เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 12
ทีมงานเตรียมถ่ายทำโฆษณาที่ชายหาด กระบี่ สายชลยืนดูการทำงานอย่างสนใจ ชมพูแพรเดินมายืนด้วย
“วันนี้ท้องฟ้ากับทะเลสวยมากเลยนะครับ” สายชลชวนคุย
“ค่ะ ถ่ายออกมา ภาพต้องสวยแน่ๆ”
สายชลยิ้มเห็นด้วย ขณะเดียวกันนั้นเสียงเพลินตาดังขึ้น
“พี่ชาร์ลขา”
ทุกคนหันไปเห็นเพลินตากับพิสมัยแต่งตัวจัดจ้านก็ผงะ แป๊ะกับจุ๊สะกิดกันแล้วหัวเราะ เจมส์ ธงไทย วีรเดช อ้าปากค้าง สหัสอมยิ้ม สายชลรู้สึกอายแทนจนต้องหันไปพูดเบาๆกับสหัส
“นายบอกตารึเปล่าว่าเรามาทำงาน ไม่ได้มาเที่ยวเล่น”
“บอกครับ”
“จัดการลูกน้องนายด้วย”
“ครับ”
“เราไปทางด้านโน้นกันเถอะครับคุณแพร”
ชมพูแพรเดินออกไปกับสายชล ปรายตามองเพลินตาด้วยความสะใจ พิสมัยเห็นแววตาของชมพูแพรพอดี
“พี่ชาร์ลไปไหนกับแม่นั่น”
เพลินตากับพิสมัยจะเดินตามสายชล แต่สหัสรีบเดินมาขวาง เพลินตากับพิสมัยหยุดกึก
“จะไปไหนครับ”
“ฉันจะไปหาพี่ชาร์ล หลีกไป” เพลินตาตวาด
“คุณจะไปหาคุณชาร์ลได้ ก็ต่อเมื่อทำงานให้เสร็จก่อน นี่เป็นช่วงเวลาเอาหน้าของคุณนะครับคุณเพลินตา ถ้าคุณชาร์ลเห็นคุณตั้งใจทำงาน คุณชาร์ลคงจะพอใจมาก”
เพลินตากับพิสมัยหันมามองหน้ากันแล้วก็เห็นด้วย เพลินตาหันไปเชิดใส่สหัส
“จะให้ฉันทำอะไร”
สหัสยิ้มทันที เพราะเตรียมงานไว้ให้แล้ว
+ + + + + + + + + + + +
เพลินตาถือรีเฟลกในมือ มองสหัสอึ้งๆ
“ให้ฉันถือรีเฟลก”
“ครับ”
พิสมัยช่วยโวย
“จะบ้าเหรอ ให้ลูกฉันทำงานต๊อกต๋อยแบบนี้ได้ไง ฉันจะฟ้องชาร์ล”
“เชิญครับ ถ้าพวกคุณมั่นใจว่าคุณชาร์ลจะเข้าข้าง”
เพลินตากับพิสมัยมองหน้ากัน เอายังไงดี
“ไม่เป็นไรแม่ ตาจะทำ” เพลินตาหันไปมองสหัสไม่พอใจ “ทีใครทีมัน ถ้าฉันได้แต่งงานกับพี่ชาร์ลเมื่อไหร่ ฉันจะเตะโด่งแกออกไปนอกโลกเลยนายสาหัส”
เพลินตาเชิดใส่ สหัสอมยิ้มแล้วเดินออกไป พิสมัยไม่พอใจ
+ + + + + + + + + +
สายชลเอามือถือวางบนโต๊ะที่วางจอมอนิเตอร์ หันไปมองหาฟ้าลดา ก่อนจะหันมาทางชมพูแพร
“ทำไมคุณฟ้ายังไม่ออกมาอีก”
“แพรไปตามให้ค่ะ”
“ไม่เป็นไร ผมไปตามเอง”
สายชลเดินออกไป โดยลืมเอามือถือไปด้วย เมื่อไปถึงที่แต่งหน้า ก็พบฟ้าลดาที่แต่งตัวเสร็จแล้ว
“คุณฟ้าแต่งตัวเสร็จแล้วค่ะ” ช่างทำผมหันมาบอก
“ครับ”
ช่างหน้ากับช่างผมเดินแยกไป สายชลเดินมาตรงหน้าฟ้าลดา เอาแต่จ้องตาไม่กระพริบ
“ทำไมคุณชาร์ลจ้องฟ้าแบบนั้นคะ ฟ้าดูตลกใช่มั๊ย นี่ฟ้าไม่มั่นใจเลย”
“ไม่เลยครับ คุณฟ้าสวยมาก แต่ผมรู้สึกมันขาดอะไรไปอย่าง”
สายชลคิดๆ หันไปเห็นต้นลีลาวดี เขาเดินไปเด็ดดอกลีลาวดีเอามาทัดหูให้ ฟ้าลดาอึ้งเพราะหน้าของเขาใกล้เธอมาก สายชลหันไปมองฟ้าลดา เผลอเอามือลูบแก้มของเธอแผ่วเบา ชมพูแพรยืนดูอยู่ เธอรู้สึกสับสนอย่างรุนแรงกับภาพที่เห็น แล้วก็ทนไม่ได้ หันหลังเดินออกไป
พิสมัยที่ยืนอยู่อีกด้าน เห็นชมพูแพรเหมือนกับไม่พอใจอะไรบางอย่าง จึงเดินไปดู แล้วได้เห็นสายชลกับฟ้าลดาก็ชะงัก
ทางด้านสายชลกับฟ้าลดาเคลิ้มๆ ทันใดนั้นแป๊ะพรวดเข้ามา
“พี่ฟ้า!”
สายชลกับฟ้าลดาได้สติ รีบผละออกจากกัน หันไป แป๊ะถึงกับเหวอ
“อ่า...ผมเข้ามาตามพี่ฟ้าครับ”
สายชลกับฟ้าลดาเดินออกไป แป๊ะหันไปมองตามด้วยความสงสัย
+ + + + + + + + + + + +
ชมพูแพรที่เดินเลี่ยงออกมา พยายามสะกดกลั้นอารมณ์ ภาพสายชลเอามือลูบแก้มฟ้าลดาผุดขึ้นมา ทำให้เธอไม่พอใจอย่างมาก พิสมัยเดินมายืนข้างๆ
“เพิ่งรู้ว่าคุณกับคุณฟ้าลดาเป็นพี่น้องกัน”
ชมพูแพรหันมาทำหน้าปกติ
“ใช่ค่ะ”
“คิดจะเสนอทั้งตัวเอง และน้องสาวเลยนะ”
ชมพูแพรผงะ
“คุณหมายความว่ายังไง”
พิสมัยหันมาประจันหน้า
“แหม ก็รู้ๆกันอยู่ ยังต้องให้ฉันอธิบายอีกเหรอ จะว่าไปมันก็ออกจะแปลกดี แต่ดูท่าแม่น้องสาวของเธอจะทำคะแนนพิศวาสจากชาร์ลได้มากกว่าเธอนะ”
พิสมัยพูดจบก็เดินหนีไป ทิ้งให้ชมพูแพรชักหวั่นใจ และเริ่มคิดว่าสายชลจะชอบฟ้าลดารึเปล่า
+ + + + + + + + + + + +
เมื่อฟ้าลดาเดินมาบริเวณที่จะถ่าย เจมส์กับธงไทย รีบเข้าไปห้อมล้อม
“แต่งหน้าแต่งตัวแบบนี้...โดนแน่ๆฟ้า” ธงไทยทำเสียงดุ
ฟ้าลดางงๆ
“โดนไร”
ธงไทยยิ้ม
“โดนเรารักไง ฮิ้วววว”
“บ้า!”
“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นด้วยกับแก” เจมส์หันไปทางฟ้าลดา “ฟ้าโดนใจเราจริงๆ”
เจมส์กับธงไทยหันมาตีมือกัน สายชลยืนมองไม่พอใจ ชมพูแพรเห็นแววตาสายชลที่มองฟ้าลดาก็เดินมาข้างๆ คิดลองหยั่งเชิง เพราะอยากเห็นปฏิกิริยาสายชล
“ยัยฟ้าเขามีแต่เพื่อนผู้ชายค่ะ”
สายชลหันไปหา ชมพูแพรยิ้มๆ
“คนจีบเยอะแยะตั้งแต่สมัยเรียนเมืองนอก สองคนนั้นก็เป็นแฟนคลับยัยฟ้าเหมือนกัน”
สายชลทำไม่สนใจ แต่ใบหน้าบ่งบอกไม่พอใจ
“เหรอครับ...ผมขอตัวไปดูงานที่หน้าเซ็ทก่อนนะครับ”
ชมพูแพรเห็นความไม่พอใจของสายชล ก็ยิ่งหวั่นใจว่าเรื่องที่เธอคิดจะเป็นจริง พลันเสียงมือถือสายชลดังขึ้น ชมพูแพรหยิบขึ้นมา หันไปมองเขาจะตามไปให้ แต่สายตัดไปซะก่อน แต่แล้วมือชมพูแพรก็เผลอไปสัมผัสหน้าจอ ทำให้ภาพปรากฏขึ้นมา ชมพูแพรหน้าเสีย เมื่อเห็นว่าเป็นภาพฟ้าลดาในอิริยาบถต่างๆที่สายชลแอบถ่ายเอาไว้
ระหว่างที่รอการถ่ายทำ แป๊ะซึ่งไปตามพระเอกมาเข้าฉาก วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา
“พี่วี...แย่แล้ว...”
