มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 3
เพชรกำลังยืนคุยอยู่กับเจนจบ ภายในห้องทำงานของเขา
“ฉันขอดูดีวีดีแผนรักษาความปลอดภัยอะดอเรลลาหน่อย” เพชรพูด
“ฉันไม่มีหรอก ต้องขอจากชนินทร”
“ทำไมไม่ก็อปปี้ไว้”
“นายลืมเหรอ เพชร วันนั้นพอดูกันเสร็จ นายสั่งห้ามก็อปปี้เด็ดขาด เพราะกลัวหลุดออกไป แล้วก็สั่งให้ชนินทรเก็บไว้คนเดียว”
เพชรนิ่งคิดและมองไปที่เพื่อน
เวลาเดียวกันนั้นเหตุการณ์ภายในห้องทำงานชนินทรยังอึมครึม มุกดาโปรยยิ้มหวานส่งให้ชนินทร
“หนูมุกเห็นไฟในห้องเปิดสว่างเหมือนอยู่กลางแดด เลยเข้ามาปิดไฟ ประหยัดพลังงาน ลดโลกร้อนค่ะ”
ชนินทรรีบเดินเข้ามาดึงแผนผังโรงแรม
“สวิตช์ไฟอยู่โน่น ไม่ได้อยู่ที่โต๊ะ มายุ่งกับเอกสารฉันทำไม”
“ก้อหนูมุกเห็นมันหล่นอยู่บนพื้น เลยก้มลงเก็บให้”
“โกหก... หน้าด้านๆ”
“หนูมุกไม่ได้โกหก หน้าไม่ด้านด้วย ทาครีมทุกวัน หนูมุกเจตนาดี อยากช่วยบริษัทจริงๆ ค่ะ คุณชนินทร”
มุกดาแกล้งขืนตัวเอง ชนินทรยิ่งกระชากน้ำเสียง
“หุบปาก แกต้องออกไปจากบริษัทชั้น”
“อ้าว บริษัทคุณชนินทรเหรอคะ หนูมุกนึกว่าบริษัทพี่เพชร”
มุกดาทำตาใสยั่วชนินทร ทำให้ชนินทรยิ่งโกรธ
“ปากดีนักนะแก นังงี่เง่า แกเข้ามาหาอะไร”
“ไม่ค่ะ ไม่ได้มาหาอะไร”
ด้วยความลืมตัว ชนินทรจิกผมมุกดารั้งมาด้านหลังแล้วล็อคคอ มุกดาทำตัวซวนเซ ชนินทรจึงเหวี่ยงมุกดากระแทกผนัง มุกดาทำเป็นล้มรูดตัวลงไปตามผนัง
ชนินทรเดินเข้ามาหามุกดาอย่างหน้ามืดตามัว มุกดาแกล้งยกขายันโครมเข้ากลางเป้าชนินทรหงายลงไปทันที มุกดาลุกขึ้นมา ชนินทรรีบเข้ามากระชากมุกดาแววตาของเขาโกรธจนระงับตัวเองไม่อยู่แล้วก็บีบคอเธอ
“อย่าฆ่าหนูมุก อย่าฆ่าหนูมุก”
ชนินทรพอได้ยินคำว่า ฆ่า ก็ชะงัก รีบเปลี่ยนเป็นลากแขนมุกดาแทน
“มานี่”
ชนินทรกระชากมุกดาออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
ประตูห้องทำงานของเพชรเปิดออก มุกดาถูกชนินทรลากเข้ามา โดยมีเพชรและเจนจบอยู่ในห้อง
“เจ็บค่ะ เจ็บ แขนหนูมุกจะหักแล้ว พิการแน่ๆเลยค่ะ”
เพชรกับเจนจบหันไปมองที่ประตู
“ชนินทร...แกทำอะไรคุณมุก” เจนจบถาม
“มุกดาเข้าไปค้นห้องฉัน”
“ปล่อยคุณมุกก่อน”
“ยังปล่อยไม่ได้ เพชร... แกต้องไล่ผู้หญิงคนนี้ออกไป”
“ไม่เอา... หนูมุกอยากทำงานกับพี่เพชร ชีวิตนี้หนูมุกมีไว้เพื่อรับใช้พี่เพชรคนเดียว”
เจนจบทนเห็นไม่ได้จึงเข้าไปดึงแขนมุกดาออกจากชนินทรแล้วจ้องเพื่อนให้ระวังเรื่องมารยาท
“คุณมุกเป็นผู้หญิง”
มุกดารีบเข้ามาใกล้เจนจบที่แสดงแววตาห่วงใย
“เธอเข้าไปในห้องชนินทรทำไม” เพชรถาม
“หนูมุกเข้าไปเพราะหวังดีจริงๆค่ะ”
“โกหก” ชนินทรแย้ง
มุกดาทำท่าตกใจ น้ำตาปริ่มๆ
“หนูมุกจะโกหกทำไมละคะ หนูมุกแค่อยากทำตัวมีประโยชน์กับบริษัทพี่เพชร ไม่นึกเลย ว่าหนูมุกจะถูกเข้าใจผิดอย่างร้ายแรง เหลือเชื่อ โหดเหี้ยมทารุณจิตใจผู้หญิงอย่างหนูมุกเหลือเกิน”
มุกดาร้องไห้โฮ เพชรกับเจนจบตกใจ เจนจบรีบดึงกระดาษทิชชูส่งให้มุกดา
“คุณมุกอย่าร้องนะครับ"
“ออกไปก่อน มุกดา” เพชรสั่ง
“ขอให้หนูมุกอยู่อธิบายได้มั้ยคะ”
“ไม่ต้อง... ไม่ใช่ตอนนี้ ออกไปแล้วอย่าเข้ามา จนกว่าฉันจะเรียก”
มุกดามองผู้ชายสามคนตาปริบๆ
“หนูมุกจริงใจกับทุกคนนะคะ ..แต่ถ้าเห็นว่าหนูมุก ไม่มีประโยชน์กับที่นี่...หนูมุกก้อ...ก้อ...จะไป”
มุกดาทำซับน้ำตาแล้วหันหลังออกไป เพชรกับเจนจบหันมองชนินทรแสดงหน้าตาโกรธแบบไม่สนใจน้ำตาของมุกดา มุกดาออกมาด้านนอกห้องและโยนทิชชู่ทิ้งทันที เธอหันเข้าไปมองในห้องด้วยแววตาอยากรู้ที่สุด
ภายในห้องทำงานเพชรมองไปที่ชนินทร
“แผ่นรักษาความปลอดภัยอะดอเรลลาอยู่ที่ไหน”
“ฉันไม่ได้เก็บไว้ที่นี่ เพชร ..เราต้องคุยเรื่องมุกดาก่อน”
“เรื่องนั้นทีหลัง ตอนนี้ต้องเรื่องอะดอเรลลา”
“แต่มุกดาเข้าไปค้นห้องชั้น”
“ฉันบอกว่า เรื่องอะดอเรลลาเท่านั้น” เพชรพูดเสียงแข็ง
ชนินทรกับเจนจบอึ้งกับน้ำเสียงของเพชร
ด้านนอกของห้องทำงานมุกดาหยิบของออกจากระเป๋าถือใบใหญ่ เธอหยิบกล้องส่องเป็นลักษณะยาวเล็กเท่าเสาอากาศออกมาและย่อตัว สอดส่วนที่เป็นกล้องเข้าไปใต้ประตูต่ออีกด้านของกล้องเข้ากับไอโฟน และเสียบหูฟังอย่างเร็ว ที่หน้าจอไอโฟนเป็นภาพเพชร เจนจบ และชนินทรกำลังยืนคุยกันอยู่ในห้องทำงานของเพชร
ภายในห้องทำงานของเพชร เจนจบ เพชร ชนินทรกำลังยืนเผชิญหน้ากัน
“แล้วมันอยู่ที่ไหน” เพชรถาม
“ฉันเก็บไว้ที่บ้าน” ชนินทรตอบ
“ของสำคัญ ทรัพย์สินบริษัท ทำไมเก็บไว้ที่บ้าน”
เพชรขึ้นเสียงใส่ชนินทร
มุกดาที่อยู่ด้านนอกห้องทำงานเห็นภาพจากจอไอโฟนและได้ยินทุกอย่างที่ทั้งสามคนพูดคุยกัน เธอจึงเกิดความสงสัยขึ้นมา
เพชรมองไปที่ชนินทร
“เพราะมันสำคัญ ฉันถึงไม่เก็บไว้กับตัว ไม่เก็บไว้ที่ออฟฟิศ ฉันกลัวหาย”
“ขนาดกลัวหาย .. สารวัตรธีรพัฒน์บอกว่า โจรพวกนั้นมีแผ่นระบบรักษาความปลอดภัยเหมือนที่เรามี”“แกก็เลยสงสัยฉัน”
“ฉันต้องสงสัยทุกคน ไม่ว่าแก หรือ เจนจบ”
“แล้วพาทีล่ะ แผ่นมาจากบริษัทพาที” ชนินทรถาม
“สารวัตรถามมันแล้ว”
“ก็เหลือจำเลยคนเดียว คือฉัน”
ชนินทรมองไปทางเจนจบ เจนจบเอ่ยขึ้น
“หรือแกกำลังคิดว่าฉันเป็นคนก๊อปปี้ไปให้โจร ทั้งๆที่แผ่นมันอยู่ในความรับผิดชอบของผู้จัดการ”
“ฉันต้องรับผิดชอบทุกอย่างอยู่แล้ว .. ตั้งแต่เกิดเรื่อง ฉันก็เป็นจำเลยไปครึ่งนึงแล้ว” ชนินทรประชด
“อย่าเพิ่งอารมณ์เสีย ชนินทร .. คุยกันด้วยเหตุผล”
“ใช่สิ เจนจบ เพราะแกไม่ใช่คนที่ถูกสงสัย เพชร .. ฉันเพื่อนแกทำงานให้แกมากี่ปี”
ชนินทรโต้กลับไปทางเพชรที่ยืนฟังอยู่บ้าง
“อ๋อ.. หรือว่าเป็นแกที่ส่งนังเลขาปัญญานิ่มมาค้นห้องฉัน”
ชนินทรอาลาะวาดเพชรกลับบ้าง
มุกดากำลังมองในจอไอโฟนและพูดเบาๆด้วยความโมโห
“นั่น .. คนปัญญาดี คิดแต่เรื่องทุเรศ”
เพชร เจนจบมองชนินทรที่อารมณ์ขึ้นด้วยแววตาผิดหวังและเสียใจ
“ฉันรับใช้แกมากี่ปี เพชร .. ถ้าแกคิดว่าฉันคือเพื่อนทรยศ.. ก็จับฉันเข้าคุกไปเลย”
“ที่เพชรถามเพราะแค่อยากรู้”
“หยุดแก้ตัวแทนเพชรสักที เจนจบ ..”
