ติดตามอ่านได้ทาง www.manager.co.th ทุกวัน เวลา 9.30 น.
ตอนที่ 3
ณิชมนยืนตกใจด้วยความรู้สึกช็อคสุดขีด พอได้สติก็เช็คตัวเองว่ายังไม่ถูกยิงตาย บุรธัชลดปืนลง แล้วค่อยๆ เดินตรงไปที่ณิชมน
“อย่า..อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ คุณ ฉันไม่ได้ตั้งใจบุกรุกจริงๆ คุณจะทำอะไรก็คิดดูให้ดีซะก่อน ฆ่าคนตายติดคุกตลอดชีวิตเลยนะ อย่าทำลายอนาคตตัวเองเพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบ แม่ฉันเคยสอนไว้ว่าถ้าโกรธใครมากๆ ให้กำหนดลมหายใจเข้าออก หายใจเข้า..หายใจออก”
“พูดพอหรือยัง”
บุรธัชก้มลงเอาไม้เขี่ยซากงูเห่าที่เพิ่งถูกยิงตายไปหมาดๆ ณิชมนมองตามแล้วก็เพิ่งเข้าใจ
“คุณ..คุณตั้งใจจะยิงงูหรอกเหรอ คุณช่วยชีวิตฉัน ขอบคุณนะคะ”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะช่วยหรอกนะ แค่ไม่อยากให้มีใครถูกงูกัดตายในไร่ของฉันเท่านั้นแหละ ไม่อยากเสียเวลามาเก็บศพ”
“ยังไงฉันก็ต้องขอบคุณคุณ แล้วที่คุณเคยกล่าวหาว่าฉันเป็นพวกต้มตุ๋น ฉันก็จะยกโทษให้ เป็นอันว่าเราไม่มีอะไรติดค้างกันแล้วนะ !”
ณิชมนฉุนกึก รีบเดินออกไปทันที
“เดี๋ยว! อย่าเพิ่งไป อย่าคิดว่า เรื่องจะจบง่ายๆ !”
บุรธัชรีบตามณิชมนไป
+ + + + + + + + + + + + + + +
รวิภาสเดินข้ามเขตเข้ามาที่ไร่บุริศราวัณ โดยมีพิมพ์นฤมลเดินตามมาติดๆ
“เสียงปืนดังมาจากทางไร่ของนายใช่มั้ย”
“จะตามมาทำไม อยากตายหรือยังไง”
“ก็ฉันเป็นห่วง..” พิมพ์นฤมลหลุดปาก
“ห่วงใคร?”
“ฉันก็ห่วงพันสรกับพี่นอมน่ะซิ หายไปไหนก็ไม่รู้ ไม่รู้เกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า นายคิดว่า ใครเป็นคนยิงปืนน่ะ”
“ฉันจะไปรู้เหรอ อยากตามมาก็ตามใจ แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ฉันไม่รับผิดชอบนะ แล้วไปชะเง้อมองอะไร เดี๋ยวก็ได้โดนส่องเข้าให้หรอก”
รวิภาสรีบไปลากใพิมพ์นฤมลห้มาหลบหลังต้นไม้
“อยู่ข้างหลังฉันไว้ เข้าใจมั้ย”
รวิภาสลืมตัวจับมือพิมพ์นฤมลให้เดินตามๆ ไป เขาหันมามองเห็นพิมพ์นฤมลทำหน้าแปลกๆ เหมือนอยากยิ้มแต่ไม่กล้าแสดงออก รวิภาสเพิ่งรู้ตัวว่าจับมือเธออยู่จึงรีบปล่อยมือแล้วเดินไป
“รอด้วยซิ !”
พิมพ์นฤมลรีบเดินตามหลังรวิภาสไปติดๆ
+ + + + + + + + + + + + + + +
อีกด้านหนึ่ง ณิชมนเดินจ้ำอ้าวหนีออกมา บุรธัชตามมาคว้าแขนเธอไว้ได้ทัน
“เธอจะหนีไปไหน เรายังพูดกันไม่รู้เรื่อง”
“เราพูดกันจบแล้ว ฉันบอกคุณแล้วว่า ฉันไม่ได้ตั้งใจจะบุกรุกเข้ามาในไร่ของคุณ คุณไม่เคยได้ยินหรือยังไง คนไม่รู้ย่อมไม่ผิดน่ะ”
“แต่ฉันคิดว่า เธอตั้งใจที่จะเข้ามาในไร่ของฉัน บอกฉันมา คุณพรรณอรให้เธอมาที่นี่ เค้าต้องการอะไร?”
“นี่ฉันจะต้องทำยังไง คุณถึงจะเชื่อว่า ฉันไม่ได้เข้ามาแอบล้วงความลับอะไรของคุณ คุณนี่พารานอยด์เข้าขั้นโรคจิตแล้วนะเนี่ย”
“เธอจะให้ฉันเชื่อเหรอว่า ที่ฉันไปไหนก็เจอเธอ เป็นเรื่องบังเอิญ”
“ถ้าคุณไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ ก็คิดซะว่า เป็นเรื่องโชคร้ายแล้วกันแต่จะบอกให้นะ ในชีวิตฉันโชคร้ายเจอคนแย่ๆมานักต่อนักแล้ว แต่ก็ไม่เคยเจอใครที่แย่เท่าคุณมาก่อนเลย คนอะไรไม่มีเหตุผล เจ้าอารมณ์ มองโลกในแง่ร้ายสุดๆ คนอย่างคุณคงมองโลกเป็นสีดำ ถึงได้...”
ณิชมนเดินสะดุดขาตัวเองจนล้มขมำหัวทิ่มพื้น บุรธัชยืนมองเฉยไม่คิดแม้แต่จะช่วยคว้าไว้เลยแม้แต่น้อย
“ถึงได้อะไร?”
“ถึงได้เป็นคนใจร้ายใจดำอย่างนี้ยังไงล่ะ !”
ณิชมนตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับบุรธัช
รวิภาสกับพิมพ์นฤมลเดินเข้ามาพอดี
“พี่นอม !”
“คุณนมล” ณิชมนเรียกด้วยความดีใจ
ณิชมนเห็นรวิภาสแล้วนึกได้รีบไปหานมลคว้ามือลากตัวไป
“ดีใจจริงๆ ที่คุณนมลตามนอมเจอ เรากลับกันเถอะค่ะ”
ณิชมนลากพิมพ์นฤมลออกไปพลางก้มหน้าก้มตาหลบรวิภาส รวิภาสไม่ทันได้เห็นหน้าณิชมนชัดๆ
“เกิดอะไรขึ้นหรือครับ พี่ธัช”
“ไม่มีอะไร แค่ลูกไม้กระจอกๆของพวกบ้านสรณาลัย แล้วแกมากับลูกสาวคุณพรรณอรได้ยังไง”
บุรธัชมองรวิภาสอย่างจับผิด
+ + + + + + + + + + + + + + +
ที่โครงการเทพสุธา ณิชมนกับพิมพ์นฤมลเดินกลับมาที่รถจอดอยู่
“พี่นอมไปเจอคุณชายบุรธัชได้ยังไง แล้วนมลได้ยินเสียงปืนด้วย เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ “
“เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันน่ะค่ะ เดี๋ยวนอมจะเล่าให้ฟังนะคะ เราตามหาคุณพันสรก่อนดีกว่า ไม่รู้หลงทางไปไหน ถ้าตามหาตัวไม่เจอล่ะก็นอมแย่แน่ๆ เลย”
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ พันสรรู้จักทุกซอกทุกมุมของที่นี่ หลับตาเดินยังได้เลยค่ะ เดี๋ยวพอเล่นจนหมดแรงก็กลับมาเองแหละค่ะ นั่น เห็นมั้ย กลับมาแล้ว”
ณิชมนหันไปมองเห็นพันธ์นฤสรร์ วิ่งหน้าตั้งเข้ามา
“ไง ไปเที่ยวไร่บุศราวัณสนุกมั้ย” พันธ์นฤสรร์พูดกับณิชมน
“พันสร ! นี่เธอหลอกให้พี่นอมเข้าไปในไร่บุศราวัณเหรอ เธออาจจะทำให้พี่นอมตายได้เลยนะ”
“อยากเชื่อคนง่ายเอง ช่วยไม่ได้”
พันธ์นฤสรร์ ขึ้นรถไปอย่างไม่สนใจ
“พันสร ! ขอโทษพี่นอมเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ช่างเถอะค่ะ คุณนมล คุณพันสรคงไม่ได้ตั้งใจแกล้งนอมหรอกค่ะ”