ทุกคนหันไปมอง
“นายแบบท้องเสียจนเป็นลม”
“ห๊ะ!” วีรเดชปาสคริปต์ในมือลงพื้นด้วยความโมโห “กูว่าแล้ว เห็นมันกินยำหอยดองแต่เช้า”
“แล้วทำไมพี่ไม่ห้าม”
วีรเดชกวาดตามอง ทุกคน
“ฉันต้องถามพวกแกมากกว่าว่าทำไมไม่ห้าม แล้วจะหานายแบบที่ไหนมาแทน”
“ต้องยกกองแล้วมั๊งพี่” ธงไทยบอกเซ็งๆ
ทุกคนเครียด วีรเดชหันไปมองสายชลที่ยืนกับฟ้าลดาก็เกิดไอเดีย
“ไม่ต้องยกกอง!”
ทุกคนมองวีรเดชสงสัย วีรเดชหันไปหาสายชล
“คุณชาร์ล...ผมว่าคุณเหมาะสมกับบทนี้ที่สุด”
สายชลชี้ตัวเองอย่างงงๆ
“ผม”
ทุกคนหันไปมองสายชลเป็นตาเดียว
“พี่วี...พี่จะรบกวนคุณชาร์ลทำไม ผมว่าเราพยายามหาคนมาแทนดีกว่า” เจมส์รีบขัด
สายชลหันไปมองเจมส์คิดๆ แล้วก็ตัดสินใจ...
“ตกลงครับ ผมจะแสดงแทนเอง ก็ดีเหมือนกัน ลูกค้าจะได้มั่นใจในแบรนด์ของเรามากขึ้น เพราะมีผมการันตีด้วยตัวเอง”
สายชลหันไปมองเจมส์เย้ย เพราะเหนือกว่า
+ + + + + + + + + + + +
สายชลเตรียมเข้าฉาก เขาเปลี่ยนเสื้อผ้า โดยมีฝ่ายคอสตูมคอยดูแลอยู่ สหัสเดินเข้ามาข้างๆพูดเสียงเบา
“คุณชาร์ล...ตัดสินใจแน่แล้วเหรอครับ”
สายชลหันมาพูดเสียงเบา
“การที่เราจะทำให้คนความจำเสื่อมจำอะไรได้ เราต้องให้เขาได้กลับไปในที่ที่คุ้นเคย แต่ฉันไม่สามารถพานางฟ้ากลับไปได้ นี่เป็นทางเดียวที่จะทำให้นางฟ้าได้สัมผัสกับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างฉัน กับเขาได้ใกล้เคียงที่สุด เพราะฉะนั้น...ฉันตัดสินใจไม่ผิด”
สหัสพยักหน้ารับ ไม่ขัดอะไรอีก สายชลจึงเปลี่ยนชุด เป็นแบบเดียวกับตอนอยู่บนเกาะมิน แล้วเดินไปบริเวณที่ถ่ายทำ วีรเดชรีบมาเอาใจ
“ผมคิดไม่ผิดจริงๆที่ให้คุณชาร์ลแสดงแทน คุณชาร์ลแต่งตัวแบบนี้แล้วดูเหมือนชาวเกาะมากๆ แล้วยิ่งมายืนข้างๆฟ้า โอ้โฮ...ราวกับกิ่งทองใบหยก”
“พี่วี เวอร์ไปแล้ว” เจมส์ขัด
ชมพูแพรไม่พอใจ แต่แกล้งชม
“ถ้าได้คุณชาร์ลเป็นพรีเซนต์เตอร์แบบนี้ สายการบินเราต้องดังเปรี้ยงแน่ๆค่ะ”
“ถูกต้องครับคุณแพร ดูดีเข้ากั๊นเข้ากันมากๆ” วีรเดชหันไปปรบมือกับทีมงาน “เอาล่ะๆ เริ่มทำงานได้”
สายชลหันไปมองฟ้าลดาแววตาเป็นประกายมาก ชมพูแพรเห็นแล้วเครียดจัด แต่ไม่สามารถจะแย้งอะไรได้อีก
+ + + + + + + + + + + +
การถ่ายทำเริ่มขึ้น...
สายชลยืนอยู่ริมหาด ตะโกนไปทางทะเล
“ฉันรักเธอ...อ...อ...อ”
ฟ้าลดาเดินมาข้างๆ
“ฉันก็รักเธอ...อ...อ...”
สายชลกับฟ้าลดาหันมาหัวเราะให้กัน แล้วสองคนก็กุมมือกันแน่น
“สัญญานะ ว่าจะไม่ทิ้งกัน”
“สัญญา...เราจะอยู่ด้วยกันที่นี่ ตลอดไป”
สายชลยิ้มกว้างมีความสุข...เอาหน้าผากตัวเองมาชนกับหน้าผากฟ้าลดาที่ผงะ มองหน้าสายชลเพราะไม่มีในบท
ชมพูแพร เพลินตา พิสมัยมองแปลกใจ ธงไทยหันไปพูดกับวีรเดช
“ท่านี้มันไม่อยู่ในบทนะพี่”
“แต่พี่ชอบว่ะ” วีรเดชเอานิ้วแตะปาก “ชู่ว์...เงียบได้แล้ว”
สายชลจ้องตาของฟ้าลดา ที่มองเขานิ่งเช่นกัน สายชลลุ้นว่าฟ้าลดาจะจำอะไรได้มั๊ย ทันใดนั้นเสียงวีรเดชดังขึ้น
“คัท!”
ทั้งสองสะดุ้ง ผละออกจากกัน สายชลเสียดายที่ไม่สามารถเรียกความทรงจำของฟ้าลดาคืนมาได้
+ + + + + + + + + + + +
การถ่ายทำฉากต่อมา...
สายชลกับฟ้าลดาจับมือกันเดินเล่น ชี้ชวนกันดูธรรมชาติ แล้วลงไปเล่นน้ำทะเล กอดรัดฟัดเหวี่ยง สายชลอุ้มฟ้าลดาโยนลงน้ำทะเล บรรยากาศเหมือนคู่รัก หยอกล้อกันอย่างสมจริง วีรเดชเอาสคริปต์ขึ้นมากัดด้วยความเขิน เพลินตากับพิสมัยสะกิดกันดูสายชลกับฟ้าลดาแล้วก็ไม่พอใจ เจมส์กับธงไทยก็รู้สึกแปลกๆ
ชมพูแพรจ้องสายชลกับฟ้าลดาตาแข็งกร้าว หอบหายใจถี่ด้วยความโมโหหึง พลันเสียงมือถือดังขึ้น ชมพูแพรหยิบออกมามองเห็นชื่อหน้าจอ “พี่หมอ” ก็กดปิดเสียง แต่มือถือก็ยังสั่นไม่หยุด จนชมพูแพรรำคาญ เลยเดินเลี่ยงไปกดรับ
“พี่หมอมีอะไรคะ ถึงโทรกระหน่ำขนาดนี้”
หมอวัฒนาอึ้งกับน้ำเสียงที่หงุดหงิดของชมพูแพร
“ขอโทษครับแพร เห็นแพรไม่รับสาย ผมเลยเป็นห่วง”
ชมพูแพรเซ็ง
“แพรทำงานอยู่นี่คะ ตกลงพี่หมอโทรหาแพรทำไม”
“ไม่มีอะไรครับ แค่อยากเช็คว่าแพรถึงกระบี่เรียบร้อยแล้ว”
ชมพูแพรหงุดหงิด
“ก็ต้องถึงแล้วซิคะ นี่มันสายแล้วนะพี่หมอ”
“ผมจะไปรู้ได้ยังไง แพรไม่รับโทรศัพท์ผมเลย”
“ถ้างั้นแค่นี้ก่อนนะคะ แพรเสร็จงานแล้วจะโทรหา”
ชมพูแพรวางสาย แล้วปิดเครื่องทันที
+ + + + + + + + + + + + +
การถ่ายทำยังคงดำเนินต่อไป...
ขณะที่สายชลกับฟ้าลดา ยังแสดงบทบาทของคู่ที่รักกันมาก เพลินตาสุดทนเอารีเฟลกให้พิสมัยถือแล้วเดินไปหาวีรเดช พิสมัยกับสหัสหันไปมอง
“ยัยตา...ไปไหน”
สหัสเห็นท่าไม่ดี รีบเดินตามไป
“คัท!” เพลินตาตะโกนลั่น
ทุกคนผงะ สายชลกับฟ้าลดาหันไปมอง
“คัท คัท คัท”
สหัสเข้าไปดึงเพลินตาออกมา
“คุณเพลินตา คุณทำอะไรของคุณ”
“ก็สั่งคัทไง”
“คุณไม่มีสิทธิ์”
“ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ ในเมื่อมันไม่ดี”
“เออ ขอประทานโทษนะครับ มันไม่ดีตรงไหน” วีรเดชถาม
“ก็ไม่ดีทั้งหมดนั่นแหละ”
วีรเดชพูดไม่ออก สหัสหน้าเสีย
“ผมต้องขอโทษด้วยนะครับคุณวีรเดช ที่ลูกน้องผมไม่รู้จักกาลเทศะ เชิญทำงานกันต่อเถอะครับ”
เพลินตาจะอ้าปากเถียง สหัสรีบลากออกไป
“ปล่อยฉันนะนายสาหัส!”