“ถ้าฉันจะมีหน้าที่แก้ตัว ฉันก็จะแก้ตัวแทนเพื่อนทุกคน เพราะสำหรับฉัน มิตรภาพของเราสำคัญที่สุด”
“พอทั้งคู่ ฉันเรียกมาถามเพราะต้องการคำยืนยันว่า คนที่เกี่ยวกับเรื่องปล้นอะดอเรลลา ต้องไม่ใช่คนรอบตัวฉัน”
“ฉันยืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเอง แต่ถ้าแกไม่เชื่อ .. ไม่นึกถึงความเป็นเพื่อน ก็เอาตำรวจมาจับฉันได้เลย .. หมดธุระแล้วใช่มั้ย”
ชนินทรไม่สนใจเดินหันหลังเปิดประตูออกไปจากห้องทำงานของเพชร
ชนินทรก้าวออกมาจากห้องทำงานของเพชร แล้วรู้สึกเหมือนมีคน แต่ไม่เห็นใครตรงนั้นจึงตัดสินเดินลิ่วๆออกไป มุกดาที่ขดตัวซ่อนใต้โต๊ะทำงานสาลินีแสดงสีหน้าโล่งที่หลบได้ทันหวุดหวิด
ชนินทรออกมาจากออฟฟิศ เดินไปตามทางในบริษัทสตาร์ไดมอนด์ด้วยแววตากดดัน รูดคีย์การ์ดผ่านออกมาที่โซนเจียระไน
ในห้องทำงานเพชรถอนหายใจหนักๆ เจนจบเข้ามาใกล้แล้วเอ่ยปลอบใจ
“และเพื่อให้แกสบายใจ ให้ตำรวจสอบสวนฉันด้วยก็ได้ ฉันยอมทุกอย่าง”
“ฉันระแวงมากไปหรือเปล่า”
“ใครเป็นนายก็ต้องคิด ต้องทำแบบนี้ คนเราถ้าไม่ผิดจริง ก็ไม่ต้องกลัวอะไร”
ชนินทรเดินผ่านส่วนเจียระไน ออกมารูดคีย์การ์ดผ่านไปส่วนที่เป็นห้องให้ลูกค้าดูเพชร ยามยืนเฝ้าที่หน้าประตู ชนินทรเข้าเดินมา ยามทำความเคารพ ชนินทรแตะคีย์การ์ดออกไปสู่ส่วนต้อนรับด้านหน้าออฟฟิศ ด้วยท่าทางนิ่งเงียบแต่แววตาพร้อมที่จะระเบิดความโกรธ
เพชรกับเจนจบออกมาจากห้องทำงาน เพชรหันไปเห็นมุกดานั่งกอดกระเป๋าหลับ
“ฉันอยากรู้จริงๆ ในหัวผู้หญิงคนนี้มีอะไรบ้าง” เพชรพูด
“คุณมุกเค้าก็มีเสน่ห์แบบของเค้า”
เพชรหันมามองเห็นเจนจบยิ้มน้อยๆมองมุกดา
“เหรออออ ... คงมีแกคนเดียวที่เห็น”
มุกดาที่แกล้งหลับ ทำเป็นหลับจนหล่นจากเก้าอี้ดังโครม เพชรส่ายหน้า เจนจบกลั้นหัวเราะ รีบเข้าไปประคองมุกดาที่แกล้งตื่น
“ช่วยด้วยค่ะ คุณเจนจบ .... ช่วยด้วย”
“มีอะไรครับ”
“หนูมุก ..หนูมุก โดนผีผลัก”
เจนจบกลั้นยิ้มเต็มที่ เพชรพูดใส่มุกดาทันที
“ผีตัวไหนเนี่ยะ .. ทำไมผลักเบาเหลือเกิน”
“ตลอดอ่ะค่ะ พี่เพชร ตลอด จิกกัดแทะเล็มหนูมุกตลอด ให้นั่งรอเฉยๆ คนมันก้อง่วงนี่คะ”
“นายรีบไปส่งคุณมุกเถอะ”
เพชรทำหน้าฝืนใจมาก มุกดาหันมาบ๊ายบายเจนจบ
“ไปนะคะ”
เพชรเดินนำ มุกดาวิ่งตามอยู่ๆเพชรก็คิดอะไรออกจึงหยุดกระทันหัน มุกดาเบรกไม่ทันชนหลังเพชรเต็มแรงหงายแทบลงไปนั่ง เจนจบเข้ามาประคองมุกดาไว้
“ติดแผ่นซีดีไว้ข้างหลังมั่งสิคะ”
“ฉันไม่ใช่ช้าง... เออ...เจนจบ แกอยากไปส่งหนูมุกสุดสวยแทนฉันมั้ย”
“คิวคุณเจนจบวันหลังค่ะ วันนี้คุณป้ามรกตสั่งว่าต้องเป็นพี่เพชรคนเดียวเท่านั้น”
“คำก็อ้างแม่ สองคำก็อ้างแม่”
“ไม่เคยได้ยินเหรอคะ สุภาพบุรุษที่ดี ต้องรักแม่ ตามใจเมีย”
เจนจบอมยิ้ม ต่างกับเพชรได้ยินแล้วทำท่ารังเกียจมุกดาสุดๆ
ที่บ้านของชนินทร ชนินทรตบหน้านิจนันท์จนล้มไปกับพื้น
“ฉันเคยบอกแล้วว่าอย่าโทรไปหาตอนทำงาน วันนี้แกโทรไปทำไม”
“แค่โทรไปหานิดเดียว ฉันไม่ใช่กระสอบทรายของคุณ โมโหใครมา ก็ไปลงกับคนนั้นสิ”
ชนินทรดึงนิจนันท์ขึ้นมา บีบคอนิจนันท์จนหน้าเขียว
“เพราะฉันทำมันไม่ได้ไง เพชรมันเป็นเพื่อน เป็นเจ้านาย”
“เพชร มีเรื่องอะไรกัน ... เพชรมีเรื่องอะไร..”