ณิชมนมองพันธ์นฤสรร์ที่ทำไม่รู้ไม่ชี้อยู่บนรถ
+ + + + + + + + + + + + + + +
ที่ไร่บุริศราวัณ บุรธัชกับรวิภาสเดินกลับออกมาด้วยกัน
“นายภาส แกยังไม่บอกฉันเลยว่า แกไปเจอกับลูกสาวคุณพรรณอรได้ยังไง ทำไมถึงมาด้วยกันได้”
“ผมบังเอิญไปเจอนมลที่เทพสุธา ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ เราไม่ได้นัดเจอกัน ผมไม่มีวันไปยุ่งเกี่ยวกับคนบ้านสรณาลัยแน่”
“ก็ยังดีที่แกยังรู้จักคิด”
“ผมถามหน่อยเถอะ พี่ธัช เราจะต้องเป็นศัตรูกับพวกบ้านสรณาลัยไปถึงเมื่อไหร่”
“ก็จนกว่าพวกบ้านสรณาลัยจะได้รับผลกรรมน่ะซิ”
“แล้วพี่ธัชแน่ใจเหรอครับว่า ท่านพ่อถูกคุณอานฤสรณ์โกงจริงๆ เราไม่มีหลักฐานอะไรเลย เราอาจจะปรักปรำคนผิดอยู่ก็ได้”
“อยู่ๆ ทรัพย์สินทุกอย่างทั้งไร่บุริศราวัณทั้งโรงงานก็ถูกโอนไปเป็นของคุณชายนฤสรณ์ หลักฐานการซื้อขายก็ไม่มี ฉันถามคุณพรรณอรไม่รู้กี่ครั้ง ก็บ่ายเบี่ยงไปมา อย่างนี้ถ้าไม่เรียกว่าโกง แล้วจะเรียกว่าอะไร แกคิดอะไรอยู่ ถึงได้ถามฉันอย่างนี้”
“ผมแค่กลัวว่า ถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิด เราอาจจะเสียโอกาสดีๆ ไป”
รวิภาสนึกถึงโอกาสที่จะได้เป็นเพื่อนหรือเป็นมากกว่าเพื่อนกับพิมพ์นฤมล
“โอกาสดีๆ ของแก หมายความว่ายังไง”
“ก็..โอกาสดีๆ ที่จะได้มีเพื่อนบ้านดีๆ ยังไงล่ะครับ”
รวิภาสเดินหนีไปอย่างมีพิรุธ บุรธัชมองรวิภาสอย่างแคลงใจ
+ + + + + + + + + + + + + + +
ณ บ้านสรณาลัย รถของพิมพ์นฤมลแล่นมาจอดหน้าบ้าน พันธ์นฤสรร์ รีบกระโดดลงจากรถวิ่งหนีเข้าบ้าน พิมพ์นฤมลลงมาตะครุบตัวน้องไว้ไม่ทัน
“พันสร ! เรื่องเอาตัวรอดนี่เก่งนักเชียว”
ณิชมนลงจากรถมายืนมองพันธ์นฤสรร์
“พี่นอมคะ ถ้าพันสรแกล้งอะไรพี่นอมอีก ต้องบอกนมลนะคะ นมลจะทำโทษน้องให้เอง”
“คุณพันสรก็เล่นสนุกไปตามประสาเด็ก นอมไม่ถือหรอกค่ะ แล้วคุณเจ้าของไร่คนนั้น ทำไมดุนักล่ะคะ แค่เหยียบเข้าไปในไร่ของเค้านิดเดียว ทำท่าเหมือนกับว่านอมเข้าไปวางระเบิดไร่เค้างั้นแหละ”
“คุณชายบุรธัชเหรอคะ เค้าเห็นคนบ้านสรณาลัยเป็นศัตรูของเค้าทุกคนแหละค่ะ”
“แล้วผู้ชายที่อยู่กับคุณนมลล่ะคะ เป็นใคร”
“นายรวิภาสเป็นน้องชายของคุณชายบุรธัชค่ะ อีตาน้องชายนี่เห็นนมลยิ่งกว่าศัตรูอีกนะคะ เจอหน้ากันทีไร ไม่เคยพูดดีๆกับนมลซักที เค้าไม่รู้หรอกว่า เค้าทำให้นมล..”
พิมพ์นฤมลจะบอกว่าเธอเสียใจมากแค่ไหนแต่ก็หยุดชะงักเพราะรู้ตัวว่าพูดมากไป ณิชมนมองพิมพ์นฤมลอย่างพอจะจับอารมณ์ของเธอได้
สายใจเดินหน้าหงิกเข้ามาหาณิชมน
“คุณแม่บ้านกลับจากเที่ยวแล้วเหรอคะ คุณพรพรรณเรียกให้ไปพบด่วน !”
สายใจเดินออกไปทันที ณิชมนกับพิมพ์นฤมลมองหน้ากัน
+ + + + + + + + + + + + + + +
ที่ห้องรับประทานอาหารบ้านสรณาลัย บนโต๊อาหารมีแกงจืด ผัดผักเหี่ยวๆ ไข่เจียวแฟบๆ กับเมนูอาหารอื่นๆ ที่ดูชืดๆ ณิชมนมองจานอาหารบนโต๊ะแล้วเงยหน้ามองพรพรรณที่ยืนมองอย่างเอาเรื่อง
“นี่เธอเรียกว่า อาหารให้คนกินเหรอยะ”
“นอมเปลี่ยนรายการอาหารให้แล้วนะคะ ทำไมกลายเป็นอย่างนี้ไปได้”
พิมพ์นฤมลรีบเข้ามาช่วยณิชมน
“อาหารง่ายๆ ก็อร่อยได้นะคะ น้าพร”
“อาหารง่ายๆ น้ากินได้อยู่แล้ว นมล แต่อาหารเย็นชืดอย่างนี้ ใครจะไปกินลง บ้านนี้กินข้าวเย็นกันทุ่มตรง แต่ดันตั้งโต๊ะตั้งแต่ห้าโมงเย็น ใช้สมองส่วนไหนคิด”
พรรณอรเดินเข้ามา
“ถ้าอาหารเย็นชืด ก็ไปอุ่นใหม่ ไม่เห็นจะเป็นไรเลยนี่”
“ไม่ใช่แค่เรื่องอาหารเย็นเท่านั้นนะคะ ดูนี่ค่ะ พี่อร ดูนี่”
พรพรรณหยิบแก้วน้ำขึ้นมาส่องเห็นคราบสกปรก
“นี่เป็นเพียงแค่ตัวอย่างเท่านั้น พี่อรไปดูได้เลย ว่าบ้านช่องสกปรกรกรุงรัง แค่ไหน ของเล่นพันสรเกลื่อนเต็มบ้าน ไม่มีใครเก็บ”
พรพรรณหันไปพูดกับณิชมน “วันนี้ฉันสั่งงานเธอไปสิบอย่าง ไม่มีอะไรเสร็จซักอย่างเดียว”
“แต่นมลฝากงานพี่นอมไว้กับกันยาแล้วนี่คะ”
สายใจเสนอหน้าเข้ามา
“กันยาไม่สบายค่ะ คุณนมล”
“งั้นประนอมก็ไม่ผิด ประนอมไม่รู้นี่ว่า กันยาไม่สบาย”
“รู้ไม่รู้ก็ผิดค่ะ ประนอมมีหน้าที่ควบคุมการทำงานของทุกคนในบ้าน ถ้าหากมีอะไรผิดพลาดก็ต้องโทษหัวหน้างาน ฉันจะตัดเงินเดือนเธอยี่สิบเปอร์เซ็นต์ แล้วถ้าวันนี้เธอไม่แก้ไขทุกอย่างให้เรียบร้อยล่ะก็ เงินเดือนเธอไม่มีเหลือแน่”
ณิชมนยืนเหวออ้ำอึ้งเพราะทำอะไรไม่ได้
+ + + + + + + + + + + + + + +
ในห้องครัวบ้านสรณาลัย รำไพกับสายใจกำลังนั่งกินข้าวดูโทรทัศน์เครื่องเล็กอย่างสบายใจ ณิชมนยืนมองรำไพกับสายใจด้วยความโมโห
“ฉันอยากจะรู้ว่า เกิดอะไรขึ้น ฉันทำรายการอาหารใหม่ให้ป้ารำไพแล้วนี่”
“ฉันทำหายไปแล้ว ก็เลยทำอาหารตามรายการเก่า”
“แล้วทำไมไม่มีใครทำความสะอาดบ้าน”
“อ๊ะ อย่ามามองฉันนะ เป็นหน้าที่ของกันยา ไม่ใช่หน้าที่ฉัน” สายใจพูดดัก
“ถึงไม่ใช่หน้าที่พี่สายใจ ก็น่าจะช่วยทำแทนไปก่อน”
“ก็ไม่มีใครสั่ง”
“ก็คนที่มีหน้าที่สั่งงานออกไปเที่ยวซะนี่ งานการไม่ทำดีแต่เก่งประจบสอพลอเจ้านาย”
“คุณนมลขอให้ฉันไปด้วย ฉันไม่ได้ไปเอง ฉันไม่จำเป็นต้องอธิบายเรื่องนี้หรอกนะ ป้ารำไพทำอาหารเย็นใหม่เดี๋ยวนี้ ให้เสร็จภายในครึ่งชั่วโมงแล้วยังไม่ต้องตั้งโต๊ะจนกว่าฉันจะสั่ง พี่สายใจไปเก็บจานชามบนโต๊ะ มาล้างใหม่ให้หมด เสร็จแล้วไปช่วยฉันเก็บกวาดบ้าน”