วีรเดชหันมาทางสายชลกับฟ้าลดา
“เริ่มใหม่นะครับ”
ทุกคนทำงานกันต่อ ขณะที่สหัสลากเพลินตาออกมา เพลินตาสะบัดจนหลุด จะเดินกลับไป สหัสรีบคว้าแขนเพลินตาเอาไว้
“จะไปไหนแม่ตัวยุ่ง!”
เพลินตาชะงัก
“แกเรียกฉันว่าอะไร”
“แม่ตัวยุ่ง ตัวจุ้น วุ่นวาย”
“พอ!”
“คุณนั่นแหละที่ต้องพอ คนเขาทำงานกันอยู่ อย่าทำให้เสียเรื่องหน่อยเลย”
“ฉันต้องทำให้เสียเรื่อง เพราะไม่อย่างนั้นฉันก็จะเสียพี่ชาร์ลไป แกไม่เห็นแววตาที่พี่ชาร์ลมองแม่ฟ้าลดานั่นเหรอ”
“ผมว่าไม่เห็นจะแปลกตรงไหนก็เขาเป็น...”
สหัสชะงักเกือบหลุด เพลินตาสงสัย
“เขาเป็นอะไร”
สหัสอึกอัก
“เป็น...เออ คนที่ต้องแสดงเป็นคู่รัก เขาก็ต้องเล่นไปตามบทบาท เลิกพูดมาก แล้วก็ไปช่วยผมเตรียมอาหารเย็นสำหรับทีมงาน “
สหัสหันหลังเดินไปอีกทาง แต่เพลินตาหันหลังจะเดินกลับไปที่กองถ่าย สหัสหันไปเห็น
“จะไปไหน”
เพลินตาหันไปมองสหัส ไม่ตอบ แล้วก็รีบวิ่งหนี สหัสรีบเข้ามาคว้าตัวเพลินตาเอาไว้
“มานี่!”
สหัสลากเพลินตาให้มากับตัวเอง เพลินตาร้องโวยวาย
“นายสาหัส! ปล่อยฉัน! ฉันเจ็บ...!”
สหัสไม่สนใจ
(อ่านต่อหน้า 2 )
เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 12 (ต่อ)
ค่ำคืนนั้น...
ทุกคนนั่งทานอาหารอยู่ด้วยกัน ในห้องอาหารของโรงแรม วีรเดชหันไปทางสายชลที่นั่งตรงข้าม เอ่ยปากชม
“คุณชาร์ลแสดงได้สุดยอด น่าจะไปเอาดีด้านการแสดงอีกทางนะครับ เฮอะๆ”
“ต้องขอบคุณฟ้ามากกว่า” สายชลหันไปมองฟ้าลดาที่นั่งตรงข้ามเยื้องออกไป “ที่เล่นดีจนผมอินตาม”
“สรุปว่าเล่นดีทั้งคู่ เฮอะๆๆ เอ้า มาชนกันหน่อยครับ”
วีรเดชหัวเราะชอบใจ ยื่นแก้วออกไปชนกับทุกคน สายชลหันมาชนแก้วฟ้าลดา แล้วก็ยิ้มให้ ฟ้าลดาสะท้านเล็กๆรู้สึกแปลกๆ ชมพูแพรที่นั่งข้างๆสายชล มองท่าทางของทั้งคู่อย่างหงุดหงิด
ขณะเดียวกัน เจมส์ กับธงไทย มองสายชลที่มองฟ้าลดาก็ไม่พอใจ
“เขาฉวยโอกาสกับฟ้าตอนแสดงรึเปล่า”เจมส์ถามเบาๆ
“ไม่ ทำไมถามแบบนี้”
“ก็เราสองคนเห็นสายตาของคุณชาร์ล เวลาที่มองฟ้าน่ะซิ แทบจะกินฟ้าเข้าไปทั้งตัว”
ฟ้าลดาฟังแล้วนิ่งคิด ทางด้านชมพูแพร เห็นสายชลเอาแต่มองฟ้าลดาก็รีบชวนคุย
“คุณชาร์ลแน่ใจนะคะว่า ไม่เคยเรียนแอคติ้งมาก่อนจริงๆ”
สายชลหันมายิ้ม
“ครับ ทุกอย่าง...ออกมาจากใจ”
สายชลหันมาทานอาหาร ชมพูแพรรู้สึกไม่สบายใจ
เพลินตามองสายชล มองฟ้าลดาแล้วก็ทนไม่ไหวจะลุกเดินไปหาสายชล แต่พิสมัยรีบจับแขนห้ามไว้
“ใจเย็นซิลูก”
“ตาทนไม่ไหวแล้ว แม่ดูพี่ชาร์ลซิคะ พี่ชาร์ลเอาแต่สนใจนังนั่น”
“ช้าๆได้พร้าเล่มงามเคยได้ยินมั๊ย วันนี้แม่ได้ข้อมูลสำคัญมา”
เพลินตาหันไปมองพิสมัยสนใจ
“ชมพูแพร...พี่สาวฟ้าลดาท่าทางจะสนใจชาร์ล แต่ดูท่าชาร์ลจะสนใจแม่น้องสาวมากกว่า แม่จะทำให้พี่กับน้องมันตบกันเอง ชาร์ลไม่ชอบเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว เขาต้องไม่พอใจแน่ๆ”
เพลินตายิ้มเห็นด้วย
“คุณแม่ของตาฉลาดที่สุดเลยค่ะ”
“งานเลี้ยงปิดกล้องคืนพรุ่งนี้...ลูกเข้าไปนอนรอชาร์ลในห้องได้เลย”
เพลินตากับพิสมัยยิ้มร้ายให้กัน สหัสมองเพลินตากับพิสมัยด้วยความสงสัย ทั้งคู่ดูมีลับลมคมใน
+ + + + + + + + + + + +
วันต่อมา...
ทีมงานได้ถ่ายทำที่ริมชายหาด สายชลในชุดสูทเดินมาเห็นฟ้าลดาที่ยืนชมวิวอยู่ริมหาดก็ยิ้มดีใจมากๆ ฟ้าลดาหันมาเห็นสายชล สองคนยืนมองกัน โดยไม่ต้องมีคำพูดใดๆ ก็วิ่งเข้ามากอดกัน สายชลอุ้มเธอหมุนไปรอบ ไม่นานสายชลวางฟ้าลดาลงบนพื้น
“สามปีที่ผ่านมา ผมตามหาคุณแทบพลิกแผ่นดิน ในที่สุดเราก็ได้พบกัน”
“ต่อจากนี้ไป...เราจะไม่จากกันไปไหนอีกแล้ว”
สายชลกับฟ้าลดามองหน้ากันอีกครั้ง ก่อนจะกอดกันแน่น เสียงวีรเดชดังขึ้น
“คัท!”
สายชลกับฟ้าลดาผละจากกันหันไปทางวีรเดช
“ปิดกล้อง!”
ทุกคนตะโกนพร้อมกัน
“เฮ!”
สายชลหันมายิ้มให้ฟ้าลดา มีความสุขที่ได้ใกล้ชิดเธออย่างนี้
+ + + + + + + + + + + +
ค่ำคืนนั้น...