“ถามเหมือนมันเป็นผัวเก่าเลยนะ”
ชนินทรเหวี่ยงนิจนันท์หัวเข่ากระแทกโต๊ะ ของหล่นลงมา นิจนันท์จับเข่าด้วยความเจ็บแต่ยังหันมาต่อว่าชนินทร
“ก็ถ้าฉันไม่โง่มาเลือกคุณ ชีวิตฉันก็คงสุขสบายในฐานะเมียเจ้าของบริษัท ไม่ใช่เมียผู้จัดการ”
“นังนิจนันท์”
ชนินทรเงื้อจะตบแต่นิจนันท์ประคองตัวลุกขึ้นสู้ ตบผัวะเข้าหน้าชนินทรก่อน
“แก”
นิจนันท์หันไปคว้าแจกันดอกไม้มาถือเป็นอาวุธ ตวาดเสียงดัง
“เข้ามา อยากหน้าแหกให้อายหมาก็เข้ามา เพื่อนทุกคนจะได้เห็นธาตุแท้ของแกด้วย”
ชนินทรกับนิจนันท์ต่างคนต่างแรงไม่ยอมกัน
“นิจนันท์”
“เค้ายังไม่รู้ล่ะสิว่า ผู้จัดการคนขยันแอบขโมยเพชรบริษัทออกมาขายกี่เม็ด”
“แต่เงินพวกนั้น แกก็เอาไปหมด”
“ก็มันหน้าที่ผัว ที่ต้องดูแลเมียให้สุขสบายที่สุด แล้วถ้าแกบกพร่องแม้แต่นิดเดียว ... ฉันนี่แหละจะเป็นพยานความเลวของแก เพื่อนแกทุกคนโดยเฉพาะเพชรจะได้รู้ว่าแกมันไอ้คนเห็นแก่ได้ ไอ้ขี้โกง ลองมั้ย ชนินทร ..แกจะลองกับฉันมั้ย”
ชนินทรโดนขู่จนเถียงไม่ออก นิจนันท์พลิกมาเป็นฝ่ายเอาเรื่องแสดงแววตาร้ายกาจ วางแจกันแล้วเดินออกไปอย่างผู้มีชัย ชนินทรคว้าแจกันเขวี้ยงตามไปกระทบผนังแตกเปรี้ยง กระจายยับ
ห้องยิมภายในบ้านของเพชร เพชรกำลังใส่นวม เหงื่อโชก ชกไปที่เจนจบ คนล่อเป้า วิ่งวนไปรอบๆในห้อง
“แน่ใจเหรอว่าจะไม่ตามเรื่องแผ่นรักษาความปลอดภัยต่อ” เจนจบถาม
“ฉันบอกสารวัตรธีรพัฒน์ไปแล้ว ว่าไม่ได้หลุดไปจากคนของเรา”
เพชรชกปังๆ เจนจบคอยรับ
“นายเห็นแก่ความเป็นเพื่อนมากไปหรือเปล่า”
เพชรไม่หยุดชกและไม่หยุดพูด
“ฉันทำดีที่สุดแล้ว .. ตอนนี้ขอให้จับพวกปล้นได้ เราจะรู้ว่าเรื่องทั้งหมดเกี่ยวข้องกับใครบ้าง”
เพชรชกแรงขึ้นเจนจบรับไม่ทัน เพชรหยุดหมัดก่อนโดนเจนจบอีกแค่คืบ
เจนจบกำลังนวดคลายกล้ามเนื้อให้เพชร หลังชกมวยที่ริมสระน้ำ เพชรเช็ดเหงื่อที่หน้าอกโยนผ้าขนหนูลงพื้นแล้วเอ่ยขึ้น
“ฉันอยากขอโทษชนินทร”
ชนินทรกำลังคุยสายจากเพชร
“ไปปาร์ตี้ที่บ้านนายวันนี้ ... ได้ ...” ชนินทรนิ่งฟัง
ชนินทรขยับเดินมาหยุดหน้ารูปแต่งงานของตัวเองกับนิจนันท์ในกรอบบนโต๊ะ
“นิจนันท์ไม่อยู่ .. เค้าไปเยี่ยมญาติต่างจังหวัด”
ที่โรงพยาบาลหน้าห้องจ่ายเงิน นิจนันท์ใส่กระโปรงสั้นมีผ้าพันแผลที่เข่าจากการโดนชนินทรผลักนิจนันท์เดินกะเผลกๆมา ญาติคนไข้คนหนึ่งเข็นรถชนนิจนันท์ แล้วเข็นเลยไป นิจนันท์เซจะล้มมุกดาที่เดินมาข้างๆ เข้ามาประคองนิจนันท์ไว้ทัน
“นั่งตรงนั้นก่อนดีกว่าค่ะ”
มุกดาประคองนิจนันท์ไปนั่ง เสียงประกาศเรียกจากเจ้าหน้าที่ห้องจ่ายยา
“คุณนิจนันท์ สุดจิตต์ เชิญรับยาช่อง 3”
มุกดาหันมามองนิจนันท์ เพราะคุ้นนามสกุลชนินทร
“คุณนามสกุล...”
“สุดจิตต์ค่ะ นิจนันท์ สุดจิตต์”
“ค่ะ ..รอแป๊ปนะคะ”
มุกดาเดินมาที่ห้องจ่ายยา แต่สายตามองกลับไปที่นิจนันท์
ประไพเดินมากับมุกดาที่ลานจอดรถของโรงพยาบาล ประไพหันมามองลูกสาวที่แววตาครุ่นคิด
“คิดอะไรอยู่มุก..หมอเค้าก็บอกแล้วว่าแม่ไม่เป็นอะไร ..แค่ความดันขึ้นนิดหน่อย”
“พอดีมุกเจอ..คนนามสกุลเดียวกับคนที่สตาร์ไดมอนด์น่ะค่ะ”
“เหรอ...ใครล่ะ”
มุกดายังไม่ทันตอบ มือถือประไพดัง ประไพรีบรับทันที
“ค่ะ คุณพี่ ..” ประไพหันมองมุกดา “อ๋อ...ลูกมุกเค้าพาดิฉันมาโรงพยาบาลน่ะค่ะ”
มุกดามองท่าทางของแม่ที่กำลังคุยโทรศัพท์
มรกตมองจากในบ้านไปที่สระน้ำ เพชรกับเพื่อนๆ กำลังแข่งว่ายน้ำกันในสระ เพชรแตะขอบสระคนแรก พุ่งขึ้นมาชูมือว่า เป็นคนชนะ เจนจบ ชนินทร พาทีตามมาทีหลัง
“โรงพยาบาลไหน ไม่ไกลใช่มั้ยคะ น้องประไพ .. พาหนูมุกมาบ้านคุณพี่เดี๋ยวนี้เลยได้มั้ยคะ” มรกตพูด
มรกตแย้มยิ้มเบิกบาน มองลูกชายกับเพื่อนที่กำลังขึ้นมานั่งพักเหนื่อยที่ขอบสระ
“ไม่มีเรื่องด่วนอะไรหรอกค่ะ ... คิดถึงหนูมุกเหลือเกิน ..ไม่เห็นหน้าหลายชั่วโมงแล้ว”
มุกดามองแม่ที่วางสายหน้าตาไม่ยิ้มแย้มเหมือนเมื่อกี้
“คุณมรกตมีธุระสำคัญอยากคุยกับแม่ ถ้ามุกมีงาน แวะไปส่งแม่เฉยๆก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ มุกอยากไปบ้านพี่เพชร”
ประไพเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างทันที
“งั้นไปเลยจ้ะ”
“ขอมุกกลับไปเปลี่ยนเสื้อแป๊ปนึงได้มั้ยคะ แม่ ..อยากให้พี่เพชรเซอร์ไพร์ส หัวใจเต้นไม่หยุดน่ะค่ะ”
“ได้สิจ๊ะ ลูกรัก”
ประไพควงแขนลูกร่าเริงออกไปทันที
ที่สระน้ำบ้านของเพชรทั้ง 4 หนุ่ม เพชร เจนจบ พาที และชนินทรกำลังว่ายน้ำแข่งกัน เพชรแตะขอบสระคนแรก เงยขึ้นมา เห็นมุกดาเท้าแขนเกาะขอบสระ มุกดายื่นหน้าลงมาใกล้ เพชรสะดุ้งโหยง โผห่างขอบสระ
“เฮ้ย ... โผล่มาได้ยังไง”
“หนูมุกไม่ใช่ผีนะคะ ไม่ต้องตกใจขนาดนั้น”
เจนจบ พาที ชนินทรในสระ พากันหันมามอง มุกดานั่งลงขอบสระ ไขว้ขา ถลกกระโปรงสูง โพสท่ายั่วยวนเหมือนนางแบบ
“แอบมาปาร์ตี้ ไม่ชวนหนูมุกเลย”
มุกดาบิดตัว แอ่นมาใกล้ เพชรรีบขึ้นจากสระ เพื่อนๆพากันขึ้นด้วย มุกดาเอี้ยวตัวมองทุกคน
“มองอยู่ได้ หน้าน่ะ มียางมั่งมั้ย” เพชรพูด
มุกดาทำหัวเราะคิกคัก เอามือปิดหน้า แต่แอบถ่างนิ้ว มองเห็นทุกคน
“อ๊าย อาย.... เกิดมาไม่เคยเห็นผู้ชายโป๊เรียงหน้ากระดาน”
ผู้ชาย 4 คนรีบเอาผ้าขนหนูปิดท่อนล่างพรึ่บพร้อมกัน
“อย่าปิดค่ะ อย่าปิด สาลี่เพิ่งมา” เสียงของสาลินีดังขึ้น
ทุกคนหันไปเห็นสาลินีในชุดกางเกงขาสั้น อวดขาขาวๆยาวๆ แต่งตัวเหมือนมาชายทะเล
“ใครจุดธูปอัญเชิญคะ” มุกดาแหวะใส่
“ปาร์ตี้ซิกแพ็คอย่างนี้ จมูกฉันไวเสมอย่ะ”
สาลินีหันมากวาดตามองไล่เรียงผู้ชายทั้ง 4 คน
“หล่อ หล้อ หล่อ หล่อคนละแบบ กล้ามแน่นๆ โอยยย .. ว่ายน้ำกันทั้งวันให้ตัวเปื่อยไปเลยนะคะ สาลี่ดูได้..ไม่เบื่อ...”