“ฉันรู้สึกปวดหัวแล้วก็เจ็บคอด้วย หายใจก็ติดๆขัดๆ สงสัยฉันจะติดหวัดจากกันยาแล้วแน่ๆ ฉันคงทำงานไม่ไหวหรอกนะ ขอไปนอนพักก่อน”
“ฉันก็รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวยังไงไม่รู้ สงสัยจะเป็นไข้ ต้องขอไปนอนพักด้วยเหมือนกัน งานที่สั่งๆมาน่ะ ทำเองก็แล้วกัน ไปเที่ยวสนุกก็ต้องทุกข์สนัดอย่างนี้แหละ”
รำไพกับสายใจยกขบวนกันออกไป ณิชมนมองตามอย่างคิดไม่ถึง
+ + + + + + + + + + + + + + +
ที่บ้านสุธาสิน บุรธัชนั่งอยู่กับณิชาภัทรและนวลแข คนรับใช้เข้ามาเสิร์ฟเครื่องดื่มแล้วออกไป นวลแขมองบุรธัชอย่างนิ่งคิด
“ย่าว่า คุณชายคิดมากไปเอง คนอย่างคุณพรรณอรไม่มีทางที่จะคิดร้ายกับใครหรอก “
“ถ้าไม่ใช่คุณพรรณอรก็ต้องเป็นคุณพรพรรณล่ะครับ คุณหญิงย่า ที่ส่งคนไปก่อกวนที่ไร่ของผม”
“แล้วมันจะได้ประโยชน์อะไรล่ะคะ ธัช” ณิชาภัทรแทรกขึ้น
“คุณพรพรรณคงอยากจะให้ผมถอนตัวไปจากโครงการเทพสุธามั้งครับ ถ้าไม่มีผมคอยขวาง ทางนั้นจะได้ฮุบโครงการเทพสุธาได้ง่ายขึ้น เหมือนอย่างที่เคยฮุบไร่ของท่านพ่อไปเมื่อสิบปีก่อน”
“คุณชายธัช ย่าบอกตั้งหลายครั้งแล้วว่า อย่าเพิ่งด่วนสรุปอะไร เท่าที่ย่ารู้จัก คุณชายนฤสรณ์เป็นคนดี ไม่น่าจะหักหลังเพื่อนที่คบหากันมาเป็นสิบๆปีได้ลงหรอก”
“คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจหรอกครับ แล้วตอนที่เกิดเรื่องกับท่านพ่อ คุณหญิงย่าก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ คุณหญิงย่าไม่ทราบหรอกครับว่า เกิดอะไรขึ้นบ้าง”
“แล้วข่าวที่ว่าท่านพ่อของคุณชายล้มละลายล่ะ”
“นั่นเป็นข่าวลือครับ ถ้าท่านพ่อมีปัญหาเรื่องเงินจริงๆ ผมจะต้องรู้ซิครับ”
“แล้วที่ท่านลุงเรียกธัชกลับมาอย่างกะทันหันล่ะคะ ไม่ใช่เพราะท่านลุงกำลังมีปัญหาอะไรเหรอคะ ธัชน่ะมองแต่ในด้านของตัวเอง..” ณิชาภัทรค้าน
“ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อพูดเรื่องของท่านพ่อ ผมมาเรียนคุณหญิงย่าให้ทราบถึงเรื่องที่เกิดขึ้น คุณหญิงย่าช่วยพิจารณาด้วยนะครับ ถ้าหากหุ้นส่วนของเรามีพฤติกรรมไม่น่าไว้ใจอย่างนี้ คุณหญิงย่ายังอยากจะร่วมงานด้วยอีกหรือเปล่า”
ณิชาภัทรมองบุรธัชอย่างไม่เห็นด้วย
+ + + + + + + + + + + + + + +
บุรธัชเดินออกมาจากบ้านสุธาสินตรงไปที่รถ ณิชาภัทรเดินตามมาจนทัน
“ธัช..ณิชาจะบอกให้นะ คุณย่าไม่บ้าจี้ตามคุณไปบีบให้คุณพรพรรณถอนหุ้นออกจากโครงการเทพสุธาหรอกนะ คุณนี่ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้ เรื่องแค่นี้ก็ต้องวิ่งมาฟ้องคุณย่าด้วย”
“ผมไม่ได้ฟ้อง ผมมาเรียนความจริงให้คุณหญิงย่าทราบต่างหาก ถ้าหากพวกสรณาลัยส่งคนมารังควาญผมอีก ผมโต้ตอบบ้าง คุณหญิงย่าจะได้ทราบว่า ใครเป็นคนหาเรื่องก่อน”
“ถ้าบ้านสรณาลัยจะส่งคนไปแกล้งคุณจริงๆล่ะก็ เค้าไปจ้างพวกนักเลงไม่ดีกว่าเหรอ ไม่น่าจะส่งลูกจ้างในบ้านไปก่อกวนคุณ แถมยังเป็นผู้หญิงอีกด้วย”
“เค้าอ้างว่า เค้าเป็นแม่บ้าน แต่ผมว่าเค้าต้องโกหกแน่ๆ”
“แล้วเค้าจะโกหกไปทำไมคะ”
“คุณก็รู้ว่าพวกบ้านสรณาลัยเล่ห์เหลี่ยมจัดแค่ไหน ถ้าผมสืบรู้ว่า แม่บ้านคนนี้เป็นใคร ผมก็จะรู้ว่าพวกสรณาลัยคิดทำอะไรอยู่”
บุรธัชนึกสงสัยในตัวณิชมนมากขึ้น
+ + + + + + + + + + + + + + +
ที่บ้านสรณาลัย ณิชมนเดินเก็บของเล่นของพันธ์นฤสรร์ ใส่กล่องจนเรียบร้อย จากนั้นก็คว้าไม้ม็อบมาถูพื้นอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่แล้วเธอก็ต้องชะงักเมื่อเห็นขยะถูกทิ้งเกลื่อนเป็นทางยาวบนพื้น เธอเงยหน้าขึ้นเห็นพันธ์นฤสรร์ กำลังเทขยะลงพื้นอย่างเมามัน
“คุณพันสร !”
ณิชมนทิ้งไม้ม็อบวิ่งไปหาพันสร เพันธ์นฤสรร์เทลูกแก้วจากขวดลงพื้น ณิชมนเหยียบลูกแก้วลื่นหงายหลังก้นจ้ำเบ้า
“แน่จริง ก็จับให้ได้ซิ”
พันธ์นฤสรร์หัวเราะแล้ววิ่งหนี
ณิชมนตามคว้าตัวพันธ์นฤสรร์ มาจนได้
“คุณพันสร ! ทำไมซนอย่างนี้คะ”
พันธ์นฤสรร์หันมาฉีดสเปรย์สายรุ้งใส่ณิชมนไม่ยั้ง
“คุณพันสร !”
พันธ์นฤสรร์หลุดจากณิชมนได้ก็หนีหายไปทันที กันยากับสายใจยืนแอบมองหัวเราะคิกคัก พอณิชมนหันไปมอง กันยากับสายใจหลบหายไปทันที
ณิชมนปัดสายรุ้งออกจากตัวเริ่มต้นทำความสะอาดบ้านใหม่อีกครั้ง
+ + + + + + + + + + + + + + +
ที่ห้องครัวบ้านสรณาลัย ณิชมนยืนหน้ามันทอดเบคอนอยู่ที่เตา เธอเหลือบมองนาฬิกาอย่างร้อนใจ พอทอดเบคอนเสร็จก็หันมาหั่นผักเพื่อทำสลัดแล้วจึงเช็คดูเนื้อที่หมักอีกครั้งด้วยความกังวล
พิมพ์นฤมลเดินเข้ามา
“พี่นอมทำอาหารเย็นอยู่เหรอคะ แล้วทำไมทำอยู่คนเดียวล่ะคะ ป้ารำไพไปไหน”
“ป้ารำไพไม่สบายน่ะค่ะ”
“งั้นนมลช่วยนะคะ”
“อย่าดีกว่าค่ะ คุณนมล เดี๋ยวคุณพรพรรณจะว่านอมเอาได้”
“น้าพรไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ อีกสิบนาทีก็ต้องตั้งโต๊ะแล้ว พี่นอมทำคนเดียวไม่ทันแน่ๆ”
“นอมทำคนเดียวได้จริงๆ ค่ะ ถ้าคุณนมลช่วย จะมีปัญหาเปล่าๆ”
“งั้นนมลไปช่วยถ่วงเวลาน้าพรให้แล้วกัน พี่นอมใจเย็นๆ ค่อยๆทำไปนะคะ”
พิมพ์นฤมลรีบเดินออกไป ชัยวัฒน์ที่ยืนแอบฟังอยู่ก่อนแล้วเดินเข้ามา
“คุณนอมน่าจะให้คุณนมลช่วยนะครับ จะไปสนใจปากพวกคนใช้มันทำไม พวกมันน่ะอิจฉาที่คุณนอมมาทำงานแค่วันเดียวก็กลายเป็นคนโปรดของคุณนมล ก็คุณนอมน่ารักออกอย่างนี้ ใครจะอดใจได้”