ฟ้าลดาอยู่ในห้องพักของโรงแรม เธอหยิบสร้อยที่สายชลให้ออกมาจากกระเป๋า ชมพูแพรออกมาจากห้องน้ำเห็นสร้อยก็ชะงัก
“ท่าท่างฟ้าจะชอบสร้อยที่คุณชาร์ลให้มามากเลยนะ ถึงกับเอาติดกระเป๋ามาด้วย”
“ฟ้าไม่ได้เอามาด้วยหรอกค่ะ มันติดอยู่ในกระเป๋าตั้งแต่คราวที่แล้ว”
ฟ้าลดาวางบนโต๊ะ ชมพูแพรรีบบอก
“ฟ้าจะใส่รึเปล่า ถ้าไม่ พี่ยืมได้มั๊ย พี่ว่ามันเข้ากับชุดของพี่”
ฟ้าลดายิ้ม
“ได้ซิคะ”
ฟ้าลดาเอาสร้อยให้พี่สาว ชมพูแพรรับสร้อยมาสวม แล้วมองตัวเองในกระจกยิ้มพอใจ
ช่วงเวลาเดียวกันนั้น ทีมงานได้จัดงานปาร์ตี้ริมชายหาด สายชลเห็นพิสมัยยืนอยู่คนเดียว จึงเดินมาคุยด้วย
“ตาล่ะครับคุณน้า”
“น้องไม่ค่อยสบาย นอนพักอยู่ในห้อง”
“แล้วเป็นอะไรมากรึเปล่า จะให้ผมตามหมอมาดูมั๊ย”
“ไม่เป็นไรจ๊ะ น้าให้น้องทานยาไปแล้ว”
สายชลพยักหน้า สหัสเดินมา พิสมัยเห็นสหัสรีบบอก
“น้าไปเอาอาหารก่อนนะ”
พิสมัยออกไป สหัสเดินมาถึงพอดี
“คุณชาร์ลครับ เมื่อวานตอนอาหารเย็น ผมเห็นคุณพิสมัยกับคุณเพลินตาซุบซิบกัน ผมสงสัยว่ามันอาจจะเกี่ยวกับคุณ”
สายชลครุ่นคิดหันไปมองพิสมัย
“ฉันก็รู้สึกแปลกๆเหมือนกันที่อยู่ดีดีตาก็ไม่สบาย เดี๋ยวนายขึ้นไปดูหน่อยแล้วกัน”
“ครับ”
สายชลเดินแยกไป ขณะเดียวกันฟ้าลดาเดินออกมาในชุดสไตล์โบฮีเมียน เกาะอก เจมส์กับธงไทยหันไปเห็นก็ยิ้มหน้าบาน ฟ้าลดาเดินมาหา สองหนุ่มรีบเอาเครื่องดื่มยื่นให้
“คอกเทลจ๊ะฟ้า”
“ไม่ล่ะ ขอเป็นน้ำเปล่าดีกว่า” ฟ้าลดาคว้าหันไปเทน้ำเปล่าใส่แก้ว “พี่วีล่ะ”
ธงไทยพยักเพยิดไปอีกทาง
“โน่น...เมาปลิ้นแล้ว”
ฟ้าลดาหันไปเห็นวีรเดชชนแก้วกับแป๊ะ และจุ๊หน้าแดงด้วยความเมามาย...ขณะเดียวกันนั้น สายชลกำลังจะเดินไปหาฟ้าลดา แต่ชมพูแพรออกมาขวาง
“คุณชาร์ลคะ”
สายชลหันไปก็ผงะที่เห็นสร้อย
“คุณแพรเอาสร้อยนี้มาจากไหน”
“ฟ้าให้แพรยืมใส่ค่ะ แพรทราบนะคะว่าคุณชาร์ลให้สร้อยเส้นนี้กับฟ้า แต่ฟ้าเป็นคนไม่แต่งตัว ก็เลยทิ้งๆขว้างๆ คุณชาร์ลอย่าถือเลยนะ”
“ผมไม่ถือหรอกครับ ผมรู้จักคุณฟ้าดีว่าคุณฟ้าเป็นคนยังไง” สายชลยิ้มๆ
ชมพูแพรงงๆ
“เออ...แพรหิวแล้ว เราไปเอาอาหารทางด้านโน้นกันเถอะค่ะ”
สายชลจำต้องเดินไปที่เตาย่างกับชมพูแพร สายชลมองฟ้าลดาไม่วางตา เห็นเธอกำลังสนุกสนาน อยู่กับทีมงาน
อีกด้าน พนักงานกำลังผสมคอกเทล พิสมัยเดินเข้ามา
“จะรับอะไรครับ”
“ฉันขอทำเองแล้วกัน”
พนักงานพยักหน้า เดินเอาคอกเทลออกไป พิสมัยจับขวดโน่น ขวดนี้ มาผสมๆกันมั่วๆ แล้วก็เทน้ำใส่แก้ว ก่อนจะหยิบขึ้นมาดมๆ แล้วก็ชะงักเพราะฉุน
“แก้วเดียวจอดแน่”
พิสมัยยิ้มพอใจ เพราะตั้งใจจะมอมเหล้าสายชล ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น เพลินตาในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำเดินไปที่หน้าห้องสายชล เอาคีย์การ์ดสำรองที่ขอทางรีสอร์ทมา เสียบที่ประตู แล้วเปิดเข้าไป ตรงไปที่ห้องน้ำ เปิดน้ำใส่อ่าง เทสบู่ลงไป แล้วยิ้มอย่างมีความสุข
+ + + + + + + + + + + +
พิสมัยนำแก้วคอกเทลมาส่งให้สายชล
“อ่ะนี่จ๊ะ”
สายชลรับมาแต่ยังไม่ดื่ม
“ชนแก้วกันหน่อย”
พิสมัยยื่นแก้วออกไป สายชลชนแก้ว แต่ยังไม่ทันดื่ม ก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังขึ้น สายชลหันไปเห็นฟ้าลดากับเจมส์หัวเราะให้กัน ก็ไม่พอใจ
“ดื่มซิจ๊ะ”
“ผมยังไม่อยากดื่ม”
พิสมัยเหวอ เลยวางแก้วคอกเทลไว้ตรงหน้าสายชล แล้วก็เหลือบไปเห็นเตกีล่าวางอยู่หลายชอต พิสมัยลุกไปหยิบมาสองชอต พึมพำ
“เอาอันนี้แทนก็ได้ แรงเหมือนกัน” พิสมัยเดินมาให้สายชล “งั้นดื่มนี่ก็ได้จ๊ะ”
“ไม่ครับ”
พิสมัยถึงกับเครียด ไม่รู้จะทำยังไง วางแก้วเตกีล่าทั้งสองช็อตไว้บนโต๊ะ ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ของพิสมัยดังขึ้น
“น้าขอไปคุยโทรศัพท์แป๊บนะจ๊ะ”
พิสมัยเดินแยกไปรับโทรศัพท์ สายชลมองฟ้าลดากับเจมส์ตาไม่กระพริบ เห็นทั้งคู่หัวเราะคุยกันกระหนุงกระหนิง
พิสมัยกดรับมือถือ
“อยู่ในห้องเรียบร้อยแล้วเหรอลูก อีกไม่ถึงสิบนาที แม่จะพาชาร์ลขึ้นไป”
ทางด้านสายชลกระดกคอกเทลหมดแก้ว สายชลรู้สึกว่ามันแรงมากแต่ก็ไม่ได้สนใจ สายชลเห็นเจมส์โอบไหล่ฟ้าลดา ก็โมโหหึงอย่างแรง คว้าเตกีล่ามาดื่มสองช็อตติดกันจนหมด แล้วก็คว้าจานอาหารที่พิสมัยยังไม่ได้กิน...ลุกเดินไปหาฟ้าลดา พิสมัยวางสาย หันไปก็ชะงัก
“อ้าว...ชาร์ลหายไปไหน”
พิสมัยเห็นแก้วคอกเทลกับเตกีล่าเกลี้ยงทุกแก้วก็ตกใจ หันไปเห็นสายชลเดินไปหาฟ้าลดา พิสมัยรีบตามไปทันที
ธงไทยหันมาคุยกับชมพูแพร
“นี่ถ้าพี่แพรไม่ได้อายุเท่าพี่สาวผม ผมจีบพี่แพรไปแล้ว”
“แล้วแกเอาฉันไปไว้ที่ไหนห๊ะไทย” ฟ้าลดาแหย่
แป๊ะขำๆ
“น่าน งานเข้าพี่ไทยแล้ว”
ธงไทยยิ้มกรุ้มกริ่ม
“อุ่ย...หญิงอื่นก็เหมือนบะหมี่เกี๊ยวที่มีขายเกร่อตามถนน แต่ฟ้านั้นเหมือนรังนกใส่ทองคำชามล่ะหมื่น ที่คู่ควรแก่การเก็บไว้ในหัวใจจ๊ะ ฮิ้ววววว”
แป๊ะกับจุ๊ทำหน้าแหวะใส่ ระหว่างนั้น สายชลเดินกึ่มๆ ถือจานอาหารเข้ามา
“ผมเอาอาหารมาให้ครับ”
ทุกคนหันไปทางสายชล แต่เจมส์ดันหันไปชนกับสายชลเข้าอย่างแรง ทำให้จานที่สายชลถือมาหล่นแตกเพล้ง! เจมส์ชะงัก
“เอ่อ...ขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่เป็นไรนะครับ เดี๋ยวผมไปเอามาให้ใหม่”
วีรเดชจะวางแก้วเหล้าบนโต๊ะ แต่สายชลที่โมโหหึงมากเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จึงคว้าแก้วเหล้าจากมือวีรเดชสาดใส่หน้าเจมส์ ทุกคนตกใจ สายชลยิ้มกวนๆ
“ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ”
เจมส์โมโหเอามือลูบหน้า
“คุณตั้งใจ”
“พูดไม่รู้เรื่องเหรอ บอกว่าไม่ได้ตั้งใจไง”
สายชลผลักเจมส์อย่างแรงจนเซชนโต๊ะ แก้วแตกเพล้ง! ทุกคนตกใจ พิสมัยเห็นท่าไม่ดีรีบเข้ามาหาสายชล
“ชาร์ลไปกับน้าดีกว่า”
สายชลดันพิสมัยออกไป เจมส์โมโห ลุกขึ้นมา ผลักสายชลอย่างแรงจนสายชลล้มก้นจ้ำเบ้ากับพื้น กำมือแน่นโมโห ลุกขึ้นต่อยเจมส์เปรี้ยง! ทุกคนแตกตื่น
“เฮ้ย!”
เจมส์จะเข้ามาเอาคืน วีรเดชรีบเข้ามาขวาง
“ไอ้เจมส์! อย่า...”
เจมส์หยั้งหมัดไม่ทัน ต่อยวีรเดชเต็มๆ วีรเดชน็อคคาพื้น ทุกคนอึ้ง เจมส์หน้าเหวอ
“พี่วี!”
สายชลหัวเราะเยาะ
“เฮอะๆๆ อ่อน...”
เจมส์ของขึ้นจะเข้าหาอีก ฟ้าลดา ธงไทย รีบดึงตัวเจมส์เอาไว้ ส่วนชมพูแพร แป๊ะ จุ๊ก็รีบจับตัวสายชลไว้
“เจมส์...หยุดนะ...เจมส์!” ฟ้าลดาห้าม
สายชลเมามายตะโกนท้าทาย
“แน่จริงก็เข้ามาซิวะ มาเลย!”