“ใครโทรไปบอกคุณสาลี่” เพชรถาม
พาทีค่อยๆยกมือขึ้น เพื่อนๆมองพาที
“วันหลังปรึกษากันบ้าง”
“จะเขินอะไรละคะ พี่เพชร .. ฟิตแบบนี้ มีดีก็รีบอวดๆซะ ก่อนจะเหี่ยว..กล้ามน่ะค่ะ กล้ามเหี่ยว”
“คุณหนูมุกนี่ขี้เล่น น่ารักน่าหยิก” พาทีแซว
“พี่เพชรก็ชอบชมหนูมุกอย่างงี้” มุกดาแกล้งหันไปทางชนินทร “ ... ใช่มั้ยคะ คุณชนินทร”
ชนินทรนิ่งไม่พูดด้วย
“คุณชนินทรยังโกรธหนูมุก”
“โกรธน่ะ เบ๊าเบา” ลาลินีหัวเราะ “สาลี่ว่าเกลียดค่ะ”
“คุณมุกมีธุระด่วนหรือเปล่าครับ ถึงมาตอนนี้” เจนจบถาม
“ไม่มีอะไรค่ะ นอกจาก ...”
มุกดาวิ่งถลามาเกาะแขนล่ำ ซบลงที่หน้าอกเพชร
“อยากอยู่ใกล้ๆหัวใจพี่เพชร”
สาลินีไม่ยอมแพ้หันไปซบลงอกพาทีบ้าง
“สาลี่ก็อยากอยู่ใกล้หัวใจคุณพาที”
พาทียิ้มพริ้มชอบใจ เอามือมาโอบไหล่สาลินี เพชรมองมุกดาที่ซบลงบนอกแบบอยากจะผลักให้พ้นๆ
ภายในบ้านของเพชร มรกต ประไพ เผ่าพงศ์มองผ่านกระจกไปที่สระน้ำ ประไพเห็นภาพลูกสาวซบเพชรก็ตกใจ
“ตายแล้ว มุก... ไปซบพี่เค้าได้ยังไง”
“ไม่เป็นไรค่ะ น่าเอ็นดูออก ..ทำอะไรอยู่ในสายตาผู้ใหญ่” มรกตกล่าว
เผ่าพงศ์หัวเราะเบาๆ เพราะรู้นิสัยเมีย มรกตถือแก้วชาหันมายิ้มหวาน
“หัวเราะอะไรคะ คุณเผ่า”
“น่ารักจ้ะ .. หนูมุกน่ารัก น่าเอ็นดูทุกอย่าง”
คุณปักที่มาคุมมะดันเสิร์ฟชา เผลอมองไป แล้วเดินไปดูใกล้ๆ จนหัวโขกกระจกเสียงดัง ทุกคนหันไปมอง คุณปักไหล่ห่อทันที
มุกดายืนอยู่ท่ามกลางผู้ชายทั้ง 4 แต่สาลินีมองหมั่นไส้
“หนูมุกมีเพื่อนสาวๆ สวยๆ เยอะเลยนะคะ โทรชวนมาปาร์ตี้ด้วยดีมั้ยคะ จะได้ครบคู่ คุณเจนจบ คุณพาที แล้วก็คุณชนินทร”
“ตัดไอ้ชนินทรกลัวเมียเว่อร์ไปเลยครับ 1 สามคนที่เหลือ...ขอสอง” พาทีพูด
“ไม่ต้องตามใครมาเพิ่มทั้งนั้นนะคะ หมดนี่ สาลี่คนเดียว ..รับไหว”
ผู้ชายทั้ง 4 คนมอง สาลินีแบบกลัวๆ
“เอ่อ...แล้วหนูมุก”
“พอเลย หนูมุก แค่สวย สติเสียอย่างเธอคนเดียว สมองฉันก็ร้าวแล้ว”
“ดีใจจัง พี่เพชร ชมหนูมุกอีกแล้ว ตกลงวันนี้มาปาร์ตี้เรื่องอะไรกันเหรอคะ หรือว่ามาประชุมลับๆลึกๆ”
พาทีกำลังเช็ดผม มองเห็นมือถือชนินทรสั่น ขึ้นชื่อนิจนันท์
“เฮ้ย ชนินทร เมียโทรตาม” พาทีตะโกนเรียก
ชนินทรกำลังจะมารับ แต่พาทีหยิบมือถือขึ้นก่อน
“ว่าไงจ้ะ นิจนันท์ ไปเยี่ยมญาติจังหวัดไหน”
มุกดาเหลือบมองทันที ชนินทรคว้ามือถือกลับไป พาทีแกล้งไม่ให้มือถือ
“เสียดายเธอมาไม่ได้” พาทีกล่าว
ที่บ้านชนินทรเวลานั้น นิจนันท์รับสาย
“มาไม่ได้... เยี่ยมญาติต่างจังหวัด” นิจนันท์งง
ส่วนที่สระน้ำ พาทีหัวเราะ แต่ชนินทรหน้าเสีย
“ไอ้ชนินทรเลยปาร์ตี้ชายโสดอยู่บ้านไอ้เพชรเนี่ยะ นางแบบสาวๆ ขาวๆ เอ๊กซ์ๆ เป็นสิบ”
สาลินีได้ยินก็รีบโพสท่าเป็นนางแบบ ชนินทรคว้ามือถือกลับมา กรอกเสียงนุ่มกว่าปกติเพราะไม่อยากให้เพื่อนรู้ความผิดปกติ
“มีเรื่องด่วนอะไรเหรอ นิจ”
นิจนันท์ไม่ตอบ กดปิดสายแสดงแววตาโมโห ชนินทรหันมาเจนจบกำลังด่าพาที
“เล่นทุกเรื่องเลยนะ แกไม่สงสารชนินทรมั่งหรือไง กลับบ้านไปเดี๋ยวก็โดนแล่เนื้อใส่เกลือให้หมากินพอดี”
“เมียคุณชนินทรนี่ดุ๊ดุ” มุกดาบอก
“ไม่ดุหรอกครับ นิจนันท์น่ะ น่ารัก หวานจ๋อย ไอ้ชนินทรมันถึงทั้งรักทั้งยอมทุกอย่าง... คุณมุกว่ายน้ำกันมั้ยครับ” พาทีพูด
สาลินีรีบถอดเสื้อตัวนอก เห็นสายเดี่ยวตัวในสีขาว
“...ว่ายค่ะ พร้อมค่ะ”
“พร้อมไปมั้ยครับ คุณสาลี่” เจนจบแซว
“สวยไม่กลัว กลัวช้าค่ะ”
“คุณสาลี่ว่ายเถอะค่ะ หนูมุกว่ายน้ำไม่เป็น”
“เพชรสอนคุณมุกว่ายน้ำมั้ย”
“ฉันไม่ว่าง เจนจบสิ”
“ไม่เอาค่ะ หนูมุกอาย เกิดมาไม่เคยอวดเนื้อ เผยตัวต่อหน้าใครเลยค่ะ”
“ดีแล้วล่ะ ไม่ต้องคิดจะอวดเลยนะ หล่อนสู้ชั้นไม่ได้อยู่แร้น”
สาลินีมองเชิดใส่มุกดา ชนินทรถือโอกาสหลบออกไป
“นั่นๆ แอบไปโทรง้อเมียอีกละ” พาทีแซว
ชนินทรไม่เล่น เดินออกไปเลย มุกดาลอบมองตาม
ชนินทรหลบมากดมือถือหาเมีย เสียงปลายสายมีแต่สัญญาณติดต่อไม่ได้ เขาฟาดมือไปบนผนังด้วยความโมโห
“นังเมียบ้า”