“ฉันเป็นลูกจ้างเหมือนทุกๆคน ฉันไม่อยากมีสิทธิพิเศษเหนือคนอื่นๆ หรอกค่ะ”
“คุณนอมไม่ให้คุณนมลช่วย แต่คงจะอนุญาตให้ผมช่วยนะครับ ผมทนเห็นคุณนอมทำงานหนักอย่างนี้ไม่ได้จริงๆ”
“ไม่ต้องค่ะ ฉันทำคนเดียวได้”
“ให้ผมช่วยเถอะนะครับ”
ชัยวัฒน์หยิบกระป๋องซุปมาเปิดแต่มองณิชมนไม่วางตา ณิชมนง่วนทำอาหารต่อไม่หยุดมือ
“เดี๋ยวผมอุ่นซุปให้เองนะครับ คุณนอมนี่ฉลาดจริงๆ ใช้ซุปสำเร็จรูปอย่างนี้เดี๋ยวเดียวก็เสร็จ”
“ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวฉันทำเอง”
“ให้ผมช่วยเถอะครับ”
ชัยวัฒน์เทซุปกระป๋องใส่หม้ออย่างรวดเร็วสองสามกระป๋องแล้วรีบร้อนดินไปที่เตา แต่เดินสะดุดทำหม้อซุปหล่นลงทั้งหม้อแล้วยังคว้าผิดคว้าถูกปัดตะกร้าผักที่เตรียมทำสลัดหล่นลงกับพื้น ทั้งซุปทั้งผักกระจัดกระจายเต็มพื้น
รำไพโผล่หน้าเข้ามาแอบดูแล้วยิ้มขำ
ณิชมนยืนขมุบขมิบปากอยากด่าชัยวัฒน์ใจจะขาด
+ + + + + + + + + + + + + + +
ที่ห้องรับประทานอาหารบ้านสรณาลัย พรรณอรนั่งลงที่หัวโต๊ะ พรพรรณเดินตามมาแล้วหันไปมองนาฬิกา พิมพ์นฤมลรีบไปยืนบังพรพรรณไว้
“น้าพรนั่งลงเถอะค่ะ เดี๋ยวพี่นอมจะเสิร์ฟอาหารเย็นแล้ว”
“นี่มันกี่โมงแล้ว น้าสั่งให้ตั้งโต๊ะทุ่มนึงไม่ใช่เหรอ”
“คุณแม่สั่งให้เลื่อนเป็นทุ่มครึ่งค่ะ”
พรรณอรทำหน้างง “แม่สั่งเหรอ”
พิมพ์นฤมลขยิบตาให้ “ก็วันนี้คุณแม่นัดคุยประชุมทางโทรศัพท์กับสำนักพิมพ์ยังไงล่ะค่ะ คุณแม่กลัวว่าอาจจะคุยกันยืดเยื้อก็เลยสั่งให้พี่นอมตั้งโต๊ะสายหน่อย”
“อ๋อ ใช่จ้ะๆ วันนี้พี่มีนัดประชุมกับทางสำนักพิมพ์”
“ทำไมนัดประชุมกันตอนนี้ ไม่รู้จักเวล่ำเวลา”
พันธ์นฤสรร์วิ่งเข้ามาร่วมโต๊ะอาหาร
“จะสองทุ่มแล้ว ยังไม่ตั้งโต๊ะอีกเหรอ หิวจะแย่แล้ว”
“ต๊าย นี่มันสองทุ่มแล้วเหรอ น้ำซักแก้วก็ยังไม่มาเสิร์ฟ คนบ้านนี้ไม่มีใครทำงานกันเลยใช่มั้ย ยัยประนอมนี่ทำงานไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ”
ณิชมนเดินเข้ามาพร้อมถาดอาหาร
“อาหารเย็นพร้อมเสิร์ฟแล้วค่า”
ณิชมนวางจานอาหารเรียกน้ำย่อยลงกลางโต๊ะ
“วันนี้อาหารเย็นเป็นอาหารฝรั่งนะคะ เราจะเริ่มต้นด้วย Appetizer ก่อน แอสพารากัสพันเบคอนค่ะ ถ้ามีเวลามากว่านี้ก็น่าจะมี Appetizer ซักสองสามอย่าง นอมขอแก้ตัวใหม่วันหลังนะคะ”
ชัยวัฒน์ยกถาดชามซุปเข้ามา เสิร์ฟให้ทีละคนโดยเริ่มจากพรรณอร
“นอมขออนุญาตเสิร์ฟซุปก่อนนะคะ วันนี้เป็น Minestrone soup เป็นซุปผักสไตล์อิทาเลี่ยน แล้วเดี๋ยวจะตามด้วย Main course ฟิเลต์สเต็กย่างกับซอสเนยแข็งเสิร์ฟพร้อมกับสลัดผัก ส่วนของหวานก็เป็นสตอร์แบรี่ลอยแก้วนะคะ “
“อาหารฟังดูน่ากินทั้งนั้นเลย พี่นอมเก่งจริงๆ เลย แค่ไม่ชั่วโมงเดียวก็ทำอาหารอร่อยๆ ได้ตั้งหลายอย่าง”
พรรณอรกับพันธ์นฤสรร์ก้มหน้าก้มตากินซุป
“อืม อร่อย !” พรรณอรกับพันธ์นฤสรร์พูดออกมาแทบจะพร้อมกัน
รำไพ กันยาและสายใจแอบยืนมองอยู่ ผิดคาดที่ณิชมนทำอาหารเสร็จทันเวลา
“อย่างนี้น้าพรหักเงินเดือนพี่นอมไม่ได้แล้วนะคะ ที่จริงต้องขึ้นเงินเดือนให้พี่นอมด้วยซ้ำค่ะ”
พรพรรณตักซุปใส่ปากช้าๆ มองณิชมนแล้วครุ่นคิด ณิชมนยิ้มโล่งอก ชัยวัฒน์ที่ยืนอยู่ข้างๆ ทำท่าภูมิใจราวกับทำอาหารเอง
+ + + + + + + + + + + + + + +
ณ บ้านบุริศราวัณ บุรธัชนั่งอ่านเอกสารอยู่ในห้องทำงาน ทันใดนั้นเองก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“เข้ามาได้”
บุรธัชเงยหน้าจากเอกสารเห็นอาจเปิดประตูเดินเข้ามา ประตูถูกงับไว้แบบไม่สนิทโดยไม่ตั้งใจ
“ได้เรื่องมั้ย”
“แม่บ้านคนใหม่ของบ้านสรณาลัยชื่อ ประนอม บุญเสริมครับ เคยเป็นผู้ช่วยแม่บ้านของอาจารย์ดาวเรืองก่อนที่จะถูกส่งตัวมาทำงานที่บ้านสรณาลัย ผมสืบดูประวัติแล้วก็ไม่มีอะไรผิดสังเกตเลยนะครับ คุณชาย”
อาจหยิบโพยขึ้นมาอ่าน
“เรียนจบม.6 ที่ขอนแก่นบ้านเกิด พ่อแม่แยกทางกัน แม่เลยพามาอยู่ที่เชียงราย ทำงานที่โรงงานบ่มยาอยู่สองปี โรงงานทอผ้าสามปีแล้วถึงได้มาทำงานที่บ้านอาจารย์ดาวเรืองครับ ไม่มีประวัติอาชญากร ไม่เคยต้องคดีอะไรเลย”
“ลุงอาจสืบผิดคนหรือเปล่า ผู้หญิงที่ชื่อประนอมที่ฉันรู้จัก ดูไม่เหมือนเด็กจบม.6 หรือเคยทำงานเป็นสาวโรงงานมาก่อนเลย ดูยังไงก็ไม่เหมือนลูกจ้างทำงานบ้านทั่วไป”
“ผมสืบมาไม่ผิดคนแน่ๆ ครับ ประนอม บุญเสริมเป็นแม่บ้านธรรมดาๆนี่แหละครับ”
“ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาแน่ การมาของผู้หญิงคนนี้จะต้องมีอะไรอยู่เบื้องหลัง แล้วเรื่องของนายภาสกับลูกสาวคุณพรรณอรล่ะ”
รวิภาสเดินผ่านมาชะงักหยุดยืนฟังที่หลังประตู
“ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่ครับ ไม่มีใครเคยเห็นสองคนนี้ไปไหนมาไหนด้วยกันเลย คุณชายครับ คุณภาสกับคุณนมลรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว เรียนก็เรียนที่เดียวกันมาตลอด จะไม่ให้คบหาสมาคมกันเลย ก็คงจะเป็นไปไม่ได้หรอกนะครับ”
“เรากับบ้านสรณาลัยตัดขาดกันมานานแล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องไปคบหาสมาคมด้วย ช่วยจับตานายภาสให้ด้วยแล้วกัน อย่าให้ไปข้องแวะกับลูกสาวคุณพรรณอรเป็นอันขาด !”