ฟ้าลดา กับ ธงไทยรีบลากเจมส์ออกไป สายชลชี้หน้าเจมส์เอาเรื่อง ฟ้าลดาหันไปมองสายชลอย่างไม่เข้าใจ พิสมัยหน้าเสียนึกรู้ว่าเป็นเพราะตนเองแท้ๆ
+ + + + + + + + + + + +
สหัสเคาะประตูห้องของเพลินตา เงียบไม่มีใครมาเปิดประตู สหัสเคาะประตูอีกครั้ง
“คุณเพลินตา คุณเพลินตา...”
สหัสก้มมองใต้ช่องประตู ไฟในห้องมืดสนิท แล้วก็ฉุกคิดอะไรได้ รีบไปที่ห้องสายชล จะเคาะประตู แต่เห็นประตูเปิดแง้มไว้ ก็แปลกใจ ผลักประตูเดินเข้ามา มองไปรอบๆเห็นไฟในห้องน้ำเปิดอยู่
เพลินตาแช่ตัวในอ่างอาบน้ำอยู่นาน เริ่มทนไม่ไหว หน้าซีด
“นี่มันเกินสิบนาทีแล้ว ทำไมพี่ชาร์ลยังไม่เข้ามาอีก หิวข้าวแล้วด้วยเนี่ย...โอยย” เพลินตาเริ่มหน้ามืด “ไม่ไหวแล้ว”
เพลินตาลุกขึ้น ก้าวออกมาจากอ่างน้ำ เอื้อมมือจะคว้าเสื้อคลุม สหัสค่อยๆเดินเข้ามาใกล้จะถึงห้องน้ำ ทันใดนั้นมีเสียงโครมดังขึ้น สหัสตกใจรีบเข้าไปในห้องน้ำก็ตกตะลึงสุดขีด ที่เห็นเพลินตานอนหมดสติบนพื้นในสภาพแก้ผ้า สหัสรีบเบือนหน้าหนีแทบจะทนดูไม่ได้
สหัสใส่เสื้อคลุมอาบน้ำให้เพลินตา แล้วอุ้มเดินมาที่หน้าห้องของเธอแล้วก็นึกขึ้นมาได้
“ไม่มีกุญแจแล้วจะเข้าไปได้ยังไง”
สหัสตัดสินใจพาเพลินตาเข้าไปในห้องตัวเอง
ช่วงเวลาเดียวกันนั้น ชมพูแพร แป๊ะ จุ๊ ช่วยกันประคองสายชลที่เมาหมดสภาพมาที่ห้อง
“แป๊ะ หาคีย์การ์ดคุณชาร์ลซิ” จุ๊สั่ง
แป๊ะล้วงกระเป๋ากางเกงสายชล เอาคีย์การ์ดออกมาเสียบ กำลังจะเข้าไป พิสมัยร้องลั่น
“หยุด!”
ทุกคนหันไป พิสมัยรีบมาขวางประตูเอาไว้
“ยังเข้าไม่ได้”
“ทำไม” ชมพูแพรถามเสียงแข็ง
พิสมัย เหรอหรา
“เออ...อ่า...” พิสมัยคิดๆๆ “ฉันจะเข้าไปจัดเตียงให้ก่อน”
พิสมัยรีบเข้าห้อง ปิดประตูปัง!ใส่หน้า ชมพูแพร แป๊ะ และ จุ๊ พิสมัยพรวดเข้ามาในห้องน้ำ แล้วก็ผงะ แปลกใจ
“ยัยตาไม่อยู่...ยัยตาไปไหน”
เสียงเคาะประตูดังขึ้น พิสมัยรีบไปเปิดประตู ชมพูแพรมองไม่พอใจ
“เสร็จแล้วยังคะ พวกฉันจะรับน้ำหนักคุณชาร์ลไม่ไหวแล้ว”
“เข้ามาเข้ามา”
ชมพูแพร แป๊ะ จุ๊ พาสายชลเข้ามาในห้อง พิสมัยแปลกใจว่าลูกตัวเองหายไปไหน รีบบอกไปทันที
เมื่อช่วยให้สายชลนอนบนเตียง ชมพูแพรหันไปทางแป๊ะกับจุ๊
“ขอบใจนะ ฉันจะดูแลคุณชาร์ลเอง”
แป๊ะกับจุ๊ออกไป ชมพูแพรหันไปมองสายชลอย่างหลงไหล แล้วไปหยิบผ้ามาเช็ดหน้าให้สายชล ไล่ลงมาตรงคอ ลงมาที่แผงอกของเขา แล้วเธอก็ชะงัก มองหน้าเขานิ่งนาน สักครู่ก็ค่อยๆเอื้อมมือไปจับหน้าของเขาแล้วก็ยิ้ม
ทันใดนั้นสายชลลืมตาขึ้น ชมพูแพรตกใจ จะเอามือออก แต่เขากลับจับมือเธอ แล้วเอื้อมมือมากอดดึงมาชิดตัว ชมพูแพรตกใจ
“คุณชาร์ล...”
สายตาสายชลเห็นชมพูแพรเป็นฟ้าลดา เขาผงกหัวขึ้นมาจะจูบ ชมพูแพรใจเต้นไม่เป็นส่ำ ยอมจำนน แต่สายชลกลับเพ้อออกมา
“ฟ้า...”
ชมพูแพรอึ้งรีบผละออกมา สายชลค่อยๆหลับตา ชมพูแพรกำผ้าในมือแน่นด้วยความโมโห
(อ่านต่อหน้า 3)
เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 12 (ต่อ)
เพลินตาค่อยๆมีสติ ฟื้นขึ้นมาเห็นสหัสก็ตกใจ ลุกพรวดขึ้นมานั่ง
“ทำไมแกมาอยู่ในห้องพี่ชาร์ล”
“ดูดีดี...นี่ห้องผม”
เพลินตาชะงัก หันไปมองรอบๆ
“แล้ว...แล้วทำไมฉันมาอยู่ห้องแก” เพลินตาก้มมองตัวเองแล้วตกใจแทบช็อค “แก...แกทำอะไรฉัน”
สหัสหน้าตื่น
“ผมเปล่านะ ผมเข้าไปในห้องคุณชาร์ลเห็นคุณล้มอยู่ในห้องน้ำ ผมก็เลยพาคุณออกมา”
เพลินตาอึ้ง หน้าเสีย
“นี่หมายความว่าแกเห็น...”
สหัสยิ้มๆ
“ก็...เห็นหมดเลย”
เพลินตาร้องลั่น
“อ๊ายยยย!”
สหัสรีบอุดหู เพลินตาอายสุดๆ รีบวิ่งออกไปจากห้อง ชนกับพิสมัยพอดี
“ยัยตา!”
“แม่...!”
สหัสตามออกมา พิสมัยหันไปมอง หน้าเหวอไป
“แกทำอะไรลูกสาวฉัน”
เพลินตาอายมากไม่กล้าสู้หน้าสหัส รีบจับแขนพิสมัย
“แม่...รีบเข้าห้องเราเถอะ”
เพลินตาลากพิสมัยเดินออกไป สหัสส่ายหัวอย่างเซ็งๆสองแม่ลูก
+ + + + + + + + + +
ฟ้าลดาทายาแผล ที่โดนสายชลต่อยให้เจมส์
“คุณชาร์ลทำท่าทำทางเหมือนหึงฟ้าเลยเนอะ” ธงไทยสงสัย
“ไม่ใช่หรอก ฉันว่าเขาเมามากกว่า” ฟ้าลดาแย้ง
เจมส์ มองฟ้าลดาอย่างไม่สบายใจ
“เขาจะเมา หรือไม่เมา ฟ้าก็ต้องระวังตัว ยังไงเราก็ว่าหมอนี่แปลก ตั้งแต่ที่สวนสาธารณะ เขาก็เข้ามากอดฟ้า ซ้ำยังต่อยเราอีก”
ธงไทยตกใจ
“เฮ้ย! นี่มันกอดฟ้าด้วยเหรอ ไอ้เวรเอ๊ย”
ธงไทยลุกขึ้น จะไปเอาเรื่อง แต่ไม่มีใครห้าม ธงไทยหันมา
“นี่ไม่คิดจะห้ามกันหน่อยเหรอ”
เจมส์กับฟ้าลดาส่ายหัวพร้อมกัน ธงไทยเลยเก้อๆ ทำเป็นนั่งลง
“แต่ป่านนี้คงเมาหลับไปแล้ว ไว้ก่อนแล้วกัน”
“ก็เรื่องที่สวนสาธารณะ เขาก็บอกไงว่าเค้าจำคนผิด” ฟ้าลดายังเถียง
เจมส์มองหน้าฟ้าลดา
“หลังจากวันนั้น เขาก็บังเอิญมาเป็นเจ้านายของพี่แพร ทุกอย่างมันประจวบเหมาะไปหมด เหมือนมันถูกเซ็ตเอาไว้ตั้งแต่แรก ฟ้าคิดดูให้ดี คนเราสมัยนี้หน้าตาดีแต่เป็นคนไม่ดีก็มีเยอะแยะ ที่เราพูด เพราะเป็นห่วงฟ้า”
ฟ้าลดาเริ่มคิดตามที่เจมส์พูด
+ + + + + + + + + + + +
เช้าวันรุ่ง...
