำให้เพชรหาย”
มุกดาจ้องเพชรแล้วพูดต่อ
“ มากกว่าเรื่องที่มีคนเอาความลับบริษัทไปขายคู่แข่ง”
เพชรอึ้งที่มุกดาไล่เรียง
“พี่เพชรยอมไม่ได้ที่ต้องแต่งงานกับผู้หญิงบ้าๆบอๆอย่างหนูมุก ถึงขนาดยอมใช้เงินพันล้านกำจัดออกไป หนูมุกควรจะปลื้มใจใช่มั้ยคะ ที่พี่เพชรให้เกียรติผู้หญิงด้วยวิธีนี้”
มุกดาหันหลังเดินออกไป เพชรมองอึ้งแล้วเดินตามไปอย่างเร็ว
คมกฤชกับรุจายังเบียดกันแน่นอยู่หลังประตูหนีไฟ
แมงมุมสูดอากาศสดชื่นเข้าเต็มปอดจนมีสีหน้าผ่อนคลายขึ้น แมงมุมจึงปิดประตูกลับเข้าไป คมกฤชมองสักพักให้ประตูปิดสนิท แล้วจึงปล่อยรุจา
รุจาขาอ่อน เธอนั่งพับลงไปกับพื้น คมกฤชมองรุจายกมือห้ามอย่างรู้ทัน
“อย่าเพิ่งบ่น”
รุจายกมือถือแล้วเปิดคลิปให้ดู
“ฉันมีหลักฐาน”
คมกฤชมองคลิป แล้วมองรุจาที่กำลังเบียดตัวติดผนัง
“วิวมันก็สวยดี แต่ว่าสูงเกิ้น” รุจาพูดออกมา
“จะนั่งดูพระอาทิตย์ขึ้นก็ตามสบาย”
คมกฤชพูดแล้วขยับจะไป แต่รุจาจับขาเขาเอาไว้
“ไม่เอา .. กลัวความสูง”
รุจาเกาะคมกฤชเพื่อพยุงตัวขึ้นมา เธอเดินไปดึงประตูหนีไฟ แต่ประตูไม่ขยับเลย
“เฮ้ย ..ทำไมประตูเปิดไม่ออก”
“ประตูหนีไฟ ใครเข้าให้เปิดออกจากด้านนอกเล่า” คมกฤชบอก
“แล้วลงยังไงล่ะ” รุจาถาม
“โดดลงไปมั้ง”
คมกฤชประชดแล้วเดินลงบันไดไป รุจามองลงไปข้างล่างแล้วเสียว จึงเกาะเหล็กพยุงตัว
“ระ.. รอ รอ รอด้วย”
รุจาขาสั่นแต่ก็รีบเดินตามคมกฤชลงไป
มุกดาเดินเร็วเข้ามาในห้องพัก เพชรตามมา มุกดาผลักประตูผลักใส่หน้าเพชรทันที เพชรเอามือสอดเข้ามา มุกดายิ่งกดประตูอย่างแรง
“โอ๊ย” เพชรร้องเสียงหลง
มุกดาปล่อยประตู เพชรเดินเข้าห้องมา
“ฉันยื่นข้อเสนอเพราะเห็นใจครอบครัวเธอนะ” เพชรว่า
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ให้หนูมุกไปเป็นสะใภ้ขัดดอกดีกว่า หนูมุกเต็มใจ”
“แสดงว่ายังไงเธอก็จะแต่งงานกับฉัน”
“ก้อหนูมุกอยากได้แหวนเพชรเม็ดบึ๊มๆที่แม่พี่เพชรเตรียมไว้ให้นี่คะ แต่งๆไปก่อน อยู่ได้ไม่ได้ ค่อยว่ากันทีหลัง”
“ฉันเพิ่งรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงงก”
“เพชรตั้งแพง ไม่งกก็บ้าแล้วค่ะ หนูมุกไม่ใช่เศรษฐีใจบุญแบบพี่เพชรนี่คะ บริจาคเพชร 500 ล้าน ให้โจรเป็นการกุศล”
เพชรกระชากมุกดามาจ้อง
“ถ้าเธอดูถูกฉันอีกคำ”
มุกดาลอยหน้าลอยตา “ทำไมคะ จะจับหรือจะจูบก่อนดี”
เพชรกระชากมุกดาเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น อยู่ๆไฟก็ดับพรึ่บ มุกดาระแวงด้วยสัญชาติญาณ จึงกดเพชรลงแนบกับพื้น แล้วมองไปรอบๆ
“เป็นบ้าอะไร หนูมุก อยากนอนพื้นหรือไง” เพชรงง
“เงียบก่อน” มุกดาบอก
“ก็แค่ไฟดับ”
มุกดารำคาญจึงเอามือปิดปากเพชร เพชรมองมุกดา มุกดามองไปรอบๆ บรรยากาศโดยรอบเงียบสงัด มุกดามองแล้วค่อยๆลุกขึ้น
“ทำยังกับผู้ก่อการร้ายจะบุก” เพชรเปรย
“ถ้ามีจริง .. พวกพูดมาก ปากเสียอย่างพี่เพชรน่ะ ตายก่อน”
มุกดาเดินอย่างระวังไปที่ประตู เพชรลุกขึ้นเดินตามไป
มุกดาเดินออกมาด้านนอกห้องพัก ไฟรอบบริเวณดับสนิท พนักงานกำลังเดินแจกโคมไฟที่มีเทียนด้านในให้ห้องพักแต่ละหลัง มุกดามองอย่างเบาใจ เธอหันมาเจอเพชรกำลังยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“ท่าทางเธอยังกับพวก..”