รวิภาสนิ่งฟังอย่างไม่ชอบใจ ส่วนบุรธัชมั่นใจในการตัดสินใจของตัวเองเป็นอย่างมาก
+ + + + + + + + + + + + + + +
ตอนกลางคืน ที่บ้านสรณาลัย พรรณอรนั่งพิมพ์งาน หยุดอ่านแล้วยิ้มปลื้มงานตัวเองแล้วพิมพ์ต่อ พรพรรณเดินเข้ามา พรรณอรเงยหน้ามอง
“พี่เคยบอกแล้วใช่มั้ยว่า เวลาพี่ทำงาน ห้ามใครรบกวนอย่างเด็ดขาด ดูซิเธอเข้ามา ทำให้สมาธิพี่แตกกระเจิง เขียนงานต่อไม่ได้เลย”
“พรมีเรื่องที่จะต้องพูดกับพี่อรคืนนี้ ไม่งั้นพรนอนไม่หลับแน่ๆ”
“เรื่องอะไรอีกล่ะ ถ้าเป็นเรื่องประนอม เธอก็น่าจะหายห่วงได้แล้ววันนี้ประนอมทำงานใช้งานได้เลยนะ”
“ไม่ใช่แค่ทำงานใช้ได้หรอกค่ะ ประนอมทำงานได้ดีเกินไป”
“อ้าว ทำงานดีก็มีปัญหาซะนี่”
“พี่อรไม่แปลกใจหรือยังไงคะ เด็กบ้านนอกจบม.6 อย่างประนอมจะทำอาหารฝรั่งได้ดีขนาดนั้น แล้วยังออกเสียงภาษาอังกฤษได้เป๊ะถ้าไม่ใช่เด็กอินเตอร์ไม่เรียกสตอร์เบอรี่เป็นสตอร์แบรี่หรอกค่ะ แล้วยังมีแอพเพอร์ไทเซอร์ ฟิเลต์สเต็กเคอะ ซุปเพอะ..” พรพรรณพยายามเลียนเสียงให้เหมือนณิชมน
“ก็ประนอมเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่า เค้าเคยทำงานบ้านฝรั่ง แล้วเธอก็อย่าเอาพื้นเพหรือว่าการศึกษาเป็นเครื่องวัดความสามารถ ถึงประนอมจะเรียนมาน้อย แต่เป็นคนใฝ่รู้ก็เลยมีความสามารถอย่างที่เห็น แล้วก็คงได้รับการฝึกอบรมจากอาจารย์ดาวเรืองมาด้วย”
“ถึงยังไงพรก็ยังรู้สึกทะแม่งๆ อยู่ดี ถ้าประนอมเก่งมีความสามารถนักล่ะก็ ทำไมไม่ไปทำงานอย่างอื่น มาทำงานเป็นแม่บ้านทำไมคะ พรสงสัยจริงๆ ยัยประนอมมาทำงานที่บ้านเรานี่ต้องการอะไรกันแน่”
พรพรรณหันไปเห็นพรรรณอรเหมือนอยู่ในภวังค์พิมพ์งานต่อไม่ได้สนใจฟังเธอ
พรพรรณมองพี่สาวอย่างเหนื่อยใจ
+ + + + + + + + + + + + + + +
ที่ห้องณิชมน ณิชมนเข้ามาในห้องล้มตัวลงนอนแผ่บนเตียงอย่างหมดแรง สักพักพิมพ์นฤมลถือหนังสืออาหารเดินเข้ามา ณิชมนเด้งลุกจากเตียงทันที
“มีอะไรจะใช้นอมเหรอคะ คุณนมล”
“นมลไม่มีอะไรจะใช้พี่นอมหรอกค่ะ นมลเอาหนังสือมาให้”
พิมพ์นฤมลส่งหนังสืออาหาร 3-4 เล่มให้ณิชมน
“นี่ค่ะ น่าจะช่วยให้พี่นอมคิดรายการอาหารได้ล่วงหน้าเป็นเดือนเลย ที่จริงบ้านเราไม่ค่อยเรื่องมากเรื่องกินหรอกค่ะจะมีแต่คุณแม่ที่จะทานมังทุกวันพุธ”
“ทานมัง..มังอะไรคะ”
“มังสวิรัติไงคะ คุณแม่จะงดทานเนื้อสัตว์ทุกวันเกิดแล้วก็วันพระ”
ณิชมนพูดพึมพำ “..Vegetarian ..ทุกวันพุธและวันพระ”
“เรื่องงานอื่นๆในบ้าน ทุกคนก็รู้หน้าที่ของตัวเองอยู่แล้ว ไม่น่าจะมีอะไรต้องหนักใจ” พิมพ์นฤมลพูดแล้วมองณิชมนที่ยังละเหี่ยใจอยู่
“พี่นอมเป็นหัวหน้างาน มีอำนาจในการควบคุมดูแลทุกอย่างในบ้านแทนน้าพร พี่นอมมีอำนาจอยู่ในมือแล้ว ทำไมไม่ใช้ให้เกิดประโยชน์ล่ะคะ”
“นอมคงจะต้องรู้จักคนที่อยู่ใต้อำนาจของนอมซะก่อน นอมถึงจะรู้ว่านอมควรจะใช้อำนาจแค่ไหน ยังไง”
ณิชมนมองพิมพ์นฤมลด้วยความรู้สึกที่ฮึดสู้
อ่านต่อหน้าที่ 2
ตอนที่ 3(ต่อ)
เช้าวันใหม่ ที่ห้องครัวบ้านสรณาลัย รำไพนั่งอ่านหนังสือเรื่องย่อละครอยู่ กันยากับสายใจสุมหัวตรวจล็อตเตอรี่กับนสพ. ส่วนดำเกิงยืนซดกาแฟอย่างสบายอารมณ์ ณิชมนเดินเข้ามา ทุกคนยังคงไม่สนใจทำตัวตามสบายต่อไป ณิชมนเหลือบมองจานชามที่ยังค้างอยู่ในอ่างล้างจาน
“ดูเหมือนว่าทุกคนจะหายดีแล้วนะ ถ้าหายดีกันแล้วก็ช่วยกลับไปทำงานตามหน้าที่ของตัวเองด้วยค่ะ”
“ฉันยังตัวรุมๆ อยู่เลย คงทำงานไม่ไหวหรอก” รำไพบอก
“ฉันก็ยังเป็นไข้อยู่ คงต้องนอนพักอีกสามสี่วัน” กันยาพูด
“ฉันปวดหัวตุ๊บๆ ไม่หายซักที วันนี้คงต้องลาไปหาหมอ” สายใจเอาบ้าง
“ฉันสบายดี แต่ขอลาไปเยี่ยมแม่วันนี้เลย ถ้าไปอาทิตย์หน้าเดี๋ยวจะไม่ทันไปส่งแชร์ให้แม่” ดำเกิงกล่าว
ณิชมนมองรำไพ กันยาและสายใจเรียงคนไป
“ทำงานไม่ไหวก็ไม่เป็นไร ฉันทำงานคนเดียวก็ได้ แต่ขอให้รู้ไว้ด้วยนะว่าฉันรับปากกับคุณพรพรรณไว้แล้วว่า ฉันจะไม่ให้เกิดอะไรผิดพลาดอีกถ้าหากมีอะไรขาดตกบกพร่องล่ะก็ ให้คุณพรพรรณหักเงินเดือนทุกคนได้เลย”
“หักเงินเดือนทุกคน !” รำไพทวนคำ
“ใช่ หักเงินเดือนทุกคน เพราะทุกคนมีส่วนรับผิดชอบ ไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวเงินเดือนของพี่กันยากับพี่สายใจนี่ หักยี่สิบเปอร์เซ็นต์ คิดเป็นเงินก็พันหกร้อยบาท ป้ารำไพก็จะโดนหักสองพัน แต่ไม่ต้องห่วง ฉันจะทำงานอย่างดีที่สุด จะพยายามให้ทุกคนถูกหักเงินเดือนให้น้อยที่สุด ทุกคนจะหยุดงานกี่วัน ก็หยุดไปเลย ตามสบาย”
“ฉัน..ฉันรู้สึกสบายดีขึ้นแล้ว”
รำไพรีบไปล้างจานชามทันที
“ฉัน..ฉันก็พอจะทำงานไหวแล้ว ฉันไปเก็บเตียงก่อนล่ะ”
กันยารีบเดินออกไป
“ฉันก็หายปวดหัวแล้วเหมือนกัน”
สายใจรีบตามกันยาไปติดๆ
ณิชมนหันไปมองดำเกิงที่นึกว่ายังรอดอยู่
“พี่ดำเกิงจะลาไปเยี่ยมแม่วันนี้ก็ได้นะ แต่เมื่อเดือนที่แล้วพี่ดำเกิงก็ลาไปเยี่ยมแม่ตั้งอาทิตย์นึงแล้ว ถ้าหากพี่ดำเกิงจะลาอีก ฉันจะเรียนคุณพรพรรณให้ แล้วลาคราวนี้จะเอารถที่นี่ไปใช้อีกหรือเปล่า ฉันจะได้เรียนคุณพรพรรณถูก เธอจะได้รู้ว่า ค่าน้ำมันที่เพิ่มขึ้นเมื่อเดือนที่แล้วเป็นเพราะใคร”
เสียงแตรรถดังขึ้นที่หน้ารั้วบ้าน
“เดี๋ยวฉันไปเปิดประตูรั้วก่อนนะ เออ..ตกลงฉันไม่ลาแล้วล่ะนะ ไม่ต้องรียนให้คุณพรพรรณให้วุ่นวายเลยนะ คุณแม่บ้าน นะ”
ดำเกิงรีบออกไป ณิชมนหันไปมองรำไพที่มองเธอ พอเห็นณิชมนมองรำไพก็รีบหันกลับไปล้างจานชามต่อ ณิชมนยิ้มอย่างโล่งใจที่แก้ปัญหาไปได้
+ + + + + + + + + + + + + + +
รถของดาวเรืองแล่นเข้ามาที่บ้านสรณาลัย ณิชมนเดินออกมาจากในบ้านอย่างสบายใจ ดำเกิงเดินกลับเข้ามา
“ใครมาเหรอคะ พี่ดำเกิง”
“อาจารย์ดาวเรืองมา”
“อาจารย์ดาวเรือง !” ณิชมนตกใจ
ดำเกิงร้อนใจเรื่องตัวเองไม่ทันสนใจท่าทางของณิชมน
“ฉันไม่ลาไปหาแม่แล้ว คุณแม่บ้านอย่าเอาเรื่องฉันเลยนะ เรื่องที่ฉันเอารถไปใช้น่ะ แล้วฉันจะทำงานชดใช้ให้ก็แล้วกัน ปีนี้ทั้งปีฉันจะไม่ลาหยุดซักวันเลย เอ้า เป็นอันตกลงตามนี้นะ”
“ตกลงเรื่องอะไร” ณิชมนใจลอยไม่ทันฟังดำเกิง
“อ้าว ที่พูดไปนี่ ไม่ได้ฟังเลยเหรอ ก็ตกลงไม่เอาเรื่องฉันยังไงล่ะ”
“ตกลงก็ตกลง นี่อาจารย์ดาวเรืองมาทำไม”
“คงมาหาคุณผู้หญิงล่ะมั้ง แล้วก็คงมาดูว่า คุณแม่บ้านทำงานเป็นยังไงบ้าง เดี๋ยวฉันจะช่วยเรียนอาจารย์ดาวเรืองให้นะว่า คุณแม่บ้านทำงานเก่งเป็นที่หนึ่งเลย”
“อาจารย์ดาวเรืองมาดูฉันเหรอ?”