ที่บริเวณริมสระ เพชรหันมาเห็นมุกดากำลังจิ้มขนมกินเข้าปาก เคี้ยวตุ้ยๆ เหมือนไม่สนใจใครและดื่มน้ำหวานตาม สาลินีพยายามโพสท่ายั่วยวนสายตาผู้ชายทั้ง 4 ที่แถวริมสระ
“ฉันน่ะโดนสารวัตรธีรพัฒน์สอบจนซีดไปทั้งตัวเรื่องแผ่นรักษาความปลอดภัย” พาทีกล่าว
“สรุปว่าจับไม่ได้ว่าหลุดไปจากบริษัทใครกันแน่”
ชนินทรก้าวออกมาเอ่ยนิ่งๆ
“อย่าลืม บริษัทรับประกันของคมกฤช เค้าก็เห็นแผนรักษาความปลอดภัยเหมือนกัน ถึงได้ยอมรับประกันเพชร”
ทุกคนหันไปมองทางมุกดาที่กำลังแกล้งจิ้มแตงโมค้างคาปาก
“หรือว่าเมื่อวานที่มาค้นห้องฉัน เพราะอยากหาอะไรไปช่วยพี่ชาย”
“เปล่าค่ะ ตกลงว่าอะไรหายเหรอคะ หนูมุกช่วยหามั้ย”
“ไม่ยุ่งสักเรื่องได้มั้ย”
มุกดาเดินเลาะขอบสระมาใกล้เพชร
“ก้อหนูมุกอยากเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต ในหัวใจพี่เพชร”
ชนินทรมองมุกดา แล้วคิดทำเป็นถอดเสื้อคลุมวาง เหมือนจะว่ายน้ำ
“คุณชนินทรจะว่ายน้ำเหรอคะ เอ...หรือว่าหนูมุกจะเป็นเงือกน้อยเจ้าสระ อวดหุ่นฟิตๆ เซี๊ยะของหนูมุกดีน้า”
“ขอร้อง ฉันไม่อยากตากุ้งยิง” เพชรบอก
ชนินทรแกล้งยืดแขน เหมือนจะว่ายน้ำ เดินมาใกล้มุกดา พอจะลงสระชนินทรพุ่งตัว กระแทกมุกดา มุกดาเสียหลักและลื่นหงายลงน้ำ
“คุณมุก”
“คุณหนูมุก ตกน้ำ... อย่า... อย่าโผล่ขึ้นมานะคะ”
ในน้ำ มุกดาที่ตกลงมา ไม่ทันตั้งท่าว่าย บนขอบสระ เจนจบ เพชร พาทีมองมุกดา
“ไอ้ชนินทรว่ายไปแล้ว” พาทีกล่าว
ชนินทรเข้ามาใกล้ มุกดามองชนินทรว่ายมาเหมือนจะช่วยแต่กลับเหยียบชายกระโปรงของเธอ ทำให้เธอขึ้นมาจากน้ำไม่ได้
“ชนินทรพาคุณมุกขึ้นมา” เจนจบสั่ง
“คุณหนูมุก อย่าขึ้นมาค่ะ ไม่ต้องขึ้นมา” สาลินีจิกกัด
ชนินทรเข้าไปรัดเอวมุกดา มุกดาจะโผล่ขึ้นจากน้ำ แต่ชนินทรดึงกดไว้ มุกดาว่ายน้ำเป็นแต่ต้องทำเป็นช่วยตัวเองไม่ได้ ชนินทรกดมุกดาลงไป แต่ตัวเองโผล่ขึ้นมา ทำเป็นร้องโวยวาย
“อย่าดิ้นสิ มุก อย่าดิ้น”
ใต้ผืนน้ำเวลานั้น มุกดาเริ่มสำลักน้ำ เพราะกำลังขาดอากาศหายใจ!!
อ่านต่อหน้า 2
มุกเหลี่ยมเพชร ตอนที่ 3 (ต่อ)
ภายในบ้านของเพชร คุณปักถือถาดผลไม้และของว่างเตรียมมาเสิร์ฟ ก่อนจะทำถาดในมือร่วงหล่นพื้น เสียงดัง
“คุณพระคุณเจ้า”
มรกตตกใจ พูดขึ้นทันที
“อะไรอีกยะ คุณปัก”
“ที่สระน้ำค่ะ ที่สระ”
ทุกคนหันไปมองที่สระน้ำ
“ว๊าย...หนูมุกตกน้ำ”
“มุก”
ประไพ มรกตลุกออกไปก่อน
“ไม่รอให้จมก่อนล่ะ” เผ่าพงศ์พูดแขวะ
เผ่าพงศ์วิ่งตามออกไป คุณปักยังตกใจ ยืนตะลึงทำอะไรไม่ถูก มะดันคว้ามือคุณปักวิ่งออกไปเร็ว
ใต้ผื้นน้ำมุกดาพยายามโผล่ขึ้นจากน้ำ แต่ชนินทรแอบลงมากดหัวมุกดาไว้ เธอเริ่มขาดอากาศหายใจ บนขอบสระ เจนจบ เพชร พาที มองไปที่ชนินทร
“ไหวมั้ย ชนินทร”
สาลินีตะโกนออกนอกหน้า
“คุณหนูมุก ไม่ไหวก็จมไปเลยนะคะ”
เจนจบไม่รอชนินทรตอบ ถอดเสื้อคลุมกระโดดลงไปเลย ใต้น้ำชนินทรเห็นเจนจบว่ายมา ก็ทำเป็นดึงมุกดาพอเจนจบมาใกล้ชนินทรก็ส่งมุกดาให้เจนจบ ส่วนบนขอบสระ เพชร กับพาทีมองไปที่สระน้ำ เจนจบลากมุกดาว่ายเข้าเกาะขอบสระ สาลินีฮึดฮัดขัดใจ พาทีกับเพชรดึงมุกดาขึ้นมา มุกดายังไม่ทันลืมตา พาทีก็โวยวายขึ้น
“คุณมุก คุณมุกไม่หายใจ”
“ตายชัวร์” สาลินีกล่าว
มุกดาสำลักน้ำ เจนจบขึ้นมาจากน้ำคุกเข่ามองมุกดา โดยมีเพชรมองอยู่ข้างๆ ด้านหลังชนินทรว่ายตามขึ้นมามองอย่างสะใจ
“ผายปอด ผายปอดเร็ว ไอ้เจนช่วยคุณมุก”
พาทีรีบเร่ง มุกดาลืมตามาพอดี แต่ไม่ทัน เจนจบก้มลงผายปอดแบบเมาท์ทูเมาท์ทันที มุกดาตาค้างที่เห็นเจนจบจูบปากเธออยู่
“โน โน ทำไมไม่เป็นฉัน” สาลินีโอดครวญ
อีกด้านของบ้าน มรกต เผ่าพงศ์ ประไพวิ่งมาเห็น คุณปัก มะดันวิ่งตามหลังมา ทุกคนชะงัก เพชรมองอย่างอึ่งๆ นึกไม่ถึงว่าเจนจบจะผายปอดมุกดาทันที มุกดาตาค้าง เจนจบจะก้มลงอีก แต่มุกดาเงยขึ้นพรวด หัวสองคนโขกกัน มรกตพรวดมาดึงเจนจบออกห่างมุกดา แล้ววีนใส่เจนจบทันที
“ใครใช้ให้เธอมาจูบลูกสะใภ้ฉันหา เจนจบ”
“ผมช่วยคุณมุก”
“เธอไม่มีสิทธิ์มาช่วย ในเมื่อตาเพชร แฟนหนูมุกยืนอยู่ตรงนี้”
“แม่ครับ ถ้าไม่ได้เจนจบ หนูมุกของแม่ ตายไปแล้ว”
“ใครทำหนูมุกตกน้ำ ใคร !!!”