ชมพูแพรอยู่กับฟ้าลดา ขณะที่เจมส์ ธงไทย แป๊ะ สหัส จุ๊ที่ประคองวีรเดชเอาไว้เพราะยังมึนไม่หาย
“แพรทำเรื่องเช็คเอ้าท์ให้ทุกคนแล้วนะคะ ทุกคนกลับกันไปก่อนได้เลย”
“แล้วคุณชาร์ลล่ะคะพี่แพร” ฟ้าลดาถาม
“คุณชาร์ลยังไม่ตื่น คงจะแฮ้งค์มาก เมื่อคืนพี่ก็เลยเลื่อนไฟล์พี่กับคุณชาร์ลแล้ว”
“ผมว่าให้ผมอยู่ดูคุณชาร์ลจะดีกว่านะครับ” สหัสบอก
“ไม่เป็นไร ฉันอยู่เอง” ชมพูแพรหันไปสั่งฟ้าลดา “เธอช่วยเป็นธุระพาทุกคนกลับไปทีนะ”
สหัสได้แต่พยักหน้ารับ แล้วก็หันไปเห็นพิสมัยกับเพลินตาลงมา เพลินตาหันมาเห็นสหัส ก็ผงะ ทำหน้าไม่ถูก รีบใส่แว่นดำแล้วเดินออกไป สหัสอมยิ้ม
“ถ้างั้นฟ้าไปก่อนนะพี่แพร”
ฟ้าลดาบอก ชมพูแพรพยักหน้า ทั้งหมดเดินออกไป ชมพูแพรหันมายิ้มที่จะได้อยู่กับสายชลสองคน ชมพูแพรเดินมาที่เคาน์เตอร์ จัดการเรื่องเช็คเอ้าท์
“รอเอกสารซักครู่นะคะ”
พนักงานเดินออกไป ทันใดนั้นยาซะเดินมาข้างๆชมพูแพร สวนกลุ่มฟ้าลดาไปฉิวเฉียด ยาซะยิ้มแย้มให้พนักงาน
“มารับมิสเตอร์ปีแอร์จ๊ะ”
“รอก่อนนะคะพี่ยาซะ”
ยาซะยิ้มหวานให้พนักงาน ยาซะหันไปเห็นชมพูแพรก็ชะงัก เพ่งมอง รู้สึกคุ้นหน้า พนักงานเดินกลับมาหาชมพูแพร
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
“ขอบคุณ”
ชมพูแพรจะเดินออกไป ยาซะจำได้ รีบเดินไปขวาง ชมพูแพรชะงัก
“คุณจำผมได้มั๊ย”
ชมพูแพรมองงงๆ
“ขอโทษนะคะ ฉันจำไม่ได้”
ยาซะชะงัก
“ก็นั่นซินะ ผมไม่น่าถาม เพราะเราเจอกันแค่ครั้งเดียว ว่าแต่น้องสาวคุณสบายดีนะ”
ชมพูแพรยิ่งงง ยังไม่ทันตอบ พนักงานก็เดินมา
“มิสเตอร์ปีแอร์มาแล้วค่ะ”
ยาซะพยักหน้า แล้วหยิบนามบัตรส่งให้ชมพูแพร
“ถ้าคุณสนใจอยากเช่าเรือเที่ยว ติดต่อผมได้ทุกเมื่อนะครับ ผมอยู่ที่นี่”
ชมพูแพรรับนามบัตรมา ยาซะเดินไปรับปีแอร์ แล้วเดินออกไป ชมพูแพรมองนามบัตร ทันใดนั้นเสียงสายชลดังขึ้น
“คุณแพร...”
ชมพูแพรหันไปเห็นสายชลก็รีบเก็บนามบัตรใส่ในกระเป๋า ส่งยิ้มให้ ทั้งสองเดินเข้ามานั่งในร้านอาหาร สายชลถามทันที
“คุณฟ้าล่ะครับ”
ชมพูแพรเซ็งเลย
“ยัยฟ้ากลับไปกับทีมงานแล้วค่ะ แพรเลื่อนไฟล์กลับของคุณชาร์ลเป็นช่วงบ่ายแทนแล้วนะคะ”
“ผมต้องขอโทษนะครับ ที่เมื่อคืนผมทำตัวไม่เหมาะสม”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณเมานี่ หิวมั๊ยคะ ทานอะไรดี”
พนักงานเอาเมนู มาให้สายชลกับชมพูแพร แล้วถามอย่างนอบน้อม
“รับปูไข่มั๊ยครับ เราเพิ่งได้มาเมื่อเช้า ยังเป็นๆ อยู่เลยครับ”
“มีกี่ตัว” สายชลถาม
“ห้าสิบตัวครับ”
“ฉันขอซื้อทุกตัว”
พนักงานกับชมพูแพรมองสายชลงงๆ
+ + + + + + + + + + +
เรือจอดอยู่กลางทะเล...
สายชลเอาปูไข่ตัวหนึ่งขึ้นมา หันไปทางชมพูแพร
“ปูพวกนี้ออกลูกทีคราวล่ะเป็นล้านตัว ถ้าเราจับปูไข่ แล้วเอามากิน ก็จะทำให้พวกมันสูญพันธุ์เร็วขึ้น”
“แปลกนะคะที่คุณชาร์ลรู้เรื่องพวกนี้ด้วย”
“บ้านผมอยู่ที่ทะเลครับ ผมเกิดและโตมากับทะเล”
ได้ยินอย่างนั้น ชมพูแพรยิ่งสนใจเขามากขึ้น สายชลหันไปทางคนขับเรือ
“แน่ใจนะว่าแถวนี้ไม่มีประมงมาจับปลา”
“ไม่มีครับ เพราะแถบนี้เป็นเขตอนุรักษ์”
สายชลพยักหน้าพอใจ หันไปทางชมพูแพร
“เรามาช่วยกันปล่อยปูไข่ ลงทะเลกันเถอะครับ”
“แพรไม่กล้าจับหรอกค่ะ กลัวมันหนีบ”
สายชลทำท่าจับให้ชมพูแพรดู
“คุณแพรต้องจับข้างๆตรงนี้ครับ อย่าไปใกล้ก้ามปู”
ชมพูแพรกล้าๆกลัวๆ แล้วก็จับปูสำเร็จ หันไปยิ้มให้สายชล สองคนช่วยกันเอาปูหย่อนลงทะเล ทันใดนั้นคลื่นมา ทำให้เรือโคลง ชมพูแพรที่ก้มลงจะปล่อยปูไข่ ทรงตัวไม่อยู่ เสียหลักตกน้ำตูม สายชลกับคนเรือตกใจ
“คุณแพร!”
ชมพูแพรพรวดขึ้นมา นึกอะไรขึ้นมาได้ เลยแกล้งโวยวายลั่น
“ช่วย...ด้วย แพรว่ายน้ำไม่เป็น”
ชมพูแพรแกล้งทำเป็นจมน้ำลงไป สายชลตกใจมาก รีบกระโดดลงไปช่วยชมพูแพรขึ้นมาจากน้ำ แล้วรีบพาขึ้นไปบนเรือ
สายชลประคองชมพูแพรให้นั่งลง ชมพูแพรกลัวตัวสั่น กอดสายชลแน่น
“แพรกลัวค่ะ”
สายชลกอดชมพูแพรปลอบใจ
“ไม่ต้องกลัวนะครับ คุณปลอดภัยแล้ว”
ชมพูแพรฉวยโอกาสนี้...เอาหน้าซุกแนบอกสายชล พลางยิ้มมีความสุข แล้วก็แกล้งทำหน้าหวาดกลัวต่อ
+ + + + + + + + + + +
สายชลกับชมพูแพร เดินตัวเปียกกลับมาที่พักด้วยกัน
“คุณแพรหายตกใจเหรอยังครับ”
“หายแล้วค่ะ ขอบคุณคุณชาร์ลมากนะคะ ที่ช่วยชีวิตแพรเอาไว้ ถ้าไม่ได้คุณ แพรคงตายกลางทะเลไปแล้ว”
“ไม่เป็นไรครับ ผมตกใจแทบแย่ตอนที่รู้ว่าคุณว่ายน้ำไม่เป็น ถ้าคุณแพรว่ายน้ำไม่เป็น ก็น่าจะบอกผม ผมจะได้ให้คุณแพรใส่เสื้อชูชีพเอาไว้”
“แพรลืมนึกไปน่ะค่ะ มัวแต่สนุกอยู่”
ชมพูแพรเห็นรอยถลอก บนแขนของเขาก็หยุดเดิน
“แขนคุณชาร์ลโดนอะไรคะ”
“สงสัยจะโดนขอบเรือ ตอนที่พาคุณแพรขึ้นมาน่ะครับ”
“ตายจริง” ชมพูแพรขยับเข้ามาใกล้แล้วจับแขนของเขา “เจ็บมั๊ยคะ”
“ไม่ครับ”
ชมพูแพรเงยหน้า เห็นหน้าสายชลห่างกันไม่ถึงคืบก็ชะงัก ขณะเดียวกัน หมอวัฒนายืนมองภาพตรงหน้าด้วยความสงสัย
“แพร...”
ชมพูแพรหันไป เห็นหมอวัฒนาก็ตกใจหน้าถอดสี รีบปล่อยมือจากแขนสายชล
“พี่หมอ!”