ดาวเรืองลงจากรถ ดำเกิงปราดเข้าไปต้อนรับ ณิชมนยืนมองด้วยใจระทึก ก่อนจะผละหนีเข้าบ้านไป ดาวเรืองเห็นหลังณิชมนไวๆ
+ + + + + + + + + + + + + + +
ณ บ้านบุริศราวัณ บุรธัชเดินมาที่รถโดยมีอาจยืนรออยู่แล้ว รวิภาสเดินออกมาอย่างเร่งรีบไปที่รถของตัวเองโดยไม่สนใจบุรธัช
“นายภาส แกรีบไปไหน”
“ผมก็จะรีบไปเรียนน่ะซิครับ”
“นี่แกรีบไปเรียน หรือว่ามีนัดกับสาวที่ไหน”
“ก็ทั้งสองอย่างแหละครับ ไปเรียนก่อนแล้วค่อยไปรับสาวไปเที่ยว”
“แกจะมีแฟน ฉันไม่ว่าหรอกนะ ว่างๆ ก็พามาที่บ้านให้ฉันได้รู้จักบ้าง”
“ผมไม่ต้องพามาหรอกครับ เพราะพี่ธัชรู้จักอยู่แล้ว”
“แกหมายถึงใคร”
“ผมไปเรียนก่อนนะครับ สายมากแล้ว”
รวิภาสแกล้งหลอกบุรธัชเล่นแล้วรีบเผ่นออกไปทันที
“ลุงอาจ วันนี้ไม่ต้องขับรถให้ฉัน ตามไปดูนายภาสให้หน่อย”
“โธ่ คุณชายครับ”
“ฉันพูดอะไร นายภาสเคยเชื่อฉันที่ไหน ฉันบอกให้ไปทางซ้าย มันก็ต้องไปทางขวา ตามไปดูมันให้หน่อย ฉันไม่ไว้ใจ ไปซิ ลุงอาจ”
อาจเดินออกไปอย่างไม่เห็นด้วย บุรธัชมองตามด้วยความร้อนใจ
+ + + + + + + + + + + + + + +
ที่บ้านสรณาลัย ณิชมนถอยเข้ามาในบ้านเพื่อตั้งหลัก
“ทุกอย่างแก้ไขได้ ณิชมน มีสติไว้ อย่าไปกลัวๆ หายใจเข้า หายใจออกหายใจเข้า หายใจออก”
พิมพ์นฤมลเดินมาหยุดด้านหลังณิชมน
“พี่นอมคะ !”
ณิชมนสะดุ้งสุดตัว
“ประนอมค่ะ ! หนูชื่อประนอม บุญเสริมจริงๆ “
“พี่นอมเป็นอะไรไปคะ”
“นอมไม่ได้เป็นอะไรค่ะ”
“แล้วทำไมหน้าซีดอย่างนั้นล่ะคะ”
“นอมไม่ได้เป็นอะไรค่ะ แค่กำลังคิดรายการที่จะไปซื้อของเท่านั้นแหละค่ะ”
“พี่นอมจะไปตลาดเหรอคะ งั้นช่วยไปส่งนมลที่มหาวิทยาลัยหน่อยนะคะรถนมลสตาร์ตไม่ติดน่ะค่ะ ไม่รู้เป็นฝีมือพันสรอีกหรือเปล่า นมลไปเอากระเป๋าก่อน พี่นอมไปรอที่รถเลย เดี๋ยวนมลตามไป”
พิมพ์นฤมลผละออกไปโดยไม่รอฟังคำตอบ ณิชมนยืนกลัวๆกล้าๆ ไม่กล้าออกไปเพราะกลัวเจอดาวเรือง
สุดท้ายณิชมนตัดสินใจก้าวออกไป ดาวเรืองก้าวเข้ามาในเวลาเดียวกัน ณิชมนยกมือไหว้ทันที จ้องหน้าดาวเรืองนิ่งทำอะไรไม่ถูก
“หนู..ช่วยไปเรียนคุณพรรณอรให้หน่อยว่า อาจารย์ดาวเรืองมาขอพบ”
“ค่ะๆ ได้ค่ะ เชิญนั่งค่ะ อาจารย์”
ณิชมนเดินนำดาวเรืองเข้าไป
พรรณอรเดินออกมารีบยกมือไหว้ดาวเรือง
“สวัสดีค่ะ อาจารย์ดาวเรือง ดีใจจังที่อาจารย์มาเยี่ยม”
“สวัสดีค่ะ คุณพรรณอร”
ณิชมนชะงักนิ่งแล้วหันหลังหนีพรรณอรโดยจ้ำอ้าวออกไปทันที ดาวเรืองมองตามอย่างแปลกใจ พรรณอรไม่ทันเห็นณิชมนจึงยิ้มต้อนรับดาวเรืองไปตามปกติ
+ + + + + + + + + + + + + + +
ณิชมนวิ่งมาที่รถแล้วพรวดพราดเข้าไปนั่งในรถทันที พยายามนิ่งสงบสติอารมณ์แล้วนึกได้
“กุญแจรถ !”
จู่ๆ มีมือถือกุญแจชูที่กระจกข้างรถ ณิชมนเงยหน้าเห็นชัยวัฒน์ยืนยิ้มทำเท่อยู่ ณิชมนรีบลงจากรถจะเอากุญแจรถจากชัยวัฒน์
“ขอกุญแจรถให้ฉันเถอะค่ะ”
ชัยวัฒน์ไม่ให้กุญแจรถง่ายๆ
“คุณนอมจะไปตลาดใช่มั้ยครับ ขอผมไปด้วยนะ”
“คุณไม่มีงานทำหรือยังไงคะ ครูชัยวัฒน์”
“ผมให้การบ้านคุณพันสรไปแล้วล่ะครับ อีกซักสองสามชั่วโมงกลับมาสอนต่อก็ยังได้ ให้ผมขับรถให้เถอะนะครับ ผมจะพาคุณนอมเที่ยวให้ทั่ว อยากไปเที่ยวไหน บอกผมได้เลย”
“ฉันมาทำงานค่ะ ไม่ได้มาเที่ยว ตั้งแต่ฉันมาทำงานที่นี่ ฉันยังไม่เคยเห็นคุณสอนหนังสือคุณพันสรเลย”
เพิมพ์นฤมลดินเข้ามา
“นั่นน่ะซิคะ ครูชัยลืมไปหรือเปล่าว่า หน้าที่ของครูคือการสอนหนังสือไม่ใช่ขับรถให้คุณแม่บ้านไปตลาด นมลไปถามน้าพรดีกว่าว่า สั่งให้ครูชัยควบสองตำแหน่งหรือเปล่า”
“ไม่ต้องถามหรอกครับ โธ่ ผมก็แค่อยากแสดงน้ำใจเล็กๆน้อยๆเท่านั้น คุณนอมมีคุณนมลไปเป็นเพื่อนแล้ว งั้นผมขอตัวไปดูคุณพันสรก่อนนะครับ”
ชัยวัฒน์ส่งกุญแจให้ณิชมนแล้วรีบเดินจากไป
“รีบไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวคุณนมลจะไปเรียนไม่ทัน”
“ทำไมพี่นอมรีบร้อนจังค่ะ ลืมทั้งกุญแจรถแล้วก็ลืมกระเป๋าด้วย ไม่มีเงินแล้วจะไปจ่ายตลาดได้ยังไงคะ”
พิมพ์นฤมลชูกระเป๋าสะพายใบใหม่ให้ดู
“กระเป๋าของพี่นอมขาดแล้ว ใช้กระเป๋านมลแล้วกัน ไม่ต้องเกรงใจนะคะ นมลมีตั้งหลายใบ นมลชอบดีไซน์ของกระเป๋าใบนี้มากเลยดูซิคะ มีที่ใส่มือถือ ตรงนี้ก็ใส่นามบัตรได้”
ณิชมนดึงกระเป๋าสะพายมาอย่างไม่สนใจ
“ขอบคุณนะคะ ขึ้นรถค่ะๆ ไปคุยต่อกันในรถนะคะ”
ณิชมนดันพิมพ์นฤมลขึ้นรถไปพลางมองหน้ามองหลังอย่างระแวง แล้วจึงขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว
+ + + + + + + + + + + + + + +
ที่บ้านสรณาลัย พรรณอรกับดาวเรืองนั่งอยู่ด้วยกัน พรพรรณเดินนำกันยาเข้ามา แล้วจึงนั่งร่วมวงด้วย กันยาเสิร์ฟน้ำให้กับดาวเรือง
“อาจารย์ดาวเรืองคงจะมาเยี่ยมประนอมใช่มั้ยคะ กันยาไปตามประนอมมาให้หน่อยซิ” พรรณอรบอก
“คุณแม่บ้านออกไปจ่ายตลาดแล้วล่ะค่ะ เห็นพี่ดำเกิงบอกว่า อาจารย์เจอคุณแม่บ้านแล้วไม่ใช่เหรอคะ”
“อ้าว เจอกันแล้วเหรอคะ” พรพรรณถาม
“ยังไม่ได้เจอค่ะ แต่เจอลูกจ้างอีกคนที่ไม่ใช่กันยาน่ะค่ะ สงสัยจะจ้างมาใหม่ ดิฉันไม่เคยเห็นหน้าเลย”
“คงเป็นสายใจมั้งคะ” พรรณอรเดา
“อาจารย์รู้จักสายใจนี่คะ ถ้าไม่ใช่สายใจแล้วจะเป็นใครคะเนี่ย” กันยาบอก