มุกดามองไปที่ชนินทรที่ยืนหน้าตาเฉยๆ ทำไม่รู้ไม่ชี้
“หนูมุกลื่นเองค่ะ คุณป้า”
“ผมขอโทษนะครับ คุณมุก” เจนจบกล่าว
“พาหนูมุกไปข้างในก่อนเถอะค่ะ”
ประไพรีบดึงมุกดาออกไป คุณปัก มะดันวิ่งตาม มรกตหันมาค้อนเจนจบ
“วันหลัง ไม่ต้องเป็นตัวแทนลูกชายฉันไปซะทุกเรื่อง”
มรกตกับเผ่าพงศ์เดินตามประไพและมุกดาไป เจนจบหน้าจ๋อยทันที เพชร พาทีมองอย่างเห็นใจ ยกเว้นชนินทรที่มองตามมุกดาแบบสะใจ
ส่วนภายในบ้าน มุกดาเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใส่ชุดใหม่ที่มรกตนำมาให้ นั่งลงมองไปยังประไพกับมรกต และเผ่าพงศ์
“หนูมุกไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ”
มุกดามองเลยไปเห็นเพชรกำลังเดินเข้ามา ก็รีบชูสองนิ้ว ท่าคิกขุ
“หนูมุกสู้สู้”
เพชรเดินเข้ามา มรกตมองประไพแบบรู้กัน
“หนูมุกอยู่นี่ก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวป้าไปเอาชาร้อนๆแก้หนาวมาให้”
มรกตกับประไพเดินออกไป แต่เผ่าพงศ์ยังยืนนิ่ง
“... คุณเผ่า” มรกตลากเสียง
“ของผมชาจีน”
“... คุณเผ่า” มรกตลากเสียงเน้นๆ
เผ่าพงศ์หันมาเจอสายตาพิฆาตของเมียกับเพื่อนเมีย ก็รีบออกไปตามไปทั้งห้องเหลือเพชรกับมุกดา
“เป็นไง” เพชรถาม
“ห่วงหนูมุกเหรอคะ ห่วงแล้วทำไมไม่โดดลงไปช่วย”
“โดดไปยังไงก็ไม่ทัน เจนจบเค้าห่วงเธอมาก เมื่อไหร่เธอจะเห็นความห่วงใยของเจนจบสักที”
มุกดามองอย่างอึ้งๆ นึกไม่ถึงว่าเพชรจะมาไม้นี้
เจนจบถอนใจเบาๆ มองเข้าไปด้านในบ้านพาที ชนินทรอยู่ในชุดที่เปลี่ยนแล้วเรียบร้อย
“แกนี่พระเอกจริงๆ ว่ะ เจนจบ คุณมุกรอดตายเพราะแกมา 2 ครั้งแล้ว” พาทีบอก
“ทำไม ทำไมไม่เป็นสาลี่ที่ตกน้ำ”
สาลินีเอนไปซบพาที พาทีโอบไว้
“โอ๋ๆ เดี๋ยวผมถีบให้นะครับ”
พาทีแกล้งจะผลัก สาลินี่กรี๊ดกร๊าดดีดดิ้น เจนจบหันมาคุยกับชนินทร
“มันบังเอิญใช่มั้ย ที่แกโดดลงน้ำ แล้วคุณมุกก็ตกลงไป”
“แกคิดว่ายังไงล่ะ ...อยากเป็นพระเอก ก็ไม่ต้องหาผู้ร้ายมาเสริมบารมีหรอก ถ้าฉันตั้งใจ .. มุกดาคงตายไปแล้ว ..”
ชนินทรตอบนิ่งๆ จ้องตาเจนจบ
เพชรมองมุกดา พยายามเกลี้ยกล่อม
“เจนจบเค้าห่วงเธอมาก”
“หนูมุกไม่ฟัง ไม่ฟัง” มุกดาเอามือปิดหู “หนูมุกรักพี่เพชร ได้ยินมั้ย ... หนูมุกรักพี่เพชร”
เพชรหันขวับด้วยความตกใจ หน้าเพชรกับหน้ามุกดาปลายจมูกชนกัน มุกดากับเพชรสบตากันในระยะประชิด เสียงเคาะประตูดัง ทั้งสองรีบผละห่างออกจากกัน มะดันยืนอยู่หน้าประตู
“เพื่อนคุณเพชรมาหาค่ะ”
เพชรมองอย่างแปลกใจ
ในสวนของบ้านเพชร นิจนันท์นั่งลงตรงข้ามชนินทร เจนจบ พาที เพชร ดูท่าทางสนิทสนม สาลินีมองหมั่นไส้นิจนันท์ แต่นิจนันท์ยิ้ม รักษามาด
“อ้าว..ไหน ชนินทรมันบอกนิจไปต่างจังหวัด” พาทีถาม
“พอดีกลับเร็วน่ะจ้ะ”
“กลับช้าอีกสักหน่อยก็ไม่ได้” สาลินีพูดลอยๆ
นิจนันท์หันมามอง สาลินียิ้มให้แล้วทำยกน้ำหวานจิบ ชนินทรมองเมีย นิจนันท์ยิ้มเหมือนไม่มีเรื่องบาดหมางเกิดขึ้น
“ชนินทรเค้าชวนไว้หลายทีแล้ว อยากให้มาหาเพื่อนๆบ้าง”
ด้านในบ้าน มุกดาแอบมองนิจนันท์ที่นั่งอยู่ท่ามกลางทุกคน นิจนันท์หันไปถามเพชรน้ำเสียงห่วงใย
“ชนินทรเล่าว่า เพชรโดนขโมยเหรอ นิจเสียใจด้วยนะ”
“ขอบคุณมาก นิจ” เพชรยิ้ม
“เออ เพชร นายไม่พาคุณมุกออกมาแนะนำล่ะ”
“ใครกัน .. มุก”
ในบ้าน มุกดาตีสีหน้าออดอ้อนมรกต
“หนูมุกไม่อยากกลับเลยนะคะ แต่เรื่องด่วนค่ะ เรื่องด่วนจริงๆ”
“ไม่ได้นะ หนูมุก ป้ายังไม่ได้แนะนำว่าที่ลูกสะใภ้กับเพื่อนตาเพชรเลย”
“นั่นสิ มุก เกรงใจคุณป้านะ” ประไพกล่าว
“มุกก็เสียดายค่ะที่ไม่ได้ดินเนอร์กับเพื่อนๆพี่เพชร”
มุกดาทำปากคอสั่น
“แต่มันเรื่องด่วนจริงๆค่ะ คือพี่กฤชเพิ่งโทรมาเมื่อกี้ว่ากลิ้งตีลังกาตกบันไดออฟฟิศ”
“ตากฤช” ประไพตกใจ
เวลานั้นคมกฤชอยู่ที่บริษัท เขากำลังเดินออกจากลิฟต์พร้อมกับมุกดา และคุยมือถือกับแม่
“ไม่เป็นไรมากครับแม่ ครับ..อยู่กับมุกแล้วครับ ไม่ต้องห่วง”
คมกฤชวางสายแล้วหันมาโวยใส่น้อง
“ดีจริงๆ แช่งพี่ เป็นข้ออ้าง”
“ถ้าเราอยากสืบเรื่องชนินทร มุกก็ยังเจอนิจนันท์ไม่ได้ ทั้งแผนรักษาความปลอดภัยที่รั่วออกไป แล้วก็โกหกเรื่องเมียกับเพื่อนๆ เหมือนไม่อยากให้มาเจอ มุกว่าผู้จัดการคนนี้ มีพิรุธเยอะเกินไป”
“แกจับพิรุธเค้า เค้าก็เลยคิดจะฆ่าแชมป์ว่ายน้ำอย่างแก”
“คงไม่ได้ให้ถึงตาย แค่อยากขู่ให้กลัว”
“ยังไง ก็ระวังตัวด้วย ชนินทรต้องสงสัยที่แกเข้าไปค้นห้อง”
“ดีที่เป็นยายหนูมุกติงต๊อง เลยรอดตัวมาได้”
สองพี่น้องเดินคุยผ่านกระถางต้นไม้ใหญ่ รุจาโผล่หน้าออกมาหลังกระถาง ยกกล้องถ่ายภาพคมกฤชกับมุกดาไว้ คมกฤชเห็นพุ่มไม้ไหวๆ ก็หยุด หันไปมอง
“มีอะไรเหรอ พี่กฤช”
คมกฤชสงสัย เดินไปแหวกพุ่มไม้ทันที แต่ไม่เห็นใคร มุกดาตามมาถาม
“หาอะไร”
“เหมือนมีคนตาม”
มุกดามองหาไปรอบๆ
“ไม่มีอะไรหรอก ไปเถอะ”
คมกฤชเดินนำออกไป มุกดามองอีกทีแล้วเดินตาม รุจาที่ตัวลีบหลบอยู่หลังเสารู้สึกโล่งอกทันที