หมอวัฒนาเดินมาหาทั้งคู่
“คุณหมอ มาไงครับเนี่ย” สายชลยิ้มแย้มทักทาย
“ผมกะจะมาเซอร์ไพร์สแพรน่ะครับ” หมอวัฒนาหันไปมองชมพูแพรที่ไม่กล้าสบตา “ผมก็เลยรู้ว่าทุกคนกลับไปหมดแล้ว เหลือแต่คุณสองคน”
“เพราะผมเองแหละครับ เมื่อคืนผมแฮ้งค์ คุณแพรช่วยดูแลผมทั้งคืน จนไม่ได้กลับไปพร้อมกับคนอื่น คุณหมออย่าเข้าใจผิดนะครับ”
“ไม่หรอกครับ นี่คุณชาร์ลกับแพร ไปเล่นน้ำด้วยกันมาเหรอครับ”
“ไม่ใช่ครับ ผมกับคุณแพรไปปล่อยปูไข่กันมา แต่คุณแพรตกน้ำ คุณหมอมาก็ดีแล้ว จะได้ช่วยดูคุณแพร เพราะคงจะกินน้ำเข้าไปหลายอึก”
หมอวัฒนาชะงัก หันไปมองชมพูแพรนิ่วหน้าสงสัย สายชลยิ้มให้ทั้งสอง
“ผมขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะครับ"
สายชลเดินออกไป หมอวัฒนากำลังจะพูด แต่ชมพูแพรพูดสวนขึ้นเสียก่อน
“แพรก็ต้องขอไปอาบน้ำด้วยเหมือนกันค่ะ”
ชมพูแพรจ้ำเดินออกไป หมอวัฒนาหันไปมองตามยังสงสัยไม่หาย
(อ่านต่อหน้า 4 )
เกมร้ายเกมรัก ตอนที่ 12 (ต่อ)
ชมพูแพรเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาจากห้องน้ำ หันไปเห็นหมอวัฒนายืนอยู่ตรงระเบียงจึงเดินเข้าไปหา
“พี่หมอจะมา...ทำไมไม่โทรมาบอกแพรก่อน”
“โทรมา แพรก็ปิดเครื่อง...ผมก็เลยว่ามาเซอร์ไพรส์ดีกว่า”
“ยัยฟ้าก็ชอบทำเซอร์ไพรส์คนนึงแล้ว พี่หมอยังจะทำอีกคนเหรอคะ แพรไม่ชอบ”
“แต่ผมชอบ...เพราะมันทำให้ผมรู้ อะไรที่ไม่ควรรู้”
ชมพูแพรผงะ
“พี่หมอหมายความว่ายังไง”
“แพรบอกคุณชาร์ลเหรอว่า ว่ายน้ำไม่เป็น”
ชมพูแพรหน้าเจื่อน
“แพรไม่เข้าใจที่พี่หมอพูด”
“คุณชาร์ลบอกแพรตกน้ำ กินน้ำไปหลายอึก อดีตนักกีฬาว่ายน้ำอย่างแพร ไม่น่าจะเป็นแบบนั้น”
ชมพูแพรอึ้งรีบแก้ตัวทำโมโห
“แพรไม่ได้บอกคุณชาร์ลว่าแพรว่ายน้ำไม่เป็น แพรตกน้ำโดยไม่ทันตั้งตัว ก็เลยทำให้เกือบจมน้ำ พี่หมออย่าหาเรื่องแพรหน่อยเลย”
หมอวัฒนาเงียบ พลันเสียงเคาะประตูดังขึ้น ชมพูแพรรีบเดินไปเปิดประตูเห็นสายชลยืนอยู่ หมอวัฒนาเดินมายืนข้างๆชมพูแพร
“คุณชาร์ล...”
“ผมจะมาบอกคุณแพรว่า คุณแพรจะอยู่ต่ออีกซักคืนก็ได้นะครับ ให้คุณหมอนอนห้องผม ถือโอกาสฮันนีมูนล่วงหน้า”
ชมพูแพรพูดไม่ออก หมอวัฒนายิ้มรับ
“ขอบคุณครับคุณชาร์ล”
สายชลยิ้มแล้วเดินออกไป ชมพูแพรปิดประตู หันมามองหมอวัฒนาไม่ค่อยพอใจนัก
“ดีใจมั๊ยคะที่ได้ในสิ่งที่ต้องการ”
ชมพูแพรจะเดินเข้าไป หมอวัฒนาไม่พอใจ พูดสวน
“ไม่ต้องหรอกแพร...เราจะกลับพร้อมคุณชาร์ล เพราะอยู่ไป แพรก็ไม่สนุก”
หมอวัฒนาเดินออกไปเลย ชมพูแพรได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ รู้สึกผิดกับหมอวัฒนาเหมือนกัน
+ + + + + + + + + + + +
แป๊ะกับจุ๊นั่งอยู่ในห้องตัดต่อ มองภาพสายชลกับฟ้าลดาที่ฉายบนจอทีวี
“ชัด...ชัดเจน...ชัดอย่างแรง” แป๊ะโวยวายขึ้น
“อะไรของแกห๊ะไอ้แป๊ะ” จุ๊ถามอย่างสงสัย
“แกดูแววตาที่คุณชาร์ลมองพี่ฟ้าดิ นี่หรือคือการแสดง ไม่ใช่แล้ว เห็นป่าวเนี่ย”
แป๊ะ Pause ภาพหน้าเต็มสายชลเอาไว้ จุ๊มองไปที่แววตาของสายชลแล้วก็ชะงัก หันมาทางแป๊ะ
“เออจริง หวานซึ้งสุดๆ”
ฟ้าลดายืนอยู่ตรงประตู...ได้ยินทุกอย่าง ฟ้าลดามองไปที่หน้าสายชลบนจอทีวีอย่างครุ่นคิด เมื่อกลับไปที่โต๊ะทำงาน ฟ้าลดาคิดทบทวนถึงเหตุการณ์ ตั้งแต่วันแรกที่เจอสายชลที่สวนสาธารณะ ที่สายชลเข้ามากอดเธอ สายชลดีใจจนน้ำตารื้นขึ้นมา ก่อนจะยิ้มกว้าง
‘…นางฟ้าของสายชล นางฟ้าจริงๆ ในที่สุด...เราก็ได้พบกัน...’
ฟ้าลดายังนิ่งอึ้ง นึกถึงวันที่สายชลบอกว่าเขาจำคนผิด
‘…ไม่เป็นไรครับ ผมผิดเองที่วันก่อนจู่โจมคุณมากเกินไป ผมนึกว่าคุณเป็นคนที่ผมรู้จักจริงๆ ผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้คุณกลัว...’
ฟ้าลดานึกถึงเหตุการณ์ที่เจมส์ต่อยสายชล และนึกถึงแววตาของเขาในห้องตัดต่อ ฟ้าลดาถอนหายใจ คิดหนัก ทันใดนั้นมีช่อดอกไม้ยื่นมาข้างๆ เธอหันไปมองก็ต้องผงะ
“คุณชาร์ล”
“แทนคำขอโทษจากใจ เมื่อคืนผมไม่มีสติจริงๆ ยกโทษให้ผมนะครับ”
ฟ้าลดามองสายตาเว้าวอนของเขาก็ชะงัก
“ค่ะ”
ฟ้าลดารับช่อดอกไม้มา สายชลยิ้มสบายใจ ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์บนโต๊ะดังขึ้น ฟ้าลดารับสาย
“ฮัลโหล กำลังจะออกไปค่ะ” ฟ้าลดาวางสายแล้วหันมาหาสายชล “แท็กซี่ฟ้ามาแล้ว”
“คุณฟ้าไม่ได้เอารถมาเหรอครับ”
“ค่ะ พอลงเครื่อง ฟ้าก็มาที่นี่เลย ฟ้าไปนะคะ”
“เดี๋ยวครับ ไหนๆเราก็ต้องกลับทางเดียวกันอยู่แล้ว คุณฟ้าไปกับผมนะครับ”
ฟ้าลดาเงียบไป สายชลอ้อนวอน
“นะครับคุณฟ้า”
ฟ้าลดาจึงต้องพยักหน้ารับ
+ + + + + + + + + + + +
ค่ำคืนนั้น...สายชลจอดรถหน้าบ้าน ฟ้าลดาหันไปยิ้มให้
“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ”
ฟ้าลดาพูดจบรีบลงจากรถ สายชลแปลกใจกับท่าทางเมินเฉย ของฟ้าลดาเลยรีบตามลงมา
“คุณฟ้ายังไม่หายโกรธผมเหรอครับ”
“เปล่านี่คะ”
“แน่ใจนะครับ คุณฟ้าไม่พูดไม่จามาตลอดทาง หรือว่าผมทำให้คุณอึดอัด”
“ฟ้าเพลียๆน่ะค่ะ ก็เลยไม่ค่อยอยากพูดอะไร ฟ้าไปก่อนนะคะ”
ฟ้าลดารีบเข้าไปในบ้าน สายชลถอนหายใจด้วยความกลัดกลุ้ม
ฟ้าลดากลับเข้ามาในบ้าน เอาช่อดอกไม้วางบนโต๊ะ ครู่หนึ่งชมพูแพรตามเข้ามา
“ฟ้า...พี่เอาสร้อยมาคืน”
ชมพูแพรเห็นช่อดอกไม้ก็สนใจ
“ดอกไม้สวยจัง ใครให้มา เจมส์ หรือว่าธงไทย”
“คุณชาร์ลค่ะ เขาเอามาขอโทษฟ้าเรื่องเมื่อคืน”
ชมพูแพรมองฟ้าลดาอย่างแปลกใจ
“คุณชาร์ลไปหาฟ้ามาเหรอ”
“ค่ะ”
ฟ้าลดาหันไปมองสร้อยในมือชมพูแพร
“เมื่อกี๊พี่แพรว่าเอาสร้อยมาคืนฟ้าเหรอคะ”
“จ๊ะ”
ชมพูแพรยื่นสร้อยให้ ฟ้าลดาไม่รับ
“พี่แพรเก็บไว้เถอะ มันเหมาะกับพี่แพรมากกว่า”
ฟ้าลดาพูดจบเดินเข้าไป ชมพูแพรมองสร้อยอย่างครุ่นคิด
+ + + + + + + + + + + +
ค่ำคืนนั้น ฟ้าลดาหลับแล้วฝันไปว่า...เช้าวันหนึ่ง เธอกำลังเดินเล่นอยู่บนชายหาด ระหว่างนั้นสายชลเดินมาตรงหน้า ยิ้มให้ เธอยิ้มตอบ ทั้งคู่เดินเข้ามาหากัน ทันใดนั้นสายชลก็หายไป ฟ้าลดาตกใจ หันไปมองหารอบๆ แล้วก็ปรากฏร่างผู้ชายที่เธอฝันเห็นบ่อยๆ เดินรุกเข้ามาหา ฟ้าลดาหน้าตื่นกลัว ดวงตาตื่นตระหนก
เช้าวันใหม่...ฟ้าลดามาหา หมอวัฒนาที่โรงพยาบาล เล่าถึงอาการของเธอที่ชอบฝันบ่อยๆ หมอวัฒนาจึงตรวจร่างกายให้ แล้วก็หันมาอ่านแฟ้ม
“ร่างกายฟ้าปกติดีทุกอย่าง ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง พี่ว่าช่วงนี้ฟ้าอาจจะเครียด ก็เลยทำให้ฝันร้ายอีกครั้ง”
ฟ้าลดาเงียบ ลังเล จนหมอวัฒนาสงสัย จึงเรียก
“ฟ้า...”