“ก็คงเป็นสายใจนั่นแหละ จะเป็นใครไปได้ วันนี้คงแต่งหน้าทาปากจนอาจารย์จำไม่ได้ล่ะมั้ง เงินเดือนไม่เคยพอใช้ เอาไปซื้อครีมหน้าเด้งหมดไปได้แล้ว กันยา ไป” พรพรรณสรุป
กันยาเดินออกไป พรพรรณหันมาทางดาวเรืองทันที
“ประนอมไม่อยู่ก็ดีแล้วค่ะ พรมีเรื่องจะถามอาจารย์ เรื่องสำคัญมาก อาจารย์ไปได้ยัยประนอมนี่มาจากไหนคะ”
พรพรรณจ้องดาวเรืองรอคำตอบ
+ + + + + + + + + + + + + + +
คณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง ณิชมนขับรถแล่นมาจอดที่หน้าคณะฯ เธอจอดรถอย่างโล่งใจที่หนีพ้นจากดาวเรืองมาได้
“ดีนะที่เมืองไทยขับรถพวงมาลัยซ้ายเหมือนที่โน้น เลยขับรถง่ายหน่อย แล้วคุณนมลจะให้นอมมารับกลับด้วยมั้ยคะ”
ณิชมนหันมามองพิมพ์นฤมลที่กำลังมองเธออยู่ โดยที่พิมพ์นฤมลรู้สึกว่าณิชมนพูดแปลกๆ แต่ก็ฟังไม่ถนัด
“มีอะไรเหรอคะ”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ นมลไม่คิดว่า พี่นอมจะขับรถเก่งอย่างนี้”
“นอมชอบขับรถค่ะ อายุสิบห้าก็ขอให้พ่อสอนขับรถแล้วล่ะค่ะ ถึงนอมจะไม่มีรถขับนะคะ แต่พออายุสิบเจ็ดปั๊บก็รีบไปทำใบขับขี่ทันที เรียกว่าขอมีใบขับขี่ไว้ก่อน รถไว้หาเอาทีหลัง”
“ทำใบขับขี่ต้องอายุสิบแปดไม่ใช่เหรอคะ”
“สิบแปด ใช่ค่ะๆ นอมทำใบขับขี่ตอนสิบแปด” ณิชมนรีบเปลี่ยนเรื่อง “ตกลงจะให้นอมมารับกี่โมงคะ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวนมลติดรถเพื่อนกลับไปก็ได้ ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”
“ขอบคุณสำหรับกระเป๋านะคะ”
พิมพ์นฤมลลงจากรถ ณิชมนขับรถออกไปทันที
พิมพ์นฤมลเดินมาจะเข้าไปในตึกเรียน แต่รวิภาสเดินมาดักหน้าไว้
“ไปด้วยกันหน่อย มีเรื่องจะพูดด้วย”
รวิภาสเดินนำหน้าไป พิมพ์นฤมลทำใจแข็งยืนเฉย รวิภาสเดินไปลิ่วๆ โดยไม่เหลียวกลับมามอง พิมพ์นฤมลทำใจแข็งต่อไปไม่ได้จึงเดินตามเขาไปทันที
+ + + + + + + + + + + + + + +
ที่บ้านสรณาลัย ดาวเรืองมองพรพรรณอย่างไม่เข้าใจ พรรณอรมองน้องสาวอดส่ายหน้าไม่ได้
“ยัยพร นี่อาจารย์ดาวเรืองมาที่นี่ เพราะเธอใช่มั้ย ทำไมเธอถึงได้เรื่องมากอย่างนี้นะ อาจารย์อุตส่าห์ส่งคนทำงานให้แล้ว ยังไปกวนใจท่านอีก”
“ประนอมทำงานไม่ถูกใจหรือคะ”
“ประนอมทำงานดีมากเลยค่ะ อาจารย์ อรต้องขอบคุณอาจารย์จริงๆ ที่ส่งแม่บ้านฝีมือเยี่ยมมาให้”
“อาจารย์ยังไม่ตอบพรเลยว่า อาจารย์ได้ประนอมมาจากไหนคะ เค้าทำงานกับอาจารย์มานานแค่ไหน แล้วเค้ามีญาติโยงที่เกี่ยวพันกับบ้านบุริศราวัณมั้ยคะ”
“เอาอีกแล้ว ยัยพร”
“ประนอมทำงานกับดิฉันได้สามสี่ปีแล้วล่ะค่ะ” ดาวเรืองตอบ “ครูรู้จักกับแม่ของประนอมก็เลยรับไว้ทำงาน ดิฉันรับรองได้เลยนะคะว่า ประนอมไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับบ้านบุริศราวัณแน่ๆ แต่ถ้าหากคุณพรไม่ไว้ใจประนอม จะส่งกลับคืนมาก็ได้นะคะ”
“ก็ดีเหมือนกันค่ะ”
“ไม่ได้นะ ยัยพร ประนอมต้องทำงานกับเราต่อไป ถ้าเธอไม่เชื่อใจประนอมก็เท่ากับเธอไม่เชื่อใจอาจารย์ด้วย”
“พรขอโทษนะคะ อาจารย์ ไม่ใช่ว่า พรไม่เชื่อใจอาจารย์นะคะ พรแค่รู้สึกสังหรณ์ใจยังไงก็ไม่รู้”
“สรุปว่า คุณพรยังจะให้ประนอมทำงานอยู่ที่นี่ต่อไปหรือเปล่าคะ” ดาวเรืองถาม
“พรให้ประนอมทำงานต่อไปก็ได้ค่ะ พรจะพยายามมองข้ามความแปลกประหลาดของแม่คนนี้ไปก็แล้วกัน”
“ประนอมอาจจะมีอะไรล้นๆ ไปซักหน่อย แต่เรื่องงานรับรองว่าวางใจได้ค่ะ ดิฉันรับรองได้ว่าประนอมจะไม่สร้างปัญหาให้ที่นี่แน่ๆ ค่ะ”
ดาวเรืองมองพรพรรณอย่างเข้าใจ พรรณอรยิ้มดีใจที่พรพรรณจำยอมได้
+ + + + + + + + + + + + + + +
ที่มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง รวิภาสเดินนำพิมพ์นฤมลมาที่มุมเงียบๆ
“นี่นาย จะเดินไปอีกไกลมั้ย มีอะไรก็พูดมา ฉันต้องรีบไปเรียน”
รวิภาสหันกลับมามองพิมพ์นฤมลอย่างชั่งใจ
“เธอยังอยากเข้าชมรมของฉันอยู่หรือเปล่า”
“ฉันยังอยากเข้าชมรมค่ายอาสาอยู่ แล้วเลิกพูดคำว่า “ชมรมของฉันๆ”ซักทีได้มั้ย ชมรมค่ายอาสาไม่ใช่ของนายคนเดียว นายเป็นประธานชมรมก็จริง แต่ก็ยังมีกรรมการชมรมที่มีสิทธิ์ออกเสียงเหมือนกัน ถ้าฉันส่งคำร้องไปเมื่อไหร่ รับรองกรรมการทุกคนจะต้องโหวตให้ฉัน..”
“ฉันให้เธอเข้าชมรมของฉันได้”
“ฉันจะไม่ยอมแพ้นายเด็ดขาด นายมันจอมเผด็จการ” พิมพ์นฤมลหยุดชะงัก “นายพูดว่าอะไรนะ “
“ฉันอนุญาตให้เธอเข้าชมรมของฉันได้ ว่างเมื่อไหร่ก็ไปกรอกใบสมัครที่ชมรมฯ แล้วฉันจะดูอีกทีว่า เธอเหมาะที่จะช่วยงานด้านไหน”
“เมื่อคืนมีอะไรเข้าฝันเหรอ นายภาส หรือเมื่อวานนายตกจักรยานหัวน็อคพื้น สติก็เลยฟั่นเฟื่อน หรือว่านายคิดจะแกล้งอะไรฉัน”
“ฉันก็แค่ตัดความรำคาญ ไม่งั้นไปไหนก็ต้องเห็นเธอมาตะแง้วๆขอเข้าชมรม นี่เปลี่ยนใจแล้วใช่มั้ย ก็ตามใจนะ ไม่อยากเข้าก็ไม่ต้องเข้า”
รวิภาสเดินผละไป รีพิมพ์นฤมลบตามไปดักหน้าไว้
“เฮ้ย ฉันยังไม่เปลี่ยนใจ ฉันอยากเข้าชมรมของนาย”
“ถ้าอยากมาอยู่ชมรมของฉัน สิ่งที่เธอต้องทำอย่างแรกตอนนี้เลยคือเรียกฉันว่า “พี่” ฉันเป็นรุ่นพี่เธอ อายุก็แก่กว่า รู้จักคำว่ารุ่นพี่รุ่นน้องมั้ย”
“นายแก่กว่าฉันแค่ปีสองปี รู้จักกันตั้งแต่อนุบาลหนึ่ง ฉันเคยเรียกนายว่าพี่ที่ไหน”
“เคย...”