นิจนันท์กับชนินทรแวะมาที่บ้านเพชร ทั้งคู่กำลังจะกลับยืนอยู่ใกล้ๆ กัน มรกตและเผ่าพงศ์ยืนมองทั้งสองคน มรกตบ่นขึ้น
“เสียดาย แม่เลยไม่ได้อวดลูกสะใภ้”
“เพชรแต่งงานแล้วเหรอคะ”
“ไม่ใช่หรอก นิจ”
“ต๊าย” มรกตตบลูกแรงๆ “ขี้อายตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยะ ลูกชายฉัน ไม่ต้องเขินหรอก แฟนเพชรเค้า ชื่อหนูมุก”
“น่ารักทุกกระเบียดนิ้ว” เผ่าพงศ์เสริม
สาลินีกัดผ้าเช็ดหน้าด้วยความแค้นเคืองใจ
“ใครเห็นก็ต้องรัก เพชรน่ะหลงสุดๆ”
“คนละเพชรแล้วครับแม่”
“เขิน เขิน ไม่ต้องเขินหรอกน่า ยังไงตอนเพชรแต่งงาน ต้องมากันให้ครบนะจ๊ะ”
“สาลี่ขอตัวนะคะ ไม่ว่าง ต้องการเวลาทำใจ”
“ดีจ้ะ ไม่ต้องมาหรอก สาลี่ จะได้ไม่เปลืองการ์ดเชิญ” มรกตแขวะ
สาลินีค้อนมรกตแบบเบาๆ เพราะเกรงใจ
“เพชรมันจะแต่งชาตินี้หรือเปล่าครับ คุณแม่” พาทีแซว
“ชาตินี้สิจ๊ะ หล่อเพียบพร้อม แถมรวยแล้วรวยอีกอย่างลูกชายแม่ คงไม่ต้องเหี่ยว แห้ง ขาดแคลนแฟนสวยๆ เหมือนเธอหรอก พาที”
เจนจบปรบมือเบาๆ ให้มรกต
“ขอบคุณครับคุณแม่ ด่าได้ตรงใจที่สุด”
นิจนันท์ยิ้มแย้ม สดใส แววตาเป็นประกายอย่างจริงใจ
“นิจมางานแต่งเพชรแน่ๆค่ะ คุณแม่ เพชรกับนิจอยู่กลุ่มเดียวกันมาตั้งแต่มหาวิทยาลัย เพชรมีความสุข นิจก็ดีใจด้วย”
พอกลับมาถึงบ้าน นิจนันท์เดินเข้ามาในห้องรับแขกหน้าตาบึ้งตึงหันไปถามชนินทรเสียงฉุนๆ
“เพชรมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่บอกฉัน”
“เธอเป็นเมียคนที่เท่าไหร่ของไอ้เพชรล่ะ ฉันถึงต้องรายงาน”
นิจนันท์หันมองชนินทรตาลุกวาว
“อยากให้ฉันไปเจอเพื่อนอย่างวันนี้อีกใช่มั้ย”
ชนินทรเงียบ ไม่กล้าต่อล้อต่อเถียง
“วันหลังก็จำไว้ .. ฉันอยากรู้อะไร แกก็มีหน้าที่ตอบ ถ้าไม่อยากให้ความชั่วของแกหลุดไปถึงหูเพื่อนสุดที่รัก”
นิจนันท์พูดเสียงเรียบแต่แฝงความโหด บังคับผัวไว้เต็มที่
มุกดากำลังซ้อมอาคิโดกับพี่ชาย ในห้องซ้อม คมกฤชจับมุกดาทุ่มได้ มุกดาลุกขึ้นมา ใจลอยคิดไปถึงหน้าเพชรที่สระน้ำ คมกฤชกำลังจะทุ่ม แต่มุกดาบิดกลับมาเป็นฝ่ายทุ่มพี่ชายลงอย่างแรง
“ไอ้มุก..แกจะฆ่าพี่เหรอ”
“โทษทีพี่กฤช .. นึกว่ากำลังทุ่มไอ้พี่เพชร”
คมกฤชครางหลังแทบหัก มุกดายิ้มอย่างขำขำ
ในกองบก.นิวส์ไทม์ รุจากำลังมองคมกฤชกับมุกดาในจอคอมพิวเตอร์ อีกหน้าจอคือกูเกิ้ลที่รุจากำลังเสิร์ชข้อมูล
“น้องสาวนายคมกฤช .. ชื่อมุกดา”
สมพลกับบรรพตเดินกันมา รุจารีบปิดหน้าจอที่มีภาพคมกฤช
“เขียนข่าวอะไรอยู่จ๊ะ ... หนูรุจา” สมพลทักด้วยอารมณ์เบิกบาน
“สกู๊ปโลกร้อน ดินถล่ม น้ำท่วม แผ่นดินไหวค่ะ”
“เดี๋ยวๆ ...ไหนว่าตามคดีอะดอเรลลา”
“ยังตามค่ะ แต่คดีมันนิ่งๆ ไม่คืบหน้า รุจาเลยมาทำเรื่องอื่นสลับบ้างเดี๋ยวคนอ่านจะหาว่าเราสนใจแต่ความทุกข์ของเศรษฐี”
“.. ซึ้ง ...มีอุดมการณ์ แต่ข่าวไม่โดน...” สมพลทำปาดน้ำตา
“คะ”
“ไม่โดนไง แปลว่าไม่มีคนอ่าน.. ชาวบ้านเค้าอยากรู้เรื่องของคนรวย เข้าใจมั้ย”
“กลับไปตามเรื่องเพชรหาย จนกว่าจะมีคำสั่ง .. หยุด” บรรพตสั่ง
“.. ผมสั่งให้หยุด ถึงหยุด” สมพลพูด
บรรพตมองสมพล สมพลจึงหันกลับมาสั่งใหม่
“เราสั่งให้หยุด ถึงหยุด”
สมพลหันมองอีกที บรรพตยังหน้านิ่งอยู่
“คุณพ่อบรรพตสั่งให้หยุด ต้องหยุดทันที”
บรรพตเดินออกไป รุจาทำไหล่ตก เซ็งๆ สมพลมองรุจา แล้วเอ่ยเสียงจริงจัง
“รุจา”
“คะ บก.”
“สิ่งที่ผมจะพูดต่อไปนี้ ผมพูดจากใจนะ .. พูดด้วยความหวังดี ผมเห็นคุณมาตั้งแต่ผมเปีย คอซอง”
“ตอนนี้หน้าก็ยังไม่เปลี่ยนเลยใช่มั้ยคะ”
สมพลไม่ตลก ไม่เล่น รุจายิ้มแห้ง
“รุจาแหย่ขำขำน่ะค่ะ.
“ไม่ขำ และเครียด ผมเห็นคุณมาตั้งแต่เด็ก คุณมีความพยายาม”
รุจายิ้ม
“แต่ความสามารถ ผมไม่แน่ใจ”
“บก.ก็ให้รุจาพิสูจน์สิคะ”
“ผมน่ะให้แน่ แต่เพื่อนร่วมงานคุณล่ะ เค้าจะคิดยังไง คุณก็คงไม่อยากได้ยินคำว่าได้ดีเพราะพ่อเป็นเจ้าของหนังสือพิมพ์”
“ขอโอกาสรุจาอีกครั้งได้มั้ยคะ”
“ได้ คุณไปเจาะเรื่องจ่ายเงินประกันพันล้านมา ผมอยากรู้ว่ามีการจ่ายกันหรือยัง”
“ได้ค่ะ”
รุจาท่าทางแข็งขัน
รถยนต์สุดหรูพุ่งเข้ามาจอดที่หน้าบ้านมุกดา แล้วเบรคพรึ่ด มุกดาเดินออกมาในชุดทำงาน กระโปรงบานสวย ก้าวมาโพสยืนข้างรถคันนั้น รอแล้วเคาะกระจกเบาๆ กระจกถูกกดลง มุกดาก้มมอง
“ลงมาเปิดประตูให้หน่อยสิคะ สุภาพบุรุษ”
ประตูคนขับเปิดออก เพชรก้าวลงมา รุจาที่แอบมองอยู่ข้างถังขยะของบ้านข้างๆ ตาโต รีบกดชัตเตอร์ระรัว เพชรเดินมาเปิดประตูข้างคนขับ
“สติไม่ดี แล้วยังช่วยตัวเองไม่ได้” เพชรเยาะ
“ก้อหนูมุกอยากอ้อนพี่เพชร”
มุกดาทำท่าเอนจะไปซบ เพชรผลักหัวออกอย่างแรง
“เสียใจล่ะสิ เมื่อวานไม่ได้ดินเนอร์สบตาหวานฉ่ำกับหนูมุก”
“กินข้าวอิ่มขึ้นเยอะ” เพชรเย้ย
เพชรเดินกลับไปนั่งด้านคนขับ มุกดาดึงประตูปิดเอง เพชรกระชากรถออก ผ่านหน้ารุจาที่หลบอยู่ ฟิ้ว รุจาดึงเสื้อปิดหน้า ก่อนจะค่อยๆลดลง มองตาม