ฟ้าลดาสะดุ้งหันมา
“ฟ้าเป็นอะไร...หรือว่าฟ้ายังมีอะไรในใจ ที่เล่าให้พี่ฟังไม่หมด”
ฟ้าลดามองหมอวัฒนาอย่างตัดสินใจ
“ในฝันของฟ้าครั้งนี้ ฟ้าฝันเห็นคุณชาร์ลด้วยค่ะ”
หมอวัฒนาชะงัก ฟ้าลดาหน้าเครียด
“หลายปีที่ผ่านมา ฟ้าไม่เคยเปิดใจให้ใคร เพราะเวลาที่ฟ้าเริ่มจะชอบใคร ฟ้าจะนึกถึงแต่ผู้ชายที่ฝันถึง ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ฟ้ากลับรู้สึกว่าฟ้าเป็นของเขา จนกระทั่งฟ้าได้พบกับคุณชาร์ล มันทำให้ฟ้าฝันร้ายบ่อยขึ้น”
หมอวัฒนามองฟ้าลดาอย่างวิเคราะห์
“ฟ้าชอบคุณชาร์ลเหรอ”
ฟ้าลดาตกใจกับคำถามของหมอวัฒนา ถึงกับอึ้งตะลึง
“ฟ้า...ฟ้าไม่รู้ค่ะ ตอนนี้ฟ้าสับสนไปหมดแล้ว”
หมอวัฒนามองฟ้าลดาอย่างพิจารณา
+ + + + + + + + + + + +
บ่ายวันนั้น หมอวัฒนานั่งคุยกับชมพูแพรอยู่ที่ร้านกาแฟ ชมพูแพรมองหน้าเขาอย่างนึกไม่ถึง
“พี่หมอว่าไงนะคะ”
“ผมคิดว่าน้องฟ้าชอบคุณชาร์ล”
ชมพูแพรอึ้งมาก รู้สึกหน้าชาไปหมด แต่ก่อนที่เขาจะจับสังเกตได้ เธอก็รวบรวมสติให้กลับคืนมาโดยเร็ว
“ฟ้าบอกพี่หมอเหรอคะว่า ชอบคุณชาร์ล”
“น้องฟ้าไม่ได้บอกครับ ผมคิดเอาเอง จากสิ่งที่น้องฟ้าเล่า ความฝันของน้องฟ้าทำให้น้องฟ้ารู้สึกว่าผู้ชายในฝันเป็นเจ้าของหัวใจเธอ แต่พอเธอได้มาเจอคุณชาร์ล ความฝันก็รุนแรงมากขึ้น มันเหมือนน้องฟ้ากำลังรู้สึกผิดกับผู้ชายที่ไร้ตัวตนคนนั้น”
“พี่หมอก็เลยสรุปว่า ฟ้าชอบคุณชาร์ล”
“ครับ”
“มันเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ ผู้ชายอย่างคุณชาร์ลไม่ใช่สเปกของฟ้า พี่หมอเลิกคิดถึงประเด็นนี้ไปได้เลย”
“แต่ยังไงช่วงนี้แพรก็ดูๆน้องฟ้าหน่อยนะครับ อย่าให้เครียดมาก ผมกลัวในสิ่งที่เราเป็นกังวลกันอยู่”
“พี่หมอหมายถึง...ฟ้าจะจำเรื่องที่เธอหายตัวไปได้เหรอคะ”
“มันมีโอกาสเป็นไปได้สูงครับ”
ชมพูแพรเครียด...กังวลเรื่องฟ้าลดากับสายชล
“แพร...ผมอยากขอโทษแพรเรื่องที่กระบี่ เราสองคนอย่าทะเลาะกันแบบนั้นอีกเลยนะครับ”
“ค่ะ”
หมอวัฒนาสบายใจขึ้น
“ส่วนเรื่องแต่งงานของเรา ผมคุยกับคุณพ่อคุณแม่ ท่านอยากจะหาฤกษ์แต่งงานให้เราภายในปีนี้ แพรว่ายังไง”
ชมพูแพรรีบตัดบททันที
“เดี๋ยวเราค่อยคุยกันนะคะ แพรต้องไปประชุมแล้ว”
ชมพูแพรรีบเดินออกไป หมอวัฒนาเริ่มเป็นกังวลที่ชมพูแพรเลี่ยงในการตอบคำถาม
+ + + + + + + + + + + +
ขณะที่ฟ้าลดากำลังทำงานอยู่ เสียงมือถือดังขึ้น เธอมองเห็นชื่อสายชลหน้าจอก็ชะงัก แล้วก็ตัดสินใจรับสาย
“ค่ะคุณชาร์ล”
“เที่ยงนี้คุณฟ้าว่างมั๊ยครับ ผมอยากชวนคุณฟ้าไปทานข้าว”
“ฟ้าขอโทษนะคะ ฟ้าไม่ว่าง”
“ถ้างั้นเป็นมื้อเย็นก็ได้ครับ”
“ฟ้าไม่รู้จะเลิกงานกี่โมง”
“พรุ่งนี้ก็ได้ครับ”
ฟ้าลดาเงียบไปสักครู่ แล้วตัดสินใจพูด
“คุณชาร์ลคะ จะวันไหน มื้อไหน ฟ้าก็ไม่ว่างค่ะ”
สายชลชะงัก
“ฟ้าว่าเราเจอกันเฉพาะเรื่องงานดีกว่า”
สายชลอึ้ง
“ทำไมครับ หรือคุณยังโกรธผมอยู่”
ฟ้าลดาเครียด
“ฟ้าไม่ได้โกรธคุณ แต่ฟ้าไม่อยากให้ใครเข้าใจผิด แค่คุณเลือกฟ้าเป็นพรีเซนต์เตอร์ของสายการบิน ก็มีคนพูดถึงฟ้าในทางที่ไม่ดีแล้ว แค่นี้ก่อนนะคะ ฟ้าต้องทำงาน”
ฟ้าลดารีบวางสาย...สายชลนั่งลงด้วยความอึ้ง เครียด คิดหนักว่าจะทำยังไงดี
+ + + + + + + + + +
สหัสที่กำลังทำงาน หันไปมองเพลินตาที่กำลังเดินมา เพลินตาเห็นสหัสมองทางหางตาก็หันมาแว๊ดทันที
“มองอะไร”
สหัสสะดุ้ง
“หยุดมองฉันเลยนะ”
“ตรงนี้มีแค่คุณกับผมสองคน ไม่ให้ผมมองคุณ แล้วจะให้ผมมองใคร”
“มองอะไรก็ได้ โต๊ะ เก้าอี้ คอมพิวเตอร์ แต่ห้ามมองฉัน!” เพลินตายกมือปิดหน้าอก “ฉันรู้นะว่าแกคิดอะไร”
สหัสยิ้ม
“ผมคิดอะไร”
เพลินตาทั้งโกรธทั้งอาย
“นายสาหัส!”
สหัสยิ้มกรุ่มกริ่ม เพลินตาอายมากๆ รีบจ้ำเดินออกไป สหัสหัวเราะ ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น สหัสรีบรับสาย และรีบไปหาสายชลที่โทรมา...
สายชลมองสหัสอย่างเครียดๆ แล้วตัดสินใจบอก...
“ฉันตัดสินใจจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้นางฟ้ารู้”
สหัสอึ้ง
“แล้วคุณฟ้าจะเชื่อเหรอครับ”
“ฉันก็ไม่รู้ ฉันรู้แต่ว่าตอนนี้ฉันจะเสียผู้หญิงคนนี้ไปไม่ได้อีกแล้ว”
สายชลบอกอย่างมุ่งมั่น
(อ่านต่อ ตอนที่ 13 วันพรุ่งนี้)