“เมื่อไหร่”
รวิภาสเหลือบไปเห็นอาจแอบยืนมองอยู่ รวิภาสยิ้ม
“ก็ตอนที่เธออยู่ป.4 ฉันอยู่ป.6 เราขี่จักรยานแข่งกัน แล้วเราพนันกันว่า ถ้าเธอแพ้ เธอจะเรียกฉันว่า “พี่ภาส” ตลอดชีวิตยังไงล่ะ”
“ฉันจำไม่ได้ !”
รวิภาสชะโงกไปพูดใกล้ๆ
“นมลจำไม่ได้ค่ะ พี่ภาส” รวิภาสแกล้งแก้คำให้
รวิภาสจ้องหน้าพิมพ์นฤมลจนต้องจำยอม
“นมลจำไม่ได้ค่ะ ..พี่ภาส”
“แล้วเจอกันที่ชมรม”
รวิภาสเดินจากไป
“แล้วพี่ภาสจำได้หรือเปล่าว่า ถ้าพี่ภาสแพ้ พี่ภาสจะทำอะไรให้นมล”
รวิภาสหยุดฟังโดยไม่หันกลับมามอง เขาโบกมือให้ก่อนจะเดินไป พิมพ์นฤมลมองตาม
+ + + + + + + + + + + + + + +
ที่ตลาด ณิชมนกำลังยกถุงข้าวของที่ซื้อมาใส่ท้ายรถ เสร็จแล้วเธอหยิบรายการซื้อของขึ้นมาตรวจดู
“ขาดกาแฟกับน้ำตาล..คัพเค้กของคุณนมล.. อาจารย์ดาวเรืองกลับไปหรือยังเนี่ย แล้วกลับไปจะไปเจอเรื่องอะไรอีก”
ณิชมนเดินออกมาหยุดอยู่ที่หน้าแผงขายหนังสือพิมพ์ เห็นหนังสือพิมพ์จัดหางาน
“หางานใหม่เลยดีมั้ย”
รถบุรธัชแล่นมาจอดฝั่งตรงข้าม บุรธัชลดกระจกลงแล้วลอบมองไปที่ณิชมน
ณิชมนถือถุงกล่องคัพเค้กเดินมาตามทางเดิน จู่ๆ ก็มีนักท่องเที่ยวชาวเยอรมันเดินมาที่ณิชมน
“Excuse me , Could you tell me how can I get to train station ?”
“It’s quite far from here. You can get a cab or a minibus”.
ณิชมนชี้ไปที่รถสองแถว
“Danke schön. (=Thank you very much)”
“Bitte schön. (=Welcome)”
ฝรั่งแปลกใจที่ณิชมนพูดภาษาเยอรมันได้
ณิชมนยิ้มแล้วพูดต่อ “Auf Wiedersehen. (=Good bye,See you)”
ณิชมนโบกมือลาหันกลับมา ยังยิ้มอยู่แต่แล้วต้องค่อยๆ คลายยิ้มลง เมื่อพบว่าบุรธัชยืนมองเธออย่างจับผิดทุกอณู
“เก่งนี่ พูดภาษาอังกฤษได้ด้วย”
“สมัยนี้ใครๆ ก็พูดภาษาอังกฤษได้ทั้งนั้นแหละ”
ณิชมนเดินหนี บุรธัชไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ
“พูดภาษาอังกฤษได้ไม่น่าแปลก แต่ที่น่าแปลกก็คือเธอพูดได้ทั้งภาษาอังกฤษทั้งภาษาเยอรมัน”
“ก็แค่คำทักทายง่ายๆ ใครที่เคยทำงานร้านอาหารดังๆที่มีลูกค้าฝรั่งมาจากหลายๆประเทศ ก็พูดได้กันทั้งนั้น Thank you, Danke, Merci (แมคซี่) ไม่เห็นจะยากเลย”
“เธอเคยทำงานร้านอาหารด้วยเหรอ แปลกนะที่ฉันรู้มา เธอทำงานที่โรงงานบ่มยากับโรงงานทอผ้ามาก่อนที่จะมาเป็นแม่บ้าน ไม่มีประวัติว่าเธอเคยทำงานร้านอาหารมาก่อน”
“คุณไปสืบประวัติฉันมาเหรอ คุณมีสิทธิ์อะไร”
“ฉันก็อยากรู้ว่า เธอเป็นใคร ทำไมถึงเข้าไปก่อกวนที่ไร่ของฉัน !”
บุรธัชขยับเข้าไปใกล้ จ้องณิชมนเขม็ง ยิ่งพบยิ่งรู้สึกว่าณิชมนซ่อนความลับอะไรอยู่
“คุณต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ “
ณิชมนพูดแล้วรีบชิ่งวิ่งหนีออกมา บุรธัชรีบตามไป เธอวิ่งหายเข้าไปในกลุ่มผู้คนที่เดินสวนมาทำให้เขามองหาไม่เจอ
ณิชมนวิ่งหนีลนลานมาที่รถแล้วรีบมุดเข้ารถ เธอโยนถุงกล่องคัพเค้กลงที่เบาะหลังอย่างไม่สนใจ จากนั้นจึงรีบสตาร์ตรถแล้วขับพุ่งออกไปทันที
+ + + + + + + + + + + + + + +
รถที่ณิชมนขับแล่นมาด้วยความเร็วสูง เธอมองไปที่กระจกมองหลังรถเห็นว่าไม่มีรถคันไหนตามมา
“รอดแล้วๆ รอดตายไปอีกหนึ่งวัน”
จู่ๆ รถบุรธัชก็แล่นมาเทียบข้างรถที่เธอขับอยู่
ณิชมนหันไปเห็นรถบุรธัชถึงกับตกใจตาเหลือก ตัดสินใจเหยียบคันเร่งจนมิด
บุรธัชขับรถแซงรถณิชมนได้ก็ปาดจอดขวางกลางถนนทันที
ณิชมนตกใจรีบเหยียบเบรกสุดแรงจนหัวโขกกับพวงมาลัยเข้าอย่างจัง เงยหน้าขึ้นเห็นบุรธัชลงจากรถเดินตรงมา ณิชมนเริ่มโกรธเลือดขึ้นหน้า
“ไม่หนีแล้วโว้ย ขอสู้กันซักตั้ง”
ณิชมนเปิดประตูลงจากรถ ก้าวพรวดๆ ไปประจันหน้ากับบุรธัช
“คุณทำอย่างนี้ คุณต้องการอะไร คุณชายบุรธัช !”
“ฉันต้องถามเธอต่างหากว่า ที่เธอตามรังควาญฉันไปทุกที่ เธอต้องการอะไร คุณพรรณอรจ่ายเธอเท่าไหร่ ฉันให้มากกว่าเค้าสามเท่า ขอให้เธอบอกความจริงฉันมาว่า เธอเป็นใคร”
“ฉันบอกไม่ได้ เอ๊ย ฉันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด ที่ฉันมาเป็นแม่บ้านของบ้านสรณาลัยไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณเลย คุณเลิกสำคัญตัวผิดได้แล้วคุณไม่ได้ยิ่งใหญ่จนทุกอย่างที่เกิดขึ้นบนโลกนี้ต้องเกี่ยวกับคุณไปหมดแต่ก็นั่นแหละคนที่เคยทำร้ายคนอื่น ก็ต้องหวาดระแวงกลัวคนอื่นทำร้ายเป็นเรื่องธรรมดา”
บุรธัชโกรธตรงเข้าไปบีบแขนณิชมนแน่นด้วยสองมือ
“ฉันไม่เคยทำร้ายใคร มีแต่พวกบ้านสรณาลัยที่ทำร้ายพวกฉัน”
“คุณก็ไปหาหลักฐานมาซิ แล้วก็ลากคนผิดเข้าคุกไป ไม่ใช่ขับรถไล่ล่าคนอื่นเหมือนคนบ้าอย่างนี้ ถ้าฉันขับรถตกถนนตายไป คุณจะทำยังไง หรือว่าชีวิตฉันไม่มีค่าเท่าชีวิตคุณชายอย่างคุณ”
บุรธัชอึ้งเริ่มรู้ตัวว่าทำเกินไป
ภาพรถท่านชายบริพัตรตกลงข้างถนนแวบขึ้นมาในหัวของบุรธัช
ณิชมนผลักบุรธัชออกไปจนหลุดออกมาได้
“ขอโทษซักคำก็ไม่มี”
“ระวัง !” บุรธัชร้องขึ้น
ณิชมนหันขวับกลับมา รถอีกคันแล่นอย่างเร็วหลบรถบุรธัชที่จอดขวางอยู่แล้วเสียหลัก บุรธัชวิ่งเข้าไปรวบตัวณิชมนออกมาได้ทัน โดยที่รถแล่นเฉียดเกือบที่จะชนเข้ากับเธอ
บุรธัชกับณิชมนกอดกันล้มกลิ้งลงไปข้างทางที่เป็นทางลาดลงเกือบจะเป็นเหวเล็กๆ
จบตอนที่ 3
ติดตามอ่านตอนต่อไปพรุ่งนี้ เวลา 9.30 น.