“น้องสาวนายคมกฤช กับ คุณเพชร เจ้าของอะดอเรลลา มารับมาส่งกันถึงบ้าน เรื่องนี้กลิ่นชักแหม่งๆ”
เพชรกำลังส่องกล้องดูเพชรในถาดกำมะหยี่ พอเงยขึ้นมา เห็นมุกดานั่งเท้าคางมอง เพชรปิดโคมไฟสีขาวบนโต๊ะ วางกล้องอย่างหมดอารมณ์
“วันๆคิดจะทำอะไรให้เป็นประโยชน์บ้างมั้ย มัวหายใจทิ้งอยู่ได้”
มุกดารีบเดินมา
“พี่เพชรก็สอนให้มุกดูเพชรดูพลอยมั่งสิคะ”
“ยังดีที่คิดจะทำงาน”
“มุกจะได้ช่วยพี่เพชรตอนเลือกแหวนหมั้น”
เพชรรีบเก็บเพชรใส่ถุง แล้วหมุนเซฟ
“รอไปเหอะวันนั้น”
มุกดาชะโงกมาดู เพชรเอาตัวบัง
“ถอยไป”
“หวงไปได้ หนูมุกไม่ขโมยหรอกน่า”
เพชรรีบปิดเซฟแล้วลุกขึ้น
“พี่เพชรจะไปไหน”
“ห้องเจียระไน”
“ไปเดินๆๆๆ ดูช่าง ไม่เอาดีกว่า หนูมุกอยู่เฝ้าเซฟให้”
“อย่าเปลี่ยนใจตามมาแล้วกัน”
เพชรเดินออกไป มุกดามองตามและเริ่มค้นโต๊ะเพชรอย่างเบามือ เธอเปิดคอมพิวเตอร์ของเพชร เจอแต่งานออกแบบ เธอหันไปมองเซฟแล้วนึกคิด
ที่หน้าห้องทำงานของคมกฤช รุจายื่นเครื่องอัด สัมภาษณ์เอื้อมดาว
“หนังสือพิมพ์เรากำลังทำสกู๊ปสิบผู้บริหารหนุ่มหน้าใหม่ไฟแรง ก็เลยจะขอข้อมูลที่ทำงานของคุณคมกฤชว่าเวลาทำงานดุมั้ย หลักการบริหารเป็นยังไง ..มีพี่น้องกี่คน ชื่ออะไรบ้าง”
เอื้อมดาวยังงงๆ รุจายังต้อนต่อ
“สนิทกับพี่น้องแค่ไหน”
เอื้อมดาวหน้าตาหวานอมขมกลืน รุจายังไม่เห็น ว่าคมกฤชก้าวมายืนด้านหลัง
“น้องสาวทำงานอะไร คุณคมกฤชนิสัยยังไง ดุมั้ย”
คมกฤชหิ้วคอเสื้อรุจาขึ้น รุจาตัวลอย
“ไม่ดุโว๊ย แต่โหดมาก”
“ปล่อยฉันนะ นายคมกฤช ปล่อย”
ด้านหน้าของบริษัท คมกฤชเหวี่ยงรุจาออกมา แล้วสั่งยาม
“วันหลังอย่าให้เข้ามา เห็นหน้าเมื่อไหร่ จับส่งตำรวจ”
“คนที่ต้องเจอตำรวจน่ะ ไม่ใช่ฉัน นายต่างหาก ไอ้คนตลบแตลง... ไงล่ะ ส่งน้องสาวไปทำงานกับคุณเพชร หวังอะไร”
“เธอรู้เรื่องนี้”
“ฉันนักข่าวนี่ ..ไม่ได้ขุดรูอยู่ นายถึงจะได้ปิดหูปิดตาฉันได้ แล้วฉันก็จะแฉความไม่ชอบมาพากลเรื่องนี้แหละ”
“นี่มันเรื่องส่วนตัว น้องสาวฉันไม่เกี่ยวอะไรด้วย”
“เกี่ยวล้านเปอร์เซ็นต์ เพราะนายตั้งใจจะไม่จ่ายเงินประกัน รอเลยนายคมกฤช รออ่านข่าวของฉัน ฉันขย้ำไม่ปล่อย”
รุจาปัดขยะออกจากตัววิ่งไป คมกฤชหันรีหันขวางแล้ววิ่งตาม
รุจาเดินอย่างรวดเร็วมาที่ลานจอดรถด้วยความโมโห คมกฤชวิ่งมาดักหน้า
“เราคุยกันดีดีก่อนมั้ย”
คมกฤชเสียงนุ่มลง รุจาหันมองแล้วทำท่าอ่อนลง
“ก็ได้”
คมกฤชยิ้ม
“แต่นายต้องขอโทษฉันก่อน”
“...ขอโทษ”
“แหม... ทีงี้ล่ะเบาเชียว”
“ขอโทษ..” คมกฤชพยายามใจเย็น
“คุกเข่า...นั่งลง” รุจาสั่ง
“อะไรของเธอ” คมกฤชมองไปรอบๆ
รุจาหันหลัง คมกฤชกัดฟัน คุกเข่าลงต่อหน้าคนเดินไปเดินมาที่อมยิ้มมอง
“แล้วไงต่อ”
“บอกว่า...ขอโทษครับคุณรุจาสุดสวย”
“แค่ขอโทษได้มั้ย คำหลังมันพูดไม่ออกจริงๆ”
รุจากอดอกทำหน้ากวน คมกฤชสูดลมหายใจ ข่มความอาย ตัดสินใจพูดออกไป
“ขอโทษครับ ผมมันไม่ดีเอง คุณรุจาสุดสวยยกโทษให้ผมด้วยนะครับ”
คนเดินผ่านไปผ่านมา โดยเฉพาะผู้หญิง ปรบมือเฮ คมกฤชลุกขึ้น รุจายิ้ม
“ทีนี้เธอก็จะไม่ลงข่าวเรื่องน้องสาวฉัน”
“คิดดูก่อน ..”
“ยายรุจา”
“ถ้านายอ้าปากอีกคำเดียว ฉันจะถือว่านายกำลังข่มขู่นักข่าว”
“เธอเบี้ยว”
“ฉันบอกหรือยังว่าจะไม่ลงข่าวนายกับน้อง ฉันแค่บอกให้นายขอโทษ แล้วนายก็ทำ”
รุจายักไหล่ หัวเราะสะใจแล้วเดินออกไป คมกฤชมองแบบแค้นๆ
ในห้องทำงานของเพชร มุกดารับสายจากคมกฤช
“พี่กฤชต้องห้ามนักข่าวนั่นให้ได้ ถ้าคนรู้เรื่องนี้เยอะ เราจะทำงานลำบาก”
มุกดาคว้ากระเป๋าสะพาย
“มุกจะยั่วอารมณ์คนสักหน่อย พี่กฤชสั่งลูกน้องเอารถมาจอดให้มุกแล้วใช่มั้ย”
มุกดาวางสายแล้วเดินออกไปจากห้อง
สาลินีหันไปมองมุกดาที่เดินออกจากห้องทำงานของเพชร
“พอคุณเพชรไม่อยู่ ก็ออกลายอู้เลยเหรอจ๊ะ คุณหนูมุก”
“หนูมุกไม่ได้อู้ แต่หนูมุกต้องไปทำธุระสำคัญให้พี่เพชร”
มุกดาแกล้งหนีบกระเป๋าแน่น ทำท่ามีพิรุธสุดขีด
“ธุระอะไร คุณเพชรใช้หล่อนทำอะไร แล้วกระเป๋านั่นใส่อะไร”
“ห้ามแตะค่ะ มีของสำคัญมากอยู่ในนี้”
สาลินีกระชากกระเป๋าทันที
“อะไร บอกมานะ หรือว่า หล่อนขโมยของคุณเพชร”
สาลินีดึง มุกดาทำยื้อกัน
“ไม่ได้ค่ะ ห้ามดู ห้ามดู”
“เปิดเดี๋ยวนี้ เปิด”
สาลินีดึง มุกดาทำเป็นไม่ยอม เป็นเหวี่ยงกระเป๋า ฟาดเข้าหน้าสาลินีป๊าบ สาลินีเป๋เซแซ่ดไป มุกดารีบวิ่งออกไป สาลินีลุกขึ้นได้ ยังขาปัดเพราะมึน ชนินทรเดินออกมาจากลิฟต์ สาลินีเห็นก็รี่เข้าไปหา
“แย่แล้วค่ะ คุณชนินทร หนูมุกมันขโมยเพชรของเราไปแล้วค่ะ”
ชนินทรหันมองทันที
ภายในห้องเจียระไนเพชรของบริษัท เพชรที่กำลังดูช่างเจียระไนเพชร และรับสายจากชนินทรทวนคำ
“หนูมุกขโมยเพชรออกไป”
เจนจบที่ยืนอยู่ใกล้ๆ หันมามองเพชรทันที
อ่านต่อตอนที่ 4
ติดตามอ่านเรื่องราว "มุกเหลี่ยมเพชร" อย่างละเอียด ทุกบทสนทนา ทุกลมหายใจของตัวละคร สมบูรณ์ที่สุด และตรงตามบทโทรทัศน์ช่อง 3 ตั้งแต่ต้นจนอวสาน โดยไม่มีการตัดทอน ทุกวัน ทาง "ละครออนไลน์"