มุกดามองเกร็งเพราะกลัวเพชรจะสงสัย
“รปภ.” เพชรบอก
“หนูมุกก้อเป็นยามเฝ้าหัวใจพี่เพชรไงคะ”
มุกดาลอยหน้าตอบแล้วเดินออกมาที่ริมทะเล ห่างจากแสงโคมวิบวับตามห้องพักแต่ละหลัง เธอเดินไปถึงบริเวณที่ไม่มีแสงไฟรบกวนแล้วจึงกางแขนหายใจเข้าเต็มปอด
“ดาวสวยจัง”
มุกดาล้มตัวลงนอนริมหาด เพชรมายืนมอง
“ไม่กลัวนอนทับขี้หมาเหรอ”
“กลัวทุกอย่างแบบพี่เพชร ชีวิตถึงมีแต่ความเศร้า...กะเซ็ง”
เพชรมองสักพักแล้วตัดสินใจลงไปนอนข้างๆ มุกดา
“ดาวสวยเนอะ”
มุกพูดแล้วชี้ดาวเหมือนลืมอารมณ์ที่ทะเลาะกันไปชั่วครู่
เพชรหันมามอง เห็นแววตามุกดาเป็นประกาย ใบหน้าของเธอมีแต่รอยยิ้ม เพชรมองอย่างเพลิดเพลิน
“พี่เพชรชอบดาวอะไร” มุกดาถาม
“มีดาวอะไรมั่งล่ะ”
“ชีวิตต้องมีช้อยส์ให้เลือกทุกอย่างเลยเหรอ” มุกดาแขวะ
“ไม่รู้สิ เกิดมาก็มีแต่ของมาให้เลือก ว่าจะเอาดี ดีกว่า หรือดีที่สุด”
มุกดาหันกลับมามองหน้าเพชรที่กำลังมองดูดาวบนฟ้าอยู่
“แล้วถ้าวันนึง ต้องเป็นคนที่ถูกเลือก” มุกดาถาม
เพชรหันมาสบตามุกดา ทั้งสองมองหน้ากัน
“ถามหยั่งงี้ แสดงว่าเธอแอบรักคนอื่น มีคนอื่นอยู่แล้ว”
“ผู้หญิงสวยแบบหนูมุก หมาไม่เมินนะคะ ก็เหมือนดอกไม้ ต้องมีแมลงมาตอมบ้าง”
เพชรหัวเราะ “ฉันชอบเธอ หนูมุก”
มุกดาตกใจ เธอพลิกตัวมามองเพชรอย่างอึ้งๆ
“พี่เพชรชอบหนูมุก”
“ใช่ .. ชอบความบ้าบอคอแตกของเธอ ชอบความหลงตัวเองของเธอ ถึงบางครั้งจะจี๊ดสมอง แต่มันก็ทำให้ฉันขำขำดี”
“นึกว่าชอบความสวย เซ็กซี่ ไม่มีลิมิต”
มุกดากลับลงไปนอนยิ้มมองดาว เพชรหันมาเหลือบมองมุกดาอีกครั้ง แล้วหยุดสายตาที่มุกดานาน
ความรู้สึกเกลียดในใจของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นสนใจ แต่มุกดาไม่ทันได้หันมามองแววตาของเพชร
ทั้งสองนอนมองดาวริมทะเลท่ามกลางคืนเดือนมืด มีแสงจากโคมไฟวิบวับทั่วบริเวณนั้น
จบตอนที่ 7
ติดตามอ่านตอนต่อไป พรุ่งนี้
